Op 3 april werd Ida telefonisch geïnterviewd
door de radio naar aanleiding van het Embizo van vorige week, ik hielp haar met
het beantwoorden van sommige vragen en ik probeerde haar aan te moedigen, want
ze was wat zenuwachtig. S avonds was er een infosessie in
klapmuts. Voor de meeting ging ik mee naar Bongeka haar huis. Ze woont
samen met haar vriend en dochtertje in een huisje dat gebouwd is uit
golfplaten. De muren zijn niet helemaal dicht, waardoor er stof en wind
binnenkomt langs alle kanten. Er is ook geen water aanwezig in het huisje, ze
moeten dus telkens achter water wanneer ze willen afwassen, water willen
drinken, zich willen wassen . Ze had wel iets moois gemaakt van haar huis. Het
was een komen en gaan van vrienden en familie en ik maakte onder andere kennis
met haar broer. Hij maakt fotos op feesten. Ik zag ook Liyema terug, het
dochtertje van Bongeka. Ze zat boordevol vragen. Zo begreep ze niet dat ik geen
Afrikaans sprak als blanke en ze begreep niet zo goed hoe ik naar hier gekomen
was. Er kwamen
11 vrouwen opdagen op de informatiesessie, wat minder was dan gehoopt/verwacht.
Er werd besproken wat we konden doen om meer vrouwen te mobiliseren. Blijkbaar
is de klapmuts-gemeenschap moeilijk te organiseren. Er waren een paar nieuwe
vrouwen aanwezig, dus we overliepen de namen en iedereen kreeg de kans om
problemen aan te brengen en om vragen te stellen over het werk op de
boerderijen. De aanwezige vrouwen waren enorm gemotiveerd en zullen er dan ook
alles aan doen om de volgende keer meer vrouwen te verzamelen. Ik nam verslag
van de meeting. Op het einde gingen we allemaal in een cirkel staan voor een
gebed en we hielden ook een minuut stilte voor twee vrouwen die gestorven
waren.
Woensdagavond
kwamen Claus, Ivana en Tande op bezoek. Charlotte maakte een heerlijke
pastaschotel klaar. Het was een gezellige avond, het is leuk dat we allemaal zo
goed overeen komen!
Donderdag
mocht ik mee naar een bijeenkomst in
Kaapstad. Ik moest op 5h opstaan, want Ida wou de ochtendspits vermijden. We
waren veel te vroeg in Kaapstad en de andere vrouwen hadden nog niet ontbeten,
dus toen gingen we naar Wimpy. Daar at de rest een ontbijt bestaande uit
frieten, worst, ei, tomaat en toast. Ze houden hier echt van vettig eten,
sommigen eten bijna elke dag frieten met kip of vis. Ik hield het bij een tas
rooibosthee, want ik had al ontbeten (muesli met yoghurt en fruit). Op de
bijeenkomst werden de nieuwe arbeidsrechten overlopen, we kregen die ook op
papier. Ik ga alles nog eens goed doornemen, want het is interessant om te
weten wat er in de nieuwe wetten staat.
Vorige
week heb ik loopschoenen gekocht, ik miste het om aan sport te doen. Ik wou
eerst kijken voor heel goedkope schoenen, omdat ik ze misschien zal moeten
achterlaten, maar toen dacht ik dat dit geen goed idee zou zijn voor mijn rug
en ik besloot dus om toch te kiezen voor duurdere schoenen. Intussen ben ik al
twee keer gaan lopen, 1 keer in de vlakke zon en de tweede keer tussen de buien
door. Het deed echt enorm deugd om te gaan lopen.
Vrijdag
moesten we niet werken, Goeie Vrijdag is hier een officiële feestdag. Ik heb
dus eens uitgeslapen en s middags gingen we picknicken samen met Tande. We
namen ook onze boeken mee. Het was een rustig dagje, wat wel eens deugd deed.
Zondag
hadden we een paasontbijt voorzien met croissants, eclairs en donuts. Het was
de eerste keer dat we koffiekoeken aten, dus het smaakte! We hadden ook
ovenfrieten gekocht, maar die waren helemaal niet zo lekker als
verwacht/gehoopt. Wanneer ik terug thuis ben zal ik dus met volle teugen
genieten van de overheerlijke Belgische frietjes. S middags mocht ik mee met
Knowledge en Shephard naar hun familie (de mensen bij wie ik al een paar keer
ging thuiswachten). Daar aten we taart. Ik miste het wel om paaseitjes te rapen
in de tuin, misschien kan de paashaas nog vlug even binnenspringen als ik terug
ben?
Op
paasmaandag besloten we naar Kaapstad te gaan, om de Tafelberg te bezoeken. We
kochten een ticket voor de 'hop on, hop off toeristenbus', zodat we de
belangrijkste bezienswaardigheden van Kaapstad konden zien. Toen we aan het
loket stonden van Table Mountain wist de vrouw ons te vertellen dat er geen
uitzicht was die dag, omdat het wat bewolkt was. We besloten toen om een andere
keer terug te komen. We stapten af bij Camps Bay om daar te lunchen. Om 5 uur
hadden we onze laatste trein terug en we moesten lopen om die trein te halen.
Op de trein ontmoetten we meneer Franken, hij moest bij elke halte door het
raam hangen om te roepen welke haltes er nog aan bod zouden komen. Plots kwam
hij bij ons zitten om een praatje te slaan. Hij werkt al 36 jaar voor Metrorail
en binnen 4 jaar moet hij op pensioen. Hij vertelde met heel veel passie en
enthousiasme over zijn job en hij nam ons ook even mee in de locomotief van de
trein.
Vorige week zaterdag gingen we
uit in Kayamandi, Bongeka had ons meegevraagd. We werden vergezeld door onze
twee Zimbabwaanse vrienden. Heel wat mensen verklaarden ons zot dat we daar
naartoe gingen, Kayamandi is een township waar het niet echt veilig is om rond
te lopen. Het feestje vond plaats in openlucht, echt heel gezellig! We waren de
enige blanken, dus toen Bongeka aankwam was het gemakkelijk om ons terug te
vinden. We waren vroeg, dus er was eerst niet zoveel volk maar al snel werd het
drukker en barstte het feestje los. Ik kreeg hier en daar een complimentje dat
ik goed kan dansen en dat ik african hips heb, al is er toch wel nog werk aan
de winkel vind ik. Heel wat mensen waren bezorgd, want af en toe vroeg er
iemand hoe we naar huis gingen en als we wat te lang wegbleven kwamen ze ons
zoeken. Lief van hen, maar ik moet zeggen dat ik me op geen enkel moment
bedreigd voelde ofzo. Het was een geslaagde avond, zeker voor herhaling
vatbaar.
Maandag moest ik verslag typen
van een workshop. De workshop werd georganiseerd ter voorbereiding van een tweedaagse
workshop in Kaapstad, waar verschillende organisaties en mensen uit het
werkveld aanwezig waren (farm workers, seks workers & home based care
workers). Eerst moesten de vrouwen hun verwachtingen en bezorgdheden voor de
workshop opschrijven. Tijdens de workshop werden de werkervaringen besproken en
de problemen die de vrouwen daarbij ondervinden. Ook werd er gepraat over de
problemen die er zijn om vrouwen te organiseren.
Vorige week moest ik samen met
Tande werken aan een press release naar aanleiding van het embizo dat
georganiseerd werd deze zaterdag. Een embizo is een bijeenkomst waarbij de
minister in debat treedt met het werkvolk. Fatima vroeg ons om een
persbericht te schrijven, we hadden dat nog nooit gedaan dus het was niet
eenvoudig. Uiteindelijk herschreef Fatima ook bijna de hele tekst, maar het was
wel fijn dat ze ons de kans gaf om het te proberen. Volgende keer zal het wel beter gaan.
Ik ging ook mee met
Bongeka en Ida om te praten met een meisje dat onterecht ontslagen werd. Op
haar 17de werd ze zwanger van een man van bijna 40. Er ontstond een
ruzie tussen de familie van het meisje en de man omdat hij na de geboorte niet
wou betalen voor het kindje en er ook niet wilde voor zorgen. De boer koos de
kant van de man en hij zei dat het meisje teveel herrie schopte op de
boerderij, daarom ontsloeg hij haar. Ze had helemaal niets verkeerd gedaan.
Omdat WFP niet zo geliefd is bij de boeren moesten we het meisje gaan ophalen
aan de poort van de boerderij en toen namen we haar mee naar een plaats wat
verder om met haar te praten. De boer reed af en toe voorbij om te zien wat we
aan het doen waren.
Vrijdag gingen we met de 5
interns naar een feestje van de school van Idas kleinkinderen. Ida kwam ons na
het werk oppikken. We gingen eerst naar haar huis om samen iets te eten. Het
feestje was dik in orde. Er was veel volk en de muziek was goed, ik heb terug
veel gedanst die avond.
Zaterdag moest ik vroeg opstaan om naar het embizo te
gaan, het was een pijnlijk korte nacht. Het embizo werd georganiseerd door het labour
department en aangezien ik voor het labour programme werk was het dus
interessant om dat bij te wonen . De minister van arbeid en een paar
vertegenwoordigers van de overheid kwamen spreken en er was de mogelijkheid om
vragen te stellen of opmerkingen te geven. Voor WFP werden er twee bussen
geregeld, maar er kwam een bus niet opdagen, daardoor waren er dus heel veel
farmworkers tekort. De vrouwen stonden te wachten op de bus, maar toen het te
lang duurde gingen ze terug naar huis. In het publiek zaten farmworkers, vakbonden en
organisaties die de farmworkers vertegenwoordigen. Wanneer er gesproken werd in
het Engels werd er vertaald in het Xhosa en het Afrikaans. Toen de interactieve sessie aanbrak werd al snel
duidelijk dat er teveel mensen waren die aan het woord wilden komen. Maar
buiten stonden allerlei kraampjes waar de mensen hun verhaal konden doen. Eén vrouw vertelde dat ze al 12 jaar zonder proper water
zat, ze moest de was doen in bruin water waardoor het schoolhemd van haar
kindje bruin was geworden. Ze had ook geen elektriciteit. Ze vroeg zich af hoe
lang ze nog zo zou moeten leven en ze nodigde de minister uit om eens een
kijkje te komen nemen. Een ander probleem dat besproken werd was het vervoer,
dat vaak heel gevaarlijk is. De boeren vervoeren de arbeiders in trucks, waar
wij dieren in zouden vervoeren. De farmworkers vroegen zich af hoe het zat met
eventuele verzekeringen. Ook bleek dat sommige seizoenarbeiders moeten betalen
voor hun veiligheidskledij en dat de kleren vaak te dun zijn. De minister vertelde dat ze 39 boerderijen bezocht had en
dat er slechts op 3 boerderijen problemen waren. Fatima (onze directeur)
reageerde daarop dat de boerderijen op de hoogte waren van de komst van de
minister, dat dit dus zorgde voor een vertekend beeld. Ze nodigde de minister
uit om haar overall aan te trekken en het werkveld in te trekken. Ze zei ook
dat er te weinig inspecteurs waren en dat de overheid weigerde om samen te
werken met de vakbonden en de andere organisaties in het werkveld. Omdat we met zo weinig waren van WFP kregen we allemaal
een VIP-badge. Na het embizo mochten we gaan lunchen in de VIP-tent. De vrouwen
die mee waren genoten met volle teugen van de uitgebreide maaltijd. Aan de
overkant van het terrein werd er eten uitgedeeld aan de mensen van het dorp,
het was een echte stormloop. Het was eigenlijk de bedoeling om enkel eten te
geven aan de farmworkers die aanwezig waren op het embizo, maar al snel stond
het hele dorp daar.
Na het embizo gingen we naar een braai bij Sharon. Haar
huis grenst aan het Jonkershoek Nature Reserve, echt een heel mooie plaats om
te wonen. We zaten heel de avond buiten op een paar bankjes, rond twee
vuurtjes. Het gezelschap bestond uit Sharon en Thandi (collegas), 3 vrouwen
die betrokken zijn bij de activiteiten van WFP, wij (de 5 interns), een dronken
buurman en de zoon van Sharon met zijn vrienden. Achteraan de tuin stond een soort hutje/tuinhuis waar de
zoon van Sharon en zijn vrienden vaak rondhangen, zij zorgden de hele avond
voor muziek. In België zouden de buren al lang komen klagen zijn over de te
luide muziek. Er werd terug veel gedanst. En de dronken buurman raakte
blijkbaar voor de eerste keer in zijn leven een blanke vrouw aan. Hij was
dronken op een aangename manier, daarom wou ik hem wel een paar dansen gunnen.
Het was een heel sympathieke man, maar hij had duidelijk een alcoholprobleem.
Hij was nog maar in de 30, maar hij zag er echt veel ouder uit. Het was wel wat vreemd om te zien dat de jonge gasten
zaten te drinken en drugs gebruikten en dat hun ouders daar niets van zeiden.
Gisteren ging ik mijn was doen bij de nonkel van
Knowledge, terwijl we zaten te wachten vroegen ze ons plots of we het zagen zitten om op de kindjes te letten, zo moest ik dus onverwachts een hele dag babysitten. Ik was er niet echt
op voorbereid, maar ik deed het met heel veel plezier.
Het was een heel druk weekend, ik ben dus wat moe nu,
maar ik vind het echt fantastisch dat iedereen ons uitnodigt voor vanalles.
Op 12 maart maakten we kennis met de drie andere interns. Claus (uit
Duitsland) blijft twee maanden, zijn
vriendin Ivana (uit Peru) en Thandi (uit G.B) blijven 3 maanden. Zij zullen
allemaal werken voor het cooperatives programme.
Nu zij er waren zaten we eens allemaal
samen om te bespreken wat wij kunnen doen de komende maanden. Ik zal
samenwerken met Ida en Bongeka bij het Labour Programme. Dit programma licht
de farm workers in over hun rechten. Zo is er vanaf 1 maart bijvoorbeeld een nieuw
minimumloon en de meeste farm workers zijn daar niet vanop de hoogte. Via
workshops, informatiesessies, pamfletten, huisbezoeken worden de farm workers
op de hoogte gebracht van hun rechten. Ida groeide op op een boerderij en ze
heeft er dus ook heel lang gewerkt, Bongeka komt ook uit het werkveld waardoor
beide vrouwen enorm gedreven zijn. Heel leuk om samen te werken met hen!
Dinsdag
wilden de collegas graag samen eten. Ze stelden voor om braai te doen. Ik
hielp met het snijden van de groentjes, Claus en Thandi (de twee mannelijke
interns) stonden aan de braai. De vrouwen bij WFP moeten wat wennen aan het
mannelijke gezelschap, er hebben hier namelijk nog nooit mannen gewerkt. Op de
braai lagen heel grote stukken varkensvlees en ze hebben hier ook de gewoonte
om braaibrood te eten. Dat zijn gewoon twee boterhammen met daartussen tomaat
en heel veel ajuin, een soort croque-monsieurs op de bbq dus. Hiermee was mijn
eerste braai een feit. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan zou ik uiteraard
vegetarische dingen voorzien.
Toen we
woensdag aankwamen op het werk vertelden ze ons dat we mee mochten met Elna
naar Ceres om een paar scholen te bezoeken. Na de schoolbezoeken moest Elna nog
naar een meeting, dus ze waarschuwde ons dat het een lange dag zou worden.
Onderweg naar Ceres vloog er een steen tegen ons raam. Er was een serieuze ster
recht voor de chauffeur. Elna had wat schrik om verder te rijden, aangezien er
hier nogal veel putten in de weg zitten en het s avonds ook wel serieus kan
afkoelen. We stopten op een kampplaats waar WFP soms dingen organiseert. De man
nam Charlotte en mij mee in zijn jeep om ons een rondleiding te geven op het
terrein. We zagen zebras en springbokken. We stopten ook bij de buren die
gewonde springbokken verzorgden. Eén van de springbokken volgde me overal en likte
mijn benen helemaal af, altijd leuk. Toen we terugkwamen van de rondrit had
Elna beslist om niet verder te rijden, we keerden dus terug naar Stellenbosch.
We waren dan toch vroeger terug dan verwacht en we hebben geen scholen bezocht,
maar ik weet intussen dat de dingen hier niet altijd verlopen als verwacht en
ik geniet van elke belevenis.
Vrijdagavond
ging ik met Knowledge babysitten op zijn twee nichtjes. We gingen hen eerst
ophalen op school en daarna gingen we naar hun appartement. Daar kwam ik nog
maar eens tot de vaststelling dat privacy iets typisch westers is. Het
appartement had één slaapkamer en daar sliepen de ouders en hun dochter in. De
ouders studeren nog allebei en hun dochtertje heeft heel veel energie, ik kan
me dus heel goed inbeelden dat het niet zo evident is om zo te leven.
Zaterdag vertrokken we samen met Claus en
Ivana op roadtrip, woensdag 21 maart is een feestdag in Zuid-Afrika (Human
Rights Day), dus WFP ging pas terug open op donderdag. We besloten daarvan te
profiteren dus trokken we erop uit voor een paar dagen. We reden eerst naar
Kirstenbosch, dat is een grote botanische tuin in Kaapstad. Nadat we daar
hadden rondgewandeld reden we door naar Cape point. Daar bezochten we een
vuurtoren, een gezellig strandje en ook Kaap van de goeie hoop. Dat laatste
was meer voor de naam dan voor wat er te zien viel. Op het domein van Cape
Point liepen baboons rond. Deze dieren zien er heel schattig uit, maar zijn
blijkbaar behoorlijk gevaarlijk. Zo zagen we bijvoorbeeld dat er eentje in een
auto probeerde te klimmen via het raam.
De eerste nacht sliepen we in een
bacpackers in Simonstown, daar deelden Charlotte en ik de kamer met nog twee
andere mensen. Vanop het terras van de backpackers kon je de zee zien, ideaal
om s morgens een tasje thee te drinken.
Zondagochtend gingen we de pinguïns
bekijken en daarna reden we verder naar Strand, daar geraakten zowel Charlotte
als ik verbrand. We hadden ons nochtans goed ingesmeerd, maar de zon stond op
haar hoogste punt, dus dat zal teveel van het goeie geweest zijn
waarschijnlijk. De dagen erna moesten we ons dus wat bedekt houden en goed
smeren met aftersun.
Die avond sliepen we in Mosselbaai, in een
bacpackers in de vorm van een trein. De trein stond vlakbij de zee, waardoor je
de zee kon horen wanneer je in bed lag. In Mosselbaai viel er eigenlijk wel
niet zoveel te beleven.
Maandag stopten we in Victoriabaai, Ivana
en Claus gingen het water in, Charlotte en ik bleven flink in de schaduw
zitten, kwestie van onze verbrande huid wat rust te gunnen.
De volgende stop was Knysna. We wandelden
wat rond in dit gezellige dorpje en ik kocht een olifant gemaakt uit blik in
één van de kraampjes. Ik weet dat het de bedoeling is om wat af te dingen, maar
ik heb waarschijnlijk toch teveel betaald. De man was wel heel sympathiek en
hij legde uit dat het heel moeilijk was om dingen te maken uit blik, hij toonde
ook zijn handen die vol zaten met schrammen. Ik zou graag enkel aandenkens
kopen aan mensen die de dingen zelfgemaakt hebben, omdat ik dan weet dat het
geld bij hen terecht komt.
S avonds belandden we in Plettenberg.
Daar zagen we Jasper (medestudent die daar zijn stage doet). We wisselden
ervaringen uit tussen pot en pint. Het was een heel gezellige avond.
Dinsdag mochten Charlotte en ik mee met Jasper naar de township waar hij zijn
stage doet. Hij gaf ons een rondleiding in het schooltje waar hij werkt en we
wandelden ook even rond in The Crags (dat is de naam van de township). Toen
we in de backpackers vertelden dat we naar de township gingen verklaarde één
van de mannen ons zot. Hij zei dat het allesbehalve veilig was om daar rond te
lopen. Maar zoals we hier al vaker meemaakten was dat echt wel overdreven. De
mensen waren allemaal supervriendelijk en ik voelde me helemaal niet bedreigd
ofzo. Ik denk dat de angst die bij veel mensen leeft ervoor zorgt dat het
inderdaad gevaarlijk wordt, maar zolang je je vriendelijk opstelt zijn de
andere mensen ook vriendelijk tegen jou.
Na een middagje op het gemak rondwandelen in
Plettenberg reden we verder naar Oudtshoorn. Daar sliepen we in een gezellige
en rustige backpackers. Die nacht kon ik eindelijk eens deftig slapen.
Aangezien er niet veel volk was sliepen Charlotte en ik alleen in een kamer
waar eigenlijk een tiental mensen in pasten.
Woensdag brachten we een
bezoekje aan een struisvogelfarm. Achteraf bekeken hadden we dat beter niet
gedaan, want ik begon me enorm op te jagen aan alles. De struisvogels hadden
niet veel plaats om rond te lopen en de man vertelde ook dat ze de pluimen
uittrokken, ik vermoed dat ze die dan verkopen. Op het einde van de rondleiding
was er de mogelijkheid om op de struisvogels te zitten en werd er een race
gehouden, ik vond dat er echt over dus ik heb de rondleiding toen verlaten om
iets te gaan drinken.
Woensdagavond waren we
terug in Stellenbosch en we waren moe, maar voldaan. Zuid-Afrika is echt een
prachtig land, ik zou hier wel kunnen wonen eigenlijk ;-).
Hier ben ik weer om mijn avonturen van de voorbije week
met jullie te delen.
Vorige week maandag kwamen ze eindelijk om het lek in
onze badkamer te repareren. Ze moesten een stuk van de muur uitbreken om de
buis waar het lek in zat te kunnen vervangen. De loodgieter was blank en hij
had een zwart hulpje mee. Terwijl het hulpje de tegels uitkapte, wat heel veel
stof en vuiligheid met zich meebracht, liep de blanke man wat heen en weer op
de gang en kwam hij af en toe eens kijken of alles nog goed ging. Toen het
vuile werk gedaan was kwam de blanke man naar binnen om de kapotte buis te
vervangen en daarna moest de zwarte jongen alles opkuisen. Ik voelde me heel
vreemd bij dit alles, maar dit is helaas tot op vandaag een veelvoorkomende
situatie.
Dinsdag werkten we aan de site. We moesten alle fotos op
de server bekijken en de goeie eruit halen. De structuur op de server is ver te
zoeken en er waren heel veel fotos bij van slechte kwaliteit, dus het was
behoorlijk veel werk om een selectie te maken. We moesten ook per programma een
tekstje schrijven. Ook speelde ik even voor fotograaf, we hadden namelijk fotos
nodig van alle staff members.
Woensdag
liepen we mee in een betoging in Kaapstad, wat een belevenis! Er was heel veel
volk en iedereen was aan het zingen en dansen, heel leuk om mee te maken! Zoals
verwacht viel onze groep al vrij snel uit elkaar, ik bleef over met Bongeka, de
rest van de collegas liep elders in de betoging. Bongeka en ik droegen het
spandoek van de organisatie. Op een bepaald moment kwam er een journalist naar
mij, ik maakte hem snel duidelijk dat hij beter Bongeka kon interviewen. Nadat
hij dat inderdaad gedaan had, wou hij mij toch ook nog een paar vragen stellen.
Ik viel natuurlijk wel behoorlijk op als één van de weinige blanken en dan nog
met een spandoek vast. Het feit dat ik daar rondliep als blanke zorgde er ook
voor dat er heel wat mannen met mij op de foto wilden, al zal de drank daar ook
wel voor iets tussen gezeten hebben waarschijnlijk. Net als bij ons zien
bepaalde mensen zon betoging als een uitstapje. Het was in ieder geval een heel leuke
ervaring!
Donderdag werkten we de hele dag aan de site van WFP. S
Avonds kwamen Marc en Karien eten. We
hadden hen uitgenodigd omdat we hen graag wilden bedanken voor alles wat ze
voor ons gedaan hebben en nog steeds doen. We zijn echt heel dankbaar dat we
hen leerden kennen!
Vrijdagavond gingen we op pad met twee collegas (Ida en
Bongeka) en met Griet. Griet vertrok zaterdag terug naar België dus we wilden
graag iets doen samen. We gingen eerst iets eten en daarna nam Ida ons mee naar
een soort club. Er was niet zoveel volk en de aanwezige mannen hadden al
behoorlijk wat gedronken, we moesten ze af en toe letterlijk van ons afslaan.
Maar het was een leuke en gezellige avond. Ik vind het heel jammer dat Griet
naar huis gaat, ik ga haar missen. En ik kijk al uit naar het resultaat van
haar werk hier!
Zaterdag nam Karien ons mee naar Franschhoek. Ze zette
ons af en twee uur later kwam ze ons terug ophalen. We liepen op het gemak wat
rond om te kijken in de winkeltjes. Het dorpje leek enorm op de Provence en de
namen van heel wat dingen waren ook in het Frans. Wel terug een opvallend
contrast tussen het centrum en er net buiten.
Zondag gingen we naar het strand (de naam van de
badplaats was Strand). We werden vergezeld door twee jongens uit Zimbabwe. We
gingen met de taxi en het was wel handig om iemand mee te hebben die wist welke
taxis we moesten nemen. Al is het systeem niet zo moeilijk, het is een beetje
zoals een bus nemen bij ons. Er hing een bordje dat er maximum 15 mensen in de
taxi konden, maar op een bepaald moment zaten we er toch wel met een stuk of 20
personen in. Ik was dan ook heel blij toen we aan het strand waren, want het was
om te stikken in die taxi! Eén van onze compaignons vertelde ons hoe het strand
vroeger ingedeeld was in een zone voor de blanken en een zone voor de zwarten.
En vreemd genoeg behouden sommige mensen die verdeling tot op vandaag, op het
ene stuk van het strand waren bijna enkel zwarte mensen te vinden en hoe verder
we wandelden hoe meer blanken we tegenkwamen. Het water was lekker warm om in
te zwemmen, echt heerlijk. Ze hadden ons gewaarschuwd dat er soms heel veel
wind was aan het strand, maar we hadden een goeie dag uitgekozen blijkbaar,
want er was gewoon een aangenaam briesje.
Zo, er is al weer een
weekje voorbij. En we hebben terug vanalles beleefd J.
Dinsdag werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een
conferentie in Kaapstad. De titel van de conferentie was Can
land and agrarian reform in South Africa create opportunities for smallholder
farmers and help reduce rural poverty?.
We namen
samen met Thandi de trein richting Kaapstad. Overdag is het veilig om de trein
te nemen, maar vanaf dat het wat later op de avond wordt raden ze het nemen van
de trein ten zeerste af. We kochten een biljet voor 1ste klas, hier
bestaan enkel eerste en derde klasse. Derde klasse is blijkbaar heel druk, de
mensen staan echt op elkaar gedrukt. En aangezien we toch wel een hele poos op
de trein moesten zitten stelde Thandi voor om in eerste klasse te reizen . Ik
vond het wat te vergelijken met de tweede klasse van bij ons, want het werd
toch ook wel druk hoor. En toen het warm begon te worden reden we gewoon met de
deuren open, gelukkig hadden wij een zitplaats kunnen veroveren. In Kaapstad
namen we terug een taxi, deze keer reden we mee met een chauffeur die
geïnvesteerd had in fancy boxen en de muziek stond echt keihard, wat tot
ergernis leidde bij een paar passagiers. Ik vond het best wel gezellig, het was
precies een partybusje. De conferentie
vond plaats in het Protea President Hotel, een veel te chique hotel als je het
mij vraagt. De overvloedige luxe stond in schril contrast met de problematiek
die besproken werd die dag. Tussendoor
hadden we het met Carmen over de problemen in Zuid-Afrika en dat zijn er een
heleboel. Maar ze blijven heel hoopvol.
Doordat er elke nacht wel
ergens een feestje is in ons appartement slaap ik niet zo goed, ik begon dus
wat oververmoeid te geraken. Charlotte had nog een extra paar oordopjes mee die
ik mocht gebruiken en dat heeft ervoor gezorgd dat ik woensdagnacht eindelijk
eens deftig kon slapen. Ik werd tussendoor wel nog een paar keer wakker, maar
ik voelde me al een stuk frisser donderdag. Ik denk dat ik vanaf nu elke nacht
met die oordopjes ga slapen!
Donderdagavond moesten Carmen en Thandi naar een vergadering
en ze vroegen ons mee, niet zozeer voor de vergadering maar eerder om ons het
mooie uitzicht te tonen. Onderweg bleek dat er een wijziging van de plannen
was, er was namelijk een telefoontje binnengekomen van een gezin dat uit hun
huis gezet was. Ze stonden langs de weg met hun hele hebben en houden. Er was
ook een baby bij van 6 maanden. Het was na 17h, dus we konden niet meer zoveel
mensen bereiken om nog een slaapplaats te vinden . Uiteindelijk kon er een
plaats geregeld worden voor de vrouwen en de kindjes, de mannen moesten de hele
nacht bij hun gerief waken. Blijkbaar had de boer een uitzettingsbevel, maar
dat gezin was daar niet vanop de hoogte. Charlotte en ik hadden enorm te doen
met die mensen en we boden aan om hen even bij ons in huis te nemen, Carmen
legde ons uit dat we dit niet konden doen. Want wanneer je dat voor 1 iemand
doet, moet je het voor iedereen doen. Daarna reden we dan verder naar de vergadering. Het
gebouwtje waar de bijeenkomst doorging lag bijna op de top van een berg, het
was een wilde rit naar boven. Terwijl de rest aan het vergaderen was, genoten wij van het uitzicht en speelden we ook met de
kindjes. Op weg naar huis konden we
genieten van een prachtige sterrenhemel. Door de weinige verlichting is die
hier heel goed zichtbaar. Echt mooi! Het was terug een lange dag, maar ik vind
het wel fijn als mijn dagen goed gevuld zijn.
Vrijdagavond hadden we afgesproken met Griet en haar
Amerikaanse kamergenote om naar een reggae-festivalletje te gaan. Volgens ons
plannetje was er in het centrum van Stellenbosch een informatiepunt over alles
wat er die avond te doen was, het leek ons wel interessant om daar eerst even
langs te gaan. Nadat we de weg gevraagd hadden kwamen we terecht in een museum
waar er een opening van een tentoonstelling bleek te zijn. De mevrouw aan de
ingang zei dat we toegangsticketjes nodig hadden, we waren dus blijkbaar op de
verkeerde plek beland. Maar ze zei dat we toch verder mochten lopen, dat het
goed was voor één keer :-p. We waren wat underdressed, maar we lieten dit
allemaal niet aan ons hart komen en we lieten ons een gratis glaasje schuimwijn
inschenken. We gingen ook even een kijkje nemen op de tentoonstelling. Er
hingen onder andere tekeningen van Paul Emsley, het was zo mooi gedaan dat je
zou denken dat het fotos waren, echt prachtig! Jammer dat ik helemaal geen
talent heb voor zon dingen. Daarna wilden we dan naar dat festivalletje gaan, maar
toen we de weg vroegen bleek al snel dat het een heel eind stappen was. En
iedereen zei dat het echt gevaarlijk was om in het donker rond te wandelen. We
overwogen even om met een taxi (eentje zoals we die kennen bij ons) te gaan,
maar dat bleek heel duur te zijn. We besloten toen maar om gewoon op het gemak
iets te gaan eten en om daarna een leuk cafeetje te zoeken. Ik heb mijn eerste
Zuid-Afrikaanse pint gedronken en ik moet zeggen dat het eigenlijk wel lekker
was, al kon het uiteraard niet tippen aan ons heerlijke Belgische bier ;-).
Zaterdag gingen we mee met Elna, zij is verantwoordelijk
voor het jeugd- en gezondheidsprogramma van WFP. We reden terug naar Ceres,
waar we vorige week ook met Ida waren. We stopten op een boerderij waar er
blijkbaar heel veel problemen zijn met mishandeling en alcoholgebruik. Het was
de bedoeling dat we de vrouwen op de hoogte brachten van de werking van WFP en
dat we een datum vastlegden voor een eerste informatiesessie. Nu polsten we
eerst even wat de problemen waren van de vrouwen, ze waren met niet zoveel,
maar tegen volgende week gingen de nu wel aanwezige vrouwen de anderen op de
hoogte brengen. Op die boerderij was er een vrouw die heel erg mishandeld werd
door haar man, al jaren aan een stuk en ook voor de ogen van hun kinderen. Maar
ze durft haar man niet verlaten, omdat het huis op zijn naam staat, als ze bij
hem weggaat heeft ze dus echt niets meer, want ze heeft ook geen familie
waarbij ze terecht kan. Ik voelde me nog maar eens heel machteloos! Daarna stopten we nog op een paar boerderijen, Griet was
ook terug mee en ze wou graag nog wat fotos nemen. Elna had ons gewaarschuwd
dat er heel veel mensen dronken zouden zijn, in het weekend moeten ze niet
werken en beginnen ze al van s morgens vroeg te drinken. Op één van de
boerderijen zagen we een vrouw die inderdaad behoorlijk dronken was, ze klampte
ons meteen aan. Heel schrijnend om te zien, want haar dochtertje liep daar ook
rond. Die vrouw woont nu bij haar ouders en haar moeder zorgt voor haar dochtertje.
De moeder van de vrouw had al een paar
keer haar gerief buiten gezet, omdat het voor haar ook soms teveel wordt. Toen
we vroegen hoe het kwam dat ze zo was beginnen drinken zei Elna dat de vrouw in
een relatie zit waar er veel mishandeling is. Veel mensen zitten hier echt in
een straatje zonder einde. Ze vroeg ons om hulp, maar Elna zei dat ze bij
zichzelf moest beginnen, dat ze daarna pas kon helpen.
S avonds hadden we terug afgesproken met Griet en
Catherine om iets te gaan drinken. Onderweg liepen we een Nederlandse jongen
tegen het lijf die in hetzelfde hotel verbleef als Griet en Catherine, hij
stond te praten met twee jongens uit Zimbabwe. We geraakten allemaal aan de
praat en we gingen samen verder. Het was een leuke avond.
Vandaag werden we
uitgenodigd door Karien en Marc om hen te vergezellen naar een optreden van de
Blues Broers. Dit optreden vond plaats in Kirstenbosch, echt een prachtige
locatie! Alle mensen brachten lakens mee om op te zitten en een pick-nick, heel
gezellig allemaal! We ontmoetten er ook de familie van Karien, allemaal heel
lieve mensen. Het was een leuke afsluiter van het weekend!
Ik ben benieuwd wat de
komende week weer allemaal in petto zal hebben voor mij J.
Donderdag
vroeg Thandi, één van onze collegas, of we zin hadden om s avonds mee te gaan
naar een bijeenkomst waar ze moest spreken. We willen graag zoveel mogelijk
meepikken nu we hier zijn, dus we zeiden ja. Het was
allemaal nogal vaag geregeld, we wisten gewoon dat we rond 17h15 voor de deur
moesten staan van WFP en dat we daar moesten wachten op twee mannen, waarvan de
ene met een witte auto reed en de man is van Sharon, een andere collega. We
wisten totaal niet naar wie we moesten uitkijken, want de meeste autos zijn
hier wit. Maar we hebben elkaar gevonden. We
dachten dat we met die mannen konden meerijden naar de bijeenkomst in Kaapstad,
maar blijkbaar werden we opgepikt door een taxi. De taxis hier zijn helemaal
anders dan die bij ons. Zo bestaat een Zuid-Afrikaanse taxi uit 5 rijen met
telkens 3 zetels, er zijn geen gordels voorzien, de chauffeur belde achter het
stuur en er ging een sticker stop TB, open the window. Ik zat op de
achterbank naast drie andere meisjes en ik moest me in de bochten goed
vasthouden om te voorkomen dat ik niet op hen schoof. Op de
bijeenkomst kwamen een paar mensen vertellen over hun organisatie. Het publiek
mocht ook haar mening geven en vragen stellen. Het ging er soms hevig aan toe
en ik begreep ook niet altijd waar het over ging. Maar het kwam er eigenlijk op
neer dat iedereen het ermee eens was dat ze teveel onderdrukt werden op de
boerderijen en dat het land niet eerlijk verdeeld is. Het was leuk om eens mee
te maken.
Op de
terugweg zat onze taxi stampvol en we moesten onderweg een paar keer stoppen
omdat er een probleem was met de motor. De pechstrook hier wordt meer gebruikt
als extra rijstrook dan als pechstrook, dus toen we daar stil stonden om de
motor te repareren toeterden alle autos en ze vlamden ons voorbij.Normaal
ben ik nogal bang in het verkeer, maar aangezien iedereen er nu gerust in was
voelde ik me wel op mijn gemak. En ik vond het best wel gezellig allemaal.
Onderweg
moesten we een paar mensen afzetten in Kayamandi, een buitenwijk van
Stellenbosch. Het contrast met het centrum van Stellenbosch is enorm, de mensen
leven in heel kleine huisjes. Tandi zei dat we zeker eens moesten komen eten
bij haar mama, die een bed & breakfast heeft in Kayamandi. Ze kan blijkbaar
heel lekker koken en ze maakt typische Afrikaanse kost, dat willen we uiteraard
wel eens proeven.
Zaterdagochtend hadden we afgesproken met Ida om pamfletten uit te delen over het nieuwe
minimumloon voor farm workers. We hadden afgesproken om 6h. Ons groepje bestond
uit Charlotte en ik, Ida, Griet (een Belgische fotografe) en een jongen uit
Brazilië (hij kon amper Engels, dus de communicatie met hem verliep uiterst
moeilijk). Ida bleek haar rijbewijs kwijt te zijn, dus we reden eerst nog
ongeveer anderhalf uur rond (naar haar huis, naar het politiebureau).
Uiteindelijk bleek dat ze naar een kantoor moest gaan dat niet open was op
zaterdag, we gingen dan maar op pad zonder haar rijbewijs in de hoop dat we
niet tegengehouden zouden worden . We reden naar Ceres (zon anderhalf uur
rijden van Stellenbosch) en daar moesten we uitleggen aan de farm workers dat
wanneer ze minder verdienen dan het minimumloon ze mogen bellen naar WFP. We
deelden 500 folders uit, dus we bereikten toch wel een grote groep mensen. In
het weekend krijgen de farm workers even vrijaf om boodschappen te doen, ze
worden naar het centrum gebracht met allerlei karren, sommige waren helemaal
gesloten en waren eerder om dieren in te vervoeren.
Op de
terugweg naar Stellenbosch stopten we nog op een paar boerderijen. We spraken
met de farm workers en we mochten ook even in hun huisjes kijken. Het nemen van
fotos lag nogal gevoelig, de mensen zijn hier heel bang dat hun fotos
gepubliceerd gaan worden in een krant en dat hun bazen dat zullen zien. Nadat
Ida had uitgelegd dat we uit België kwamen was het geen probleem meer dat we
fotos namen en begonnen sommigen zelfs te poseren. Onze laatste stop was in
spooky town, een heel erg afgelegen plaats zonder verlichting waar de mensen
echt in enorme armoede leven. Dit is een plaats waar mensen naartoe trekken
wanneer ze afgedankt worden bijvoorbeeld. We maakten daar kennis met Roos, haar
man kwam een paar jaar geleden om tijdens zijn werk op de boerderij. Ze kreeg
niets van vergoeding en sindsdien woont ze dus in spooky town. Zelf werkte ze
ook heel haar leven op die boerderij.
Ik vond
het heel lastig om al die armoede te zien, ongelofelijk dat mensen zo moeten
leven! Ook was er een vrouw die vertelde dat ze geslagen wordt door haar man,
je voelt je echt heel machteloos op zon moment. Ik vond
het zelf wat ongepast om overal fotos van te nemen, dus ik heb dat wat
beperkt. Nadat Ida vertelde dat we van België waren vroegen sommigen om
gefotografeerd te worden, dus dat deed ik toen ook wel.We
werden overal heel hartelijk ontvangen, wel jammer dat ik niet echt kon
communiceren met de mensen.
Vandaag
trokken we onze wandelschoenen aan, we wilden graag de natuur intrekken. En
aangezien Stellenbosch ingesloten is door bergen en natuur dachten we dat dit
wel geen probleem zou zijn. Maar blijkbaar zijn veel van die gebieden
afgesloten, enkel de rijke mensen kunnen er via hun tuin in. We hebben dan maar
gewoon wat rondgewandeld, tot we plots op een stuk natuur botsten waar we wel
in konden, vlak naast het sportterrein van de universiteit van Stellenbosch.
Het was er prachtig! Tijdens het wandelen hoorden we plots kinderen lachen,
toen we wat dichter gingen zagen we dat ze in een meer aan het zwemmen waren.
Er stond een bord dat het verboden was om te zwemmen, maar het zag er wel zalig
uit! Ze riepen ons dan ook meteen toe come swim with us, misschien kunnen we
dat de volgende keer wel doen J. Het was
een lange en intensieve wandeling, maar het heeft deugd gedaan!
We
vervelen ons hier dus niet zoals je kan lezen J.
Vorig weekend gingen we op pad in Stellenbosch, op
aanraden van Karien gingen we naar de botanical garden. Het was heel leuk
zitten daar, dus we namen onze boeken mee en we lazen op het gemak met het
geluid van de fonteintjes op de achtergrond.
Maandagochtend werden we verwacht op onze stageplaats, we
mochten komen wanneer we wilden. En toen we aankwamen bleek dat er niemand echt
goed wist wat moesten en konden doen. We hebben dan maar wat gewerkt aan ons
stageplan dat we moeten opstellen voor de Katho.
Smiddags gingen we een matras kopen, want Charlotte
sliep tot nu toe op een kampeermatras die nogal dun was. Allison bracht ons
naar de winkel. Haar auto is echter niet zo groot, dus het was een heel gedoe
om die matras daar in te krijgen. We propten hem op de achterbank en daar moest
ik dan ook nog bij, maar de achterdeur was stuk dus moest ik over de voorzetel
klimmen. Haar auto is ook nogal oud, dus ze moet enorm aan haar stuur sleuren
om uit een parkeerplaats te geraken bijvoorbeeld.
Dinsdag was onze tweede stagedag. We zaten samen met
Collette om te bespreken wat we kunnen doen de komende 5 maanden. Onze
stageopdracht ziet eruit als volgt:
- Helpen
bij een onderzoek over het verband tussen socio-economische empowerment, op
gender gerelateerd geweld en het risico op HIV in de Westkaap. Wij zouden
ingeschakeld worden bij het verwerken van de onderzoekresultaten. We hebben
daar nog geen ervaring mee, maar het is de bedoeling dat er iemand van buiten
WFP ingeschakeld wordt om ons wat in te leiden hierin.
- Verder
werken aan een programma dat gegeven zal worden in scholen aan meisjes en
jongens van 13/14 jaar. Het is de bedoeling dat er gewerkt wordt rond
rollenpatronen, gelijkheid, relaties, . We moeten dus kijken om deze themas
op een speelse, maar toch leerrijke manier aan te snijden. Het idee hierachter
is dat de jongeren, vooral de meisjes, al vanaf die leeftijd op de hoogte zijn
van wat hun rechten zijn, wat ze mogen toelaten . Wanneer er enkel gewerkt
wordt met volwassen vrouwen zal er een soort van vicieuze cirkel ontstaan.
Hierbij komt onze chiro-ervaring zeker van pas.
- Ook
zouden we af en toe ingeschakeld worden in de andere programmas van WFP, zodat
we echt zien waar WFP mee bezig is en wat de problemen zijn op de boerderijen.
Eén
van de programmas houdt zich bezig met de rechten van de arbeid(st)ers, op
zaterdag 25 februari mogen we mee om pamfletten uit te delen op de
boerderijen. In die pamfletten staat wat
het minimumloon is dat de farm workers zouden moeten krijgen.
Over de middag zaten
we samen met een paar collegas, het was heel gezellig. Ze waren meteen
vanalles aan het regelen om ons eens mee te nemen naar het strand en om eens
samen uit te gaan enzo, echt tof J! Ze toonden ons ook fotos van hun kinderen en
kleinkinderen en ze vroegen ons om ook eens wat fotos mee te brengen. We
babbelden ook over België, Ida was er al eens geweest. Ze herinnerde zich niet
zoveel van ons landje, enkel dat de chocolade heel lekker was. We hadden het
ook over het schoolsysteem. Hier beginnen de lessen in de lagere school rond 8h
en rond 13h zit het er al op. De middelbare school duurt tot rond 14h/15h,
afhankelijk van school tot school.
Woensdag werden we om 6h10 verwacht om op
teambuilding te gaan. We reden naar de boerderij en de sfeer zat er meteen goed
in. Het was de bedoeling dat we hielpen met het plukken van de druiven. We
kregen elk een tuinschaar en toen begonnen we eraan. Al snel werd duidelijk dat
het zwaar werk is, vooral voor de rug omdat je de hele tijd voorover gebogen
moet staan. Er is ook niets van schaduw,
dus er moet gewerkt worden in de vlakke zon. Wij hadden geluk dat het vandaag
een beetje bewolkt was. Ze hadden ons ook aangeraden om een lange broek aan te
trekken en onze armen te bedekken en dat was inderdaad een goed idee, want je
moest soms echt tussen de planten kruipen om de druiven te kunnen afknippen.
Charlotte en ik gingen gisterenavond goedkope kleren kopen, omdat we wisten dat
we wel eens heel vuil zouden kunnen zijn en dat is inderdaad het geval, we
hangen vol met druivensap en aarde enzo. De farm workers worden betaald per
krat dat ze vullen en ze verdienen ongeveer 7000 rand (ongeveer gelijk aan 700
euro) per maand. Wanneer ze een krat
gevuld hebben moeten ze die afgeven aan de tractor die voortdurend heen en weer
rijdt en dan krijgen ze een rode jeton, op het einde van de dag kunnen ze die
dan inwisselen voor geld.
Ik vond het een leuke ervaring om eens te
kunnen zien hoe het eraan toegaat op zon boerderij. En voor 1 dag was het
plezant, maar ik zou het niet kunnen voor de rest van mijn leven!
Het was ook een leuke manier om de
collegas beter te leren kennen. We hebben veel gelachen, maar we hebben ook
wel goed gewerkt.
Voor ik vertrok had ik op internet een
lijstje gevonden met een paar woorden Xhosa, omdat ik wist dat dit gesproken
wordt door een deel van de Zuid-Afrikanen, 1 van de collegas spreekt Xhosa
(het is haar moedertaal) en ze vond het heel leuk dat ik een paar woordjes
kende. Ze wil mij de taal ook leren, maar momenteel heb ik al genoeg met het leren
van Afrikaans ;-). Wanneer ze traag praten begrijp ik het Afrikaans wel, maar
meestal praten ze te snel en het is soms ook een mengeling van Engels,
Afrikaans en een dialect.
Plots begonnen de collegas te lachen en
ik vroeg wat er aan de hand was, ze vertelden me dat 1 van de farm workers had
gezegd dat hij me leuk vond. Ik had nochtans echt foute kledij aan (een veel te
ruime broek en een hemd dat eveneens te groot was). Ik heb me er allemaal niet
teveel van aangetrokken, maar de collegas vonden het wel heel grappig
uiteraard. Op het werk zijn het bijna allemaal single moeders en ze maken heel
veel grapjes over mannen enzo J. Ze zeiden ook dat we dan eens een homewarming party moeten geven in ons
appartement en dat we mannen moeten regelen voor hen :-p. Die homewarming party
overwegen we wel, we wonen vlakbij het werk, dus het lijkt ons wel leuk om na
het werk op het gemak iets te drinken samen. En ik heb hen gezegd dat ik graag
wil proeven van het Zuid-Afrikaanse bier, ze zeiden dat ze dat dan wel zullen
meebrengen. Ik ben benieuwd, al denk ik dat het niet zo goed zal smaken als het
Belgische bier.
Op de fotos zie je: de botanical garden, de collegas
tijdens de teambuilding, uitzicht over de wijnvelden met de farm workers.
Intussen zijn we
geïnstalleerd in ons appartementje. Ik heb het gevoel dat we aan het kamperen
zijn, want we hebben niet zoveel materiaal. We kregen wel wat dingen mee van
Karien en Marc die we mogen lenen, we zijn hen eeuwig dankbaar voor al hun
hulp! We hebben een klaptafel met twee stoelen, twee matrassen, gordijnen, een pot,
een pan, borden en bestek. Ook kregen we een koelkastje mee dat ze over hadden,
dat is wel nodig om ons eten in te bewaren met die warmte. We hebben dus genoeg
om te overleven ;-).
Gisteren hebben
we de eerste avond gevierd met een flesje wijn en de film into the wild. Net
voordat we wilden kijken naar de film ontdekten we een kakkerlak in mijn kamer,
best wel vies. In de gang ligt er ook eentje. Vannacht was er nogal veel lawaai
(we zitten in een studentencomplex en er is een grote weg naast ons
appartement) en het was ook heel warm om te slapen. Maar ik was moe van het
verhuizen en van al het heen en weer geloop van de dagen ervoor, dus ik heb
toch wel goed geslapen.
Vanmorgen gingen
we op pad om nog wat gerief te kopen. Eén van de dingen op ons lijstje was een
product tegen kakkerlakken en dat hebben we ook gevonden, er was zelfs vrij
veel keuze, dus blijkbaar komt dat hier wel vaker voor.
Charlotte vond
dat de badkamer een grondige poetsbeurt nodig had dus bij thuiskomst trok zij
haar handschoenen aan en begon ze te schrobben. Ik vond dat het allemaal wel
meeviel, dus ik trok er fotos van ;-).
Door de hele dag
rond te lopen in de stralende zon ben ik een beetje verbrand aan mijn nek, maar
ik ben er zeker van dat het snel een bruin kleurtje zal krijgen.
We hebben nog
steeds niet zoveel gezien van Stellenbosch, maar daar gaan we zo snel mogelijk
verandering in brengen, want er valt hier heel veel te zien en te beleven. Het
is wel een heel drukke stad en er rijden hier enorm veel autos. Iedereen heeft
hier een auto en het verkeer zit dan ook heel snel strop. De verkeersregels
worden ook niet echt nageleefd zoals bij ons en het is nog steeds wat wennen
dat ze hier links rijden.
Gisteren moesten
we ook elektriciteit gaan kopen in de supermarkt, heel vreemd systeem. In ons
appartement hangt een bakje met een code op en dan moet je met die code naar de
supermarkt om elektriciteit te kopen. Het is een beetje zoals een herlaadkaart
van je gsm. We begonnen met 50 rand (dat is ongeveer 5 euro), we zijn benieuwd
hoelang we daar zullen mee doen. Maar we hebben allebei een zaklamp mee, dus
wanneer de elektriciteit plots op is kunnen we ons plan wel trekken ;-).
Sinds vanavond
hebben we ook internet, we moesten daarvoor bellen naar een bepaald nummer en
dan sloten ze het internet aan. Stel je voor, er zit dus iemand standby op zaterdagavond
om 19h, job apart. We kunnen wel maar om beurt op internet. Maar ik ben van
plan om mijn internetgebruik wat te beperken, er valt hier namelijk genoeg te
beleven om niet de hele tijd aan de pc gekluisterd te zitten J. Ik verlang echt om op ontdekkingstocht te
gaan en nu we eindelijk geïnstalleerd
zijn zullen we daar vanaf nu normaal gezien wel meer tijd voor hebben.
We zijn blij dat
we nu ons eigen stekje hebben, maar we vonden het ook wel leuk om de eerste
dagen bij Marc en Karien te verblijven. Karien heeft ons al het één en ander
van Stellenbosch getoond en ze liet ons ook een paar typisch Zuid-Afrikaanse
dingen proeven. Ik ben in ieder geval al fan van de rooibosthee en de
bijhorende biscuits. Dat zijn een soort koekjes die je in je thee moet
doppen, ze verkopen die koekjes enkel in Zuid-Afrika. Ook proefden we van prickly
pears, dat zijn vruchten die aan een cactus groeien. Ze staan vol stekeltjes,
dus het is een hele karwei om ze te pellen, maar ze zijn zo lekker! Karien
stuurde ons intussen al een paar berichtjes om te vragen of alles in orde was,
dus als er iets zou zijn kunnen we altijd bij haar terecht.
Zo, nu weten
jullie terug wat er allemaal gebeurd is de voorbije dagen. Al is het wel heel
moeilijk om neer te schrijven wat we allemaal beleven.
Op de bijgevoegde
fotos zien jullie ons appartement, ons uitzicht, de eerste avondmaaltijd op
ons appartement, rooibosthee met bijhorende koekjes, de kakkerlak.
Nu we nog vlot op internet kunnen bij ons gastgezin ga ik ervan profiteren om nog eens een berichtje te posten op mijn blog. Onze stage is ook nog niet echt gestart en we moeten nog nergens voor zorgen aangezien Karien en Marc dat doen, dus nu hebben we nog behoorlijk veel vrije tijd.
Vanmorgen hebben we kennis gemaakt met onze collega's. Er was een staff meeting die we mochten bijwonen. Ze hebben hier de gewoonte om bij het begin van elke vergadering te overlopen hoe het met iedereen gaat en daar wordt niet gewoon met 'goed' op geantwoord zoals bij ons. Iedereen deelt echt zijn diepste gevoelens met de rest van de groep. Alle vrouwen waren heel vriendelijk en wilden ons ook meteen leren kennen. Morgen moeten we niet gaan werken, zodat we nog wat tijd hebben om geïnstalleerd te geraken. Zaterdag gaan we een paar van de boerderijen bezoeken.
We hebben ook een appartement gevonden, morgenochtend mogen we het contract gaan ondertekenen. Al zal ik pas echt enthousiast en gerust zijn als we het contract in onze handen hebben en we verhuisd zijn, want er kan nog altijd ergens iets mislopen, dat hebben we intussen wel ondervonden in onze zoektocht naar een verblijfplaats.
Vanavond zijn we gaan wandelen in 'het veld', dat is een heel groot stuk natuur in de buurt van het huis waar we momenteel logeren. De natuur is hier echt prachtig! Daarna hielpen we met Karien om een heerlijke salade klaar te maken. We zijn hier echt met ons gat in de boter gevallen bij Karien en Marc, wanneer we helemaal op eigen benen staan zal het wel wat anders zijn denk ik ;-). Maar ik verlang wel al om alles wat zelf te ontdekken ook, want nu hebben we nog niet zoveel gezien.
Karien nam ons ook mee naar Jonkershoek, een natuurreservaat, we gingen wel niet binnen maar ze wilde ons tonen waar het was. We zijn van plan om dan eens fietsen te huren en er een dagje op uit te trekken naar ginder.
Dinsdag nam ik samen met mijn ouders de trein naar Zaventem. Charlotte en haar papa stonden ons op te wachten en ook Anne was er al om ons uit te zwaaien. We namen afscheid van iedereen en dan was het zover, ons avontuur kon beginnen.
We geraakten zonder problemen door de controle en onze vlucht naar Londen verliep ook heel vlot. In Heathrow moesten we behoorlijk lang wachten, maar we waren al wat moe van het vroeg opstaan dus we waren blij dat we wat op ons gemak konden zitten. Heathrow is trouwens een zotte luchthaven, we moesten zelfs met een soort metro naar onze gate. Het vliegtuig waarmee we naar Kaapstad vlogen was ook gigantisch, iets helemaal anders dan de vliegtuigen van Ryanair ;-). Onze vlucht duurde 11 uren en dat is toch wel lang om stil te zitten, maar we hebben het overleefd. Rond 5h s'morgens kregen we een Englisch breakfast bestaande uit een soort kroket met bonen en champignons, aangenaam is anders :-p!
Toen we door de douane moesten zei mijn controleur 'I like your smile', sympathieke mensen hier ;-).
Marc stond ons op te wachten in de luchthaven en hij bracht ons naar zijn huis in Stellenbosch. Onderweg zagen we mensen langs de snelweg wandelen, overvolle 'black taxi's' (volgens Marc een echt gevaar op de weg), de townships langs de weg en de Afrikaanse zon die al heel mooi scheen zo vroeg op de ochtend.
De vrouw van Marc stond ons op te wachten met een heerlijk ontbijt (yoghurt, vers fruit, rooibosthee, muesli en muffins). We verorberden dit alles in de heel gezellige tuin.
De vrouw van Marc is Zuid-Afrikaanse, Marc is afkomstig uit Poperinge. We spraken een mengeling van Nederlands, Engels en Afrikaans. Charlotte en ik kregen elk een kamer toegewezen waar er verse bloemen stonden en er lagen chocolaatjes op onze kussens. Wat een ontvangst! Helaas verblijven we hier maar voor een paar dagen.
Vanmiddag gingen we op pad om een verblijfplaats te vinden voor de rest van onze stage, dat met voorlopig weinig resultaat. En doordat we intussen erg moe zijn voelen we ons eventjes wat down. We zouden graag zo snel mogelijk iets vinden zodat we ons kunnen settelen en ten volle kunnen genieten van Stellenbosch.
Morgen gaan we voor de eerste keer naar onze stage, spannend!
Voor de mensen die bezorgd waren dat we onder een brug ofzo zouden moeten slapen, geen paniek, we hebben een slaapplaats gevonden voor de eerste dagen . We mogen verblijven bij Karien en Marc, een Belgisch koppel dat in Stellenbosch woont. Zij gaan ons de eerste dagen opvangen en ook helpen met het vinden van een verblijfplaats voor de rest van de stage.
Intussen ben ik volop bezig met het maken van mijn valies, er zal nog een zoveelste selectieronde komen vrees ik.
Ik kijk in ieder geval al uit naar de Zuid-Afrikaanse zon, volgende week kan ik mijn sandalen aantrekken !