27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
04-09-2008
Betere tijden...
Eerst en vooral bedankt voor jullie massale reacties...dat doet deugd! Enne aan de mensen waarmee ik afgelopen dagen heel wat diepzinnige gesprekken mee heb mogen voeren...bedankt voor jullie luisterend oor, jullie raad...ik hoop dat jullie net zoals ik er veel aan gehad hebben...een aantal dingen hebben me zeker stof tot verder nadenken gegeven...
De baaldagen ebben langzaam weg...De angst is nog steeds aanwezig, maar houdt zich wat meer op de achtergrond...Ik voel me weer wat sterker...
Heel wat emoties zijn er de laatste 2 weken dan ook op mij afgekomen...dingen waarmee ik niet zo goed blijf mee wist. Het was intens, mooi, maar ook verwarrend. Het werd effe tijd om de dingen eens op een rijtje te zetten....Wat is er mij overkomen, waarom is mij dit overkomen...etc Ik heb jullie al verteld dat ik een open boek ben hé...Nu dat is ooit wel anders geweest...bij mensen waarmee ik me goed voelde, heb ik altijd wel open over mijn gevoelens gebabbeld...maar vaak had ik toch een soort bufferzone...een zone waar maar enkele mensen toegang tot kregen... Die bufferzone was soms wel handig...het zorgde ervoor dat ik niet gekwetst zou geraken...maar was het beter?...Ik droeg een masker, mijn levenslijn zag er nogal vlak uit...niet veel ups, niet veel downs...elke dag leek hetzelfde...vroeg opstaan, gaan werken, eten maken...in het weekend poetsen en inkopen doen...heel vaak te moe om 's avonds iets met de vrienden te doen... Nu probeer ik ECHT te leven...door mijn gevoelens vaak bloot te geven en te delen met anderen, stel ik me kwetsbaarder op...en wie kwetsbaar is, wordt natuurlijk ook al eens gekwetst. Begin deze week dreigde ik weer een beetje te hervallen...ik voelde dat ik weer een muurtje rondom mij aan het bouwen was...mensen die ik graag zie, afstootte...terwijl dit echt wel het laatste is wat ik wil... Ik hoop dan ook dat ik de kracht blijf vinden om het leven te leiden dat ik nu leid...dat de herbronningsweek met WISTIK me hierin een stukje kan helpen...Half oktober ga ik op Koningsteen in Kapelle-op-den-Bos 5 dagen op zoek naar wat voor mij bron van leven kan zijn, ik zou nog dichter bij mezelf willen komen, op zoek gaan naar mijn innerlijke kracht, ...(meer info over de herbronningsweek vind je bij mijn Links in de rechterkolom) De mythe van Inanna is de leidraad tijdens de herbronningsweek.
Op Wikipedia vond ik volgende info over de mythe van Inanna terug:
Volgens een mythe maakte Inanna een reis naar de onderwereld, omdat ze de troon probeerde over te nemen van haar zusEreshkigal die heerste over de onderwereld. Ze moest bij zeven poorten telkens iets afgeven, waardoor ze steeds naakter en kwetsbaarder werd. Uiteindelijk werd ze gedood door haar zus. Haar lichaam werd rottend aan een pin aan de wand gehangen, hetgeen symbool staat voor het sterven van de vruchtbaarheid van de aarde tijdens een rouwperiode. Haar dienares kwam haar echter helpen, en Inanna kon de onderwereld verlaten als ze een menselijke plaatsvervanger achterliet. Dat werd haar echtgenoot koningDumuzi, die niet had gerouwd om haar dood, maar het er integendeel goed van had genomen. Bij haar terugkeer op aarde neemt Inanna wraak. Dumuzi wordt door de demonen van de onderwereld -de galla's- gedood en naar de onderwereld gesleept.
In Inanna komen leven en dood, orde en chaos samen. Enerzijds wordt Inanna voorgesteld als een beschroomde maagd, anderzijds als een wulpse hoer. De mythe van Inanna wordt soms gezien als een verhaal over de rijping van een aanvankelijk wispelturige vrouw. Haar reis wordt opgevat als een levensreis die iedereen moet maken: het leven gaat gepaard met teleurstelling, depressie, lijden, verandering en keuzes maken. Maar ook wordt er gefeest, gelachen en lief gehad.
Ik kijk al maanden ontzettend uit naar deze week...een week voor mezelf, waarin ik belangrijk ben!
Onderstaand gedichtje stond op het foldertje dat Marijke Baken (begeleidster tijdens de week) opstuurde met info over de herbronningsweek:
Sta op en schitter want lang was de nacht en bitter de strijd met oude fantomen maar nu is het morgen nu wordt het tijd om blinkende dromen waar te maken weet je geborgen in een nieuw licht vat moed en schitter en richt je op wat komen gaat want je hart wordt witter en de dag verwacht je eigen, herboren gelaat. (Catharina Visser)
Er zijn zo van die dagen dat alles dreigt mis te gaan...baaldagen...veel woorden ga ik er niet aan vuil maken...laat Axelle Red er maar over zingen...
De controlekoorts is ook komen opstijgen...volgende week is het weer zover...Ik weet het...het heeft geen zin om mij nu al nodeloos ongerust te maken...maar ik kan het niet helpen...ook al wil ik het niet...ik heb geen knoppeke om het zomaar uit te zetten... (Nu lukt het me blijkbaar ook niet meer iets van youtube te plaatsen)
Il y a des jours comme ça où rien ne va où t'as l'impression l'monde est contre toi tu comprends pas
ça commence par quelque chose d'innocent ça prend vite une ampleur qui te fait peur te fait peur
Et tout ce temps tu te demandes pourquoi moi fallait que ça tombe sur moi t'aurais juré que jamais ça n'pouvait t'arriver
Tu ralentis ton pas tu te croises les doigts tu respires un bon coup et espère qu'on en restera là mais ça n'marche pas
Tu te mets tout doucement à t'énerver tu te pinces, vérifies suis-je entrain d'rêver mais tu rêves pas
Mais dieu pourquoi c'est toujours moi t'appelles le ciel il répond pas
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
