"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
21-11-2009
Jessica - Matteo - Marta - Giordano - Allan - Nezir - Davide
Zo noemen 'mijn' kinderen dus. Allemaal kinderen uit probleemgezinnen. Jongens en meisjes die niet kunnen, willen of mogen leven bij hun ouders, in hun families. Wij proberen deze kinderen te helpen om op te groeien; om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel, maar ze tezelfdertijd nog de tijd en ruimte te gunnen om kind te zijn en van dat kind zijn te genieten voor het echte leven start. Voor veel van de kinderen is dat echt leven echter al enige tijd bezig. Al stel ik me de vraag of je kindermishandeling, seksueel misbruik, verwaarlozing wel onder de noemer 'het echte leven' moet plakken.
In mijn opleiding journalistiek heb ik geleerd dat je 'slachtoffers' niet bij naam mag noemen en zeker niet zonder hun toestemming en zeker als het om kinderen gaat, die nog eens extra breekbaar en fragiel zijn. Daarom vertel ik hier het verhaal onder een andere naam: Andrea (wat in Italia zowel een meisjes- als jongensnaam is).
Nu Andrea is, net zoals al mijn kinderen, een tiener. Een echte tiener, met alle grillen die erbij komen. En Andrea probeert zo een beetje zijn/haar weg te vinden in het leven. Met vallen en opstaan. Net zoals een echte tiener. En het begin toen ik hem/haar leerde kennen, was het wat moeilijk werken. Veel tegenstand. Veel verwijten. Maar nu gaat alles plots redelijk vlot en is hij/zij heel lief. En dat heeft misschien te maken met het proces tegen zijn/haar papa dat dinsdag start. Andrea is jarenlang misbruikt geweest door zijn/haar vader. Met een broeksriem. Met medeweten van de moeder. Het jongere broertje dacht dat dit was, omdat zijn/haar broer niet affectief genoeg was met de vader en was steeds die vader aan het knuffelen om te voorkomen dat ook hij zou geslagen worden. Wat inderdaad gewerkt heeft, maar één keer werd ook het jongere broertje onder handen genomen en raakte gewond aan het oog. Sinds die dag draagt het jongere broertje altijd een bril, ook 's nachts. Een bril met glazen zonder sterkte, want z'n ogen zijn prima in orde. In z'n hoofd speelt echter het trauma van papa met de broeksriem. Dinsdag start van het proces dus. Goed zou je denken. Probleem: Andrea wil niets vertellen in de rechtbank. Waarbij de kans reëel is dat Andrea en broer terug moeten naar de papa. 'Dat wordt z'n dood', was de conclusie van mijn verantwoordelijke. Alvast één iemand zal het zeer moeilijk hebben als hij/zij inderdaad terug naar de papa moet. Maar ik heb een vaag vermoeden dat ik niet alleen zal zijn. Want als er iets in overvloed is in Villaggio SOS di Vicenza dan is het wel liefde; de mensen hier slagen er wonderwel in om kinderen zonder toekomst met een verschrikkelijk verleden opnieuw klaar te stomen voor het echt leven; een leven met een betere, mooie toekomst; een nieuwe start. Laat ons hopen dat dat ook voor Andrea het geval zal zijn.
En naast dit verhaal zou ik er nog een 70tal andere kunnen vertellen. Gelijkaardig en toch weer niet. 70 verhalen, 70 kinderen die een beter leven en een betere toekomst verdienen. Maar daar wordt elke dag aan gewerkt.
Mijn persoonlijke mening over al deze kinderen is, dat ze gezien hun verleden het nog niet zo slecht doen. Ze zijn soms moeilijk, missen vaak elke vorm van discipline en je moet soms alles 10 vragen of voordoen. Maar zijn niet veel kinderen zonder zo'n voorgeschiedenis niet ook zo vraag ik mij dan af?
Het klein beetje informatie dat ik hier krijg over hun verleden helpt me wel om beter te begrijpen 'waarom' ze soms bepaalde dingen zeggen of doen. Elke kind heeft z'n eigen manier om op dat 'verleden' te reageren. En dat helpt me wel denk ik om mij werk goed te doen. Dat hoop ik alvast.
Era una di quelle persone che probabilmente tutti, prima o poi, incontriamo almeno una volta nella vita. Quelle persone che per un motivo inspiegabile e misterioso ti agganciano e non riesci a lasciare finché non ti distruggono e ti fanno in mille pezzi. Anche a persone intelligenti può capitare. Quelle persone alle quali diamo un'importanza enorme: pendiamo dalle loro labbra, dal loro giudizio. Basta una parola negativa e tutti i complimenti che ci hanno fatto fino a qual momento non hanno più valore. Hanno il po di annientarti o innalzarti con una sola parola. Sono relazioni che non riesci a gestire; razionalmente capisci che ti fanno male, man non puoi liberartene perché nascono in te le stesse dinamiche mentali di un tossicodipendente. Tutti diventa ingestibile. Perfino una cosa semplice come mandare dei massaggi al telefono diventa oggetto di dubbi universali: L'ultimo messaggio inviato è il mio, che faccio: ne mando un altro perché non mi ha risposto, aspetto, chiamo con l'anonimo? Faccio quella offesa, o è meglio la versione spiritosa e simpatica? Inizio a offenderlo, dicendo che almeno per educazione doverebbe rispondermi?
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
