Mijn nichtje had me dit tekeningetje gestuurd, in het jaar 1971, meen ik. Niet alle korrespondentie bewaar ik lang, maar dit meesterwerkje heb ik op de deur van mijn kleerkast geduimspijkerd. Bij elke verhuis verhuisde de foto mee. En ontelbare keren heb ik mijn portret bekeken; maar vooral de "negerkindjes" die mij zo goed aan mijn taak hier "Met de zwartjes zijn!" herinnerde. Ondertussen heb ik het huwelijk van dat nichtje helpen inzegen, heeft zij fantastise huwbare kinderen, en vooral, zij gaat haar nonkel bezoeken in april-mei 2009! Ze schrijft: "Ze hebben me hier thuis allemaal de toestemming gegeven om mijn kinderdroom (die ik had opgeborgen) te laten uitkomen. 't Is ook vooral dankzij moeke dat het mogelijk is.Toen ik van moeke het mailtje kreeg waarin je vertelde dat Erik Meert zei dat er altijd wel wat is om ingeschakeld te worden maakte mijn hart een sprongetje want dat is het dus waarvoor ik naar Congo wou komen nl. er werkelijk 'in' zijn en aan de lijve ondervinden wat 'don bosco' is. Weten wat jij voor de mensen daar betekent en wat jouw levenswerk werkelijk inhoud. Ik heb al wat opzoekwerk verricht over 'enfants de la rue' en het lijkt me echt boeiend. Ik zal wel eens mailen met Erik Meert en dan zal ik wel nog meer te weten komen. Ik kijk er echt naar uit en kan soms nog niet geloven dat het werkelijkheid is!..." Beste nichtje, ook mijn hart maak vele sprongetjesĀ Je nonkel Johan
