Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
12-01-2011
Nieuwe lijst online!
Allereerst, onze allerbeste wensen voor 2011!
Allertweeds, de nieuwe wachtlijst van januari staat online en het gaat goed vooruit!
Allerderds, we staan op nr. 38 op de algemene lijst en maar liefst op nr. 7 in onze voorkeur! Jaja, het begint stilaan toch te kriebelen.
Allerlaatst, de rest van de belevenissen: - we zijn naar een info avond geweest bij het adoptie-bureau. Hier kregen we meer info over de 2 afreizen, verdere verloop van de procedure, enz.... Op zich niet veel nieuws gehoord of geleerd, maar toch eens leuk om er eens naartoe te kunnen gaan. Zo lijken we weer een stapje verder te staan in de procedure. Er waren 5 andere koppels aanwezig, 1 koppel kende we al maar de andere waren eerder stroef in contact. Stom eigl. we zitten er allemaal voor hetzelfde en toch lijkt de drempel zo groot om elkaar aan te spreken. Gelukkig heb ik via facebook al een ruime adoptie-facebook-vrienden en sta je toch niet alleen.
- Het eindejaar is rustig verlopen, alleen was Christophe ferm ziek en heb ik hem op nieuwjaarsdag nog naar een dokter van wacht kunnen voeren. Verdict --> begin van een longontsteking, mooi vooruitzicht om op vakantie te vertrekken. Ondertussen zijn we terug thuis en is het allemaal goed verlopen, hij heeft alleszinds veel kunnen genieten van zijn "vakantiebed"
- E&D hebben een derde adoptiekindje (Belgisch), kan al niet meer wachten om het te bezoeken. Nogmaals gefeliciteerd!
- Onze babykamer is ondertussen ook gearriveerd, alleen moeten we nog in gang schieten om de kamer zelf in te richten. Nu we in de, voor mij toch wel, laatste rechte lijn zitten, gaan we dit toch stilaan beginnen aanpakken.
Voila, dat was het zo weeral, ik ga stilaan mijn valiesje nemen want dankzij Wouter en Els (supergoede vrienden!) mogen we nog van 3 dagen Londen gaan genieten. Genieten zullen we!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, de nummerkes naar ons toekomstig lotje uit de lotterij:
We staan nr. 42 op de algemene wachtlijst waarvan er al 14 toewijzingen zijn, dus eigenlijk op nr. 28 momenteel. Als ik hierbij rekening houd met onze voorkeur dan staan we op nr. 13! Vandaag was er nog een toewijzing van een babytje, dus staan we op nr. 12. Proficiat aan de toekomstige ouders! Nog efkes en we kunnen beginnen aftellen in de top 10. Spannend allemaal. We hebben ondertussen al een babykamertje naar onze "goesting" gevonden en gaan dan ook dringend werk beginnen maken van deze kamer. Zo stilaan begint onze droom toch nabije toekomstmuziek te worden. Het werd tijd, want het wachten tussen toewijzingen kan soms ellendig lang duren.
Een eeuwigheid geleden.......lijkt het wel dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Probleem is dat er in mijn hectische leventje wel een hoop gebeurt, maar op adoptievlak blijft het steeds hetzelfde, nml. wachten, wachten en wachten.
Er is echter een afgelopen gebeurtenis die een enorme inpact op mijn leven, allé eigenlijk op de hele familie, heeft gehad. Op 24 september hebben we afscheid moeten nemen van ons papa, door ons (kinderen en kleinkinderen) "Vake" genoemt. Na een korte maar hevige ziekte heeft hij de zin in leven moeten opgeven.
Je weet wel, als kind is het bij je vrienden altijd leuker, mag je niets van je ouders, blablabla.... Dan word je zelf volwassen en bedenk je dat het echt niet zo slecht thuis was als dat je je aanvankelijk voorhield. Ook nu nog viel ik af en toe wel eens in een woordenwisseling met mijn vader, nam ik mijn boeltje en riep ik dat hij me nooit meer zou zien, om uiteindelijk de week erop toch terug samen te komen en was de afgelopen week totaal vergeten. Ook moet ik bekennen dat ik qua karakter mijn vader ben, dezelfde koppigaard dus Plots krijg ik bericht dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, bel ik zelf nog met hem omdat het me niet lukte om diezelfde week langs te gaan, verzekerde hij me dat ik me niet ongerust moest maken, hij begreep dat wel en zou me tijdens het weekend wel zien. Zo gezegd zo gedaan, weekendje op bezoek, alles relatief goed en spreek af dat ik woensdag terug zou komen (mijn ouders wonen 160 km van me vandaan). Woensdag was het echter in een rotvaart bergaf met hem gegaan en vrijdags heeft hij de strijd opgegeven. Enerzijds blij dat ik bij zijn laatste rust kon zijn, anderzijds totaal onmachtig, zo onfair. Waarom ons vader? Amper 64 jaar, nooit een vlieg kwaad gedaan, soms wat humeurig maar hey, dat heb ik ook. Nooit geklaagd, nooit ziek en nu gegrepen door verschrikkelijke kanker. Zelfs op zijn "sterfbed" bleef hij positief tegen ons, plannen om spoedig naar huis te komen terwijl hij wss goed wist dat hij niet meer naar huis zou komen. Mensenlief er zijn al wat traantjes gevloeid, wat heb ik hem al gemist. Het is nu aan ons om elkaar samen recht te houden en een beetje voor ons "Moeke" te zorgen.
Vake, het ga je goed! Jij bent en blijft onze held. Dikke kus Xxx
