|
Ergens heb ik het gevoel dat dingen zich wel zullen oplossen. Ik bedoel hierbij vooral : dat IK de dingen op de één of andere manier wel zal kunnen oplossen. Met oplossen bedoel ik dan, dat ik kan maken dat dingen zo lopen zoals ik het voor ogen heb. Waarmee ik eigenlijk dus zeg dat ik het vermogen bezit om te oordelen wanneer er iets goed loopt en wanneer niet.
Vermits iets wat je stoort altijd met jezelf te maken heeft, kan je je al voorstellen dat ik me groen en blauw erger aan dominante regelneven. Stond dat trouwens vermeld in mijn artikel "mens erger je niet"? Vooral als die regelneven hun normen gaan opdringen. Je weet wel, mensen die je een mail sturen met "ik heb gemerkt dat niet iedereen in de straat zijn stoep wekelijks veegt, zullen we elke zaterdag een gezellig ik-veeg-mijn-stoep-moment organiseren?" Waarmee persoon in kwestie dus aangeeft dat het vegen van de stoep "normaal" is en dat het compleet fout loopt als je je stoep niet veegt. Plus gladjes een handige zet pleegt zodat anderen datgene zouden doen wat hij (of zij) verwacht.
Maar ook ik heb dus zo mijn truckjes om mensen te laten doen wat ik wil dat ze doen. Ook als ik er eigenlijk helemaal niets mee te maken heb. Dus als het woord "regel-nicht" (als vrouwelijke tegenhanger van regelneef) bestaat, wel : this is me.
Nu komt die regelnicht-status me in mijn beroep vrij goed van pas. In mij job is strategisch handelen een belangrijke vaardigheid. Op dat vlak heb ik echter een goede gebruiksaanwijzing vanuit de doelstellingen van onze organisatie: alles wat de rechten schaadt van de zwaksten in de samenleving moet veranderd worden. Beleidsmaker schuiven graag betaalbaarheidsproblemen naar voren als het erover gaat om mensen een mens-waardig inkomen te verschaffen (ongeacht of ze werken of niet). Maar als er geld is voor banken, megaweddes, belastingsvoordelen voor parlementsleden en er tegelijk geen belastingen geïnd wordt op huurinkomsten en grote vermogens, dan is er ook geld voor steuntrekkers, zieken, asielzoeker, sociale woningen en het optrekken van de minimumlonen. Punt uit. Ik weet wel dat je het anders "moet" bekijken, dat ook arme mensen hun realiteit scheppen en dat beleidsmakers gewoon een product zijn van een collectief denken. Het zou ideaal zijn mocht ik op die manier kunnen werken. Mensen leren om andere denkpatronen te ontwikkelen om zo maatschappelijke veranderingen te realiseren. Alleen is de subsidiegever daar waarschijnlijk niet zo een voorstander van. Onze subsidiegevers houden van tastbare resultaten. Hoeveel mensen heb je bereikt, hoeveel hiervan waren "unieke deelnemer", waren er ook allochtonen en welke percentage stroomde door naar het normale circuit. Voor de subsidiegever is de gesubsidieerde sector een soort "normaal-maker". Denk maar eens aan de eis dat mensen uit een tewerkstellingsproject zouden doorstromen naar het "normaal economisch circuit". Alsof er ook een "abnormaal economisch circuit" zou bestaan.
Voor mijn dagelijks leven maak ik voor een groot stuk zelf de "gebruiksaanwijzing" van hoe de dingen zouden moeten lopen. En als er iets niet in dat kader past, zoek ik een manier om het er wél in te laten passen. Dat zorgt ervoor dat ik vrij permanent bezig ben met te bedenken hoe ik ervoor kan zorgen dat een bepaalde situatie ontwikkelt van punt A naar het door mij vooropgestelde punt B. En hiervoor ook allerlei strategieën bedenk. Ik heb ooit een spiegeltje in stickervorm gekregen waarop er geschreven stond "ik ben normaal". Zodat je, als je in de spiegel keek, jezelf en ook die letters zag. Toen begreep ik de draagwijdte van die boodschap niet. Nu wel.
"Jij bent precies een pitbull" zei iemand ooit tegen me "Je bijt je in iets vast en laat het niet meer los voordat je je doel hebt bereikt". Hoewel dat niet in alle gevallen de waarheid is, klopt dit wel. Vaak als ik me iets voorneem moet de wereld al vergaan voordat ik het niet doe. Maar het klopt vooral helemaal voor mijn "ik los het wel op"-projecten.
Ik laat het inderdaad niet meer "los". Ik denk erover, praat erover, schrijf erover, lees erover, stel er vragen over op allerlei fora (al weet ik dat ik met het gros van de antwoorden niet veel ben) en denk er opnieuw over. Ik leg het altijd opnieuw op tafel bij degenen die bij mijn project betrokken zijn, en als het over de verandering van een bepaald iemand gaat aan de persoon in kwestie en/of aan degenen die er invloed op hebben. Als iemand kwaad wordt door mijn manipulatie, dan heb ik er gewoon weer een project bij ("de ander moet leren luisteren zonder kwaad te worden").
Natuurlijk zijn er grenzen, en ik vind het belangrijk dat ik die aangeef. Mijn vriend is bijvoorbeeld op sommige vlakken een beetje slordig, bv. in het verschonen van zijn bedden en kledij. Hij gaat rustig in bad en doet dan weer de onderbroek aan die hij al drie dagen geleden aan had. Zijn slaapkamer ruikt naar te oude kledij (hij kan niets weggooien), zweetvoeten en vocht. Als hij erbij ligt, komen daar nog wijn- en lookgeuren bij. Het zou tegen mijn hart zijn om dan te zeggen "goed, het is zoals het is, ik slaap in dit stinkkot want ik moet mijn regelnicht-schap loslaten". Dus ik mag gerust vragen om op zijn minst te verluchten en te maken dat het beddengoed proper is voordat ik in bed kruip. En dat hij zijn tanden poetst als hij bij mij slaapt, zijn voeten verzorgt met een anti-zweetvoetgeur-product en zich wast voordat we vrijen. Dit is een vorm van zelfrespect, een belangrijk onderdeel van zelfliefde.
Naast het geven van die signalen is het echter ook uiterst belangrijk dat ik onderzoek wat dat met mezelf te maken heeft. Waar in mezelf heb ik een "stinkende kamer" en "verlucht ik niet genoeg"? Waar omhul ik me met dingen die al lang gepasseerd zijn? Wat laat ik niet los? Op welk vlak "ververs" ik de dingen niet voldoende?
Nu is "regelnichten" natuurlijk niet hetzelfde dan "vragen", maar een heel impliciete vorm van EISEN. Als regelnicht ruim ik zijn slaapkamer op, vervang ik stiekem zijn onderbroek als hij in bad zit en gooi de sokken die hij al een week draagt snel in de wasmand. En vooral fantaseer ik erover om alle oude "klodden" met een zwierige zwaai op een hoop te gooien en in brand te steken, ergens achter in zijn tuin. Zodat het verleden eindelijk eens uit zijn huis en poriën verdwijnt. Want : "hij is verkeerd en ik ben juist. hij is vuil en ik ben proper. hij moet het verleden los laten en helemaal opgaan in het hier en nu en vooral : ik kan ervoor zorgen dat hij verandert". Denkt het regelnichtje. Nope natuurlijk. Ik kan er helemaal niet voor zorgen dat hij verandert. Ik kan wel zelf meer leren los laten en dan zal hij misschien ook meer leren loslaten. Met de nadruk op "misschien".
Bovendien is er altijd verandering. Het is niet zo dat de dingen, als ze niet veranderen zoals WIJ denken dat ze zouden moeten veranderen, stilstaan. Al maken we ons graag wijs van wél. Zoals ik over mijn vriend kan denken "hij is erg gegroeid sinds we een relatie hebben". "Gegroeid" wil dan zeggen "beantwoordt meer dan vroeger aan mijn wensen". Wat dus ook weer betekent dat ik een concept heb dat het enige juiste is. Of het alleszins denk te hebben. Herkenbaar? Juist.
Want ik ben natuurlijk niet de enige die in deze val trapt. De wereld loopt vol met regelneven en regelnichten. Actieve en passieve. De passieve zijn dan meer de types die "immobiel zeuren" over van alles en nog was. En dan stemmen op één of andere partij die hen heeft voorgehouden dat moeilijke zaken een eenduidige oorzaak en dus een gemakkelijke oplossing hebben. Een partij die het dus in hun plaats gaat regelen. "Veel criminaliteit? Oplossing : gooi de grenzen terug dicht en stuur alles wat niet Vlaams weg".
Het groot aantal regelneven en regelnichten die vinden dat er bepaalde zaken in onze maatschappij anders zouden moeten lopen dan ze nu lopen (en vinden we dat niet allemaal een beetje?), beseffen niet dat zij mee aan de oorsprong liggen van wat er volgens hen mis gaat. Niet de Turken, niet de Marokkanen, niet de Oost-Europeanen, niet de kapitalisten, niet de communisten, niet de werklozen, niet de rijken enz. maar het massale denken/doen/spreken waardoor er heel veel energie in één bepaalde richting stroomde. En zich - doordat de energie vanuit heel veel mensen komt - bepaalde zaken beginnen te manifesteren. De media vormt daarbij een belangrijke factor, omdat velen wat daar verschijnt beschouwen als het heilig evangelie. Er wordt bijna aangereikt waar je je de komende tijd zorgen over moet maken. "Steeds meer overvallen op homo's in Brussel" maakt niet alleen dat elke man die er nog maar denkt vanop een afstand van 500 meter eruit te zien als een homo, met een ei in zijn broek door Brussel stapt. En hierdoor "homo-haat"-energie uitstraalt. Het maakt ook dat vele mensen tegen andere mensen voortdurend zeggen hoe gevaarlijk Brussel wel is als holibi. Want het stond in de gazet, en op het nieuws hebben ze het ook gezegd. Dan gebeurt zoals Louise Hay schrijft : "waar je je op richt, groeit. waar je je steeds opnieuw op richt, wordt realiteit". Gevolg : nog meer homo's die lastig gevallen worden. De manier van werken van de media is om een detail te nemen en dat uit te vergroten. Met andere woorden : in Brussel heb je als homokoppel 99,9 % kans om NIET lastig gevallen te worden. Van die 0,1 % waar het wel mee gebeurt wordt er misschien 0,1 % daadwerkelijk overvallen. Die "0,1 % van 0,1 %" verkoopt men dan alsof aan elke Brusselse huisdeur een gewelddadige homohater staat te wachten om met een boxring iemands gezicht te fragmenteren. Waardoor "het aantal verdubbelt", dixit de kranten. Ze zeggen er dan wel niet bij dat "verdubbelen" betekent dat het gaat over "0,2 % van 0,1 %". Ik zeg niet dat homo-geweld niet bestaat en niet serieus moet genomen worden, integendeel. Wat ik wel zeg is dat mensen kritischer moeten zijn ten opzichte van wat er in hun strot wordt geduwd door de media. Dat ze beter kunnen nagaan wat er precies aan de hand is voordat ze de energie van een aantal incidenten zodanig versterken dat het uiteindelijk een daadwerkelijk probleem vormt. Het eigenaardige is dat, als je via cijfers over één of ander fenomeen laat zien dat het eigenlijk allemaal heel goed meevalt, mensen echt boos kunnen worden. In plaats van opgelucht te zijn worden ze boos! Eigenaardig toch?
Goed, terug naar mijn interne regelnicht. In één ding heeft ze natuurlijk een punt : ook als individu zijn scheppers van onze eigen realiteit. Maar dat is iets heel anders dan klagen (in jezelf of tegen anderen) en de boel te manipuleren naar je eigen voorkeuren. "Scheppen" betekent in eerste instantie : beginnen met hetgeen er is te aanvaarden en lief te hebben. Al wat iemand in zijn leven heeft, al wat iemand is, al wat er in de maatschappij of in de wereld gebeurt... is een zinvolle manifestatie (ook het hier beschreven "regelneef"-gedoe!).
Als dat kan aanvaard worden zonder veroordeling en zonder een drang om iets te veranderen, komt er liefdesenergie vrij die kan leiden tot het "echte scheppen", tot verandering! En tot ware liefdes-relaties met de andere mensen in je leven, inclusief jezelf.
P.S. je zal je misschien afvragen hoe je iets kan veranderen zonder de "drang om iets te veranderen". Hiervoor verwijs ik naar mijn artikel "schuld+boete= stilstand. Een drang is iets anders dan een voornemen. Bij een drang ga je de boel als negatief bestempelen en van daaruit trachten te veranderen. Een voornemen (dus gewoon een wens zonder dat je daarbij hetgeen wat er nu is, afkeurt) stimuleert jouw scheppingsenergie en toont je de weg naar verandering.
15-01-2014 om 00:00
geschreven door patrice 
|
