27 oktober 2006...een datum voor eeuwig in mijn geheugen: Nog net geen 30 jaar en borstkanker. In mijn rechterborst zit een invasief ductaal carcinoom van bijna 5 cm groot. Er zijn 2 mogelijkheden: ofwel eerst chemo ofwel een amputatie...hoewel ik zelf eerder neig naar de amputatie (snij die tijdbom maar weg en liefst zo snel) kies ik in overleg met de oncoloog en gyneacoloog toch eerst voor de chemo...Na het plaatsen van de portacath volgen er 8 chemo's. Na 4fec blijkt dat ding in mijn borst zo koppig...het is niet eens een mm verkleind...maar gelukkig is er de taxotere...een wonderchemo zo blijkt later...alles is (microscopisch gezien dan) weg...in mei 2007 volgt er een borstsparende operatie met okseltoilet. 3 weken na mijn operatie begin ik aan de bestralingen, 25 in totaal en ten slotte krijg ik er nog een brachytherapie bovenop (inwendige bestraling). Mijn BK bleek sterk hormoongevoelig te zijn...bijkomende middelen kunnen ingezet worden...elke maand een vaarwel-vrouwlijke-hormonen-spuit (die toch net iets te dik is om aangenaam te zijn) en de antihormonen pillekes.
Na mijn behandeling start ik vrijwel onmiddellijk met revalideren. Samen met 11 andere vrouwen volg ik van september tot december 2007 het programma "Herstel en balans" in het Virgajesse ziekenhuis in Hasselt. De conditie gaat in stijgende lijn...De eerste 3 maanden van 2008 besluit ik nog wat qualitytime voor mezelf te nemen (ben gewoon nog niet fit genoeg om terug te pendelen naar Brussel). Maar op 1 april was het dan zover, na 17 maanden terug gaan werken, halftijds wel te verstaan. Vandaag (juli 2008) ben ik 3 maanden verder...het terug deelnemen aan het actieve leven ging niet zonder slag of stoot...al snel werd me duidelijk gemaakt dat ik geduld moet hebben, veel geduld ...want hoe harder ik wil, hoe harder dat lichaam van mij op de rem gaat staan...de confrontatie met mijn kunnen, de slaapeloze nachten, het doodop zijn...In die eerste maanden kwam ik mezelf geregeld tegen. Gelukkig heb ik super collega's en een superverantwoordelijke met heel veel begrip...ze geven me alle kansen en steunen me in het weer "ingewerkt geraken" als inwerkingsconsulente!
Een straffe-boezem-madam
Achter de horizon van vandaag wacht reeds het GELUK van morgen...
23-12-2008
Raar maar waar
Iets na de middag was de controlearts al hier...dezelfde als usual...maar het moet gezegd...deze keer was ie de vriendelijkheid zelve! Hij nam de tijd om naar mijn verhaal te luisteren...en concludeerde op het einde...der is geen positieve prognose...in april ligt Brussel nog even ver...en als na 9 maanden de reistijd je te zwaar valt, dan zal dat dan ook nog zo zijn...eindconclussie: Volledig arbeidsongeschikt tot en met 2 april.
Maar ik ben niet akkoord gegaan met zijn beslissing....ik wil werken, alleen kan ik het niet fulltime...weer fulltime thuis zijn, zou voor mij een stap achteruit betekenen...terwijl ik zo graag vooruit wil...al is het op een traag tempo! En nu? Mijn oncoloog moet contact opnemen met de controlearts. Samen moeten ze tot een akkoord komen...Ben eens benieuwd... Deze namiddag ook nog even contact opgenomen met het controleorgaan...om te weten te komen wanneer de controlearts bereikbaar is (want met de feestdagen is dat niet vanzelfsprekend) ...ik leg mijn situatie uit aan de vriendelijke dame aan de andere kant van de telefoon....en zij wist me te vertellen dat ze dat nog maar zelden hebben meegemaakt dat iemand niet akkoord gaat met het feit dat de controlearts je volledig thuis zet. Dat pleit toch ook voor mij, niet? Ik WIL werken!
Ging het te goed met mijn slapen?! Heb ik de touwtjes te los gelaten?! Een feit is dat ik al verschillende nachten niet in slaap geraak...en wanneer ik dan eindelijk slaap, word ik verschillende keren wakker Jullie kennen het waarschijnlijk wel...'t is zoals pillekes nemen...zolang we ons rotellendig voelen dan nemen we die pillekes trouw in, maar eens we aan de beterhand zijn, dan worden die dingen al vlug aan de kant geschoven... Hetzelfde met mijn slapen...Het slapen verliep goed...binnen het half uur in slaap en maar 1 keer per nacht wakker...waarna ik vrijwel onmiddellijk terug in dromenland viel...Mijn spartaans slaapschema kon wel wat versoepeld worden...vond ik...Maar dat wat versoepelen werd al gauw heel veel soepelder...'s Avonds en 's morgens plakte ik er een paar uurtjes extra aan...Opstaan wanneer ik langer dan 20 minuten wakker lig...lastig...vooral omdat het zo lekker warm is in mijn bedje Pfttt...'k zal toch weer wat strenger moeten zijn voor mezelf...want anders is al de moeite verloren moeite.... Afgelopen nacht dus uren wakker gelegen...aanleiding voor het wakker liggen:vandaag komt mijn goede vriend de controlearts op bezoek...Ik moet jullie dus niet vertellen dat ik hier serieus aan het stressen ben...Is het dezelfde als vorige keren? Wat gaat ie beslissen? ...geen wonder dus dat ik geen oog heb dichtgedaan...
Eerst en vooral bedankt aan iedereen die voor me geduimd heeft en/of smsjes heeft gestuurd...dat doet een hart verwarmen!
Na een toch wel onrustige nacht en een ochtend die maar tergend langzaam voorbij ging, trok ik in de vroege namiddag naar Hasselt...Goed op tijd...en maar goed ook...het VJZ ligt in het centrum van Hasselt en ondanks de peperdure parking stond ie boemesvol...4 keer ben ik rondgereden...om uiteindelijk mijn auto langs de weg te parkeren...waar je een parkeerschijf moet leggen...'t Leek wel solden in het ziekenhuis...zo druk...maar al denk ik dat toch heel wat mensen kerstinkopen aan het doen waren en hun auto op de parking van het VJZ hadden geparkeerd, kortbij de winkelstraat.
Soit, na mij dus serieus opgejaagd te hebben bij het zoeken van een parkeerplek (heb toch bijna 3 kwartier moeten zoeken) was ik net op tijd in het ziekenhuis voor mijn afspraak voor het spoelen van de PAC...In het borstcentrum was het al volle bak...de wachtzaal zat boemesvol...dat beloofde dus voor het wachten. Na mij aangemeld te hebben bij het secretariaat van de dagzaal...ging ik ook al even vragen naar doorverwijzingspapieren voor bloedafname en echo/mammo ...maar ik kwam daar op het verkeerde moment...de secretaresse van het BC liep te stressen en ik heb het geweten :-s Op dagzaal doe ik mijn verhaal aan de verpleger, die het ook niet vindt kunnen...en plots staat er iemand bij mij (wie of welke functie ze heeft weet ik niet) maar ze kwam zich verontschuldigen...dat het inderdaad druk is, dat er dokters ziek zijn, maar dat wij daar niet de dupe van mogen zijn...De verpleger neemt na het spoelen van mijn PAC bloed af en ook mijn voorschriften voor de mammo en echo had ik dankzij hem op zak... Op beeldvorming was het niet al te druk...maar een vrouw of 5 voor mij...en na een dik half uurtje was het mijn beurt...eerst een mammo, verre van leuk en volgens mijn gevoel pijnlijker dan de vorige keer...en daarna een echo...Mijn spanning werd niet langer op de proef gesteld...de dokter vertelde me al snel dat alles er nog hetzelfde uitzag op de echo...de hematoom (bloedophoping) leek volgens hem meer ingekapseld dan de vorige keer....niets wees erop dat ik me zorgen moet maken! Hèhè...ik moet jullie niet vertellen dat ik zowaar een gat in de lucht sprong hé! Na de onderzoeken is het al 16 uur gepasseerd...nog effe zeggen op het secretariaat van het BC dat mammo/echo en bloed al gebeurd zijn en dat ik om kwart voor 6 terug zal komen...Maar dat bleek niet nodig...ik mag al in de wachtzaal gaan zitten en zal door dokter Mebis gezien worden.
Ik ben al lang blij dat ik dr Mebis zal hebben en niet één of andere assistent...of mijn gyneacologe,(ook een super dokter hoor) die alweer een stagiaire heeft...dat ik het lange wachten voor lief neem!
De zenuwen zijn ondertussen al heel wat gekalmeerd wanneer het mijn beurt is...nog niet goed binnen, vraagt mijn oncoloog..."Zou ik eens iets mogen vragen? Heb jij soms een blog?...Ik was iets aan het opzoeken op't net en kwam zo op jouw blog terecht...en dacht hé die ken ik" Mijn blog is de eerste blog ooit dat ie gelezen heeft en eigenlijk best wel handig...zo was hij al op de hoogte van mijn reilen en zeilen en had ie al gelezen over mijn aanvaring met de controlearts!
De bloedresulaten die hij al binnenhad waren goed...al waren ze mijn tumormarkers vergeten te controleren...ook het clynisch onderzoek was goed...ben dus weer goedgekeurd voor 4 maanden! Een minpuntje...mijn vaarwel-vrouwlijke-hormoonspuit zal ik nog een jaar langer moeten nemen :-s Ik was al aan't aftellen naar mei...pfttt...maar moet mij erbij neerleggen, zeker?! En omdat ik gezien mijn jonge leeftijd een risicopatiënte ben, moet ik elk half jaar ofwel echo ofwel NMR laten nemen. Tenslotte schrijft ie mij een armkous voor, voor mijn lymfoedeem en hebben we het nog over mijn vermoeidheid en fulltime werken. Maar voorlopig probeer ik toch nog 50% te verkrijgen...Morgen dien ik mijn aanvraag bij encare in en dan zal het afhangen van wat de controlearts beslist.
...niet alleen door de koude buiten...neen meer nog omdat donderdag controledag is, mijn jaarlijkse grote controle! Om 15 uur moet ik in het VJZ zijn om mijn PAC te spoelen...om 16 uur mag ik gaan zitten wachten voor een echo/mammo/bloedafname...en om 17.45 word ik in het borstcentrum verwacht. Mijn controle houdt me meer bezig dan mij lief is...al probeer ik mezelf te overtuigen dat alles goed is, dat ik vertrouwen heb...in mijn hoofd spookt meneertje angst en op regelmatige tijdstippen fluistert ie doemscenario's in. Plots lijken alleen maar verhalen met een negatief kantje tot mij te komen...Ineens wordt elk pijntje uitvergroot, lijkt mijn tepel meer ingetrokken dan pakweg een maand geleden, worden mijn borsten 's morgens en 's avonds onderworpen aan een grondige checkup...allemaal psychisch natuurlijk...ik ben er mij van bewust...maar ik kan het niet helpen!
'k Zie er tegenop tegen donderdag...vooral dat moeten wachten...wachten op de echo...terwijl de film van 2 jaar geleden telkens opnieuw afspeelt in mijn hoofd...afvragend of de dok onmiddellijk iets zal zeggen, of dat ie me met spanning terug in de wachtzaal laat zitten wachten... wachten op de mammo....Na de mammo wachten in het borstcentrum...lezend in de Libelle of de flair, regelmatig opkijkend naar links en rechts...vrouwen met rode ogen naar buiten zien komen...vrouwen die medelijdend richting mij kijken...en denken...hoe jong nog... Wachten...ik ben er goed in geworden...maar ook na 2 jaar went het nog steeds niet!
Gisteren toch even een traantje weg moeten pinken bij Clouseau...Inderdaad Katleen het nieuwe liedje zij aan zij is K-waardig! Ik kreeg er gewoon kiekevel van...zo mooi... Meteen daarna volgde het liedje' afscheid van een vriend'...een krop in de keel...tranen over mijn wangen!
'k Zie dat het al voorbij twaalf uur is en ik zit hier nog steeds in pyama. 'k Maak er vandaag gewoon een luilekkerdagje van...met als kers op de taart...vanavond een optreden van Clouseau in het sportpaleis! Vanaf deze week mag ik van de slaapcoach van 2 uur tot 8.10 slapen...maar heb vandaag al serieus gezondigd...ik heb mijn wekkerradio eenvoudigweg niet gehoord...Pas om 10 uur werd ik uit mezelf wakker... Maar die 2 extra uurtjes slaap waren zeer welkom...'k Moet toch helemaal uitgerust zijn...zodat ik straks in form ben hé!? Heb vandaag een dagje congé...om 6 uur opstaan, een ganse dag werken en dan nog weg 's avonds...dat trek ik niet...en vermits ik toch nog redelijk wat verlof heb staan...permiteer ik me een extra dagje! Ik kan er best wel van genieten...gewoon niets doen...een beetje cocoonen in huis, wat wegdromen...mijn mails beantwoorden, wat op mijn blogje schrijven, wat lezen, vitaya kijken, me op mijn gemak klaarmaken...Meer hoeft dat voor mij deze namiddag niet te zijn...Het is best gezellig in huis...Mijn kerstboom staat hier te schitteren...neen, geen echte...maar zo'n plastic geval...maar het mag gezegd worden...het resultaat mag er zijn...al heb ik er zelf geen enkel verdienste aan...neen, die moet naar mijn moeder gaan...ik heb geen kaas gegeten van kerstbomen versieren...ik denk dat het er gewoon niet van zou komen...ik zou de moeite niet kunnen opbrengen om hem van zolder te halen, de lichtjes erin te hangen en dan ook nog de kerstballen...
Als een sterretje aan de hemel Stralend kijk je op ons neer zo zal je in ons herinnering blijven Telkens we naar boven kijken keer op keer
Gisteren verloor Seppe (www.bloggen.be/hetseppedagboek) zijn moedige strijd tegen het Kmonster. Ook al kende ik Seppe niet persoonlijk. Zijn mama Ann kwam hier op mijn blog en ook op die van vele lotgenootjes een hart onder de riem steken. Maanden volgde ik de dappere strijd van Seppe....een vechtertje...telkens weer opnieuw...tot op de laatste dag! Slaap zacht man...samen met Lotte ben je nu aan de overkant van de horizon...je sterrevriendjes zullen je er zeker staan op te wachten...
Ik heb het ook vlaggen...net zoals half Vlaanderen waarschijnlijk...zit ik verveeld met een snotvalling, een pijnlijke keel en hoest ik er lustig op los. Ik had me nog zo voorgenomen om niet ziek te worden...maar 't is me dus niet gelukt. Gisteren nog gaan werken...voelde dat ik niet zo heel veel energie had...maar dat was niet onmogelijk...mijn logeerpartijtje afgelopen weekend was leuk, maar ook vermoeiend...Gisterenavond bijeenkomst van de revalidatie...nog steeds geen vuiltje aan de lucht...alhoewel ik al een tijdje de krets in mijn keel had, maar daar had ik niet al te veel hinder van....maar eens in de auto...voelde ik me met de minuut slechter worden...Tot 2 uur opblijven zou me zeker niet lukken en ben dan ook al iets na elven mijn bedje gaan opzoeken...waar ik vrijwel onmiddellijk in dromenland lag. Deze ochtend om half 9 er weer uit...nog belabberder dan gisterenavond...geen zin om mij klaar te maken...maar 'k had geen keuze...'k moest in het ziekenhuis zijn voor een echo van mijn hand...het knobbeltje blijkt een onschuldig cystje te zijn...oef weer gerustgesteld...want heb het niet zo voor vreemde knobbeltjes....
Tegen alle regels van de slaaptraining in, kruip ik vandaag vroeg onder de wol!
't Is hier kalmer dan normaal op mijn blogje...vrienden laten me weten:"Hé het wordt tijd dat je je blog nog eens update...of elke dag surf ik naar je blog...maar ben teleurgesteld omdat er niets nieuws verschijnt!" hmmm....'k ben mijn trouwe fans dus een beetje aan het verwaarlozen....
Effe vertellen hoe het gaat met mijn slapen...ahwel...IK DOE DAT GOED! Ben op weg een schone slaapster te worden LOL...Laat die prins maar komen om mij wakker te kussen Mijn slaapefficiëntie is gestegen naar 81%...Een pluim voor mezelf dus!
Voor de rest heb ik niet zo heel veel nieuws. Er gebeurt niets en toch veel in mijn leven op dit ogenblik. Alledaagse dingen houden me bezig:
* Een bezoekje aan de kapper bracht me een nieuw kapsel op (zie foto) * Koffiekletsen: niets zo leuk als tetteren bij een goed taske koffie * Kiné: 2 keer per week om mijn lymfen te draineren, hand heeft soms nogal de neiging om vocht vast te houden :-s * Een gesprekje met mijn psychologe * Gaan werken * Schilderen: mijn creativiteit kent goede tijden * Puzzelen * Lezen...momenteel ligt er 'neen niet op mijn nachtkastje...want dat is voortaan bij mij uit den boze' op mijn salontafel...Je bent waar je gaat van Jon Kabat Zinn * Afspreken met vrienden *...
Staat nog op de agenda van 2008: * Verjaardagsfeestje van Krist'l dit weekend: 'k Hoop dat ik als Limburgse die Westvlamingen versta! * Superwoman van Els De Schepper: als straffe madame mag ik haar voorstelling niet missen * Clouseau crescendo * Samenkomst revalidatie * Sinterklaas: als ik braaf ben geweest tenminste ;-) * Uitje naar de Kerstmarkt in BXL + etentje met de collegaatjes (voor de collegaatjes die het nog niet wisten...Sana, Sophia, Sjoeke en ik hebben dat afgelopen donderdag afgesproken...hou maandag 15 december dus maar vrij) * De borstenclub van Jeanine Bisschops: is een aanrader...heb het al gezien in maart van dit jaar! * Grote controle in het ziekenhuis: Mammo, echo, bloedcontrole * Kerstmis: Tata, 'k zal het al maar vragen hé...op Kerstavond weer bij jullie? * Oudejaar: Vero, wat gaan we nu gaan doen? *...
Er staan de laatste maand van 2008 dus nog heel wat activiteiten op het programma... maar ook in mijn agenda van 2009 staan al heel wat leuke dingen met stip aangeduid:
* Personeelsfeest RDB: Ambtenaren die vanaf 13 uur feesten als de ... * Een nachtje in een ander bed met de CCC's in Rixensart * Hemel in het klad van Bart Peeters * Mindfulness * Cursus intuïtief schilderen bij vormingplus * Cursus natuurlijke dans bij vormingplus *....
Geen PC meer na 9 à 10 uur 's avonds...Het is te merken hier op mijn blog... Ik ben een uitgesproken avondmens en als avondmens-zijnde komt mijn inspiratie dus meestal ook pas laat op de avond...
Het gaat trouwens best wel goed met mijn slaaptraining. Na 1 week ben ik van 57% slaapefficiëntie naar 75% gegaan...Niet slecht toch? Al is alles onder 85% nog steeds een slaapstoornis...maar het gaat de goede kant op. Mijn slaapschema is ook lichtjes aangepast. Niet meer om 1 uur naar bed...maar om 2 uur. En 's morgens mag ik tot 7.30 slapen (uitgezonderd op de dagen dat ik naar BXL moet...dan moet ik nog altijd om 6 uur uit de veren). Ik heb dus een half uurtje kado gekregen...Yihaaaa! En wat nog beter is...ik voel tegen 2 uur 's nachts een echte slaapgolf...al geeuwend ga ik mijn bed in en gisteren was ik binnen de 2O minuten in dromenland. 's Nachts word ik ook niet meer zó vaak wakker en als ik dan toch wakker word, dan val ik haast onmiddellijk weer in slaap...en dat op anderhalve week tijd! De Spartaanse aanpak helpt dus echt wel! Maar ook het feit dat het mentaal gezien alsmaar beter met me gaat, speelt een grote rol. Ik kom er...op alle vlakken!
Ik krijg de laatste dagen wel vaker de vraag...kan je je een beetje bezighouden? Val je niet in slaap? Me overdag en 's avonds bezighouden lukt me vrij goed...Puzzelen, lezen, tv-kijken, dvd's kijken, een stapje in de wereld zetten...etc. Toegeven...ik moet al eens vechten tegen de slaap...de verleiding is groot om toch even een dutje te gaan doen...maar dan hoor ik een stemmetje dat zegt: "Neen Wen, je mag niet!" Moeilijker heb ik het 's morgens. Opstaan om 6 uur ook wanneer je niet moet werken, ook in het weekend...pfttt...zondag kon ik er echt niet uit...ben pas om half 9 opgestaan...'k Was nog zo diep in slaap om 6 uur dat ik gewoon mijn wekker heb afgezet :-s
Nu ik zeeën van tijd heb (een dag duurt echt wel lang als je 19 uur op bent) is het tijd om the creative me weer tot expressie te laten komen. Ok, een groot Picasso is zeker niet aan mij verloren gegaan. Al vind ik zelf dat het resultaat er best mag zijn.
Ik ben er aan begonnen...en toegegeven...makkelijker gezegd dan gedaan hoor... Gisteren ca va nog...toen moest ik sowieso om 6 uur uit de veren om te gaan werken. Het was echt wel een korte nacht geweest...gepuzzeld en gelezen tot 1 uur...om half 2 er weer uit tot ik om 2 uur weer een slaapgolf voelde...maar terug in bed weer klaar wakker...om half 3 weer uit de veren...deze keer voor een half uurke Vitaya...om 3 uur ben ik verzonken in dromenland. In de trein geen kans om te slapen...daar zorgde Leen wel voor....ook op het werk ging het redelijk om me wakker te houden (toch?!)...heb bergen werk verzet...bezig blijven, niet stilvallen was mijn spirit! In de namiddag een serieuze klop...Oh wat was de verleiding groot om even, héél even maar mijn kopke op mijne bureau te leggen...Maar ik gaf er niet aan toe...hmmm...helaas wel aan de drang om chocolade te eten Had dan ook dringend een energieboost nodig ;-) Gisterenavond na het optreden van Milow weer wat gepuzzeld tot 1 uur...En ja hoor...ik ben in slaap gevallen om kwart voor 2...Niet slecht hé...'k maak al vorderingen...En dan deze ochtend...die verdommelse wekker...Néééé ik wou er nog niet uit...'t was nog zo zalig in bed......Om half 7 strompelde ik uit mijn bed...slechte punten...ik weet het...heb al een half uurtje gestolen en dat op mijn tweede dag.
Het is stil en donker in de slaapkamer...het is dan ook al middernacht gepasseerd...Ik draai me om, zucht, draai me nog eens om...Waarom val ik niet in slaap? Waar blijft de slaap die ik nu eens zo hard nodig heb? Nog 3 uur voor die vervloekte wekker afgaat...ik zucht nog eens! Wel willen maar niet kunnen slapen terwijl iedereen in dromenland lijkt te verkeren...Vervelend?! Inderdaad! Een groot deel van de bevolking (zo'n 1/3de) heeft occasioneel last van slapeloosheid. Ongeveer 10% lijdt aan een chronische slapeloosheid...
Psychologische of biologische kenmerken maken dat een persoon kwetsbaarder is voor slapeloosheid. Het feit dat ik een vrouw ben speelt dus al in mijn nadeel...het veroozaakt de slapeloosheid niet direct, maar maakt wel dat ik er vatbaarder voor ben.
Dan heb je de uitlokkende factoren. Dit kunnen medische factoren zijn (pijn, de menopauze waarin ik me bevind, de medicatie die ik nog steeds inneem), omgevings- of psychologische factoren. De diagnose borstkanker is overduidelijk een uitlokkende factor geweest.
En tenslotte heb je de onderhoudende factoren. Dit zijn gewoonten, gedragingen, attitudes die mensen ontwikkelen om hun verloren slaap in te halen, maar die een tegengesteld effect hebben en het probleem juist versterken. Middagdutjes doen, te lang in bed doorbrengen, slaapmedicatie. Maar ook een foute verwachting...naar bed gaan en zeggen 'Nu moet je slapen' hoort hierbij.
De diagnose 'insomnia' was bij mij dus vlug gesteld. De behandeling: Een slaaptraining! Ja hoor dat bestaat...en neen ik moet daar niet gaan liggen snurken LOL.
Het doel van deze training is om de onderhoudende factoren te veranderen en erop in te spelen, door:
* Educatie ivm normale slaap; * Slaaphygiëne: oa. alleen gaan slapen als ik echt moe ben en niet omdat ik 's morgens vroeg uit de veren moet; * Dagafbouw * Slaaprestrictie: de tijd in bed beperken tot de effectieve slaaptijd (vanaf volgende week mag ik pas om 1 uur mijn bed in en om 6 uur er weer uit ; vandaar mijn oproep "Leuke dvd's zijn méér dan WELKOM") * Stimuluscontrole: De slaapkamer dient alleen om te slapen en... ; Boeken, tv, telefoon zal ik dus moeten verbannen; wanneer ik na 30 minuten nog niet in slaap ben gevallen, moet ik opstaan, naar een andere ruimte gaan en daar iets ontspannends (lees:saai!) gaan doen, tot ik weer moe wordt...; * Cognitieve therapie, weer controle krijgen over mijn eigen gedachten; * Relaxatie: progressieve relaxatie en bodyscan; * Anti-piekertechnieken.
De meest adembenemende reis is die naar binnen. Je gaat die reis ten diepste alleen nergens een routebeschrijving. Je weet niet wat je ontmoet.
Je reis naar binnen is een zoektocht begonnen vanuit onrust en verlangen vanuit een groeiend innerlijk vermoeden dat je alleen vindt wat je zoekt door te gaan.
De meest adembenemende reis is een avontuur, een gaan zonder aankomen. Ieder aankomen is een einde en nieuw begin. Ieder oponthoud rust je toe.
Wie thuis wil blijven om liever te leven bij het moment in het hier en nu, ontdekt verlaten achter te blijven alsnog op reis te moeten. Er is geen leven zonder innerlijke tocht.
Wie gaat en zoekt ontmoet reisgenoten hoort verhalen van die ook gingen. In die verhalen echoot een stem van ver. Die stem noemt je bij naam. Jij moet jouw weg gaan. De weg ontvouwt zich in jou.
Er is geen leven zonder deze adembenemende tocht daarom ben je adem, adam, mens. Je kunt niet anders dan gaan. Soms verneem je dat er liefdesgerucht door de wereld gaat. Ook je verborgen gaan wordt opgemerkt en gezien. Dat gerucht geeft hoop en versterkt je verlangen.
Je ondervindt op je weg dat er mensen zijn die je zien vanuit hun hart. Ze geven je moed, ze laten je voelen dat het goed is verder te trekken. Je ontdekt gaandeweg je weg. Je groeit in vertrouwen.
De meest adembenemende reis wordt gaandeweg bezield.
Zondag...luilekkerdag...puur genieten...eerst van een lekker warm badje en daarna lekker chillen onder een warm, zacht fleecedekentje! Op de achtergrond speelt mijn lievelingsmuziek en ik lees de verhalen uit de verhalenmap van Wistik... al snel dwalen mijn gedachten af naar de herbronningsweek... Ik denk aan een liedje wat we er zongen...meteen wordt er een lach op mijn gezicht getoverd...het is moeilijk te beschrijven...maar de kracht, de warmte dat er op dat moment uitging van de groep...ik word er warm en stil van!
how could anyone ever tell you you where anything less than beautiful how could anyone ever tell you you were less than whole how could anyone fail to notice that your loving is a miracle how deeply you're connected to my soul ( Shaina Noll: songs for the innerchild)
Het gaat met zijn ups en zijn downs...soms bruis ik van energie...lijk ik de hele wereld aan te kunnen...en dan plots uit het niets...vaak heel heftig...word ik overvallen door een moeheid...ben ik uitgeput...kan ik me niet goed concentreren...ben ik een verstrooide professor...zo heb ik al een paar keer domme dingen gedaan zoals oa. de dreft in de frigo gezet OK...misschien ga ik soms gewoon teveel over mijn grenzen...zoals die keer op het vat van de 30-jarigen...ik kon maar niet stilstaan...bleef maar shaken...en dat moet ik dan de week erna uitzweten...waar ik vroeger genoeg had aan een nachtje uitslapen...helpt dit niet meer. Maar soms is het niet het gevolg van een inspanning...is het er héél plots, onaangekondigd...het neemt geen gelijke tred met de dingen die ik gedaan heb...Lijkt het alsof zoveel te meer ik rust, zoveel te moeër ik word...En wanneer ik vermoeid ben, dan ben ik sneller geïrriteerd, emotioneler, huiliger...
Ik heb het er best wel moeilijk mee...het valt ook zo moeilijk uitteleggen aan omstaanders... en ik weet dat tot 2 jaar na de behandeling een hoog percentage er last van blijkt te hebben...pas na 2 jaar spreekt men over vermoeidheid na kanker...'k Moet dus geduld hebben...ondertussen blijf ik wekelijks (aheum...vanaf volgende week vlieg ik er na 2 weekjes rust er weer in) baantjes trekken...om mijn conditie te verhogen!
Ik was het jullie nog verontschuldigd...de fotootjes! Mochten de foto's jullie bekend voorkomen...'t zijn inderdaad dezelfde als op de blog van sunflowertricky en GI Sanne...ben ze dan ook gaan pikken op de blog van sunflowertricky...bedankt hé meid!
5 ladies...5 bloggers...5 lotgenotes...5 begin-dertigers...kwamen samen in Leuven! Sommigen hadden elkaar al eens eerder gezien...maar voor de meeste was het de eerste keer! Spannend toch wel...je hebt dan wel op zijn minst één raakvlak...maar dát is geen garantie dat het ook effectief zal klikken. Maar ik kan u verzekeren...het was een zotte bende...serieuze gesprekken wisselden zich af met veel plezier...hilariteit alom...vooral toen GI Sanne haar fruitsapje eerst zelf nog moest uitpersen voor ze ook maar één slokje zou kunnen nemen...en volgens mij kreeg de ober het ook een klein beetje op zijn zenuwen van die 5 dames...3 keer is ie moeten terugkomen...We waren zo druk bezig met tetteren, dat we er maar niet in slaagde om het menu eens onder de loep te nemen. Toen we er dan toch eindelijk in geslaagd waren, werden we in een mum van tijd voorzien van heerlijke pasta's...en als kers op de taart nog een lekkere chocomousse of een speculoosijsje...om de vingers van af te lekken, zo lekker.... Eénmaal buiten hebben we de avond afgesloten met een fotoreportage, gepaard gaande met veel gegiechel...menig wenkbrauw werd er opgetrokken bij de terrasgangers van de werf...je hoorde hen denken "Hmmm...daar zit toch wel een vijsje (of meerdere) los bij die dames!" Tricky, Flupque, GI Sanne, Katleen...bedankt voor de gezellige avond... (Foto's volgen nog...als Tricky ze verkleind krijgt om door te mailen ;-) en anders....surf naar sunflowertricky voor de foto's die daar zeker en vast zullen verschijnen!)
Vandaag is het de verjaardag van mijn mama en mijn schoonzusje...nog eens een dikke proficiat voor jullie tweetjes!
Maar vandaag is ook de dag dat ik 2 jaar geleden een mammo en echo liet uitvoeren...2 jaar al...de tijd vliegt...maar ik herinner het me nog haarscherp...Die ochtend was ik extra vroeg opgestaan...mama werd 60 jaar en ik wou haar verrassen met een ontbijt op bed...dus vlug naar de bakker voor kofiekoeken...en daarna maken dat ik in Hasselt stond voor de geplande echo...Een week eerder was ik bij de gyn geweest, omdat die harde schijf, die ik begin dat jaar voor de eerste keer voelde er nog steeds zat, gegroeid was en me toch meer zorgen begon te baren...ondanks het feit dat mijn huisdokter het had afgedaan als "niets om je zorgen over te maken". Ik zie nog haarscherp het gezicht van de radioloog. Ik vroeg hem wat er loos was..."het is zeker geen cyste, maar ik zie microverkalkingen..." Wist ik veel wat dat betekende, maar ik voelde dat er iets niet pluis was...Hij bleef maar naar het scherm kijken en fronste zijn voorhoofd..." Ik wil dat je toch ook een mammo laat nemen"...ik kleede me aan en mocht weer gaan zitten wachten...Na de mammo moest ik effe wachten in het kleedhokje...de dokter moest zien of de foto's goed gelukt waren...Na 5 minuten, die in mijn geheugen gegrifd staan als uren, kwam de vriendelijke verpleegster me zeggen dat ze gelukt waren, dat ze niets mocht zeggen, maar dat ik de dag erop naar mijn gyn MOEST bellen....thuis gekomen googlede ik naar microverkalkingen...en toen wist ik het zeker...dit is niet goed! 3 dagen later op 27 oktober viel het definitieve verdict! Zucht...2 jaar geleden...een dag die voorgoed mijn leven veranderde!
p.s. Mijn tandpijn is nog steeds niet weg...heb oude middeltjes uit de trukkendoos gehaald...eau de cologne op een watje in mijn oor...en morgenvroeg bel ik naar de wachtdienst van de tandartsen.
Al sinds zondag loop ik hier rond als een boer met kiespijn...van veel lachen komt er dus niet veel in huis. Het is geen constante pijn, maar soms welt het zomaar op en dan ben ik genoodzaakt om een hele resem dafalgannekes op te lossen. Wie is de schuldige van al deze ellende?! Mijn wijsheidstandje, waarvan vorige week een stukje is afgebroken, is dé grote boosdoener. Ga dan toch naar de tandarts, hoor ik jullie al denken! Eenvoudiger gezegd dan gedaan...mijn tandarts is met bevallingsverlof en ze heeft wel een vervangster voor dringende gevallen...Sinds maandag hang ik al elke dag aan de telefoon...maar meestal is ze er niet en de secretaresse mag niet zomaar een dringend geval ertussen zetten...al 3 keer heeft ze mijn GSMnummer genotteerd, in de hoop dat de vervangster mij zelf zou opbellen...maar nog steeds heb ik niets gehoord...blijkbaar behoort tandpijn hebben dan niet bij de dringende gevallen... Ondertussen heb ik nog andere tandartsen gebeld...2 keer kreeg ik de vriendelijke stem van het antwoordapparaat aan de andere kant van de lijn die me wist te vertellen dat de tandarts niet werkt vandaag en één keer kreeg ik te horen dat ik er niet tussenkon vandaag, omdat ik geen patiënt ben van hen...pffttt
Ik ben Wen, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Wenneke.
Ik ben een vrouw en woon in Beringen (België) en mijn beroep is Ambtenaar.
Ik ben geboren op 06/04/1977 en ben nu dus 48 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Genieten van het Leven.
Voor een dapper soldaatje...
