Maar goed, in het "hier en nu" is  het bijna 2014.  En sinds enkele dagen ben ik dus volop bezig met het bedenken hoe het zou zijn als mijn ideale leven ergens in 2014 begint. Het ideale plaatje voor wonen, werken, liefde en nog wat dingen die een mens over het algemeen belangrijk vindt. 

Ik moet zeggen : als ik mijn huidige leven bekijk, is het manifesteren van goede dingen tot hiertoe vrij aardig gelukt. Ik woon op fietsafstand van mijn werk bijvoorbeeld. En vlakbij stad én natuur. En centraal tussen allerlei winkels en openbaar vervoer. In een rustige buurt en een plezant huis met karakter. Ik heb ook een ongelofelijk leuke job. Met fijne mensen om mee samen te werken. Elke avond denk ik dat ik zeer zinvol ben bezig geweest. En al bij al heb ik ook een loon waar ik vrij comfortabel mee kan leven. Ik kan soms wel wat mopperen over mijn lieve lief, maar het is eigenlijk wel een mooie, viriele en leuke man. Zelfs mijn schoonmoeder zei me deze week dat ik een mooie trui droeg. Iets waarvan mijn vriend verwonderd beweerde dat ze iets dergelijks bij zijn weten nog nooit tegen iemand gezegd had. Veel mensen zien mij graag en ik zie veel mensen graag. En ook zie ik mezelf meestal graag. Het gaat dus verder dan "ik mag niet klagen" : ik ben gewoon content en dankbaar.

Aan de andere kant is het belangrijk om te durven dromen buiten je huidige referentiekaders. Dromen door aan dingen te denken die je buik doen kriebelen tot in je tenen. Aan dingen die je nu bijna niet mogelijk acht. Bijna zoals iemand die met een kikvorssprong en dichtgeknepen neus vanaf de middelste wipplank in een zwembad springt en zich voorstelt hoe het zou zijn om eens helemaal van de allerhoogste wip elegant in het water te duiken. En tussendoor nog drie salto's te maken. Hoe de andere zwemmers met open mond naar hem zouden kijken. Hoe de mensen in de zwembadcafetaria zich van de spanning bijna verslikken in hun pannenkoek. En hoe nadien het hele gebouw zou daveren onder een overdonderend applaus en zelfs de directeur hem komt feliciteren. 

Om aan die zogezegd onmogelijke dromen te denken, daar is een jaareinde het ideale tijdstip voor. Zo heb ik dus een aantal buikkriebelverhalen opgeschreven, die me gewoon een goed gevoel geven enkel al door ze te lezen. De verhalen gaan niet enkel over materie, maar ook "hoe zou het voelen als ik echt iedereen vergeven had" of "hoe zou ik me voelen als ik nooit over iets of iemand zou oordelen" of "hoe zou het zijn als ik totaal los was van alle projectie en verwachtingen". En ook minder edelborstige dromen zoals "hoe zouden mensen tegen me doen als ik de mooiste vrouw van de wereld was/de nobelprijs had gewonnen/de directeur zou zijn van een grote multinational/uitgeroepen zou worden tot de beste auteur ooit" Enzovoort. Enzovoort. Enzovoort.  Zo een beetje als in het televisieprogramma "Wat als...".

Omdat het zo goed voelt, nodig ik je graag uit om zelf je "wat als"-verhalen te bedenken in deze laatste dagen van 2013. Bedenk ze in de file, aan de bushalte, tijdens dat-saaie-familiefeest en vooral iedere keer als je een "wat als" verhaal aan het schrijven bent over één of ander rampenscenario. Maak je niet dik of je dromen realistisch zijn of niet. Bestempel jezelf niet als verwaand, dromerig, naïef of gelijk wat. Bedenk niet dat je geen tijd of geld hebt, of dat je een te hoog BMI hebt om te mogen dromen. Het gaat louter en alleen over verhalen schrijven en je hierbij goed voelen, meer niet. Niks moet en alles mag.  Laat je gaan, doe zot, ga helemaal uit te bol. Komen er emoties vrij, laat ze komen. Alles is okee.

Als je - als extraatje - wilt ontdekken hoe je zelf diep van binnen écht denkt over je eigen dromen, vertel er dan eens eentje aan één iemand anders. Niet aan de klasgenoot uit de "positief denken"-club natuurlijk, maar aan iemand waartegen je dergelijke dingen normaal niet vertelt. Onderzoek hoe standvastig je blijft als die persoon iets zegt als  "maar manneke toch, ik dacht dat Sinterklaas niet bestond?. Anderen spiegelen immers je eigen innerlijk, remember? Dank zij die "spiegel" kan je je eigen weerstanden ontdekken. Weerstanden die je weerhouden van volop te dromen en te fantaseren. Of te manifesteren. 

Alleen één verhaal is echt geen optie. Dat is het verhaal "wat als ik er nu eens voor zou kunnen zorgen dat alles eeuwig en altijd blijft zoals het nu is". Omdat dat verhaal het enige is dat met grote zekerheid niet zal uitkomen. Ook als je op dit moment denkt aan het summum van je geluk te zitten, blijft het belangrijk om flexibel in het leven te staan. Krampachtig vasthouden aan wat er is, vormt immers de beste garantie dat er iets zal gebeuren waar je niet op gerekend had. Want "Als jij je leven niet verandert, verandert het leven jou".

Veel droomplezier! 

29-12-2013 om 21:26 geschreven door patrice  

IK WENS MIJN LIEVE LEZERS EEN PRACHTIGE KERSTTIJD!

25-12-2013 om 20:26 geschreven door patrice  

Nog steeds blijft voor mij kerstavond een belangrijk moment. Ook in de jaren waarin ik op kerstavond alleen was. Ik zette voor mezelf hoe dan ook elk jaar een kerstboom of iets in die aard.  Eénmaal zelfs was het filmmuseum in Brussel open en kon ik er onder begeleiding van life piano-muziek naar een oude kerstfilm kijken. Ik voelde me een keizer. 

Nu staat in het bijzonder "alleen zijn met de feestdagen" voor vele mensen gelijk aan het summum van eenzaamheid en het daarbij horende zelfmedelijden. Getuige het groot aantal zelfmoorden dat in deze periode gebeurt. Alleen al het idee om iemand alleen te laten met de feestdagen leidt tot ongemak, schuld, vermeende verplichtingen en vaak ook ruzie.... "Wàt? Gaan we dit jaar weer naar je ouders met kerst? Vorig jaar hebben we toch afgesproken dat we nu eens naar mijn ouders gingen?" Of  verfijnder "Doe maar iets voor jullie zelf hoor. Ik blijf wel alleen".  Net alsof alle andere dagen waarop je kinderen en andere mensen er voor je zijn (of dagen waarop je op bezoek gaat bij je ouders/familie) in het niets verdwijnen omdat ze uitgerekend niet vallen op kerstdag of nieuwjaar.

Zo ook in mijn relatie. Mijn vriend heeft vele tientallen jaren zijn kinderen meegesleurd naar mémé op oudejaar, waar de schapen de hele avond op een stoel moesten zitten in een veel te kleine ruimte, terwijl Queen Leopoldina vertelde over haar miserie en klaagde over het vuil dat het bezoek zou achterlaten. Toen ik na enkele jaren relatie mee mocht naar mijn schoonmoeder, vroeg ik me af wat hem in godsnaam bezielde om zijn kinderen dit aan te doen. In plaats van gewoon met nieuwjaar es bij zijn moeder binnen te lopen en op oudejaar zelf iets op kindermaat te organiseren. Zeker ook omdat hij zijn kinderen niet zoveel zag. 

Vorig jaar heb ik dan ook bedankt, en ben in Antwerpen gaan varen met mijn schoonbroer. Het was zalig, iedereen aan boord had iets meegebracht en we konden het vuurwerk zien vanuit het water. Mijn lief was op zijn zachtst gezegd razend. Maar het heeft ergens gewerkt,  ook al was dat geenszins mijn bedoeling. Hij heeft dit jaar besloten om met mij oudejaar door te brengen. Met een heel eisenpakket, want zijn moeder alleen laten voor enkel een leuke avond met zijn vriendin is geen optie. Want, zoals te verwachten viel, deze keuze leidt tot heel wat schuldgevoelens bij mijn lief.  Ik voorzie dan ook helemaal géén leuke oudejaarsavond voor hem. Zelf alle sterren uit de hemel naar beneden halen zal nog niet voldoende zijn om voor zichzelf te verantwoorden dat moeder op dat moment alleen zit. Vanuit deze schuldgevoelens dreigen er nog enkele discussies, bijvoorbeeld over het feit dat we én met kerstdag én met nieuwjaar naar schoonmoeder horen te gaan. Terwijl mijn vader ook alleen zit. Het zou voor mij nochtans simpel opgelost kunnen worden: we gaan met kerst naar mijn schoonmoeder, dus met nieuwjaar naar mijn pa. Of omgekeerd. Maar dat vindt mijn lief erg egocentrisch van me. 

Nu kies ik uiteraard voor vrede en niet voor "gelijk halen", dus desnoods ga ik alleen naar mijn vader. Ik vind namelijk niet dat ik mijn vaders agenda moet invullen naar de wensen van mijn schoonmoeder. Ook als ik hiermee een statement zet dat mijn lief opnieuw zal confronteren met zijn moederbinding en ik dus enkel dagen "beeld zonder klank" tegemoet zie. Gelukkig hoef ik maar de herinnering aan de mooie kersttijd bij onkel Günter naar boven te halen om me hiervoor af te sluiten.

Hoe dan ook, je zou ze de (kerst)boom kunnen inwensen, die feestdagen. Toch kan je het ook anders bekijken. Feestdagen zijn bij uitstek dagen waarop de spiegel die je omgeving voor je is, in uitvergrote versie voor je hangt. Op die gevoelige dagen wordt je immers sterk geconfronteerd met wat je voor jezelf gemanifesteerd hebt, maar ook met je eigen verwachtingen en innerlijke leemtes, met je eigen angsten en kwaadheid, met de mate waarin je innerlijk los gekomen bent van je ouders en dus volwassen werd. En  de mate waarin je zelf je kinderen de vrijheid laat.

Als je zoals ik een partner hebt die verstrikt zit met zijn moeder, is het de kwestie om eens te kijken naar je eigen verstrikking met je ouders. Een verstrikking die bijvoorbeeld tot uiting komt in de mate dat je klonen van je ouders-zoals-je-ze-beleefde-als-kind in je huidige leven hebt. Hiervoor verwijs ik naar mijn blogartikel "vergeven zonder vergif". 

Ik denk dat feestdagen ook een uitnodiging zijn om los te komen van je automatische piloot en stil te staan bij wat het allemaal in jezelf los maakt. Want alles wat je nu voelt aan verlatenheid, onvervulde verlangens, stress is iets wat je in 2014 kan loslaten. Op die manier kan enkel al het inzicht die feestdagen je in jezelf geven, wel eens het mooiste feestencadeau zijn dat je jezelf kan geven.  

24-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Bijlagen:
http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/maatschappij.html?playurn=urn:vpro:media:program:30825465¤tPage=1   

Hoe doe je dat als je geen lezers hebt , lees ik in de commentaren? Met die vraag zit ik ook. Tis te zeggen : ik heb wél meer dan 300 mensen die mijn blog al bekeken hebben. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat die 300 mensen de blog ook al hebben gelezen. Ik begrijp dat ook. Ik schrijf graag en veel. Plus : je wordt tegenwoordig overspoeld met blogs, fora, vraaglinks en consoorten. Je kan alle dagen en nachten van je leven vullen met op internet te lezen en herlezen, waarschijnlijk zonder téveel in herhaling te vallen.

Hoe dan ook....mensen vertellen graag hun verhaal. Het doet me denken aan mijn doelgroep van wie ik geregeld hoor "och meiske, ik zou er een tien boeken over kunnen schrijven". Of de vroegere WC madame van Antwerpen Centraal die in eigen beheer een boek had uitgegeven van 300 bladzijden, met als titel "mijn levensverhaal". En me fier vertelde dat ze er 10 van in de Standaard Boekhandel had mogen leggen, dus als ik het boek wilde kopen.... 

Maar ook zonder woorden zie ik vele verhalen. Gebogen schouders, samen geknepen lippen, een afgeborsteld uiterlijk, een stralende blik, rood worden... het vertelt iets. Vaak meer dan je zelf wil of durft te vertellen. Omdat je de afkeuring van anderen vreest bijvoorbeeld. Daarom zie je veel blogs en blogberichten die zo neutraal mogelijk worden opgesteld, of over een thema gaan waarvoor je weinig kans op afkeuring hebt. En toch : het kleine kind in iedereen hunkert ernaar om gezien en gehoord te worden zonder afkeuring.  Het vreest hierbij vooral de afkeuring van de "grote zelf" die je nu bent, en die het meestal gespiegeld ziet in de reactie van anderen. 

Zo een blogchallenge is wat dat betreft een goeie oefening. Je schrijft niet alleen, je deelt het ook met anderen. Plus : je voert ook nog een opdracht uit. Het woord "opdracht" koppelen wij sinds onze schooljaren vaak aan een quotering : zeer goed, goed, redelijk, slecht.  Een "vind ik leuk" bij onze link? Een reactie met "wauw" of "hm, kweet niet goed maar..." op onze  blog?  Het doet ons in vele gevallen toch iets. Op die manier is de challenge een driedubbeldikke uitdaging. Een driedubbeldikke uitdaging wat betreft het thema "zelfliefde" als je het mij vraagt. Bij mij toch . 

Nu mijn vraag aan jou : hoe voel jij je bij de blogchallenge en/of bij bloggen in het algemeen? waar ligt voor jou een uitdaging? wat gaat voor jou vanzelf? en hoe zit het voor jou met bloggen en zelfliefde : hoe belangrijk is de mening van anderen over jouw blog?  wat is voor jou hetgeen je hieruit al geleerd hebt op vlak van zelfliefde? 

Als 13 mijn geluksgetal is, zal ik binnenkort de kans krijgen om de reageren op jouw reactie. Zo niet, jaag ik onmiddellijk mijn zwarte kat buiten en loop nooit meer onder een ladder.  

23-12-2013 om 19:14 geschreven door patrice