"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
09-11-2009
Influenza A
Een griepweekje achter de rug ondertussen. En neen gelukkig geen "Influenza A", zoals ze de varkensgriep hier noemen (eigenlijk geen idee of ze het in mijn thuisland ondertussen ook zo noemen). Ik ben gelukkig niet geveld, maar 6 van mijn 7 kinderen wel en 2 van de 3 operatori en mijn collega-vrijwilligster. Resultaat: "le ore staordinarie per me". Overuren dus. En wie weet kan ik ze ooit recuperen. In dit land weet je zoiets nooit zeker. Ik vraag me zelfs af of ik ze wel allemaal zou willen recuperen. Als ik mijn 2 dagen vrij heb per week.... Ok, het doet wel even deugd om weg te zijn van het werk, maar 'mijn kinderen' mis ik dan toch wel. Een teken dat dit werk me toch wel bevalt denk ik. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik het gevoel dat ik echt iets concreets doe voor de samenleving, dat ik iemand vooruithelp en vooral dat mijn aanwezigheid een verschil maakt of kan maken. Ok, mensen moeten ook kunnen ontspannen (cfr. mijn job bij Kinepolis), en moeten op reis kunnen gaan (cfr. mijn job bij Thomas Cook) en uiteraard moet de overheid er zijn voor de mensen (cfr. mijn job bij de Vlaamse Overheid), maar hier deze kinderen helpen om te groeien, om uiteindelijk zelfstandig te worden, om volwassenen te worden met een sterk verantwoordelijkheidsgevoel en hen terzelfdertijd toe te laten om nog voldoende kind te kunnen zijn. Hier heb ik het gevoel veel concreter m'n steentje bij te dragen aan de samenleving.
Ondertussen waren ook mijn ouders hier in Vicenza voor een week. Ik bedank ze hartelijk om het Belgische weer mee te brengen (en niet terug mee te nemen!). Tot 10 dagen geleden was het hier 20 graden en zonnig. Nu echter zit heel Italië onder de regenwolken. Maar met mijn ouders heb ik dus wel tijdens mijn vrije tijd de streek hier verkend: de stad van Palladio (Vicenza) zelf natuurlijk, Verona, Venetië, Bassona del Grappa en Marostica stonden ondermeer op het programma. Venetië hebben non net op tijd kunnen bezoeken voordat het Aqua Alta was en het San Marcoplein weer een klein meertje werd. In Venetië wou ik trouwens naar een tentoonstelling over Leonarda Da Vinci gaan, maar mijn vader had daar geen zin in. En toen besefte ik plots hoe fantastisch het was om te kunnen zeggen: "Geen probleem, dan kom ik volgende weekend wel even terug". Een goedkoop weekje voor mij, want de mama en de papa zijn zo vriendelijk geweest om alle uitstapjes en al onze restaurantbezoekjes te betalen. Waarvoor dank. Mijn weegschaal vond het precies wat minder leuk.
En de fotoo'tjes hierboven zijn van de m'n eerste bezoekje aan Verona met m'n collega's Beyza (uit Istanbul) en Max (uit Aken). Inderdaad, toen het zonnetje nog scheen en toen ik nog mooie krullen in m'n haar had.
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
