Het vervelende is dat je, eenmaal op aarde, dit gezellige onderonsje vergeten bent. Je moeder zal je als ze je verstoot geen schrijven meegeven met "geachte, zoals afgesproken verstoot ik u hierbij. ik wens u nog veel succes met de les die u hieruit zal leren". Je partner verklaart wellicht niet bij jullie romantische date "schat, hoe wilde je nu weer het liefst verstoten worden binnen 2 jaar? neem ik iemand anders, word ik holebi of vertrek ik naar Saoedi Arabië zonder dat je nog iets van me hoort? Of is het voldoende dat ik workaholic word of een koppigaard die enkele weken niet met je spreekt als hij zijn zin niet krijgt?" 

Volgens Criscom lijden we niet zozeer door de les van deze 'Arsch-Engelen", maar wel door de weerstand die we voelen om die les te leren. Een voorbeeld: je bent een controlefreak en krijgt al een paniekaanval als iemand zijn broek niet draagt zoals jij het voor ogen hebt. En hopla, één van je hummeltjes blijkt een grootste chaoot aller tijden. Wat je ook probeert : opruimboxen van de Ikea, Sinterklaas komt niet of je mag die Ipad wel vergeten voor je kerst als je niet aan mijn wensen beantwoordt... buiten eventueel een tijdelijke strategische gedragsverandering blijft het kind onveranderd zichzelf.   Als je als moeder of vader op dat moment weerstand hebt tegen wat je kind je spiegelt, begint het lijden. Oh waar verdien ik dat, het is verschrikkelijk, nu loopt hij met een broek tot aan zijn knieën en dan die kaaaaaaaaaaaamer. En er zat een rotte appel tussen zijn schoolagenda. Ik hou het niet meer uit watmoetikdoen watmoetikdoen. 

Wees gerust  : hoe meer jij een controlefreak blijft, hoe meer deze nazaat je het tegenovergestelde zal spiegelen. Wanneer stopt dit lijden? Als je kind verandert? No way. Het lijden stopt als JIJ verandert. Als jij naar dat stukje in jezelf durft te kijken dat zegt "ik mag nooit of te nimmer chaotisch zijn". Het stukje dat vergaat van angst en dus de wereld probeert te ordenen. De Arsch-Engel zal zijn taak meesterlijk vervullen en als je niet wil veranderen, neemt een collega van hem/haar het over en gaat wellicht nog een stukje verder.

Als je een Arsch-Engel in je leven hebt, denk dat even aan het beeld van het wolkje. Zie jezelf er met hem of haar zitten en een deal sluiten. En wees dankbaar voor die deal, die in wezen een grote daad van liefde voor je is.

 

 

 

 

 

 

 

 
 
 
 

Bij  de vraag hoe het kan dat mensen die de hele tijd negatief zijn en tegelijk toch het goede aantrekken, moest ik onmiddellijk aan mijn schoonmoeder denken. Zij is wat dat betreft een unicum en zou een massa mensen kunnen inspireren bij het schrijven van een boek over hoe het niet moet.   

Zo zeurt ze constant over haar gezondheid, vindt zichzelf de grootste sukkel van de wereld, maakt zich in alles en nog wat zorgen, wantrouwt iedereen buiten haar eigen bloedverwanten, haar kapper en een kuisvrouw die er al vijftien jaar komt, schrijft de hele dag rampenscenario's in haar brein (vooral over zichzelf) en vergaat hierdoor van de angst, loopt al jaren met een niet passend vals gebit omdat ze niet naar de tandarts wil. Ze raakt erg gespannen als één van de kleinkinderen een liefje meebrengt, waarschuwt voor het onheil dat het betreffende kleinkind over zich zou kunnen halen in deze relatie en zorgt er in de kortste keren voor dat het liefje niet meer binnen wil bij haar. En natuurlijk was haar kindertijd vreselijk, met een vader die zoop en dan alles kort en klein sloeg. Als je haar vertelt dat je ontslagen bent dan zegt ze dat haar voeten pijn doen de laatste tijd. Dromen en passies heeft ze niet, heeft ze ook nooit gehad, behalve dan misschien een proper trotoir dat naar bleekwater ruikt. "Wie weet is dit mijn laatste verjaardag, nieuwjaar, pasen, zondag..." is één van haar slagzinnen. Begrijpelijk als je 84 bent misschien, maar deze zin hanteert ze naar verluidt al sinds ze op haar 35 met een astma-aanval in het ziekenhuis belandde. Mijn schoonvader had toen al besloten dat het "een goedkope kist" moest worden en "niet teveel complimenten" (het ging tenslotte maar om zijn vrouw ) maar over dit vrij liefdeloze huwelijk is ze nog steeds in de wolken. Als ze op de televisie natuurrampen ziet waarbij tienduizenden mensen hun hebben en houden of zelfs hun leven verloren, verklaart ze oprecht dat het maar goed is dat zij er niet bij was met haar reuma, want dat zou pas erg zijn geweest. Ze kan niet huilen en leeft sowieso bijna zonder emotie behalve dan kwaadheid als er een kleinigheid niet loopt zoals zij het voor ogen heeft.

Alleen : hoewel men uit haar doen en zeggen zou denken dat ze ook wel ziek, arm en eenzaam is dan denkt men volledig verkeerd. Want mijn schoonmoeder trékt het negatieve niet aan. Taai is ze al sinds haar kindertijd, als enige overlevende van een viertal zusjes waarvan er drie al op zeer jonge leeftijd aan één of andere besmettelijke aandoening ten onder gingen. Enkel Leopoldina bleef onvereind.

Buiten de reeds vernoemde reuma  (waarvoor ze uiteraard elke behandeling die echt zou kunnen helpen weigert) en een vermeende suikerziekte is ze kerngezond : glanzend haar, felle ogen, goed functionerend brein en metabolisme. Als ik enkele flessen wijn heb waarvan ik bij één glas al hoofdpijn krijg, giet zij de andere flessen lustig naar binnen zonder iets te voelen. Tussen haar pinten en trappisten door. Ze leeft op krakers met leverpastei, advocaattaart, droge sausissen en af en toe één of ander vettig gerecht van de traiteur dat mijn vriend voor haar gaat kopen.  Met hààr geld, want ook dat trekt ze aan van overal waar het maar van kan komen ook al zegt ze voortdurend dat ze arm is en schrik heeft voor de kosten die nog komen als ze ooit in een RVT moet.  Ze heeft haar zuinige echtgenoot trouwens ondertussen al dertig jaar overleefd.

Ik wens het mens uiteraard al het goede op aarde toe, maar ze stelt me wel voor een dilemma. Hoe kan iemand die zo in het leven staat in hemelsnaam zo gezond zijn, en tegelijk geld en liefde aantrekken (mijn vriend besteedt zijn halve leven aan haar, en heeft zich als hoofddoel gesteld zijn moeder een gelukkig oude dag te bezorgen).  Hoe manifesteert ze dat, terwijl ze net het tegenovergestelde doet van wat er wordt aanbevolen in de "law of attraction"? 

Kàn het dat zij ondanks al het uiterlijk zichtbare gedrag een diepe fundamentele liefde voor zichzelf heeft? Kan het dat ze gewoon helemaal achter zichzelf staat en zichzelf in niets afkeurt? Als dat zo is, is zelfliefde dan iets wat sterker kan werken dan je woorden en daden? Iets dat "onder" in je wezen zit, in je cellen, als bloed door je aders stroomt?  Heeft zelfliefde dan te maken met jezelf op wezensniveau goed te keuren, ook als andere mensen je een etter vinden?  

Een pasklaar antwoord heb ik helaas niet. Maar mijn schoonmoeder wordt, als ik erin slaag het mechanisme te doorgronden, wellicht één van mijn grootste leermeesters....