Ik wil hier één bepaalde invalshoek nemen, nl. die van de religie. Want ook al ben je opgevoed als vrijzinnige, toch zit bv. in ons Vlaanderen het Katholieke in de "genen". Opvallend met het Katholicisme en ook met vele andere godsdiensten, is dat ze gebaseerd zijn op een oorspronkelijk mooie boodschap. Bij het Katholicisme gaat dit bijvoorbeeld over "je moet je naaste beminnen zoals jezelf" of  "je moet zeventig maal zeventig keer (of hoeveel keer was het ook alweer?) vergeven". 

Nadien wordt deze boodschap geherinterpreteerd, aangevuld of zelfs herschreven. En eigenaardig genoeg krijg je dan meestal geen discours van liefde meer, maar één van macht. Jezus heeft nooit met één woord gesproken over het feit dat je je niet mag masturberen (en deed het waarschijnlijk geregeld zelf). Maar decennia lang moesten kinderen met hun handen "boven de lakens" slapen omwille van de "zedigheid". Omdat enkele grootheren van de Katholieke kerk dit zo verordenden. Het normaal beleven van seksualiteit werd als doodzonde bestempeld en het lichaam als een verderfelijk stuk van je wezen. Waardoor onze (over)grootouders al vreesden voor hun zielenheil als ze zich aan hun eigen billen krabten.  

Macht is altijd gelinkt aan angst. Vele religies gebruiken als machtsmiddel de angst voor de dood. Als je je gedraagt volgens wat geschreven werd krijg je vierendertig maagden die je mag bestijgen naar believen terwijl je rijstpap met een gouden lepel naar binnen schept. Gedraag je je niet dan brand je minimum acht eeuwen in het vagevuur of beland je in de hel.  Een ander voorbeeld is de onderdrukking van vrouwen hier-en-daar ter wereld omwille van zogezegd religieuze motieven. Vrouwen aanzetten tot a-seksualiteit verhindert dat de man met de angst geconfronteerd wordt niet de biologische vader van zijn kinderen te zijn. Want patriarchaat of niet, hierover heeft een man nooit of te nimmer 100% zekerheid (lees : macht). Dus hop, naargelang waar je woont : weg die clitoris en ààn die boerka. (Ik heb hier niet de bedoeling gelijk wie te veroordelen : ook bv. de "bange man" of de "veroordelende geestelijke" zijn goddelijk en perfect. Mijn enige bedoeling is dingen te duiden) 

Op zich is het natuurlijk goed dat mensen levensregels krijgen aangereikt. Het "sociaal contract" maakt dat een maatschappij functioneert. Al denk ik dat een mens die relatief gezond werd opgevoed uit zichzelf wel weet wat "goed" en "kwaad" is, een steun in de rug bij de dagdagelijkse handelingen kan geen kwaad. Het wordt iets anders als deze levensregels absoluut worden geïnterpreteerd en aan anderen worden opgelegd. Als er geen échte vrije keuze meer is of iemand een (religieuze of andere) leefregel volgt of niet volgt. Of als mensen andere mensen veroordelen omdat deze zich niet aan de gepreekte leefregels houden. Op die manier creëer je een maatschappij die gebaseerd is op splitsing, schuld, haat en angst. Absoluut geïnterpreteerde leefregels en hun afgeleiden, geven ook aanleiding tot (contra)geweld.  

Natuurlijk kan je op basis van splitsing, schuld, haat, angst....ook een zekere samenhang krijgen (cfr. het gemeenschapsgevoel dat ontstaat bij een vermeende gezamenlijke vijand) maar dit is slechts schijn. Want datgene wat buiten de norm valt, wordt vaak ook buiten de samenleving gehouden. Een voorbeeld hiervan is onze "arbeidsethos", een Calvinistisch geïnspireerd ideaal waarbij hard werken als deugdzaam wordt bestempeld. Dus iemand die om één of andere reden niet kan of wil werken, moet worden "geactiveerd" en anders "geschorst" van alle bestaansmiddelen.   Onze samenleving reageert hierbij vooral op de onderkant van de sociale ladder, de "profiteurs" die van een uitkering leven en niet genoeg moeite doen om aan werk te geraken. "Waarom laten ze die niet de hele dag in een zaal zitten? Of de straten vegen?". Terwijl het geld dat naar deze "profiteurs" stroomt slechts een fractie is van al het geld dat naar "boven" loopt, naar de rijkere lagen van de bevolking, de top van onze maatschappij (cfr. vele multinationals die nauwelijks belastingen betalen).  Rijken die daarom ook niet allemaal persee hard werken, maar wel binnen het gelid blijven van het maatschappelijk aanvaardbare. En dus gespaard blijven van uitsluiting ook al pluimen ze de staatskas. Net als destijds de kerkvaders zijn het vaak die rijken, die machtigen, die (vanuit het neoliberale denken) het individuele schuldmodel lanceren voor alles wat buiten het maatschappelijke kader valt. GAS is een ander voorbeeld van hoe een maatschappij omgaat met dingen die "niet horen". Zoals sneeuwballen gooien, een namaak kerstman te lang laten buitenhangen, confetti oprapen tijdens carnaval en met bevroren voorruit auto rijden.  Maar goed, elk volk verdient zijn leiders. GAS is een projectiel dat terugkeert naar degenen die scandeerden dat er "meer blauw op straat" moet lopen en "streng dient opgetreden te worden tegen kleine criminaliteit". Voor een groot stuk degenen die vijftig/zestig jaar terug "love and peace" riepen. Wat je zaait, dat oogst je. 

Buiten het maatschappelijk component, begint "schuld" echter met een individueel verhaal. Een kinky individueel verhaal juist door de veronderstelling dat schuld leidt tot inzicht en nadien tot verbetering. Nope als je het bekijkt vanuit the Law of attraction. Iemand die zich over iets schuldig voelt en nog eens schuldig voelt en nog eens schuldig voelt houdt hetgeen er gebeurt is vast in zijn gedachten én in zijn systeem. En blijft er dus in hangen. Laten we het voorbeeld nemen van een wijd verspreid probleem in onze contreien : verslavingen. "Oei, ik mag niet zoveel eten, shit, ik heb geen karakter, ik heb gisteren weer gesnoept, zo word ik nog dikker...." maakt dat je brein bezig is met eten en dik worden. Vermits alles waar je je op richt, groeit, zal de man/vrouw in kwestie nog meer krijgen van wat hij/zij vreest : overtollig vet en ongecontroleerde vreetbuien. Er is nog nooit iemand vermagert louter door het feit dat hij/zij zich schuldig voelde omwille van "ik ben te dik". Het is zeker mogelijk dat er tijdelijk een gedragsverandering optreedt waarbij "wilskracht" leidt tot een positief resultaat. Maar in het gros van de gevallen zie je, als je in je omgeving rondkijkt, mensen die constant met eten en de weegschaal bezig zijn na verloop van tijd teruggaan naar het punt van waar ze komen: overgewicht. Hetzelfde geldt voor alcoholisme, roken, te hard werken etc. Ik herinner me een yogales waarbij het ging over verslavingen. Een man zei dat hij al 18 jaar niet meer dronk. En dat hij, mocht hij één biertje aanraken, opnieuw alcoholicus zou worden. De yogaleraar antwoordde lachend dat de man in kwestie nog altijd alcoholicus wàs. Dat hij eigenlijk zo ver diende te komen dat hij kon zeggen "ik kies wanneer ik drink". Een biertje of wijntje of cognac drinken, ervan genieten (zéér belangrijk) en dan terug stoppen. Of zelfs een avond doorzakken en de volgende dagen geen alcohol drinken en vooral : er niet meer aan denken. En zich zeker NIET schuldig voelen. De man begreep echt niet waar de yogaleraar naartoe wilde en zei "je verplicht me dus om te drinken? dan duw je me terug in mijn verslaving". Waarop mijn yogaleraar weer lachte en antwoordde "nee, ik kan je tot niets verplichten en ik kan je evenmin terug in je verslaving duwen. jij kiest zelf wat je doet. ik zeg enkel dat je van je probleem af zal zijn als het niet meer het middelpunt van je gedachten uitmaakt. als je vrij kan omgaan met alcohol, ongeacht of je drinkt of niet. ik nodig je gewoon uit om de uitdaging aan te gaan en eens één glas alcohol te drinken en te bekijken wat het met je doet. dan pas zal je weten hoe ver je staat". De man liep kwaad naar buiten, hevig scheldend op de yogaleraar.  Maar alleszins zal hij wel eens gedacht hebben aan de woorden van de leraar, zeker nu tijdens de feestdagen.  

Schuld gaat - zoals aangegeven - altijd samen met boete. Helaas komen we er niet meer vanaf met "aflaten", waarbij je gezuiverd werd van alle kwaad door een bepaalde som in een offerblok te deponeren. En één van de meest destructieve manieren waarop we boete doen, is door onszelf te straffen. Soms bewust, maar meestal onbewust. Klein ongelukjes, zoals waardevolle dingen stuk maken, vallen, je hoofd stoten .... zijn heel vaak een manier waarmee we ons een "tik" geven. We kunnen onszelf ook straffen door wakker te blijven 's nachts en te piekeren, of gewoon door ons slecht te voelen. Ik drink nu heel bewust, maar in de tijd dat ik ze nog "graag lustte" en hierdoor geregeld een kater had, strafte ik mezelf vaak door keihard te werken (arbeidsethos, indeed). Alsof je, als je je maar genoeg afbeult, vrij kan maken van alle zogezegde zonden.

Het bijzondere is dat dit zo met ons innerlijk systeem verweven is, dat ook mensen die bewust leven en bv. geloven in de Law of attraction, zichzelf nog straffen. Zelfs straffen omdat ze te weinig volgens deze edele principes geleefd hebben. Zelfs al affirmeer je véél te weinig, vergat je deze week 3 avonden om te visualiseren, had je tijdens de feestdagen te weinig tijd voor meditatie, haalde je je problemen op je nek die tegengesteld zijn aan wat je wilde bereiken via de "Law of attraction" en voelde je je eergisteren slecht terwijl je weet dat je daardoor in een bad vibe komt en negatieve dingen aan kan trekken : je bent onschuldig! Stop nu direct met te denken "ik had meer moeten visualiseren, affirmeren, mediteren....". Stop met je eigen strenge ouder te spelen.  Waardeer jezelf voor iedere kleine stap die je zet en waardeer de dingen die je wél gedaan hebt. Ook al ging je Glühwein drinken in plaats van die oefeningen over dankbaarheid af te werken. Geniet van je leven, hoe dan ook! Maak van het zogeheten "new age" geen nieuwe religie. Een keurslijf waarbij je de principes van de religie waarin je bent opgegroeid, toepast. Dat is niet de bedoeling! Je doet wat je kan en er is geen "moeten". 

Een andere uiting van de neiging om onszelf te straffen zie uitgerekend als er goede dingen gebeuren. Alsof er dan een klein stemmetje in je zegt "hoho, je bent niet perfect he (zonde, schuld), dit verdien je echt niet (beloning). en vermits je het niet verdient, zal je het ook terug kwijt spelen (boete), pas maar goed op!". En plots kunnen we ons (vaak onbewust) niet meer zo goed ontspannen bij wat er gebeurt en hopla, we creëren een klein of groot malheur. Al het "ik ben nu zo gelukkig" gedoe heeft hier totaal geen impact op, het onbewust zorgt ervoor dat je je straf niet ontloopt. Dus je krijgt eindelijk die baan waar je van droomde, je verkondigt je geluk aan alle kanten en zet een foto op facebook van jou op je nieuwe kantoor.... en hopla, iemand rijdt je netjes geparkeerde auto total loss.  Als er iets dergelijks met je gebeurt in een periode waarin je iets leuks aangereikt krijgt door het leven, heb je altijd te maken met zelfbestraffing. 

Een ander kinky ding met schuldgevoelens is dat deze, als je er niet bij stil staat, geprojecteerd worden op anderen. Dan zal bv. de afgekikte alcoholicus met de beschuldigende vinger wijzen naar mensen die in zijn ogen nog wél teveel drinken. Of ostentatief verklaren dat het "hem niet kan schelen als andere mensen alcohol drinken". In beide gevallen zit hij nog altijd in de alcoholvibe, anders zou hij zich zelfs niet eens bezig houden met wat andere mensen in hun keel gieten. Verwijten hebben nagenoeg altijd te maken met projectie van schuldgevoelens over dingen van jezelf. In bijna elk verwijt dat je een ander maakt, stoot je in feite een stuk van jezelf af. Over dit "spiegelen" heb ik ook al in verschillende artikels geschreven trouwens. 

Dus, om de vraag te beantwoorden of schuldgevoelens niet noodzakelijk zijn om iets te veranderen kan ik maar één ding zeggen : nee. Integendeel : wij moeten collectief én individueel van al dat schuld-en-boetegezwets af. We moeten als mensheid onze fundamentele oerangsten in de ogen durven kijken en de neiging loslaten macht over anderen te willen uitoefenen in de illusie dat we zo aan deze fundamentele angsten ontsnappen. Dat is de reden waarom macht vaak crescendo gaat : bij iedere machtsgreep voel je heel snel (als individu of samenleving) dat de angst niet verdwijnt. Dus tenzij je het licht ziet, reageer je met nog meer macht.  

In plaats van je schuldig te voelen is het volgens mij - als je echt iets veranderen wil - essentieel dat je twee stappen neemt.

Stap 1 is kijken naar je fundamenten. Dat betekent : jezelf op elke moment goedkeuren, aan de slag gaan met je innerlijke kleine kind/puber/volwassene-van-vroeger (en dus met hoe deze zich destijds voelde, NIET hoe je er nu naar kijkt!), alle gevoelens toelaten/aanvaarden/uitwerken (met jezelf, wat iets heel anders is dan "ik moet mijn kwaadheid kunnen uiten naar anderen"), zoveel mogelijk leren vergeven (lees hierover alle boeken die je in je bereik krijgt) etc.

Stap 2 is opbouwen wat je wil. Dit is wellicht een voor jou bekende weg: stel je doel vast, maak er collages van, doe visualisaties enz... Heel belangrijk bij het opbouwen is letten op hele kleine dingen die veranderen. Dankbaarheid begint met goed te observeren. Iets hoeft niet perfect of "klaar" te zijn voordat je het kan opmerken en jezelf een beetje blij kan voelen over wat er gebeurt. Ook dien je de neiging los te laten om zelf de weg uit te stippelen die naar je doel leidt. Mogelijk kom je er zo wel, maar met veel meer moeite. Laat je liever leiden door het leven en geniet van de onverwachte wendingen die naar je bestemming leiden (of naar iets anders dat even goed of beter is). Hierover zal ik nog schrijven in een latere blog. 

Stap 1 en stap 2 moeten samen gaan. Opbouwen mag geen pleister zijn op een nog etterende wonde. Je zal ook dan wel resultaten bereiken, maar je zal jezelf ook telkens weer pootje lap zetten zolang je fundamenteel blijft geloven in schuld, straf en beloning!

05-01-2014 om 23:21 geschreven door patrice  

04-01-2014 om 00:00 geschreven door patrice  

Ik heb me nooit geërgerd met het spelletje "Mens erger je niet". Maar in het dagelijks leven compenseer ik dit volop. Met andere woorden :  ik erger me in van alles en nog wat.

Het lukt me niet altijd om uit die ergernis te geraken, ik kan me ergeren tot ik groen zie. Wat er wel lukt, is er anders naar kijken. Gelukkig maar, want de lijst aan "dingen waar ik me in erger" is behoorlijk. Een niet limitatieve illustratie (als je het beu bent, scrol naar beneden voor de rest van het artikel). Dit wordt vrees ik mijn langste blog ooit ! Niet voor gevoelige zielen....

• de grootste ergernis is traagheid. ik heb het niet over mensen die rustig iets doen (bv. mensen die rustig en doordacht hun was ophangen of hun haag scheren), dat vind ik leuk om naar te kijken. Maar mensen die inefficiënt en/of ineffectief zijn, kassiersters die praten met klanten terwijl er een lange rij staat, mensen die aan de kassa kleine munten tellen als het druk is,  trams of treinen die tergend traag rijden wegens één of andere mankement of omdat de chauffeur te vroeg is, een bediende in een drukke soepbar die servietten netjes in twee vouwt ipv die gewoon in de meeneemzak te proppen, collega's die bij torenhoge werkload bezig zijn met hun agenda in kleurtjes te zetten (terwijl de rest blijft liggen) en nog van die dingen. En mensen die alles tot in de puntjes willen doen en daardoor geen ruk opschieten. En .... En....

• tweede ergernis is "oude mensen". Mijn pa is relatief oud, maar dat vind ik een schat. Er zijn ook heel wat oude mensen waar ik goed mee opschiet, vooral als ze een levenswijsheid hebben opgebouwd of alleszins qua geest nog jong(er) zijn. Maar oude mensen die géén wijsheid hebben opgebouwd.... ho maar. En verder de specifieke gedragingen. Zoals oudere mensen die (denk ik) de hele namiddag hebben zitten kaarten en dan te laat naar de bus hinkelen, hun stok omhoog steken en denken dat de bus dan speciaal voor hen moet wachten. Of oudere mensen die uitgerekend in de spits naar de bank, supermarkt, post... moeten. Of oudere mensen die "voorkruipen" aan de kassa, of op de trein of tram met een hoofd van "ik wil zitten". En hierbij geen oog hebben voor andere soorten mensen die wellicht ook graag even zitten, zoals de werkman die de hele dag zwaar labeur leverde. Het soort oude mensen die denken een bepaald recht te hebben opgebouwd enkel en alleen omdat ze oud zijn, vooral bezig zijn met hun stoelgang, veeleisend zijn naar de buitenwereld, vinden dat hun (klein)kinderen hen iets verschuldigd zijn. En als die (klein)kinderen er dan zijn geen aandacht hebben voor wat deze vertellen/beleven enz...maar enkel over zichzelf praten. 

• derde ergernis: mensen die omwille van de buitenwereld dingen doen of laten. Bv. met een verheerlijkt gezicht een chieke bak rijden en denken dat anderen dan naar hen opkijken. En dan het taboethema "hoofddoek", wat volgens mij sterk gelinkt is aan “niet afwijken van de rest”. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat vrouwen geboren worden met de onweerstaanbare dwang om een hoofddoek op hun kop te zetten. Dus nope eigen wil, denk ik dan geërgerd. Pas op : ik ken heel wat superlieve dames met hoofddoek en het stoort me geenszins dat ze een hoofddoek dragen. Maar als het gaat over de anonieme hoofddoekdragende medemens ligt dat anders. Natuurlijk erger ik me ook in mensen die bv. kuisen omdat ze vrezen 'wat de buren zullen zeggen", onkruid van tussen hun stenen halen op het trottoir en er nadien poeder of bleekwater op kappen zodat ze “proper” lijken, hun auto kuisen voor de goede naam in de familie of hun rolluiken om 7 uur optrekken ook op zondag zodat “die van rechtover” niet denken dat ze lui zijn.

• vierde ergernis : mensen die voor alles en nog wat bang zijn. Bv. mensen die denken dat een bancontact-automaat zal ontploffen als je eraan komt en dus in stress raken als ze "met de kaart" moeten betalen. Of mensen die niet begrijpen hoe de automatische biljettenverdeler werkt in het station en er blijven aan prutsen terwijl je het angstzweet bijna op hun voorhoofd ziet (oh nee, ik moet nu op de G drukken voor Gent, hoe eng!). Of die nu anno 2014 nog willen dat iemand van de bank hun komt uitleggen hoe bancontact en selfbanking werkt euh.... HOE lang bestaat dat systeem nu ook alweer?

• jengelende kinderen. Huilen kan ik best verdragen, kwaadheid ook, maar jengelen om te jengelen werkt op mijn systeem. en als mama of papa iets leuks probeert te doen om het kind af te leiden, dat het kind dan "nee" (of helemaal niks) zegt en gewoon verder jengelt. Tjakaaa!

• vrouwen met lange nagels die alles doen om deze niet te beschadigen. horror vind ik dat, brrrr. 

• materialisten. Mensen die als je je hoofd stoot aan hun televisie eerst kijken of er niks mis is met het beeldscherm. Mensen die niet bezig zijn met hun binnenkant (bv. boeken lezen over positief denken of goede communicatie in een relatie) maar blijven bezit verzamelen.

• mensen die blijven hangen in het verleden. die bv. hun kinderen niet kunnen laten opgroeien maar ervoor rondhollen alsof ze nog kleuters zijn. Die twintigjarige kinderen niet alleen durven te laten zonder zich schuldig te voelen. Of die nog uren vertellen over "hun jeugdclub", "den troep" etc... Die nog bij hun ex wonen omdat “dat gemakkelijker is”. Die blijven denken aan ervaringen met vroegere relaties en zich in de huidige relatie niet kunnen ankeren (misschien wel als ook die relatie voorbij is....

• variatie op leven in het verleden  : mensen die niks kunnen weggooien, die nog luciferdozen hebben staan uit een hotel van een reis met een partner waar ze al twintig jaar van gescheiden zijn. Of overal foto's en souveniers hebben hangen van een echtgenoot/echtgenote die al vijftig jaar onder de zoden ligt (letterlijk of figuurlijk). die verschenen en versleten (onder)hemden of (onder)broeken dragen omdat die van opa waren. of omdat ze die al aanhadden bij hun eerste vrouw dertig jaar terug. wiens huis een mausoleum is van dingen die voorbij zijn en waar er vaak geen plaats is voor iets nieuws. Ik zou daar dan zo graag eens "grote kuis" houden en alles weggooien wat naar "oud" stinkt zodat er een nieuwe frisse wind door hun huis waait. Zodat ze met hun leven verder kunnen. En het ergert me dan vooral nog dat die mensen er geen last van hebben. Yeh!

• Groenen. ik ben ook voorstander van een leefbaar milieu en pas mijn levensstijl hierop ook aan. Dat vind ik dus prima. Maar mensen bij wie het bijna op hun voorhoofd gedrukt staat "ik ben groen" en  die hier hun ego op bouwen (meestal ook hun sociale kring) bezorgen me een adrenalinestoot. Zeker als ze een stadspark niet op mensenmaat willen inrichten omdat de vogelkens er dan geen eiers meer kunnen leggen wegens bv. teveel licht. Of in een dichtbebouwd gebied een afleidingswei voor overstromingen buiten gebruik stellen omdat de flora en de fauna er anders onder lijden. Of "allochtone boomsoorten" kappen omdat enkel "inheemse bomen" blijkbaar nut hebben....Grrrrrrr

• mensen die hun gezinnetje en leefwereld  "overbeschermen". die blijven hangen in dezelfde kringen. die bv. buurtfeesten organiseren met enkel gelijkgestemden alsof de wereld alleen mag bestaan uit klonen van henzelf.

• mensen zonder zelfinzicht, die bij alles wat er gebeurt zichzelf het slachtoffer vinden en medelijden (of alleszins medeleven) willen. Die kwaad worden als je hen zegt dat het ook aan hen ligt

• rijke mensen die hun bezit beschermen en doen alsof ze hierbij een goed doel nastreven

• vrouwen die zogezegd niet “technisch” zijn en dus anderen laten opdraaien voor de kleinste klusjes (nagel in de muur, nummerplaat vastvijzen...)

• mensen die in groep fietsen of stappen en niet uitkijken. En ook het "begeleid naar school fietsen met kinderen-met-helm-en-fluovest" waardoor je een kwartier moet wachten vooraleer de meute gepasseerd is. Meestal met een erg Groengetinte betweterig kijkende vader erbij, maar dat hadden we al gehad zeker? Niet-recht-fietsende kinderen waar je niet langs geraakt. Ook niet als de zuiver Nederlands sprekende mama achter hen roept  "pas op, Katootje, die mevrouw heeft haast". 

• mensen die hun kinderen verwennen. Die hun volwassen kinderen overal gaan ophalen met de wagen en ook als ze zich hiervoor driedubbel moeten leggen. En natuurlijk het type : “oh nee, toch geen champignonsaus mijnheer (mijnheer zet bord opzij). Wat wil je dan lieverd? Tomatensaus, doe maar tomatensaus op die Ikeaballetjes. Nee dat is geen ketchup schat, oh sorry mijnheer (mijnheer zet bord opzij), kan u toch die currysaus op de balletjes doen. Ja van die kalkoenschotel, kan dat? Dat is toch goed he schat? Oh, nee, doe maar weg...(mijnheer zet bord opzij) ze wil helemaal géén saus. wil je dan mayonaise op je frietjes schat? Kan dat mijnheer, zonder saus? Enz....

• bepaalde soorten bio-eters die geërgerd zijn als je in "hun" restaurant lacht of iets te luid praat. Of die met een pruimenmondje aan de vers-toog van de biowinkel hun "zurendesembrood" opeisen. Of die kilo's biovlees bestellen in de gedachte dat ze hiermee gezond eten (en ondertussen nog worst e.d. naar binnen kappen).

• mensen die geen medevoelen hebben met anderen

• mannen die denken dat, als je vriendelijk bent of een grapje maakt, je bijbedoelingen hebt. en die dan beginnen over "mijn vrouw" of "mijn vriendin" terwijl dit op dat moment niet relevant is. het zijn trouwens vaak die mannen die zelf bijbedoelingen hebben met andere  vrouwen bewust of onbewust

• zeurders

• onvoorzichtige chauffeurs die denken dat ze alleen op de baan zijn, me de pas afsnijden, uit hun raam roepen dat een auto altijd voorrang heeft

• mensen die tegen me praten alsof ik IQ 50 heb 

• mensen die zo een beperkte geest hebben dat ze zichzelf slim wanen. Bv. een postbeamte die me verbetert omdat ik niet de correcte term gebruik voor een bepaalde zending (Huh? een grote zending? hoeveel stuks? 700? dat is een zending met gereduceerd posttarief he madammeke, niet "grote zending" maar zending met gereduceerd posttarief).

• mensen  die zich aan kleine dingen ergeren, bv. omdat er veel volk aan de kassa staat bv., of omdat ze in de file staan of....

• mensen die niet nadenken over zichzelf. 

• solidariteit tussen "mensen in miserie". Mensen die altijd een nieuw drama creëren en waarvan andere dus voortdurend moeten zeggen "sterkte". En als je zegt "verander het patroon", die je dan een onbegrijpende egocentrist noemen.

• bazenpoeppers en bazen die dat niet door hebben dat ze worden gepoeppt. Of het wel doorhebben, maar bazenpoeppers promoveren. Zodat ze een loyale staf rondom zich hebben en hun in mijn ogen incompetente beleid kunnen verder zetten.

• bazen die zelf een hoog loon opstrijken maar zeggen dat hun werknemers "duur" zijn en/of moeten besparen. Zeker als ze dit mee laten verdedigen door de hoger vermelde bazenpoeppers (die ze dan ook meestal een aanzienlijk loon uitbetalen)

• als er voor de baas zijn verjaardag iets wordt georganiseerd en niet voor die van andere werknemers.

• mannen die naïef zijn ten opzichte van bepaalde vrouwen, incl. hun moeder.

• dames die denken dat hun buggy een stormram is en dat ze daarmee altijd voorrang hebben

• mensen die multiculturaliteit in mijn strot duwen en niet willen praten over (volgens mij) bestaande "problemen" met/door/van mensen met een andere origine. Die bv. niet doorhebben dat er dringend moet gewerkt worden aan de beeldvorming naar vrouwen toe (zodat er niet gedacht wordt dat bepaalde vrouwen "hoeren" zijn omdat ze zich niet traditioneel kleden of gedragen). Die niet willen horen dat ouders moeten gestimuleerd worden hun zonen/dochter een gedegen opleiding te laten volgen (ipv in te zitten met hun maagdelijkheid) enz.. Die verwachten dat je altijd positief blijft over allochtonen ook als het hierbij gaat over mensen die hun voeten vegen aan van alles en nog wat (ik ben trouwens niet van mening dat alle allochtonen "hun voeten vegen" voor alle duidelijkheid maar ik ben gewoon allergisch aan het heiligenstatuut dat sommige zogezegd multiculturelen de allochtone medemens willen toeschuiven)..

• zogezegd multiculturelen 

• mensen die hun leven rond één bepaald thema weven (bv. jaarlijkse reis naar China) en hierin blijven steken, hun partnerrelatie daarbij betrekken (dus alleen een vrouw of man willen als die mee wil naar China) enz... 

• mannen die "jongedame" tegen me zeggen

• mijn lief die gehakt, Frans brood of Filet Americain eet en dat telkens opnieuw omdat hij daar in het verleden goede herinneringen aan heeft opgebouwd. 

• tekort aan openbaar vervoer, bussen die te laat komen

• enz

Ik heb ooit al eens geërgerd verklaard dat er speciale trams moesten zijn voor oudere mensen die te traag op- en afstappen (andere groepen mogen dat wél van mij hoor, gelukkig ). Dat ze hen aan een test moeten onderwerpen, en als ze te traag waren mogen ze dus niet meer mee met de tram waar IK op zit. Daar mogen ze dan ineens alle mensen met een "pousset" bij steken. En de groene jongens wiens bakfiets lek is. Misschien moeten ze ook speciale trams maken voor lawaaierige Turkse jongeren. In combinatie met jengelende kinderen wiens moeder een hoofddoek draagt en zegt dat ze daar zelf voor kiest? Of een kleine die begeleid worden door een zeurende bomma met een zuur gezicht die vooral plààts wil om te zitten en servieten mooi in twee vouwt??

Goed, daar gaat dus mijn mooie imago van lieve plezante en breeddenkende dame. Nu vroeg ik me af waar al die ergernis van komt. En wat "ergernis" juist is. Als je weet dat alles waar je je in ergert iets van jezelf spiegelt (een karaktereigenschap, een onverwerkte emotie, het beeld van één van je ouders die je nog niet vergeven hebt etc...) dan denk ik "oeps, er is nog behoorlijk wat werk aan de winkel bij mij". Een aandachtige lezer van mijn blogs zal wellicht al heel wat dingen herkennen die ik projecteer uit mijn eigen leven. Ik vind het bijzonder raar dat ik me zo erger omdat het vroeger wel eens anders was, geen idee hoe het komt. Is het misschien een symptoom van mijn onbewuste, omdat er bepaalde dingen in mijn leven niet lopen zoals ik ze voor ogen heb (terwijl ik het zelf niet door heb), en projecteer ik dit op de buitenwereld? Of zit ik aan de volgende ontwikkelingslaag : omgaan met ergernis? Who knows.... Het zal wellicht een combinatie van meerdere zaken zijn.  

Gelukkig kan ik meestal op een afstand kijken naar mijn ergernis. Wat niet betekent dat ik me niet erger, maar wel dat ik ook kan denken "ik erger me, dat is iets van mij". Ik kan ook tegen mijn lief zeggen "ik erger me hier blauw in, het heeft helemaal met mij te maken, je hoeft niks te veranderen, maar ik erger me dus blauw". Ik val dus niet meer samen met mijn ergernis, en heb er ook geen schuldgevoelens meer over. Dat maakt dat mijn lief, in tegenstelling tot vroeger, niet meer kwaad wordt maar gewoon zegt "ah ja, raar, maar okee". En dat we het er verder niet meer over hebben. Als je geen schuldgevoelens projecteert, komen ze ook niet naar je terug in de vorm van verwijt of kritiek. Maar zelfs als iemand je verwijt, raakt het je op dat moment niet meer, en kan je het zien als iets van de ander.   

Want wat de pastoor destijds ook predikte over schuld en straf :  schuldgevoelens zijn de beste manier om in een patroon te blijven hangen. Ik heb ooit gelezen dat zware criminelen  die met liefde kunnen kijken naar zichzelf (ongeacht welke "misdaad" ze hebben begaan), nauwelijks recidiveren (Ik heb het niet over psychopaten, dat zijn volgens mij zieken die men best in liefde de rest van hun dagen weg houdt van de maatschappij). Als je ergens liefde toevoegt, verandert alles. Dat verklaart wellicht ook het succes van de experimenten waarbij men gevangenen voor honden/katten liet zorgen en op die manier veel minder agressiviteit had in een gesloten instelling. Zelfs de gevaarlijkste Johnny's veranderden, omdat iemand ze "nodig" had, omdat hun hart werd geraakt. Daarom is het ook zo erg dat vele gevangenissen niet toelaten dat bv. moeders voor hun baby's zorgen. Men zou speciale gevangenissen moeten maken waar mensen met hun gezin, partner, kinderen kunnen samen leven. Verbitterde mensen bij elkaar steken in een veel te kleine cel, daarmee bereik je volgens mij nooit iets positiefs! Een gevangenis is vooral een weerspiegeling van een maatschappij die vindt dat je voor bepaalde dingen een straf verdiend en je daarvan iets zal leren. Ik heb er sterk mijn twijfels over. Plus is niet iedereen gelijk voor de wet : iemand met poen kan bij zware fraude aan het gerecht ontsnappen, terwijl de kleine winkeldief drie maanden mag brommen. Wat denk je hoe de winkeldief zich voelt als hij dan terug vrij is? Zou het niet beter zijn mensen te behandelen, begeleiden en op weg helpen in plaats van ze op te sluiten? Een discussie waard...

Maar laten we een minder extreem voorbeeld bekijken. Neem nu die multiculturele bio-ecofreak die tegen zijn soortgenoten verklaart dat hij zich stoort aan mensen die elke derde zin beginnen met "ik ben geen racist maar...". Geen kunst, hij weet dat hij bijval zal krijgen. Terwijl net die ik-ben-geen-racist-mensen hem een boodschap brengen op zielsniveau.  Als het niet zo was, zou hij er zich niet aan storen. Dan zou hij gewoon denken "tja, dat is die mens zijn opinie". Meer zelfs : die racisten verkondigen vaak racistische praat om dezelfde reden waarom hij anti-racistische praat verkoopt : erbij horen, een ik-gevoel hebben dat "beter" is dan de ander enz... Als hij anders zou kijken zou hij zien dat die zogezegde racisten naar hem een daad van liefde stellen, hem uit nodigen om naar zijn eigen racisme te kijken (Uh? jawel! Op zijn minst veroordeelt hij racisten net zoals deze "vreemden" veroordelen... Spiegeltje spiegeltje...). Kijken,  zonder zichzelf af te keuren. Niks is goed of slecht. Ook racisme is niet goed of slecht. Het is opvallend dat volkeren die gebukt gaan onder racisme, zelf vaak erg racistische volkeren zijn. Die neerkijken op alles wat "anders" is, of zichzelf het "uitverkoren volk" noemen. Volkeren die zich beklagen over uitsluiting en hierbij niet naar zichzelf kijken trekken uitsluiting aan. Volkeren die niet kunnen vergeven wat 50,100, 200.... jaar geleden gebeurd is zullen opnieuw erge dingen meemaken vroeg of laat. Volkeren die andere volkeren verstoten of afmaken, kunnen niet verwachten dat zij zelf met open armen worden ontvangen. Wat je uitzendt, trek je aan. Slachtoffers bestaan niet. Zo is het en zo zal het blijven. 

Maar goed, terug naar mezelf. Mijn ambitie is om iets te doen met die ergernis. Niet "me niet meer ergeren" want dat is een illusie. Ik ben alvast trots op mezelf omdat ik de moed had om mijn ergernis te delen. Omdat ik me er niet meer voor schaam en me er ook niet meer voor wil schamen. Omdat ik er gewoon naar wil kijken met liefde, als een deel van mezelf. Geen slecht deel, gewoon een deel. Omdat ik weet dat ieder die bij het lezen van bovenstaande lijst MIJ gaat afkeuren, in wezen zichzelf afkeurt. En dat die mensen dan in feite een geschenk van me krijgen door de spiegel die ik ze voorhoud. 

Ja, ik hou van mezelf én ik hou van mijn ergernis. Ik waardeer en eer mezelf en al mijn demonen. En om dat echt te kunnen moet ik geeneens tappen (al helpt het wel als ik te diep in de ergernis duik. Het is hoe dan ook goed om te tappen als je wil omgaan met je gevoelens!). 

02-01-2014 om 00:00 geschreven door patrice  

Tijdens "van die dààààààgen" loopt er meestal niet één ding mis. Je zit veeleer gevangen in een soort negatieve kettingreactie. 

30-12-2013 om 19:50 geschreven door patrice