"dolce far niente" in de praktijk Mijn eigen versie van "leven als god in Frankrijk"
15-09-2009
Eerste verslag
Okay, eerste volledige 'werkdag' in Vicenza zit er net op. è sono veramente stanco morto; doodop dus. Maar even terug naar maandagochtend. De reis hiernaartoe verliep heel vlot. Om half twaalf kwam ik zoals voorzien in het - supermoderne - station van Vicenza. M'n contactpersoon was in geen velden te bespeuren en ik had ook geen enkel idee hoe die eruit zou zien. Maar ik had gelukkig wel z'n gsmnummer. Een half uurtje later kwam een andere vrijwilliger die sinds paar maand in Vicenza vertoeft me oppikken in een auto die in België nooit door de keuring zou geraken, maar waar ik binnenkort wel achter het stuur mag kruipen samen met wat kinderen achterin. De rest van de dag kennisgemaakt met enerzijds de 12 andere vrijwilligers (9 Duitsers, 1 Turkse, 1 Estse en 1 Pool) én meteen paar uur doorgebracht in Casa Giovani (jongeren van 16 tem 18); het gemeenschaphuis waar ik in het begin m'n diensten zal aanbieden. Vanaf 1 oktober wordt er immers een anders 'huis' geopend, Casa Adolescenti (jongeren van 14 tot 16), en daar ga ik dan naartoe voor de rest van m'n jaar hier. Kennis gemaakt met de 7 jongeren die daar wonen en dat verliep allemaal verbazingwekkend vlot. Veel gepraat over mijzelf, over hen, over koetjes en kalfjes, over België. Iedereen is er hier van overtuigd dat iedereen Frans spreekt in dat land waar volgens velen Brugge het enige is wat er te zien is. Ze waren dan ook nog niet in Gent, la più bella città del mondo, geweest.
's avonds dan met alle vrijwilligers samen eten gekookt. De conversatie met hen is nog wat moeilijk, want iedereen spreekt hier dus hoofdzakelijk Duits; een taal waar ik niet verder geraak dan 'whan komt das bus?' en 'wir habben das night gewust' (tot zover ook m'n verkrachting van de Duitste spelling). De eerste zin heb ik nog verteld; de tweede heb ik wijselijk voor mij gehouden. Maar het ziet er naar uit dat ik wellicht ook nog een klein mondje Duits naar huis meeneem; zeker omdat ik met 2 Duitse meisje en één Poolse jongen samenwoon die onderling ook Duits spreken. Een groot appartement met 3 slaapkamers met moderne keuken.
Vandaag dan om 9 uur terug naar Casa Giovana gegaan; waar ik bijna heel de dag zonder de verantwoordelijke heb doorgebracht en dat verliep redelijk vlot. Hoofdbezigheid na school (rond 12u30) is hier gedubde Amerikaanse series bekijken. Ik heb voorlopig zelf nog niet zoveel gedaan: enkel wat me met het huishouden wat beziggehouden, in de keuken wat geholpen en mij een paar noten op de gitaar laten aanleren door een 17 jarig meisje, die tot 2 keer toe gezegd heeft dat ze het jammer vind dat ik niet de rest van het jaar ook bij hen zal doorbrengen. Ze heeft ook wel gezegd dat ik er 32 uitzag, maar ik ga de laatste opmerking eventjes mooi negeren. Ik zal het wel niet goed verstaan hebben Maar ik ben wel blij dat ik wel al wat Italiaans kan. Zelfs met m'n basis Italiaans is het hier soms 3 keer vragen: come, no ho capito? Ik heb hier ook nog geen enkel Italiaan, nog bij de kinderen, nog bij het personeel hier, tegengekomen die meer dan 2 woorden Engels kan.
Ah ja, en tot slot.... M'n idee om snel nog een kleurtje op te doen om wat meer Italiaans te lijken. Forget it! Toen het vliegtuig landde zag ik nog een paar stralen zon over de Venetiaanse wateren, maar toen ik stond te wachten op m'n trein viel de regen hier met bakken uit de lucht. Ook vandaag was het ongeveer hetzelfde weer: 15 graden en regen. Hopen op wat beterschap volgende week.
Dat België af en toe een beetje te klein is voor mij zullen mijn vrienden en zeker m'n ondertussen ex-collega's met plezier bevestigen. Met veel knip- en plakwerk met m'n verlofdagen ben ik er in geslaagd om dit jaar Berlijn, Madeira, Praag, Sicilië en Toscane met een bezoek te 'vereren' en daarnaast nog een weekendje Center Parcs met de vrienden in de buurt van Amsterdam door te brengen.
En nu na net een weekje onder de Toscaanse zon (opnieuw Italië inderdaad) doorgebracht te hebben, begin ik morgen in alle vroegte aan een andere reis; een reis die iets langer zal duren dan alle vorige te samen. Een nieuw hoofdstukje in m'n nog jonge leven komt er aan: een jaar vrijwilligerswerk in Vicenza, een Noord-Italiaans stadje tussen Verona en Venetië.
Ik ga er met jongeren uit probleemgezinnen werken bij SOS Kinderdorpen, een afdeling van Unicef. Zonder ervaring met kinderen, zonder diploma sociaal assistent, maar met veel energie, motivatie en goeie moed werp ik mij vanaf morgen in een nieuw Italiaans avontuur. En dankzij het EVS-project (European Voluntary Service) van de Europese Unie worden mijn reiskosten vergoed en krijg ik er kost en inwoon en nog een aardig zakcentje bovenop.
Het volgende berichtje wordt er dus eentje met een Italiaanse tongval vanuit Vicenza. En ik begin vanaf nu echt wel af te tellen naar morgenochtend 6u25 wanneer Brussel Airlines me richting Venetië vliegt.
a presto, Kenny
ps. alla scoperta, de titel van m'n blog, is Italiaans voor 'op ontdekkingstocht'.... pps. wie zelf na het lezen van m'n blog misschien een klein beetje denkt dat dit ook wel iets voor haar/hem zou kunnen zijn... www.jint.be is the magical address. En ja, het is dus echt wel volledig gratis deze internationale ervaring die ongetwijfeld goed zal staan op een cv.
Ik ben Kenny De Baerdemaecker
Ik ben een man en woon in Vicenza (Italië) en mijn beroep is vrijwillger bij SOS Kinderdorpen in Vicenza (regio Veneto, Italia).
Ik ben geboren op 11/11/1983 en ben nu dus 41 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: politics / economics / news / history / languages / sport (running and swimming) / travelling.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Maar ik ben wel blij dat ik wel al wat Italiaans kan. Zelfs met m'n basis Italiaans is het hier soms 3 keer vragen: come, no ho capito? Ik heb hier ook nog geen enkel Italiaan, nog bij de kinderen, nog bij het personeel hier, tegengekomen die meer dan 2 woorden Engels kan.
