Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
20-09-2011
Dubbel gevoel
Dubbele gevoelens....... Waar we vorige maand zo vol over waren sloeg vorige week de blijdschap om in zwaar verdiet en ongeloof.
Supercontent dat we onze toewijzing samen kregen met ondertussen goede vrienden geworden, dubbel ontgoocheld met het trieste nieuws dat hun adoptietoewijzing niet doorgaat, door problemen met het weeshuis vanwaar hun zoontje kwam. Ook het andere koppel waarmee we samen planden af te reizen (voor zover je bij adoptie kan plannen) en korts geleden hebben ontmoet kreeg zulks onmenselijk nieuws.
Onmacht, ontgoocheld, verdrietig, hier zijn geen geschikte woorden voor. Hoe we daags voordien er nog samen over bezig geweest waren, des te harder kwam de klap toen we het slechte nieuws vernamen.
Het gevoel dat door je lichaam giert is onbeschrijflijk en dan ging het niet eens om ons zoontje, moet je maar eens proberen voorstellen hoe het bij de koppels voelt. Dat is wel hun kind dat ze afnemen!!
Uiteraard zijn wij opgelucht dat er voor ons geen problemen zijn, maar toch zal ik dit moment niet echt kunnen delen, al is het alleen maar uit respect voor W&M en J&P en gezin! Dit is een diep dal waar ze uit moeten, maar ze weten dat ze steeds mogen bellen, mailen, whatever we ook maar kunnen betekenen om de pijn te verzachten.
Vandaag de dag, na een procedure van 4 jaar, 3 maand en 3 weken, na 2 jaar, 5 maanden, 3 weken en 3 dagen op de wachtlijst gestaan te hebben, hebben we het zo felbegeerde telefoontje gekregen. Om exact 14u49 kregen we telefoon van het adoptiebureau en eigenlijk was het best hilarisch. Ik had daags voordien een mailtje gestuurd om te zeggen dat ik wat ontgoocheld was, omdat we snel snel ons dossier moesten vernieuwen, om uiteindelijk te vernemen dat het niet zo dringend is en dat ze niets konden zeggen over toewijzingen. Belt het bureau me dus op en stelt de vraag: Dag Vicky, met C van RoH, ik heb een vraagje (ikke al direct binnenmonds vloeken omdat ik dacht dat ze weer een ander formulier ontbraken), ben je terug op verlof vertrokken? Ikke dus: ja. Zij weer: ik heb goed nieuws voor jullie we hebben een zoontje voor jullie. Direct op mijn roze (blauwe) wolk, dagdromend van "onze" zoon!
Dus ja eindelijk, een jongetje, geboren op 24 juli 2010, 66cm groot en 7 kg.
We zijn overgelukkig, Pauline ook direct euforisch met haar nieuwe broer. Donderdag gaan we onze aanvaarding tekenen en krijgen we meer details.
Jaja, jullie lezen het goed, ik breng voor de laatste keer cijfertjes naar voor. Op de algemene lijst staan we op nr. 21 waarvan er 9 reeds een toewijzing hebben, dat maakt dus nr. 12. Als we rekening houden met onze voorkeur dan staan we op nr. 1, yes, jawel jullie lezen het goed!!! we staan bovenaan de lijst. Ik word al zot van het idee alleen al, laat staan dat ze dan nog moeten bellen om onze toewijzing mee te delen. Hopelijk krijgen we nog leuk nieuws voor het verlof.
Ons adoptielijstje zijn we ook gaan kiezen, super plezant en allemaal zulke mooie stufkes voor baby's. Kan al amper wachten tot we met onze buggy kunnen rondrijden.
Morgen, vrijdag 24-06, hebben we een afspraak in het UZ-Gent voor onze gele koorts vaccinaties. Internationaal paspoort hebben we ondertussen al op zak!
Wat rest ons nog: - de doopsuiker, een taakje dat ik samen met ukkies toekomstige meter (Cathia) ga kiezen, zal iets voor tijdens de zomervakantie worden. - aankomstkaartjes: zware bevalling, hetgene ik graag wil is prijzig (= schandalig duur is beter uitgedrukt), goedkoopste drukker tot hiertoe vraagt 950,00 euro en dat vind ik er precies iets over. - babykamer: tja, dat blijven we maar uitstellen maar der zullen we nu toch eens werk van moeten maken, meubeltjes zijn er al maar de inrichting dient nog te gebeuren.
Dus medelezers, als er iemand wat handig is, véél tijd over heeft, ik heb nog karweitjes genoeg.
Dit was dus mijn voorlopig laatste berichtje zonder echt nieuws te kunnen vertellen (tenzij we nog 3 maanden moeten wachten, dan kom ik nog wel eens zagen).
Hier zijn we weer eens. Tijd vliegt, Pasen is ondertussen passé, we hebben afgelopen week al van een heuse (voor)zomer kunnen genieten met temp rond de 28°C. Allemaal in april hé, het enige wat er niet was, datgene waarop we al even aan het wachten zijn is: een toewijzing!
In maart ben ik met enkele adoptiemama's in spé een uitje gaan doen. Supertof meegevallen, veel gelachen, afgetetterd (onderwerp hoef ik zeker niet te zeggen), beetje prospecties gemaakt rond toewijzingen enz... kortom een dag om zeker te herhalen. Tot we thuis kwamen! Het ene onheilspellende bericht na het andere ivm adoptie en Ethiopië vielen de mailbox in! Back with our feets on the ground! Moet zeggen, ben echt geen doemdenker maar heb toch effe in een dipje gezeten. Kort samengevat: Mowa (Ministry of Womans Affaires, behandelen de dossiers van adoptiekindjes en toekomstige adoptieouders) besliste dat men met ingang vanaf 11 maart nog maar 5 dossiers per dag voor de ganse wereld ging behandelen ipv de gebruikelijke 55 dossiers. Een terugschroeving met maar liefst 90%!! Dit omdat men dieper de dossiers zou kunnen bestuderen. Allemaal héél begrijpelijk, maar nu niet het nieuws dat wij wilden horen, want wat voor gevolgen ging dit met zich meebrengen? Half mei gaat er een evaluatie zijn van het adoptiekantoor uit en heeft en hopelijk beter nieuws voor de maar liefst honderden wachten op de lijst.Momenteel verzendt men geen enkel dossier meer naar Ethiopië tot er meer zekerheid is en men kan bekijken hoe de momenteel lopende toewijzingen en dossier afgewerkt worden. Een geluk bij een ongeluk voor ons, is dat ons dossier reeds in Ethiopië is en wij dus gewoon netjes verder blijven aanschuiven.
Voor de personen die zo half/half de cijfertjes volgen, er zijn weer nieuwe! Op de algemene lijst staan we op nr. 26, trek daarvan de koppels af die ondertussen een toewijzing hebben, dan brengt dat ons naar nr. 18 (weten dat we begonnen zijn ergens in de 140 ofzo). Van deze 18 kijken we nog even wie binnen onze leeftijdscategorie valt, dan brengt dat ons naar nr. 4 voor een jongen en nr. 5 voor een meisje. Om ineens te antwoorden op de reeds zoveel gehoorde vraag: "Neen, we weten niet hoelang het nog gaat duren!" Stilletjes hopen we nog steeds op zomer 2011, maar dat is dan heel stilletjes want we durven echt niet luidop speculeren. Dus beste mensen, bougiekes branden en blijven duimen....
Toch kon mijn mama het niet laten om al een schitterend cadeauke te kopen: een echte brandweer-loopauto. Supercontent, denk dat dat ukkie der niet op gaat mogen rijden. Thanks moekske, ge weet, i love you!
Allé, dit was het weer voor vandaag, volgende keer weer meer nieuws. Geniet van de zon!
Weer een maandje voorbij. Een maandje zonder toewijzingen deze keer, maar die komen er ongetwijfeld wel aan.
Ondertussen hebben we ook een onthaalmoeder gevonden die beebje kan bijhouden vanaf januari 2012 (hopen dat we tegen dan beebje hebben, of ik heb een probleem ;)). Ongelooflijk hoe rap ne mens moet zijn tegenwoordig. Minstens een jaar op voorhand moet je beginnen plannen of je valt overal naast. Laat dat plannen nu net iets zijn dat je in adoptieland goed kan. Niet dus! Maar gelukkig begreep de toekomstige onthaalmoeder "het probleem" en heeft ze toch ons plaatske gereserveerd. Joepie, weer een zorg minder.
Heb ik nog nieuws? Niet zo direct nieuw nieuws.... we wachten nog steeds We zijn wel in gang geschoten met de slaapkamers. Omdat we een planning opgemaakt hebben (waar we ons toch niet aanhouden, maar een leidraad is soms praktisch) en we nu nog enkele "vrije" kamers hebben, zijn we eerst begonnen met onze kamer te behangen, schilderen, nieuwe vloer, enz.... kmoet zeggen, het gaat goed vooruit! Om onszelf te belonen voor ons :ahum harde werk, hebben we maar ineens een nieuwe slaapkamer (lees bed) gekocht. Ik kan al niet meer wachten tot het geleverd wordt. Als onze kamer dan opgeleverd is, doen we verder aan beebjes kamer.
Oh ja, op 05 maart heb ik afgesproken met enkele adoptiemama's in spé. Ik moet jullie al niet meer verklappen wat het onderwerp gaat zijn zeker? Ik kijk er al naar uit.
We staan nu ook al 2 jaar effectief op de lijst en binnen een kleine 2 maand is onze reis naar ons beebje al 4 jaar jong. Tijd vliegt, nietwaar? Ik hoop volgende maand nieuwe cijfers te kunnen geven, want het kriebelt nu we in de top 10 staan!
Allertweeds, de nieuwe wachtlijst van januari staat online en het gaat goed vooruit!
Allerderds, we staan op nr. 38 op de algemene lijst en maar liefst op nr. 7 in onze voorkeur! Jaja, het begint stilaan toch te kriebelen.
Allerlaatst, de rest van de belevenissen: - we zijn naar een info avond geweest bij het adoptie-bureau. Hier kregen we meer info over de 2 afreizen, verdere verloop van de procedure, enz.... Op zich niet veel nieuws gehoord of geleerd, maar toch eens leuk om er eens naartoe te kunnen gaan. Zo lijken we weer een stapje verder te staan in de procedure. Er waren 5 andere koppels aanwezig, 1 koppel kende we al maar de andere waren eerder stroef in contact. Stom eigl. we zitten er allemaal voor hetzelfde en toch lijkt de drempel zo groot om elkaar aan te spreken. Gelukkig heb ik via facebook al een ruime adoptie-facebook-vrienden en sta je toch niet alleen.
- Het eindejaar is rustig verlopen, alleen was Christophe ferm ziek en heb ik hem op nieuwjaarsdag nog naar een dokter van wacht kunnen voeren. Verdict --> begin van een longontsteking, mooi vooruitzicht om op vakantie te vertrekken. Ondertussen zijn we terug thuis en is het allemaal goed verlopen, hij heeft alleszinds veel kunnen genieten van zijn "vakantiebed"
- E&D hebben een derde adoptiekindje (Belgisch), kan al niet meer wachten om het te bezoeken. Nogmaals gefeliciteerd!
- Onze babykamer is ondertussen ook gearriveerd, alleen moeten we nog in gang schieten om de kamer zelf in te richten. Nu we in de, voor mij toch wel, laatste rechte lijn zitten, gaan we dit toch stilaan beginnen aanpakken.
Voila, dat was het zo weeral, ik ga stilaan mijn valiesje nemen want dankzij Wouter en Els (supergoede vrienden!) mogen we nog van 3 dagen Londen gaan genieten. Genieten zullen we!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, de nummerkes naar ons toekomstig lotje uit de lotterij:
We staan nr. 42 op de algemene wachtlijst waarvan er al 14 toewijzingen zijn, dus eigenlijk op nr. 28 momenteel. Als ik hierbij rekening houd met onze voorkeur dan staan we op nr. 13! Vandaag was er nog een toewijzing van een babytje, dus staan we op nr. 12. Proficiat aan de toekomstige ouders! Nog efkes en we kunnen beginnen aftellen in de top 10. Spannend allemaal. We hebben ondertussen al een babykamertje naar onze "goesting" gevonden en gaan dan ook dringend werk beginnen maken van deze kamer. Zo stilaan begint onze droom toch nabije toekomstmuziek te worden. Het werd tijd, want het wachten tussen toewijzingen kan soms ellendig lang duren.
Een eeuwigheid geleden.......lijkt het wel dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Probleem is dat er in mijn hectische leventje wel een hoop gebeurt, maar op adoptievlak blijft het steeds hetzelfde, nml. wachten, wachten en wachten.
Er is echter een afgelopen gebeurtenis die een enorme inpact op mijn leven, allé eigenlijk op de hele familie, heeft gehad. Op 24 september hebben we afscheid moeten nemen van ons papa, door ons (kinderen en kleinkinderen) "Vake" genoemt. Na een korte maar hevige ziekte heeft hij de zin in leven moeten opgeven.
Je weet wel, als kind is het bij je vrienden altijd leuker, mag je niets van je ouders, blablabla.... Dan word je zelf volwassen en bedenk je dat het echt niet zo slecht thuis was als dat je je aanvankelijk voorhield. Ook nu nog viel ik af en toe wel eens in een woordenwisseling met mijn vader, nam ik mijn boeltje en riep ik dat hij me nooit meer zou zien, om uiteindelijk de week erop toch terug samen te komen en was de afgelopen week totaal vergeten. Ook moet ik bekennen dat ik qua karakter mijn vader ben, dezelfde koppigaard dus Plots krijg ik bericht dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, bel ik zelf nog met hem omdat het me niet lukte om diezelfde week langs te gaan, verzekerde hij me dat ik me niet ongerust moest maken, hij begreep dat wel en zou me tijdens het weekend wel zien. Zo gezegd zo gedaan, weekendje op bezoek, alles relatief goed en spreek af dat ik woensdag terug zou komen (mijn ouders wonen 160 km van me vandaan). Woensdag was het echter in een rotvaart bergaf met hem gegaan en vrijdags heeft hij de strijd opgegeven. Enerzijds blij dat ik bij zijn laatste rust kon zijn, anderzijds totaal onmachtig, zo onfair. Waarom ons vader? Amper 64 jaar, nooit een vlieg kwaad gedaan, soms wat humeurig maar hey, dat heb ik ook. Nooit geklaagd, nooit ziek en nu gegrepen door verschrikkelijke kanker. Zelfs op zijn "sterfbed" bleef hij positief tegen ons, plannen om spoedig naar huis te komen terwijl hij wss goed wist dat hij niet meer naar huis zou komen. Mensenlief er zijn al wat traantjes gevloeid, wat heb ik hem al gemist. Het is nu aan ons om elkaar samen recht te houden en een beetje voor ons "Moeke" te zorgen.
Vake, het ga je goed! Jij bent en blijft onze held. Dikke kus Xxx
1. De adoptieprocedure van Ethiopië is veranderd.Vanaf 1 mei dienen alle kandidaat adoptieouders zelf voor de rechtbank van Ethiopië te verschijnen. Wat dus wil zeggen dat we nu 2x zullen moeten afreizen, 1x voor verschijning en 1x om ons kindje op te halen. Het adoptiebureau bekijkt ook nog andere pistes om eventueel het verblijf tussen courtdate en afhaling in Ethiopië zelf te blijven. Dat laatste is voor ons geen mogelijkheid, daar ik onmogelijk zo lang vakantie kan nemen en Christophe al zeker niet zijn bedrijfje voor 6 weken stil kan leggen. We zullen dus 2x vliegen en laat dat dan net het woord zijn waar ik een fobie voor heb. Ik krijg al kippevlees bij het idee alleen al. Om nog maar te zwijgen van de extra kosten die er aan verbonden zijn.
2. Ik heb een mailtje gekregen van het adoptiebureau RoH met de vraag waar ons dossier blijft. Ligt zo goed als klaar in de kast maar heb het steeds uitgesteld omdat ik dacht dat we toch nog lang genoeg op lijst moeten staan en er gaan haast bij zat (voor mij dan toch). Heb nu plechtig beloofd dat ik al het mogelijke zal doen om dit dossier eind april in te dienen. Was effe een akkefietje aan verbonden door miscommunicatie tussen RoH en mij en vond dan ook dat ik dit mocht melden, alleen was RoH er niet zo met opgezet. nu ja, ze doen ook enkel maar hun job en ik zal wss een slechte dag gehad hebben.
3. De laatste dag van maart zijn er na 2 maand eindelijk nog eens toewijzigingen gebeurd. Hierdoor schuiven we 2? (moet nog eens juist uittellen) op. Aan dit tempo zijn we nog zeker 2 jaar zoet denk ik.
Zo, kzou nog eventjes kunnen doorgaan maar aan dagdagelijkse beslommeringen hebben jullie geen boodschap zeker?
Toch nog supernieuws --> Saskia en Jan (waarvan ik hun avontuur al volg nog vóór ze met adoptie starten) kunnen binnekort eindelijk vertrekken naar India om hun dochter op te halen, ik ben supercontent voor jullie!! Die mensen hebben dus echt een engelengeduld gehad.
Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, niet dat er niets nieuws meer te vertellen valt, ik heb gewoon al een ongelooflijk drukke periode achter de rug.
Morgen zullen we exact 1 jaar op de wachtlijst staan, een periode met veel hoogtes en laagtes. Positieve nieuws is dat ons dossier nu eigenlijk vertrekkensklaar ligt, zal ik het mss dan toch maar eens moeten opsturen en hopen dat de toewijzingen snel vooruit gaan. We hopen dat we volgende kerstperiode al betere vooruitzichten hebben en dan echt defintief kunnen aftellen. We zijn op de algemene wachtlijst al een stuk onder de 100 geraakt en in onze voorkeur staan we nu op plaatsje 31 (geloof ik), dus het mindert stilaan wel.
Nog een werkje dat gedaan is geraakt, is het schilderen van onze leefruimte, al moet ik eerlijk bekennen dat ik daar een vakman voor heb laten komen, het starten wou niet echt lukken bij mezelf en nu staat ineens alles netjes en proper. Volgende week komt men hopelijk het nieuwe parket plaatsen en dan kunnen we de leefruimte gezellig beginnen inrichten.
Onze ski-vakantie is ook geboekt, voor het eerst gaan we eens skiën tijdens de paasvakantie ipv tijdens de kerstvakantie. Normaal gingen we eens een jaartje overslaan maar het kriebelde te erg. Ik hoop dat de sneeuw wat meevalt dan. We kijken er alle 3 al naar uit een beetje welgekomen vakantie.
En dan het trieste nieuwsbericht waar iedereen het over heeft: de aardbeving in Haïti. Schokkende, schrijnende televisie beelden. Duizenden doden, honderden weesjes....één en al ellende. Een vriendin van ons is als eerste ter plaatse geweest met het B-Fast team, we hebben het nieuws meer dan ooit gevolgd en toen ik haar terug ben gaan opwachten bij haar thuiskomst op Melsbroek zijn er wel wat traantjes gevloeid. Bessefende dat we zo een luxe-leventje hebben. Haar foto's en uitleg zeggen zoveel meer dan de beelden op tv. Een levensles die je voor altijd bij blijft. Positieve nieuws, ze zijn thuis gekomen met de 13 adoptiekindjes en via via heb ik toch een stel adoptiefouders met haar in contact kunnen brengen om ze zo meer info over hun dochtertje door te geven. Hoeveel keer we zelf al hebben moeten aanhoren, kunnen jullie daar geen gaan halen? Neen lieve mensen, dat gaat echt niet, de adoptieprocedure voor Haïti was al niet makkelijk en is nu gesloten.
Allé, ik zal dan nu maar eens wat verder doorwerken (daar word ik voor betaald natuurlijk ). Tot de volgende.....
Het is altijd leuk om eens iets nieuws te kunnen melden. het wordt nog des te leuker als het supernieuws is.
Ik ben sinds 08 oktober '09 meter geworden van Tristan. Het eerste kindje van mijn zus Cathia en haar man Kurt. Tristan melde zich 3 weken vroeger dan verwacht aan en weegt 1,910 kg en is 41 cm groot. Echt een mini-mensje dus. ben supertrots en content voor mijn zus en haar man. Hij zal nog enkele weken moeten aansterken in de kliniek maar ik kan al niet meer wachten om dit hummeltje te knuffelen.
2de goede nieuws: er zijn terug toewijzingen geweest, we schuiven dus weer enkele plaatsjes op! Laat dit zo maar verder gaan!
Veel is er niet echt te melden maar zal tussendoor toch eens een berichtje posten. Ondertussen beginnen de dagen weer wat te korten en zal de verwarming stilaan aangezet kunnen worden. Het zal ook weer wat lastiger worden om uit mijn bed te geraken (ben der anders al zo'n ramp in).
Positieve nieuws is dat ons dossier zo goed als klaar is, op enkele details na, maar als ik me er nog een middagje mee bezig houd zal het wel helemaal klaar zijn en kunnen we het verzenden. Het adoptiebureau is zelf ook verhuisd dus die zaten er nog niet echt op te wachten .
Christophe's zus is ondertussen, op 12 augustus om juist te zijn, voor de 4de keer mama geworden van een meisje "Gusta". Morgen komen de 4 kindjes een nachtje slapen, ik zal ineens weten wat een groot gezin meebrengt. Vooral het opstaan 's nachts zal ik voelen, zal zondag wss wat zombie-achtig rondlopen
Nog exact 4 weken en mijn zus bevalt van haar eerste kindje (mijn toekomstig petekindje), aan baby's geen gebrek in de familie! Iedereen zorgt voor voldoende oefenmateriaal tegen dat het onze er ooit gaat zijn.
Zondag gaan we naar de musical "the sound of music" kijken, ik waarschuw mijn zus mss al......Cathia, er zijn veel mensen, je moet dus niet luidkeels mee zingen! Kwestie dat we de volgende keer de stadschouwburg nog binnen mogen.
Voor de rest is er niet echt iets te melden, ons leventje kabbelt verder rustig voort. Eind oktober gaan we nog een weekendje naar Londen en tegen dat dat gepasseerd is kunnen we kalmpkes aftellen naar de feestdagen en kan de cadeautjes jacht stilaan op gang komen.
Ach ja, vergeet ik het allerbelangrijkste nog! Op 8 september hebben we onze 2de huwelijksverjaardag mogen vieren. Heb ik toch wel weer een steentje extra in mijn ring gekregen (allé, kheb hem eigenlijk zelf binnengebracht, maar tis het idee dat telt hé). Zal één dezer eens een fotoke plaatsen.
Onze vakantie zit erop. Veel te snel voorbij gegaan maar dat zegt waarschijnlijk iedereen. De batterijen zijn opgeladen en we kunnen weer tegen een flinke portie wachten aan. Tijd om toch eens dringend werk te beginnen maken aan de voortgang van ons dossier, ik zie het weer helemaal zitten. Er zijn ondertussen toch weer enkele toewijzingen geweest wat weer een lichtpuntje aan het einde van de tunnel geeft. We staan nu op plaats 114 van de algemene wachtlijst waarvan er reeds 25 personen een toewijzing hebben. Eigenlijk staan we dus op plaats 89 en er zijn nog 45 wachtenden voor ons binnen onze voorkeur.
Terwijl ik dit zit te typen kan Christophe's zus elk ogenblik aan het bevallen zijn van haar 4de kindje. Ben eens benieuwd wat het gaat worden, ze hebben al 3 dochters. Ook dit zal weer voor wat afleiding zorgen om de komende maanden te wachten. Morgen heb ik vrijaf dus dat ze maar zeker zorgt dat baby tegen dan geboren is. Zo'n mini-mensje om véél te pakken.
Vandaag mijn eerste dag van de vakantie. Ik had me voorgenomen om eens goed het huis te kuisen, was weg te werken enz..... Terwijl ik bezig was met de benedenverdieping kreeg ik ineens het geniale idee om de foto's voor ons dossier te nemen. Aangezien de grootste werken achter de rug zijn maar de afwerking op zich laat wachten (de centjes zijn samen met de goesting op stap ), dacht ik, ik zal ze nu maar nemen. Hierbij zal ik jullie eens wat "sfeer"-foto's laten zien. Diegene die zich geroepen voelt om een handje te komen halpen met afwerking en schilderen...steeds welkom. Ook tips ivm met de kleuren zijn steeds welkom.
Nog enkele dagen werken (nog 2 om juist te zijn) en de grote vakantie breekt aan. Hij is meer dan welgekomen!
Afgelopen maand was een emotioneel zware maand, ikke, vicky de sterke die zeer stevig door het leven gaat heb echt wel een zéér zwaar en zwak moment gehad. Er zijn héél wat traantjes gevloeid. Het zit hem zelfs even zo hoog dat ik geen zin meer heb in de hele adoptieprocedure, we hebben zondag onze kaft nog eens vastgenomen om te kijken wat voor documenten ik nog juist dien te verzamelen maar ze lag rapper terug in de kast dan dat ze eruit gekomen is. Miscchien dat de vakantie voor wat "verlichting" zorgt, we hebben het nodig. Ik zal dus de volgende maand niets nieuws posten, ik hoop dat ik de goesting rap terug vind.
Ondertussen zijn de nieuwe wachtlijsten online verschenen en als ik zo even uittel qua voorkeur staan er nog 49 wachtenden voor ons. Veel meer valt hier niet aan toe te voegen zeker? We wachten...
Eindelijk...... zijn de toewijzingen terug gestart. Momenteel zijn er 3 kindjes toegewezen, hopelijk volgen er snel meer. Voor ons is het einde van wachten nog niet direct in zicht maar elke toewijzing is de wachttijd die afneemt. Voor de rest doden we onze tijd met allerhande dingen, zo is Pauline haar slaapkamer ondertussen zo goed als behangen, hebben we haar bed omgetoverd naar een stapelbed en kunnen we nu stilaan starten met het leegmaken van onze andere kinderkamer. Volgende week bereken ik dan even op welk plaatsje we nu effectief staan.
Ik moet het jullie niet vertellen zeker... we blijven wachten tot men eindelijk aan die lang verwachte toewijzingenstroom begint te werken. Gedurende 3 maand is er nog geen schot in de zaak gekomen en het duurt toch wel héél lang als het aan dit tempo vooruit gaat blijven gaan. Geeft ons natuurlijk wat extra tijd om ons dossier samen te stellen, maar ook wat tijd om uit te stellen en van dat laatste durf ik nogal gretig gebruik te maken. Ik moet met schaamrood bekennen dat het dossier ondertussen de kast in gevlogen is en me momenteel de tijd en goesting ontbreekt om er verder aan te werken.
Positieve nieuws is dan, nog enkele weken hard (?) werken en de langverwachte vakantie komt eraan. Als het zonnetje zo goed zijn best blijft doen als vandaag, dan kan deze alvast niet stuk. Geef er nog een pak toewijzingen bij en we kunnen dan echt genieten.
Volgende week begint met ook met onze tuin her-aan-te leggen dus kunnen we er lekker van gaan genieten en eindelijk nog eens een BBQ-tje plannen.
Jullie horen meer van zodra wij meer weten, tot dan.....
Sinds deze ochtend staan de nieuwe wachtlijsten online. Even een snelle rekensom gemaakt en in onze voorkeur staan er nog 51 wachtenden voor ons, waarvan er 6 op "stop" staan. Vanavond zal ik alles eens rustig bekijken en uitrekenen, dan zijn we zeker.
Voor de rest is er nog niet zoveel veranderd in onze "thuis" situatie. Zal nu toch eens stilaan beginnen om de documenten bij elkaar te sprokkelen. Zal voor volgende week worden tijdens mijn vakantie-week. Dit weekend hebben we een rolluik op ons velux-raam gemonteerd, ik moet zeggen, het ging zéér vlot, zelfs beter dan we verwacht hadden. Zo stilaan begint Pauline's slaapkamer op een echte kamer te trekken. Beetje per beetje gaat ons huisje nog af geraken en loopt de wachttijd minder lang.
Maart is een leuke maand, de eerste lentezon begint zijn werk te doen en voor ons begint de wachtlijst echt goed te lopen. Ik probeer dan ook zo goed en zo kwaad mogelijk up-to-date te blijven om zo ons plaatsje uit te kunnen rekenen. We hebben echter nog een lange weg te gaan. Gelukkig hebben we nog veel gepland dat dat het wachten een beetje draaglijker kan maken.
Het belangrijkste werk is nu het verzamelen van alle documenten. Alle benodigde documenten die we in het stadhuis dienden af te halen/ aan te vragen, zijn in orde. In amper een half uurtje hadden we alle papieren én ineens ondertekend door de Burgemeester. Dat ging dus heel vlot om mee te starten. Mijn werkgevers attest is ook in orde (maak ik zelf en ook Christophe maakt dit zelf, voordeel van zelfstandige te zijn hé). Donderdag en vrijdag zal ik eens starten met het maken van de foto's van ons huis, kan ik ze nog wat photoshoppen om afwerkingsproblemen te verdoezelen. Last but not least onze bloed- en aids-test, stel je voor dat we een ziekte hebben en het niet eens zelf beseffen.
Tweede taak, de kinderkamer leegmaken. Daar zal ik ook al wel enkele dagen mee zoet zijn. Staat momenteel nog vol dozen van onze gepasseerde verbouwing. Ik zal ineens het karretje kunnen vullen om naar de kringloop en het containerpark te rijden. Is ook een werkje dat dient te gebeuren zonder Pauline want die kan alles gebruiken en zou weer alles willen recupereren. Nu het wat langer licht begint te worden en wat warmer is, is dit ook véél aangenamer om te doen. Mijn vriendin wil komen helpen (al zal ze hopelijk niet te snel gedemotiveerd zijn als ze de hoop ziet ). Tegen pasen zouden we de grote werken daar ook willen starten.
Met de paasvakantie zelf komen de kindjes van mijn zus logeren, 2 toffe meiden van 10 en 8 jaar oud, steek daar Pauline bij van 9 jaar en ik hoef je zeker niet te vertellen dat er weer veel "gegiecheld" en "getetterd" zal worden. Effe een toffe drukte in huis en voor mijn mama (ze wonen bij mijn ouders) een welgekomen rustweek.
Vorige week 2x leuk nieuws mogen vernemen. E&D (dochter van toffe madam van het RK) worden de fiere ouders van een baby-dochter (2 maand), T&E (koppel waarvan ik de blog al volg sinds het begin) worden eveneens fiere ouders van een baby-? (3,5 maand oud). Proficiat aan beide koppels. Ik bezit een beetje gezonde jaloesie , maar ooit mogen wij dit geluk ook meemaken en dan is het aan jullie om jaloers te zijn. Neen echt, jullie zullen prachtige ouders zijn/worden en ik gun jullie dit geluk voor 200%.
En natuurlijk het goede nieuws van mijn meterschap aan het koffieboontje van mijn zus. Stond in het vorige berichtje maar heb het dan even terug verwijderd omdat nog niet iedereen in de familie op de hoogte gesteld was. Mijn kleine zus (ze is echt wel kleiner dan ik) en haar man worden voor de eerste maal ouders en vroegen me of ik meter wilde worden van dit koffieboontje. Graag zelfs! Ook voor hen, dezelfde boodschap, ook jullie zullen prachtouders zijn en anders is de meter er om in te grijpen hé
Allé, ben ten einde aan mijn lithanie van deze week, zal nu maar stilaan beginnen met werken, ben toch al bijna 2 uur aanwezig, de baas zal het appreciëren.
Sinds gisteren staat de nieuwe wachtlijst online. Ik ben dan direct de lijst beginnen aanpassen aan onze voorkeursleeftijd om zo te zien op welke plaats we effectief staan. In onze voorkeur staan we op de algemene lijst op plaats 56 waarvan er 7 op stop staan, wat dus wil zeggen dat we nu op nr. 49 staan. In de meisjesvoorkeurlijst staan we op nr. 51 en voor een jongetje staan we op nr. 41 zonder rekening te houden met de stops. Het lijkt niet een héél hoog cijfer maar theorie en praktijk zijn soms heel verschillend. Die wachtperiode van 2 à 3 jaar is zéér reëel.
Donderdag start ik met het beginnen sprokkelen van de nodige documenten en de nodige instanties af te gaan. Tegen einde maart zou ik dan graag alles binnenbrengen. Vind het enkel moeilijk om wat foto's van ons huis door te sturen, het is nog niet geschilderd, de tuin is een grote ruïne, we kamperen op onze slaapkamer , allé om maar enkele voorbeeldjes te geven. De enige netjes afgewerkte ruimte is de toiletruimte, dus niet direct iets om een foto van te nemen Misschien toch maar eens dringend in gang beginnen schieten met de afwerking.
Hier zijn we weer eens. Tijd vliegt, Pasen is ondertussen passé, we hebben afgelopen week al van een heuse (voor)zomer kunnen genieten met temp rond de 28°C. Allemaal in april hé, het enige wat er niet was, datgene waarop we al even aan het wachten zijn is: een toewijzing!
We zijn wel in gang geschoten met de slaapkamers. Omdat we een planning opgemaakt hebben (waar we ons toch niet aanhouden, maar een leidraad is soms praktisch) en we nu nog enkele "vrije" kamers hebben, zijn we eerst begonnen met onze kamer te behangen, schilderen, nieuwe vloer, enz.... kmoet zeggen, het gaat goed vooruit! Om onszelf te belonen voor ons :ahum harde werk, hebben we maar ineens een nieuwe slaapkamer (lees bed) gekocht. Ik kan al niet meer wachten tot het geleverd wordt. Als onze kamer dan opgeleverd is, doen we verder aan beebjes kamer.
