Rond 5u45 vroeg ik mij af welke dag we waren. Pater Henri, provinciaal ekonoom, die naar de franciskanessen ging voor de eukaristie, zei dat het zaterdag was. 'k Heb 't gebouw afgestapt. 60 stappen lang, zonder de ingang en zonder het bezoekers appartement. %%%FOTO1%%% Dit is de ingang, straatkant Mama Yemo, voor het publiek...van de prokuur Don Bosco
Als ik om 5 uur al op ben hoor ik de muezzin zijn roep om de moslims te doen bidden. Lax, onze nachtwaker, zei dat als de honden de zang horen, ze naar hun kot gaan. Lax heeft alleen de deur dicht te doen... en de honden blijven rustig tot de avond. Die oproep is ook een teken voor de katolike pastoors om zich klaar te maken voor de angelus-klok. Ik bid mijn angelus als ik uit bed stap; alleen de drie verzen... en denk met een zeker heimwee terug aan het echte angelus-geklok. Dat waarover de brave Guido Gezelle het heeft in zijn gedicht 'het klokgebed', waarvan hier de twee eerste strofen:
1..Hoe helder klinkt de klokkentaal ten torren uit: tot negenmaal herhaalt, herhaalt de klepel, op den ronden boord, zijn beêgeklop!
2..De landman laat zijn rossen staan: naar huis zal hij, en rusten gaan! Maar, eer hij stap van stede zet , (= alvorens de plaats te verlaten) zo bidt hij nog zijn klokgebed! (wie de volgende drie strofen zou willen kan ze mij vragen langs bloggen.be... graag gedaan...)
Het is op die ciment dat ik mijn morgenturnen doe in 'négligé', de enige plaats buitenshuis vrij van vreemde ogen... Langs het gebouw ligt een anderhalve meter brede cementlaag. Daar loop ik op en neer, of neer en op... Doe 'gymnastik-meditatie'. Elke meditatie-zin gaat gepaard met een lichaamsbeweging. Voor vandaag, te lang om uit te leggen. Naast de cimentlaag is er tien meter groen en dan verrijst de muur met prikkeldraad op. Onder mijn esbatementen dacht ik aan een artikel voor ISA dat ingeleverd moet worden voor de 10de juni. Ik had het graag hier in 'bloggen.be' opgesteld, maar in deze blog ben ik gebonden aan het nederlands. Nu als 't artikel klaar is zal ik het wel durven hierbij plakken in 't frans... voor de geïnteresseerden. Een prettige dag!
Vrijdagavond 6u45. Hier in Lubumbashi moet je 'noodgedwongen', d.w.z. volgens de spreekgewoonten, 18u45 (dix-huit heures quarante-cinq) zeggen. Anders vragen ze zich af waarom je van de vroege morgenuren spreekt. Het vraagt even wennen. Na 42 jaar aanwezigheid maak ik tegen deze geplogendheid nog steeds fouten. Ik heb mij 'ingeblogd' al zoekend naar de betekenis van het woord 'bloggen'. De uitleg die ik vond op INTERNET was zeer klaar, en de uitnodiging te starten met een persoonlijke blog zeer vriendelijk. Niet dat ik niet verder zou kunnen leven zonder blog! Het inschrijvingsformulier vroeg een omschrijving van 'mijn' blog. Dit noopte mij tot nadenken en in woorden mijn plan weer te geven. Zo wist ik tenslotte zelf wat ik van plan was met die blog. "Een dagboekje aanleggen zonder schrijver of dichter te zijn... Beschrijving van belevenissen, gebeurtenissen hier in Lubumbashi, lezingen, studie, muziekjes die ik speel op de fluit, mijmeringen die interessant kunnen zijn voor vienden en vriendinnen, (hier is mijn tekst afgeknipt waarschijnlijk te lang volgens de gegevens: zoveel lettertekens magje gebruiken ...) voor drie zussen en drie broers die allen in een ander werelddeel leven... en ook voor mijzelf om de schone belevenissen die ik neerpende even te herleven bij het herlezen..."
