Deze blog gaat over zelfliefde. Zelfliefde wordt vaak genoemd "eigenliefde", maar ik heb om 2 redenen gekozen om een ander woord te gebruiken :
- zelfliefde gaat over liefde voor "het zelf" : je fundamentele wezen
- aan het woord "eigen" worden vaak negatieve associaties gekoppeld, cfr eigendunk. De associatie die een link legt met egoïsme en egocentrisme, twee woorden die in onze contreien als "negatieve" eigenschap bestempeld worden
Het blog is nog vrij nieuw, en heeft geen structuur. Het bevat zowel artikelen van mezelf als zaken van anderen die ik graag met je wil delen. Het uitgangspunt is :
- iedereen is verantwoordelijk voor alle ervaringen, zowel in het eigen leven als daarbuiten (bv. politieke leiders)
- in tegenstelling tot wat vaak gezegd wordt beschouw ik kritiek en geweld niet noodzakelijk als negatief. Alle sociale rechten, vrouwenstemrecht, baas in eigen buik etc. zijn er gekomen na hevige opstanden over het onrecht. De focus is echter wél belangrijk. Dus niet "we zijn tegen vrouwendiscriminatie" maar wel "we zijn VOOR gelijke rechten". Dus ook niet "we zijn tegen vervuiling" maar wel "we zijn VOOR een gezond leefmilieu". Ook in je eigen leven is het punt waarop je zegt "NU is het genoeg geweest" vaak een schakel tot verandering.
- zg. negatieve ervaringen bestaan in wezen niet. vermits je alles zelf creëert beschuldig je, als je iemand anders beschuldigt over wat hij/zij je aandoet, in wezen jezelf voor je eigen schepping. Wat echter niet wil zeggen dat je slecht bent als je leven niet loopt zoals je het voor ogen hebt ; iedereen doet naar best vermogen. Het feit dat je deze blog leest bewijst dat je in ieder geval stappen wil zetten naar meer zelfliefde.
Voor mij is zelfliefde de sleutel tot alles, van gezondheid tot wereldvrede, van een harmonische relatie tot rechtvaardige verdeling van aardse goederen, van gelukkig zijn tot een gezond leefmilieu. Verwacht van deze blog geen common talk, zoals "wees dankbaar" en "zeg elke dag 150 keer ik hou van mezelf ". Hoewel dergelijke dingen héél belangrijk zijn, denk ik dat er al genoeg over gezegd en geschreven is en ik hier niets meer zinnigs kan toevoegen. Ik zal het hebben over dankbaarheid en affirmaties, maar meestal verder bouwend op wat je waarschijnlijk al weet.
Af en toe zal deze blog "pijn doen" omdat het bepaalde artikelen je overtuigingen zwaar op de rooster zullen leggen. Ik zal je bij sommige artikelen een minder evidente bril aanreiken om naar het evidente te kijken. En hierbij mezelf niet sparen, integendeel. Maar wees niet bevreesd : een mens kan maar datgene opnemen waarvoor zijn geest rijp is, dus veel risico loop je niet.
Ik nodig je graag uit om met mij je suggesties te delen over hoe je tot meer zelfliefde kan komen, gekomen bent, wil komen. Waarvoor alvast hartelijk dank.
Lieve groeten van Patrice
11-12-2013 om 00:00
geschreven door patrice
15-12-2013
glimlach-ruil-actie
De Nederlandse pennenvriendin waarover ik een tijdje terug schreef heeft een tijdje terug een prachtige actie gelanceerd : de glimlach-ruil-actie.
Van mij krijg je bij dezer in ieder geval al een gemeende winterse smiley!
15-12-2013 om 18:31
geschreven door patrice
hair
Het begon in die onvergetelijke bloedhete zomer van 1976. Ik vond vakantiewerk in een industriële wasserij. Ploegbaas Emiel, een man met heel vettig haar waartussen drie dikke vetbulten blonken, had als taak om de jobstudentjes de eerste dag rond te leiden en te "plaatsen". Eerst stapten we langs de afdeling waar de bebloede, bescheten, bepiste en/of bekotste lakens, schorten, operatiedekens en lijkwades werden gesorteerd. In de tweede afdeling stonden de was- en stoommachines. "Ze noemen da hier de sauna" riep de ploegbaas doorheen het lawaai "veur te zwaanzen he".
Na de sauna bleef ik alleen over. "Oei, u had kik niet gezien....."zei Emiel. "Hier, kijk, da hier heten ze "het kot". Kunde gij knoppen aanzetten maske?" . We stapten een afgescheiden ruimte - mét airco - binnen, waar een vijftal dames zwijgend over hun naaiwerk hingen. Al zou ik nog nooit een knop van dichtbij gezien hebben, op dat moment wist ik met heel mijn lijf en leden dat ik "knoppen" KON aanzetten en dat "knoppen aanzetten" vanaf nu tot de grote dromen mijner jeugd behoorde.
"Goed zet U dan naast mijn vrouw". Emiel had een hele mooie vrouw, Laura. Elke middag moest Laura over en weer naar huis, omdat Emiel ervan uitging dat bij genoeg bevrediging de echtelijke trouw meer gegarandeerd bleef.
Spreken tijdens het werk was ten strengste verboden, hadden we in het welkomstwoordje vernomen. Maar zo gauw Emiel de deur uit was, zetten de dames een duidelijk eerder begonnen gesprek verder over het ongelukkige huwelijk van Laura. 'Zagt ge aan mij dat ik gebleit had?" vroeg Laura me.
Dit huwelijk met de ploegbaas was trouwens hoofdthema nummer 1 in "het kot". Eenmaal Laura haar hart nog eens gelucht had ging het meestal over Vlaamse zangers, crooners, mode, vermageren en lichaamsverzorging. Tegen mij werd er weinig gezegd, dus ik luisterde niet meer en hield het gebabbel als een soort achtergrondskoor voor mijn eigen gedachten. Ik schrok dan ook vrij hard toen Laura op een dag out of the blue naar me riep "Ge moet een ladyshave gebruiken, Patriceke; dan kunde er elke dag efkens over gaan. Bij Emiel mag kik ni in bed me zoeveel hoar op mijn biene zenne". Ik begreep niet waarom het mens niet aan deze eenvoudige oplossing dacht om van haar dagelijkse lijdensweg af te komen. In ieder geval : aan het einde van de zomer overhandigden de dames van "het kot" me een paarse scheermachine met een vlindertje. "De gebruikoanwijzing zit erin" zei Laura "moar ge moet het anders nekier oan uw lief vroage als ge het nie snapt".
Enkele jobs verder zat ik als correctrice in de Financieel Economische tijd. Aan het onthaal zetelden twee hooggeblondeerde deernen die er stijlvol in slaagden om op een onvriendelijke manier vriendelijk te zijn. De ladyshave werd in die periode - waarin ik naast mijn voltijdse baan en een horecajob ook nog als vrijwilliger een groot multicultureel buurtfeest organiseerde in Antwerpen Zuid - nog zelden boven gehaald. En eigenlijk had ik wat afscheid genomen van het idee dat het haar op mijn benen en onder mijn oksels niet zichtbaar mocht zijn. Plus was mij ook opgevallen dat het scheren wel leuk was, maar de teruggroei van de haren een ware marteling. Zeker op plaatsen waar de stoppels tegen een ander lichaamsdeel aanschuurden.
Dus stapte ik op een zomerdag niets vermoedend met een fris jurkje voorbij de onthaal-inquisitie. Als ik gepasseerd was hoorde ik Deerne I net luid genoeg zeggen "met zo een haar oep mijn biene zou kik niet op straat durve komme". Ik wilde antwoorden dat op straat komen met een hoofd als het hare toch ook niet gemakkelijk moest zijn. Maar ik hield me in, en besloot tot een revolutie : ik zou me niet meer scheren tot het einde van mijn contract. Na enkele dagen uiterst afkeurende blikken en wat stil gepruttel, kwam er geen commentaar meer. Tot één van de dames me op een avond naar zich riep. "Zeg, ik vind da na eigenlek wel tof da gij uw haar op uw biene loat stoan. Doet ge da nieverans af?". Het was een strikvraag, dat kon ik duidelijk lezen in haar ogen. En in de glimlach van de ander, waarmee ze waarschijnlijk de hele namiddag gerepeteerd had om die ene zin op een natuurlijke manier uit haar strot te krijgen. "Awel nee" zei ik "ik ben in stoaking. Ik doe mijn hoar vanaf nu nieverans mier af, alleen op mijne kop". Hoewel de beide dames me aankeken alsof ik van Mars kwam, werd om de één of andere reden sinds deze verklaring mijn positie duidelijker. Een beetje zoals de dorpsgek die, eenmaal hij tot dorpsgek benoemd is, voor de rest gerust gelaten wordt.
Ondertussen vier ik mijn zilveren jubileum "in staking zijn". Vijfentwintig lange jaren laat ik haar zijn waar haar is. Niet omwille van die deernen, maar omwille van mezelf. Ik voel me beter mét. Evenveel jaren gebruik ik géén deodorant.
Ja, ik krijg nog opmerkingen en blikken. Of verklaringen als "Patty Smit scheert haar okselhaar ook niet af". Of vragen als "Wat doet ge dan met uw zweetgeur"? Eerlijk gezegd raakt het me soms nog wel, zeker als het van iemand komt die me na aan het hart ligt. "Vies en vuil" genoemd worden tokkelt bij mij nog altijd een snaar, een snaar van een ver verleden.
En wat doe ik dan met die gevoelige snaar? Wel, als mediteren en tappen niet helpt, is de beste remedie om op internet te zoeken naar "epileren" of "okselhaar". Om te lezen hoe afschuwelijk het is als je het allemaal laat staan, en dat miss België 2013 een vreselijke flater beging omdat men stoppeltjes zag bij één of andere fotoshoot. Als dat geen wereldnieuw is! Lezen dat je je okselhaar moet scheren want je kan je zweet veel beter tegengaan met een transpiratieremmer. En dat okselhaar er eigenlijk niet meer hoeft te zijn, maar een ongelukkig overblijfsel is van onze beharing in de tijd toen we nog halfapen waren.
Heeft lichaamshaar een verband met zelfliefde? Volgens mij wel. Natuurlijk is er niets op tegen dat mensen zich ontharen. Iets anders wordt het als je jezelf gaat afkeuren, vuil/vies voelen etc... als je lichaamshaar zichtbaar is. Of als je de reclame gelooft die zegt dat je je eigen geur moet verstoppen met één of andere schadelijke chemische deodorant om zo "fris" te blijven.
Doe de test. Onthaar je een paar weken niet, en doe ook niets om je geuren te neutraliseren (behalve jezelf wassen uiteraard). En bekijk wat je hierbij voelt. Hoe dan ook : je bent niet vies. Ook niet met drie meter okselhaar onder je armen. En zelfs niet als je een keertje naar mens ruikt in plaats van naar de wilde frisheid van limoenen. Geeft je het idee alleen al een gevoel van afgrijzen? Hm...
"U doet het voor zichzelf" staat vaak op reclamebrochures of websites van therapeuten en coaches. Meestal een aankondiging van "hou je maar vast als je de prijs leest". Meestal wordt er niet eens een prijs vermeld, en moet je hiervoor persoonlijk contact opnemen. Wat volgens mij laat zien dat vele therapeuten en coaches zelf niet in het reine zijn met het thema "geld".
Een greepje uit het rariteitenkabinet van de therapiewereld.
Wat denk je bijvoorbeeld van een opleiding van 6 dagen, verspreid over 6 weken voor ....6000 ? Of van een therapieweek in de Ardennen voor 2500 ? Of een coaching aan 100 per uur (of meer)? Waarschijnlijk gebeurt dan nog niet eens alles officieel, dus de slagzin "ik moet de helft weer afgeven" klopt niet. Gelukkig is de "koffie en thee" vaak inbegrepen. Maar de verblijfskosten krijg je er, bij meerdaagse initiatieven buitenhuis, veelal nog bovenop. En wat dacht je van het gegeven dat je "eerst een uitgebreide screening" moet ondergaan - tegen een prijskaartje van pakweg 150 - om te kijken of de therapie wel geschikt is voor jou? Hilarisch toch als je bedenkt dat je in het slechtste geval 150 neertelt om te horen dat je toch beter iets anders zoekt. Nog een goeie is "je schrijft je meteen in (en betaalt) voor 10 sessies". Aan de telefoon of per mail krijg je dan nog de uitleg dat die 10 sessies belangrijk zijn voor je genezingsproces. Alsof je in een restaurant meteen voor 10 dagschotels moet betalen omdat dat "goed is voor jou" en die moet opeten hoe weinig zin je er ook in hebt? En hoe zit het met de therapeuten die je influisteren dat er toch wat scheelt met je basisvertrouwen, maar tegelijk vragen op voorhand te betalen? Net alsof je in een restaurant.... jawel.
Helemaal te gek wordt het als men marketingstrategieën gebruikt als : "we geven de laatste 15 plaatsen weg voor slechts 30 ipv 300 ". Je kan dan bv. mailen tijdens een Webinar ("ja Wim is erbij en Anna, en ook Jan, super, nog 12 plaatsen..."), en snel zitten die 15 plaatsen vol. Maar wat later krijg je dan via een ander medium dezelfde oproep. Uh? De plaatsen waren toch bezet?
Natuurlijk denken coaches of therapeuten vanuit "ik moet hiervan leven" en natuurlijk is het belangrijk dat dit ook kan. Plus heeft iemand vaak veel geld veil gehad voor de veel te dure opleidingen, en wil hij/zij dit geld terug van zijn of haar cliënten. Of ze verkondigen de ideeën van een denk-je-rijk goeroe en zijn van mening dat het geven van therapie en/of seminars de weg is die God hen toont om rijk te worden.
En mensen die op zoek zijn naar hulp, wanhopig zijn, vertwijfeld, het niet meer weten, betalen dan een veel te dure prijs in de hoop zich wat beter te voelen. 'Zie je wel, ik hou van mezelf, ik betaal die 3000 exclusief verblijf voor dat Hou-van-jezelf weekend in de Italiaanse Alpen". Eenmaal je dat betaald hebt mag het niet mis gaan natuurlijk. Inderdaad krijg je een week liefde en aandacht en daar kan je kleine kind bij momenten ook huilen waarbij je liefdevol opgevangen wordt door de groep onder begeleiding van een supermama of -papa. En dan kom je gelukkiger naar huis. Verandert je leven na zo een week volledig? Misschien. Maar waarschijnlijk niet.
Wellicht voel je je de eerste dagen prima en krijg je dan wat afkickverschijnselen. Vervolgens gaat het vaak zoals het soms gebeurt bij drugsverslaafden die in na hun ontwenning naar huis moeten : je wordt weer geconfronteerd met dezelfde situaties en voor je het beseft ben je weer in hetzelfde patroon. Zo snel gaat "ontwikkelen" namelijk meestal niet. Ontwikkelen doe je stap voor stap, met de inherente terugvallen. Je leert gaandeweg kaders en technieken die je kunnen ondersteunen maar dan nog blijven er uitdagingen. Andere of dezelfde.
Gelukkig zijn er ook meer en meer therapeuten en coaches die als geschenk naar de wereld, gratis of voor een laag bedrag hun know-how verspreiden. Prima vanuit het idee dat je altijd terugkrijgt wat je geeft. Maar dat idee werkt natuurlijk niet als de gratis sessies gebruikt worden om je betalende aanbod te kunnen verkopen. Op dat moment geef je niet, maar vraag je opnieuw om iets te krijgen.
Uiteraard zeg ik niet dat alle therapeuten en coaches de hele tijd gratis moeten werken of niet rijk mogen worden. Zij zouden zich echter meer bewust moeten zijn van hun rol, de reden waarom hen de weg getoond werd om hulp te geven aan mensen die meer van zichzelf willen leren houden. Het verspreiden van manieren waarop mensen meer van zichzelf en anderen kunnen houden is immers meebouwen aan een liefdevolle wereld. En als je dat doet, reageert de cosmos en komt de overvloed die je weggeeft naar je toe. In de vorm van geld, maar misschien in een andere vorm, zoals gezondheid, liefde, vriendschap....
Dus zou er volgens mij het volgende kunnen gebeuren :
- de prijs voor opleidingen en trainingen op een realistisch niveau brengen. Je verhongert wellicht niet als je voor 6 dagen training 600 (dus 100 per persoon per dag) per persoon vraagt ipv 6000 (1000 per persoon per dag!). Bij 10 personen kom je met 600 nog steeds aan een omzet van 1000 (1 x 100) per dag of 6000 voor de betreffende 6 dagen... Niet slecht denk ik.
- vraag jezelf af voor wat je het doet en wees daar eerlijk in. Als geld voor jou een punt is, straal je dit ook uit naar je cliënten. Luisteren met dollartekens in je ogen is niet echt luisteren. Angst dat je je geld niet zal krijgen is angst. Punt. En angst zie je en ruik je. Wees je bewust van je angst en spiegel deze niet op je cliënten. Okee, je zal dan misschien mensen hebben die te laat of niet betalen. Maar die trek je dan wel lekker zelf aan, Law of attraction, weet je wel? En als je die aantrekt, zijn zij niet je vijanden maar je leermeesters om te kijken naar hoe JIJ je voelt over bv. geld en geven.
- hou therapie en coaching betaalbaar en stel je dienstbaar op. Cliënten die zich ongemakkelijk voelen met wat ze moeten betalen maar zo erg in de puree zitten dat ze denken zich daarmee hopelijk beter te voelen, gedragen zich naar jou toe niet vrij en ontspannen. Het beste zou zijn om met elke cliënt een bedrag af te spreken waarbij je je beiden goed voelt (misschien kan je al eens op voorhand nadenken wat voor jou het nog comfortabel is om voor te werken maar ook wat je voor jezelf kan toelaten om te ontvangen...). Werk vanuit je roeping en je passie, niet vanuit het idee om "rijk" te worden. Geld komt vanzelf als je er klaar voor bent.
- blijf gratis geven aan de wereld, zo vervul je je maatschappelijke opdracht die je in deze incarnatie kreeg. Maar doe dit vrijuit, zonder iets terug te verwachten. Dus geen boeken- of cd/dvd-verkoop, geen reclame voor je betalend aanbod etc. tijdens je zogeheten gratis sessies. De deelname van eenieder is al een geschenk aan jou : iedereen die meedoet erkent je in je deskundigheid. Wees hen dus dankbaar.
Ben je therapeut of coach en wekt dit weerstand op? Lees het artikel dan nog eens van vooraf aan, kijk wat het met je doet (wat denk je, voel je....) en ga ermee aan de slag..
"Je zult je naaste vergeven"... Velen onder ons hebben dit wellicht sinds hun kindertijd gehoord. Ondertussen is het woord "vergeven" de kerk uitgegaan en meer algemeen geworden. Talrijke boeken gaan over dit thema, en oprechte vergiffenis wordt meer en meer beschouwd als de sleutel tot een gelukkig leven. Daarom zal dit bericht, en waarschijnlijk nog veel andere berichten op mijn blog, over dit thema gaan.
De "moeder van alle vergeving" is de vergeving van je ouders. Vaak hoor ik mensen zeggen "ja, dat is gebeurd hoor, ik kom nu goed overeen met mijn vader/moeder, ik heb mijn vader in zijn laatste levensjaren verzorgd, ik ren me de benen onder mijn lijf voor mijn moeder...." etc. Dit is natuurlijk zeer edelborstig, maar het is slechts de top van de ijsberg.
Om te zien of je je vader en moeder vergeven hebt, is het belangrijk te kijken hoe je leven er nu uit ziet.
Vaak zijn moederthema's zaken als veiligheid, geborgenheid, ontvankelijkheid en uiteraard je vrouw-zijn. Als vrouw ook je relatie met mannen. Je moeder was immers de eerste vrouw die je over mannen hebt horen praten (i.c. je (stief)vader bijvoorbeeld). Weinig mensen hebben hierbij gehoord "ach zo zalig, ik zou hem morgen opnieuw trouwen". Als man neem je vaak emotioneel de plaats in van een (emotioneel of lijfelijk) afwezige vader. Je krijgt ook een eerste beeld over hoe een vrouw is. Had je een afhankelijke moeder, een kenau, een artistieke moeder die leefde voor haar kunst... dan is dat het eerste concept van "vrouw" voor je geweest.
Vaderthema's hebben te maken met carrière, daadkracht, scheppingsdrang en ook je man-zijn. Uiteraard is ook de vader voor een vrouw bepalend voor haar eerste manbeeld. Hoe was je vader : een "nieuwe man", een macho, een dromerige hippie, een pantoffelheld...? Hoe je je vader beschrijft, zo leeft ook in jou de blauwdruk voor "man". Voor een jongen is de manier waarop vader was en de manier waarop vader zijn partner behandelde boetserend voor het manbeeld van zichzelf, en de manier waarop de jongen op latere leeftijd naar vrouwen kijkt.
Een verdere indicatie zijn ziekten. Het groot aantal aandoeningen aan vrouwelijke resp. mannelijke organen, toont de verwevenheid van vele mensen met hun ouders.
Om je moeder of je vader te kunnen vergeven is er meer nodig dan nu "goed met hen op te schieten". Dit zit op rationeel niveau, en niet op het niveau van het wezen. De mate waarin je je ouders vergeven hebt kan je enkel aflezen uit hoeveel van bovenstaande thema's nog in je leven aanwezig zijn. En waarvan je je afvraagt "hoe kan dat nu, ik heb mijn moeder/vader vergeven en het lijkt wel alsof ik ze steeds weer opnieuw om me heen manifesteer".
De kwestie is: in jou zit een klein kindje dat destijds compleet afhankelijk was van zijn ouders. Dat kindje heeft zich om te kunnen overleven, helemaal moeten aanpassen. Het heeft ook zijn zelfbeeld gevormd naar wat de ouders zegden. En zelden was dat "jij bent fantastisch, lieve kind". Het is doordat jouw ouders met het kleine kind in zichzelf niet in het reine waren, dat ze de grote liefde die jij als kind voor hen voelde, niet efficiënt konden beantwoorden. Het waren hongerige kinderen die een kind moesten opvoeden, en vaak van dat kind verwachtten wat ze destijds bij hun eigen ouders waren tekort gekomen.
Om echt te kunnen vergeven en los te laten is het dan ook nodig dat je een uitlaatklep geeft voor dit kleine kind. Hoe kan je dat doen? Een goede manier is om gedurende een week of twee een brief te schrijven naar je moeder en/of vader. Niet vanuit je volwassen ik, maar vanuit het kleine kind :wat heb je nodig dat je niet krijgt, wat voel je, hoe kijk je naar je mama of papa? Begin aan de brief en schrijf er elke dag een stukje bij.
Laat alle emotie komen. E-motion : het woord alleen al duidt op beweging, dus emotie toelaten is toelaten om te stromen. Pas als je je eigen verdriet, woede, haat... leert liefhebben kan je deze ook loslaten. Hiervoor kan je tappen, mediteren of gelijk wat, als je er maar op let dat je je emoties niet "weg wil" maar vertrekt vanuit aanvaarding.
Heb je je eigen lijfelijke vader of moeder niet gekend, dan nog waren ze een belangrijke speler in je persoonsvorming. Hierop kom ik terug in één van de volgende berichten.
11-12-2013 om 12:09
geschreven door patrice
Dom zijn voor dummies
Voor "het domste wat ik ooit heb gedaan" moet ik iets kiezen tussen "alle domme dingen die ik deed", zoals Zjef van Uytsel (of wie was het ook weer) zingt. Niet gemakkelijk, om hier een "best of" uit te selecteren. Vooral ook omdat ik eigenlijk fel in love ben met mijn eigen domheid. Vlak nadien kan ik me wel de haren uit het hoofd rukken maar wat later moet ik er toch meestal om lachen...
Nu zijn er enkele dingen waarmee ik NIET kan lachen. Nog niet. Dingen waarvoor ik me nu nog altijd een klein beetje schaam, of waarvan ik toch nog wat spijt heb. Die me meer of minder uit mijn comfortzone brengen als ik ze deel met anderen, omdat ik vrees voor afkeuring (wat natuurlijk een spiegel is van mijn eigen afkeuring). Vermits deze oefening juist daarom gaat, geeft ik je hier, zij het met wat weerstand, mijn top 5 van deze domme dingen: mijn dochtertje (van 5 jaar toen) een klap geven toen ze te traag stapte (waardoor het schaap op de grond viel), scheiden van mijn eerste man (omdat ik de liefde die hij gaf niet aan kon), een veel te dure motorfiets kopen op krediet (om mijn toenmalige lief te behagen) en een voor mij bijna-dodelijk ongeval creëren (omdat ik dacht niets waard te zijn nadat er drie keer na elkaar een lief de relatie met me beëindigde). Maar de topper is : veertien dagen naar Antwerpen verhuizen vanuit Gent.
Ik woonde in Gent in een wijk waar ik me niet zo goed voelde. Het was een wijk met veel Turken wat me in het begin erg aantrok. Maar ik werd als "vrouw alleen" niet zo vriendelijk (of juist véél te vriendelijk ) onthaalt. Bovendien bevond zich om mijn hoek een filiaal van de Turkse maffia en hadden de Grijze wolven een café in de straat waarop de mijne uit kwam. Er veranderde veel in mijn leven op dat moment, en ik was bang en ongelukkig. Zoals vaak gebeurt bij mensen, was ik gefocust op mijn gevoel van onveiligheid en zocht ik vanuit deze energie koortsachtig naar een oplossing.
Ik had in de jaren 80, toen ik in Antwerpen woonde, een (in mijn ogen) leuke tijd beleefd. Dus zei ik de mooie duplex waar ik woonde op en zocht een appartement in Antwerpen op zoek naar meer geborgenheid : mijn zus woont er en mijn toen beste vriendin was ernaar toe getrokken. Maar zoals het gaat als je een kip-zonder-kop-actie begint: er was in die periode niets, maar dan ook niets te huur. De immo-kantoren hadden dit naar eigen zeggen nog nooit meegemaakt. Vermits ik mijn woonst in Gent al opgezegd had (om mezelf onder druk te zetten voor die stap "ik verhuis naar Antwerpen") was het best spannend. Uiteindelijk kwam er een appartement vrij in het gebouw waar een vriend van mijn schoonbroer woonde. Mijn intuïtie zei dat ik hier niet wilde wonen, maar ik had in mijn ogen geen andere keuze. Dus verhuisde ik op de tweede kerstdag van het jaar 2000 met mijn hebben en houden naar Antwerpen. Groot afscheidsfeest in mijn dochter haar school, afscheidsfeest van mijn vrienden in Gent enzovoort.
De law of attraction was me echter te snel af. Ik was verhuisd omdat ik me niet veilig voelde, en raad eens : die nacht werd er vlak voor mijn nieuwe deur iemand doodgeschoten door de Albaneze Maffia. Ook geen koorknapen. Bovendien bleek het appartement zo goed als onbewoonbaar : de stront van de man die boven woonde liep van mijn WC muren en achter de keukenkasten rook het naar schimmel. De huisbaas beloofde er snel iets aan te doen, maar in de feestenperiode was er geen aannemer te vinden. Plus bleek er nergens zonlicht binnen te komen, wat een regelrecht ramp is voor een zonnekind als ik. De buurt was groezelig, er werd op elke hoek gedeald of getippeld. Daarbij waren nog straatwerken-in-de-sneeuw (wellicht de enige aannemer die tijdens die periode wél actief was ) waardoor alles onder de modder zat. "Het is precies een monster mama" zei mijn dochter over een grote enge graafmachine. En zo leek het ook : van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds klonk door de straat een hevig gebrul dat heel het gebouw deed sidderen. In het appartement onder mij woonde een pooier, die er niet enkel heel eng uitzag, maar die ook elke nacht luidruchtige sollicitatietesten deed in de slaapkamer onder de mijne. Als ik geluk had was het met één vrouw, maar vaak waren er meerdere kandidaten.
Eerst hield ik me sterk, maar toen er na een week opnieuw iemand werd omver geblaft, deze keer door de Russische maffia, kon ik het niet meer aan. In tranen belde ik een vriendin ... wat moet ik doen, ik heb iets heel stoms gedaan met te verhuizen, ik ben hier nog banger dan in Gent. Zij zei "ben jij een boom? Niet toch? Waarom ga je dan niet gewoon terug weg?".
Ik moest even aan het idee wennen, maar zag er wel heil in. Dus ging ik opnieuw op zoek naar een huis in Gent. De huisbaas van het appartement in Antwerpen was gelukkig een schat van een man. Hij had niet eens borg gevraagd en zei na mijn verhaal : "kind, als je daar niet gelukkig bent, moet je terug naar Gent gaan!".
Nu moest ik opnieuw zeer snel iets vinden, en ook in Gent was er nagenoeg niks te huur. Uiteindelijk vond ik viavia een huis van iemand die op reis was en waar ik drie maanden mocht wonen. Een prachtig maar klein huisje, waardoor ik veel van mijn spullen in een depot moest steken. Dus huurde ik een opslagruimte, maar toen we er toekwamen met de twee verhuisvrachtwagens die ik gehuurd had, bleek de sleutel niet te passen. Het noodnummer gaf geen soelaas, het werd laat en ik stond met de handen in het haar. Eén van de verhuishelpers had toevallig de Koopjeskrant bij zich, en dus belde ik naar alle nummers die een garage verhuurden in Gent. Ondanks het late uur (het was intussen 22 uur, berekoud en glad) was er iemand bereid om nog langs te komen en me een garage ter beschikking te stellen tegen een lage huurprijs. We zetten snel de meubels binnen, en slaagden erin om nog voor middernacht de vrachtwagens terug te brengen, zoals was overeen gekomen.
En zo kwam het dat mijn dochter na de kerstvakantie terug de klas binnenstapte van de Steinerschool waar ze haar afscheid gevierd had. "Ik schaamde me dood" zei ze nadien. Gelukkig kan ze er nu hard om lachen.
De periode van dreiging heeft nog een tijdje geduurd, ook in het nieuwe huis en in de woonst nadien. De law of attraction doet zijn werk , zonder pardon. Maar drie jaar nadien heb ik de beslissing genomen om een huis te kopen en mezelf wat dat betreft wat stabiliteit gegeven. Met het geld dat heel dat avontuur me gekost heeft had ik wellicht het terras kunnen zetten waar ik nu naar uitkijk. Tijd om mezelf dit avontuur te vergeven, I guess...
11-12-2013 om 00:00
geschreven door patrice
10-12-2013
what the f***do we know
In deze film wordt uitgelegd hoe je gedachten invloed hebben op je perceptie, gezondheid, ervaringen....
Soms wat Amerikaans YES WE CAN en het verhaal dat ertussen wordt geweven is niet altijd even boeiend, maar het blijft een eye-opener
Toen ik een filmpje doorgestuurd kreeg met de titel "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld", opende ik het enkel omdat die naam zo raar klinkt.
Het bleek te gaan om een yogalerares die gratis filmpjes op internet zette via een nieuwsbrief. Dertig mensen meldden zich aan. Ze maakte filmpjes over yoga bij rugpijn, migraine, zwangerschap enz... Tot op een dag zich iemand voor haar gratis "nieuwsbrief" afmeldde . De lerares was er helemaal ondersteboven van : haar yogalessen waren prima, gratis, toegankelijk. De gedachte kwam "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld".
Fransisca Lutchas ging ermee aan de slag volgens de principes van The Work (van Katie Byron.http://www.symbolic.be/?CategoryID=223&ArticleID=176). Enkele dingen zijn herkenbaar maar ik vond het toch interessant om te delen, omdat het op heel veel situaties kan worden toegepast. En omdat deze aanpak bevrijdend is en je kijk op dingen verandert.
Fransisca stelde de yogalerares volgende vragen
- Is het waar (is het waar dat zij zich niet bij je had mogen afmelden)?
- Ben je helemaal zeker dat de gedachte "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgebeld" waar is?
- Hoe kijk je naar de situatie vanuit deze gedachten "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld"? Hoe reageer je innerlijk, uiterlijk?
- Hoe kijk naar de situatie zonder deze gedachten "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld"? Hoe reageer je innerlijk, uiterlijk?
Vervolgens nam ze de zin "ze zou zich niet mogen hebben afgemeld" en draaide het om. De oefening is om die omkering te vinden die het best aanleunt met wat voor je als "waar" aanvoelt. Iets wat een innerlijk belletje doet rammelen én een omkering is van de beginzin.
- "Ze kan zich bij me afmelden". Dat lag meer in de lijn van de waarheid, want dat was gebeurt. Maar het voelde niet goed
- "Ik zou me bij haar moeten afmelden". Dat voelde beter. Het confronteerde de yogalerares met haar patroon in de plaats van anderen te denken (ze vond mijn lessen niet interessant, ik zou beter stoppen ik kan er toch niks van, mensen zijn niet dankbaar als je iets gratis doet enz...). Dit kwam dichter bij de realiteit : het voelde oké om zich af te melden van deze situatie.
- "Ik zou me niet bij mezelf moeten afmelden". Het eigenlijke probleem ligt altijd bij jezelf. De yogalerares herkende dit bij deze situatie zeer goed. Ze meldde zich bij zichzelf af, en was bezig met anderen. Daardoor kwam deze gevoeligheid toen een voor haar in wezen onbekend iemand zich afmeldde.
Dit kan op vele situaties worden toegepast waar je een "niet"-gedachte hebt. Schrijf de gedachte op die je over een situatie hebt (bv.mijn baas zou me niet mogen bekritiseren, mijn partner zou niet altijd moeten weggaan, mijn kinderen mogen niet meer liegen tegen mij enz...). Doe de eerste vier stappen zoals boven.
Beeld je in de vierde stap goed in hoe je zou zijn mocht je die gedachten niet denken. Hoe zou je je voelen? Hoe zou je bv naar je kritische baas kijken zonder de gedachte "mijn baas zou me niet mogen bekritiseren? Hoe zou dat voelen als je die gedachte niet had in deze situatie? Wat zou je zeggen dan nu tegen anderen, hoe zou je (anders dan nu) handelen...?
En dan draai je de gedachte om. Bv. mijn baas mag me bekritiseren. Hoe voelt dat? Ga verder, bv. ik mag mijn baas bekritiseren. Hoe voelt dat? En tot slot : "Ik zou mezelf niet mogen bekritiseren". Hoe voelt dat?
Als je bij die laatste zin "bingo" denkt, dan kan je daarmee aan de slag. Natuurlijk niet vanuit het "niet mogen" maar als aanzet voor de ontdekking van het werkelijke probleem (bv. dat je heel kritisch bent tov van jezelf). Vertrek vanuit het idee dat je je eerste gedachte NIET hoeft te bevechten. Je hoeft ook NIETS te doen met de omkering. Het einddoel is om een omkering te vinden die je je beter doet voelen, die je terug je "macht" geeft over jezelf. Je mag hiervoor heel ver gaan, ook los van de situatie (bv.. bij de gedachte "mijn man moet zich meer met me inzitten" tot "ik heb alles wat ik nodig heb").
Situaties omdraaien tot je bij jezelf komt zorgt ervoor dat moeilijke situaties zich stilaan oplossen, omdat je het innerlijke patroon ontdekt dat deze situatie heeft veroorzaakt.... Het gaat niet over een rationeel proces, je verstand zal wellicht in opstand komen omdat het zo makkelijk lijkt. Dat is niet erg, je verstand is ervoor gemaakt om zo te werken. Het gaat over het loslaten van de spanning die de oorspronkelijke gedachte bij je veroorzaakte. Je hoeft daarvoor niet te affirmeren, niet de visualiseren, je hoeft enkel te ontspannen! Het beste is om de oefening mbt de omkering in het begin schriftelijk te doen, zodat je het proces leert. Nadien kan je het makkelijk toepassen op alle situaties....
. gelukkig is het 2000 afgeprijsd tov vorig jaar, maar als je het hele proces doorloopt ben je toch een 10.000 lichter..... 
