Wat als... opvoeden eenvoudig was???

Vorig jaar hebben we het bij een minieme bezetting gehouden. Al moet ik toegeven dat de 'we' in voorgaande zin wat overdreven is. Als het op tuinieren aankomt, sta ik namelijk helemaal achteraan in de rij. Om het laatste -en toch niet onbelangrijke- deel voor mijn rekening te nemen. Het oogsten. En het verwerken. Dat ook.

Het hele proces dat eraan voorafgaat, van het klaarmaken van de grond tot het zaaien, planten, wieden en water geven... daar houd ik me eigenlijk niet mee bezig. Dat doet de echtgenoot. 't Is te zeggen, dat deed de echtgenoot. Hierbij steen en been klagend dat hij zoveel werk had en dat hij altijd tot 's avonds laat bezig was... Wat ik maar raar vond, aangezien hij er toch zelf voor koos om een vrij uitgebreide moestuin te houden.

Dat ik er zelf mee van profiteerde, dat moest ik hem natuurlijk wel nageven. En dat ik het heel erg zou missen, groentjes recht uit de moestuin. Dat ook...

Om een lang verhaal kort te maken...

Dit jaar hebben we het anders aangepakt.

De grote moestuin is onderverdeeld in vijf stukken.

Het grootste stuk is voor de echtgenoot. En een beetje voor mij, want ik heb er mijn drie nieuwe vlinderstruiken in mogen (laten) planten. Waarvan er eentje heel hard aan het treuren is en ik heel hard hoop dat hij toch zal overleven. Dankzij de dagelijkse intensieve zorgen van mijnentwege...

Alleszins, op het stuk van de echtgenoot komen de groenten die weinig onderhoud vragen. Courgettes, pompoenen en komkommers. Dat zal het zo'n beetje zijn.

De rest van de moestuin is verdeeld in vier gelijke delen. Vier rechthoeken.

Voor ieder kind een rechthoek.

Waarbij op voorhand afgeproken is wie wat zaait. In samenspraak met de verwerkster. Uiteraard.

Nel heeft zich op het project gestort als een stier op een rood doek. Ze is als een bezetene beginnen wieden en nivelleren en composteren. Uren van haar vakantietijd zitten in de moestuin. Waarbij ze zich niet beperkte tot haar eigen deel. Zelfs mijn kruidentuinje is Nel te lijf gegaan. In een poging er orde en variëteit te creëren. Wat haar aardig gelukt zou zijn... indien àlle zaden uit zouden gekomen zijn. Niet enkel de peterselie...

Misschien is Nel wat ontmoedigd door het flauwe resultaat van de kruidentuin.

Misschien is Nel wat ontmoedigd door haar schoolwerk, waardoor haar vrije tijd haar weer zo kostbaar geworden is.

Alleszins, Nel is zo'n beetje stilgevallen.

Al zal ik haar straks toch even laten zien dat de oregano in mijn kruidentuintje misschien toch aan het doorbreken is...

Ook de andere drie kinderen hebben al in hun tuintje gewerkt.

De meeste overgave hierbij moet toebedeeld worden aan Abel. Als hij in de tuin mag werken, voelt hij zich als een vis in het water. Al gaat hij soms wat grof te werk... Het feit dat we gisteren ontdekt hebben dat de prei en de pijpajuintjes toch aan het doorbreken zijn, zal zijn enthousiasme enkel voeden. Wat absoluut positief is. Hij zal dat nog goed kunnen gebruiken. In de eerste plaats alvast om zijn hoopjes gezaaide preiplantjes wat uit te dunnen...

Kato heeft nog niet veel geluk gehad. De worteltjes die ze in alle varianten gezaaid heeft, lijken weinig haast te hebben. Integendeel, zelfs. Het onkruid lijkt veel happiger om te groeien dan iets wat zelfs maar in de verte op een wortelplantje lijkt... Al kan het niet liggen aan een gebrek aan vocht. Zelfs gisteren, vlak voordat de hemelsluizen zich openden, was Kato haar would-be-worteltjes nog aan het begieten...

Toon die vindt het geweldig om zijn favoriete computerspel, landleven, nu eens in real life uit te mogen testen. Met een minimale eigen inspanning, weliswaar. En een maximum aan externe hulp. Van de echtgenoot. En van de broer en de zussen die soms mee water geven aan zijn deel van de moestuin...

En toch... toch is het bij Toon dat de moestuin zich van zijn beste kant laat zien.

In de vorm van een prachtige rij veelbelovende doperwtenplantjes...