De man zegt "kijk, iedereen wil dit biljet nog. Je weet immers dat het evenveel waard blijft, ook als ik het besmeur of erop trap. zo is het ook met jou. Ook al haalt men je door het slijk, besmeurt men je, verfrommelt je .... je blijft evenveel waard. Niemand kan je waarde afnemen wat hij of zij ook doet. Laat het dus niet gebeuren dat je je minderwaardig voelt.

Ik moest even slikken, die was raak. Omdat ik toch wat moeite had met mijn zelfwaarde dit weekend. Behoorlijk wat moeite....

Ten eerste omdat ik uit een project met Chris Lomme gezet werd. Het vergt veel uitleg over hoe en wat, maar ik waardeer Chris Lomme zeer als mens. Niet als actrice. Ik bedoel : ik zou haar ook waarderen moest ze gewoon de kassierster van de Lidl zijn. 

Door deze "afwijzing" raakte ik in een positie waar ik nog al ingezeten heb. Het begint met een groot enthousiasme, en veel waardering. En dan doe ik iets "verkeerd" en hopla, waardering weg en ik word bijna uitgekotst. Meestal nadat ik één of andere communicatie gevoerd heb die in een verkeerd keelgat schiet. Het lukt me dan niet om duidelijk te maken dat ik eigenlijk edele bedoelingen had.  Hoe dan ook...als er bepaalde situaties telkens weer gebeuren, dan kan je niet anders dan eens stilstaan bij "wat heeft dat met mij te maken". 

Natuurlijk zit hier ook een stukje van een patroon van Chris Lomme bij. Een patroon dat ingewerkt heeft op mijn patroon. Eén van de dingen die me troffen was dat ze zei dat ze enkel nog met mensen wilde werken die "van haar houden". En dus niet met mij. Dat ik niet van haar houd leidde ze af uit een aantal mails die ik stuurde over de productie. Waarbij ik erop wees dat er inconsequente beslissingen genomen werden bij het kiezen en verdelen van de teksten. Ik had dat ook op de laatste repetitie gezegd, en toen antwoordde Chris eerst heel fel. Nadien zei ze dat ze zich soms machteloos voelde bij "slechte mensen". Waarmee ze doelde uit iemand van de groep. Dat ze die bepaalde persoon "er liever niet bij wilde". Dat er nog iemand uit de groep was gestapt omwille van dat "slecht mens". Nu inderdaad is degene over wie ze praat geen makkelijk iemand, maar om nu te spreken over een "slecht mens" ... hm. 

Ik geloof niet in het concept "slechte mensen". Als je kinderfoto's ziet van zware criminelen denk ik "ach, wat dacht hij toen? toch zeker niet : ik wil later crimineel worden. Misschien droomde hij om piloot te zijn of koning van een groot land". Mensen doen elkaar de vreselijkste dingen aan, zeker, maar "slecht zijn" is gegroeid uit één of andere overlevingsmechanisme. Een gedrag waarvan je gemerkt hebt dat dit je ego voedde, of je op zijn minst (al dan niet vermeende) veiligheid verschaft. De één wordt dan een super vrijwilliger die 's nachts zelfmoordkandidaten van hun voornemen probeert af te brengen, de ander geraakt onder de vleugels van één of andere maffiabaas en vind zo terug zijn "papa", de derde leert heel jong dat eerlijk zijn inderdaad het langst duurt en er dus beter op oneerlijke en kortdurende wijze aan geld gekomen kan worden, de vierde denkt dat zijn waarde afhangt van de mate waarin hij zich gedraagt als een brave burger...Enzovoort. 

Terug naar Chris Lomme. Ik voelde me wat ongemakkelijk met haar boodschap over "die slechte" uit de groep. Want ik wil dergelijke dingen eigenlijk niet weten. Ik wilde enkele weken ervoor ook niet weten wat degene waarover ze praatte, tegen mij had verteld over Chris Lomme. Hoewel ik er niet aan twijfel dat dat wat ze vertelde waarschijnlijk waar was en ik ook open sta voor emoties en gevoelens van anderen. Maar helaas heb ik een beroepsmisvorming : ik luister, ook als mijn haren me ten berge rijzen. 

In ieder geval : na haar telefoon was ik eerst compleet dooreengeschud. Niet omwille van wat ze gezegd had, maar omwille van het verrassingseffect ervan. En omdat het uit de mond kwam van iemand die ik wél graag zie. Wat niet betekent dat ik haar naar de mond praat : wie liefheeft spaart de roede niet".

Ik was ook geschrokken dat ze bijna krijsend zei dat ik haar overal mocht "zwart maken" en me uitschold voor leugenaar toen ik zei dat er nog wel mensen waren die kritiek op haar hadden. En dat dat normaal was, iedereen die iets doet stuit op kritiek. Ik zweeg wijselijk over de toch wel diep persoonlijke zaken die me meegedeeld werden. Waarbij ik me tegelijk afvroeg in wat voor wespennest ik nu eigenlijk was terecht gekomen. Een wespennest waarbij "zwart maken" blijkbaar een thema was.

In omgeving waar dit thema speelt is er één gouden regel : leg nooit op tafel wat eigenlijk ONDER tafel moet blijven.  En laat dat nu juist datgene zijn waartoe ik een onbedwingbare neiging heb. Iets met Pluto in één of ander huis, zegt de astroloog. Dan nog in verbinding met één of andere "snelle" planeet. Waardoor ik dus af en toe enorm confronterend ben naar mensen. Ik herinner me dat ik als kind, zelfs al wist ik dat ik slaag ging krijgen, toch bepaalde dingen niet binnen kon houden. Meestal zweeg ik wél, maar af en toe gooide ik het eruit. Wat me een klap op mijn mond opleverde. Liefst in het openbaar, zodat ik me ook nog wat kon schamen. Dus het innerlijke kind wil nu niet meer zwijgen, het wil zijn innerlijke waarheid ten berde brengen. En krijgt dan telkens opnieuw "een klap op de mond".

Natuurlijk zal mijn half-"Kölsche" afkomst ook parten spelen. In Keulen flapt men het eruit. Alleszins in de kringen waar ik heb vertoefd. Er werd niet "zwart gemaakt" tenzij je erbij stond. Vandaar stamt ook mijn vrij grote incasseringsvermogen. Men kan me wel even door elkaar schudden met feedback, maar ik blijf overeind. En voel me ook veiliger als er rechtstreeks gecommuniceerd wordt. Laat dat "zwart maken" maar achterwege wat mij betreft, en zeg op sappig Kölsch dat ik een "dikkop" heb gekregen of een "lui gat" ben. Zoals ook gepraat werd in de kringen van mijn opa, een vrij succesvol bedrijfsleider.  

Naast het debacle met Chris Lomme, waren er ook de boodschappen die ik meende te horen van mijn lief. Mijn lieve Gerrit beklemtoont vrij constant dat wij "geen wettelijk band" hebben. Wij zijn al 7 jaar samen maar we hebben"geen verplichtingen" (buiten monogamie) want "we zijn niet getrouwd". Nu kan me dat in wezen helemaal niet deren, dat ik niet getrouwd ben. Ik droom er nog wel van dat er iemand op zijn knie valt en me ten huwelijk vraagt. Omdat dat zo zalig bevestigt dat je iets waard bent. Voor iemand anders. Maar ik geniet ook van mijn handelingsvrijheid als ongehuwde.... Wat ook weer met de overtuiging kan te maken hebben dat "gehuwd zijn" neerkomt op "opgesloten zijn". Of zoiets. En overtuigingen weerspiegelen zich in je omgeving. Gegarandeerd.

Mijnheer had dan ook nog zijn verlof in kleine stukjes opgedeeld (elke week een dag) zodat we dit jaar niet meer op reis kunnen. Op zich kwam me dat goed uit : ik zocht naar een reden om alleen op reis te kunnen gaan. En die heb ik nu. Maar mijn ego pruttelde tegen. Het had liever gezegd "ik wil alleen zijn dus ga ik alleen op reis". Of één of andere variatie op "interessante uitspraak die indruk maakt en doet nadenken". De tijding dat hij "zijn verlof had opgesplitst", vertaalde ik in "hij waardeert me niet, hij wil niet eens rekening houden met mij, hij verlangt er niet naar om samen op verlof te gaan. Terwijl hij met zijn exen 2 maal per jaar 2 weken op verlof ging. Enz."

Die hele gedachtegang komt eigenlijk neer op een groot tekort aan zelfliefde. Chris zet me uit het project? Mijn lief is niet relatievaardig? Dat komt allemaal enkel en alleen omdat ze mij van nul waarde vinden. En als zij dat vinden, IS dat ook zo. Zij kunnen dat toch weten zeker? 

Dat verhaal over dat 50 Eurobiljet kwam dus als geroepen. Ik heb het gelezen en ben zachtjes beginnen te huilen. Het deed zo een deugd....en zette me terug op het spoor. Een beetje toch. 

Al voel ik me als een verfrommeld, besmeurd 50 Eurobiljet, ik ben nog altijd waard wat ik waard ben. Hiervan moet ik me doordringen. Als dat lukt, kan niemand ooit nog mijn zelfwaarde van me afnemen.

06-04-2014 om 21:48 geschreven door patrice