Rond 5u45 vroeg ik mij af welke dag we waren. Pater Henri, provinciaal ekonoom, die naar de franciskanessen ging voor de eukaristie, zei dat het zaterdag was. 'k Heb 't gebouw afgestapt. 60 stappen lang, zonder de ingang en zonder het bezoekers appartement. %%%FOTO1%%% Dit is de ingang, straatkant Mama Yemo, voor het publiek...van de prokuur Don Bosco
Als ik om 5 uur al op ben hoor ik de muezzin zijn roep om de moslims te doen bidden. Lax, onze nachtwaker, zei dat als de honden de zang horen, ze naar hun kot gaan. Lax heeft alleen de deur dicht te doen... en de honden blijven rustig tot de avond. Die oproep is ook een teken voor de katolike pastoors om zich klaar te maken voor de angelus-klok. Ik bid mijn angelus als ik uit bed stap; alleen de drie verzen... en denk met een zeker heimwee terug aan het echte angelus-geklok. Dat waarover de brave Guido Gezelle het heeft in zijn gedicht 'het klokgebed', waarvan hier de twee eerste strofen:
1..Hoe helder klinkt de klokkentaal ten torren uit: tot negenmaal herhaalt, herhaalt de klepel, op den ronden boord, zijn beêgeklop!
2..De landman laat zijn rossen staan: naar huis zal hij, en rusten gaan! Maar, eer hij stap van stede zet , (= alvorens de plaats te verlaten) zo bidt hij nog zijn klokgebed! (wie de volgende drie strofen zou willen kan ze mij vragen langs bloggen.be... graag gedaan...)
Het is op die ciment dat ik mijn morgenturnen doe in 'négligé', de enige plaats buitenshuis vrij van vreemde ogen... Langs het gebouw ligt een anderhalve meter brede cementlaag. Daar loop ik op en neer, of neer en op... Doe 'gymnastik-meditatie'. Elke meditatie-zin gaat gepaard met een lichaamsbeweging. Voor vandaag, te lang om uit te leggen. Naast de cimentlaag is er tien meter groen en dan verrijst de muur met prikkeldraad op. Onder mijn esbatementen dacht ik aan een artikel voor ISA dat ingeleverd moet worden voor de 10de juni. Ik had het graag hier in 'bloggen.be' opgesteld, maar in deze blog ben ik gebonden aan het nederlands. Nu als 't artikel klaar is zal ik het wel durven hierbij plakken in 't frans... voor de geïnteresseerden. Een prettige dag!
Vrijdagavond 6u45. Hier in Lubumbashi moet je 'noodgedwongen', d.w.z. volgens de spreekgewoonten, 18u45 (dix-huit heures quarante-cinq) zeggen. Anders vragen ze zich af waarom je van de vroege morgenuren spreekt. Het vraagt even wennen. Na 42 jaar aanwezigheid maak ik tegen deze geplogendheid nog steeds fouten. Ik heb mij 'ingeblogd' al zoekend naar de betekenis van het woord 'bloggen'. De uitleg die ik vond op INTERNET was zeer klaar, en de uitnodiging te starten met een persoonlijke blog zeer vriendelijk. Niet dat ik niet verder zou kunnen leven zonder blog! Het inschrijvingsformulier vroeg een omschrijving van 'mijn' blog. Dit noopte mij tot nadenken en in woorden mijn plan weer te geven. Zo wist ik tenslotte zelf wat ik van plan was met die blog. "Een dagboekje aanleggen zonder schrijver of dichter te zijn... Beschrijving van belevenissen, gebeurtenissen hier in Lubumbashi, lezingen, studie, muziekjes die ik speel op de fluit, mijmeringen die interessant kunnen zijn voor vienden en vriendinnen, (hier is mijn tekst afgeknipt waarschijnlijk te lang volgens de gegevens: zoveel lettertekens magje gebruiken ...) voor drie zussen en drie broers die allen in een ander werelddeel leven... en ook voor mijzelf om de schone belevenissen die ik neerpende even te herleven bij het herlezen..."
Voor je, een klas vol leven. 24 uur per week; 18-25 leerlingen. Is er iets mooiers dan een klas vol ado's ? Ik zing er een loflied voor. Telkens ik in hun ogen kijk, zou ik willen uitroepen: "Weest gelukkig, jongens!" Er zijn momenten van groot geluk, van obsessieve passie. Ik zie ze graag, zoals een ouder zijn kind. Elke klas begin ik met een zelfgebrouwd gebed, gekrabbeld op een postkaart in mijn klasdagboek geschoven: "God, geef me het juiste woord, de juiste blik. Geef dat ik noch te hoog, noch te laag zing, dat ik de juiste snaar weet aan te slaan, Ook, dat ik niet te luid schreeuw als ik mijn geduld verlies; dat ze geen schrik hebben van mij. Geef dat ze mijn woorden drinken zoals ik jou woord drink. dat ze deze avond iets schoner zijn dan deze morgen. Dat ze mij graag zien, en ik hen... telkens vijftig minuten lang. dat heb ik nu al veertig jaar lang volgehouden. Zo leef ik verder met een gevoel van groot geluk; met in mijn gedachten al de jongens met wie ik veertig jaar lang telkens een stukje weg mocht af leggen. IS DAT NIET SCHOON ?
Public school teachers are unsung heroes. I thank mine whenever I get the chance.
With loverś love Zij blij Be happy, girl ! Dank dat je me graag ziet. Jij bent de uitzonderlijkste edelsteen. Er gaat noit Een halve dag voorbij zonder dat ik bij je ben. Dank voor zoveel ! Licht en liefde. Une oasis d'amour. Vie une histoire d'amour ! Wees in nood van liefde. Te quiero mucho. Wij zijn één. Opperste vrede. Mijn hart loopt over van vreugde. Never forget to be happy. Heb altijd lief. Chantez, dansez le tango d'amore. Is dat niet heerlijk. Wees stralend. Aan je hemel 1000 sterren. Een zoon van licht. Smile without a reason why. Elke sekonde met jou is een hemelse gave. Geniet vd schaduw ve mangoboom vd honning ve dadel vh lied vd wind vd schoonheid ve madeliefje vd geur vd lente. Je heldere lach door heen de dag. Warme omhelzing = knuffel. Live lovefully. I send you living thoughts.
Tu es celui qui as créé toutes choses, l'unique qui crée ce qui existe. De tes yeux sont sortis les humains, de ta bouche les divinités. Tu crées le fourrage qui nourrit le bétail, les arbres fruitiers pour les hommes, tu fais vivre les poissons dans l'eau et les oiseaux dans le ciel. Tu es l'unique aux mains nombreuses.
De zon is mijn God oh Aton goddelijke zon gij leeft in mij ik draai rond jou jij warmt mijn lichaam op mijn hart danst
Mijn geest leeft door jou vuur oh LICHT van de zon betover mij blijf hoog aan mijn hemel vlam van mijn oog jaag door mijn geest. Laat mij je schoonheid ondergaan laat mijn lichaam je strelingen voelen Aton, verlicht me Elk schepsel leeft van Atono elk schepsel is schoon als de straal van de zon
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Je crois en l'amour en l'amour fou en l'amour qui me donne des ailes ...sans frein. ...dans des granges ...les ruines ...les caves ...d'un soldat ...à Nevers ou à Ostende ...à Berlin ou à Hiroshima ...jusqu'au dernier souffle ...après le dernier souffle ...quand l'amant est mort, tué ... Quand je reste seul ...pour te faire revivre ...de mes 20 ans, de mes 70 ans ...que les autres n'aiment pas ...qui me réchauffe ...qui m'enivre ...qui me rend fou ...qui dêshonore ...du chant des chants Je ne crois en rien d'autre Et si l'amour mourrait, je resterais coucher sur lui Sa mort me tuerait C'est ça un amour fou Je crois en l'amour fou Je crois en l'amour d'un Dieu qui embrasse qui éclate en mille soleils ...impossible de le quitter ...et je vie ...et mon cur éclate ...et je suis illuminé ...que je n'oublierai jamais
28/02/2004 we zijn geboren in hetzelfde dorp we leefden samen in hetzelfde huis we stoeiden in dezelfde straat en hand in hand organizeerden we ons kattekwaad
we dronken koffie uit dezelfde kop en smulden fritten uit hetzelfde zakje we liepen samen naar dezelfde school met boek en pennen in dezelfde ´carnassière ´
het leven leerde ons liefde drinken uit dezelfde broze bron we speelden op hetzelfde strand en zwommen samen in de grote zee
we zochten daar naar einders voor de toekomst en dachten dat dit alles eeuwen duren zou
we zijn dan elk onze eigen baan gegaan af en toe omhelsden we elkaar noch zee noch oceaan heeft broederband gebroken
het kostte moeite je vaarwel voor vrouw en kind, voor zus en broer nu leef je aan de overkant niet zo heel ver ik heb je foto aan de wand
ik weet dat je gelukkig bent een warme ziel je ziet ons verder stoeien
en ´t is alsof we weerom leven in dezelfde thuis weerom eten aan dezelfde witte tafel weer in zwembroek lopen op hetzelfde strand om weerom schelpjes te vergaren
in ´t witte licht der zoete zomerzon die nooit meer ondergaat
November. Begin vh regenseizoen in Zaïre. De dahlia-knollen zijn in de grond gestopt. Nu kijk ik elke dag of ze al uitschieten.
Bloemen kweken in Zaïre?... in Afrika... Welke hoop koesteren wij in een land dat zijn kinderen doodt en zijn voorouders.
Noch het Nieuwe Jaar, noch de Nieuwe Eeuw zullen onze praktijk veranderen. Het is de praktijk gebouwd op ervaringen van liefde en wederzijdse zorg. De praktijk vd glimlach van Don Bosco: de enige praktijk die hoop toelaat. De enige die inspiratie vindt ih evangelie om armen en verdrukten te omhelzen: om ze vrij te maken, vrij van schrik, van haat en verdeeldheid; om onze leerlingen een toekomst te beiden die een eeuw kan duren. Een toekomst waar ze hun God - zoals Jezus het deed - "Vadertje (Abba) blijven noemen, of "Moedertje".
Dat "Vadertje-Moedertje" bid ik, dat het dicht blijft bij jullie volgend jaar, en dat mijn bloemen bloeien. Ik beloof hem het onkruid in de humuspot te good en, en niets kapot te maken van zijn schepping. Mogen ook de zaadjes die ik ui Vlaanderen meebracht opschieten, en een glimlach blijven toveren op het gezicht van onze leerlingen.
de pijn van een te lang bedwonden drift heeft in het land zich krakend ingegrift. de regen heeft nu ´t droge land besproeid zijn open vagina van dorst verschroeit gerimpeld en gekloofd had zich gesloten heeft dankbaar, gulzig nu van ´t vocht genoten.
