Mijn nichtje had me dit tekeningetje gestuurd, in het jaar 1971, meen ik. Niet alle korrespondentie bewaar ik lang, maar dit meesterwerkje heb ik op de deur van mijn kleerkast geduimspijkerd. Bij elke verhuis verhuisde de foto mee. En ontelbare keren heb ik mijn portret bekeken; maar vooral de "negerkindjes" die mij zo goed aan mijn taak hier "Met de zwartjes zijn!" herinnerde. Ondertussen heb ik het huwelijk van dat nichtje helpen inzegen, heeft zij fantastise huwbare kinderen, en vooral, zij gaat haar nonkel bezoeken in april-mei 2009! Ze schrijft: "Ze hebben me hier thuis allemaal de toestemming gegeven om mijn kinderdroom (die ik had opgeborgen) te laten uitkomen. 't Is ook vooral dankzij moeke dat het mogelijk is.Toen ik van moeke het mailtje kreeg waarin je vertelde dat Erik Meert zei dat er altijd wel wat is om ingeschakeld te worden maakte mijn hart een sprongetje want dat is het dus waarvoor ik naar Congo wou komen nl. er werkelijk 'in' zijn en aan de lijve ondervinden wat 'don bosco' is. Weten wat jij voor de mensen daar betekent en wat jouw levenswerk werkelijk inhoud. Ik heb al wat opzoekwerk verricht over 'enfants de la rue' en het lijkt me echt boeiend. Ik zal wel eens mailen met Erik Meert en dan zal ik wel nog meer te weten komen. Ik kijk er echt naar uit en kan soms nog niet geloven dat het werkelijkheid is!..." Beste nichtje, ook mijn hart maak vele sprongetjes Je nonkel Johan
Paul heeft voor de Korintiërs het hooglied van de liefde gedicht.
Jij zingt dit lied, je straalt het uit in alle regenboogkleuren.
Zo warm dat elk die het kan beleven zich weet in het licht van duizend zonnen,
in het volle daglicht, op het gloeiend middaguur. Alle nachtmerries zijn vergeten.
Wij ontwaken: je milde blik over ons.
Jij hebt alles en nog veel meer aan anderen gegeven. Dit alles krijg je nu terug.
Een hulde werd jou aangeboden; een hulde waar de hele wereld bij was;
een hulde die jij met hemelse glimlach aanvaardde. Ik was bij dat gezellig samenzijn daar in Notre Dame van Parijs,
met Sarkozy en alle groten van de wereld..
Een magnificat uit één mond die onze tranen in jubelen verandert,
En die jou glimlach op ons wezen legt.
Dank, o wonderbare vrouw !
EN IK MURMEL JOU GEBED/ "Heer... help mij om vooral de zonnige kan te zien van hen met wie ik leef. Ik wil mij verheugen in alles wat in hen goed is. Help me om jou gelaat te zien in alle gebeurtenissen Dank voor het sprankeltje licht in iedere mens help mij om ieder ogenblik van de dag een blij gezicht, een glimlach te schenken aan ieder mens, jou kind, jou zus en broer... "
%%%FOTO1%%% Picture of Jurgitha Dronina by Richard Finkelstein with kind permission Ik dans voor het water ik dans voor de dansende vlammen ik dans rond de bomen ik dans in de straat ik dans voor je huis ik dans voor jou mijn geliefde ik dans op de bergen ik dans in de golven ik dans op het onmetelijk strand ik dans in de wolken ik dans op de planeten ik dans rond de zon ik dans van liefde voor jou ik danste in de lente ik danste in de zomer nu is het hoog herfst ik dans op haar bladeren gouden tapijt ik weet dat je daar bent en glimlacht jij weet dat ik dans alleen nog voor jou ik weet dat ik dans en warm ben van minne ik weet dat ik bemin omdat ik dans ik zal morgen dansen en de komende eeuwen omdat winterkoude niet bestaat en geen vriezen geen winter in mijn hart geen koude in dat andere land geen vrezen dat jij niet meer zoud zijn want jij en onze dans zijn eeuwig.
laatste foto van Yogananda, genomen één uur voor zijn bewute overgang in 1952 Nu moet ik inpakken; ook de Labtop gaat voor een paar dagen de valies in... tot maandag 15 september. Als afscheid aan mijn verlof vertaal ik nog een mooie lofzang (van Guru Nanak), een van de vele indise "cosmic chants" die een westerse vertaling en notitie kregen van Paramahansa Yogananda. Het is een hoogstaand lied, zoals vele grote poesie ontnuchterend eenvoudig. Te zingen bij zonsopgang. Op 18 april 1926, ter gelegendheid van een 'public lecture' door Yogananda, weergalmde dit lied een uur lang uit drie duizend kelen. De plaats: Carnegie Hall in New York. Ze zongen met liefde gods gezegende naam. (autobiography of a Yogi, p. 461) o goddelijke schoonheid ! o heerlijke god ! in de wouden ben je groen op de bergen ben je hoog in de storm ben je rusteloos in de oceaan ben je diep voor de dienaar ben je dienst voor de minnaar ben je minne voor de bedroefde ben je medeleven voor de yogi ben je onmeetbaar geluk o goddelijke schoonheid ! o heerlijke god ! voor jou voeten, o ! buig ik neer
En al wat je voor me deed, een heilig ritueel voor de tweede foto
Guru Dev en Maharishi zelf hebben ons vervoegd
we waren als op TABOR, one in het licht van de eeuwige
we hebben er drie tenten opgezet
waarbinnen duizend zonnen branden
in de tenten zijn we, bloemenkransen om de hals, één met de kosmos
van daaruit reizen we naar wereldsteden en gehuchten
En tonen aan kleinen en groten
dat ze kinderen zijn van het eeuwige licht,
die duisternis hebben afgegooid
en zinderend van diepe ontroering,
met hun wil voldoende energie opwekken
om met het licht en de gloed der drie tenten
te rijden op de banen waar god zijn zonnen werpt
waar hij zijn Jezus stuurt, zijn Krishna, zijn Mahatma
Ik zal nooit dat wondere nummer 888 vergeten,
waar nu nog nacht en dag de 1000 lichtjes branden
en waar wierookstokjes walmen
en blijvend geuren naar de groene weiden
van het Beloofde Land
antwoord:
Zojuist uw blog gelezen, wat kan je dit toch mooi zeggen, je geeft prachtig weer wat ook ik voel en het doet mij zo warm aan het hart dit te lezen, tranen vloeien terwijl ik dit schrijf, ik wens je het allerbeste op je verdere spirituele ontwikkeling.
het loont de moeite de moeite te doen de vermoeiende klim te ondernemen kleine foto: de grasmaaiers waren zo vriendelijk hun sisteem te demonstreren hun werk daar duurt gans het jaar door... grote foto van Wikipendia... prachtig zicht van boven op de citadel waar de kleine Samber in de grote Maas vloeit
%%%FOTO1%%% je had me gebracht naar praag naar wenen en berlijn we hadden gedacht hoofdstedengenieters te zijn nu leid je me zacht naar groene heuvels vol zoete wijn waar godess op ons lacht vol tere tinten zonneschijn waar zij ons verwacht voor een glorieus liefdefestijn
Ik schrijf Yogananda omdat ik mijn naam daarin hoor klinken (Johan)..Voluit is zijn naam: Paramahasa Yogananda. Hij is de auteur van AUTOBIOGRAPHY OF A YOGI, boek dat mij deze dagen in handen is gevallen. Met hem duik je naar de diepten van de Hindoe-geest, en zwelg je Indiës spirituele rijkdom. Dat boek is een meesterwerk, een klassieker van spirituele literatuur. Hiermede bracht Yogananda de boodschap van de yoga de wereld rond: God is één. De wereld is één. Be one! In hoofdstuk 7, blz 62 (engels), ontmoeten we Mirabai, een middeleeuwse rasjputani princes. Ze verliet het hof en zocht het gezelschap van de heiligen. Ze schreef menig ekstatise gezangen. Hier volgt er eentje (voor liefhebbers van gedichten...): Indien God kon gerealiseerd worden door dagelijks te baden ik zou algauw een diepzee walvis worden Indien ik hem kon kennen door boomwortels en vruchten te eten graag zou ik kiezen de vorm van een geit Indien het bidden van rozenkransen hem openbaarde ik zou gebeden doen op mamoet-parels Indien ik door buigen voor stenen beelden hem kon ontdekken ik zou met deemoed een silexberg aanbidden Indien door melk te drinken de Heer kon worden opgezogen veel kalveren en kinderen zouden hem kennen Indien het verlaten van mijn ega God kon konvokeren duizenden eunuks zouden er zijn Mirabai weet dat om de God-Ene te vinden het enig noodzakelijke liefde is.
met volle teugen dronk ik de zoete wijn van mijn geliefde en nu ben ik ziek ik heb overal pijn ik heb hoge koorts ze haalden de dokter erbij en hij zei drink dit drankje OK dit drankje gedronken neem deze pillen OK deze pillen genomen de dokter zei drink niet meer van de zoete wijn van haar lippen OK 't is hoog tijd de dokter weg te sturen
________
uit 'de moses code' James Twyman p 98 ook nog in de sfeer van het hooglied hier een mystieker van een andere traditie: van het sufisme hij heet Rumi in dit gedicht geeft hij warm humoristis prachtig zijn verrukking weer weinigen halen zo'n hoogten
%%%FOTO1%%% Deze verzen gezongen met onaardse stemmen aan de overkant, kopiëer ik voor haar die mijn liefde voor de poësie waardeerde met *****, en voor allen die inzien dat de fantasie van dichters en komponisten kleur en licht brengt in ons aardse lied.
Uit "EMED zijn leven aan gene zijde", van MULDER (een medium), p.172 Zij komen in rijen uit duistere nacht en blinken en schitteren vol zomerpracht de dichters, de helden der fantasie is 't leven soms niet een brok poësie? ze laten zich gaan, op een gedachte, een woord, ze zijn door één enkele bloem reeds bekoord. Arm mensdom!
Maar scheurt het gordijn ras vaneen en komt de werkelijkheid naar hen heen vol jammer, misdaad en ellende, dan huiveren zij... verwenden en bidden vol ootmoed, toe, schenk ons, o heer, de dichterlijke fantasieën weer arm mensdom!
Een wakkerschuddend boek gelezen. Het moest uit voor maandag 21 juli, want zus Lieve is er op verlekkerd, en op die datum komt zus Elisabet mij halen: Worden wij wakker van Marcel Messing (beschouwingen vanuit een spirituele dimentie, een inwijding in WWW) de engelse titel kan ik onmogelijk vinden. Hier en daar in het boek al lezend heb ik kruisjes geplaatst die wijzen op positieve zinnetjes, positieve gedachten, een positieve dimentie, in een boek dat eer angstaanjagend is, negatief.Het begint met: alles onjuist is, leugens, onwaarheden, bedrog.. Deze morgen plaats ik het kruisjeop blz 232 (vd 3° druk 2007)Ik kopiëer:Iets dieps in mij geeftde indiaan John Mohawk gelijk.(hetvolgende heb ik, Johan, omkaderd: ) De indianen kennen een ander web (= net, vis-, booschappen-, kobbenet)Dat is niet verbonden door een kunstmatig netwerk van draden (wired) maar bestaat uit puur bewustzijn, uit Wakan-Takan, het grote mysterie, de grote geest zelf die alles in allen verbindt.
Zon paragraaf doet me jubelen!En verbindt met Ps 16 die ik als mijn morgengebed, -lied, -dans bid, zing, dans;Zij ademt de sfeer van het hooglied. Snuif haar geur op, geef je over ! Ps 16 (vrije vertaling) Omhels me stevig, El, knusjes kruip ik tegen je aan ik noem je: mijn prinses mijn diepste genot geen vreugde zonder jou een brok van mijn leven mijn beker warme wijn, mijn erfenis jij, grondvest van mijn dagen (op de ommezijde van mijn morgenlied-fiche volgt nog dit sublieme refrein:) je smaakt naar zoete druiven je geur is die van magdala's nardus je aura is een regenboog van kleuren je huid is zacht en warm je lispelt me je liefde toe ik huiver, stil, schuif dieper in je armen dronken van genot
%%%FOTO1%%% Bij de foto: Johan met grote internen. Toen ik die foto opstuurde in 1966 reklameerde (?) men dat er teveel blanken opstonden. Later heb ik natuurlijk de elite der zwarten opgestuurd... Zeer interessante reaktie ! Ik kopiëer ze hier voor degenen die me lezen en toen hier waren...
Beste Johan, Ik heb met veel aandacht (en genoegen) je "zieleroerselen" op bloggen.be gelezen. En natuurlijk met nieuwsgierige interesse. Ik was namelijk onderwijzer in het Collège Saint-Fançois de Sales, nu Collège Imara, van 1964 tot 1967. Jammer genoeg vond Mobutu in 1967 dat wij beter naar België konden terugkeren, zodat er vroegtijdig een einde kwam aan mijn Congolese periode.
Mijn aandacht op je blog werd vooral getrokken door de teksten over de procuur, gevestigd in de voormalige gebouwen van Radio Collège, voorheen Avenue Wangermée, nu blijkbaar Avenue Mama Yemo (Ik kreeg van iemand een recenter plan van Lubumbashi, zodat ik mijn weg in alle nieuwe straatnamen terugvind). Ik vermoed dat de procuur indertijd gevestigd was in de kelders onder het internaat van het college en dat Pater Adriaensens daar de plak zwaaide? Daar ik een rijbewijs had voor vrachtwagens, ben ik in elk geval enkele keren met hem zakken (Amerikaanse) meel, rijst enz. gaan afleveren op missieposten. Zelf ben ik zeer actief medewerker geweest van Père Richard op Radio en later bij de opstart ook van Televisie College. Ik herinner mij heel in het bijzonder het technische vernuft van Père Dethier, die er in slaagde de zenders steeds gebruiksklaar te houden, zodat wij elke avond opnieuw in de ether konden gaan. Ik heb ook zeer goede herinneringen aan Pater Sterck, directeur en aan Pater Omer D'hoe, dan al zeer artistiek fotograaf. Ik ben nu reeds bezig met de voorbereiding van een bezoek aan Lubumbashi (na 41 jaar!) samen met mijn vrouw en een neefje, die als journalist werkt voor www.congoforum.be. Ik plan dat bezoek in het droog seizoen 2009, wellicht mei-juni en wil zeker naast het college en "radio-collège",waar ik je misschien ontmoet?, ook een bezoek brengen aan Cité des Jeunes. Daar ik indertijd chef de meute was van de scoutsgroep "7me unité Saints Pierre et Paul" met lokalen in de kelders van het college, ga ik wellicht ook op zoek naar wat nog overblijft van het scoutisme in L'shi. Mocht je enige informatie hebben, nuttig voor mijn bezoek, dan ben ik je daar heel dankbaar voor. Ik wens je een bijzonder deugddoend verlof. Mvg Mark VAN DE WOESTIJNE B.L. Pussemierstraat, 118 9900 EEKLO markvdw@skynet.be
Mijn antwoord daarop:
en ik heb blij verheugd en met veel genoegen je simpatieke reaktie op mijn blog gelezen. Ik ben in september 1966 in St François Lubumbashiaangekomen.Gaf Engels in 3° en 4° middelbaar. Dus bestaat er kans dat we mekaar - al is t elk van zijn kant eventjes gezien hebben. en jammer dus dat je niet langer hebt kunnen blijven. Ik tracht kort en zo duidelijk mogelijk te reageren, want je relaas in een geschiedenisboek waard. Ik woon op de prokuur don bosco lubumbashi.Geef geen les meer. Daar is ons provincialaat na jou vertrek bijgebouwd. Bij gebrek aan personeel is provincialaat en prokuur één kommuniteit nu. 'Plakzwaaier' Pater Kamiel Adriaensens zaliger heb ik er ook nog heel goed gekend als manager van voedselverdeling Caritas Congo Wat er in die kelders van Saint François zich allemaal afspeelde weet ik zo niet maar ik weet dat er zeeeeeeeeeeeeeeeeeeer veel zijn.ik was er verantwoordelijke voor de grote internen samen met LudoJansens sdb. De internen van de lagere school waren onder de hoede van Jaak Hantson (zie blog), sdb.Bedankt voor je medewerking met Pater Kamiel. Mooie herinneringen aan Richard, (zijn honderden, duizenden???vinielplaten van radio-college liggen nu gedeeltelijk nog in een van de kelders-prokuur onder t stof.) Dethier , Sterck, Dhoe, die ik hier dus ook allemaal gekend heb. Ik wijd niet uit over hen dat doen we later wel Wellicht is er mocht dat jullie interesseren - mogelijkheid om bij ons te logeren op de prokuur-provincialaat.Als alles vlot verloopt met mijn doktersonderzoeken ben ik daar in 2009. Dat verneem je wel o.a. langs mijn blog We hebben daar een MEDIA-CENTER (daar waar radio-college was) die journalisten kweken leveren mooi werkmet de huidige baas Ikzelf heb geen mogelijkheid om rond te toeren in de stad of omstreken maar dat lost zich wel op Ook op jou college zijn vele gastenkamers (??).Moet wel op tijd aangevraagd worden Dat zou leuk zijn k Houd het hierbij.Open voor andere praktise vragen Groetjes aan mevrouw je vrouw , en neefje. Johan Everaert, sdb
Maandag 7 juli, denkelijk tegen de middag, vertrek ik naar België om in de vroege morgen van dinsdag aan te komen. Vandaag nog kwam een OogstCirkel binnen. Voor hen die zich willen abonneren: tik in google: 'cropcircle'... en je komt er wel... %%%FOTO1%%% Die tekst van een waarnemer zegt: "Eenvoudige tekening, doet me denken aan het frisse begin van dit wondere fenomeen." Wellicht vind ik in België gelegenheid om verder te bloggen... tot kijk...
Dank voorje 15u20-brief.Ja, zo weinig mogelijk bagage.
Indertijd vloog ik naar Rome met alleen mijn boekentas onder de arm.Moeder zei: Mo Jantje toch !
Het doet altijd deugd wat volk te zien bij aankomst dus, kom maar af.
Hilde komt mee met haar moeder om mijn valies te dragen, liet Lieve weten.
Bij Lieve moest ik wat goed maken.Twee jaar geleden was ik praktis altijd in Boortmeerbeek.
Kon ik har gastenkamer niet betrekken.
Bij Liesbet, mijn penningmeesteres moet ik zijn voor een speciale reden.Vertel ik je wel.
Twee jaar geleden was de uitslag van mijn kliniekonderzoek mistig.
De specialist had laten weten langs de huisdokter dat er niets allarmerends was.
Maar dat het niet 100% zeker was. Wat die "het" was werd niet gezegd...
Meer kreeg ik er niet uit. Was al blij dat ik terug naar Kongo mocht.
Medikamenten meegekregen genomen en moest na zes maanden terug op onderzoek
dat is dus ondertussen twee jaar geworden. Mijn toestand is, volgens mijn gevoel, dezelfde als 2 jaar geleden.
Ergens in een engels spriritualiteits boek las ik dat wij kunnen scheppen met de gedachten.
Dus herhaalde ik heel dikwijls:I am whole, I am perfect! = Ik ben heel... ik ben perfekt...
Na Lieve + Liesbet ga ik naar Boortmeerbeek voor doktersonderzoek
Hoe graag ik ook nog overal wat zou willen toeven
In elk geval zal ik jullie allemaal wel zien gedurende mijn verblijf. Over muziek: Van M. Yves Bosseur.Lumière des Carmes vind ik niet te veel op INTERNET .
Logis: onder hetverlof wordt de première gespeeld. Ik vond 13 boeken van zijn hand.10 CDs, 32 oeuvres Bosseur is dus geen knul ! ! !
Deze morgen de sheet-music = partiture van bwv 1020 afgedrukt van INTERNET. Sonate (g).
Muziek heb ik op bandje. Had nog de noten niet. k Heb ze je doorgestuurd.
Als je kan stuur de bwv-nummers van de te begeleiden sonates voor fluit.
k Heb veel, veel, veel ??? sonates voor fluit hier van Bach, dan speel ik die al denkend aan jou.
k Zal ook niet te veel fluiten, noch muziek meebrengen naar den Belgique
Die CD-begeleidingen doen het nog. Verleden week nog Telemann met het nationaal orkest aan de feestdis gespeeld. Fotos zijn beloofd.
Tot volgende week. Deugddoend verlof. Warm geknuffel Johan
Vandaag stuurde mij een vriend in Israël deze toespraak gehouden door een meisje van 12 voor Verenigde Naties in Bazilië. Asjeblieft, lees en deel die boodschap mede 'wijd en zijd'... Een paar jaar geleden hielp ik 2 filmen over de INDIGOS produceren. Ik geloof dat dit juist nog een voorbeeld is van zo'n kinderen die de hand naar ons uitsteken. Asjeblieft, luister naar hen en samen kunnen we van deze hachelijke vernieling het tij doen keren . James Twyman Severn Suzukis toespraak tijdens de Rio earthconference in 1992, ze was toen 12, eennog steeds beklijvende toespraak en jammer genoeg is ondertussen de inhoud niet verouderd, wel verschroeiend actueel.
Hier is de Nederlandse vertaling:
Hallo, ik ben Severn Suzuki en ik spreek voor E. C. O. -The Environmental Children's organization.. Wij zijn een groep van twaalf endertienjarigen uit Canada en we proberen een verschil te maken: Vanessa Suttie, Morgan Geisler, Michelle Quigg en ik. . Wij spaarden zelf al dit geld om van zesduizend mijl ver jullie te komen vertellen dat jullie je leefgewoonten moeten veranderen. Ik kom hier vandaag zonder verborgen agenda. Ik vecht voor mijn toekomst. Mijn toekomst verliezen isniet zoals het verliezen van een verkiezing of enkele punten op de aandelenmarkt. Ik ben hier om voor alle komende generaties te spreken.
Ik ben hier om namens de uitgehongerde kinderen van over de ganse wereld te spreken, hun schreeuwen blijft ongehoord. Ik ben hier om te spreken namens de talloze dieren die over heel deze planeet sterven omdat zij nergens meer heen kunnen. Wij kunnen het ons niet veroorloven niet gehoord te worden. Ik ben bang om in de zon te lopen wegens de gaten in de ozon. Ik ben bang om de lucht te ademen omdat ik niet weet welke chemische stoffen daarin zitten.
Ik ging vissen in Vancouver met mijn vader tot we enkele jaren terug vernamen dat de vis daar vol kanker zit. En nu horen wij over dieren en planten die uitsterven voorgoed verdwijnen. In mijn leven heb ik gedroomdgeweldige kuddes van wilde dieren, jungles en het regenwoud te zien vol vogels en vlinders, maar nu vraag ik me af of zij er nog zo lang zullen zijn dat mijn kinderen ze nog kunnen zien. Moesten jullie je om deze kleine dingen zorgen maken, toen je mijn leeftijd was? Dit alles gebeurt hier voor onze ogen en toch handelen we alsof wij alle tijd hebben en alle oplossingen.
Ik ben maar een kind en ik heb niet alle oplossingen, maar ik wil dat jullie dit beseffen: jullie hebben ze ook niet. Jullieweten niet hoe de gaten in onze ozonlaag te herstellen. Jullie weten niet hoe de zalm terug ineen dode stroom te brengen. jullie weten niet hoe een uitgestorven terug te brengen. En jullie kunnen niet de bossen terugbrengen die ooit groeiden waar er nu woestijn is. Als je niet weet hoe het te repareren, stop alsjeblief met het te verstoren !
Hier zijn jullieafgevaardigden van jullie regeringen, zakenmensen, organisators, reporters of politici-, maar jullie zijn in werkelijkheid moeders en vaders, broers en zussen, tantes en ooms - en jullie zijn allemaaliemands kind.
Ik ben maareen kind en tochweetik dat wij allen een deel van een familie, vijf miljard sterk, 30 miljoen soorten sterk en wij allen delen dezelfde lucht, water en grond - grenzen en regeringen zullendat nooit veranderen. Ik ben maar een kind maar ik weet dat wij hier allen samen inzitten, en zouden moeten handelen als een enkele wereld naar een enkel doel. In mijn woede ben ik niet blind en in mijn angst ben ik niet bang om de wereld te vertellen hoe ik voel.
In mijn land maken wij zo veel afval, wij kopen en gooien weg, kopen en gooien wegen dan nog willen de noordelijke landen niet delen met debehoeftigen. Zelfs wanneer wij meer dan genoeg hebben, zijn wij bang om wat van onze rijkdom te verliezen, we zijnbang te delen. In Canada leven wij het bevoorrechte leven, met een overvloed aan voedsel, water en onderdak - wij hebben horloges, fietsen, computers en televisietoestellen. Twee dagen geleden hier in Brazilië waren wij geschokt toen wij tijd doorbrachten met sommige kinderen die op straat leven. En dit is wat een kind ons vertelde : " Ik wensdat ik rijk was en zo ik dat was, zou ik alle straatkinderen voedsel, kleren, medicijnen, onderdak, liefde en affectie geven". Als een straatkind dat niets heeft bereid is te delen, waarom zijn wijdie alles hebben dan nog steeds zo gulzig? Ik kan niet stoppen te beseffen dat deze kinderen mijn leeftijd zijn, dat het een enorm verschil maakt waar je geboren bent, d at ik een van die kinderen zou kunnen zijndie in de Favellas van Rio leeft; ik zou een kind kunnen zijn dat in Somalië verhongert; een slachtoffer van oorlog in het Middenoosten of een bedelaar in Indië.
Ik ben maar een kind toch weet ik dat als al het geld dat aan oorlog uitgegeven wordt besteed zou worden besteed aan het beëindigen van armoede en aan het vinden van ecologische antwoorden, dan zou deze aarde een fantastische plek zijn!
Op school, zelfs inde kleuterklas, leren jullie onsons te gedragen in de wereld.
Jullie leren ons: Nietmet anderen te vechten De dingen uit te praten anderen te achten onze rommel op te ruimen andere schepsels niet te kwetsen Te delen - niet gulzig te zijn Waarom doen jullie dan daarbuiten juist die dingen die jullie ons zeggen niet te doen?
Vergeet niet waarom jullie deze conferenties bijwonen, voor wie jullie dit doen - wij zijn jullie eigen kinderen.
Jullie beslissen in welke soort van wereld wij zullen opgroeien. Ouders zouden hun kinderen moeten kunnen troosten door te zeggen het komt allemaal in orde', wij doen ons uiterste besten het is niet het einde van de wereld. Maar ik denk niet dat jullie dat nog tegen ons kan zeggen. Staan wij zelfs op uw lijst van prioriteiten? Mijn vader zegt altijd "je bent wat je doet, niet wat je zegt". Goed wat jullie doen brengtmij aan het huilen s nachts. Jullie volwassenen zeggen dat jullie van ons houden. Ik daag jullie uit, zorgalsjebliefdat jullie daden de weerspiegeling zijn van jullie woorden. Danke voor het luisteren.
het loont de moeite 
Kijk wat ik van nichtje Frida van nonkel Frans dankbaar ontving:
