|
Ja hoor Gerda Maria ik begrijp het helemaal.
En als ik een "bijzondere dame" ben, dan ben jij toch wel een "bijzondere dame x 2". Je hebt me een bril aangereikt om naar mijn werkelijkheid te kijken, die voor mij heel veel veranderd heeft. Het is nog vooral "in mijn hoofd", het kind in me heeft af en toe bezwaren omdat het vind dat als ik gelukkig ben, de mensen die me iets hebben aangedaan in het verre of dichte verleden niet genoeg "gestraft" worden. Ik zal haar niet tegenspreken, ze heeft het recht om dit te voelen. Aan de andere kant wil ik haar ook laten zien dat ze niet "die mensen" straft op die manier, maar eerst en vooral zichzelf.
Ik denk dat bij velen het "innerlijk kind" maakt dat het leven niet volop geleefd wordt. Mensen zijn dan bezig met een oude rekening te vereffenen. Bv. als ze zich niet gewaardeerd voelden, doen ze alles om die waardering nadien te krijgen. En vooral degenen die zeggen dat ze "dat niet nodig hebben". Ontkenning is een sterke indicatie van wat er leeft. Wat dat betreft sloeg Freud de bal helemaal juist.
De "bril" die ik van je kreeg maakt het allemaal veel eenvoudiger, en stuurt een golf van liefde naar mijn omgeving die hierop dan ook met liefde reageert. Meestal toch, sommige mensen waar ik mee werk, zijn zo verbitterd dat ze zelfs op een pasgeboren baby niet meer met liefde kunnen reageren. Gelukkig hebben dergelijke mensen vaak een hondje waarvoor ze hun hart nog kunnen openen. een hart dat breekt als een sociale huisvestingsmaatschappij eist dat ze dat hondje weg doen, maar ook dat zal met zekerheid een positieve bedoeling hebben op zielsniveau.
Gerda Maria, ik stuur je nog veel warme zelfliefde-groeten en bedank je van harte voor je prachtige reacties!
16-01-2014 om 20:57
geschreven door patrice
|
