- ik trek onromantische liefjes aan wegens één of ander patroon uit mijn kindertijd
- uh... er was nog meer.
- ik heb er echt de pest in dat mijn lief mij niet het beste vindt dat hem ooit is overkomen
- ik vind het bedreigend dat mijn lief vrouwen vertrouwt enkel en alleen omdat ze "uit de jaren 70 herinneringen met hem delen" (hahahahaha), maar aan mij dertig keer zegt dat ik "die twintig Euro niet mag vergeten terug te steken in onze gemeenschappelijke portefeuille".
- ik wil dat mijn lief met mij trouwt (figuurlijk) en van zijn moeder scheidt. tegen haar zegt "ik ga op vakantie, okee, je wil geen vreemde mensen in je huis, maar als je zo gehandicapt bent als jij zal je niet anders kunnen of ik heb geen moment rust. dus denk eens niet alleen aan jezelf maar ook aan mij. En Patrice is belangrijk voor mij, ik wil mijn toekomst met haar uitbouwen, dat is voor mij prioritair op een moeder die vasthoudt aan het verleden zonder met mij rekening te houden. leer jezelf eens opzij zetten. jij hebt je jongere leven gehad, nu is het mijn beurt."
- ik wil dat mijn lief met mij het heeft over het misbruik dat we beiden ervaren hebben (al loochent hij dit natuurlijk 100 %) en ook aan zijn stukje misbruik werkt zoals ik ook heb gedaan
- met mij een tantra-cursus volgt zodat we onze relatie kunnen verdiepen en hierbij eerlijk is tegenover zichzelf
In het ideale plaatje zit mijn lief dan rustig met een wijntje of koffie aan de houtoven op me te wachten. En zegt "he, leuk dat je er bent, wil je ook een koffie?". Onrealistische verwachting natuurlijk als zijn moeder al flipt al je één minuut te laat bent en hij familiewaarden als een deel van zijn zijnsstructuur beschouwt.
Al is dat ideale plaatje zoiets als tijdens de eerste soldendag een zensfeer te verwachten, op zijn minst zou ik al blij zijn met een gewone scheldpartij. Zoiets als "weet je wel wat je me aandoet als je te laat komt? Het is verschrikkelijk, ik voel me helemaal ontkend in wie ik ben. Okee, je hebt gebeld, maar dan nog. Je bent de hele dag thuis geweest vandaag dus je kan je tijd perfect zo plannen dat je op tijd bent. en als je dat niet doet dan vind je mij niks waard".
Niets van dat alles. Geen woord over kwaad-wegens-te-laat.
Mijn lief legt een hele andere plaat op. Waarschijnlijk uit het album "We draaien rond de pot". Dus hij begint een uitleg over "zondagavond" (twee avonden later) waarop we niet naar carnaval in Aalst hoeven maar beter in mijn buurt in Gent kunnen gaan eten. Bij de Griek of bij de Spanjaard. Ik vraag wat hij het liefste doet en hij zegt "wil je me nu eens laten uitpraten aub". Bingo, kleine jongen. "Wel dus zoals ik al de hele tijd 
probeer te zeggen (vervolgt hij zijn betoog): hier vinden we niets, maar in Gent (enz....)"
Dan zegt hij plots "Of we kunnen natuurlijk ook naar mijn moeder gaan (die by the way in het centrum van Aalst woont), dan bestelt zij het eten". Ik zeg verwonderd dat hij net gezegd heeft dat er in Aalst niks te vinden is. Wegens carnaval. En stel voor dat we dus in plaats van te bestellen, beter iets meenemen. Van één of andere slager, supermarkt of traiteur van buiten het centrum bijvoorbeeld".
Hij wordt boos. "Ja, zie je wel, het is al goed. We gaan niet naar mijn moeder". Als ik het niet begrijp vervolgt hij :
"Jij zegt net tegen mij dat ik nu beweer dat er wél iets te vinden is, en dat alleen maar omdat jij denkt dat ik naar mijn moeder wil". Dit leek me toch wel een héél vrije vertaling van mijn woorden. Er was een heen en weer discussie, die echter gelukkig niet op ruzie uitdraaide. Voor zover heb ik bijgeleerd.
Het "kleine jongen"tje bleef volop in actie. Loyaliteit naar de mama (die nu heeeeelemaaaaaal alleen zit met carnaval en een lief dat niet meewil) Eigenlijk probleem : ik was te laat en dat kwam omdat ik hem niet respecteer en alle pijn uit het niet gerespecteerd worden door zijn moeder/ouders (nu en als kind) wordt over mij uitgegooid. Pijn die hij niet kan toelaten wegens vroegtijdig ingelepeld schuldgevoelen naar zijn moeder. Schuldgevoel dat zal blijven want hij wil het niet waar hebben dat er ook maar iets van zijn opvoeding hem eventueel zou kunnen beïnvloed hebben.
Dan komt er nog even de kleine jongen omdat ik iets van de wegcode blijk te kennen dat hij niet kent. Als hij zich kleine jongen voelt is zijn strategie : alles wat ik zeg in vraag stellen. Zelfs het gegeven dat ik als ik keelpijn heb een sjaal aan wil 's nachts.
Maar al bij al wordt het een heel fijne dag, want het klikt wel tussen ons. En we vieren zalig dat we zeven jaar samen zijn, met een lekker etentje. Hij heeft het er nog altijd moeilijk mee dat ik minder drink, en dat verleidingspogingen (kom nu, voor één keer, we zijn toch maar één keer zeven jaar samen) geen effect hebben. Zelfs al waren we 300 jaar samen, ik heb geen kater meer over voor een avondje zuipen, en geen zuip meer nodig om me te amuseren. Maar zelfs hier houdt hij rekening met me, en probeert ook zelf minder te drinken. Terwijl dit best moeilijk is. Zeker als je weet dat bij hem thuis wellicht meer wijn werd verbruikt dan kraantjeswater. Tanden werden niet gepoetst, en iedereen ging in hetzelfde badwater. Maar er stond wel altijd een grote bidon wijn waar iedereen zich kon uit bedienen. Plus liters "korte drank" in de kast.
Na het op zich wel romantische feestmaal stappen we op onze aloude manier (hand in hand) naar mijn huis. Nadien hangt hij in de zetel op zijn typisch wijdbeense Onslow-manier en komt er niets. Ik had gehoopt dat hij voor die avond zich eens speciaal wilde uitdossen, en zijn mooie mannelijke ik zou tonen. Nope.
Op dat moment zit ik al helemaal in mijn kleine meisje. Wat zou zij graag horen "oh , ik vond het zo fijn bij jou die zeven jaar. Met niemand waren die eerste zeven jaren zo heerlijk. En ik bewonder je dat je mij loyaal gebleven bent, want ik heb best wel wat bindingsangst". Of iets in die aard.
En ja, HIJ moet het zeggen. Niet ik. Ik heb nooit met hem andere perspectieven gehad dan met gelijk wie. Het was ik die telkens hoorde dat hij dit niet zag zitten en dat niet wilde. Dat hij liever zou hebben dat ik blond was en een jeansbroek droeg. Die hem bij de meest romantische (nou ja) momenten hoor lullen over die goeie jaren 70. Die hem 100% van zijn tijd ziet zoeken naar dingen die met die heerlijke periode te maken heeft. Met zijn ex ging hij zelf een reis naar Kenia boeken, reed hij door de woestijn of kocht hij stafkaarten. Met mij is dat mijn werk. Punt. En àls hij het doet dan moet ik me hullen in opperste dankbaarheid.
Het was IK die de weg moest ruimen voor zijn moeder en volwassen kinderen. Telkens weer. Het was IK die terug moest betalen als zij voor één keer in het jaar, als we op reis gingen, eens de weg voor mij ruimden. Het is IK nog steeds die gewaar wordt dat hij veel en veel loyaler is naar alles wat zijn eigen bloed draagt of ooit gedragen heeft dan naar mij. Die tonnen alimentatie betaalt voor een kind dat hij niet ziet, maar verwacht dat ik over de grond kruip als hij mij een kleine donatie doet.
Dus kort en goed : HIJ moet het goed maken. Ik ben boos. Ik ben slachtoffer. Ha.
Dus deze voormiddag begin ik- in dezelfde "façon trois ans"- mijn betoog. Ik hoor mezelf dezelfde dingen zeggen dan wat hij zei. Dat ik graag wil dat eens naar me luistert bijvoorbeeld.
Nu gelukkig is er tegelijk het stemmetje in mij dat me duidelijk maakt dat het allemaal door mezelf komt. Niet doordat ik slecht ben, maar doordat iedereen zijn eigen waarheid zelf schept. En gelukkig ben ik moedig genoeg om ook dit te vertellen tegen hem. Ik weet dat hij er geen jota van zal begrijpen en het gesprek zal eindigen met een kleine jongen die zegt dat HIJ moet begrepen worden. Dat de stap voordien, de stap waarin IK begrepen wordt, waarin hij zich eens kortstondig opzij zet en in mijn vel kruipt, niet komt. Geen arm om mijn schouder. Geen sorry. Hij kan het niet. Niet bij mensen die zijn bloed niet dragen.
Of hij kan het niet meer.
En toch heb ik het- met een klein hart - tegen hem ook over mijn onzekerheid. Mijn onvermogen om te vergeven. Te vergeven dat hij blijkbaar iedereen waardevol genoeg vond om er een toekomst mee uit te bouwen behalve mij. Dat ik dat wil kunnen maar niet kan. Dat ik te kwaad ben.
Zoals verwacht begint het kleine jongetje me te antwoorden dat hij "alles eens moet laten bezinken" en dat "hij toch OOK iets mag voelen". Of een ander versie van "ik wil gezien worden". Volledig genetisch bepaald natuurlijk...hahaha.
Hij gunt me geen helderheid. Hij gunt me zelfs niet "Inderdaad, het interesseert me geen ruk hoe jij achter blijft als ik sterf. Ieder voor zich. Patricia en Ann en Marleen waren vééél leuker dan jij. Wat valt er nu met jou te beleven? En bovendien kan ik dat ook mijn moeder niet aandoen. En mijn arme kinderen, die sloorkes. Met jou verbindt ik me dus lekker NIET."
Als dit het patroon is dat ik nu creëer, wordt er me zo het één en ander duidelijk. Het wordt me duidelijk dat mijn kleine meisje veel meer te dragen gehad heeft dan "trek jij maar je plan". Al heb ik mijn plan zéér goed leren trekken, er zit meer onder.
Niet alleen met de totale afwezigheid van ook maar een beetje steun werd mijn kleine meisje niet gezien en niet gehoord. Het enig wat ze moest os zich 100% geven aan mama en papa. Helemaal. En zwijgen.
Straf schrijven omdat mama en papa voor haar geen vulpen kochten. Elke ochtend in schaamte voorbij de directrice passeren omdat mama en papa de rekeningen niet betaalden. Het lachen trotseren omdat ze per ongeluk draperiestof gestolen had in plaats van kledingstof en hieruit dus een blouse moest naaien in de naailes. Horen dat ze nogal eens wat durfde te zeggen van zo een fatsoenlijke ouders als ze gewoon de waarheid zei : ik krijg geen geld, niet voor schoolgerief, niet voor stof, niet voor boeken, niet voor de bus....
Gelukkig was er ook een verstandige non die het kleine meisje een vulpen cadeau deed. En een oma die af en toe - heel af en toe- luisterde. En haar 100 frank toestak. Geld dat het meisje moest verstoppen zodat mama het niet uit haar spaarpot viste.
En daar zit het verhaal achter het niet vergeven. Als ik pijn heb, zullen anderen ervoor zorgen dat ik bezig ben met HUN pijn. En natuurlijk niet toegeven dat het over hun pijn gaat maar me zeggen dat ik overdrijf. Dat ik lul. Dat er niets aan de hand is.
Het verhaal achter het gegeven dat ik een relatie creëerde waarbij mijn lief zich naar zijn kinderen haast om een moertje vast te draaien maar rustig kan toekijken hoe ik op mijn 55ste met zware elementen twee verdiepingen op sleur. Het verhaal waarbij hij met bibberende stem vertelt hoe zijn arme moeder rond haar zestigste nog moest behangen en schilderen maar waarbij hij mij - hoewel in niet zoveel jonger ben - met gerust gemoed een hele badkamer kan laten installeren. Een verhaal van "anderen zijn beter dan jij". Met een smile naar mijn verhalen over vroeger luistert maar met bijna gebroken hart prevelt hoe zijn arme moeder als kind toch geleden heeft onder haal zuipende vader. Iets wat hij nu wil goed maken, wat ze vroeger niet kreeg dat moet ze NU krijgen. Punt uit. Het verhaal dat mijn dochter zich maar moet bezig houden met mijn begrafenis en mijn oude dag, want ten slotte zijn wij niet officieel verbonden.
Het verhaal dat ik niet waardevol kan zijn als anderen anderen waardevoller vinden dan dat ze mij vinden. Iets wat me volop gespiegeld wordt in mijn leven.Niet alleen in mijn relatie. Ook op mijn werk, waar ik ondanks inzet en competentie niet waardevol genoeg geacht wordt voor promotie omdat ik niet kan "coachen". Terwijl dezelfde persoon die me deze feedback geeft tegen degenen die het wel haalden aanraadt dat er "minder tijd in coaching moet gestoken worden".
En bij dat alles denk ik niet "bekijk het maar...". Dat zou een mens toch verwachten, dat je bij zo weinig erkenning gewoon de handschoen in de ring gooit. Doet wat je moet doet. En niet meer dan dat. Of een ander lief zoekt. Of ander werkt. Een lief en een baas die je waarde zien.
Bij dat alles denk ik in tegendeel "IK moet meer mijn best doen". Zoals het kleine meisje al dacht dat het meer "haar best moest doen" om aan gruwelijke straffen te ontsnappen (Graag gezien worden was zelfs buiten het referentiekader).
Het meisje dat dus het hele huishouden op haar schouders droeg bij een vader die elke avond tot laat in de nacht in de legerkantine bleef hangen. En een borderline aan-pillen-verslaafde-moeder die vader zover kon krijgen dat hij het meisje sloeg gewoon omdat zij het hem vroeg. Zodat ze geen "inzinking" kreeg.
Plus een zusje dat in tegenstelling tot haarzelf beschouwd werd als godengeschenk. Want het meisje was een "ongelukje" toen mama en papa voor het eerst...". Een zusje dat nauwelijks ook maar iets moest doen om goed te zijn, dat mooi, lief, slim, handig en weet ik veel wat was. Een zusje dat altijd gelijk kreeg, omdat mama vroeger ook de jongste was geweest en zich had voorgenomen dat de jongste het goed moest hebben. Want vroeger bij haar was de "oudste" de lieveling en dat zou hier niet gebeuren!
Zelfwaarde? pfffff... ik zou nu eindeloos onmachtig willen huilen. Een arm om me hebben en iemand die zegt dat ik toch wel mag bestaan. Want af en toe twijfel ik er ernstig aan. Waarom ook? Als anderen toch allemaal beter zijn dan ik? Als ik de sleutels niet bezit om door anderen waardevol genoeg gevonden te worden om me op zijn minst een kans te geven? Wat voeg ik toe behalve af en toe een blogbericht?
En dat allemaal aanvaarden, dat ik zo ben zoals ik ben, dat dingen zo zijn zoals ze zijn en dat dat allemaal goed is, dat zou zelfliefde kunnen heten. Zelfliefde ook op momenten dat je er totaal niet voor in staat bent....
