Een man op een podium. 500 mensen in de zaal. De man neemt 50 euro en vraagt "wie wil dit van me hebben?". Alle vingers gaan de lucht in. De man neemt het biljet, verfrommelt het helemaal, en stelt dezelfde vraag. Opnieuw steekt iedereen zijn vinger op. Dan neemt hij een plant die ook op het podium staat, maakt zijn handen vochtig, en smeert het biljet in met de natte aarde. Weer vraagt hij wie dit vuile biljet nog wil hebben. En opnieuw steekt iedereen zijn vinger op. Dan gaat het op het biljet staan en trapt de natte aarde er harder in. Nadat hij vraagt wie het wil, gaan weer alle vingers omhoog.
De man zegt "kijk, iedereen wil dit biljet nog. Je weet immers dat het evenveel waard blijft, ook als ik het besmeur of erop trap. zo is het ook met jou. Ook al haalt men je door het slijk, besmeurt men je, verfrommelt je .... je blijft evenveel waard. Niemand kan je waarde afnemen wat hij of zij ook doet. Laat het dus niet gebeuren dat je je minderwaardig voelt.
Ik moest even slikken, die was raak. Omdat ik toch wat moeite had met mijn zelfwaarde dit weekend. Behoorlijk wat moeite....
Ten eerste omdat ik uit een project met Chris Lomme gezet werd. Het vergt veel uitleg over hoe en wat, maar ik waardeer Chris Lomme zeer als mens. Niet als actrice. Ik bedoel : ik zou haar ook waarderen moest ze gewoon de kassierster van de Lidl zijn.
Door deze "afwijzing" raakte ik in een positie waar ik nog al ingezeten heb. Het begint met een groot enthousiasme, en veel waardering. En dan doe ik iets "verkeerd" en hopla, waardering weg en ik word bijna uitgekotst. Meestal nadat ik één of andere communicatie gevoerd heb die in een verkeerd keelgat schiet. Het lukt me dan niet om duidelijk te maken dat ik eigenlijk edele bedoelingen had. Hoe dan ook...als er bepaalde situaties telkens weer gebeuren, dan kan je niet anders dan eens stilstaan bij "wat heeft dat met mij te maken".
Natuurlijk zit hier ook een stukje van een patroon van Chris Lomme bij. Een patroon dat ingewerkt heeft op mijn patroon. Eén van de dingen die me troffen was dat ze zei dat ze enkel nog met mensen wilde werken die "van haar houden". En dus niet met mij. Dat ik niet van haar houd leidde ze af uit een aantal mails die ik stuurde over de productie. Waarbij ik erop wees dat er inconsequente beslissingen genomen werden bij het kiezen en verdelen van de teksten. Ik had dat ook op de laatste repetitie gezegd, en toen antwoordde Chris eerst heel fel. Nadien zei ze dat ze zich soms machteloos voelde bij "slechte mensen". Waarmee ze doelde uit iemand van de groep. Dat ze die bepaalde persoon "er liever niet bij wilde". Dat er nog iemand uit de groep was gestapt omwille van dat "slecht mens". Nu inderdaad is degene over wie ze praat geen makkelijk iemand, maar om nu te spreken over een "slecht mens" ... hm.
Ik geloof niet in het concept "slechte mensen". Als je kinderfoto's ziet van zware criminelen denk ik "ach, wat dacht hij toen? toch zeker niet : ik wil later crimineel worden. Misschien droomde hij om piloot te zijn of koning van een groot land". Mensen doen elkaar de vreselijkste dingen aan, zeker, maar "slecht zijn" is gegroeid uit één of andere overlevingsmechanisme. Een gedrag waarvan je gemerkt hebt dat dit je ego voedde, of je op zijn minst (al dan niet vermeende) veiligheid verschaft. De één wordt dan een super vrijwilliger die 's nachts zelfmoordkandidaten van hun voornemen probeert af te brengen, de ander geraakt onder de vleugels van één of andere maffiabaas en vind zo terug zijn "papa", de derde leert heel jong dat eerlijk zijn inderdaad het langst duurt en er dus beter op oneerlijke en kortdurende wijze aan geld gekomen kan worden, de vierde denkt dat zijn waarde afhangt van de mate waarin hij zich gedraagt als een brave burger...Enzovoort.
Terug naar Chris Lomme. Ik voelde me wat ongemakkelijk met haar boodschap over "die slechte" uit de groep. Want ik wil dergelijke dingen eigenlijk niet weten. Ik wilde enkele weken ervoor ook niet weten wat degene waarover ze praatte, tegen mij had verteld over Chris Lomme. Hoewel ik er niet aan twijfel dat dat wat ze vertelde waarschijnlijk waar was en ik ook open sta voor emoties en gevoelens van anderen. Maar helaas heb ik een beroepsmisvorming : ik luister, ook als mijn haren me ten berge rijzen.
In ieder geval : na haar telefoon was ik eerst compleet dooreengeschud. Niet omwille van wat ze gezegd had, maar omwille van het verrassingseffect ervan. En omdat het uit de mond kwam van iemand die ik wél graag zie. Wat niet betekent dat ik haar naar de mond praat : wie liefheeft spaart de roede niet".
Ik was ook geschrokken dat ze bijna krijsend zei dat ik haar overal mocht "zwart maken" en me uitschold voor leugenaar toen ik zei dat er nog wel mensen waren die kritiek op haar hadden. En dat dat normaal was, iedereen die iets doet stuit op kritiek. Ik zweeg wijselijk over de toch wel diep persoonlijke zaken die me meegedeeld werden. Waarbij ik me tegelijk afvroeg in wat voor wespennest ik nu eigenlijk was terecht gekomen. Een wespennest waarbij "zwart maken" blijkbaar een thema was.
In omgeving waar dit thema speelt is er één gouden regel : leg nooit op tafel wat eigenlijk ONDER tafel moet blijven. En laat dat nu juist datgene zijn waartoe ik een onbedwingbare neiging heb. Iets met Pluto in één of ander huis, zegt de astroloog. Dan nog in verbinding met één of andere "snelle" planeet. Waardoor ik dus af en toe enorm confronterend ben naar mensen. Ik herinner me dat ik als kind, zelfs al wist ik dat ik slaag ging krijgen, toch bepaalde dingen niet binnen kon houden. Meestal zweeg ik wél, maar af en toe gooide ik het eruit. Wat me een klap op mijn mond opleverde. Liefst in het openbaar, zodat ik me ook nog wat kon schamen. Dus het innerlijke kind wil nu niet meer zwijgen, het wil zijn innerlijke waarheid ten berde brengen. En krijgt dan telkens opnieuw "een klap op de mond".
Natuurlijk zal mijn half-"Kölsche" afkomst ook parten spelen. In Keulen flapt men het eruit. Alleszins in de kringen waar ik heb vertoefd. Er werd niet "zwart gemaakt" tenzij je erbij stond. Vandaar stamt ook mijn vrij grote incasseringsvermogen. Men kan me wel even door elkaar schudden met feedback, maar ik blijf overeind. En voel me ook veiliger als er rechtstreeks gecommuniceerd wordt. Laat dat "zwart maken" maar achterwege wat mij betreft, en zeg op sappig Kölsch dat ik een "dikkop" heb gekregen of een "lui gat" ben. Zoals ook gepraat werd in de kringen van mijn opa, een vrij succesvol bedrijfsleider.
Naast het debacle met Chris Lomme, waren er ook de boodschappen die ik meende te horen van mijn lief. Mijn lieve Gerrit beklemtoont vrij constant dat wij "geen wettelijk band" hebben. Wij zijn al 7 jaar samen maar we hebben"geen verplichtingen" (buiten monogamie) want "we zijn niet getrouwd". Nu kan me dat in wezen helemaal niet deren, dat ik niet getrouwd ben. Ik droom er nog wel van dat er iemand op zijn knie valt en me ten huwelijk vraagt. Omdat dat zo zalig bevestigt dat je iets waard bent. Voor iemand anders. Maar ik geniet ook van mijn handelingsvrijheid als ongehuwde.... Wat ook weer met de overtuiging kan te maken hebben dat "gehuwd zijn" neerkomt op "opgesloten zijn". Of zoiets. En overtuigingen weerspiegelen zich in je omgeving. Gegarandeerd.
Mijnheer had dan ook nog zijn verlof in kleine stukjes opgedeeld (elke week een dag) zodat we dit jaar niet meer op reis kunnen. Op zich kwam me dat goed uit : ik zocht naar een reden om alleen op reis te kunnen gaan. En die heb ik nu. Maar mijn ego pruttelde tegen. Het had liever gezegd "ik wil alleen zijn dus ga ik alleen op reis". Of één of andere variatie op "interessante uitspraak die indruk maakt en doet nadenken". De tijding dat hij "zijn verlof had opgesplitst", vertaalde ik in "hij waardeert me niet, hij wil niet eens rekening houden met mij, hij verlangt er niet naar om samen op verlof te gaan. Terwijl hij met zijn exen 2 maal per jaar 2 weken op verlof ging. Enz."
Die hele gedachtegang komt eigenlijk neer op een groot tekort aan zelfliefde. Chris zet me uit het project? Mijn lief is niet relatievaardig? Dat komt allemaal enkel en alleen omdat ze mij van nul waarde vinden. En als zij dat vinden, IS dat ook zo. Zij kunnen dat toch weten zeker?
Dat verhaal over dat 50 Eurobiljet kwam dus als geroepen. Ik heb het gelezen en ben zachtjes beginnen te huilen. Het deed zo een deugd....en zette me terug op het spoor. Een beetje toch.
Al voel ik me als een verfrommeld, besmeurd 50 Eurobiljet, ik ben nog altijd waard wat ik waard ben. Hiervan moet ik me doordringen. Als dat lukt, kan niemand ooit nog mijn zelfwaarde van me afnemen.
06-04-2014 om 21:48
geschreven door patrice
03-03-2014
zelfwaarde.............pffffffffffffffffffffff
Vandaag had ik een dipje. Een echt dipje. De esoterische reden is
- ik kan bepaalde dingen niet vergeven
- ik wil dat bepaalde in dingen dus worden "goedgemaakt"
- ik trek onromantische liefjes aan wegens één of ander patroon uit mijn kindertijd
- uh... er was nog meer.
Gewoon menselijk
- ik heb er echt de pest in dat mijn lief mij niet het beste vindt dat hem ooit is overkomen
- ik vind het bedreigend dat mijn lief vrouwen vertrouwt enkel en alleen omdat ze "uit de jaren 70 herinneringen met hem delen" (hahahahaha), maar aan mij dertig keer zegt dat ik "die twintig Euro niet mag vergeten terug te steken in onze gemeenschappelijke portefeuille".
- ik wil dat mijn lief met mij trouwt (figuurlijk) en van zijn moeder scheidt. tegen haar zegt "ik ga op vakantie, okee, je wil geen vreemde mensen in je huis, maar als je zo gehandicapt bent als jij zal je niet anders kunnen of ik heb geen moment rust. dus denk eens niet alleen aan jezelf maar ook aan mij. En Patrice is belangrijk voor mij, ik wil mijn toekomst met haar uitbouwen, dat is voor mij prioritair op een moeder die vasthoudt aan het verleden zonder met mij rekening te houden. leer jezelf eens opzij zetten. jij hebt je jongere leven gehad, nu is het mijn beurt."
- ik wil dat mijn lief met mij het heeft over het misbruik dat we beiden ervaren hebben (al loochent hij dit natuurlijk 100 %) en ook aan zijn stukje misbruik werkt zoals ik ook heb gedaan
- met mij een tantra-cursus volgt zodat we onze relatie kunnen verdiepen en hierbij eerlijk is tegenover zichzelf
- enz...
Dus ondertussen was ik dus gewoon menselijk helemaal down en van binnen kwaad en verdrietig.
Mijn lief - nu niet meteen een oscarwinnaar in "uiten van gevoelens", "begrijpen van de anderen" en "communiceren over gevoelens" - had al een heel weekend te maken met zijn innerlijk kind. Vervelend is dat ik vind dat hij er moet kunnen over spreken, maar ook wel weet dat dat larie is. Iemand die tegen me zegt dat alle karakter van de genen komt en dat ouders - zelfs als ze je mishandelen/misbruiken of gewoon een bekrompen leven inprenten - generlei invloed hebben op je karaktervorming, moet je niet teveel belasten met "innerlijk kind"- beelden. Zo iemand wordt existentieel bang als er aan zijn of haar opvoeding geraakt wordt. Omdat de innerlijke ouder nog steeds wordt aangevoeld als een levensnoodzakelijk (letterlijk) facet van zijn/haar bestaan. Daarom is alles wat zijn moeder weggooit een hemels relikwie : het is een stuk van hem. Beschimmeld, rot, vet, stinkend...als het van moeder komt mag het niet naar de kringloop. Hij zou nog liever zijn been naar de kringloop brengen.
En zo begon het weekend dus. Ik stap vrijdag bij hem binnen en had, als gediplomeerde te-laat-komer, mijn bus gemist. Ik geeft zelf altijd vlotjes een uurtje speling als ik bij mij thuis met mensen afspreek (buiten mijn huis vind ik dat minder super, maar thuis hou ik me wel bezig). Maar niet iedereen kan natuurlijk uit mijn geweldig kwalitatief hout gesneden zijn. Mijn lief en zijn familie beschouwen te laat komen als een persoonlijke aanval, terwijl in mijn familie er al vanuit gegaan wordt dat je te laat bent. Iedereen is anders.
In het ideale plaatje zit mijn lief dan rustig met een wijntje of koffie aan de houtoven op me te wachten. En zegt "he, leuk dat je er bent, wil je ook een koffie?". Onrealistische verwachting natuurlijk als zijn moeder al flipt al je één minuut te laat bent en hij familiewaarden als een deel van zijn zijnsstructuur beschouwt.
Al is dat ideale plaatje zoiets als tijdens de eerste soldendag een zensfeer te verwachten, op zijn minst zou ik al blij zijn met een gewone scheldpartij. Zoiets als "weet je wel wat je me aandoet als je te laat komt? Het is verschrikkelijk, ik voel me helemaal ontkend in wie ik ben. Okee, je hebt gebeld, maar dan nog. Je bent de hele dag thuis geweest vandaag dus je kan je tijd perfect zo plannen dat je op tijd bent. en als je dat niet doet dan vind je mij niks waard".
Niets van dat alles. Geen woord over kwaad-wegens-te-laat.
Mijn lief legt een hele andere plaat op. Waarschijnlijk uit het album "We draaien rond de pot". Dus hij begint een uitleg over "zondagavond" (twee avonden later) waarop we niet naar carnaval in Aalst hoeven maar beter in mijn buurt in Gent kunnen gaan eten. Bij de Griek of bij de Spanjaard. Ik vraag wat hij het liefste doet en hij zegt "wil je me nu eens laten uitpraten aub". Bingo, kleine jongen. "Wel dus zoals ik al de hele tijd probeer te zeggen (vervolgt hij zijn betoog): hier vinden we niets, maar in Gent (enz....)"
Dan zegt hij plots "Of we kunnen natuurlijk ook naar mijn moeder gaan (die by the way in het centrum van Aalst woont), dan bestelt zij het eten". Ik zeg verwonderd dat hij net gezegd heeft dat er in Aalst niks te vinden is. Wegens carnaval. En stel voor dat we dus in plaats van te bestellen, beter iets meenemen. Van één of andere slager, supermarkt of traiteur van buiten het centrum bijvoorbeeld".
Hij wordt boos. "Ja, zie je wel, het is al goed. We gaan niet naar mijn moeder". Als ik het niet begrijp vervolgt hij :
"Jij zegt net tegen mij dat ik nu beweer dat er wél iets te vinden is, en dat alleen maar omdat jij denkt dat ik naar mijn moeder wil". Dit leek me toch wel een héél vrije vertaling van mijn woorden. Er was een heen en weer discussie, die echter gelukkig niet op ruzie uitdraaide. Voor zover heb ik bijgeleerd.
Het "kleine jongen"tje bleef volop in actie. Loyaliteit naar de mama (die nu heeeeelemaaaaaal alleen zit met carnaval en een lief dat niet meewil) Eigenlijk probleem : ik was te laat en dat kwam omdat ik hem niet respecteer en alle pijn uit het niet gerespecteerd worden door zijn moeder/ouders (nu en als kind) wordt over mij uitgegooid. Pijn die hij niet kan toelaten wegens vroegtijdig ingelepeld schuldgevoelen naar zijn moeder. Schuldgevoel dat zal blijven want hij wil het niet waar hebben dat er ook maar iets van zijn opvoeding hem eventueel zou kunnen beïnvloed hebben.
Dan komt er nog even de kleine jongen omdat ik iets van de wegcode blijk te kennen dat hij niet kent. Als hij zich kleine jongen voelt is zijn strategie : alles wat ik zeg in vraag stellen. Zelfs het gegeven dat ik als ik keelpijn heb een sjaal aan wil 's nachts.
Maar al bij al wordt het een heel fijne dag, want het klikt wel tussen ons. En we vieren zalig dat we zeven jaar samen zijn, met een lekker etentje. Hij heeft het er nog altijd moeilijk mee dat ik minder drink, en dat verleidingspogingen (kom nu, voor één keer, we zijn toch maar één keer zeven jaar samen) geen effect hebben. Zelfs al waren we 300 jaar samen, ik heb geen kater meer over voor een avondje zuipen, en geen zuip meer nodig om me te amuseren. Maar zelfs hier houdt hij rekening met me, en probeert ook zelf minder te drinken. Terwijl dit best moeilijk is. Zeker als je weet dat bij hem thuis wellicht meer wijn werd verbruikt dan kraantjeswater. Tanden werden niet gepoetst, en iedereen ging in hetzelfde badwater. Maar er stond wel altijd een grote bidon wijn waar iedereen zich kon uit bedienen. Plus liters "korte drank" in de kast.
Na het op zich wel romantische feestmaal stappen we op onze aloude manier (hand in hand) naar mijn huis. Nadien hangt hij in de zetel op zijn typisch wijdbeense Onslow-manier en komt er niets. Ik had gehoopt dat hij voor die avond zich eens speciaal wilde uitdossen, en zijn mooie mannelijke ik zou tonen. Nope.
Op dat moment zit ik al helemaal in mijn kleine meisje. Wat zou zij graag horen "oh , ik vond het zo fijn bij jou die zeven jaar. Met niemand waren die eerste zeven jaren zo heerlijk. En ik bewonder je dat je mij loyaal gebleven bent, want ik heb best wel wat bindingsangst". Of iets in die aard.
En ja, HIJ moet het zeggen. Niet ik. Ik heb nooit met hem andere perspectieven gehad dan met gelijk wie. Het was ik die telkens hoorde dat hij dit niet zag zitten en dat niet wilde. Dat hij liever zou hebben dat ik blond was en een jeansbroek droeg. Die hem bij de meest romantische (nou ja) momenten hoor lullen over die goeie jaren 70. Die hem 100% van zijn tijd ziet zoeken naar dingen die met die heerlijke periode te maken heeft. Met zijn ex ging hij zelf een reis naar Kenia boeken, reed hij door de woestijn of kocht hij stafkaarten. Met mij is dat mijn werk. Punt. En àls hij het doet dan moet ik me hullen in opperste dankbaarheid.
Het was IK die de weg moest ruimen voor zijn moeder en volwassen kinderen. Telkens weer. Het was IK die terug moest betalen als zij voor één keer in het jaar, als we op reis gingen, eens de weg voor mij ruimden. Het is IK nog steeds die gewaar wordt dat hij veel en veel loyaler is naar alles wat zijn eigen bloed draagt of ooit gedragen heeft dan naar mij. Die tonnen alimentatie betaalt voor een kind dat hij niet ziet, maar verwacht dat ik over de grond kruip als hij mij een kleine donatie doet.
Dus kort en goed : HIJ moet het goed maken. Ik ben boos. Ik ben slachtoffer. Ha.
Dus deze voormiddag begin ik- in dezelfde "façon trois ans"- mijn betoog. Ik hoor mezelf dezelfde dingen zeggen dan wat hij zei. Dat ik graag wil dat eens naar me luistert bijvoorbeeld.
Nu gelukkig is er tegelijk het stemmetje in mij dat me duidelijk maakt dat het allemaal door mezelf komt. Niet doordat ik slecht ben, maar doordat iedereen zijn eigen waarheid zelf schept. En gelukkig ben ik moedig genoeg om ook dit te vertellen tegen hem. Ik weet dat hij er geen jota van zal begrijpen en het gesprek zal eindigen met een kleine jongen die zegt dat HIJ moet begrepen worden. Dat de stap voordien, de stap waarin IK begrepen wordt, waarin hij zich eens kortstondig opzij zet en in mijn vel kruipt, niet komt. Geen arm om mijn schouder. Geen sorry. Hij kan het niet. Niet bij mensen die zijn bloed niet dragen.
Of hij kan het niet meer.
En toch heb ik het- met een klein hart - tegen hem ook over mijn onzekerheid. Mijn onvermogen om te vergeven. Te vergeven dat hij blijkbaar iedereen waardevol genoeg vond om er een toekomst mee uit te bouwen behalve mij. Dat ik dat wil kunnen maar niet kan. Dat ik te kwaad ben.
Zoals verwacht begint het kleine jongetje me te antwoorden dat hij "alles eens moet laten bezinken" en dat "hij toch OOK iets mag voelen". Of een ander versie van "ik wil gezien worden". Volledig genetisch bepaald natuurlijk...hahaha.
Hij gunt me geen helderheid. Hij gunt me zelfs niet "Inderdaad, het interesseert me geen ruk hoe jij achter blijft als ik sterf. Ieder voor zich. Patricia en Ann en Marleen waren vééél leuker dan jij. Wat valt er nu met jou te beleven? En bovendien kan ik dat ook mijn moeder niet aandoen. En mijn arme kinderen, die sloorkes. Met jou verbindt ik me dus lekker NIET."
Als dit het patroon is dat ik nu creëer, wordt er me zo het één en ander duidelijk. Het wordt me duidelijk dat mijn kleine meisje veel meer te dragen gehad heeft dan "trek jij maar je plan". Al heb ik mijn plan zéér goed leren trekken, er zit meer onder.
Niet alleen met de totale afwezigheid van ook maar een beetje steun werd mijn kleine meisje niet gezien en niet gehoord. Het enig wat ze moest os zich 100% geven aan mama en papa. Helemaal. En zwijgen.
Straf schrijven omdat mama en papa voor haar geen vulpen kochten. Elke ochtend in schaamte voorbij de directrice passeren omdat mama en papa de rekeningen niet betaalden. Het lachen trotseren omdat ze per ongeluk draperiestof gestolen had in plaats van kledingstof en hieruit dus een blouse moest naaien in de naailes. Horen dat ze nogal eens wat durfde te zeggen van zo een fatsoenlijke ouders als ze gewoon de waarheid zei : ik krijg geen geld, niet voor schoolgerief, niet voor stof, niet voor boeken, niet voor de bus....
Gelukkig was er ook een verstandige non die het kleine meisje een vulpen cadeau deed. En een oma die af en toe - heel af en toe- luisterde. En haar 100 frank toestak. Geld dat het meisje moest verstoppen zodat mama het niet uit haar spaarpot viste.
En daar zit het verhaal achter het niet vergeven. Als ik pijn heb, zullen anderen ervoor zorgen dat ik bezig ben met HUN pijn. En natuurlijk niet toegeven dat het over hun pijn gaat maar me zeggen dat ik overdrijf. Dat ik lul. Dat er niets aan de hand is.
Het verhaal achter het gegeven dat ik een relatie creëerde waarbij mijn lief zich naar zijn kinderen haast om een moertje vast te draaien maar rustig kan toekijken hoe ik op mijn 55ste met zware elementen twee verdiepingen op sleur. Het verhaal waarbij hij met bibberende stem vertelt hoe zijn arme moeder rond haar zestigste nog moest behangen en schilderen maar waarbij hij mij - hoewel in niet zoveel jonger ben - met gerust gemoed een hele badkamer kan laten installeren. Een verhaal van "anderen zijn beter dan jij". Met een smile naar mijn verhalen over vroeger luistert maar met bijna gebroken hart prevelt hoe zijn arme moeder als kind toch geleden heeft onder haal zuipende vader. Iets wat hij nu wil goed maken, wat ze vroeger niet kreeg dat moet ze NU krijgen. Punt uit. Het verhaal dat mijn dochter zich maar moet bezig houden met mijn begrafenis en mijn oude dag, want ten slotte zijn wij niet officieel verbonden.
Het verhaal dat ik niet waardevol kan zijn als anderen anderen waardevoller vinden dan dat ze mij vinden. Iets wat me volop gespiegeld wordt in mijn leven.Niet alleen in mijn relatie. Ook op mijn werk, waar ik ondanks inzet en competentie niet waardevol genoeg geacht wordt voor promotie omdat ik niet kan "coachen". Terwijl dezelfde persoon die me deze feedback geeft tegen degenen die het wel haalden aanraadt dat er "minder tijd in coaching moet gestoken worden".
En bij dat alles denk ik niet "bekijk het maar...". Dat zou een mens toch verwachten, dat je bij zo weinig erkenning gewoon de handschoen in de ring gooit. Doet wat je moet doet. En niet meer dan dat. Of een ander lief zoekt. Of ander werkt. Een lief en een baas die je waarde zien.
Bij dat alles denk ik in tegendeel "IK moet meer mijn best doen". Zoals het kleine meisje al dacht dat het meer "haar best moest doen" om aan gruwelijke straffen te ontsnappen (Graag gezien worden was zelfs buiten het referentiekader).
Het meisje dat dus het hele huishouden op haar schouders droeg bij een vader die elke avond tot laat in de nacht in de legerkantine bleef hangen. En een borderline aan-pillen-verslaafde-moeder die vader zover kon krijgen dat hij het meisje sloeg gewoon omdat zij het hem vroeg. Zodat ze geen "inzinking" kreeg.
Plus een zusje dat in tegenstelling tot haarzelf beschouwd werd als godengeschenk. Want het meisje was een "ongelukje" toen mama en papa voor het eerst...". Een zusje dat nauwelijks ook maar iets moest doen om goed te zijn, dat mooi, lief, slim, handig en weet ik veel wat was. Een zusje dat altijd gelijk kreeg, omdat mama vroeger ook de jongste was geweest en zich had voorgenomen dat de jongste het goed moest hebben. Want vroeger bij haar was de "oudste" de lieveling en dat zou hier niet gebeuren!
Zelfwaarde? pfffff... ik zou nu eindeloos onmachtig willen huilen. Een arm om me hebben en iemand die zegt dat ik toch wel mag bestaan. Want af en toe twijfel ik er ernstig aan. Waarom ook? Als anderen toch allemaal beter zijn dan ik? Als ik de sleutels niet bezit om door anderen waardevol genoeg gevonden te worden om me op zijn minst een kans te geven? Wat voeg ik toe behalve af en toe een blogbericht?
En dat allemaal aanvaarden, dat ik zo ben zoals ik ben, dat dingen zo zijn zoals ze zijn en dat dat allemaal goed is, dat zou zelfliefde kunnen heten. Zelfliefde ook op momenten dat je er totaal niet voor in staat bent....
03-03-2014 om 21:56
geschreven door patrice
31-01-2014
return to sender
Gisteren stond ik aan de bus te wachten iets na 22 uur. Naast me stond een groepje jongeren van vreemde afkomst. zij hadden duidelijk reuzeleute, met een sportzak in hun handen. Vers van de training, vol bruisende energie.
Dan kwamen er twee meisjes aanwandelen. Er ontstond plots een andere sfeer binnen het groepje, een soort spanning. Het groepje begon naar de meisjes te roepen. De meisjes bleken vlot van tong en antwoordden gevat. Maar erg makkelijk voelden ze zich hier niet bij, dus ze wachten een bus later om niet bij de jongens te hoeven zitten. Ik dacht dan terug aan een periode waarin ik in een buurt woonde met veel mensen van vreemde afkomst. Eerlijk gezegd had ik er enorm naar uitgekeken, want ik hou wel van alles wat me andere manieren van leven kan doen ontdekken. Maar het was niet echt aangenaam. Als alleenstaande vrouw werd ik geregeld uitgescholden voor "hoer". Er werd een kindje in de buurt geboren, en ik ging erheen om een cadeautje af te geven. Men draaide gewoon het hoofd om en wilde het niet. Toen ik met een vriendin ging eten in een (trouwens heel lekker) Turks restaurant, wilde een man bij ons komen zitten. We weigerden, en hij werd kwaad. Het werd almaar erger. De restauranthouder deed niets. We konden niet anders dan betalen en buiten gaan.
Winkeliers deden me vaak voorstellen van erotische aard, wel verpakt als "gaan we eens samen naar de supermarkt" (hahaha)? Zelfs de man van een vriendin van me (beiden van vreemde afkomst) vroeg me om met hem te gaan slapen. Mijn buurman had een antiekzaak in een soort hangar. Ook zijn vrouw werd geregeld lastig gevallen, terwijl hij erbij stond! Het rare was dat die mannen dan ook nog beledigd waren als je weigerde. Velen hadden een grote wagen, waarmee ze aan hoge snelheid door de woonstraten raasden. Ik hield vaak mijn hart vast, omdat er kindjes op straat speelden.
Natuurlijk valt dit allemaal te begrijpen als je vanuit een welzijnsbril kijkt. Mensen die worden uitgestoten door de samenleving, slaan terug. En er is inderdaad geen enkele reden om iemand uit te stoten of te discrimineren. Bekijk je het vanuit een andere bril, dan kan je je afvragen of dergelijk gedrag niet juist leidt tot discriminatie. Waarmee ik niet zeg dat die mensen het zelf "schuld" zijn. Iedereen doet wat hij kan en alles in perfect. Zij zijn een spiegel voor ons, en wij voor hen.
Alleen bestaat er ook zoiets als "wat je uitzendt, krijg je terug". En dat rijst er de vraag "waar is de kip en waar is het ei". Als je je kinderen opvoedt met de gedachte dat "alle Belgische vrouwen hoeren zijn", hoe denk je komt dit naar je terug? Als je leefgewoonten afkeurt van het land waar je woont (bv. alcohol drinken, vrijheid van partnerkeuze...), wat zend je dan uit? En dat heeft helemaal niets met geloof te maken! Bijna alle religieuze geschriften roepen op tot liefde. Hoewel man en vrouw een andere rol toebedeeld krijgen, vertrekken ze niet van een ongelijkheid tussen geslachten. Plus zijn die geschriften opgesteld in een andere tijd, waarin bepaalde leefregels uiterst noodzakelijk waren om te kunnen overleven.
Anno 2014 zijn veel van die leefregels achterhaald. Zo is de regel "niet werken op zaterdag (of zondag of vrijdag...)" zeker nuttig. Het dwingt je om een dag door te brengen met jezelf of degenen die je lief zijn. Of "vuur maken" heden ten dage nog als werken kan beschouwd worden is een andere kwestie. Wellicht was deze leefregel relevant in een periode waarin je met een stok over een steen moest schuren voor een vlammetje. Nu je gewoon een aansteker moet induwen, kan je dit bezwaarlijk arbeid noemen. Toch wordt deze leefregel nog nageleefd!
Dat mensen aan die leefregels vasthouden, heeft vaak niet zozeer te maken met een intrinsiek geloof maar wel met angst niet meer bij een gemeenschap te zullen horen. Hoe kan je anders verklaren dat handelaars die officieel geen alcohol schenken in hun zaak, stiekem rode wijn in een colaglas serveren (en zelf drinken)? Dat de drughandel in mijn stad voor een groot deel in handen ligt van mensen die vanuit hun geloof niet eens Weed in huis mogen hebben? In de gemeenschap weet iedereen dat het gebeurt, maar zolang het niet echt zichtbaar is, wordt het toegedekt me de mantel der onwetendheid. Een ander voorbeeld is de kwestie van "eer". Iemand ont-eert je ten opzichte van anderen, niet ten opzichte van jezelf of van God (staat het überhaupt ergens vermeld in één of ander geschrift dat je je partner niet zou mogen kiezen?). Helemaal verwonderlijk vond ik de reactie van een vrouw die zei dat haar zoon niet mocht huwen met een meisje van hier, ook al behoorde ze tot dezelfde gemeenschap omdat "alle meisjes die hier opgevoed zijn, zijn hoeren". Ik zeg niet dat het beter is om zelf je partner te kiezen dan om uitgehuwelijkt te worden (de huidige echtscheidingscijfers zouden eerder het tegendeel kunnen aantonen ). Ik zeg wel dat het verwonderlijk is, dat een gemeenschap die hier leeft zo een negatieve houding heeft tov het land waarin ze wonen.
In gemeenschappen waarin de man "hoger" geacht wordt dan de vrouw, bestaat bovendien de neiging om jongens te verwennen. Zij worden opgevoed met een superioriteitsgevoel, dat van man tot man wordt doorgegeven. Vanuit dit superioriteitsgevoel worden deze jongens dan geconfronteerd met een afwijzende maatschappij, van kindsbeen af. Waardoor ze zich opsluiten in de eigen gemeenschap om hun zelfbeeld nog enigszins omhoog te kunnen houden. Ik had destijds een vrouwenproject, waar vrouwen samen kwamen om te leren over opvoeding. Heel wat moeders van vreemde origine gaven aan dat ze zich geen meester meer zagen over hun zonen. De vaders bleven achterwege, zij kampten met hun zelfbeeld als man door hun onvermogen werk te vinden en hun familie een goed leven te bezorgen. Waarschijnlijk ooit verwende jongens die nu het deksel op hun neus krijgen. Pijnlijk is dat.
Een tweede motivatie is de angst voor de dood. Een eeuwenoud middel om mensen in het gareel te doen lopen. Ik heb een collega van vreemde afkomst die haar haar blondeert en zich Westers kleed. Hoewel zij zich sterk inzet voor haar geloofsgemeenschap is zij er nu al van overtuigd dat dit haar zal afgerekend worden in het hiernamaals.
Zich terugplooien in zijn eigen gemeenschap is natuurlijk een specifiek verschijnsel. Het bekende voorbeeld bij uitstek is het groepje Nederlanders in Nieuw Zeeland dat zijn huizen vol zette met specifiek Nederlandse symbolen (klompen, molentjes...) terwijl dat in Nederland zelf al lang niet meer gebeurde. Maar je niet integreren en tegelijk luidkeels roepen dat je gediscrimineerd wordt werkt ook niet. Met integreren bedoel ik trouwens geenszins dat die mensen helemaal moeten doen zoals wij. Ik bedoel ermee dat er nu eenmaal bepaalde zaken in onze samenleving zijn die je kansen vergroten. Zoals een gedegen opleiding. Ongeacht of dit als kok, schoenmaker, haarkapper of dokter in de filologie is. Heel wat zeer verstandige jongeren blijven onder hun niveau omdat hun gemeenschap het niet belangrijk acht dat zij een beroep leren of een diploma behalen. Of haar neus ophaalt voor bepaalde beroepen. Dan zie je die jongeren enkele jaren later in de zoveelste kruideniers-, kappers- of pitazaak. Die meestal enkele tijd nadien opnieuw de deuren moet sluiten. Het frappeert me dat er een tekort is aan schoenmakers, fietsherstellers, loodgieters en bouwvakkers terwijl er zoveel jongeren naar werk zoeken. De Vlaamse welzijnssector schreeuwt gewoon voor mensen van vreemde origine die een diploma in de sociale sector behaald hebben. Het is raar dat zich de noden van de arbeidsmarkt niet vertalen in de studiekeuze waartoe mensen gestimuleerd worden (ook bij ons "Belgen" niet: men plaveit de straat met universitairen en toch wordt een universitair diploma nog altijd als het hoogste goed beschouwt).
Het is niet mijn doel mensen of een specifiek geloof met de vinger te wijzen. Nog niet zo lang geleden gingen ook wij hier in Vlaanderen gebukt onder een zogeheten religieus juk. Ik sprak gisteren met enkele oude mensen. Iemand zei "wat een tijd was dat. mijn moeder was zwanger en ik mocht dat niet weten. toen beviel ze en ik hoorde haar roepen, ik dacht dat ze aan het sterven was, ik was zo bang. het leek wel alsof je een zonde begaan had door zwanger te worden. en ook jezelf betasten was zonde. Ik mocht mij niet "vanonder" wassen. Stel je voor, alleen al voor de hygiëne is dat onverstaanbaar". Misschien lees ik erover, maar ik zie nergens in de Bijbel staan dat mensen hun geslachtsorganen niet mogen wassen. Of niet zwanger mogen worden. Dus ook bij ons is religie gebruikt door mensen die er belang bij hadden mensen bang te maken.
Terug naar mijn groepje jongeren. Er is inderdaad nood aan een anti-discriminatiewet waardoor alle jongeren kansen krijgen op de arbeidsmarkt. En binnen mogen in dancings en jongeren-organisaties. Die wetten die er zijn functioneren niet. Plus: er wordt veel te laks opgetreden bij de handhaving. Er dient ook gewerkt te worden aan beeldvorming. Zelfs kinderen worden scheef bekeken louter omwille van hun huidskleur. Als deze kinderen opgroeien, hebben zij al een hele hoop kwaadheid in zich.
Maar een situatie ontstaat nooit vanuit één kant. Ook bij discriminatie zijn er altijd twee partijen. Ik denk dat er ook vanuit de gediscrimineerde gemeenschap dingen moeten veranderen. Het roept waarschijnlijk heel wat weerstand op als ik zeg dat er bij hen meer dankbaarheid zou moeten zijn. Maar ik bedoel dit algemeen : zij moeten niet dankbaar zijn omdat ze hier mogen verblijven. Ik denk dat iedereen, ongeachte van welke origine hij is (dus ook wij Vlamingen/Belgen) dankbaar kunnen zijn voor het sociale systeem dat ervoor zorgt dat de grondrechten toegankelijk zijn voor een brede groep. Het is zeker niet perfect, er moet nog héél wat gebeuren. Toch is de situatie beter dan in landen waar er geen sociale zekerheid bestaat.
Als je in een land woont en je keert je tegen de leefgewoonten en regels die gangbaar zijn in dat land, kan je niet verwachten dat dit op een positieve manier naar je terugkomt. Je hoeft niet dezelfde leefgewoonten te hebben, maar dat is nog iets anders dan ze te verguizen. Als die jongens geleerd hebben dat "alle Belgische vrouwen hoeren zijn" (en dat je mag experimenteren met die vrouwen om dan later met een "fatsoenlijke" vrouw te trouwen van "je eigen volk". hoeveel meisjesharten zijn hierdoor al gebroken...) hebben zij niet het juiste pakketje om een waardige plaats te krijgen in onze samenleving. Dan mogen de anti-racisten moord en brand schreeuwen : afwijzing veroorzaakt afwijzing. Langs beide kanten.
Maar goed, zoals gezegd, wij zijn elkaars spiegel. Er is hier geen "goede" en "slechte" partij. Er is ook geen "dader" en geen "slachtoffer". Er is wel een oproep om los te komen van oude overtuigingen en met open vizier te kijken naar het andere.
31-01-2014 om 10:34
geschreven door patrice
27-01-2014
weten-schap als nieuwe religie
Grappig woord eigenlijk wetenschap. Weten-schap suggereert het echte "weten". Nochtans is gelijk welke wetenschap niet meer dan een manier om de "werkelijkheid" te onderzoeken en te interpreteren.
De laatste eeuw is bijzonder de "moderne wetenschap" als interpretatiekader ontwikkeld en gehanteerd.
Het is opvallend hoe mensen die aanhanger zijn van de moderne wetenschap, vaak heel absoluut in dat kader geloven. Dit heeft ermee te maken dat moderne wetenschap momenteel een dominant denkkader biedt. Een dominant denkkader vervaagt de natuurlijke waarneming. Dominante denkkaders (wetenschap, religie, levenscultuur...) worden vaak heel absoluut gehanteerd. Dat geeft de illusie dat alles wat er niet in past, onwaar is.
Kinky is dat dominante denkkaders de waarheid of onwaarheid van zaken gaatn" bewijzen" met zelfgemaakte instrumenten. En hierbij voorbij gaat aan alles wat niet te bewijzen is vanuit dit perspectief. Zo ook de moderne wetenschap.
Een goed voorbeeld hiervan is de discussie over "moderne geneeskunde" versus "alternatieve geneeswijzen". Met alternatieve geneeswijzen wordt dan bedoeld : Chinese geneeskunde, homeopathie, kruidengeneeskunde enz. De twee soorten geneeskunde gebruiken niet alleen andere medicijnen. Het grote verschil bestaat uit de manier waarop er naar ziekte wordt gekeken.
Moderne geneeskunde beschouwt de mens niet als geheel. Ziekte is een symptoom van één of andere lokale stoornis, en dient dus ook lokaal te worden aangepakt. Dus als je puisten hebt, moet je een zalf op je huid strijken en dan zullen je puisten verdwijnen. Indien niet : andere zalf. De moderne geneeskunde maakt zich nauwelijks gedachten over hoe die puisten er komen. Puisten op het gelaat worden behandeld waar ze zijn : op het gelaat. Gelukkig komt er de laatste tijd wat meer aandacht mbt het verband tussen "ziekte en stress" of "ziekte en voeding" enzovoort. Maar dit verband is het alleenrecht van welbepaalde aandoeningen waarvan "bewezen is dat zij verband houden met stress". Dus als je een maagzweer hebt zal de dokter je vragen of je eventueel stress ondervindt. Bij een cyste op je eierstokken zal hij je vriendelijk van het tegendeel overtuigen als je vraagt of je "slechte zelfbeeld als vrouw" er mogelijk mee te maken heeft. Bijzonder is ook dat de moderne geneeskunde er niet voor terugdeinst je medicijnen voor te schrijven die weliswaar het symptoom verlichten op één plaats, maar ziekte veroorzaken op een andere plaats. Dus medicijnen die je maagzweer genezen maar tegelijk je lever om zeep helpen bv.
Vele zogeheten "alternatieve geneeskunde" gaat uit van de mens als geheel. Ziekte wordt dan veroorzaakt doordat je een onevenwicht in je wezen hebt. Als dit onevenwicht wordt geheeld, dan verdwijnt ziekte ook. Het onevenwicht wordt niet geïsoleerd van je globale zijnstoestand. Een goede homeopaat bv. gaat met jou in een uitvoerig gesprek over je verleden, heden, je voorbije ziektes, de ziektes van je ouders, je levensstijl enz... Op basis daarvan geeft hij een behandeling die niet in eerste instantie het symptoom verlicht, maar je wel je wezen in evenwicht brengt. Natuurlijk bestaat er ook alternatieve geneeskunde die symptomen behandelt, maar in de meeste gevallen heb je dan alleszins niet het nadeel dat je door die behandeling andere lichaamsdelen schade kan toebrengen.
"Werkt niet" zegt de moderne geneeskunde. Ik ben met homeopathie al genezen van vaginale bloedingen, mijn dochter als boorling van een borstontsteking plus ben ik dank zij een homeopathische behandeling met daarbij kruidengeneeskunde bespaard gebleven van de kunstnier). Iets waar de allopathische geneeskunde niet had geholpen. "Kan niet, placebo" zei mijn dokter. En ik vroeg hem hoe een boorling placebo-effect zou kunnen hebben. en waarom ik dan geen placebo-effect had van die hormonenpillen die hij me had voorgeschreven. De instrumenten waarmee onderzoek gedaan wordt naar de werkzaamheid van alternatieve geneeskunde zijn inderdaad niet altijd geschikt om te "bewijzen" dat deze helpen. Maar evenmin kunnen ze bewijzen dat alternatieve geneeskunde NIET helpt.
Zoals je waarschijnlijk tussen de lijnen kan lezen ben ik voorstander van de zogeheten "alternatieve geneeskunde". Al is er ook een "maar". Want helemaal verguizen doe ik de moderne geneeskunde zeker niet. In sommige gevallen biedt deze geneeskunde een adequaat antwoord. Ondanks alle negatieve gevolgen van antibiotica bv., heeft dit medicijn bepaalde ziektes sterk teruggedrongen (hoewel hier ook andere factoren meespelen, zoals hygiëne). Hoe dan ook : als er kort en krachtig moet opgetreden worden bij een gevaarlijke ontsteking of het risico hierop, is antibiotica vaak een verstandige keuze. Een goede dokter zal altijd de mens in zijn geheel in ogenschouw nemen, en met breed perspectief bekijken welke behandeling hij/zij best voorschrijft. Die behandeling bestaat dan niet noodzakelijk uit "medicijnen innemen", maar uit alles wat het evenwicht kan herstellen. Om op die manier ziekte te genezen en te vermijden.
Wat heeft dat nu allemaal te maken met zelfliefde? Natuurlijk zullen mensen die van zichzelf houden minder snel ziek worden. En natuurlijk zullen deze in eerste instantie kiezen voor een "alternatieve" aanpak als ze dan toch ziek blijken te zijn.
Laat ik even teruggaan naar het begin : het sterke geloof in de moderne wetenschap en in de bewijsbaarheid van haar waarheid. Het probleem is niet zozeer dat mensen in deze wetenschap geloven, maar wel dat zij het bedreigend vinden als anderen een andere opinie hebben. Idem trouwens met mensen die bv. in de alternatieve geneeskunde geloven en niet willen horen dat in bepaalde gevallen allopathie aangewezen kan zijn.
Vanaf het moment dat jij je bedreigd voelt door de waarheid van een ander, ga je jezelf te sterk vereenzelvigen met je overtuiging. Het lijkt voor jou bijna alsof iemand die jouw overtuiging niet deelt, jou als mens verguist. Op dat moment kan je je perspectief niet meer open houden, en kan je niet meer flexibel denken. Je ziet mensen dan hun overtuiging verdedigen met een onvergelijkbaar vuur.
Ik zit geregeld op een forum waar er weet-vragen gesteld kunnen worden. Daar lees ik vaak bloedige discussies tussen aanhangers van de moderne wetenschap en aanhangers van andere waarheden. Meer zelfs : als de moderne wetenschap in vraag gesteld wordt, verwijderen de beheerders je vraag uit schrik dat er een discussie ontstaat die niet meer gebaseerd is op "objectieve feiten" (iets wat volgens mij niet eens bestaat, maar soit). Bijna zoals de Kerk destijds verbood om alleen nog maar te bespreken of Jezus nu al dan niet echt bestaan had.
Zelfliefde behoudt altijd een breed perspectief. Als je liefde toelaat en angst loslaat kan je andere "waarheden" onbevangen tegemoet kijken zonder te oordelen. Je kan je eigen denkkaders onderzoeken en veranderen. Je kan flexibel de werkelijkheid interpreteren. Je bent niet gehypnotiseerd door de dominante denkcultuur noch door wat je ouders je ooit lang geleden hebben voorgekauwd, maar bekijkt wat je hieruit kan meenemen en wat niet. Niet omdat je een rebel bent, maar omdat je uit alles wat op je afkomt zelf wil bekijken wat voor je werkt.
Dit is de ware betekenis van "volwassen worden" : je zonder schuldgevoel kunnen losmaken van wat je in het verleden leerde en op zoek gaan naar je eigen waarheden, ongeacht de bron.
27-01-2014 om 00:00
geschreven door patrice
20-01-2014
einstein zweistein dreistein...
Er zijn mensen die de rare behoefte hebben om andere mensen het gevoel te geven dat ze dom zijn. Uiteraard gaat het hier niet over mensen die overlopen van zelfliefde. Als je jezelf waardeert dan heb je ook de vaardigheid om anderen op te tillen in plaats van de behoefte hen naar beneden te halen.
Waarom haalt iemand je naar beneden? Meestal gaat het over iemand die zich minderwaardig voelt, en daardoor de behoefte krijgt om zichzelf op te tillen door anderen te bekritiseren, belachelijk te maken enz... En dan ontmoet hij/zij iemand die een uitnodiging stuurt "bekritiseer me" of "maak me belachelijk" en hop, de beide patroontjes werken op elkaar in en we zijn vertrokken. Met andere woorden : er zijn altijd 2 polen. Degene die het doet en degene die het vibrationeel aantrekt.
Als je dergelijke mensen kent, luister dan eens goed naar wat ze vertellen over zichzelf. Vaak hebben ze ook een hele reeks eisen voor zichzelf. Eisen waaraan ze moeten voldoen om "goed" te zijn. Deze eisen worden dan soms verkocht als algemeen geldende principes waaraan niet alleen zij, maar ook allen om hen heen moeten beantwoorden (zie mijn blogartikel "de regelnicht" over "normaal zijn"). Op die manier proberen ze het zwakke ik-gevoel te compenseren, hun ik "bij elkaar te houden". Je ziet dit in alle kleuren en soorten: van de huismoeder die vind dat "properheid" hét edelst doel ooit is tot de sportieveling die zichzelf verplicht elke dag een uur te joggen no matter what. En natuurlijk neerkijken op de niet-zo-properen resp. niet-zo-sportieven.
Het gaat hier niet over hetgeen je doet, maar wel om de reden waarom je het doet. In wezen gaat het over een middel/doel-verwarring : als ik dit of dat DOE dan BEN ik ook dit of dat. Dus als ik veel poets (DOEN), dan BEN ik een propere huisvrouw. Als ik jog (DOEN) ook als het buiten -20 vriest dan BEN ik een mens met wilskracht. Dus als ik om één of andere reden niet kan poetsen of joggen (of nog iets anders) dan BEN ik niet meer. Dan moet ik snel iets anders zoeken om terug te kunnen ZIJN om niet met mijn vermeende innerlijke leegte te worden geconfronteerd. Dit ZIJN zal vaak gedefinieerd worden tov van de buitenwereld (bv. de buren die zien dat je een "goede huisvrouw" bent). Deze buitenwereld is echter een afspiegeling van de ingeslikte ouder. Kinderen van ouders die dwangmatig iets moesten DOEN om iets te ZIJN, zullen dit als ze volwassen zijn in vele gevallen herhalen (of zich juist hullen in niets-DOEN om op die manier iets te ZIJN, maar dat is de andere kant van dezelfde medaille).
Ook als je als kind enkel werd goedgekeurd als je iets welbepaalds deed (bv. goed punten halen, je kamer opruimen, beleefd zijn (dat is een héle erge!), met je zusje spelen...) bestaat een grote kans dat je deze manier van denken op latere leeftijd behoudt. Goedkeuring van je ouders was als kind immers een kwestie van leven of dood, omdat je voor je overleven absoluut afhankelijk was van degenen die je opvoedden. Een kind denkt op reptielenniveau dat afkeuring van de ouders er wel eens toe zou kunnen leiden dat deze het bv. niet meer voeden, en dat het dus sterft. In een later artikel zal ik terugkomen wat het kind-zijn van welbepaalde ouders betekent op ziel-niveau.
Vanaf het moment dat je iets moet DOEN om (iets) te ZIJN verlies je voor een stuk de binding met wat je echt bent : een goddelijke manifestatie. HOE DAN OOK!!! Ongeacht de mate waarin je vlijt, properheid, spaarzaamheid en andere deugden tentoon spreidt.
Maar uiteraard is er meer dan dat. En op één aspect hiervan wil ik dieper ingaan : als je iets moet DOEN om te ZIJN heb je minder contact met je eigen bestemming, de dingen die je écht goed doen voelen, de dingen waarvoor je passie voelt als je ze doet. Ook al maak je jezelf wijs dat je houdt van elke dag poetsen en joggen-tot-je-een-ons-weegt : als je je slecht of schuldig voelt omdat je dit wat je "moet doen" om één of andere reden niet "doet", dan ben je waarschijnlijk bezig met iets waar je NIET van houdt. Het is triest dat mensen soms pas gaan zoeken naar wat ze écht willen, vanuit hart en ziel, als ze geconfronteerd worden met een nakende dood.
Het punt is dat je moet VOELEN wat de dingen die je doet met je doen. Voel je je van binnenuit opgeladen, gelukkig, vol energie als je een bepaald iets gedaan hebt? Of is het meer een gevoel aan een bepaalde verplichting gedaan te hebben? "Kijk eens hoeveel discipline ik heb" of "Ik werk voltijds maar van mijn vloer kan je eten"?
Je kan natuurlijk goed worden in dingen die je "innerlijke ouder" je oplegt. Maar dat goed worden zal nooit zo goed zijn dan als je iets doet omdat je het passioneel wil doen, omdat het hoort bij de bestemming die je in dit leven hebt. Of je zal er alleszins een andere prijs voor moeten betalen, vaak één of andere ziekte of ervaring. Bij aanvang misschien een ziekte/ervaring die je zal verhinderen om verder te handelen in de opgelegde richting (zie de veelvuldige blessures bij joggers!). Als je toch verder gaat zal je ziekte/ervaring ontwikkelen die je dieper in je ziel-niveau aantast.
Hieronder een prachtige cartoon met wijze woorden van Einstein, een man die passioneel met zijn zaak bezig was. Een man die op school als "dom" bestempeld werd omdat hij niet in het stramien paste (cfr. Dali die uit de academie werd gegooid wegens te weinig talent).
De woorden van Einstein geven prachtig weer waarover het gaat. Ook als je als kind een "vis" bent wordt er vaak van je verwacht dat je in "een boom klimt". Zo heeft ook de samenleving (symbolisch hetzelfde als "de vader") een reeks eisen over wat "normaal" is en waaraan dus "iedereen moet voldoen". Dus ongeacht of je een vis bent, een eencellige, een hond, een aap of een sabeltandtijger, je moet in de "boom kunnen klimmen". Je ziet dit ook in het beleid waar er bv. van iedereen verwacht wordt dat hij loonarbeid verricht (letterlijk en figuurlijk een voorwaarde om te (mogen) "ZIJN").
Ik nodig je uit om stil te staan waar je ware zijn ligt. Om te voelen bij alles wat je doet of je het uit jezelf doet of omdat je vindt dat je het moet doen. Let op : de grens is niet altijd makkelijk te trekken. Ook bij dingen die je vanuit je hart en ziel doet en die helemaal bij je ziel-zijn passen, kan je innerlijke ouder in werking treden. Zo van "okee Jantje, je màg pianoles volgen als je dat zo graag wil maar mama verlangt wel dat je dan elke dag een uur oefent anders gaat die piano de deur uit". Dus ook als de vis mag zwemmen (in plaats van in de boom te klimmen), kan hij denken dat hij elke dag minimum 150 km moet afleggen om een goede vis te zijn.
Discipline is belangrijk als het erover gaat jezelf ertoe aan te zetten je tijd te investeren in dat wat je vreugde brengt. En dat is iets heel anders dan jezelf een keurslijf op te leggen en af te keuren als je aan dit keurslijf niet voldoet.
20-01-2014 om 23:56
geschreven door patrice
19-01-2014
Medium Marianne
Op facebook ben ik geabonneerd op de posts van "Medium Marianne". Nu heb ik wel enige terughoudendheid naar mensen die zichzelf een "medium" noemen, maar zij is echt geweldig. Een aanrader als je een facebook-account hebt! Hieronder een artikel van haar over de spiegel die anderen je voorhouden.
SPIEGELTJE, SPIEGELTJE AAN-DE-WAND
De meeste mensen kijken er wel minstens één keer per dag in. Sommige mensen vermijden dat reflecterende glazen venster volledig en sommigen kunnen er geen genoeg van krijgen: spiegels. In een materiële spiegel kijkende, wordt je met jezelf geconfronteerd in al je uiterlijke hoedanigheid. Some people like what they see and others do not. Zelf heb ik een beetje een haat/liefde-verhouding met dit voorwerp. Het ergste is wanneer je onverhoeds een glimp van jezelf opvangt wanneer je daar eigenlijk helemaal niet op ingesteld bent. Op momenten dat je kwetsbaar bent bijvoorbeeld, omdat je net een vervelende situatie achter de rug hebt. Je kunt dan nog wel eens schrikken van die onthutste blik in je ogen, waar je je eigenlijk het liefst voor wilt verschuilen. Anderzijds kun je net denken dat je het helemaal voor elkaar hebt, je hebt een bepaald beeld van jezelf, maar één blik in die spiegel vertelt je toch heel wat anders. Twee beelden die niet met elkaar overheen komen.
Nu wil ik het niet hebben over tastbare spiegels. Die kent iedereen. Een veel mooier, maar zeker ook angstaanjagender concept, is het in aanraking komen met levende spiegels. Heb je jezelf ooit eens afgevraagd waarom je bepaalde mensen in je leven hebt? Waarom sommige mensen steeds terug op je pad lijken te komen of éénmaal een onuitwisbare indruk achterlaten? Waarom je op sommige mensen zo heftig reageert omdat ze je kwaad maken/irriteren/het slechtste in je naar boven brengen? En dat dat vaak mensen zijn die het juist heel goed met je voor hebben en je met niets anders dan geduld en genegenheid tegemoet komen? Ik maakte mezelf graag wijs dat het nooit aan mij lag als ik me dood irriteerde aan bepaalde mensen, onhebbelijk deed als men iets van me vroeg en ongeduldig werd als het kwartje bij de ander niet snel genoeg viel. Dan lagen die personen en ik elkaar blijkbaar niet. Punt uit. Inmiddels zie ik dat wel anders. Ik realiseerde mezelf namelijk ineens dat die mensen mij wel eens iets over mezelf konden vertellen. Dingen over mezelf die ik liever niet onder ogen wil zien, dingen die niet zo fraai zijn om naar te kijken. Want eerlijk zijn naar de ander kan soms al een uitdaging zijn, eerlijk zijn naar jezélf gaat nog een stapje verder. Daar is veel lef en wilskracht voor nodig. Deze mensen hebben een zeer dankbare rol in mijn leven, want zij functioneren als spiegels. Dat kan tijdelijk zijn, of slechts eenmalig, afhankelijk van hoe lang je deze mensen in je leven hebt. Ik zal een paar concrete voorbeelden geven:
In mijn late tienerjaren leerde ik een jongen kennen die in alle opzichten precies het tegenovergestelde was wat betreft persoonlijkheid, interesses en voorkeuren. Toch konden we het, juist vanwege die verschillen, heel goed met elkaar vinden. Nooit ruzie. Het enige waar ik absoluut niet tegen kon, was dat hij er een houtje van had om ongevraagd, zonder rekening te houden met mijn planning met allerlei ideeën en voorstellen op de proppen kwam, vaak letterlijk nog geen vijf minuten van tevoren. Gewoon spontaan. Ik dacht: Snap je dan niet dat ik daar niet op ingesteld ben? Dat kan niet zomaar, daar moeten eerst dingen voor geregeld worden, dat kan niet op stel en sprong. En ik dacht dat het aan hem lag, dat hij onberekenbaar en onverschillig was en een keer met zijn beide benen op de grond moest komen. Boy, was I wrong nu, vijftien jaar later, zijn we naast goede vrienden en kan ik niet anders dan constateren dat hij, onbewust uiteraard, me iets bij probeerde te brengen: laat die schijnveiligheid eens los. Ga iets ondernemen, gewoon spontaan! Zonder er over na te denken, zonder te plannen, gewoon, omdat het kan! Wees niet bang voor het onbekende, kom uit je comfort-zone! Uiteraard zag ik deze spiegel pas vele jaren later, toen ik met mijn bewustwordingsproces begon en zaken ineens op hun plaats begonnen te vallen, omdat de ene na de andere spiegel zich aandiende.
Spiegels zijn doodeng. Ik heb ze de afgelopen maanden in sneltreinvaart in allerlei vormen op me af zien komen. En vaak wilde ik er niet aan. Het leuke is echter dat ze gewoon terug blijven komen, net zolang totdat jij de kracht en de bereidheid vindt om er een blik in te werpen. En nee, dat is niet leuk. Maar ja, je komt ontzettend veel over jezelf te weten en dat is iets om dankbaar voor te zijn. Mensen spiegelen jouw gedrag, kaatsen het naar je terug en laten je iets zien waarvan jij zou zweren dat je dat niet in je had. Guess again. Ik ben echt geen leuke dingen over mezelf tegengekomen.
Is er ook nog een lichtpuntje in dit verhaal? Jazeker!
Want in spiegels durven kijken, je schaduwkant durven erkennen en jezelf onder ogen durven zien lost namelijk allerlei oude traumas en opgedane overbodige bagage op. Zodra ik wist waarom ik reageerde zoals ik deed en dat het dus helemaal niet aan die mensen lag, maar aan mezelf, kon ik ermee aan de slag. Situaties leer je herkennen en je durft steeds vaker de keuze te maken om er anders op te reageren dan je voorheen altijd deed. Ga met de ander in gesprek, laat je hart spreken en durf je kwetsbaarheid te tonen. Spreek het hardop tegen iemand uit, dat is heel belangrijk. Dit is een wereld van expressie, wat binnen zit komt aan de buitenkant tot uitdrukking.
Je reageert niet zomaar op een bepaalde manier op bepaalde mensen, echt niet. Use those tools.
Wordt degene die je Bent.
19-01-2014 om 10:43
geschreven door patrice
de grauwe ouwe gewoonten
Interessante uitleg waarom wij soms vasthangen aan oude gewoonten.
Oude gewoonten zijn hier ruim te interpreteren. Het heeft niet alleen te maken met "gehaktballen eten omdat je grootje zo een lekkere gehaktballen kon bakken". Maar ook met denkpatronen die diep ingeslepen zijn omdat ze aanvoelen als een deel van jezelf. Je weet zelfs niet dat je deze denkpatronen hebt, je denkt dat je ze "bent". En dat de anderen het "doen". Dus als je denkpatroon is dat je minderwaardig bent, kan zich dat op twee manieren manifesteren (meestal in combinatie) :
- je voelt je minderwaardig, je hebt daar echt pijn van, je bent ermee bezig hoe je hiervan af kan geraken enz...
of
- je compenseert. Bv. je koopt een grote auto, haalt een diploma, huwt een mooie vrouw enz... niet omwille van die auto/diploma/vrouw maar omwille van het beeld dat je wil dat de buitenwereld van je krijgt. je wil dat mensen naar je opkijken. Er zijn natuurlijk nog legio andere manieren om te compenseren.
Mensen die vooral op de eerste manier "minderwaardigheid" beleven, zullen sneller bij zichzelf oorzaken zoeken dan de tweede groep (die minderwaardigheid meer onbewust beleeft). Beiden projecteren hun gevoel van minderwaardigheid op anderen. Bij de eerste groep gaat het dan meer over "hij neemt me niet serieus, ik tel niet mee....". Terwijl de tweede groep dingen zegt als "Voor mij is een minister ook maar gewoon een mens hoor" "JIJ vernedert me".
De regel is : alles wat onbewust is, is veel krachtiger dan alles wat bewust is. Ik vraag me soms zelfs af of er überhaupt iets ooit helemaal bewust kan zijn, zoveel inpakt heeft het onbewuste op ons. Op ons denken maar ook op onze ervaringen, onze gezondheid, de mensen die we om ons heen verzamelen enz...
Mensen die zeggen "ze krijgen me niet klein" "ik laat niet met me sollen" enz... zijn vaak ook mensen die beweren dat ze geen onbewust hebben. Hilarisch toch? Alsof het hebben van een onbewust één of andere "vieze aandoening" zou zijn. Een aandoening die je niet zomaar vertelt tegen de tramchauffeur. Een soort psychische druiper.
"Ik heb geen onbewuste" betekent dan zoveel als "ik heb mezelf helemaal onder controle". Dat zijn het soort mensen die zeggen liever dood te gaan dan af te takelen. Niet omdat ze er zo mee inzitten dat anderen voor hen moeten zorgen (al wordt het wel vaak zo verkocht), maar omdat het idee om afhankelijk te zijn, geen controle meer te hebben, hen met afgrijzen vervult.
Je gewoonten loslaten kan je het gevoel geven te desintegreren, uit elkaar te vallen. Hoe meer je je verzet tegen het idee dat je niet alles in handen kan houden, hoe meer kans je hebt op die ongelofelijke angst niet meer te "bestaan" als je dingen anders doet dan dat je ze voorheen gedaan hebt.
Jan Geurts schreef het prachtige boek "verslaafd aan liefde". Het boek is een echte eye-opener, al werd ik er ook heel erg bang van als het ging over monogamie. Toch kan het feit dat je partner ook met iemand anders naar bed wil, nooit afbreuk doen aan je zelfliefde als je dat zelf niet toelaat. Punt is dat we op dat moment gaan denken "zie je wel ik ben niet goed genoeg". Ja natuurlijk, wij zeggen "die klootzak (of die trut) die heeft me wat aangedaan". Maar in wezen gaat het over ONZE angst, ONS gevoel van afwijzing.
Onderstaande link geeft een stukje weer van een interview met de auteur, waarover hij het heeft over zelfliefde. En over de reden waarom wij op een bepaald moment gaan denken dat we niet goed genoeg zijn. Heel mooi!
Ergens heb ik het gevoel dat dingen zich wel zullen oplossen. Ik bedoel hierbij vooral : dat IK de dingen op de één of andere manier wel zal kunnen oplossen. Met oplossen bedoel ik dan, dat ik kan maken dat dingen zo lopen zoals ik het voor ogen heb. Waarmee ik eigenlijk dus zeg dat ik het vermogen bezit om te oordelen wanneer er iets goed loopt en wanneer niet.
Vermits iets wat je stoort altijd met jezelf te maken heeft, kan je je al voorstellen dat ik me groen en blauw erger aan dominante regelneven. Stond dat trouwens vermeld in mijn artikel "mens erger je niet"? Vooral als die regelneven hun normen gaan opdringen. Je weet wel, mensen die je een mail sturen met "ik heb gemerkt dat niet iedereen in de straat zijn stoep wekelijks veegt, zullen we elke zaterdag een gezellig ik-veeg-mijn-stoep-moment organiseren?" Waarmee persoon in kwestie dus aangeeft dat het vegen van de stoep "normaal" is en dat het compleet fout loopt als je je stoep niet veegt. Plus gladjes een handige zet pleegt zodat anderen datgene zouden doen wat hij (of zij) verwacht.
Maar ook ik heb dus zo mijn truckjes om mensen te laten doen wat ik wil dat ze doen. Ook als ik er eigenlijk helemaal niets mee te maken heb. Dus als het woord "regel-nicht" (als vrouwelijke tegenhanger van regelneef) bestaat, wel : this is me.
Nu komt die regelnicht-status me in mijn beroep vrij goed van pas. In mij job is strategisch handelen een belangrijke vaardigheid. Op dat vlak heb ik echter een goede gebruiksaanwijzing vanuit de doelstellingen van onze organisatie: alles wat de rechten schaadt van de zwaksten in de samenleving moet veranderd worden. Beleidsmaker schuiven graag betaalbaarheidsproblemen naar voren als het erover gaat om mensen een mens-waardig inkomen te verschaffen (ongeacht of ze werken of niet). Maar als er geld is voor banken, megaweddes, belastingsvoordelen voor parlementsleden en er tegelijk geen belastingen geïnd wordt op huurinkomsten en grote vermogens, dan is er ook geld voor steuntrekkers, zieken, asielzoeker, sociale woningen en het optrekken van de minimumlonen. Punt uit. Ik weet wel dat je het anders "moet" bekijken, dat ook arme mensen hun realiteit scheppen en dat beleidsmakers gewoon een product zijn van een collectief denken. Het zou ideaal zijn mocht ik op die manier kunnen werken. Mensen leren om andere denkpatronen te ontwikkelen om zo maatschappelijke veranderingen te realiseren. Alleen is de subsidiegever daar waarschijnlijk niet zo een voorstander van. Onze subsidiegevers houden van tastbare resultaten. Hoeveel mensen heb je bereikt, hoeveel hiervan waren "unieke deelnemer", waren er ook allochtonen en welke percentage stroomde door naar het normale circuit. Voor de subsidiegever is de gesubsidieerde sector een soort "normaal-maker". Denk maar eens aan de eis dat mensen uit een tewerkstellingsproject zouden doorstromen naar het "normaal economisch circuit". Alsof er ook een "abnormaal economisch circuit" zou bestaan.
Voor mijn dagelijks leven maak ik voor een groot stuk zelf de "gebruiksaanwijzing" van hoe de dingen zouden moeten lopen. En als er iets niet in dat kader past, zoek ik een manier om het er wél in te laten passen. Dat zorgt ervoor dat ik vrij permanent bezig ben met te bedenken hoe ik ervoor kan zorgen dat een bepaalde situatie ontwikkelt van punt A naar het door mij vooropgestelde punt B. En hiervoor ook allerlei strategieën bedenk. Ik heb ooit een spiegeltje in stickervorm gekregen waarop er geschreven stond "ik ben normaal". Zodat je, als je in de spiegel keek, jezelf en ook die letters zag. Toen begreep ik de draagwijdte van die boodschap niet. Nu wel.
"Jij bent precies een pitbull" zei iemand ooit tegen me "Je bijt je in iets vast en laat het niet meer los voordat je je doel hebt bereikt". Hoewel dat niet in alle gevallen de waarheid is, klopt dit wel. Vaak als ik me iets voorneem moet de wereld al vergaan voordat ik het niet doe. Maar het klopt vooral helemaal voor mijn "ik los het wel op"-projecten.
Ik laat het inderdaad niet meer "los". Ik denk erover, praat erover, schrijf erover, lees erover, stel er vragen over op allerlei fora (al weet ik dat ik met het gros van de antwoorden niet veel ben) en denk er opnieuw over. Ik leg het altijd opnieuw op tafel bij degenen die bij mijn project betrokken zijn, en als het over de verandering van een bepaald iemand gaat aan de persoon in kwestie en/of aan degenen die er invloed op hebben. Als iemand kwaad wordt door mijn manipulatie, dan heb ik er gewoon weer een project bij ("de ander moet leren luisteren zonder kwaad te worden").
Natuurlijk zijn er grenzen, en ik vind het belangrijk dat ik die aangeef. Mijn vriend is bijvoorbeeld op sommige vlakken een beetje slordig, bv. in het verschonen van zijn bedden en kledij. Hij gaat rustig in bad en doet dan weer de onderbroek aan die hij al drie dagen geleden aan had. Zijn slaapkamer ruikt naar te oude kledij (hij kan niets weggooien), zweetvoeten en vocht. Als hij erbij ligt, komen daar nog wijn- en lookgeuren bij. Het zou tegen mijn hart zijn om dan te zeggen "goed, het is zoals het is, ik slaap in dit stinkkot want ik moet mijn regelnicht-schap loslaten". Dus ik mag gerust vragen om op zijn minst te verluchten en te maken dat het beddengoed proper is voordat ik in bed kruip. En dat hij zijn tanden poetst als hij bij mij slaapt, zijn voeten verzorgt met een anti-zweetvoetgeur-product en zich wast voordat we vrijen. Dit is een vorm van zelfrespect, een belangrijk onderdeel van zelfliefde.
Naast het geven van die signalen is het echter ook uiterst belangrijk dat ik onderzoek wat dat met mezelf te maken heeft. Waar in mezelf heb ik een "stinkende kamer" en "verlucht ik niet genoeg"? Waar omhul ik me met dingen die al lang gepasseerd zijn? Wat laat ik niet los? Op welk vlak "ververs" ik de dingen niet voldoende?
Nu is "regelnichten" natuurlijk niet hetzelfde dan "vragen", maar een heel impliciete vorm van EISEN. Als regelnicht ruim ik zijn slaapkamer op, vervang ik stiekem zijn onderbroek als hij in bad zit en gooi de sokken die hij al een week draagt snel in de wasmand. En vooral fantaseer ik erover om alle oude "klodden" met een zwierige zwaai op een hoop te gooien en in brand te steken, ergens achter in zijn tuin. Zodat het verleden eindelijk eens uit zijn huis en poriën verdwijnt. Want : "hij is verkeerd en ik ben juist. hij is vuil en ik ben proper. hij moet het verleden los laten en helemaal opgaan in het hier en nu en vooral : ik kan ervoor zorgen dat hij verandert". Denkt het regelnichtje. Nope natuurlijk. Ik kan er helemaal niet voor zorgen dat hij verandert. Ik kan wel zelf meer leren los laten en dan zal hij misschien ook meer leren loslaten. Met de nadruk op "misschien".
Bovendien is er altijd verandering. Het is niet zo dat de dingen, als ze niet veranderen zoals WIJ denken dat ze zouden moeten veranderen, stilstaan. Al maken we ons graag wijs van wél. Zoals ik over mijn vriend kan denken "hij is erg gegroeid sinds we een relatie hebben". "Gegroeid" wil dan zeggen "beantwoordt meer dan vroeger aan mijn wensen". Wat dus ook weer betekent dat ik een concept heb dat het enige juiste is. Of het alleszins denk te hebben. Herkenbaar? Juist.
Want ik ben natuurlijk niet de enige die in deze val trapt. De wereld loopt vol met regelneven en regelnichten. Actieve en passieve. De passieve zijn dan meer de types die "immobiel zeuren" over van alles en nog was. En dan stemmen op één of andere partij die hen heeft voorgehouden dat moeilijke zaken een eenduidige oorzaak en dus een gemakkelijke oplossing hebben. Een partij die het dus in hun plaats gaat regelen. "Veel criminaliteit? Oplossing : gooi de grenzen terug dicht en stuur alles wat niet Vlaams weg".
Het groot aantal regelneven en regelnichten die vinden dat er bepaalde zaken in onze maatschappij anders zouden moeten lopen dan ze nu lopen (en vinden we dat niet allemaal een beetje?), beseffen niet dat zij mee aan de oorsprong liggen van wat er volgens hen mis gaat. Niet de Turken, niet de Marokkanen, niet de Oost-Europeanen, niet de kapitalisten, niet de communisten, niet de werklozen, niet de rijken enz. maar het massale denken/doen/spreken waardoor er heel veel energie in één bepaalde richting stroomde. En zich - doordat de energie vanuit heel veel mensen komt - bepaalde zaken beginnen te manifesteren. De media vormt daarbij een belangrijke factor, omdat velen wat daar verschijnt beschouwen als het heilig evangelie. Er wordt bijna aangereikt waar je je de komende tijd zorgen over moet maken. "Steeds meer overvallen op homo's in Brussel" maakt niet alleen dat elke man die er nog maar denkt vanop een afstand van 500 meter eruit te zien als een homo, met een ei in zijn broek door Brussel stapt. En hierdoor "homo-haat"-energie uitstraalt. Het maakt ook dat vele mensen tegen andere mensen voortdurend zeggen hoe gevaarlijk Brussel wel is als holibi. Want het stond in de gazet, en op het nieuws hebben ze het ook gezegd. Dan gebeurt zoals Louise Hay schrijft : "waar je je op richt, groeit. waar je je steeds opnieuw op richt, wordt realiteit". Gevolg : nog meer homo's die lastig gevallen worden. De manier van werken van de media is om een detail te nemen en dat uit te vergroten. Met andere woorden : in Brussel heb je als homokoppel 99,9 % kans om NIET lastig gevallen te worden. Van die 0,1 % waar het wel mee gebeurt wordt er misschien 0,1 % daadwerkelijk overvallen. Die "0,1 % van 0,1 %" verkoopt men dan alsof aan elke Brusselse huisdeur een gewelddadige homohater staat te wachten om met een boxring iemands gezicht te fragmenteren. Waardoor "het aantal verdubbelt", dixit de kranten. Ze zeggen er dan wel niet bij dat "verdubbelen" betekent dat het gaat over "0,2 % van 0,1 %". Ik zeg niet dat homo-geweld niet bestaat en niet serieus moet genomen worden, integendeel. Wat ik wel zeg is dat mensen kritischer moeten zijn ten opzichte van wat er in hun strot wordt geduwd door de media. Dat ze beter kunnen nagaan wat er precies aan de hand is voordat ze de energie van een aantal incidenten zodanig versterken dat het uiteindelijk een daadwerkelijk probleem vormt. Het eigenaardige is dat, als je via cijfers over één of ander fenomeen laat zien dat het eigenlijk allemaal heel goed meevalt, mensen echt boos kunnen worden. In plaats van opgelucht te zijn worden ze boos! Eigenaardig toch?
Goed, terug naar mijn interne regelnicht. In één ding heeft ze natuurlijk een punt : ook als individu zijn scheppers van onze eigen realiteit. Maar dat is iets heel anders dan klagen (in jezelf of tegen anderen) en de boel te manipuleren naar je eigen voorkeuren. "Scheppen" betekent in eerste instantie : beginnen met hetgeen er is te aanvaarden en lief te hebben. Al wat iemand in zijn leven heeft, al wat iemand is, al wat er in de maatschappij of in de wereld gebeurt... is een zinvolle manifestatie (ook het hier beschreven "regelneef"-gedoe!).
Als dat kan aanvaard worden zonder veroordeling en zonder een drang om iets te veranderen, komt er liefdesenergie vrij die kan leiden tot het "echte scheppen", tot verandering! En tot ware liefdes-relaties met de andere mensen in je leven, inclusief jezelf.
P.S. je zal je misschien afvragen hoe je iets kan veranderen zonder de "drang om iets te veranderen". Hiervoor verwijs ik naar mijn artikel "schuld+boete= stilstand. Een drang is iets anders dan een voornemen. Bij een drang ga je de boel als negatief bestempelen en van daaruit trachten te veranderen. Een voornemen (dus gewoon een wens zonder dat je daarbij hetgeen wat er nu is, afkeurt) stimuleert jouw scheppingsenergie en toont je de weg naar verandering.
15-01-2014 om 00:00
geschreven door patrice
12-01-2014
bak het niet te Brown...
Gratis lessen in the law of attraction door ene Mike Brown. Plus beantwoordt hij vragen (alleszins toch de vraag die ik gesteld heb).
Super interessant! Ik deel er alvast ééntje...
Wel bijzonder toch dat we dingen kunnen leren van mensen die aan de andere kant van de wereld wonen. Er gaan wel dingen mis op onze planeet, maar toch leven we in een wondere tijd.
En gelukkig aan die kant van de aarde waar we tijd hebben om meer te doen dan elke dag proberen fysiek te overleven, en dus tijd kunnen maken voor dergelijke info. Dat alleen is al iets om elke dag dankbaar voor te zijn.
Ik ben net terug van mijn in theorie wekelijkse yogales. Normaal gezien volg ik nadien een sessie Leela Yoga, maar dit doe ik op agenda. De laatste tijd is Leela namelijk vrij sterk bezig met het aryuvedische en van nature uit heb ik een lichtelijke weerstand tegen een leer die alles voorschrijft, van wat je moet eten tot hoe je de liefde best bedrijft. En ook deze keer ging het over "verlichting volgens de vedische principes". Dus ik heb bedankt en ben in de Lunchgarden een saladbar met frieten gaan nuttigen.
Nu was het wel wat grappig : de Hata-yogales (die ik volg) en Leela Yoga vinden plaats in hetzelfde lokaal. En toen wij, de hata-yogamensen, naar buiten gingen, stond de volgende groep al te wachten. Met een wat minachtende blik naar ons, die enkel het "lijfelijke" beoefenen en waarschijnlijk niet zo verlicht en spiritueel zijn dan zijzelf. En dit zelfs niet eens ambiëren (anders zou je toch niet naar huis gaan?).
Voor alle duidelijkheid: ik ben héél erg verlicht. Achter me brandt een goed functionerende spaarlamp en ik kijk wat verder op een prachtige luster stijl jaren '50. Alle gekheid op een stokje : er ging door mij ook een gevoel van veroordeling voor deze would-be-verlichten. Dus ik ben geen haar beter. Maar het bracht me wel op een thema waarover ik een tijd terug een webinar volgde: spiritualiteit.
Volgens de "lesgever" van het webinar is het opvallend dat vele spirituele mensen belaagd worden door allerhande ongelukken (intern of extern), ziekten, handicaps en andere plagen. Dit is niet zo verwonderlijk, vermits de meeste mensen de weg naar spiritualiteit vinden vanuit een gevoel van lijden. Via bv. lichaamsgericht te dansen, spiritueel te musiceren, seminars allerhande te volgen, dagelijks 2 uur te mediteren (al dan niet volgens één of andere spirituele filosofie) enzovoort denken de "lijdenden" een zin te kunnen geven aan de gesel die hen werd toebedeeld. Anderen wenden zich tot kaartleggers, mediums, waarzeggers en andere spiritueel deskundigen om contact te maken met het verleden of toekomst. In de hoop het verschrikkelijke verleden te begrijpen en via zicht op de toekomst te kunnen anticiperen op volgende zinvolle rampen.
Ik herinner me nog levendig de dag waarop ik een kraam inrichtte op één of andere esoterische beurs. Wat verder stond een dame die in een soort pashok ervoor kon zorgen dat je contact maakte met bv. "je overleden kind". Aan 50 euro per sessie wel te verstaan.
Of de zeer bewuste macro-biotisch dinerende medemens die, toen de pendel nog een hype was, in de biowinkel met een metalen of kristallen vorm aan een kettingske boven de groenten zwaaide. Om te onderzoeken wat hij die dag best tot zich zou nemen voor het perfecte yin/yang evenwicht. Hm... ik zie ze in Centraal Afrika al met een pendel boven de waterput zwieren (na een wandeltocht van 5 km) om te zien of het water wel okee is....
Bon. Vanaf het moment dat iemand zich "spiritueel" waant krijgt het woord "verlichting" een enigszins goddelijke betekenis, als een na te streven zijnstoestand waar maar weinigen toe komen. En dan komen velen die door lijden in een staat gekomen zijn van verminderde zelfliefde ertoe om hiervoor een schaal op te maken. De man die meedoet aan een wedstrijd "om ter snelst hamburger eten" staat daar op punt 0, terwijl Bagwan en andere wijzen de score 10 halen. Zelfs geven ze zich uiteraard een score boven het middelpunt (5). En zo bedenken vele spirituelen wààr op de spiritualiteitsschaal een bepaald persoon of andere aardse manifestaties in te delen is.
Hieruit vloeit een tweede valkuil voort : het samenhokken in de eigen spirituele kring. Ver weg van alle verderfelijkheid waar men noodgedwongen (en vaak om den brode) tussen hangt. De spirituele wereld is klein dus vinden de kandidaat-verlichten elkaar op allerlei meetings. Van daaruit kijkt de spirituele (en vaak ook bewust veganistische) "elite" neer op de medemens die "nog niet zo ver is".
Om even een lans te breken : er is niks maar dan ook niks specifiek "spiritueels" aan het hierboven beschrevene. Of beter gezegd : het volgen van een cursus over chakrahealing is niet meer of minder spiritueel dan het drinken van een bak Stella Artois. Misschien wel integendeel.
Mensen die zich als "spiritueel" bestempelen en hieruit een identiteit ontwikkelen die in hun ogen "superieur" is aan de niet-genoeg-spirituelen, hebben zich een onechte identiteit aangemeten die naast hun ware zelf staat. De reden is een tekort aan zelfliefde, het overmogen om hun leven zoals het was of is voor lief nemen.
Waarom is dit zo belangrijk in verband met het "lijden" dat je vaak bij zogeheten spirituele mensen aantreft? heel eenvoudig : negatieve gedachten geven toxische stoffen in je bloed. Gedachten van superioriteit ten opzichte van anderen, ZIJN negatieve gedachten.
Zoals de film "what the bleep do we know" beschrijft leiden welbepaalde gedachten tot welbepaalde chemische reacties in je lichaam. Als je jezelf "slachtoffer" voelt produceer je een soort slachtoffersap. Voel je jezelf meer dan de TV-kijkende buur, produceer je ik-kijk-neer-op-mijn-buur-sap. Dus iemand die in een gezellige sfeer een curryworst eet en hier echt van geniet handelt in wezen "gezonder" dan de veganist die zich stoort aan het niet-in-het-nu-zijn van zijn tafelgenoten.
Als deze "sappen" je cellen vullen raken deze daar vroeg of laat aan verslaafd. Dus zal je, als je niet meer genoeg "slachtoffersap" in je bloed hebt, een situatie creëren waarin je nog eens het onschuldige slachtoffer kan spelen. Punt is dat als deze stoffen (die ik nu voor het gemak "sappen" noem) je cellen vullen, deze cellen geen ruimte meer hebben voor "positieve" sappen. Sappen die je aanmaakt door liefdevol naar alles wat is te kijken. Sappen die ontstaan door gezond en evenwichtig te eten.
Betekent dit nu dat je met stoppen met veganistisch te eten en spoorslags de verzamelbox van "Thuis" moet gaan kopen in plaats van je boek te lezen over "Vergeving"? Natuurlijk niet. Je moet met helemaal niks stoppen. Je moet ook met helemaal niks beginnen.
Je moet helemaal niks, behalve jezelf voor ogen houden dat alles maar dan ook alles spiritueel is. Dat jij op geen enkele manier kan weten welke weg voor je naasten de "beste weg" is. Dat jij niet hoeft te oordelen over de weg die anderen kiezen. Alles, maar dan ook alles, is op elke moment perfect. Ook jij die spiritueel bezig bent en denkt hierdoor beter te zijn dan de klanten van een Mac Donalds restaurant: jij bent perfect aan het handelen op jouw weg.
Alles is op elk moment "spiritueel". Alles is in beweging, alles groeit en evolueert. Zelfs de meest behoudsgezinde mens is aan het evolueren. Op zijn wijze en zijn tempo.
Hou het simpel. Geniet gewoon van de dingen die je blij maken (welke score ze ook hebben op je "spiritualiteit-schaal"). En geniet vooral van de ontspanning en het geluk die deze ingesteldheid in je leven zal brengen.
08-01-2014 om 00:00
geschreven door patrice
07-01-2014
jezelf slecht-keuren
Zelfliefde begint met jezelf goed te keuren. Jezelf te aanvaarden en van jezelf te houden helemaal zoals je bent. Zoals elke EFT-oefening begint met het statement dat je van jezelf houdt ongeacht het feit dat je boos, verlegen, van slag etc. bent.
Wat is dat goed-keuren nu eigenlijk? Wij zijn allen opgegroeid met normen en waarden die verweven zitten in ons systeem, en waarvan we ons grotendeels niet meer bewust zijn. Deze normen en waarden zij niet absoluut. Dat betekent dat wat er binnen één samenleving als slecht bekeken wordt, in een andere samenleving "normaal" is of alleszins wordt getolereerd. Laten we iets nemen waarvan de meesten denken dat er een algemene consensus bestaat over de slechtheid ervan : moord. Als je hier op voorhand plant om je echtgenote om zeep te helpen en de bezwaren die tussen-droom-en-daad bestaan kan omzeilen en dus je plan uitvoert, riskeer je een fikse gevangenisstraf. In Pakistan was het lange tijd - in bepaalde gevallen - niet strafbaar dat je een vrouw had vermoord als dat te maken had met de familie-eer. Integendeel, moorden in de naam van de familie-eer (niet zelden door familie van de vrouw die "eerroof" pleegde!) kreeg de goed-keuring van de samenleving.
Als "goed" en "kwaad" niet absoluut zijn, kan je je afvragen of goed-keuren een absolute betekenis kan hebben. Het "culturele" aspect van wat goed en kwaad betekenen, is echter slechts een topje van de ijsberg. Op fijnstoffelijk niveau bestààt er geen goed of kwaad. Het discours over "goed" en "kwaad" is enkel een bril met dewelke je naar jezelf en naar anderen kijkt. En dan gaat oordelen waar je een bepaald gedrag moet klasseren: in de map "goed" of in de map "slecht".
Vegetariërs die oordelen over vleeseters, dierenliefhebbers die oordelen over hondenrennen, werkenden die oordelen over "doppers", milieufreaks die oordelen over auto-liefhebbers, vlijtigen die oordelen over "luien".... : ogenschijnlijk komen zij op voor een edel ideaal. Maar in wezen maakt hun anti-"slecht"-gedachte dat er een illusie ontstaat dat wij van elkaar afgescheiden wezens zijn waarvan er een deel "goed" is en een deel "slecht".
Gaan we bij onszelf kijken, dan komt de splitsing tussen "goed" en "slecht" vaak neer op het onder-scheid dat we maken tussen onze nastrevenswaardige eigenschappen en datgene wat we nog moeten verbeteren. Maar ook dat "goed" en "kwaad" is niet absoluut. En vermits we onze "slechte" eigenschappen liever niet in de ogen kijken, zoeken we ervaringen die ons uitdagen om dit juist wel te doen. "Oh, ik herkende mezelf niet, ik ben normaal niet snel kwaad maar die kerel brengt met tot koken...".
De waarheid is : wij MOETEN niks verbeteren aan onszelf. Alles aan ons is okee. Okee betekent : niet goed en niet slecht. Wij hoeven niet te bewijzen dat wij deugen. Niet aan onszelf en ook niet aan anderen. Uitgerekend de "bienfaiteurs" (een schitterend Frans woord toch) die het nastreven om "goed" te zijn voor de anderen en vooral om in deze goedheid erkend te worden, worstelen met hun eigen "slecht"-heid.
Het komt erop aan om je "duivel" lief te hebben. Dat betekent : houden van jezelf ook al bedrieg je je vrouw, steel je uit de spaarpot van je kinderen, haat je je schoonmoeder, ben je verslaafd etc... Houden van je jaloersheid, je gierigheid, je slordigheid, je schuldgevoelens... Als je je duivel lief kan hebben, kan je ook jezelf liefhebben.
Bekijk het zo : alles wat je nu op dit moment bent is een resultaat. Een keuze die je gemaakt hebt in het verleden, een uur geleden, gisteren, vorige week, vorig jaar, ..... Geen goede of slechte keuze, gewoon een keuze. Omdat je binnenkant weerspiegelt wordt in je ervaringen, zal je die ervaringen aantrekken die je met de neus op je innerlijke feiten van dat bepaalde moment duwen (zie hierboven het voorbeeld over kwaadheid).
Het komt erop aan om die ervaringen te omarmen (met heel open armen) zonder te oordelen over anderen of over jezelf en zonder weerstand. Lijden ontstaat vaak doordat je weerstand biedt tegen wat je zelf in je leven gemanifesteerd hebt. Ook je eigen zogezegd "kleine kanten". Vooràl je zogezegd kleine kanten, omdat we hier vaak het meeste moeite mee hebben bij het begrip zelfliefde. Het is belangrijk om onszelf te leren slecht-keuren : van onszelf houden ook als we niet "perfect" zijn. Want ook "perfect zijn" is niet meer dan maximaal beantwoorden aan de externe normen en waarden die wij hebben ingeslikt. En dus niet absoluut en zeker onwaar.
Als je met liefde naar datgene kan kijken wat je nu in je leven hebt, ongeacht of het in jouw ogen "goed" of "slecht" is, kan je je ontspannen en stopt het lijden. Dat is de enige en ware betekenis van de woorden van Jezus "Alles is liefde".
07-01-2014 om 22:56
geschreven door patrice
een quote
een grappige quote over zelfliefde....
07-01-2014 om 21:25
geschreven door patrice
05-01-2014
schuld+boete=stilstand
Wij zijn opgegroeid met de gedachte dat schuld en boete leiden tot loutering. Dus ook al deed je iets dat niet hoorde, als je je maar genoeg schuldig voelt en maakt dat je hiervoor boet, dan is het in orde. Nu komt de vraag hoe je kan veranderen als je je niet schuldig voelt, als je niet beseft dat je iets "verkeerd" gedaan hebt. Bij dit "schuldig voelen" horen dan ook straf/boete en beloning : wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is de roe.
Ik wil hier één bepaalde invalshoek nemen, nl. die van de religie. Want ook al ben je opgevoed als vrijzinnige, toch zit bv. in ons Vlaanderen het Katholieke in de "genen". Opvallend met het Katholicisme en ook met vele andere godsdiensten, is dat ze gebaseerd zijn op een oorspronkelijk mooie boodschap. Bij het Katholicisme gaat dit bijvoorbeeld over "je moet je naaste beminnen zoals jezelf" of "je moet zeventig maal zeventig keer (of hoeveel keer was het ook alweer?) vergeven".
Nadien wordt deze boodschap geherinterpreteerd, aangevuld of zelfs herschreven. En eigenaardig genoeg krijg je dan meestal geen discours van liefde meer, maar één van macht. Jezus heeft nooit met één woord gesproken over het feit dat je je niet mag masturberen (en deed het waarschijnlijk geregeld zelf). Maar decennia lang moesten kinderen met hun handen "boven de lakens" slapen omwille van de "zedigheid". Omdat enkele grootheren van de Katholieke kerk dit zo verordenden. Het normaal beleven van seksualiteit werd als doodzonde bestempeld en het lichaam als een verderfelijk stuk van je wezen. Waardoor onze (over)grootouders al vreesden voor hun zielenheil als ze zich aan hun eigen billen krabten.
Macht is altijd gelinkt aan angst. Vele religies gebruiken als machtsmiddel de angst voor de dood. Als je je gedraagt volgens wat geschreven werd krijg je vierendertig maagden die je mag bestijgen naar believen terwijl je rijstpap met een gouden lepel naar binnen schept. Gedraag je je niet dan brand je minimum acht eeuwen in het vagevuur of beland je in de hel. Een ander voorbeeld is de onderdrukking van vrouwen hier-en-daar ter wereld omwille van zogezegd religieuze motieven. Vrouwen aanzetten tot a-seksualiteit verhindert dat de man met de angst geconfronteerd wordt niet de biologische vader van zijn kinderen te zijn. Want patriarchaat of niet, hierover heeft een man nooit of te nimmer 100% zekerheid (lees : macht). Dus hop, naargelang waar je woont : weg die clitoris en ààn die boerka. (Ik heb hier niet de bedoeling gelijk wie te veroordelen : ook bv. de "bange man" of de "veroordelende geestelijke" zijn goddelijk en perfect. Mijn enige bedoeling is dingen te duiden)
Op zich is het natuurlijk goed dat mensen levensregels krijgen aangereikt. Het "sociaal contract" maakt dat een maatschappij functioneert. Al denk ik dat een mens die relatief gezond werd opgevoed uit zichzelf wel weet wat "goed" en "kwaad" is, een steun in de rug bij de dagdagelijkse handelingen kan geen kwaad. Het wordt iets anders als deze levensregels absoluut worden geïnterpreteerd en aan anderen worden opgelegd. Als er geen échte vrije keuze meer is of iemand een (religieuze of andere) leefregel volgt of niet volgt. Of als mensen andere mensen veroordelen omdat deze zich niet aan de gepreekte leefregels houden. Op die manier creëer je een maatschappij die gebaseerd is op splitsing, schuld, haat en angst. Absoluut geïnterpreteerde leefregels en hun afgeleiden, geven ook aanleiding tot (contra)geweld.
Natuurlijk kan je op basis van splitsing, schuld, haat, angst....ook een zekere samenhang krijgen (cfr. het gemeenschapsgevoel dat ontstaat bij een vermeende gezamenlijke vijand) maar dit is slechts schijn. Want datgene wat buiten de norm valt, wordt vaak ook buiten de samenleving gehouden. Een voorbeeld hiervan is onze "arbeidsethos", een Calvinistisch geïnspireerd ideaal waarbij hard werken als deugdzaam wordt bestempeld. Dus iemand die om één of andere reden niet kan of wil werken, moet worden "geactiveerd" en anders "geschorst" van alle bestaansmiddelen. Onze samenleving reageert hierbij vooral op de onderkant van de sociale ladder, de "profiteurs" die van een uitkering leven en niet genoeg moeite doen om aan werk te geraken. "Waarom laten ze die niet de hele dag in een zaal zitten? Of de straten vegen?". Terwijl het geld dat naar deze "profiteurs" stroomt slechts een fractie is van al het geld dat naar "boven" loopt, naar de rijkere lagen van de bevolking, de top van onze maatschappij (cfr. vele multinationals die nauwelijks belastingen betalen). Rijken die daarom ook niet allemaal persee hard werken, maar wel binnen het gelid blijven van het maatschappelijk aanvaardbare. En dus gespaard blijven van uitsluiting ook al pluimen ze de staatskas. Net als destijds de kerkvaders zijn het vaak die rijken, die machtigen, die (vanuit het neoliberale denken) het individuele schuldmodel lanceren voor alles wat buiten het maatschappelijke kader valt. GAS is een ander voorbeeld van hoe een maatschappij omgaat met dingen die "niet horen". Zoals sneeuwballen gooien, een namaak kerstman te lang laten buitenhangen, confetti oprapen tijdens carnaval en met bevroren voorruit auto rijden. Maar goed, elk volk verdient zijn leiders. GAS is een projectiel dat terugkeert naar degenen die scandeerden dat er "meer blauw op straat" moet lopen en "streng dient opgetreden te worden tegen kleine criminaliteit". Voor een groot stuk degenen die vijftig/zestig jaar terug "love and peace" riepen. Wat je zaait, dat oogst je.
Buiten het maatschappelijk component, begint "schuld" echter met een individueel verhaal. Een kinky individueel verhaal juist door de veronderstelling dat schuld leidt tot inzicht en nadien tot verbetering. Nope als je het bekijkt vanuit the Law of attraction. Iemand die zich over iets schuldig voelt en nog eens schuldig voelt en nog eens schuldig voelt houdt hetgeen er gebeurt is vast in zijn gedachten én in zijn systeem. En blijft er dus in hangen. Laten we het voorbeeld nemen van een wijd verspreid probleem in onze contreien : verslavingen. "Oei, ik mag niet zoveel eten, shit, ik heb geen karakter, ik heb gisteren weer gesnoept, zo word ik nog dikker...." maakt dat je brein bezig is met eten en dik worden. Vermits alles waar je je op richt, groeit, zal de man/vrouw in kwestie nog meer krijgen van wat hij/zij vreest : overtollig vet en ongecontroleerde vreetbuien. Er is nog nooit iemand vermagert louter door het feit dat hij/zij zich schuldig voelde omwille van "ik ben te dik". Het is zeker mogelijk dat er tijdelijk een gedragsverandering optreedt waarbij "wilskracht" leidt tot een positief resultaat. Maar in het gros van de gevallen zie je, als je in je omgeving rondkijkt, mensen die constant met eten en de weegschaal bezig zijn na verloop van tijd teruggaan naar het punt van waar ze komen: overgewicht. Hetzelfde geldt voor alcoholisme, roken, te hard werken etc. Ik herinner me een yogales waarbij het ging over verslavingen. Een man zei dat hij al 18 jaar niet meer dronk. En dat hij, mocht hij één biertje aanraken, opnieuw alcoholicus zou worden. De yogaleraar antwoordde lachend dat de man in kwestie nog altijd alcoholicus wàs. Dat hij eigenlijk zo ver diende te komen dat hij kon zeggen "ik kies wanneer ik drink". Een biertje of wijntje of cognac drinken, ervan genieten (zéér belangrijk) en dan terug stoppen. Of zelfs een avond doorzakken en de volgende dagen geen alcohol drinken en vooral : er niet meer aan denken. En zich zeker NIET schuldig voelen. De man begreep echt niet waar de yogaleraar naartoe wilde en zei "je verplicht me dus om te drinken? dan duw je me terug in mijn verslaving". Waarop mijn yogaleraar weer lachte en antwoordde "nee, ik kan je tot niets verplichten en ik kan je evenmin terug in je verslaving duwen. jij kiest zelf wat je doet. ik zeg enkel dat je van je probleem af zal zijn als het niet meer het middelpunt van je gedachten uitmaakt. als je vrij kan omgaan met alcohol, ongeacht of je drinkt of niet. ik nodig je gewoon uit om de uitdaging aan te gaan en eens één glas alcohol te drinken en te bekijken wat het met je doet. dan pas zal je weten hoe ver je staat". De man liep kwaad naar buiten, hevig scheldend op de yogaleraar. Maar alleszins zal hij wel eens gedacht hebben aan de woorden van de leraar, zeker nu tijdens de feestdagen.
Schuld gaat - zoals aangegeven - altijd samen met boete. Helaas komen we er niet meer vanaf met "aflaten", waarbij je gezuiverd werd van alle kwaad door een bepaalde som in een offerblok te deponeren. En één van de meest destructieve manieren waarop we boete doen, is door onszelf te straffen. Soms bewust, maar meestal onbewust. Klein ongelukjes, zoals waardevolle dingen stuk maken, vallen, je hoofd stoten .... zijn heel vaak een manier waarmee we ons een "tik" geven. We kunnen onszelf ook straffen door wakker te blijven 's nachts en te piekeren, of gewoon door ons slecht te voelen. Ik drink nu heel bewust, maar in de tijd dat ik ze nog "graag lustte" en hierdoor geregeld een kater had, strafte ik mezelf vaak door keihard te werken (arbeidsethos, indeed). Alsof je, als je je maar genoeg afbeult, vrij kan maken van alle zogezegde zonden.
Het bijzondere is dat dit zo met ons innerlijk systeem verweven is, dat ook mensen die bewust leven en bv. geloven in de Law of attraction, zichzelf nog straffen. Zelfs straffen omdat ze te weinig volgens deze edele principes geleefd hebben. Zelfs al affirmeer je véél te weinig, vergat je deze week 3 avonden om te visualiseren, had je tijdens de feestdagen te weinig tijd voor meditatie, haalde je je problemen op je nek die tegengesteld zijn aan wat je wilde bereiken via de "Law of attraction" en voelde je je eergisteren slecht terwijl je weet dat je daardoor in een bad vibe komt en negatieve dingen aan kan trekken : je bent onschuldig! Stop nu direct met te denken "ik had meer moeten visualiseren, affirmeren, mediteren....". Stop met je eigen strenge ouder te spelen. Waardeer jezelf voor iedere kleine stap die je zet en waardeer de dingen die je wél gedaan hebt. Ook al ging je Glühwein drinken in plaats van die oefeningen over dankbaarheid af te werken. Geniet van je leven, hoe dan ook! Maak van het zogeheten "new age" geen nieuwe religie. Een keurslijf waarbij je de principes van de religie waarin je bent opgegroeid, toepast. Dat is niet de bedoeling! Je doet wat je kan en er is geen "moeten".
Een andere uiting van de neiging om onszelf te straffen zie uitgerekend als er goede dingen gebeuren. Alsof er dan een klein stemmetje in je zegt "hoho, je bent niet perfect he (zonde, schuld), dit verdien je echt niet (beloning). en vermits je het niet verdient, zal je het ook terug kwijt spelen (boete), pas maar goed op!". En plots kunnen we ons (vaak onbewust) niet meer zo goed ontspannen bij wat er gebeurt en hopla, we creëren een klein of groot malheur. Al het "ik ben nu zo gelukkig" gedoe heeft hier totaal geen impact op, het onbewust zorgt ervoor dat je je straf niet ontloopt. Dus je krijgt eindelijk die baan waar je van droomde, je verkondigt je geluk aan alle kanten en zet een foto op facebook van jou op je nieuwe kantoor.... en hopla, iemand rijdt je netjes geparkeerde auto total loss. Als er iets dergelijks met je gebeurt in een periode waarin je iets leuks aangereikt krijgt door het leven, heb je altijd te maken met zelfbestraffing.
Een ander kinky ding met schuldgevoelens is dat deze, als je er niet bij stil staat, geprojecteerd worden op anderen. Dan zal bv. de afgekikte alcoholicus met de beschuldigende vinger wijzen naar mensen die in zijn ogen nog wél teveel drinken. Of ostentatief verklaren dat het "hem niet kan schelen als andere mensen alcohol drinken". In beide gevallen zit hij nog altijd in de alcoholvibe, anders zou hij zich zelfs niet eens bezig houden met wat andere mensen in hun keel gieten. Verwijten hebben nagenoeg altijd te maken met projectie van schuldgevoelens over dingen van jezelf. In bijna elk verwijt dat je een ander maakt, stoot je in feite een stuk van jezelf af. Over dit "spiegelen" heb ik ook al in verschillende artikels geschreven trouwens.
Dus, om de vraag te beantwoorden of schuldgevoelens niet noodzakelijk zijn om iets te veranderen kan ik maar één ding zeggen : nee. Integendeel : wij moeten collectief én individueel van al dat schuld-en-boetegezwets af. We moeten als mensheid onze fundamentele oerangsten in de ogen durven kijken en de neiging loslaten macht over anderen te willen uitoefenen in de illusie dat we zo aan deze fundamentele angsten ontsnappen. Dat is de reden waarom macht vaak crescendo gaat : bij iedere machtsgreep voel je heel snel (als individu of samenleving) dat de angst niet verdwijnt. Dus tenzij je het licht ziet, reageer je met nog meer macht.
In plaats van je schuldig te voelen is het volgens mij - als je echt iets veranderen wil - essentieel dat je twee stappen neemt.
Stap 1 is kijken naar je fundamenten. Dat betekent : jezelf op elke moment goedkeuren, aan de slag gaan met je innerlijke kleine kind/puber/volwassene-van-vroeger (en dus met hoe deze zich destijds voelde, NIET hoe je er nu naar kijkt!), alle gevoelens toelaten/aanvaarden/uitwerken (met jezelf, wat iets heel anders is dan "ik moet mijn kwaadheid kunnen uiten naar anderen"), zoveel mogelijk leren vergeven (lees hierover alle boeken die je in je bereik krijgt) etc.
Stap 2 is opbouwen wat je wil. Dit is wellicht een voor jou bekende weg: stel je doel vast, maak er collages van, doe visualisaties enz... Heel belangrijk bij het opbouwen is letten op hele kleine dingen die veranderen. Dankbaarheid begint met goed te observeren. Iets hoeft niet perfect of "klaar" te zijn voordat je het kan opmerken en jezelf een beetje blij kan voelen over wat er gebeurt. Ook dien je de neiging los te laten om zelf de weg uit te stippelen die naar je doel leidt. Mogelijk kom je er zo wel, maar met veel meer moeite. Laat je liever leiden door het leven en geniet van de onverwachte wendingen die naar je bestemming leiden (of naar iets anders dat even goed of beter is). Hierover zal ik nog schrijven in een latere blog.
Stap 1 en stap 2 moeten samen gaan. Opbouwen mag geen pleister zijn op een nog etterende wonde. Je zal ook dan wel resultaten bereiken, maar je zal jezelf ook telkens weer pootje lap zetten zolang je fundamenteel blijft geloven in schuld, straf en beloning!
05-01-2014 om 23:21
geschreven door patrice
04-01-2014
louise
vandaag een korte blog over een dame die als specialist in zelfliefde wordt bekeken : Louise Hay; stokoud en tegelijk nog zo jong...
Ik
heb me nooit geërgerd met het spelletje "Mens erger je niet".
Maar in het dagelijks leven compenseer ik dit volop. Met andere
woorden : ik erger me in van alles en nog wat.
Het
lukt me niet altijd om uit die ergernis te geraken, ik kan me ergeren
tot ik groen zie. Wat er wel lukt, is er anders naar kijken. Gelukkig
maar, want de lijst aan "dingen waar ik me in erger" is
behoorlijk. Een niet limitatieve illustratie (als je het beu bent, scrol naar beneden voor de rest van het artikel). Dit wordt vrees ik mijn langste blog ooit ! Niet voor gevoelige zielen....
de grootste ergernis is traagheid. ik heb het niet over mensen die
rustig iets doen (bv. mensen die rustig en doordacht hun was
ophangen of hun haag scheren), dat vind ik leuk om naar te kijken.
Maar mensen die inefficiënt en/of ineffectief zijn, kassiersters
die praten met klanten terwijl er een lange rij staat, mensen die
aan de kassa kleine munten tellen als het druk is, trams of
treinen die tergend traag rijden wegens één of andere mankement of
omdat de chauffeur te vroeg is, een bediende in een drukke soepbar
die servietten netjes in twee vouwt ipv die gewoon in de meeneemzak
te proppen, collega's die bij torenhoge werkload bezig zijn met hun
agenda in kleurtjes te zetten (terwijl de rest blijft liggen) en nog
van die dingen. En mensen die alles tot in de puntjes willen doen en
daardoor geen ruk opschieten. En .... En....
tweede ergernis is "oude mensen". Mijn pa is relatief oud,
maar dat vind ik een schat. Er zijn ook heel wat oude mensen waar ik
goed mee opschiet, vooral als ze een levenswijsheid hebben opgebouwd
of alleszins qua geest nog jong(er) zijn. Maar oude mensen die géén
wijsheid hebben opgebouwd.... ho maar. En verder de specifieke
gedragingen. Zoals oudere mensen die (denk ik) de hele namiddag
hebben zitten kaarten en dan te laat naar de bus hinkelen, hun stok
omhoog steken en denken dat de bus dan speciaal voor hen moet
wachten. Of oudere mensen die uitgerekend in de spits naar de bank,
supermarkt, post... moeten. Of oudere mensen die "voorkruipen"
aan de kassa, of op de trein of tram met een hoofd van "ik wil
zitten". En hierbij geen oog hebben voor andere soorten mensen
die wellicht ook graag even zitten, zoals de werkman die de hele dag
zwaar labeur leverde. Het soort oude mensen die denken een bepaald
recht te hebben opgebouwd enkel en alleen omdat ze oud zijn, vooral
bezig zijn met hun stoelgang, veeleisend zijn naar de buitenwereld,
vinden dat hun (klein)kinderen hen iets verschuldigd zijn. En als die (klein)kinderen er dan zijn geen aandacht hebben voor wat deze vertellen/beleven enz...maar enkel over zichzelf praten.
derde
ergernis: mensen die omwille van de buitenwereld dingen doen of
laten. Bv. met een verheerlijkt gezicht een chieke bak rijden en
denken dat anderen dan naar hen opkijken. En dan het taboethema
"hoofddoek", wat volgens mij sterk gelinkt is aan niet
afwijken van de rest. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat
vrouwen geboren worden met de onweerstaanbare dwang om een hoofddoek
op hun kop te zetten. Dus nope eigen wil, denk ik dan geërgerd. Pas
op : ik ken heel wat superlieve dames met hoofddoek en het stoort me
geenszins dat ze een hoofddoek dragen. Maar als het gaat over de
anonieme hoofddoekdragende medemens ligt dat anders. Natuurlijk erger ik
me ook in mensen die bv. kuisen omdat ze vrezen 'wat de buren zullen
zeggen", onkruid van tussen hun stenen halen op het trottoir en
er nadien poeder of bleekwater op kappen zodat ze proper
lijken, hun auto kuisen voor de goede naam in de familie of hun
rolluiken om 7 uur optrekken ook op zondag zodat die van
rechtover niet denken dat ze lui zijn.
vierde
ergernis : mensen die voor alles en nog wat bang zijn. Bv. mensen
die denken dat een bancontact-automaat zal ontploffen als je eraan
komt en dus in stress raken als ze "met de kaart" moeten
betalen. Of mensen die niet begrijpen hoe de automatische
biljettenverdeler werkt in het station en er blijven aan prutsen
terwijl je het angstzweet bijna op hun voorhoofd ziet (oh nee, ik
moet nu op de G drukken voor Gent, hoe eng!). Of die nu anno 2014 nog willen dat iemand van de bank hun komt uitleggen hoe bancontact en selfbanking werkt euh.... HOE lang bestaat dat systeem nu ook alweer?
En
dan de varia
jengelende kinderen. Huilen kan ik best verdragen, kwaadheid ook,
maar jengelen om te jengelen werkt op mijn systeem. en als mama of papa
iets leuks probeert te doen om het kind af te leiden, dat het kind
dan "nee" (of helemaal niks) zegt en gewoon verder jengelt. Tjakaaa!
vrouwen
met lange nagels die alles doen om deze niet te beschadigen. horror
vind ik dat, brrrr.
materialisten.
Mensen die als je je hoofd stoot aan hun televisie eerst kijken of
er niks mis is met het beeldscherm. Mensen die niet bezig zijn met
hun binnenkant (bv. boeken lezen over positief denken of goede
communicatie in een relatie) maar blijven bezit verzamelen.
mensen die blijven hangen in het verleden. die bv. hun kinderen niet kunnen laten opgroeien maar ervoor rondhollen alsof ze nog kleuters zijn. Die twintigjarige kinderen niet alleen durven te laten zonder zich schuldig te voelen. Of die nog uren vertellen over "hun jeugdclub", "den troep" etc... Die nog bij hun ex wonen omdat dat gemakkelijker is. Die blijven denken aan ervaringen met vroegere relaties en zich in de huidige relatie niet kunnen ankeren (misschien wel als ook die relatie voorbij is....
variatie op leven in het verleden : mensen
die niks kunnen weggooien, die nog luciferdozen hebben staan uit een
hotel van een reis met een partner waar ze al twintig jaar van
gescheiden zijn. Of overal foto's en souveniers hebben hangen van een echtgenoot/echtgenote die al vijftig jaar onder de zoden ligt (letterlijk of figuurlijk). die verschenen en versleten (onder)hemden of (onder)broeken dragen omdat die van opa waren. of omdat ze die al aanhadden bij hun eerste vrouw dertig jaar terug. wiens huis een mausoleum is van dingen die voorbij zijn en waar er vaak geen plaats is voor iets nieuws. Ik zou daar dan zo graag eens "grote kuis" houden en alles weggooien wat naar "oud" stinkt zodat er een nieuwe frisse wind door hun huis waait. Zodat ze met hun leven verder kunnen. En het ergert me dan vooral nog dat die mensen er geen last van hebben. Yeh!
Groenen.
ik ben ook voorstander van een leefbaar milieu en pas mijn
levensstijl hierop ook aan. Dat vind ik dus prima. Maar mensen bij
wie het bijna op hun voorhoofd gedrukt staat "ik ben groen" en die hier hun ego op bouwen (meestal ook hun sociale kring) bezorgen me een adrenalinestoot. Zeker als ze een stadspark niet op mensenmaat willen inrichten omdat de vogelkens er dan geen eiers meer kunnen leggen wegens bv. teveel licht. Of in een dichtbebouwd gebied een afleidingswei voor overstromingen buiten gebruik stellen omdat de flora en de fauna er anders onder lijden. Of "allochtone boomsoorten" kappen omdat enkel "inheemse bomen" blijkbaar nut hebben....Grrrrrrr
mensen die hun gezinnetje en leefwereld "overbeschermen". die blijven hangen in dezelfde kringen. die bv. buurtfeesten organiseren met enkel gelijkgestemden alsof de wereld alleen mag bestaan uit klonen van henzelf.
mensen
zonder zelfinzicht, die bij alles wat er gebeurt zichzelf het
slachtoffer vinden en medelijden (of alleszins medeleven) willen.
Die kwaad worden als je hen zegt dat het ook aan hen ligt
rijke mensen die hun bezit beschermen en doen alsof ze hierbij een goed doel nastreven
vrouwen
die zogezegd niet technisch zijn en dus anderen laten
opdraaien voor de kleinste klusjes (nagel in de muur, nummerplaat vastvijzen...)
mensen die in groep fietsen of stappen en niet uitkijken. En ook het
"begeleid naar school fietsen met
kinderen-met-helm-en-fluovest" waardoor je een kwartier moet
wachten vooraleer de meute gepasseerd is. Meestal met een erg
Groengetinte betweterig kijkende vader erbij, maar dat hadden we al
gehad zeker? Niet-recht-fietsende kinderen waar je niet langs
geraakt. Ook niet als de zuiver Nederlands sprekende mama achter hen
roept "pas op, Katootje, die mevrouw heeft haast".
mensen die hun kinderen verwennen. Die hun volwassen kinderen overal
gaan ophalen met de wagen en ook als ze zich hiervoor driedubbel moeten leggen.
En natuurlijk het type : oh nee, toch geen champignonsaus
mijnheer (mijnheer zet bord opzij). Wat wil je dan lieverd?
Tomatensaus, doe maar tomatensaus op die Ikeaballetjes. Nee dat is
geen ketchup schat, oh sorry mijnheer (mijnheer zet bord opzij),
kan u toch die currysaus op de balletjes doen. Ja van die
kalkoenschotel, kan dat? Dat is toch goed he schat? Oh, nee, doe
maar weg...(mijnheer zet bord opzij) ze wil helemaal géén
saus. wil je dan mayonaise op je frietjes schat? Kan dat mijnheer,
zonder saus? Enz....
bepaalde soorten bio-eters die geërgerd zijn als je in "hun"
restaurant lacht of iets te luid praat. Of die met een pruimenmondje aan
de vers-toog van de biowinkel hun "zurendesembrood"
opeisen. Of die kilo's biovlees bestellen in de gedachte dat ze
hiermee gezond eten (en ondertussen nog worst e.d. naar binnen
kappen).
mensen die geen medevoelen hebben met anderen
mannen die denken dat, als je vriendelijk bent of een grapje maakt, je bijbedoelingen hebt. en die dan beginnen over "mijn vrouw" of "mijn vriendin" terwijl dit op dat moment niet relevant is. het zijn trouwens vaak die mannen die zelf bijbedoelingen hebben met andere vrouwen bewust of onbewust
zeurders
onvoorzichtige chauffeurs die denken dat ze alleen op de baan zijn,
me de pas afsnijden, uit hun raam roepen dat een auto altijd
voorrang heeft
mensen die tegen me praten alsof ik IQ 50 heb
mensen die zo een beperkte geest hebben dat ze zichzelf slim wanen. Bv. een postbeamte die me verbetert omdat ik niet de
correcte term gebruik voor een bepaalde zending (Huh? een grote
zending? hoeveel stuks? 700? dat is een zending met gereduceerd
posttarief he madammeke, niet "grote zending" maar zending
met gereduceerd posttarief).
mensen die zich aan kleine dingen ergeren, bv. omdat er veel volk aan de kassa staat
bv., of omdat ze in de file staan of....
mensen
die niet nadenken over zichzelf.
solidariteit tussen "mensen in miserie". Mensen die altijd een nieuw drama creëren en waarvan andere dus voortdurend moeten zeggen "sterkte". En als je zegt "verander het patroon", die je dan een onbegrijpende egocentrist noemen.
bazenpoeppers en bazen
die dat niet door hebben dat ze worden gepoeppt. Of het wel doorhebben, maar bazenpoeppers
promoveren. Zodat ze een loyale staf rondom zich hebben en hun
in mijn ogen incompetente beleid kunnen verder zetten.
bazen die zelf een hoog loon opstrijken maar zeggen dat hun
werknemers "duur" zijn en/of moeten besparen. Zeker als ze
dit mee laten verdedigen door de hoger vermelde bazenpoeppers (die
ze dan ook meestal een aanzienlijk loon uitbetalen)
als er voor de baas zijn verjaardag iets wordt georganiseerd en niet voor die van andere werknemers.
mannen die naïef zijn ten opzichte van bepaalde vrouwen, incl. hun
moeder.
dames die denken dat hun buggy een stormram is en dat ze daarmee
altijd voorrang hebben
mensen die multiculturaliteit in mijn strot duwen en niet willen
praten over (volgens mij) bestaande "problemen" met/door/van mensen met een andere
origine. Die bv. niet doorhebben dat er dringend moet gewerkt worden
aan de beeldvorming naar vrouwen toe (zodat er niet gedacht wordt
dat bepaalde vrouwen "hoeren" zijn omdat ze zich niet
traditioneel kleden of gedragen). Die niet willen horen dat ouders moeten gestimuleerd
worden hun zonen/dochter een gedegen opleiding te laten volgen (ipv
in te zitten met hun maagdelijkheid) enz.. Die verwachten dat je altijd positief blijft over allochtonen ook als het hierbij gaat over mensen die hun voeten vegen aan van alles en nog wat (ik ben trouwens niet van mening dat alle allochtonen "hun voeten vegen" voor alle duidelijkheid maar ik ben gewoon allergisch aan het heiligenstatuut dat sommige zogezegd multiculturelen de allochtone medemens willen toeschuiven)..
zogezegd multiculturelen
mensen die hun leven rond één bepaald thema weven (bv. jaarlijkse
reis naar China) en hierin blijven steken, hun partnerrelatie
daarbij betrekken (dus alleen een vrouw of man willen als die mee
wil naar China) enz...
mannen die "jongedame" tegen me zeggen
mijn lief die gehakt, Frans brood of Filet Americain eet en dat
telkens opnieuw omdat hij daar in het verleden goede herinneringen
aan heeft opgebouwd.
tekort
aan openbaar vervoer, bussen die te laat komen
enz
Ik
heb ooit al eens geërgerd verklaard dat er speciale trams moesten zijn voor
oudere mensen die te traag op- en afstappen (andere groepen mogen dat
wél van mij hoor, gelukkig ). Dat ze hen aan een test moeten
onderwerpen, en als ze te traag waren mogen ze dus niet meer mee met de
tram waar IK op zit. Daar mogen ze dan ineens alle mensen met een
"pousset" bij steken. En de groene jongens wiens bakfiets
lek is. Misschien moeten ze ook speciale trams maken voor lawaaierige
Turkse jongeren. In combinatie met jengelende kinderen wiens moeder
een hoofddoek draagt en zegt dat ze daar zelf voor kiest? Of een
kleine die begeleid worden door een zeurende bomma met een zuur
gezicht die vooral plààts wil om te zitten en servieten mooi in
twee vouwt??
Goed,
daar gaat dus mijn mooie imago van lieve plezante en breeddenkende
dame. Nu vroeg ik me af waar al die ergernis van komt. En wat
"ergernis" juist is. Als je weet dat alles waar je je in
ergert iets van jezelf spiegelt (een karaktereigenschap, een
onverwerkte emotie, het beeld van één van je ouders die je nog niet
vergeven hebt etc...) dan denk ik "oeps, er is nog behoorlijk
wat werk aan de winkel bij mij". Een aandachtige lezer van mijn blogs zal wellicht al heel wat dingen herkennen die ik projecteer uit mijn eigen leven. Ik vind het bijzonder raar dat ik me zo erger omdat het vroeger wel
eens anders was, geen idee hoe het komt. Is het misschien een
symptoom van mijn onbewuste, omdat er bepaalde dingen in mijn leven
niet lopen zoals ik ze voor ogen heb (terwijl ik het zelf niet door
heb), en projecteer ik dit op de buitenwereld? Of zit ik aan de volgende ontwikkelingslaag : omgaan met ergernis? Who knows.... Het zal
wellicht een combinatie van meerdere zaken zijn.
Gelukkig
kan ik meestal op een afstand kijken naar mijn ergernis. Wat niet betekent
dat ik me niet erger, maar wel dat ik ook kan denken "ik erger
me, dat is iets van mij". Ik kan ook tegen mijn lief zeggen "ik
erger me hier blauw in, het heeft helemaal met mij te maken, je hoeft
niks te veranderen, maar ik erger me dus blauw". Ik val dus niet meer samen met mijn ergernis, en heb er ook geen schuldgevoelens meer over. Dat maakt dat mijn lief, in tegenstelling tot vroeger, niet meer kwaad wordt maar gewoon zegt "ah ja, raar, maar okee". En dat we het er verder niet meer over hebben. Als je geen schuldgevoelens projecteert, komen ze ook niet naar je terug in de vorm van verwijt of kritiek. Maar zelfs als iemand je verwijt, raakt het je op dat moment niet meer, en kan je het zien als iets van de ander.
Want wat de pastoor destijds ook predikte over schuld en straf : schuldgevoelens zijn de beste manier om in een patroon te blijven
hangen. Ik
heb ooit gelezen dat zware criminelen die met liefde kunnen
kijken naar zichzelf (ongeacht welke "misdaad" ze hebben begaan), nauwelijks recidiveren (Ik heb
het niet over psychopaten, dat zijn volgens mij zieken die men best in liefde de rest van hun dagen weg houdt van de maatschappij). Als je ergens
liefde toevoegt, verandert alles. Dat verklaart wellicht ook het
succes van de experimenten waarbij men gevangenen voor honden/katten
liet zorgen en op die manier veel minder agressiviteit had in een
gesloten instelling. Zelfs de gevaarlijkste Johnny's veranderden, omdat iemand ze "nodig"
had, omdat hun hart werd geraakt. Daarom is het ook zo erg dat vele gevangenissen niet toelaten dat bv. moeders voor hun baby's zorgen. Men zou speciale gevangenissen moeten maken waar mensen met hun gezin, partner, kinderen kunnen samen leven. Verbitterde mensen bij elkaar steken in een veel te kleine cel, daarmee bereik je volgens mij nooit iets positiefs! Een gevangenis is vooral een weerspiegeling van een maatschappij die vindt dat je voor bepaalde dingen een straf verdiend en je daarvan iets zal leren. Ik heb er sterk mijn twijfels over. Plus is niet iedereen gelijk voor de wet : iemand met poen kan bij zware fraude aan het gerecht ontsnappen, terwijl de kleine winkeldief drie maanden mag brommen. Wat denk je hoe de winkeldief zich voelt als hij dan terug vrij is? Zou het niet beter zijn mensen te behandelen, begeleiden en op weg helpen in plaats van ze op te sluiten? Een discussie waard...
Maar laten we een minder extreem voorbeeld bekijken. Neem nu die multiculturele
bio-ecofreak die tegen zijn soortgenoten verklaart dat hij zich
stoort aan mensen die elke derde zin beginnen met "ik ben geen
racist maar...". Geen kunst, hij weet dat hij bijval zal krijgen. Terwijl net die ik-ben-geen-racist-mensen hem een boodschap
brengen op zielsniveau. Als het niet zo was, zou hij er zich niet aan
storen. Dan zou hij gewoon denken "tja, dat is die mens zijn
opinie". Meer zelfs : die racisten verkondigen vaak racistische praat om dezelfde reden waarom hij anti-racistische praat verkoopt : erbij horen, een ik-gevoel hebben dat "beter" is dan de ander enz... Als hij anders zou kijken zou hij zien dat die zogezegde racisten naar hem een daad van
liefde stellen, hem uit nodigen om naar zijn eigen racisme te kijken (Uh? jawel! Op zijn minst veroordeelt hij racisten net zoals deze "vreemden" veroordelen... Spiegeltje spiegeltje...). Kijken, zonder
zichzelf af te keuren. Niks is goed of slecht. Ook racisme is niet
goed of slecht. Het is opvallend dat volkeren die gebukt gaan onder
racisme, zelf vaak erg racistische volkeren zijn. Die neerkijken op
alles wat "anders" is, of zichzelf het "uitverkoren
volk" noemen. Volkeren die zich beklagen over uitsluiting en hierbij niet naar zichzelf kijken trekken uitsluiting aan. Volkeren die niet kunnen vergeven wat 50,100, 200.... jaar geleden gebeurd is zullen opnieuw erge dingen meemaken vroeg of laat. Volkeren die andere volkeren verstoten of afmaken, kunnen niet verwachten dat zij zelf met open armen worden ontvangen. Wat je uitzendt, trek je aan. Slachtoffers bestaan niet. Zo is het en zo zal
het blijven.
Maar
goed, terug naar mezelf. Mijn ambitie is om iets te doen met die
ergernis. Niet "me niet meer ergeren" want dat is een illusie. Ik ben alvast trots op mezelf omdat ik de moed had om mijn ergernis te delen. Omdat ik me er niet meer voor schaam en me er ook niet meer voor wil schamen.
Omdat ik er gewoon naar wil kijken met liefde, als een deel van
mezelf. Geen slecht deel, gewoon een deel. Omdat ik weet dat ieder die bij het lezen van bovenstaande lijst MIJ gaat afkeuren, in wezen zichzelf afkeurt. En dat die mensen dan in feite een geschenk van me krijgen door de spiegel die ik ze voorhoud.
Ja, ik hou van mezelf én ik hou van mijn ergernis. Ik waardeer en eer mezelf en al mijn demonen. En om dat echt te kunnen moet ik geeneens tappen (al helpt het wel als ik te diep in de ergernis duik. Het is hoe dan ook goed om te tappen als je wil omgaan met je gevoelens!).
Vooral dat is
zelfliefde : zacht zijn naar jezelf, altijd, overal en met alles.
hout gesneden zijn. Mijn lief en zijn familie beschouwen te laat komen als een persoonlijke aanval, terwijl in mijn familie er al vanuit gegaan wordt dat je te laat bent. Iedereen is anders.
