Maar goed, in het "hier en nu" is  het bijna 2014.  En sinds enkele dagen ben ik dus volop bezig met het bedenken hoe het zou zijn als mijn ideale leven ergens in 2014 begint. Het ideale plaatje voor wonen, werken, liefde en nog wat dingen die een mens over het algemeen belangrijk vindt. 

Ik moet zeggen : als ik mijn huidige leven bekijk, is het manifesteren van goede dingen tot hiertoe vrij aardig gelukt. Ik woon op fietsafstand van mijn werk bijvoorbeeld. En vlakbij stad én natuur. En centraal tussen allerlei winkels en openbaar vervoer. In een rustige buurt en een plezant huis met karakter. Ik heb ook een ongelofelijk leuke job. Met fijne mensen om mee samen te werken. Elke avond denk ik dat ik zeer zinvol ben bezig geweest. En al bij al heb ik ook een loon waar ik vrij comfortabel mee kan leven. Ik kan soms wel wat mopperen over mijn lieve lief, maar het is eigenlijk wel een mooie, viriele en leuke man. Zelfs mijn schoonmoeder zei me deze week dat ik een mooie trui droeg. Iets waarvan mijn vriend verwonderd beweerde dat ze iets dergelijks bij zijn weten nog nooit tegen iemand gezegd had. Veel mensen zien mij graag en ik zie veel mensen graag. En ook zie ik mezelf meestal graag. Het gaat dus verder dan "ik mag niet klagen" : ik ben gewoon content en dankbaar.

Aan de andere kant is het belangrijk om te durven dromen buiten je huidige referentiekaders. Dromen door aan dingen te denken die je buik doen kriebelen tot in je tenen. Aan dingen die je nu bijna niet mogelijk acht. Bijna zoals iemand die met een kikvorssprong en dichtgeknepen neus vanaf de middelste wipplank in een zwembad springt en zich voorstelt hoe het zou zijn om eens helemaal van de allerhoogste wip elegant in het water te duiken. En tussendoor nog drie salto's te maken. Hoe de andere zwemmers met open mond naar hem zouden kijken. Hoe de mensen in de zwembadcafetaria zich van de spanning bijna verslikken in hun pannenkoek. En hoe nadien het hele gebouw zou daveren onder een overdonderend applaus en zelfs de directeur hem komt feliciteren. 

Om aan die zogezegd onmogelijke dromen te denken, daar is een jaareinde het ideale tijdstip voor. Zo heb ik dus een aantal buikkriebelverhalen opgeschreven, die me gewoon een goed gevoel geven enkel al door ze te lezen. De verhalen gaan niet enkel over materie, maar ook "hoe zou het voelen als ik echt iedereen vergeven had" of "hoe zou ik me voelen als ik nooit over iets of iemand zou oordelen" of "hoe zou het zijn als ik totaal los was van alle projectie en verwachtingen". En ook minder edelborstige dromen zoals "hoe zouden mensen tegen me doen als ik de mooiste vrouw van de wereld was/de nobelprijs had gewonnen/de directeur zou zijn van een grote multinational/uitgeroepen zou worden tot de beste auteur ooit" Enzovoort. Enzovoort. Enzovoort.  Zo een beetje als in het televisieprogramma "Wat als...".

Omdat het zo goed voelt, nodig ik je graag uit om zelf je "wat als"-verhalen te bedenken in deze laatste dagen van 2013. Bedenk ze in de file, aan de bushalte, tijdens dat-saaie-familiefeest en vooral iedere keer als je een "wat als" verhaal aan het schrijven bent over één of ander rampenscenario. Maak je niet dik of je dromen realistisch zijn of niet. Bestempel jezelf niet als verwaand, dromerig, naïef of gelijk wat. Bedenk niet dat je geen tijd of geld hebt, of dat je een te hoog BMI hebt om te mogen dromen. Het gaat louter en alleen over verhalen schrijven en je hierbij goed voelen, meer niet. Niks moet en alles mag.  Laat je gaan, doe zot, ga helemaal uit te bol. Komen er emoties vrij, laat ze komen. Alles is okee.

Als je - als extraatje - wilt ontdekken hoe je zelf diep van binnen écht denkt over je eigen dromen, vertel er dan eens eentje aan één iemand anders. Niet aan de klasgenoot uit de "positief denken"-club natuurlijk, maar aan iemand waartegen je dergelijke dingen normaal niet vertelt. Onderzoek hoe standvastig je blijft als die persoon iets zegt als  "maar manneke toch, ik dacht dat Sinterklaas niet bestond?. Anderen spiegelen immers je eigen innerlijk, remember? Dank zij die "spiegel" kan je je eigen weerstanden ontdekken. Weerstanden die je weerhouden van volop te dromen en te fantaseren. Of te manifesteren. 

Alleen één verhaal is echt geen optie. Dat is het verhaal "wat als ik er nu eens voor zou kunnen zorgen dat alles eeuwig en altijd blijft zoals het nu is". Omdat dat verhaal het enige is dat met grote zekerheid niet zal uitkomen. Ook als je op dit moment denkt aan het summum van je geluk te zitten, blijft het belangrijk om flexibel in het leven te staan. Krampachtig vasthouden aan wat er is, vormt immers de beste garantie dat er iets zal gebeuren waar je niet op gerekend had. Want "Als jij je leven niet verandert, verandert het leven jou".

Veel droomplezier! 

29-12-2013 om 21:26 geschreven door patrice  

IK WENS MIJN LIEVE LEZERS EEN PRACHTIGE KERSTTIJD!

25-12-2013 om 20:26 geschreven door patrice  

Nog steeds blijft voor mij kerstavond een belangrijk moment. Ook in de jaren waarin ik op kerstavond alleen was. Ik zette voor mezelf hoe dan ook elk jaar een kerstboom of iets in die aard.  Eénmaal zelfs was het filmmuseum in Brussel open en kon ik er onder begeleiding van life piano-muziek naar een oude kerstfilm kijken. Ik voelde me een keizer. 

Nu staat in het bijzonder "alleen zijn met de feestdagen" voor vele mensen gelijk aan het summum van eenzaamheid en het daarbij horende zelfmedelijden. Getuige het groot aantal zelfmoorden dat in deze periode gebeurt. Alleen al het idee om iemand alleen te laten met de feestdagen leidt tot ongemak, schuld, vermeende verplichtingen en vaak ook ruzie.... "Wàt? Gaan we dit jaar weer naar je ouders met kerst? Vorig jaar hebben we toch afgesproken dat we nu eens naar mijn ouders gingen?" Of  verfijnder "Doe maar iets voor jullie zelf hoor. Ik blijf wel alleen".  Net alsof alle andere dagen waarop je kinderen en andere mensen er voor je zijn (of dagen waarop je op bezoek gaat bij je ouders/familie) in het niets verdwijnen omdat ze uitgerekend niet vallen op kerstdag of nieuwjaar.

Zo ook in mijn relatie. Mijn vriend heeft vele tientallen jaren zijn kinderen meegesleurd naar mémé op oudejaar, waar de schapen de hele avond op een stoel moesten zitten in een veel te kleine ruimte, terwijl Queen Leopoldina vertelde over haar miserie en klaagde over het vuil dat het bezoek zou achterlaten. Toen ik na enkele jaren relatie mee mocht naar mijn schoonmoeder, vroeg ik me af wat hem in godsnaam bezielde om zijn kinderen dit aan te doen. In plaats van gewoon met nieuwjaar es bij zijn moeder binnen te lopen en op oudejaar zelf iets op kindermaat te organiseren. Zeker ook omdat hij zijn kinderen niet zoveel zag. 

Vorig jaar heb ik dan ook bedankt, en ben in Antwerpen gaan varen met mijn schoonbroer. Het was zalig, iedereen aan boord had iets meegebracht en we konden het vuurwerk zien vanuit het water. Mijn lief was op zijn zachtst gezegd razend. Maar het heeft ergens gewerkt,  ook al was dat geenszins mijn bedoeling. Hij heeft dit jaar besloten om met mij oudejaar door te brengen. Met een heel eisenpakket, want zijn moeder alleen laten voor enkel een leuke avond met zijn vriendin is geen optie. Want, zoals te verwachten viel, deze keuze leidt tot heel wat schuldgevoelens bij mijn lief.  Ik voorzie dan ook helemaal géén leuke oudejaarsavond voor hem. Zelf alle sterren uit de hemel naar beneden halen zal nog niet voldoende zijn om voor zichzelf te verantwoorden dat moeder op dat moment alleen zit. Vanuit deze schuldgevoelens dreigen er nog enkele discussies, bijvoorbeeld over het feit dat we én met kerstdag én met nieuwjaar naar schoonmoeder horen te gaan. Terwijl mijn vader ook alleen zit. Het zou voor mij nochtans simpel opgelost kunnen worden: we gaan met kerst naar mijn schoonmoeder, dus met nieuwjaar naar mijn pa. Of omgekeerd. Maar dat vindt mijn lief erg egocentrisch van me. 

Nu kies ik uiteraard voor vrede en niet voor "gelijk halen", dus desnoods ga ik alleen naar mijn vader. Ik vind namelijk niet dat ik mijn vaders agenda moet invullen naar de wensen van mijn schoonmoeder. Ook als ik hiermee een statement zet dat mijn lief opnieuw zal confronteren met zijn moederbinding en ik dus enkel dagen "beeld zonder klank" tegemoet zie. Gelukkig hoef ik maar de herinnering aan de mooie kersttijd bij onkel Günter naar boven te halen om me hiervoor af te sluiten.

Hoe dan ook, je zou ze de (kerst)boom kunnen inwensen, die feestdagen. Toch kan je het ook anders bekijken. Feestdagen zijn bij uitstek dagen waarop de spiegel die je omgeving voor je is, in uitvergrote versie voor je hangt. Op die gevoelige dagen wordt je immers sterk geconfronteerd met wat je voor jezelf gemanifesteerd hebt, maar ook met je eigen verwachtingen en innerlijke leemtes, met je eigen angsten en kwaadheid, met de mate waarin je innerlijk los gekomen bent van je ouders en dus volwassen werd. En  de mate waarin je zelf je kinderen de vrijheid laat.

Als je zoals ik een partner hebt die verstrikt zit met zijn moeder, is het de kwestie om eens te kijken naar je eigen verstrikking met je ouders. Een verstrikking die bijvoorbeeld tot uiting komt in de mate dat je klonen van je ouders-zoals-je-ze-beleefde-als-kind in je huidige leven hebt. Hiervoor verwijs ik naar mijn blogartikel "vergeven zonder vergif". 

Ik denk dat feestdagen ook een uitnodiging zijn om los te komen van je automatische piloot en stil te staan bij wat het allemaal in jezelf los maakt. Want alles wat je nu voelt aan verlatenheid, onvervulde verlangens, stress is iets wat je in 2014 kan loslaten. Op die manier kan enkel al het inzicht die feestdagen je in jezelf geven, wel eens het mooiste feestencadeau zijn dat je jezelf kan geven.  

24-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Bijlagen:
http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/maatschappij.html?playurn=urn:vpro:media:program:30825465¤tPage=1   

Hoe doe je dat als je geen lezers hebt , lees ik in de commentaren? Met die vraag zit ik ook. Tis te zeggen : ik heb wél meer dan 300 mensen die mijn blog al bekeken hebben. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat die 300 mensen de blog ook al hebben gelezen. Ik begrijp dat ook. Ik schrijf graag en veel. Plus : je wordt tegenwoordig overspoeld met blogs, fora, vraaglinks en consoorten. Je kan alle dagen en nachten van je leven vullen met op internet te lezen en herlezen, waarschijnlijk zonder téveel in herhaling te vallen.

Hoe dan ook....mensen vertellen graag hun verhaal. Het doet me denken aan mijn doelgroep van wie ik geregeld hoor "och meiske, ik zou er een tien boeken over kunnen schrijven". Of de vroegere WC madame van Antwerpen Centraal die in eigen beheer een boek had uitgegeven van 300 bladzijden, met als titel "mijn levensverhaal". En me fier vertelde dat ze er 10 van in de Standaard Boekhandel had mogen leggen, dus als ik het boek wilde kopen.... 

Maar ook zonder woorden zie ik vele verhalen. Gebogen schouders, samen geknepen lippen, een afgeborsteld uiterlijk, een stralende blik, rood worden... het vertelt iets. Vaak meer dan je zelf wil of durft te vertellen. Omdat je de afkeuring van anderen vreest bijvoorbeeld. Daarom zie je veel blogs en blogberichten die zo neutraal mogelijk worden opgesteld, of over een thema gaan waarvoor je weinig kans op afkeuring hebt. En toch : het kleine kind in iedereen hunkert ernaar om gezien en gehoord te worden zonder afkeuring.  Het vreest hierbij vooral de afkeuring van de "grote zelf" die je nu bent, en die het meestal gespiegeld ziet in de reactie van anderen. 

Zo een blogchallenge is wat dat betreft een goeie oefening. Je schrijft niet alleen, je deelt het ook met anderen. Plus : je voert ook nog een opdracht uit. Het woord "opdracht" koppelen wij sinds onze schooljaren vaak aan een quotering : zeer goed, goed, redelijk, slecht.  Een "vind ik leuk" bij onze link? Een reactie met "wauw" of "hm, kweet niet goed maar..." op onze  blog?  Het doet ons in vele gevallen toch iets. Op die manier is de challenge een driedubbeldikke uitdaging. Een driedubbeldikke uitdaging wat betreft het thema "zelfliefde" als je het mij vraagt. Bij mij toch . 

Nu mijn vraag aan jou : hoe voel jij je bij de blogchallenge en/of bij bloggen in het algemeen? waar ligt voor jou een uitdaging? wat gaat voor jou vanzelf? en hoe zit het voor jou met bloggen en zelfliefde : hoe belangrijk is de mening van anderen over jouw blog?  wat is voor jou hetgeen je hieruit al geleerd hebt op vlak van zelfliefde? 

Als 13 mijn geluksgetal is, zal ik binnenkort de kans krijgen om de reageren op jouw reactie. Zo niet, jaag ik onmiddellijk mijn zwarte kat buiten en loop nooit meer onder een ladder.  

23-12-2013 om 19:14 geschreven door patrice  

22-12-2013 om 19:06 geschreven door patrice  

21-12-2013 om 11:01 geschreven door patrice  

Toen bij de blog-challenge van Linda Nuyts, waar ik aan meedoe, de opdracht kwam om iemand te interviewen dacht ik meteen aan een aantal mogelijkheden. Doordat ik veel rondcross, ken ik ook veel verschillende soorten mensen. Ik ken verschillende mensen die de Law of Attraction en/of de Cursus in Wonderen in hun vingers hebben en met minder of meer succes toepassen. Maar ook mensen die hier allemaal niks van kennen, maar er toch in slagen in hun leven te krijgen waar ze menen recht op te hebben. Ik ken mensen met een mooie passie, zoals wondere dingen maken uit vilt, musiceren, flesjes met heerlijke geuren samenstellen en verkopen, maquilleren, schilderen, dansen, lampen maken, taarten bakken... Ook mensen die zich helemaal afsluiten voor de gedachte dat wat er gebeurt ook met hen zelf te maken heeft en alles rondom hen met de vinger wijzen (het gros van mijn doelgroep denkt op die manier). Allemaal boeiende mensen om te interviewen... 

Toch denk ik dat ik één mens iets verschuldigd ben. De mens die altijd aan mijn mouw trekt als ik te hard cross, en tegen wie ik dan zeg "he, laat me met rust, ik ben bezig!". En het gebeurt haar al sinds vele jaren, eerst bij haar ouders, nu bij mij. Daarom wil ik nu dit bijzondere mensje de kans geven aan het woord te komen, te zeggen wat ze wil en voelt. Dit mensje is : de kleine Patrice, het meisje met de korte zwarte haren en de grote puppy-ogen.  

Vertel eens wie je bent? Mijn naam is Patrice, ik ben negen jaar. Ik ben net verhuisd. Wij woonden vroeger in Porz, in Duitsland. Mijn zus heet Marina, mijn papa Marc en mijn moeder heet Helga. Mijn papa is nog niet hier, ik weet niet waarom hij niet hier is. Hij komt soms wel in het weekend of wat langer maar dan gaat hij terug naar Duitsland.

Wie is je papa? Mijn papa is een soldaat. Hij werkt in Westhoven. Mijn papa is lief, maar hij drinkt veel pintjes. Mijn mama is dan heel kwaad.

Wie is je mama? Mijn mama is thuis. Vroeger werkte ze bij Pepsi Cola, 's avonds tot 11 uur. Mijn mama is heel streng. Ze kijft dikwijls op mij. Ik moet heel veel doen. Nu is ze kwaad omdat ik weinig punten heb op mijn rapport. Ik heb heel veel slaag gekregen, en ze zegt dat mijn papa als hij komt mij ook hard zal slagen.

Wie is je zus? Mijn zus is nu drie jaar. Zij heeft krulletjes en blauwe ogen. Mijn mama ziet mijn zus liever dan mij. Ik zou liever helemaal geen zus hebben. Mijn zus verklikt alles. Ze moet ook nooit iets doen. Ik moet alles opruimen, altijd. Als haar ijsje op is, moet ik mijn ijsje aan haar geven. Ik ben kwaad op mijn zus.

Ben je ook kwaad op je mama en papa? Ik ben vooral kwaad op mijn mama, omdat ze zo op papa kijft. Ik heb medelijden met papa. Maar bij mijn mama ben ik ook zo bang. Soms is ze ineens boos en ik weet niet waarom. En dan begint ze te huilen. Vroeger was mama veel weg, dan mocht ik bij moeken. Maar nu niet meer omdat ik naar school moet.

Vertel eens wie moeken is? Moeken woont in Brussel, in de Rue van den Bogaerde100 in Sint Jans Molenbeek. Zij is de mama van mijn papa. Zij is heel dik. Moeken heeft pijn aan haar been, en daarvoor bidden wij altijd samen. Moeken kookt en maakt zakouskis. Soms 3000. Dan moet bompapa de hele nacht brood in de oven steken en uitprikken : hartjes, klavertjes... Bij Moeken is het wel plezant. Er zijn altijd mensen : madame De Santos, Mademoiselle Clairboit, Aimée, maar ook mijnheer Vastapane en Lello. En soms gaan we naar tante Madeleine, dat is de zus van Moeken. Die is heel heel lief. Dan kan ik spelen met Chantal en Jean-Louis. Of tante Marieke, dan speel ik met Gerda. Bij tante Marieke krijgen we elke avond Geuze zodat we goed kunnen slapen.  Bij tante Marieke woonde vroeger Bompa Wemmel, dit was heel heel oud en dan is hij gestorven.

Slaat je papa je ook? Ja, mij papa slaat me ook. Hij zegt dan dat ik een "shot onder mijne hol" krijg. En toen ik vroeger pipi in mijn broek had gedaan kreeg ik elke dag een pak rammel. Hij slaat me soms zonder te vragen. Carine zei dat ik een potlood naar haar oor had gegooid en toen kreeg ik slaag. En toen zei mama "je moet dat kind niet slagen als je niet weet of het waar is". Maar als mama zei "oh dat kind maakt mij zot" dan kreeg ik ook slaag van papa en ik had niets gedaan. 

Heb je pipi in je broek gedaan? Ja, ik wil daar niet zo graag over spreken. Ik doe nog altijd pipi in mijn broek. En dan verstop in mijn onderbroek onder mijn matras zodat mama dat niet ziet. En als mama die dan vindt krijg ik veel slaag.

Word je daar dan ook kwaad over?Nee, ik voel me dan zo vies. Op school zeggen ze ook dat ik een vieze ben. Ik heb nooit vriendinnen. Ook in Duitsland zeiden ze dat ik een vieze was. Ik voel me zo vies.

Voel je je ook vies als je bij moeken bent? Nee, dan voel ik me niet vies. Bij moeken plas ik niet in mijn broek. En als ik wel in mijn broek plas eens is ze niet kwaad. Ook tante Madeleine was niet kwaad toen in in mijn broek plaste. Ik had mijn broek dan gewassen in de chassebak van de WC en ze zei dat ik "gedraaid en gesponnen Marc" was.

Vertel eens over je bompapa? Ik heb één bompapa, in Brussel. Vroeger had ik ook een Opa in Eitorf, maar die is al lang dood. Bompapa schildert, hij heeft een kamertje waar hij schildert. Hij schildert heel veel. Hij drinkt ook veel pintjes, en dan is Moeken heel kwaad. Ze zegt altijd dat hij een "malheureuze mens" is. Ik schilder dikwijls mee met Bompapa. Bompapa vindt dat ik heel goed kan schilderen. Ik had een mevrouw geschilderd en een paard en bompapa zei dat het heel goed was. Moeken heeft het dan in een kader gestoken en opgehangen.

Heb je ook een Oma in Duitsland? Ja Oma woont in Eitorf, in een wit huis; in de Goethestrasze 7. We gaan er niet veel. Mama heeft er ruzie met tante Irmi en onkel Herbert. Maar Oma is wel heel lief. Vroeger had ik een vriendin daar, Elke. Maar ik mag er nu niet meer naartoe omdat we eens onze onderbroek hebben uitgedaan en "popo kijken" hebben gespeeld.

Dus je hebt weinig vriendinnen? Ja, maar ik mag ook niet veel buiten. Mijn mama is veel weg en ze wil dat ik op mijn zusje let. Ik kan al veel :: ik kan al eieren bakken. Ik kon dat al toen ik zes jaar was; toen papa niet thuis kwam heb ik eieren gebakken want ik had honger. En ik kon toen ook al de papfles maken voor mijn zus, madame Vercammen had getoond hoe ik dat moest doen. Mijn zus lag toen nog in de wieg. Ze schreide heel veel. En toen is er eens een vriendin gekomen en mama heeft aan papa gezegd dat we alles kapot gemaakt hadden en dat ze het rap heeft opgekuist. Dat was niet waar : we hebben de hele tijd op de zetel gezeten. Mijn vriendin Sabine had ook taart bij van haar mama. Die wist dat ik dikwijls nog geen eten had 's avonds en had taart meegegeven. We hebben toen alles opgerold, alle kruimels. Het was echt niet vuil, ik kan dat goed : rollen. En ook stof afdoen, dus ik heb alles gekuist met een stofvod. Maar mijn mama was boos omdat ik vond dat die taart beter was dan haar appeltaart. En toen moesten we dus op balkon elke avond tot papa thuis kwam. Omdat papa mijn mama geloofde dat we alles kapot gemaakt hadden. Papa blijft dikwijls hangen. En dan moesten we rap eten voordat mama binnen komt. En één keer kwam ze te vroeg binnen en dan was er erge ruzie. En vanaf dan kregen we geen eten meer als papa te laat was,  hij gooide alles in het toilet of in de vuilbak op straat en dan mocht ik niet zeggen. Mijn zus kreeg nog wel papfles van mama maar ik kreeg niks. Ik moest dan nog mijn huiswerk maken, want dat ging niet op balkon. Maar ik heb een pillamp en pillen gekregen van moeken en dan maakte ik mijn huiswerk onder de lakens zodat mama het niet zag dat er licht brandde want anders was ze misschien weer boos op papa. De pillamp verstop ik altijd helemaal achter in mijn nachttafeltje.

Woon je graag in België? Niet zo graag. Ik woonde liever in Duitsland. De school was er veel leuker. Hier zit ik bij zusterkes. Wij moeten een uniform aandoen met een plastieken kol. Die doet veel pijn aan mijn hals. En ik moet ook een hoedje op zetten. Er zijn veel kinderen die met mij niet mogen spelen omdat mijn mama een Duitse is. Er is al een mijnheer met een mes achter mij gelopen omdat mijn mama een Duitse is. Ik was toen heel bang. Ik ben dikwijls heel bang. 

Mocht in Duitsland iedereen met je spelen? Ja, dat wel. Maar ik was niet veel buiten, ik keek dan hoe andere kinderen buiten speelden als ik op balkon zat. Ik verstopte me dan een beetje omdat ik bang was dat ze me zouden uitlachen. En als mama niet moest werken dat was ze altijd aan het kuisen en dan moest ik meehelpen. Als papa er was mocht ik wel buiten. Mijn papa ging dan met mij met de slee rijden en zo, of een sneeuwman maken. Als papa met manoeuvers was moest ik altijd binnen blijven. Er waren ook Duitse kinderen die me wilden slagen omdat mijn papa een Belg was. En ik werd ook gepest omdat ik veel punten had. Ze zeiden dan dan Carine slimmer was dan ik. Een keer was ik de eerste van de klas, en dan is mijn rapport veranderd omdat de dochter van de Kapitein minder punten had dan ik. En die papa was toen boos, en toen kreeg ik een half puntje minder. Ik had dan 91,5/100 en dat andere meisje had dan 92/100. Maar ik kreeg wel een prijs omdat ik de tweede was. 

En nu had je slechte punten? Ja, ik had geen catechismus en we moesten al de eerste dag een proef doen over de catechismus. Ik heb toen geschreven : "zuster, ik heb geen catechismus". Mijn mama en papa begrijpen niet goed wat ze moeten kopen. Als ik een pen krijg, is dat van Moeken. Ik ben dikwijls niet in orde omdat mijn mama en papa dingen niet kopen. En we hebben in Duitsland ook nooit van die grote getallen moeten delen. Dat kan ik niet. En nu had ik ineens 70/100. Mijn mama zei 'Wacht maar tot we thuis zijn". Ik was toen zo bang

Hoe voelde je je, Patriceke? Ik voel me nog altijd bang. Het is niet zo gemakkelijk. Mijn papa is boos als ik iets goed kan. Hij zegt dan dat ik niet boven zijn kop mag groeien. Hij is ook kwaad als ik teveel punten heb op school. Hij heeft mijn piano geruild tegen een aquarium omdat hij die sjingel sjangel niet kon verdragen. Ik was zo gelukkig met die piano, ik had hem nog maar een week. Mama had die kunnen kopen voor 500 fr. Ik weet niet of dat veel geld is, maar zij zei dat dat goedkoop was. En toen was papa boos omdat ik niet blij was met de aquarium. Papa geeft me ook straf, maar mama ook. Als ik zeg dat ik het te warm heb dan luistert ze niet en moet ik een opstel schrijven omdat ik te luid roep. En van papa moet ik 1000 keer schrijven dat ik proper moet zijn. Ik heb toen geschreven tot het terug licht werd, en toen moest ik naar school. En papa zei dat ik als ik van school kwam verder moest schrijven. De juffrouw was kwaad omdat ik niet oplette. Maar ik was zo moe. Ik voel me ook heel verdrietig. Omdat ik vind dat mijn zus veel minder moet doen. Ze vinden haar altijd goed. Ik moet schoenen poetsen op de koer en dan doet mama de deur op slot omdat het te koud is. En dan zie ik iedereen in de zetel zitten met een warme choco. en als ik klaar ben en de schoenen blinken niet genoeg, moet ik ze nog eens poetsen. Ik ben ook verdrietig omdat mama mij soms slaat als ik het niet verdien. Als ik helemaal niets gedaan heb. Zij zegt dan "straks krijg je slaag, ik weet nog niet wanneer, maar je krijgt slaag". Ze legt dan ook soms al dingen klaar waarmee ik slaag zal krijgen. Meestal is dat met de kooklepel. Dat doet heel veel pijn, mama slaagt heel hard. Ik heb dan allemaal blauwe plekken. En ze zegt dat ik ook slaag zal krijgen met de strijksnoer. En met de hondenketting. Ze heeft dat vroeger ook gehad, slaag met de strijksnoer en met de hondenketting. Ik heb bloezen moeten weghangen en ik heb slaag gekregen met elke kapstok van de bloezen omdat ze niet goed waren opgehangen. Papa slaagt enkel op mijn poep met zijn hand, en ook op mijn mond als ik frank ben. En dat doet me allemaal heel veel verdriet. Omdat ik papa zo graag zie. Ik vind dat ik beter voor papa ben dan mama, maar toch heeft hij liever mama. En mama heeft liever ons Marina. Mama was vroeger ook de jongste en werd uitgestoten thuis. En daarom wil ze dat de jongste nu altijd het beste krijgt. Ja, ik ben heel kwaad en heel bang en heel verdrietig. Ik heb al een brief geschreven naar tante Madeleine. Die is pas gestorven. Ik heb gevraagd of ze me wil komen halen. Mijn mama had die brief gevonden. Ik had geroepen; nee mama, niet lezen, maar ze las hem toch en zei dat ik heel veel slaag ging krijgen. Ik heb me toen opgesloten in het toilet. Maar toen ze de brief gelezen had begon ze hard te schreien. Ze vroeg me om buiten te komen en ik gilde "nee" omdat ik dacht dat ik slaag ging krijgen. Maar ik kreeg geen slaag, ze bleef maar huilen. Ik heb geen medelijden met mama.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=Q-Jylprbkk0   

15-12-2013 om 18:31 geschreven door patrice  

15-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

"U doet het voor zichzelf" staat vaak op reclamebrochures of websites van therapeuten en coaches. Meestal een aankondiging van "hou je maar vast als je de prijs leest". Meestal wordt er niet eens een prijs vermeld, en moet je hiervoor persoonlijk contact opnemen. Wat volgens mij laat zien dat vele therapeuten en coaches zelf niet in het reine zijn met het thema "geld". 

Een greepje uit het rariteitenkabinet van de therapiewereld.

Wat denk je bijvoorbeeld van een opleiding van 6 dagen, verspreid over 6 weken voor ....6000 €? Of van een therapieweek in de Ardennen voor 2500 €? Of een coaching aan 100 € per uur (of meer)? Waarschijnlijk gebeurt dan nog niet eens alles officieel, dus de slagzin "ik moet de helft weer afgeven" klopt niet. Gelukkig is de "koffie en thee" vaak inbegrepen. Maar de verblijfskosten krijg je er, bij meerdaagse initiatieven buitenhuis, veelal nog bovenop. En wat dacht je van het gegeven dat je "eerst een uitgebreide screening" moet ondergaan - tegen een prijskaartje van pakweg 150 € - om te kijken of de therapie wel geschikt is voor jou? Hilarisch toch als je bedenkt dat je in het slechtste geval 150  € neertelt om te horen dat je toch beter iets anders zoekt. Nog een goeie is "je schrijft je meteen in (en betaalt) voor 10 sessies". Aan de telefoon of per mail krijg je dan nog de uitleg dat die 10 sessies belangrijk zijn voor je genezingsproces.  Alsof je in een restaurant meteen voor 10 dagschotels moet betalen omdat dat "goed is voor jou" en die moet  opeten hoe weinig zin je er ook in hebt?  En hoe zit het met de therapeuten die je influisteren dat er toch wat scheelt met je basisvertrouwen, maar tegelijk vragen op voorhand te betalen? Net alsof je in een restaurant.... jawel. 

Helemaal te gek wordt het als men marketingstrategieën gebruikt als : "we geven de laatste 15 plaatsen weg voor slechts 30 € ipv 300 €". Je kan dan bv. mailen tijdens een Webinar ("ja Wim is erbij en Anna, en ook Jan, super, nog 12 plaatsen..."), en snel zitten die 15 plaatsen vol. Maar wat later krijg je dan via een ander medium dezelfde oproep. Uh? De plaatsen waren toch bezet? 

Natuurlijk denken coaches of therapeuten vanuit "ik moet hiervan leven" en natuurlijk is het belangrijk dat dit ook kan.  Plus heeft iemand vaak veel geld veil gehad voor de veel te dure opleidingen, en wil hij/zij dit geld terug van zijn of haar cliënten.  Of ze verkondigen de ideeën van een denk-je-rijk goeroe en zijn van mening dat het geven van therapie en/of seminars de weg is die God hen toont om rijk te worden.

En mensen die op zoek zijn naar hulp, wanhopig zijn, vertwijfeld, het niet meer weten, betalen dan een veel te dure prijs in de hoop zich wat beter te voelen. 'Zie je wel, ik hou van mezelf, ik betaal die 3000 € exclusief verblijf voor dat Hou-van-jezelf weekend in de Italiaanse Alpen".  Eenmaal je dat betaald hebt mag het niet mis gaan natuurlijk. Inderdaad krijg je een week liefde en aandacht en daar kan je kleine kind bij momenten ook huilen waarbij je liefdevol opgevangen wordt door de groep onder begeleiding van een supermama of -papa. En dan kom je gelukkiger naar huis. Verandert je leven na zo een week volledig? Misschien. Maar waarschijnlijk niet. 

Wellicht voel je je de eerste dagen prima en krijg je dan wat afkickverschijnselen. Vervolgens gaat het vaak zoals het soms gebeurt bij drugsverslaafden die in na hun ontwenning naar huis moeten  : je wordt weer geconfronteerd met dezelfde situaties en voor je het beseft ben je weer in hetzelfde patroon. Zo snel gaat "ontwikkelen" namelijk meestal niet. Ontwikkelen doe je stap voor stap, met de inherente terugvallen. Je leert gaandeweg kaders en technieken die je kunnen ondersteunen maar dan nog blijven er uitdagingen. Andere of dezelfde.

Gelukkig zijn er ook meer en meer therapeuten en coaches die als geschenk naar de wereld, gratis of voor een laag bedrag hun know-how verspreiden. Prima vanuit het idee dat je altijd terugkrijgt wat je geeft. Maar dat idee werkt natuurlijk niet als de gratis sessies gebruikt worden om je betalende aanbod te kunnen verkopen. Op dat moment geef je niet, maar vraag je opnieuw om iets te krijgen. 

Uiteraard zeg ik niet dat alle therapeuten en coaches de hele tijd gratis moeten werken of niet rijk mogen worden. Zij zouden zich echter meer bewust moeten zijn van hun rol, de reden waarom hen de weg getoond werd om hulp te geven aan mensen die meer van zichzelf willen leren houden.  Het verspreiden van manieren waarop mensen meer van zichzelf en anderen kunnen houden is immers meebouwen aan een liefdevolle wereld. En als je dat doet, reageert de cosmos en komt de overvloed die je weggeeft naar je toe. In de vorm van geld, maar misschien in een andere vorm, zoals gezondheid, liefde, vriendschap.... 

Dus zou er volgens mij het volgende kunnen gebeuren : 

- de prijs voor opleidingen en trainingen op een realistisch niveau brengen. Je verhongert wellicht niet als je voor 6 dagen training 600 € (dus 100 € per persoon per dag) per persoon vraagt ipv 6000  € (1000 € per persoon per dag!).  Bij 10 personen kom je met 600 € nog steeds aan een omzet van 1000 € (1 x 100) per dag of 6000 € voor de betreffende 6 dagen... Niet slecht denk ik. 

- vraag jezelf af voor wat je het doet en wees daar eerlijk in. Als geld voor jou een punt is, straal je dit ook uit naar je cliënten. Luisteren met dollartekens in je ogen is niet echt luisteren. Angst dat je je geld niet zal krijgen is angst. Punt. En angst zie je en ruik je.  Wees je bewust van je angst en spiegel deze niet op je cliënten. Okee, je zal dan misschien mensen hebben die te laat of niet betalen. Maar die trek je dan wel lekker zelf aan, Law of attraction, weet je wel? En als je die aantrekt, zijn zij niet je vijanden maar je leermeesters om te kijken naar hoe JIJ je voelt over bv. geld en geven.

- hou therapie en coaching betaalbaar en stel je dienstbaar op. Cliënten die zich ongemakkelijk voelen met wat ze moeten betalen maar zo erg in de puree zitten dat ze denken zich daarmee hopelijk beter te voelen, gedragen zich naar jou toe niet vrij en ontspannen. Het beste zou zijn om met elke cliënt een bedrag af te spreken waarbij je je beiden goed voelt (misschien kan je al eens op voorhand nadenken wat voor jou het nog comfortabel is om voor te werken maar ook wat je voor jezelf kan toelaten om te ontvangen...). Werk vanuit je roeping en je passie, niet vanuit het idee om "rijk" te worden. Geld komt vanzelf als je er klaar voor bent.

- blijf gratis geven aan de wereld, zo vervul je je maatschappelijke opdracht die je in deze incarnatie kreeg. Maar doe dit vrijuit, zonder iets terug te verwachten. Dus geen boeken- of cd/dvd-verkoop, geen reclame voor je betalend aanbod etc. tijdens je zogeheten gratis sessies. De deelname van eenieder is al een geschenk aan jou : iedereen die meedoet erkent je in je deskundigheid.  Wees hen dus dankbaar.

Ben je therapeut of coach en wekt dit weerstand op? Lees het artikel dan nog eens van vooraf aan, kijk wat het met je doet (wat denk je, voel je....) en ga ermee aan de slag..

voorbeeldje van de voor de rest zeer geniale Robert Betz : bekijk de prijzen onderaan en zorg dat je niet van je stoel valt . gelukkig is het 2000 € afgeprijsd tov vorig jaar, maar als je het hele proces doorloopt ben je toch een 10.000 € lichter.....  http://robert-betz.com/fileadmin/files/infomaterial/TT-Prozess_und_Ausbildungen/Betz-TT-2014-DOWN.pdf

12-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

"Je zult je naaste vergeven"... Velen onder ons hebben dit wellicht sinds hun kindertijd gehoord. Ondertussen is het woord "vergeven" de kerk uitgegaan en meer algemeen geworden. Talrijke boeken gaan over dit thema, en oprechte vergiffenis wordt meer en meer beschouwd als de sleutel tot een gelukkig leven. Daarom zal dit bericht, en waarschijnlijk nog veel andere berichten op mijn blog, over dit thema gaan.

De "moeder van alle vergeving" is de vergeving van je ouders. Vaak hoor ik mensen zeggen "ja, dat is gebeurd hoor, ik kom nu goed overeen met mijn vader/moeder, ik heb mijn vader in zijn laatste levensjaren verzorgd, ik ren me de benen onder mijn lijf voor mijn moeder...." etc. Dit is natuurlijk zeer edelborstig, maar het is slechts de top van de ijsberg.

Om te zien of je je vader en moeder vergeven hebt, is het belangrijk te kijken hoe je leven er nu uit ziet. 

Vaak zijn moederthema's zaken als veiligheid, geborgenheid, ontvankelijkheid en uiteraard je vrouw-zijn. Als vrouw ook je relatie met mannen.  Je moeder was  immers de eerste vrouw die je over mannen hebt horen praten (i.c. je (stief)vader bijvoorbeeld). Weinig mensen hebben hierbij gehoord "ach zo zalig, ik zou hem morgen opnieuw trouwen". Als man neem je vaak emotioneel de plaats in van een (emotioneel of lijfelijk) afwezige vader. Je krijgt ook een eerste beeld over hoe een vrouw is. Had je een afhankelijke moeder, een kenau, een artistieke moeder die leefde voor haar kunst... dan is dat het eerste concept van "vrouw" voor je geweest. 

Vaderthema's hebben te maken met carrière, daadkracht, scheppingsdrang en ook je man-zijn. Uiteraard is ook de vader voor een vrouw bepalend voor haar eerste manbeeld. Hoe was je vader : een "nieuwe man", een macho, een dromerige hippie, een pantoffelheld...? Hoe je je vader beschrijft, zo leeft ook in jou de blauwdruk voor "man". Voor een jongen is de manier waarop vader was en de manier waarop vader zijn partner behandelde boetserend voor het manbeeld van zichzelf, en de manier waarop de jongen op latere leeftijd naar vrouwen kijkt.

Een verdere indicatie zijn ziekten. Het groot aantal aandoeningen aan vrouwelijke resp. mannelijke organen, toont de verwevenheid van vele mensen met hun ouders. 

Om je moeder of je vader te kunnen vergeven is er meer nodig dan nu "goed met hen op te schieten". Dit zit op rationeel niveau, en niet op het niveau van het wezen. De mate waarin je je ouders vergeven hebt kan je enkel aflezen uit hoeveel van bovenstaande thema's nog in je leven aanwezig zijn.  En waarvan je je afvraagt "hoe kan dat nu, ik heb mijn moeder/vader vergeven en het lijkt wel alsof ik ze steeds weer opnieuw om me heen manifesteer".

De kwestie is: in jou zit een klein kindje dat destijds compleet afhankelijk was van zijn ouders. Dat kindje heeft zich om te kunnen overleven, helemaal moeten aanpassen. Het heeft ook zijn zelfbeeld gevormd naar wat de ouders zegden. En zelden was dat "jij bent fantastisch, lieve kind". Het is doordat jouw ouders met het kleine kind in zichzelf niet in het reine waren, dat ze de grote liefde die jij als kind voor hen voelde, niet efficiënt konden beantwoorden. Het waren hongerige kinderen die een kind moesten opvoeden, en vaak van dat kind verwachtten wat ze destijds bij hun eigen ouders waren tekort gekomen.

Om echt te kunnen vergeven en los te laten is het dan ook nodig dat je een uitlaatklep geeft voor dit kleine kind. Hoe kan je dat doen? Een goede manier is om gedurende een week of twee een brief te schrijven naar je moeder en/of vader. Niet vanuit je volwassen ik, maar vanuit het kleine kind :wat heb je nodig dat je niet krijgt, wat voel je, hoe kijk je naar je mama of papa?  Begin aan de brief en schrijf er elke dag een stukje bij. 

Laat alle emotie komen. E-motion : het woord alleen al duidt op beweging, dus emotie toelaten is toelaten om te stromen. Pas als je je eigen verdriet, woede, haat... leert liefhebben kan je deze ook loslaten. Hiervoor kan je tappen, mediteren of gelijk wat, als je er maar op let dat je je emoties niet "weg wil" maar vertrekt vanuit aanvaarding.

Heb je je eigen lijfelijke vader of moeder niet gekend, dan nog waren ze een belangrijke speler in je persoonsvorming. Hierop kom ik terug in één van de volgende berichten. 

11-12-2013 om 12:09 geschreven door patrice  

Voor "het domste wat ik ooit heb gedaan" moet ik iets kiezen tussen "alle domme dingen die ik deed", zoals Zjef van Uytsel (of wie was het ook weer) zingt. Niet gemakkelijk, om hier een "best of" uit te selecteren. Vooral ook omdat ik eigenlijk fel in love ben met mijn eigen domheid. Vlak nadien kan ik me wel de haren uit het hoofd rukken maar wat later moet ik er toch meestal om lachen...

Nu zijn er enkele dingen waarmee ik NIET kan lachen. Nog niet. Dingen waarvoor ik me nu nog altijd een klein beetje schaam, of waarvan ik toch nog wat spijt heb. Die me meer of minder uit mijn comfortzone brengen als ik ze deel met anderen, omdat ik vrees voor afkeuring (wat natuurlijk een spiegel is van mijn eigen afkeuring). Vermits deze oefening juist daarom gaat, geeft ik je hier, zij het met wat weerstand, mijn top 5 van deze domme dingen: mijn dochtertje (van 5 jaar toen) een klap geven toen ze te traag stapte (waardoor het schaap op de grond viel), scheiden van mijn eerste man (omdat ik de liefde die hij gaf niet aan kon), een veel te dure motorfiets kopen op krediet (om mijn toenmalige lief te behagen) en een voor mij bijna-dodelijk ongeval creëren (omdat ik dacht niets waard te zijn nadat er drie keer na elkaar een lief de relatie met me beëindigde). Maar de topper is : veertien dagen naar Antwerpen verhuizen vanuit Gent. 

Ik woonde in Gent in een wijk waar ik me niet zo goed voelde. Het was een wijk met veel Turken wat me in het begin erg aantrok. Maar ik werd als "vrouw alleen" niet zo vriendelijk (of juist véél te vriendelijk ) onthaalt. Bovendien bevond zich om mijn hoek een filiaal van de Turkse maffia en hadden de Grijze wolven een café in de straat waarop de mijne uit kwam. Er veranderde veel in mijn leven op dat moment, en ik was bang en ongelukkig. Zoals vaak gebeurt bij mensen, was ik gefocust op mijn gevoel van onveiligheid en zocht ik vanuit deze energie koortsachtig naar een oplossing.

Ik had in de jaren 80, toen ik in Antwerpen woonde, een (in mijn ogen) leuke tijd beleefd.  Dus zei ik de mooie duplex waar ik woonde op en zocht een appartement in Antwerpen op zoek naar meer geborgenheid : mijn zus woont er en mijn toen beste vriendin was ernaar toe getrokken. Maar zoals het gaat als je een kip-zonder-kop-actie begint: er was in die periode niets, maar dan ook niets te huur. De immo-kantoren hadden dit naar eigen zeggen nog nooit meegemaakt. Vermits ik mijn woonst in Gent al opgezegd had (om mezelf onder druk te zetten voor die stap "ik verhuis naar Antwerpen") was het best spannend. Uiteindelijk kwam er een appartement vrij in het gebouw waar een vriend van mijn schoonbroer woonde. Mijn intuïtie zei dat ik hier niet wilde wonen, maar ik had in mijn ogen geen andere keuze. Dus verhuisde ik op de tweede kerstdag van het jaar 2000 met mijn hebben en houden naar Antwerpen. Groot afscheidsfeest in mijn dochter haar school, afscheidsfeest van mijn vrienden in Gent enzovoort. 

De law of attraction was me echter te snel af. Ik was verhuisd omdat ik me niet veilig voelde, en raad eens : die nacht werd er vlak voor mijn nieuwe deur iemand doodgeschoten door de Albaneze Maffia. Ook geen koorknapen.  Bovendien bleek het appartement zo goed als onbewoonbaar : de stront van de man die boven woonde liep van mijn WC muren en achter de keukenkasten rook het naar schimmel. De huisbaas beloofde er snel iets aan te doen, maar in de feestenperiode was er geen aannemer te vinden. Plus bleek er nergens zonlicht binnen te komen, wat een regelrecht ramp is voor een zonnekind als ik. De buurt was groezelig, er werd op elke hoek gedeald of getippeld. Daarbij waren nog straatwerken-in-de-sneeuw (wellicht de enige aannemer die tijdens die periode wél actief was ) waardoor alles onder de modder zat. "Het is precies een monster mama" zei mijn dochter over een grote enge graafmachine. En zo leek het ook : van 7 uur 's ochtends tot 7 uur 's avonds klonk door de straat een hevig gebrul dat heel het gebouw deed sidderen. In het appartement onder mij woonde een pooier, die er niet enkel heel eng uitzag, maar die ook elke nacht luidruchtige sollicitatietesten deed in de slaapkamer onder de mijne. Als ik geluk had was het met één vrouw, maar vaak waren er meerdere kandidaten.

Eerst hield ik me sterk, maar toen er na een week opnieuw iemand werd omver geblaft, deze keer door de Russische maffia, kon ik het niet meer aan. In tranen belde ik een vriendin ... wat moet ik doen, ik heb iets heel stoms gedaan met te verhuizen, ik ben hier nog banger dan in Gent. Zij zei "ben jij een boom? Niet toch? Waarom ga je dan niet gewoon terug weg?".

Ik moest even aan het idee wennen, maar zag er wel heil in. Dus ging ik opnieuw op zoek naar een huis in Gent. De huisbaas van het appartement in Antwerpen was gelukkig een schat van een man. Hij had niet eens borg gevraagd en zei na mijn verhaal : "kind, als je daar niet gelukkig bent, moet je terug naar Gent gaan!". 

Nu moest ik opnieuw zeer snel iets vinden, en ook in Gent was er nagenoeg niks te huur. Uiteindelijk vond ik viavia een huis van iemand die op reis was en waar ik drie maanden mocht wonen. Een prachtig maar klein huisje, waardoor ik veel van mijn spullen in een depot moest steken. Dus huurde ik een opslagruimte, maar toen we er toekwamen met de twee verhuisvrachtwagens die ik gehuurd had, bleek de sleutel niet te passen. Het noodnummer gaf geen soelaas, het werd laat en ik stond met de handen in het haar. Eén van de verhuishelpers had toevallig de Koopjeskrant bij zich, en dus belde ik naar alle nummers die een garage verhuurden in Gent. Ondanks het late uur (het was intussen 22 uur, berekoud en glad) was er iemand bereid om nog langs te komen en me een garage ter beschikking te stellen tegen een lage huurprijs. We zetten snel de meubels binnen, en slaagden erin om nog voor middernacht de vrachtwagens terug te brengen, zoals was overeen gekomen. 

En zo kwam het dat mijn dochter na de kerstvakantie terug de klas binnenstapte van de Steinerschool waar ze haar afscheid gevierd had. "Ik schaamde me dood" zei ze nadien. Gelukkig kan ze er nu hard om lachen.

De periode van dreiging heeft nog een tijdje geduurd, ook in het nieuwe huis en in de woonst nadien. De law of attraction doet zijn werk , zonder pardon. Maar drie jaar nadien heb ik de beslissing genomen om een huis te kopen en mezelf wat dat betreft wat stabiliteit gegeven. Met het geld dat heel dat avontuur me gekost heeft had ik wellicht het terras kunnen zetten waar ik nu naar uitkijk.  Tijd om mezelf dit avontuur te vergeven, I guess...

11-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Soms wat Amerikaans YES WE CAN en het verhaal dat ertussen wordt geweven is niet altijd even boeiend, maar het blijft een eye-opener 

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=ioONhpIJ-NY   

Het bleek te gaan om een yogalerares die gratis filmpjes op internet zette via een nieuwsbrief. Dertig mensen meldden zich aan. Ze maakte filmpjes over yoga bij rugpijn, migraine, zwangerschap enz... Tot op een dag zich iemand voor haar gratis "nieuwsbrief" afmeldde . De lerares was er helemaal ondersteboven  van : haar yogalessen waren prima, gratis, toegankelijk. De gedachte kwam "ze zou zich niet bij mij mogen hebben afgemeld". 

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=lHn_OxWTRUA   

06-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

Omdat elke kleine stap naar het doel leidt,, wil ik graag één van de kleine stappen delen die ze me aanraadde. Stappen om bij mezelf te blijven in iets minder comfortabele situatie. De stap is : zoek in elke situatie die je een gevoel geeft van verdriet, teleurstelling, woede etc. iets positiefs. Natuurlijk wil dat niet zeggen dat je je gevoelens moet opzij drukken. Het is gewoon een manier om met liefde te leren kijken, meer niet.

Ik heb daar mijn eigen variatie op gemaakt "ontdek het geheim". Of : welke positieve geheime boodschap zit achter deze uitdaging verborgen? Dat maakt het voor mij wat minder een verplichting. En geef ik me ook minder op mijn kop als ik deze verplichting niet nakom.

Mijn dochter vergeten katteneten te kopen? Het grote geheim is dat dit me de kans geeft om zelf te gaan en ik nu de keukenrol kan kopen die ik al zo vaak vergeten ben. Mijn vriend te laat?  Het geheim is dat het nu tijd is om voor mezelf een kopje koffie te zetten. Mijn baas slecht geluimd op me? Het geheim is dat hij me helpt om mezelf te leren goedkeuren.

Ik geef toe : soms heb ik helemaal geen zin om dit geheim te vinden, dan wil ik nog eens naar mijn oude vertrouwde patronen en denken dat anderen het allemaal schuld zijn.

Maar op de momenten dat ik er wel zin in heb, werkt het super. 

Bijlagen:
http://safe-with-a-smile.blogspot.com.es/p/love-laugh-lifestyle.html   

Arsch-Engel is tegelijk een vervorming van Aarts-engel. Net die mensen die het ons het moeilijkst maken zijn, volgens Betz, in wezen onze Aartsengelen.

Ook Chris Criscom beschreef in haar boek "Angst is bedrieglijk" dat de zielen die het meeste liefde voor je hebben, je ook het meeste uitdagen. Ik stel me dat al zo voor : je zit voor je incarnatie op een wolkje, en naast je zit een ander zieltje dat zegt "Wel ik zie je zo graag dat ik bij het volgende leven je moeder wil zijn die je verstoot als je een baby van 1 jaar bent".  En misschien zitten ook je toekomstige klasgenootjes, partners en werkgevers op een nabijgelegen wolkje en verklaren "en als je die les niet volstaat, dan willen wij je met veel plezier ook verstoten hoor". Waarop je ze innig bedankt.

05-12-2013 om 00:00 geschreven door patrice  

04-12-2013 om 18:22 geschreven door patrice  

03-12-2013 om 19:04 geschreven door patrice