"U doet het voor zichzelf" staat vaak op reclamebrochures of websites van therapeuten en coaches. Meestal een aankondiging van "hou je maar vast als je de prijs leest". Meestal wordt er niet eens een prijs vermeld, en moet je hiervoor persoonlijk contact opnemen. Wat volgens mij laat zien dat vele therapeuten en coaches zelf niet in het reine zijn met het thema "geld".
Een greepje uit het rariteitenkabinet van de therapiewereld.
Wat denk je bijvoorbeeld van een opleiding van 6 dagen, verspreid over 6 weken voor ....6000 ? Of van een therapieweek in de Ardennen voor 2500 ? Of een coaching aan 100 per uur (of meer)? Waarschijnlijk gebeurt dan nog niet eens alles officieel, dus de slagzin "ik moet de helft weer afgeven" klopt niet. Gelukkig is de "koffie en thee" vaak inbegrepen. Maar de verblijfskosten krijg je er, bij meerdaagse initiatieven buitenhuis, veelal nog bovenop. En wat dacht je van het gegeven dat je "eerst een uitgebreide screening" moet ondergaan - tegen een prijskaartje van pakweg 150 - om te kijken of de therapie wel geschikt is voor jou? Hilarisch toch als je bedenkt dat je in het slechtste geval 150 neertelt om te horen dat je toch beter iets anders zoekt. Nog een goeie is "je schrijft je meteen in (en betaalt) voor 10 sessies". Aan de telefoon of per mail krijg je dan nog de uitleg dat die 10 sessies belangrijk zijn voor je genezingsproces. Alsof je in een restaurant meteen voor 10 dagschotels moet betalen omdat dat "goed is voor jou" en die moet opeten hoe weinig zin je er ook in hebt? En hoe zit het met de therapeuten die je influisteren dat er toch wat scheelt met je basisvertrouwen, maar tegelijk vragen op voorhand te betalen? Net alsof je in een restaurant.... jawel.
Helemaal te gek wordt het als men marketingstrategieën gebruikt als : "we geven de laatste 15 plaatsen weg voor slechts 30 ipv 300 ". Je kan dan bv. mailen tijdens een Webinar ("ja Wim is erbij en Anna, en ook Jan, super, nog 12 plaatsen..."), en snel zitten die 15 plaatsen vol. Maar wat later krijg je dan via een ander medium dezelfde oproep. Uh? De plaatsen waren toch bezet?
Natuurlijk denken coaches of therapeuten vanuit "ik moet hiervan leven" en natuurlijk is het belangrijk dat dit ook kan. Plus heeft iemand vaak veel geld veil gehad voor de veel te dure opleidingen, en wil hij/zij dit geld terug van zijn of haar cliënten. Of ze verkondigen de ideeën van een denk-je-rijk goeroe en zijn van mening dat het geven van therapie en/of seminars de weg is die God hen toont om rijk te worden.
En mensen die op zoek zijn naar hulp, wanhopig zijn, vertwijfeld, het niet meer weten, betalen dan een veel te dure prijs in de hoop zich wat beter te voelen. 'Zie je wel, ik hou van mezelf, ik betaal die 3000 exclusief verblijf voor dat Hou-van-jezelf weekend in de Italiaanse Alpen". Eenmaal je dat betaald hebt mag het niet mis gaan natuurlijk. Inderdaad krijg je een week liefde en aandacht en daar kan je kleine kind bij momenten ook huilen waarbij je liefdevol opgevangen wordt door de groep onder begeleiding van een supermama of -papa. En dan kom je gelukkiger naar huis. Verandert je leven na zo een week volledig? Misschien. Maar waarschijnlijk niet.
Wellicht voel je je de eerste dagen prima en krijg je dan wat afkickverschijnselen. Vervolgens gaat het vaak zoals het soms gebeurt bij drugsverslaafden die in na hun ontwenning naar huis moeten : je wordt weer geconfronteerd met dezelfde situaties en voor je het beseft ben je weer in hetzelfde patroon. Zo snel gaat "ontwikkelen" namelijk meestal niet. Ontwikkelen doe je stap voor stap, met de inherente terugvallen. Je leert gaandeweg kaders en technieken die je kunnen ondersteunen maar dan nog blijven er uitdagingen. Andere of dezelfde.
Gelukkig zijn er ook meer en meer therapeuten en coaches die als geschenk naar de wereld, gratis of voor een laag bedrag hun know-how verspreiden. Prima vanuit het idee dat je altijd terugkrijgt wat je geeft. Maar dat idee werkt natuurlijk niet als de gratis sessies gebruikt worden om je betalende aanbod te kunnen verkopen. Op dat moment geef je niet, maar vraag je opnieuw om iets te krijgen.
Uiteraard zeg ik niet dat alle therapeuten en coaches de hele tijd gratis moeten werken of niet rijk mogen worden. Zij zouden zich echter meer bewust moeten zijn van hun rol, de reden waarom hen de weg getoond werd om hulp te geven aan mensen die meer van zichzelf willen leren houden. Het verspreiden van manieren waarop mensen meer van zichzelf en anderen kunnen houden is immers meebouwen aan een liefdevolle wereld. En als je dat doet, reageert de cosmos en komt de overvloed die je weggeeft naar je toe. In de vorm van geld, maar misschien in een andere vorm, zoals gezondheid, liefde, vriendschap....
Dus zou er volgens mij het volgende kunnen gebeuren :
- de prijs voor opleidingen en trainingen op een realistisch niveau brengen. Je verhongert wellicht niet als je voor 6 dagen training 600 (dus 100 per persoon per dag) per persoon vraagt ipv 6000 (1000 per persoon per dag!). Bij 10 personen kom je met 600 nog steeds aan een omzet van 1000 (1 x 100) per dag of 6000 voor de betreffende 6 dagen... Niet slecht denk ik.
- vraag jezelf af voor wat je het doet en wees daar eerlijk in. Als geld voor jou een punt is, straal je dit ook uit naar je cliënten. Luisteren met dollartekens in je ogen is niet echt luisteren. Angst dat je je geld niet zal krijgen is angst. Punt. En angst zie je en ruik je. Wees je bewust van je angst en spiegel deze niet op je cliënten. Okee, je zal dan misschien mensen hebben die te laat of niet betalen. Maar die trek je dan wel lekker zelf aan, Law of attraction, weet je wel? En als je die aantrekt, zijn zij niet je vijanden maar je leermeesters om te kijken naar hoe JIJ je voelt over bv. geld en geven.
- hou therapie en coaching betaalbaar en stel je dienstbaar op. Cliënten die zich ongemakkelijk voelen met wat ze moeten betalen maar zo erg in de puree zitten dat ze denken zich daarmee hopelijk beter te voelen, gedragen zich naar jou toe niet vrij en ontspannen. Het beste zou zijn om met elke cliënt een bedrag af te spreken waarbij je je beiden goed voelt (misschien kan je al eens op voorhand nadenken wat voor jou het nog comfortabel is om voor te werken maar ook wat je voor jezelf kan toelaten om te ontvangen...). Werk vanuit je roeping en je passie, niet vanuit het idee om "rijk" te worden. Geld komt vanzelf als je er klaar voor bent.
- blijf gratis geven aan de wereld, zo vervul je je maatschappelijke opdracht die je in deze incarnatie kreeg. Maar doe dit vrijuit, zonder iets terug te verwachten. Dus geen boeken- of cd/dvd-verkoop, geen reclame voor je betalend aanbod etc. tijdens je zogeheten gratis sessies. De deelname van eenieder is al een geschenk aan jou : iedereen die meedoet erkent je in je deskundigheid. Wees hen dus dankbaar.
Ben je therapeut of coach en wekt dit weerstand op? Lees het artikel dan nog eens van vooraf aan, kijk wat het met je doet (wat denk je, voel je....) en ga ermee aan de slag..
"Je zult je naaste vergeven"... Velen onder ons hebben dit wellicht sinds hun kindertijd gehoord. Ondertussen is het woord "vergeven" de kerk uitgegaan en meer algemeen geworden. Talrijke boeken gaan over dit thema, en oprechte vergiffenis wordt meer en meer beschouwd als de sleutel tot een gelukkig leven. Daarom zal dit bericht, en waarschijnlijk nog veel andere berichten op mijn blog, over dit thema gaan.
De "moeder van alle vergeving" is de vergeving van je ouders. Vaak hoor ik mensen zeggen "ja, dat is gebeurd hoor, ik kom nu goed overeen met mijn vader/moeder, ik heb mijn vader in zijn laatste levensjaren verzorgd, ik ren me de benen onder mijn lijf voor mijn moeder...." etc. Dit is natuurlijk zeer edelborstig, maar het is slechts de top van de ijsberg.
Om te zien of je je vader en moeder vergeven hebt, is het belangrijk te kijken hoe je leven er nu uit ziet.
Vaak zijn moederthema's zaken als veiligheid, geborgenheid, ontvankelijkheid en uiteraard je vrouw-zijn. Als vrouw ook je relatie met mannen. Je moeder was immers de eerste vrouw die je over mannen hebt horen praten (i.c. je (stief)vader bijvoorbeeld). Weinig mensen hebben hierbij gehoord "ach zo zalig, ik zou hem morgen opnieuw trouwen". Als man neem je vaak emotioneel de plaats in van een (emotioneel of lijfelijk) afwezige vader. Je krijgt ook een eerste beeld over hoe een vrouw is. Had je een afhankelijke moeder, een kenau, een artistieke moeder die leefde voor haar kunst... dan is dat het eerste concept van "vrouw" voor je geweest.
Vaderthema's hebben te maken met carrière, daadkracht, scheppingsdrang en ook je man-zijn. Uiteraard is ook de vader voor een vrouw bepalend voor haar eerste manbeeld. Hoe was je vader : een "nieuwe man", een macho, een dromerige hippie, een pantoffelheld...? Hoe je je vader beschrijft, zo leeft ook in jou de blauwdruk voor "man". Voor een jongen is de manier waarop vader was en de manier waarop vader zijn partner behandelde boetserend voor het manbeeld van zichzelf, en de manier waarop de jongen op latere leeftijd naar vrouwen kijkt.
Een verdere indicatie zijn ziekten. Het groot aantal aandoeningen aan vrouwelijke resp. mannelijke organen, toont de verwevenheid van vele mensen met hun ouders.
Om je moeder of je vader te kunnen vergeven is er meer nodig dan nu "goed met hen op te schieten". Dit zit op rationeel niveau, en niet op het niveau van het wezen. De mate waarin je je ouders vergeven hebt kan je enkel aflezen uit hoeveel van bovenstaande thema's nog in je leven aanwezig zijn. En waarvan je je afvraagt "hoe kan dat nu, ik heb mijn moeder/vader vergeven en het lijkt wel alsof ik ze steeds weer opnieuw om me heen manifesteer".
De kwestie is: in jou zit een klein kindje dat destijds compleet afhankelijk was van zijn ouders. Dat kindje heeft zich om te kunnen overleven, helemaal moeten aanpassen. Het heeft ook zijn zelfbeeld gevormd naar wat de ouders zegden. En zelden was dat "jij bent fantastisch, lieve kind". Het is doordat jouw ouders met het kleine kind in zichzelf niet in het reine waren, dat ze de grote liefde die jij als kind voor hen voelde, niet efficiënt konden beantwoorden. Het waren hongerige kinderen die een kind moesten opvoeden, en vaak van dat kind verwachtten wat ze destijds bij hun eigen ouders waren tekort gekomen.
Om echt te kunnen vergeven en los te laten is het dan ook nodig dat je een uitlaatklep geeft voor dit kleine kind. Hoe kan je dat doen? Een goede manier is om gedurende een week of twee een brief te schrijven naar je moeder en/of vader. Niet vanuit je volwassen ik, maar vanuit het kleine kind :wat heb je nodig dat je niet krijgt, wat voel je, hoe kijk je naar je mama of papa? Begin aan de brief en schrijf er elke dag een stukje bij.
Laat alle emotie komen. E-motion : het woord alleen al duidt op beweging, dus emotie toelaten is toelaten om te stromen. Pas als je je eigen verdriet, woede, haat... leert liefhebben kan je deze ook loslaten. Hiervoor kan je tappen, mediteren of gelijk wat, als je er maar op let dat je je emoties niet "weg wil" maar vertrekt vanuit aanvaarding.
Heb je je eigen lijfelijke vader of moeder niet gekend, dan nog waren ze een belangrijke speler in je persoonsvorming. Hierop kom ik terug in één van de volgende berichten.
11-12-2013 om 12:09
geschreven door patrice
Dom zijn voor dummies
Voor "het domste wat ik ooit heb gedaan" moet ik iets kiezen tussen "alle domme dingen die ik deed", zoals Zjef van Uytsel (of wie was het ook weer) zingt. Niet gemakkelijk, om hier een "best of" uit te selecteren. Vooral ook omdat ik eigenlijk fel in love ben met mijn eigen domheid. Vlak nadien kan ik me wel de haren uit het hoofd rukken maar wat later moet ik er toch meestal om lachen...
Nu zijn er enkele dingen waarmee ik NIET kan lachen. Nog niet. Dingen waarvoor ik me nu nog altijd een klein beetje schaam, of waarvan ik toch nog wat spijt heb. Die me meer of minder uit mijn comfortzone brengen als ik ze deel met anderen, omdat ik vrees voor afkeuring (wat natuurlijk een spiegel is van mijn eigen afkeuring). Vermits deze oefening juist daarom gaat, geeft ik je hier, zij het met wat weerstand, mijn top 5 van deze domme dingen: mijn dochtertje (van 5 jaar toen) een klap geven toen ze te traag stapte (waardoor het schaap op de grond viel), scheiden van mijn eerste man (omdat ik de liefde die hij gaf niet aan kon), een veel te dure motorfiets kopen op krediet (om mijn toenmalige lief te behagen) en een voor mij bijna-dodelijk ongeval creëren (omdat ik dacht niets waard te zijn nadat er drie keer na elkaar een lief de relatie met me beëindigde). Maar de topper is : veertien dagen naar Antwerpen verhuizen vanuit Gent.
Ik woonde in Gent in een wijk waar ik me niet zo goed voelde. Het was een wijk met veel Turken wat me in het begin erg aantrok. Maar ik werd als "vrouw alleen" niet zo vriendelijk (of juist véél te vriendelijk ) onthaalt. Bovendien bevond zich om mijn hoek een filiaal van de Turkse maffia en hadden de Grijze wolven een café in de straat waarop de mijne uit kwam. Er veranderde veel in mijn leven op dat moment, en ik was bang en ongelukkig. Zoals vaak gebeurt bij mensen, was ik gefocust op mijn gevoel van onveiligheid en zocht ik vanuit deze energie koortsachtig naar een oplossing.
Ik had in de jaren 80, toen ik in Antwerpen woonde, een (in mijn ogen) leuke tijd beleefd. Dus zei ik de mooie duplex waar ik woonde op en zocht een appartement in Antwerpen op zoek naar meer geborgenheid : mijn zus woont er en mijn toen beste vriendin was ernaar toe getrokken. Maar zoals het gaat als je een kip-zonder-kop-actie begint: er was in die periode niets, maar dan ook niets te huur. De immo-kantoren hadden dit naar eigen zeggen nog nooit meegemaakt. Vermits ik mijn woonst in Gent al opgezegd had (om mezelf onder druk te zetten voor die stap "ik verhuis naar Antwerpen") was het best spannend. Uiteindelijk kwam er een appartement vrij in het gebouw waar een vriend van mijn schoonbroer woonde. Mijn intuïtie zei dat ik hier niet wilde wonen, maar ik had in mijn ogen geen andere keuze. Dus verhuisde ik op de tweede kerstdag van het jaar 2000 met mijn hebben en houden naar Antwerpen. Groot afscheidsfeest in mijn dochter haar school, afscheidsfeest van mijn vrienden in Gent enzovoort.
De law of attraction was me echter te snel af. Ik was verhuisd omdat ik me niet veilig voelde, en raad eens : die nacht werd er vlak voor mijn nieuwe deur iemand doodgeschoten door de Albaneze Maffia. Ook geen koorknapen. Bovendien bleek het appartement zo goed als onbewoonbaar : de stront van de man die boven woonde liep van mijn WC muren en achter de keukenkasten rook het naar schimmel. De huisbaas beloofde er snel iets aan te doen, maar in de feestenperiode was er geen aannemer te vinden. Plus bleek er nergens zonlicht binnen te komen, wat een regelrecht ramp is voor een zonnekind als ik. De buurt was groezelig, er werd op elke hoek gedeald of getippeld. Daarbij waren nog straatwerken-in-de-sneeuw (wellicht de enige aannemer die tijdens die periode wél actief was ) waardoor alles onder de modder zat. "Het is precies een monster mama" zei mijn dochter over een grote enge graafmachine. En zo leek het ook : van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds klonk door de straat een hevig gebrul dat heel het gebouw deed sidderen. In het appartement onder mij woonde een pooier, die er niet enkel heel eng uitzag, maar die ook elke nacht luidruchtige sollicitatietesten deed in de slaapkamer onder de mijne. Als ik geluk had was het met één vrouw, maar vaak waren er meerdere kandidaten.
Eerst hield ik me sterk, maar toen er na een week opnieuw iemand werd omver geblaft, deze keer door de Russische maffia, kon ik het niet meer aan. In tranen belde ik een vriendin ... wat moet ik doen, ik heb iets heel stoms gedaan met te verhuizen, ik ben hier nog banger dan in Gent. Zij zei "ben jij een boom? Niet toch? Waarom ga je dan niet gewoon terug weg?".
Ik moest even aan het idee wennen, maar zag er wel heil in. Dus ging ik opnieuw op zoek naar een huis in Gent. De huisbaas van het appartement in Antwerpen was gelukkig een schat van een man. Hij had niet eens borg gevraagd en zei na mijn verhaal : "kind, als je daar niet gelukkig bent, moet je terug naar Gent gaan!".
Nu moest ik opnieuw zeer snel iets vinden, en ook in Gent was er nagenoeg niks te huur. Uiteindelijk vond ik viavia een huis van iemand die op reis was en waar ik drie maanden mocht wonen. Een prachtig maar klein huisje, waardoor ik veel van mijn spullen in een depot moest steken. Dus huurde ik een opslagruimte, maar toen we er toekwamen met de twee verhuisvrachtwagens die ik gehuurd had, bleek de sleutel niet te passen. Het noodnummer gaf geen soelaas, het werd laat en ik stond met de handen in het haar. Eén van de verhuishelpers had toevallig de Koopjeskrant bij zich, en dus belde ik naar alle nummers die een garage verhuurden in Gent. Ondanks het late uur (het was intussen 22 uur, berekoud en glad) was er iemand bereid om nog langs te komen en me een garage ter beschikking te stellen tegen een lage huurprijs. We zetten snel de meubels binnen, en slaagden erin om nog voor middernacht de vrachtwagens terug te brengen, zoals was overeen gekomen.
En zo kwam het dat mijn dochter na de kerstvakantie terug de klas binnenstapte van de Steinerschool waar ze haar afscheid gevierd had. "Ik schaamde me dood" zei ze nadien. Gelukkig kan ze er nu hard om lachen.
De periode van dreiging heeft nog een tijdje geduurd, ook in het nieuwe huis en in de woonst nadien. De law of attraction doet zijn werk , zonder pardon. Maar drie jaar nadien heb ik de beslissing genomen om een huis te kopen en mezelf wat dat betreft wat stabiliteit gegeven. Met het geld dat heel dat avontuur me gekost heeft had ik wellicht het terras kunnen zetten waar ik nu naar uitkijk. Tijd om mezelf dit avontuur te vergeven, I guess...
11-12-2013 om 00:00
geschreven door patrice
10-12-2013
what the f***do we know
In deze film wordt uitgelegd hoe je gedachten invloed hebben op je perceptie, gezondheid, ervaringen....
Soms wat Amerikaans YES WE CAN en het verhaal dat ertussen wordt geweven is niet altijd even boeiend, maar het blijft een eye-opener
Toen ik een filmpje doorgestuurd kreeg met de titel "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld", opende ik het enkel omdat die naam zo raar klinkt.
Het bleek te gaan om een yogalerares die gratis filmpjes op internet zette via een nieuwsbrief. Dertig mensen meldden zich aan. Ze maakte filmpjes over yoga bij rugpijn, migraine, zwangerschap enz... Tot op een dag zich iemand voor haar gratis "nieuwsbrief" afmeldde . De lerares was er helemaal ondersteboven van : haar yogalessen waren prima, gratis, toegankelijk. De gedachte kwam "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld".
Fransisca Lutchas ging ermee aan de slag volgens de principes van The Work (van Katie Byron.http://www.symbolic.be/?CategoryID=223&ArticleID=176). Enkele dingen zijn herkenbaar maar ik vond het toch interessant om te delen, omdat het op heel veel situaties kan worden toegepast. En omdat deze aanpak bevrijdend is en je kijk op dingen verandert.
Fransisca stelde de yogalerares volgende vragen
- Is het waar (is het waar dat zij zich niet bij je had mogen afmelden)?
- Ben je helemaal zeker dat de gedachte "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgebeld" waar is?
- Hoe kijk je naar de situatie vanuit deze gedachten "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld"? Hoe reageer je innerlijk, uiterlijk?
- Hoe kijk naar de situatie zonder deze gedachten "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld"? Hoe reageer je innerlijk, uiterlijk?
Vervolgens nam ze de zin "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld" en draaide het om. De oefening is om die omkering te vinden die het best aanleunt met wat voor je als "waar" aanvoelt. Iets wat een innerlijk belletje doet rammelen én een omkering is van de beginzin.
- "Ze kan zich bij me afmelden". Dat lag meer in de lijn van de waarheid, want dat was gebeurt. Maar het voelde niet goed
- "Ik zou me bij haar moeten afmelden". Dat voelde beter. Het confronteerde de yogalerares met haar patroon in de plaats van anderen te denken (ze vond mijn lessen niet interessant, ik zou beter stoppen ik kan er toch niks van, mensen zijn niet dankbaar als je iets gratis doet enz...). Dit kwam dichter bij de realiteit : het voelde oké om zich af te melden van deze situatie.
- "Ik zou me niet bij mezelf moeten afmelden". Het eigenlijke probleem ligt altijd bij jezelf. De yogalerares herkende dit bij deze situatie zeer goed. Ze meldde zich bij zichzelf af, en was bezig met anderen. Daardoor kwam deze gevoeligheid toen een voor haar in wezen onbekend iemand zich afmeldde.
Dit kan op vele situaties worden toegepast waar je een "niet"-gedachte hebt. Schrijf de gedachte op die je over een situatie hebt (bv.mijn baas zou me niet mogen bekritiseren, mijn partner zou niet altijd moeten weggaan, mijn kinderen mogen niet meer liegen tegen mij enz...). Doe de eerste vier stappen zoals boven.
Beeld je in de vierde stap goed in hoe je zou zijn mocht je die gedachten niet denken. Hoe zou je je voelen? Hoe zou je bv naar je kritische baas kijken zonder de gedachte "mijn baas zou me niet mogen bekritiseren? Hoe zou dat voelen als je die gedachte niet had in deze situatie? Wat zou je zeggen dan nu tegen anderen, hoe zou je (anders dan nu) handelen...?
En dan draai je de gedachte om. Bv. mijn baas mag me bekritiseren. Hoe voelt dat? Ga verder, bv. ik mag mijn baas bekritiseren. Hoe voelt dat? En tot slot : "Ik zou mezelf niet mogen bekritiseren". Hoe voelt dat?
Als je bij die laatste zin "bingo" denkt, dan kan je daarmee aan de slag. Natuurlijk niet vanuit het "niet mogen" maar als aanzet voor de ontdekking van het werkelijke probleem (bv. dat je heel kritisch bent tov van jezelf). Vertrek vanuit het idee dat je je eerste gedachte NIET hoeft te bevechten. Je hoeft ook NIETS te doen met de omkering. Het einddoel is om een omkering te vinden die je je beter doet voelen, die je terug je "macht" geeft over jezelf. Je mag hiervoor heel ver gaan, ook los van de situatie (bv.. bij de gedachte "mijn man moet zich meer met me inzitten" tot "ik heb alles wat ik nodig heb").
Situaties omdraaien tot je bij jezelf komt zorgt ervoor dat moeilijke situaties zich stilaan oplossen, omdat je het innerlijke patroon ontdekt dat deze situatie heeft veroorzaakt.... Het gaat niet over een rationeel proces, je verstand zal wellicht in opstand komen omdat het zo makkelijk lijkt. Dat is niet erg, je verstand is ervoor gemaakt om zo te werken. Het gaat over het loslaten van de spanning die de oorspronkelijke gedachte bij je veroorzaakte. Je hoeft daarvoor niet te affirmeren, niet de visualiseren, je hoeft enkel te ontspannen! Het beste is om de oefening mbt de omkering in het begin schriftelijk te doen, zodat je het proces leert. Nadien kan je het makkelijk toepassen op alle situaties....
Ik heb geen "top". Ik bedoel niet dat ik niet van een thema in verband met zelfliefde een top zou kunnen maken. Bijvoorbeeld "de beste boeken over dit thema' of "de beste workshops ooit gevolgd". Maar het punt is dat die film, workshop, webinar enz... op dàt moment het "einde" waren omdat ze op dat moment in mijn leven pasten. Dat is voor mij de mooiste "top" : die kostbare momenten waarop ik iets leerde.
1. Louise Hay ; "Je kunt je leven helen".
Ik zat toen in een heel warrige periode, gescheiden van mijn tweede man en volop in het zwaardere leven. Een oudere man waar ik een goeie band mee had gaf me het boek aan van Louise Hay en zei dat dat mijn leven zou veranderen. Zijn leven was op dat moment alles behalve een afspiegeling van wat er in het boek stond, maar ik heb het toch gelezen en geloofde ongeveer de helft van wat erin stond. Dus ik ging aan de slag met de dingen waar ik kon inkomen : affirmaties schrijven, spiegelwerk, klein beetje vergeven... Het werkte, mijn leven veranderde drastisch. Naarmate het veranderde kon ik meer van het boek in me opnemen.
2. Lynn Grabhorn "Ga voor je leven"
Een boek dat ik kocht toen in ontslagen werd uit de Arteveldehogeschool. Niet omdat ik niet goed presteerde, maar doordat ik te maken kreeg met onwaarschijnlijke toestanden die het misbruik dat ik als kind ervaren had, opnieuw in mijn leven bracht. De man die me ontslagen heeft bracht me nadien een cadeaubon waar ik twee boeken mee kocht "Ga voor je leven" en "Een cursus in wonderen". Lynn Grabhorn gaat nog wat verder dan Louise : niet alleen je gedachten maar je gedachten én je gevoelens én je passie én dromen énénén.... maken dat je in een vibe komt die maakt dat je in je leven krijgt wat je in je leven krijgt. Een eerste onderdompeling in de Law of Attraction. Opnieuw onderging mijn leven een forse verandering op korte tijd.
3. What the bleep do we know
Ik leerde in dat "veranderde leven" fantastische mensen kennen. Eén van die mensen was Mireille, die bij me in de fanfare zat. Zij leende me deze film, die vanuit een andere insteek nog dieper in de Law of Attraction ingrijpt. Mijn leven onderging géén diepe verandering. Het was alsof ik me eerst nog een uitdaging moest stellen die me ertoe zou brengen diep van binnen te veranderen. En dat was en is mijn huidige relatie, die me alles spiegelt wat er bij mij maar te spiegelen valt.
4. Robert Betz
De films van Betz zijn voor mij een nieuw gegeven en brachten me heel onlangs in contact met enkele zaken die op heel diep niveau nog steeds een grote rol in mijn leven spelen. Ik zie terug het licht aan het einde van de tunnel, en weet welke thema's er nog op een heel diep niveau in mij spelen, mijn leven beïnvloeden en creëren.
Al de andere en talrijke interessante wijsheden die me op het pad naar zelfliefde hielpen, hebben op de één of andere manier met de principes uit deze bronnen te maken.
De reis door mijn top 3 (met nummerke 4 ben ik nog bezig...) leerde me dat verandering niet rechtlijnig loopt, maar in "bochten". Je krijgt steeds nieuwe uitdagingen. Ook al affirmeer, vibreer en mediteer je tot je een ons weegt : het leven loopt nooit levenslang volledig zoals jij het voor ogen hebt, wat ze ook in 'what the bleep" beweren. Omdat je veel meer bepaald wordt door wat van binnen zit, de herinneringen die in je fijnstoffige zelf vasthangen, dan door je bewust geest. En omdat je bewuste geest veel te weinig weet om op elke moment de "juiste" keuze voor je te maken. En omdat het leven ook een beetje een avontuur moet blijven... toch?
06-12-2013 om 00:00
geschreven door patrice
ontdek het geheim!
Ik mail zo af en toe eens met een hele wijze Nederlandse dame. Ik heb haar leren kennen via een forum en het viel me op dat ze altijd iets anders antwoordde dan de meesten. Als iedereen schreef "laat dat wijf toch voor wat ze is", schreef mijn "pennevriendin" net het omgekeerde : kijk naar jezelf, blijf in je liefde etc. En dus zijn we op een bepaald moment beginnen te mailen en uitwisselen.
Omdat elke kleine stap naar het doel leidt,, wil ik graag één van de kleine stappen delen die ze me aanraadde. Stappen om bij mezelf te blijven in iets minder comfortabele situatie. De stap is : zoek in elke situatie die je een gevoel geeft van verdriet, teleurstelling, woede etc. iets positiefs. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat je je gevoelens moet opzij drukken. Het is gewoon een manier om met liefde te leren kijken, meer niet.
Ik heb daar mijn eigen variatie op gemaakt "ontdek het geheim". Of : welke positieve geheime boodschap zit achter deze uitdaging verborgen? Dat maakt het voor mij wat minder een verplichting. En geef ik me ook minder op mijn kop als ik deze verplichting niet nakom.
Mijn dochter vergeten katteneten te kopen? Het grote geheim is dat dit me de kans geeft om zelf te gaan en ik nu de keukenrol kan kopen die ik al zo vaak vergeten ben. Mijn vriend te laat? Het geheim is dat het nu tijd is om voor mezelf een kopje koffie te zetten. Mijn baas slecht geluimd op me? Het geheim is dat hij me helpt om mezelf te leren goedkeuren.
Ik geef toe : soms heb ik helemaal geen zin om dit geheim te vinden, dan wil ik nog eens naar mijn oude vertrouwde patronen en denken dat anderen het allemaal schuld zijn.
Maar op de momenten dat ik er wel zin in heb, werkt het super.
Robert Betz heeft het ongelofelijke woord "Arsch-Engel" uitgevonden. Het Duitse woord "Arschloch" wordt vaak gebruik zoals wij het woord "klootzak" gebruiken. Een lichaamsdeel inderdaad, maar ook het woord voor iemand die we niet in de hoogste schuif hebben zitten. Iemand die ons vernedert, pest, uitstoot, beliegt, bedriegt, besteelt....
Arsch-Engel is tegelijk een vervorming van Aarts-engel. Net die mensen die het ons het moeilijkst maken zijn, volgens Betz, in wezen onze Aartsengelen.
Ook Chris Criscom beschreef in haar boek "Angst is bedrieglijk" dat de zielen die het meeste liefde voor je hebben, je ook het meeste uitdagen. Ik stel me dat al zo voor : je zit voor je incarnatie op een wolkje, en naast je zit een ander zieltje dat zegt "Wel ik zie je zo graag dat ik bij het volgende leven je moeder wil zijn die je verstoot als je een baby van 1 jaar bent". En misschien zitten ook je toekomstige klasgenootjes, partners en werkgevers op een nabijgelegen wolkje en verklaren "en als je die les niet volstaat, dan willen wij je met veel plezier ook verstoten hoor". Waarop je ze innig bedankt.
Het vervelende is dat je, eenmaal op aarde, dit gezellige onderonsje vergeten bent. Je moeder zal je als ze je verstoot geen schrijven meegeven met "geachte, zoals afgesproken verstoot ik u hierbij. ik wens u nog veel succes met de les die u hieruit zal leren". Je partner verklaart wellicht niet bij jullie romantische date "schat, hoe wilde je nu weer het liefst verstoten worden binnen 2 jaar? neem ik iemand anders, word ik holebi of vertrek ik naar Saoedi Arabië zonder dat je nog iets van me hoort? Of is het voldoende dat ik workaholic word of een koppigaard die enkele weken niet met je spreekt als hij zijn zin niet krijgt?"
Volgens Criscom lijden we niet zozeer door de les van deze 'Arsch-Engelen", maar wel door de weerstand die we voelen om die les te leren. Een voorbeeld: je bent een controlefreak en krijgt al een paniekaanval als iemand zijn broek niet draagt zoals jij het voor ogen hebt. En hopla, één van je hummeltjes blijkt een grootste chaoot aller tijden. Wat je ook probeert : opruimboxen van de Ikea, Sinterklaas komt niet of je mag die Ipad wel vergeten voor je kerst als je niet aan mijn wensen beantwoordt... buiten eventueel een tijdelijke strategische gedragsverandering blijft het kind onveranderd zichzelf. Als je als moeder of vader op dat moment weerstand hebt tegen wat je kind je spiegelt, begint het lijden. Oh waar verdien ik dat, het is verschrikkelijk, nu loopt hij met een broek tot aan zijn knieën en dan die kaaaaaaaaaaaamer. En er zat een rotte appel tussen zijn schoolagenda. Ik hou het niet meer uit watmoetikdoen watmoetikdoen.
Wees gerust : hoe meer jij een controlefreak blijft, hoe meer deze nazaat je het tegenovergestelde zal spiegelen. Wanneer stopt dit lijden? Als je kind verandert? No way. Het lijden stopt als JIJ verandert. Als jij naar dat stukje in jezelf durft te kijken dat zegt "ik mag nooit of te nimmer chaotisch zijn". Het stukje dat vergaat van angst en dus de wereld probeert te ordenen. De Arsch-Engel zal zijn taak meesterlijk vervullen en als je niet wil veranderen, neemt een collega van hem/haar het over en gaat wellicht nog een stukje verder.
Als je een Arsch-Engel in je leven hebt, denk dat even aan het beeld van het wolkje. Zie jezelf er met hem of haar zitten en een deal sluiten. En wees dankbaar voor die deal, die in wezen een grote daad van liefde voor je is.
05-12-2013 om 00:00
geschreven door patrice
04-12-2013
la vita è bella
het verhaal van Alice Herz op "Upworthy"
over de liefde voor het leven
over schoonheid en passie
in niet evidente omstandigheden...
04-12-2013 om 18:22
geschreven door patrice
03-12-2013
how deep is your selflove
Bij de vraag hoe het kan dat mensen die de hele tijd negatief zijn en tegelijk toch het goede aantrekken, moest ik onmiddellijk aan mijn schoonmoeder denken. Zij is wat dat betreft een unicum en zou een massa mensen kunnen inspireren bij het schrijven van een boek over hoe het niet moet.
Zo zeurt ze constant over haar gezondheid, vindt zichzelf de grootste sukkel van de wereld, maakt zich in alles en nog wat zorgen, wantrouwt iedereen buiten haar eigen bloedverwanten, haar kapper en een kuisvrouw die er al vijftien jaar komt, schrijft de hele dag rampenscenario's in haar brein (vooral over zichzelf) en vergaat hierdoor van de angst, loopt al jaren met een niet passend vals gebit omdat ze niet naar de tandarts wil. Ze raakt erg gespannen als één van de kleinkinderen een liefje meebrengt, waarschuwt voor het onheil dat het betreffende kleinkind over zich zou kunnen halen in deze relatie en zorgt er in de kortste keren voor dat het liefje niet meer binnen wil bij haar. En natuurlijk was haar kindertijd vreselijk, met een vader die zoop en dan alles kort en klein sloeg. Als je haar vertelt dat je ontslagen bent dan zegt ze dat haar voeten pijn doen de laatste tijd. Dromen en passies heeft ze niet, heeft ze ook nooit gehad, behalve dan misschien een proper trotoir dat naar bleekwater ruikt. "Wie weet is dit mijn laatste verjaardag, nieuwjaar, pasen, zondag..." is één van haar slagzinnen. Begrijpelijk als je 84 bent misschien, maar deze zin hanteert ze naar verluidt al sinds ze op haar 35 met een astma-aanval in het ziekenhuis belandde. Mijn schoonvader had toen al besloten dat het "een goedkope kist" moest worden en "niet teveel complimenten" (het ging tenslotte maar om zijn vrouw ) maar over dit vrij liefdeloze huwelijk is ze nog steeds in de wolken. Als ze op de televisie natuurrampen ziet waarbij tienduizenden mensen hun hebben en houden of zelfs hun leven verloren, verklaart ze oprecht dat het maar goed is dat zij er niet bij was met haar reuma, want dat zou pas erg zijn geweest. Ze kan niet huilen en leeft sowieso bijna zonder emotie behalve dan kwaadheid als er een kleinigheid niet loopt zoals zij het voor ogen heeft.
Alleen : hoewel men uit haar doen en zeggen zou denken dat ze ook wel ziek, arm en eenzaam is dan denkt men volledig verkeerd. Want mijn schoonmoeder trékt het negatieve niet aan. Taai is ze al sinds haar kindertijd, als enige overlevende van een viertal zusjes waarvan er drie al op zeer jonge leeftijd aan één of andere besmettelijke aandoening ten onder gingen. Enkel Leopoldina bleef onvereind.
Buiten de reeds vernoemde reuma (waarvoor ze uiteraard elke behandeling die echt zou kunnen helpen weigert) en een vermeende suikerziekte is ze kerngezond : glanzend haar, felle ogen, goed functionerend brein en metabolisme. Als ik enkele flessen wijn heb waarvan ik bij één glas al hoofdpijn krijg, giet zij de andere flessen lustig naar binnen zonder iets te voelen. Tussen haar pinten en trappisten door. Ze leeft op krakers met leverpastei, advocaattaart, droge sausissen en af en toe één of ander vettig gerecht van de traiteur dat mijn vriend voor haar gaat kopen. Met hààr geld, want ook dat trekt ze aan van overal waar het maar van kan komen ook al zegt ze voortdurend dat ze arm is en schrik heeft voor de kosten die nog komen als ze ooit in een RVT moet. Ze heeft haar zuinige echtgenoot trouwens ondertussen al dertig jaar overleefd.
Ik wens het mens uiteraard al het goede op aarde toe, maar ze stelt me wel voor een dilemma. Hoe kan iemand die zo in het leven staat in hemelsnaam zo gezond zijn, en tegelijk geld en liefde aantrekken (mijn vriend besteedt zijn halve leven aan haar, en heeft zich als hoofddoel gesteld zijn moeder een gelukkig oude dag te bezorgen). Hoe manifesteert ze dat, terwijl ze net het tegenovergestelde doet van wat er wordt aanbevolen in de "law of attraction"?
Kàn het dat zij ondanks al het uiterlijk zichtbare gedrag een diepe fundamentele liefde voor zichzelf heeft? Kan het dat ze gewoon helemaal achter zichzelf staat en zichzelf in niets afkeurt? Als dat zo is, is zelfliefde dan iets wat sterker kan werken dan je woorden en daden? Iets dat "onder" in je wezen zit, in je cellen, als bloed door je aders stroomt? Heeft zelfliefde dan te maken met jezelf op wezensniveau goed te keuren, ook als andere mensen je een etter vinden?
Een pasklaar antwoord heb ik helaas niet. Maar mijn schoonmoeder wordt, als ik erin slaag het mechanisme te doorgronden, wellicht één van mijn grootste leermeesters....
03-12-2013 om 19:04
geschreven door patrice
02-12-2013
je bent wie je bent
zelfliefde. ik ben ervaringsdeskundige. in te weten hoe het moet. alleszins als ik al die boeken, coaches, lesgevers e.d. mag geloven die me een stukje van de puzzel hebben aangereikt.
positieve affirmaties, wet van de aantrekking, voel het en het gebeurt, vergeven doe je voor jezelf.... en nog veel meer.
de meest doeltreffende leermeesters zijn echter de mensen en situaties die "op je knoppen" drukken . De knoppen van die facetten waarin je nog niet van jezelf houdt.
Dan wordt het moeilijker. als je iemand in je leven hebt die behoorlijk op je spiritueel systeem werkt, is het dan de bedoeling dat je deze persoon lijdzaam verdraagt en dankbaar bent omdat hij of zij je net weer vernederd, misbruikt, mishandeld of weet ik wat heeft? moet je op een job blijven waar je je slecht voelt omdat je dan maximale leerkansen hebt? moet je je 50 kilo overgewicht accepteren omdat je van jezelf moet houden zoals je bent, dus hop... naar het fritkot? Betekent vergeven dat je je moet dwingen tot vriendelijkheid hoe iemand ook tegen je doet?
Of zit het anders? Is zelfliefde juist voor jezelf opkomen, weten wat je wil en dus situaties die pijnlijk aanvoelen onmiddellijk achter te laten?
Niet zo simpel. "Ik heb dit aangetrokken en het zal wel vanzelf uit mijn leven verdwijnen als ik maar genoeg mediteer en affirmeer" is een misvatting van vele mensen die het spirituele pad willen bewandelen. Een mooi excuus om niet te hoeven "loslaten", terwijl dat misschien net de les is die die bepaalde persoon op dat moment moet leren.
De enige weg om hieruit te komen is te leren om echt heel diep van jezelf te houden. Jezelf in al je cellen te aanvaarden en goed te keuren, te vereren. "Jezelf" is ook : de situatie waar je nu in zit, en de gevoelens die daarmee gepaard gaan. Maar ook : je geest disciplineren, zodat je niet in je oude denkprogramma's blijft hangen.
Stapje voor stapje, zoals een kind dat leert lopen, op zijn bek gaat, terug opstaat en gewoon verder doet zonder daarbij te denken "oh jee wat ben ik een oen, ik leer het toch nooit dus zal maar blijven kruipen".
Je bent geen slachtoffer. Je bent ook geen schuldige dader. Je bent wie je op dit moment bent. En dat is genoeg.
. gelukkig is het 2000 afgeprijsd tov vorig jaar, maar als je het hele proces doorloopt ben je toch een 10.000 lichter..... 
