Waarom haalt iemand je naar beneden? Meestal gaat het over iemand die zich minderwaardig voelt, en daardoor de behoefte krijgt om zichzelf op te tillen door anderen te bekritiseren, belachelijk te maken enz...  En dan ontmoet hij/zij iemand die een uitnodiging stuurt "bekritiseer me" of "maak me belachelijk" en hop, de beide patroontjes werken op elkaar in en we zijn vertrokken. Met andere woorden : er zijn altijd 2 polen. Degene die het doet en degene die het vibrationeel aantrekt. 

Als je dergelijke mensen kent, luister dan eens goed naar wat ze vertellen over zichzelf. Vaak hebben ze ook een hele reeks eisen voor zichzelf. Eisen waaraan ze moeten voldoen om "goed" te zijn. Deze eisen worden dan soms verkocht als algemeen geldende principes waaraan niet alleen zij, maar ook allen om hen heen moeten beantwoorden (zie mijn blogartikel "de regelnicht" over "normaal zijn"). Op die manier proberen ze het zwakke ik-gevoel te compenseren, hun ik "bij elkaar te houden". Je ziet dit in alle kleuren en soorten: van de huismoeder die vind dat "properheid" hét edelst doel ooit is tot de sportieveling die zichzelf verplicht elke dag een uur te joggen no matter what. En natuurlijk neerkijken op de niet-zo-properen resp. niet-zo-sportieven.  

Het gaat hier niet over hetgeen je doet, maar wel om de reden waarom je het doet. In wezen gaat het over een middel/doel-verwarring : als ik dit of dat DOE dan BEN ik ook dit of dat. Dus als ik veel poets (DOEN), dan BEN ik een propere huisvrouw.  Als ik jog (DOEN) ook als het buiten -20 vriest dan BEN ik een mens met wilskracht.  Dus als ik om één of andere reden niet kan poetsen of joggen (of nog iets anders) dan BEN ik niet meer. Dan moet ik snel iets anders zoeken om terug te kunnen ZIJN om niet met mijn vermeende innerlijke leegte te worden geconfronteerd. Dit ZIJN zal vaak gedefinieerd worden tov van de buitenwereld (bv. de buren die zien dat je een "goede huisvrouw" bent).  Deze buitenwereld is echter een afspiegeling van de ingeslikte ouder. Kinderen van ouders die dwangmatig iets moesten DOEN om iets te ZIJN, zullen dit als ze volwassen zijn in vele gevallen herhalen (of zich juist hullen in niets-DOEN om op die manier iets te ZIJN, maar dat is de andere kant van dezelfde medaille). 

Ook als je als kind enkel werd goedgekeurd als je iets welbepaalds deed (bv. goed punten halen, je kamer opruimen, beleefd zijn (dat is een héle erge!), met je zusje spelen...) bestaat een grote kans dat je deze manier van denken op latere leeftijd behoudt. Goedkeuring van je ouders was als kind immers een kwestie van leven of dood, omdat je voor je overleven absoluut afhankelijk was van degenen die je opvoedden. Een kind denkt op reptielenniveau dat afkeuring van de ouders er wel eens toe zou kunnen leiden dat deze het bv. niet meer voeden, en dat het dus sterft. In een later artikel zal ik terugkomen wat het kind-zijn van welbepaalde ouders betekent op ziel-niveau.

Vanaf het moment dat je iets moet DOEN om (iets) te ZIJN verlies je voor een stuk de binding met wat je echt bent : een goddelijke manifestatie. HOE DAN OOK!!! Ongeacht de mate waarin je vlijt, properheid, spaarzaamheid en andere deugden tentoon spreidt.

Maar uiteraard is er meer dan dat.  En op één aspect hiervan wil ik dieper ingaan : als je iets moet DOEN om te ZIJN heb je minder contact met je eigen bestemming, de dingen die je écht goed doen voelen, de dingen waarvoor je passie voelt als je ze doet.  Ook al maak je jezelf wijs dat je houdt van elke dag poetsen en joggen-tot-je-een-ons-weegt : als je je slecht of schuldig voelt omdat je dit wat je "moet doen" om één of andere reden niet "doet", dan ben je waarschijnlijk bezig met iets waar je NIET van houdt.  Het is triest dat mensen soms pas gaan zoeken naar wat ze écht willen, vanuit hart en ziel, als ze geconfronteerd worden met een nakende dood.

Het punt is dat je moet VOELEN wat de dingen die je doet met je doen. Voel je je van binnenuit opgeladen, gelukkig, vol energie als je een bepaald iets gedaan hebt? Of is het meer een gevoel aan een bepaalde verplichting gedaan te hebben? "Kijk eens hoeveel discipline ik heb" of "Ik werk voltijds maar van mijn vloer kan je eten"?

Je kan natuurlijk goed worden in dingen die je "innerlijke ouder" je oplegt. Maar dat goed worden zal nooit zo goed zijn dan als je iets doet omdat je het passioneel wil doen, omdat het hoort bij de bestemming die je in dit leven hebt. Of je zal er alleszins een andere prijs voor moeten betalen, vaak één of andere ziekte of ervaring. Bij aanvang misschien een ziekte/ervaring die je zal verhinderen om verder te handelen in de opgelegde richting (zie de veelvuldige blessures bij joggers!).  Als je toch verder gaat zal je ziekte/ervaring ontwikkelen die je dieper in je ziel-niveau aantast.

Hieronder een prachtige cartoon met wijze woorden van Einstein, een man die passioneel met zijn zaak bezig was. Een man die op school als "dom" bestempeld werd omdat hij niet in het stramien paste (cfr. Dali die uit de academie werd gegooid wegens te weinig talent).  

De woorden van Einstein geven prachtig weer waarover het gaat. Ook als je als kind een "vis" bent wordt er vaak van je verwacht dat je in "een boom klimt". Zo heeft ook de samenleving (symbolisch hetzelfde als "de vader") een reeks eisen over wat "normaal" is en waaraan dus "iedereen moet voldoen". Dus ongeacht of je een vis bent, een eencellige, een hond, een aap of een sabeltandtijger, je moet in de "boom kunnen klimmen". Je ziet dit ook in het beleid waar er bv. van iedereen verwacht wordt dat hij loonarbeid verricht (letterlijk en figuurlijk een voorwaarde om te (mogen) "ZIJN").

Ik nodig je uit om stil te staan waar je ware zijn ligt. Om te voelen bij alles wat je doet of je het uit jezelf doet of omdat je vindt dat je het moet doen.  Let op : de grens is niet altijd makkelijk te trekken. Ook bij dingen die je vanuit je hart en ziel doet en die helemaal bij je ziel-zijn passen, kan je innerlijke ouder in werking treden. Zo van "okee Jantje, je màg pianoles volgen als je dat zo graag wil maar mama verlangt wel dat je dan elke dag een uur oefent anders gaat die piano de deur uit".  Dus ook als de vis mag zwemmen (in plaats van in de boom te klimmen), kan hij denken dat hij elke dag minimum 150 km moet afleggen om een goede vis te zijn.

Discipline is belangrijk als het erover gaat jezelf ertoe aan te zetten je tijd te investeren in dat wat je vreugde brengt. En dat is iets heel anders dan jezelf een keurslijf op te leggen en af te keuren als je aan dit keurslijf niet voldoet.