|
Nonkel
Paters nemen het woord..
Wij
zijn een kleine groep bejaarde missionarissen van Afrika op rust in
Antwerpen. Na een heel leven doorgebracht te hebben in Afrika zijn we
wel wat verloren in onze wereld hier in België die zo radicaal
anders is dan de wereld die we zovele jaren geleden verlieten. Toch
blijven wij met wakkere aandacht volgen wat er om ons heen gebeurt.
En
nu gebeurt er hier iets wat wij niet stilzwijgend kunnen laten
voorbijgaan. We bedoelen het politieke debat aangaande de uitbreiding
van de euthanasiewet naar minderjarigen en gehandicapten. Voor ons
gaat het niet over die nieuwe doelgroep, maar over het begrip van
euthanasie zelf dat voor Afrikanen en veel andere volkeren uitermate
onbegrijpelijk en barbaars klinkt. Vrijwillig een einde maken aan het
leven, van zichzelf of van anderen, en dit wettelijk maken en
bepalen is voor hen gewoon ondenkbaar. Want het leven is heilig omdat
het een groot, het
grote, mysterie, is dat ons gegeven is en ons te boven gaat. Wij
zijn noch de makers, noch de bezitters van het leven, maar slechts de
behoeders ervan. Als er iets is dat wij in Afrika hebben geleerd, dan
is het wel deze waarheid: het leven is groter en sterker dan wijzelf
en dit maakt ons tegelijk deemoedig en sterk. Niemand zou durven
beweren dat het leven voor Afrikanen aangenamer en gemakkelijker is
dan voor ons, maar wij herinneren ons de onvergetelijke glimlach van
afrikaanse mensen en kinderen die zeiden: We zijn alles kwijt,
maar we hebben nog het leven.
Wat
ons diep verontrust is de onwaarschijnlijke oppervlakkigheid waarmee
dit debat hier wordt gevoerd. In de discussies hieromtrent staat de
vraag naar de vrijheid en de persoonlijke keuze altijd centraal, maar
zelden of nooit gaat het over de inhoud, over het object van die
keuze. Het leven kan en mag eigenlijk geen voorwerp van een keuze
zijn. Het is het meest fundamentele gegeven van ons bestaan, en dat
staat niet ter discussie. Men tornt niet aan het leven.
Ten
tweede is er ook de louter gevoelsmatige benadering die ons redelijk
gezond verstand verblindt en als het ware uitschakelt. Zien wij dan
niet in dat euthanasie en eugenisme zich essentieel op dezelfde
principes beroepen als het naziregime dat zich ook rechtvaardigde met
eu-femismen zoals Endlösung
en Gnadetod ? Want het gaat hier wel degelijk om een
ideologische strijd tussen een cultuur van de dood (zoals Johannes
Paulus II het stelde) en een cultuur van het leven. En hij wist wat
hij zei, want jarenlang was hij in zijn land een kroongetuige van de
gruwelijke gevolgen van die principes. Of is ons geschiedkundig
geheugen soms zo kort? Weliswaar stellen onze euthanasie wetten zich
aan ons voor in een sterieler en aannemelijker jasje. Maar beiden
treft één en dezelfde beschuldiging: die van een fundamenteel en
principieel gebrek aan eerbied voor het leven.
En
dan is er nog de valse tegenstelling tussen palliatieve zorg en
euthanasie. Wij weten wel dat beide praktisch
gesproken op hetzelfde neerkomen en met ongeveer dezelfde middelen
worden uitgevoerd. Maar principieel en
menselijk is er een afgrond tussen de dood
geven en en een waardig levenseinde verzekeren. Wij zagen een
aangrijpende reportage over die jongen uit Mechelen die uiteindelijk
om een (definitieve) palliatieve sedatie vroeg, maar die hardnekkig
weigerde dit euthanasie te noemen en die de dood wilde overlaten aan
zijn lichaam, als het moment was gekomen. What is in a word?
Wij
sluiten ons volledig aan bij het artikel in de Standaard van 14
januari 2013 van Broeder Stockman die zich blijft inzetten opdat de
cultuur van het leven het blijft halen op de cultuur van de dood.
Uiteindelijk
vragen wij ons twee dingen af. Ten eerste: is wetenschappelijke
vooruitgang noodzakelijk een groei in menselijke wijsheid? Ten
tweede: Is onze poging om de dood te controleren niet een versie van
ons leven volledig te willen controleren, wat alleen maar kan leiden
tot frustratie? Want alleen een zekere overgave aan het leven (en aan
de dood) geeft ons sterkte en moed om de opdracht van ons leven zo
goed en zo menselijk mogelijk te volbrengen.
Met dank aan Luk
Corresdondentieadres:
Missionarissen van Afrika
Keizerstraat 25
B 2000 Antwerpen - België
BRUSSEL (RKnieuws.net) -
Laat van u horen in het debat rond euthanasie: dat is de oproep van de nieuwe
website Euthanasie STOP, een initiatief van universiteitsprofessoren,
artsen, verpleegkundigen en juristen uit gans België en met uiteenlopende
levensbeschouwingen.
Euthanasie is in België legaal sinds mei 2002. De euthanasiewet geeft
meerderjarige of geëmancipeerd minderjarige patiënten het recht om een verzoek
om euthanasie te formuleren, terwijl artsen toelating krijgen om dat verzoek
onder bepaalde voorwaarden in te willigen.
Is het nodig om de wet tien jaar later uit te breiden tot minderjarigen
en demente personen? Het parlement buigt zich momenteel over meerdere
wetsvoorstellen die precies dat beogen, en die de onverholen steun genieten van
bepaalde politici.
Heel wat burgers zijn het echter niet eens met deze wetsvoorstellen. Dit
debat, dat van cruciaal belang is voor de toekomst van de geneeskunde en van de
maatschappij, kan dus niet beperkt blijven tot de zaal waarin de bevoegde
parlementaire commissie vergadert.
De website is bedoeld voor elke burger die wil deelnemen aan het
maatschappelijk debat en een andere mening wil laten horen.
Vindt u het verkeerd om de euthanasiewet uit te breiden tot
minderjarigen en demente personen? Laat van u horen! Formuleer uw kritiek en
deel uw standpunt met anderen op de website Euthanasie STOP.
http://www.euthanasiestop.be
Lees verder op de website.
|
