Heilige zuster Faustina Kowalska ( 1905-1938)

Ook Zr.Faustina moedigt ons aan om onbeperkt vertrouwen te stellen in Gods onpeilbare Barmhartigheid.

Het is niet voor niets dat Paus Johannes Paulus II Zr.Faustina als eerste heilige heeft heilig verklaard in het derde millennium. Haar geschriften zijn overal verspreid. Zij zijn van grote betekenis voor mensen die in de wereld van vandaag de waarheid zoeken. In haar Dagboek beschrijft Zr.Faustina enkele voorvallen die illustreren welke relatie er bestaat tussen de Goddelijke Barmhartigheid en het Vagevuur.

Ze vertelt: Toen ik de kapel voor een momentje bezocht, zei de Heer tegen mij:” Mijn dochter, help mij een zekere zondaar te redden die op sterven ligt. Bid voor hem de rozenkrans die ik je geleerd heb.” Toen ik deze rozenkrans begon te bidden zag ik hoe deze man op sterven lag en daarbij verschrikkelijke kwellingen onderging en in een hevige strijd verwikkeld was. Zijn beschermengel verdedigde hem, maar hij was als het ware machteloos tegenover de overweldigende aangrijpende ellende die zij ziel overviel. Een menigte Duivels stond op zijn ziel te wachten. Maar terwijl ik de rozenkrans aan het bidden was, zag ik Jezus precies zoals Hij op de afbeelding weergegeven wordt. De stralen die uit het Hart van Jezus kwamen , omgaven de zieke, op sterven liggende man, en de machten der duisternis sloegen in paniek op de vlucht. De zieke man blies zijn laatste adem vredig uit. Toen ik weer bijkwam, begreep ik hoe belangrijk de rozenkrans voor de stervenden is. Deze brengt de toorn van God tot bedaren(Dagboek §1565).

Een andere keer vertelt ze, wat voor de zielen in het Vagevuur betekent om voortdurend te dorsten naar God: Op een moment vroeg ik de Heer voor wie ik nog meer moest bidden. Jezus zei, dat Hij me de volgende avond zou laten weten voor wie ik moest bidden. De volgende avond zag ik mijn beschermengel, die mij vroeg hem te volgen. Opeens was ik in een mistige plaats vol vuur, waar zich een grote menigte lijdende zielen bevond. Ze baden vurig voor zichzelf, maar zonder resultaat. Alleen wij kunnen hen te hulp komen. De vlammen waardoor zij verteerd werden en die door hun heen brandden, waren niet in staat mij te raken. Mijn beschermengel liet me geen moment alleen. Ik vroeg deze zielen, wat hun grootste lijden was. Ze antwoordden mij eenstemmig, dat hun grootste kwelling hun verlangen naar God was. Ik zag hoe Onze Lieve Vrouw de zielen in het Vagevuur bezocht. De zielen noemen haar de Sterre der Zee. Ze brengt hen verkwikking. Ik wilde nog langer met hen spreken, maar mijn beschermengel wenkte me om weg te gaan. Vervolgens verlieten we deze gevangenis van lijden. Ik hoorde een inwendige stem die zei:” Mijn Barmhartigheid wil dit niet , maar de Gerechtigheid eist het. Sinds die tijd leef ik in inniger gemeenschap met de lijdende zielen in het Vagevuur (Dagboek§20).

De vrijgevige liefde van Zr.Faustina, stelt haar in staat om hetzelfde lijden te ervaren als sommige zielen in het Vagevuur. Ze vertelt:

9 juli 1937. Deze avond kwam een van de overleden zusters naar mij toe, en ze vroeg mij om een vastendag en al de geestelijke oefeningen van die dag, voor haar te offeren en op te dragen. Ik antwoordde haar, dat ik dat zou doen.

De volgende dag offerde ik vanaf ’s morgens alles voor haar intentie. Tijdens de heilige Mis doorleefde ik en maakte ik haar kwellingen die zij onderging in het Vagevuur, voor korte tijd mee. Ik ervoer zulk een intense honger naar God, dat ik leek te sterven van verlangen om met Hem verenigd te worden. Dit duurde maar kort, maar ik begreep hoe groot en kwellend het verlangen van de zielen in het Vagevuur naar God is.

Onmiddellijk na de heilige Mis vroeg ik moeder overste toestemming om te vasten, maar ik kreeg die niet vanwege mijn ziekte. Toen ik de kapel binnenging, hoorde ik de volgende woorden:” als je gevast had, zuster, zou ik pas vanavond verlichting gekregen hebben, maar vanwege je gehoorzaamheid, die je ervan weerhield om te vasten, verkreeg ik deze onmiddellijk. Gehoorzaamheid heeft grote kracht (Dagboek§1185 en 1186).

Toch komt het voor dat er zielen zijn, die vanwege hun persoonlijke vrijheid, God pertinent weigeren tot aan het einde van hun leven, en die ervoor kiezen om in eeuwigheid zonder Hem te leven. Wat gebeurt er met deze zielen? Zr.Fausina geeft ons een van de meest aangrijpende beschrijvingen van de Hel. Ze schrijft:

Vandaag werd ik door een engel naar de spelonken van de Hel gebracht. Het is een plaats van grote marteling. Wat is ze groot en uitgestrekt. Ik zag verschillende soorten kwellingen: de eerste kwelling waaruit de Hel bestaat, is het verlies van God. De tweede is de eeuwigdurende gewetenswroeging. De derde bestaat eruit, dat iemand toestand nooit zal veranderen. De vierde is het vuur dat in de ziel dringt, zonder die te vernietigen. Het is een verschrikkelijk lijden, want het is een zuiver geestelijk vuur, dat door Gods toorn is aangestoken. De vijfde kwelling is de blijvende duisternis en een vreselijke verstikkende stank. Ondanks de duisternis zien de duivels en de verdoemden elkaar en al het kwaad, zowel dat van anderen als van zichzelf. De zesde kwelling is het vaste gezelschap van Satan. De zevende kwelling bestaat uit een verschrikkelijke wanhoop die de ziel kwelt en uit een permanente haat tegenover God. Verder uit een verfoeilijke taal, uit vloeken en godslasteringen. Dit zijn de kwellingen waaronder alle verdoemden samen lijden, maar hiermee is er nog geen eind aan het lijden gekomen. Er zijn bijzondere kwellingen, die voor elke ziel afzonderlijk bestemd zijn. Dit zijn de kwellingen die door de zintuigen ondergaan worden. Iedere ziel ondergaat vreselijk en onbeschrijfelijk lijden, dat in verband staat met de manier waarop zij gezondigd heeft. Er zijn spelonken en martelpunten, waar de ene vorm van foltering verschilt van de andere.

Ik zou alleen al bij het zien van deze martelingen gestorven zijn, als de almacht van God mij niet ondersteund had. Laat de zondaar weten, dat hij in alle eeuwigheid gemarteld zal worden via zijn zintuigen die hij gebruikt heeft om te zondigen.

Ik schrijf dit op bevel van God, zodat geen enkele ziel een uitvlucht zal kunnen vinden en zal zeggen dat de Hel niet bestaat, of daar nooit iemand geweest is en dat dus niemand kan zeggen , hoe het daar is.

Ik , zuster Faustina, heb in opdracht van God een bezoek gebracht aan de spelonken van de Hel, zodat ik de zielen erover zou kunnen vertellen en het bestaan ervan zou kunnen getuigen. Ik kan er nu niet over spreken, maar ik heb opdracht van God gekregen om het op schrift te stellen.

De Duivels waren vol haat jegens mij, maar ze moesten mij op bevel van God gehoorzamen. Wat ik opgeschreven heb, is maar een zwakke afspiegeling van de dingen die ik gezien heb. Maar één ding viel mij op: dat de zielen die daar waren niet geloofd hadden dat er een Hel bestaat.

Toen ik weer bijkwam, kon ik mij bijna niet herstellen van de schrik. Hoe vreselijk lijden de zielen daar. Als gevolg hiervan bid ik nog vuriger voor de bekering van de zondaars. Zonder ophouden smeek ik voor hen om Gods barmhartigheid (Dagboek§741).

“Ik ben vaak aanwezig bij stervenden en door mijn smeekbeden verkrijg ik voor hen vertrouwen in Gods Barmhartigheid. Ik smeek God om een overvloed van goddelijke genade, die altijd overwint. Gods Barmhartigheid raakt de zondaar soms op het laatste ogenblik op wonderlijke en geheimzinnige wijze. Uitwendig lijkt het of alles verloren is, maar dat is niet het geval. Een ziel die verlicht wordt door Gods krachtige en beslissende genade, wendt zich op het laatste moment met zulk een krachtige liefde tot God, dat ze in een ogenblik vergeving van zonden en zondestraffen ontvangt, terwijl zij uitwendig geen teken van bekering of berouw laat zien, omdat zielen in dat stadium niet langer op uitwendige dingen reageren.

O, hoe gaat Gods Barmhartigheid ons begrip te boven. Maar, hoe huiveringwekkend, dat er zielen zijn, die deze genade vrijwillig en bewust verwerpen en verachten. Terwijl iemand op het punt staat te sterven, geeft de barmhartig God de ziel een helder, inwendig moment, zodat de ziel, als ze dat wil, de mogelijkheid heeft om naar God terug te keren. Maar soms is de verharding in de zielen zo groot, dat ze bewust voor de Hel kiezen. Zo maken ze al de gebeden die anderen voor hen aan God hebben aangeboden en aanbieden, en ook de inspanningen van God zelf, nutteloos.” (Dagboek§1698).

Bron: Het wonderlijke geheim van de zielen in het Vagevuur

Zuster Emmanuel Maillard in gesprek met Maria Simma

Verkrijgbaar bij S Veys tel 056 77 73 73 Stefaan.veys1at telenet.be