Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
12-01-2011
Nieuwe lijst online!
Allereerst, onze allerbeste wensen voor 2011!
Allertweeds, de nieuwe wachtlijst van januari staat online en het gaat goed vooruit!
Allerderds, we staan op nr. 38 op de algemene lijst en maar liefst op nr. 7 in onze voorkeur! Jaja, het begint stilaan toch te kriebelen.
Allerlaatst, de rest van de belevenissen: - we zijn naar een info avond geweest bij het adoptie-bureau. Hier kregen we meer info over de 2 afreizen, verdere verloop van de procedure, enz.... Op zich niet veel nieuws gehoord of geleerd, maar toch eens leuk om er eens naartoe te kunnen gaan. Zo lijken we weer een stapje verder te staan in de procedure. Er waren 5 andere koppels aanwezig, 1 koppel kende we al maar de andere waren eerder stroef in contact. Stom eigl. we zitten er allemaal voor hetzelfde en toch lijkt de drempel zo groot om elkaar aan te spreken. Gelukkig heb ik via facebook al een ruime adoptie-facebook-vrienden en sta je toch niet alleen.
- Het eindejaar is rustig verlopen, alleen was Christophe ferm ziek en heb ik hem op nieuwjaarsdag nog naar een dokter van wacht kunnen voeren. Verdict --> begin van een longontsteking, mooi vooruitzicht om op vakantie te vertrekken. Ondertussen zijn we terug thuis en is het allemaal goed verlopen, hij heeft alleszinds veel kunnen genieten van zijn "vakantiebed"
- E&D hebben een derde adoptiekindje (Belgisch), kan al niet meer wachten om het te bezoeken. Nogmaals gefeliciteerd!
- Onze babykamer is ondertussen ook gearriveerd, alleen moeten we nog in gang schieten om de kamer zelf in te richten. Nu we in de, voor mij toch wel, laatste rechte lijn zitten, gaan we dit toch stilaan beginnen aanpakken.
Voila, dat was het zo weeral, ik ga stilaan mijn valiesje nemen want dankzij Wouter en Els (supergoede vrienden!) mogen we nog van 3 dagen Londen gaan genieten. Genieten zullen we!
Voor de nieuwsgierigen onder ons, de nummerkes naar ons toekomstig lotje uit de lotterij:
We staan nr. 42 op de algemene wachtlijst waarvan er al 14 toewijzingen zijn, dus eigenlijk op nr. 28 momenteel. Als ik hierbij rekening houd met onze voorkeur dan staan we op nr. 13! Vandaag was er nog een toewijzing van een babytje, dus staan we op nr. 12. Proficiat aan de toekomstige ouders! Nog efkes en we kunnen beginnen aftellen in de top 10. Spannend allemaal. We hebben ondertussen al een babykamertje naar onze "goesting" gevonden en gaan dan ook dringend werk beginnen maken van deze kamer. Zo stilaan begint onze droom toch nabije toekomstmuziek te worden. Het werd tijd, want het wachten tussen toewijzingen kan soms ellendig lang duren.
Een eeuwigheid geleden.......lijkt het wel dat ik hier nog eens iets geschreven heb. Probleem is dat er in mijn hectische leventje wel een hoop gebeurt, maar op adoptievlak blijft het steeds hetzelfde, nml. wachten, wachten en wachten.
Er is echter een afgelopen gebeurtenis die een enorme inpact op mijn leven, allé eigenlijk op de hele familie, heeft gehad. Op 24 september hebben we afscheid moeten nemen van ons papa, door ons (kinderen en kleinkinderen) "Vake" genoemt. Na een korte maar hevige ziekte heeft hij de zin in leven moeten opgeven.
Je weet wel, als kind is het bij je vrienden altijd leuker, mag je niets van je ouders, blablabla.... Dan word je zelf volwassen en bedenk je dat het echt niet zo slecht thuis was als dat je je aanvankelijk voorhield. Ook nu nog viel ik af en toe wel eens in een woordenwisseling met mijn vader, nam ik mijn boeltje en riep ik dat hij me nooit meer zou zien, om uiteindelijk de week erop toch terug samen te komen en was de afgelopen week totaal vergeten. Ook moet ik bekennen dat ik qua karakter mijn vader ben, dezelfde koppigaard dus Plots krijg ik bericht dat mijn vader in het ziekenhuis ligt, bel ik zelf nog met hem omdat het me niet lukte om diezelfde week langs te gaan, verzekerde hij me dat ik me niet ongerust moest maken, hij begreep dat wel en zou me tijdens het weekend wel zien. Zo gezegd zo gedaan, weekendje op bezoek, alles relatief goed en spreek af dat ik woensdag terug zou komen (mijn ouders wonen 160 km van me vandaan). Woensdag was het echter in een rotvaart bergaf met hem gegaan en vrijdags heeft hij de strijd opgegeven. Enerzijds blij dat ik bij zijn laatste rust kon zijn, anderzijds totaal onmachtig, zo onfair. Waarom ons vader? Amper 64 jaar, nooit een vlieg kwaad gedaan, soms wat humeurig maar hey, dat heb ik ook. Nooit geklaagd, nooit ziek en nu gegrepen door verschrikkelijke kanker. Zelfs op zijn "sterfbed" bleef hij positief tegen ons, plannen om spoedig naar huis te komen terwijl hij wss goed wist dat hij niet meer naar huis zou komen. Mensenlief er zijn al wat traantjes gevloeid, wat heb ik hem al gemist. Het is nu aan ons om elkaar samen recht te houden en een beetje voor ons "Moeke" te zorgen.
Vake, het ga je goed! Jij bent en blijft onze held. Dikke kus Xxx
1. De adoptieprocedure van Ethiopië is veranderd.Vanaf 1 mei dienen alle kandidaat adoptieouders zelf voor de rechtbank van Ethiopië te verschijnen. Wat dus wil zeggen dat we nu 2x zullen moeten afreizen, 1x voor verschijning en 1x om ons kindje op te halen. Het adoptiebureau bekijkt ook nog andere pistes om eventueel het verblijf tussen courtdate en afhaling in Ethiopië zelf te blijven. Dat laatste is voor ons geen mogelijkheid, daar ik onmogelijk zo lang vakantie kan nemen en Christophe al zeker niet zijn bedrijfje voor 6 weken stil kan leggen. We zullen dus 2x vliegen en laat dat dan net het woord zijn waar ik een fobie voor heb. Ik krijg al kippevlees bij het idee alleen al. Om nog maar te zwijgen van de extra kosten die er aan verbonden zijn.
2. Ik heb een mailtje gekregen van het adoptiebureau RoH met de vraag waar ons dossier blijft. Ligt zo goed als klaar in de kast maar heb het steeds uitgesteld omdat ik dacht dat we toch nog lang genoeg op lijst moeten staan en er gaan haast bij zat (voor mij dan toch). Heb nu plechtig beloofd dat ik al het mogelijke zal doen om dit dossier eind april in te dienen. Was effe een akkefietje aan verbonden door miscommunicatie tussen RoH en mij en vond dan ook dat ik dit mocht melden, alleen was RoH er niet zo met opgezet. nu ja, ze doen ook enkel maar hun job en ik zal wss een slechte dag gehad hebben.
3. De laatste dag van maart zijn er na 2 maand eindelijk nog eens toewijzigingen gebeurd. Hierdoor schuiven we 2? (moet nog eens juist uittellen) op. Aan dit tempo zijn we nog zeker 2 jaar zoet denk ik.
Zo, kzou nog eventjes kunnen doorgaan maar aan dagdagelijkse beslommeringen hebben jullie geen boodschap zeker?
Toch nog supernieuws --> Saskia en Jan (waarvan ik hun avontuur al volg nog vóór ze met adoptie starten) kunnen binnekort eindelijk vertrekken naar India om hun dochter op te halen, ik ben supercontent voor jullie!! Die mensen hebben dus echt een engelengeduld gehad.
Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens iets geschreven heb, niet dat er niets nieuws meer te vertellen valt, ik heb gewoon al een ongelooflijk drukke periode achter de rug.
Morgen zullen we exact 1 jaar op de wachtlijst staan, een periode met veel hoogtes en laagtes. Positieve nieuws is dat ons dossier nu eigenlijk vertrekkensklaar ligt, zal ik het mss dan toch maar eens moeten opsturen en hopen dat de toewijzingen snel vooruit gaan. We hopen dat we volgende kerstperiode al betere vooruitzichten hebben en dan echt defintief kunnen aftellen. We zijn op de algemene wachtlijst al een stuk onder de 100 geraakt en in onze voorkeur staan we nu op plaatsje 31 (geloof ik), dus het mindert stilaan wel.
Nog een werkje dat gedaan is geraakt, is het schilderen van onze leefruimte, al moet ik eerlijk bekennen dat ik daar een vakman voor heb laten komen, het starten wou niet echt lukken bij mezelf en nu staat ineens alles netjes en proper. Volgende week komt men hopelijk het nieuwe parket plaatsen en dan kunnen we de leefruimte gezellig beginnen inrichten.
Onze ski-vakantie is ook geboekt, voor het eerst gaan we eens skiën tijdens de paasvakantie ipv tijdens de kerstvakantie. Normaal gingen we eens een jaartje overslaan maar het kriebelde te erg. Ik hoop dat de sneeuw wat meevalt dan. We kijken er alle 3 al naar uit een beetje welgekomen vakantie.
En dan het trieste nieuwsbericht waar iedereen het over heeft: de aardbeving in Haïti. Schokkende, schrijnende televisie beelden. Duizenden doden, honderden weesjes....één en al ellende. Een vriendin van ons is als eerste ter plaatse geweest met het B-Fast team, we hebben het nieuws meer dan ooit gevolgd en toen ik haar terug ben gaan opwachten bij haar thuiskomst op Melsbroek zijn er wel wat traantjes gevloeid. Bessefende dat we zo een luxe-leventje hebben. Haar foto's en uitleg zeggen zoveel meer dan de beelden op tv. Een levensles die je voor altijd bij blijft. Positieve nieuws, ze zijn thuis gekomen met de 13 adoptiekindjes en via via heb ik toch een stel adoptiefouders met haar in contact kunnen brengen om ze zo meer info over hun dochtertje door te geven. Hoeveel keer we zelf al hebben moeten aanhoren, kunnen jullie daar geen gaan halen? Neen lieve mensen, dat gaat echt niet, de adoptieprocedure voor Haïti was al niet makkelijk en is nu gesloten.
Allé, ik zal dan nu maar eens wat verder doorwerken (daar word ik voor betaald natuurlijk ). Tot de volgende.....
Het is altijd leuk om eens iets nieuws te kunnen melden. het wordt nog des te leuker als het supernieuws is.
Ik ben sinds 08 oktober '09 meter geworden van Tristan. Het eerste kindje van mijn zus Cathia en haar man Kurt. Tristan melde zich 3 weken vroeger dan verwacht aan en weegt 1,910 kg en is 41 cm groot. Echt een mini-mensje dus. ben supertrots en content voor mijn zus en haar man. Hij zal nog enkele weken moeten aansterken in de kliniek maar ik kan al niet meer wachten om dit hummeltje te knuffelen.
2de goede nieuws: er zijn terug toewijzingen geweest, we schuiven dus weer enkele plaatsjes op! Laat dit zo maar verder gaan!
Veel is er niet echt te melden maar zal tussendoor toch eens een berichtje posten. Ondertussen beginnen de dagen weer wat te korten en zal de verwarming stilaan aangezet kunnen worden. Het zal ook weer wat lastiger worden om uit mijn bed te geraken (ben der anders al zo'n ramp in).
Positieve nieuws is dat ons dossier zo goed als klaar is, op enkele details na, maar als ik me er nog een middagje mee bezig houd zal het wel helemaal klaar zijn en kunnen we het verzenden. Het adoptiebureau is zelf ook verhuisd dus die zaten er nog niet echt op te wachten .
Christophe's zus is ondertussen, op 12 augustus om juist te zijn, voor de 4de keer mama geworden van een meisje "Gusta". Morgen komen de 4 kindjes een nachtje slapen, ik zal ineens weten wat een groot gezin meebrengt. Vooral het opstaan 's nachts zal ik voelen, zal zondag wss wat zombie-achtig rondlopen
Nog exact 4 weken en mijn zus bevalt van haar eerste kindje (mijn toekomstig petekindje), aan baby's geen gebrek in de familie! Iedereen zorgt voor voldoende oefenmateriaal tegen dat het onze er ooit gaat zijn.
Zondag gaan we naar de musical "the sound of music" kijken, ik waarschuw mijn zus mss al......Cathia, er zijn veel mensen, je moet dus niet luidkeels mee zingen! Kwestie dat we de volgende keer de stadschouwburg nog binnen mogen.
Voor de rest is er niet echt iets te melden, ons leventje kabbelt verder rustig voort. Eind oktober gaan we nog een weekendje naar Londen en tegen dat dat gepasseerd is kunnen we kalmpkes aftellen naar de feestdagen en kan de cadeautjes jacht stilaan op gang komen.
Ach ja, vergeet ik het allerbelangrijkste nog! Op 8 september hebben we onze 2de huwelijksverjaardag mogen vieren. Heb ik toch wel weer een steentje extra in mijn ring gekregen (allé, kheb hem eigenlijk zelf binnengebracht, maar tis het idee dat telt hé). Zal één dezer eens een fotoke plaatsen.
Onze vakantie zit erop. Veel te snel voorbij gegaan maar dat zegt waarschijnlijk iedereen. De batterijen zijn opgeladen en we kunnen weer tegen een flinke portie wachten aan. Tijd om toch eens dringend werk te beginnen maken aan de voortgang van ons dossier, ik zie het weer helemaal zitten. Er zijn ondertussen toch weer enkele toewijzingen geweest wat weer een lichtpuntje aan het einde van de tunnel geeft. We staan nu op plaats 114 van de algemene wachtlijst waarvan er reeds 25 personen een toewijzing hebben. Eigenlijk staan we dus op plaats 89 en er zijn nog 45 wachtenden voor ons binnen onze voorkeur.
Terwijl ik dit zit te typen kan Christophe's zus elk ogenblik aan het bevallen zijn van haar 4de kindje. Ben eens benieuwd wat het gaat worden, ze hebben al 3 dochters. Ook dit zal weer voor wat afleiding zorgen om de komende maanden te wachten. Morgen heb ik vrijaf dus dat ze maar zeker zorgt dat baby tegen dan geboren is. Zo'n mini-mensje om véél te pakken.
Vandaag mijn eerste dag van de vakantie. Ik had me voorgenomen om eens goed het huis te kuisen, was weg te werken enz..... Terwijl ik bezig was met de benedenverdieping kreeg ik ineens het geniale idee om de foto's voor ons dossier te nemen. Aangezien de grootste werken achter de rug zijn maar de afwerking op zich laat wachten (de centjes zijn samen met de goesting op stap ), dacht ik, ik zal ze nu maar nemen. Hierbij zal ik jullie eens wat "sfeer"-foto's laten zien. Diegene die zich geroepen voelt om een handje te komen halpen met afwerking en schilderen...steeds welkom. Ook tips ivm met de kleuren zijn steeds welkom.
Nog enkele dagen werken (nog 2 om juist te zijn) en de grote vakantie breekt aan. Hij is meer dan welgekomen!
Afgelopen maand was een emotioneel zware maand, ikke, vicky de sterke die zeer stevig door het leven gaat heb echt wel een zéér zwaar en zwak moment gehad. Er zijn héél wat traantjes gevloeid. Het zit hem zelfs even zo hoog dat ik geen zin meer heb in de hele adoptieprocedure, we hebben zondag onze kaft nog eens vastgenomen om te kijken wat voor documenten ik nog juist dien te verzamelen maar ze lag rapper terug in de kast dan dat ze eruit gekomen is. Miscchien dat de vakantie voor wat "verlichting" zorgt, we hebben het nodig. Ik zal dus de volgende maand niets nieuws posten, ik hoop dat ik de goesting rap terug vind.
Ondertussen zijn de nieuwe wachtlijsten online verschenen en als ik zo even uittel qua voorkeur staan er nog 49 wachtenden voor ons. Veel meer valt hier niet aan toe te voegen zeker? We wachten...
Eindelijk...... zijn de toewijzingen terug gestart. Momenteel zijn er 3 kindjes toegewezen, hopelijk volgen er snel meer. Voor ons is het einde van wachten nog niet direct in zicht maar elke toewijzing is de wachttijd die afneemt. Voor de rest doden we onze tijd met allerhande dingen, zo is Pauline haar slaapkamer ondertussen zo goed als behangen, hebben we haar bed omgetoverd naar een stapelbed en kunnen we nu stilaan starten met het leegmaken van onze andere kinderkamer. Volgende week bereken ik dan even op welk plaatsje we nu effectief staan.
Ik moet het jullie niet vertellen zeker... we blijven wachten tot men eindelijk aan die lang verwachte toewijzingenstroom begint te werken. Gedurende 3 maand is er nog geen schot in de zaak gekomen en het duurt toch wel héél lang als het aan dit tempo vooruit gaat blijven gaan. Geeft ons natuurlijk wat extra tijd om ons dossier samen te stellen, maar ook wat tijd om uit te stellen en van dat laatste durf ik nogal gretig gebruik te maken. Ik moet met schaamrood bekennen dat het dossier ondertussen de kast in gevlogen is en me momenteel de tijd en goesting ontbreekt om er verder aan te werken.
Positieve nieuws is dan, nog enkele weken hard (?) werken en de langverwachte vakantie komt eraan. Als het zonnetje zo goed zijn best blijft doen als vandaag, dan kan deze alvast niet stuk. Geef er nog een pak toewijzingen bij en we kunnen dan echt genieten.
Volgende week begint met ook met onze tuin her-aan-te leggen dus kunnen we er lekker van gaan genieten en eindelijk nog eens een BBQ-tje plannen.
Jullie horen meer van zodra wij meer weten, tot dan.....
Sinds deze ochtend staan de nieuwe wachtlijsten online. Even een snelle rekensom gemaakt en in onze voorkeur staan er nog 51 wachtenden voor ons, waarvan er 6 op "stop" staan. Vanavond zal ik alles eens rustig bekijken en uitrekenen, dan zijn we zeker.
Voor de rest is er nog niet zoveel veranderd in onze "thuis" situatie. Zal nu toch eens stilaan beginnen om de documenten bij elkaar te sprokkelen. Zal voor volgende week worden tijdens mijn vakantie-week. Dit weekend hebben we een rolluik op ons velux-raam gemonteerd, ik moet zeggen, het ging zéér vlot, zelfs beter dan we verwacht hadden. Zo stilaan begint Pauline's slaapkamer op een echte kamer te trekken. Beetje per beetje gaat ons huisje nog af geraken en loopt de wachttijd minder lang.
Maart is een leuke maand, de eerste lentezon begint zijn werk te doen en voor ons begint de wachtlijst echt goed te lopen. Ik probeer dan ook zo goed en zo kwaad mogelijk up-to-date te blijven om zo ons plaatsje uit te kunnen rekenen. We hebben echter nog een lange weg te gaan. Gelukkig hebben we nog veel gepland dat dat het wachten een beetje draaglijker kan maken.
Het belangrijkste werk is nu het verzamelen van alle documenten. Alle benodigde documenten die we in het stadhuis dienden af te halen/ aan te vragen, zijn in orde. In amper een half uurtje hadden we alle papieren én ineens ondertekend door de Burgemeester. Dat ging dus heel vlot om mee te starten. Mijn werkgevers attest is ook in orde (maak ik zelf en ook Christophe maakt dit zelf, voordeel van zelfstandige te zijn hé). Donderdag en vrijdag zal ik eens starten met het maken van de foto's van ons huis, kan ik ze nog wat photoshoppen om afwerkingsproblemen te verdoezelen. Last but not least onze bloed- en aids-test, stel je voor dat we een ziekte hebben en het niet eens zelf beseffen.
Tweede taak, de kinderkamer leegmaken. Daar zal ik ook al wel enkele dagen mee zoet zijn. Staat momenteel nog vol dozen van onze gepasseerde verbouwing. Ik zal ineens het karretje kunnen vullen om naar de kringloop en het containerpark te rijden. Is ook een werkje dat dient te gebeuren zonder Pauline want die kan alles gebruiken en zou weer alles willen recupereren. Nu het wat langer licht begint te worden en wat warmer is, is dit ook véél aangenamer om te doen. Mijn vriendin wil komen helpen (al zal ze hopelijk niet te snel gedemotiveerd zijn als ze de hoop ziet ). Tegen pasen zouden we de grote werken daar ook willen starten.
Met de paasvakantie zelf komen de kindjes van mijn zus logeren, 2 toffe meiden van 10 en 8 jaar oud, steek daar Pauline bij van 9 jaar en ik hoef je zeker niet te vertellen dat er weer veel "gegiecheld" en "getetterd" zal worden. Effe een toffe drukte in huis en voor mijn mama (ze wonen bij mijn ouders) een welgekomen rustweek.
Vorige week 2x leuk nieuws mogen vernemen. E&D (dochter van toffe madam van het RK) worden de fiere ouders van een baby-dochter (2 maand), T&E (koppel waarvan ik de blog al volg sinds het begin) worden eveneens fiere ouders van een baby-? (3,5 maand oud). Proficiat aan beide koppels. Ik bezit een beetje gezonde jaloesie , maar ooit mogen wij dit geluk ook meemaken en dan is het aan jullie om jaloers te zijn. Neen echt, jullie zullen prachtige ouders zijn/worden en ik gun jullie dit geluk voor 200%.
En natuurlijk het goede nieuws van mijn meterschap aan het koffieboontje van mijn zus. Stond in het vorige berichtje maar heb het dan even terug verwijderd omdat nog niet iedereen in de familie op de hoogte gesteld was. Mijn kleine zus (ze is echt wel kleiner dan ik) en haar man worden voor de eerste maal ouders en vroegen me of ik meter wilde worden van dit koffieboontje. Graag zelfs! Ook voor hen, dezelfde boodschap, ook jullie zullen prachtouders zijn en anders is de meter er om in te grijpen hé
Allé, ben ten einde aan mijn lithanie van deze week, zal nu maar stilaan beginnen met werken, ben toch al bijna 2 uur aanwezig, de baas zal het appreciëren.
Sinds gisteren staat de nieuwe wachtlijst online. Ik ben dan direct de lijst beginnen aanpassen aan onze voorkeursleeftijd om zo te zien op welke plaats we effectief staan. In onze voorkeur staan we op de algemene lijst op plaats 56 waarvan er 7 op stop staan, wat dus wil zeggen dat we nu op nr. 49 staan. In de meisjesvoorkeurlijst staan we op nr. 51 en voor een jongetje staan we op nr. 41 zonder rekening te houden met de stops. Het lijkt niet een héél hoog cijfer maar theorie en praktijk zijn soms heel verschillend. Die wachtperiode van 2 à 3 jaar is zéér reëel.
Donderdag start ik met het beginnen sprokkelen van de nodige documenten en de nodige instanties af te gaan. Tegen einde maart zou ik dan graag alles binnenbrengen. Vind het enkel moeilijk om wat foto's van ons huis door te sturen, het is nog niet geschilderd, de tuin is een grote ruïne, we kamperen op onze slaapkamer , allé om maar enkele voorbeeldjes te geven. De enige netjes afgewerkte ruimte is de toiletruimte, dus niet direct iets om een foto van te nemen Misschien toch maar eens dringend in gang beginnen schieten met de afwerking.
Op donderdag hebben we het adoptie-contract ondertekend. Er staan nog héél véél wachtenden voor ons, maar toch voelde dit als een bijzonder moment aan. Grondig werden alle documenten uitgelegd en nadien werd er in een algemene toelichting gezegd wat voor documenten we nog allemaal dienen te verzamelen. We gaan nog wat werk hebben geloof ik, al nemen we dat er graag met veel plezier bij. Van zodra de aangepaste lijst verschijnt (begin maart), kunnen we uitrekenen op welke plaats we effectief staan.
We hebben onze lang verwachte intake datum. Donderdag 19 februari worden we om 9u in Berlare verwacht om het administratieve gedeelte in orde te brengen. Tussen 9u en 10u zal de individuele intake doorgaan om vervolgens tussen 10u en 11u30 de gezamelijke toelichting te kunnen volgen. Ook het voorbeeld contract hebben ze al doorgestuurd zodat we dit eens rustig kunnen doornemen tegen donderdag.
Vorige week vrijdag (13 feb) ben ik naar een info-avond van VAG geweest te Roeselare. De spreking ging over "hoe praat je met je adoptiekind". Ik moet zeggen, ben blij dat ik geweest ben. Eerst ging ik niet gaan aangezien Christophe niet meekon en alleen is maar alleen, maar Mieke (een adoptiemama in spé) heeft me over de streep getrokken en me mee op sleeptouw genomen. Thx Mieke!
Veel meer nieuws is er niet te melden, hopelijk weten we donderdag op welk volgnummer we gaan krijgen.
Eindelijk..... nadat ik gistermiddag mijn geduld niet meer te baas kon heb ik gebeld naar RoH om te horen of men ons al meer nieuws kon verstrekken. Fien wist me te zeggen dat ze alle dossiers gingen opnemen in de wachtlijst en we hierover een mailtje mochten ontvangen met de verdere procedures. Thuisgekomen, direct pc opgestart en jawel hoor, het mailtje zat erbij. Wat blijkt, we staan zelfs al op die lang gewachte, begeerde wachtlijst. Het is dus officieel, we worden mama en papa ( allé, voor de 2de maal dan, want Pauline is hier ook nog). De dossiers met het oudste vonnis starten vooraan, beter gezegd, achteraan de vorige reeds ingediende dossier. Er staan momenteel 94 wachtenden op de lijst en er komen 43 dossiers bij. Concreet wil dit zeggen dat we ergens tussen de 95ste en de 138ste plaats staan. Er is verteld dat dit een wachttijd van 2 à 3 jaar met zich meebrengt, afhankelijk van waarje juist staat en wat je leeftijdsvoorkeur is. Einde februari worden we verwacht voor ons intake-gesprek, de juiste data wordt ons nog meegedeeld.
Onze laatste wachtweek is ingegaan met de hoop op maandag nieuws te mogen ontvangen van RoH. De verwachte stormloop naar RoH is uitgebleven, of er zou zich een hele bus KA zich het laatste moment moeten aanmelden, met een ouder vonnis dan het onze, maar normaal gezien zal er zeker een plaatsje voor ons zijn op de wachtlijst. Dit weekend zijn we al begonnen met een beetje orde in onze wanorde te scheppen en zijn we de bovenverdieping stilaan beginnen leegmaken en opruimen, ik zeg wel stilaan, dus dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen. Tegen pasen zou ik toch graag "broertje's" (zegt Pauline altijd) toekomstig kamertje vrij willen hebben zodoende dat men hier ons laatste te vervangen raam en rolluik kan komen steken. Tegen het grote verlof zou dan de electriciteit moeten aangesloten zijn, de muren opnieuw bepleisterd zodat ik tegen einde 2009 (klinkt nog lang, maar we werken echt niet rap!) de kamer klaar kan beginnen maken. Ik heb ondertussen ook contact gehad met enkele tuinontwerpers, want de ruïne zou ik graag tegen de eerste lentezon gefatsoeneerd hebben, dat we nu eindelijk deze zomer eens terug in een proper tuintje kunnen BBQ'en. Je ziet, plannen kan ik goed, enkel de uitvoering laat soms op zich wachten
Ondertussen is ook bekend geraakt dat FIAC tijdelijk de wachtlijsten voor Ethiopië stopzet, dit voor nieuwe KA om te vermijden dat deze te lang zou worden. Toch wel beetje intriest nieuws dat ons doet beseffen dat het echt niet zo vanzelfsprekend is om een vlotte, snelle adoptieprocedure te doorstaan. Onze sympathie gaat uit naar alle nieuwe KA, die nog maar net beginnen aan de procedure, want soms geloof ik zelf niet dat we al bijna 1 jaar en 10 maand bezig zijn zonder ergens op een lijst te staan "wachten". Eén ding hebben we geleerd, om alles goed te kunnen doorstaan moet je héél véél geduld hebben.
Ook ons medeleven naar de ouders, familieleden en vrienden van de dodelijke slachtoffers die te betreuren vielen bij de steekpartij in het kinderdagverblijf vorige week vrijdag. Hoe diep kan haat bij iemand zitten, hoe verward of depressief kan men zijn om een waar bloedbad aan te richten in een kinderkribbe? Ik ben niet voor het oog om oog, tand om tand principe, maar is dit nu echt nog een geval waar de maatschappij voor de rest van de jeugdige dader zijn leven, moet opdraaien om hem in de gevangenis te beschermen. Onbegrijpelijk! Nu, zolang de ware toedracht niet gekend is, is het niet aan ons om te veroordelen en straffen toe te kennen. Ik hoop dat het belgische gerecht zijn werk netjes zal afronden en gerechtigheid mag geschieden.
Er is een kleine heisa ontstaan binnen het adoptiegebeuren. Ongelooflijk hoe sommige het voor elkaar krijgen. De heisa is ontstaan door een krantenartikel dat op zaterdag 10-01 in "het Nieuwsblad" verschenen is. Ik probeer het hier even op te kleven. Toen ik hem uit zijn bedje pakte, werd ik zijn mama. Els Schelfhout vertelt in Het Nieuwsblad hoe ze in een Congolees weeshuis haar hart verloor (10-01-2009)
Met drie kinderen was het gezin van Els Schelfhout (41) compleet. Tot ze met een parlementaire missie naar Congo trok en gegrepen werd door de blinkende ogen van een baby zonder naam. Cadetje bleef haar achtervolgen. 'Het idee dat zo'n pienter en begaafd kindje geen enkele kans zou krijgen, daar kon ik echt niet tegen.' Cadetje heet inmiddels Emile, is dertien maanden en woont nu twee weken in België. 'Ik weet het hoor, het is een druppel op een hete plaat, maar moest ik hem daarom die ene kans op een toekomst ontzeggen?'
Ze is helemaal de mama vol zorgen voor haar jongste spruit. Ze heeft hem op de arm wanneer ze de deur opendoet en vertroetelt hem met koekjes en mooie kleertjes. 'Nu hij er is, ga ik ervan genieten'. Het is iets meer dan twee weken geleden dat ze afreisde naar Congo en haar Emile in het weeshuis van Kinshasa eindelijk echt in haar armen kon sluiten. Niet dat ze nog geen band hadden. Emile was voor Els Schelfhout bijzonder van toen ze hem de eerste keer zag. Of de eerste keer ontmoette, zoals ze zelf liever zegt. Omdat hij tussen al die lege blikken in het ziekenhuis wél blinkende ogen had. En onvermijdelijk onder haar huid kroop, om haar nooit meer los te laten.
Op onze vraag doet ze haar verhaal. Omdat de vragen toch komen. Hoe is dat kind hier plots gekomen? 'Dan vertel ik het liever zelf', zegt Els. 'Want plots is het natuurlijk wel. Met Matthijs, dertien jaar, Victor, twaalf jaar en onze uit Ethiopië geadopteerde dochter Cato, tien jaar, beschouwden wij ons gezin als compleet. De babyspullen waren opgeruimd. Emile is ons vierde kindje, waar we eigenlijk zelf niet meer op gerekend hadden.'
VERTEL EENS, WAAR HEB JE EMILE PRECIES ONTMOET? Els Schelfhout: 'In een ziekenhuis in Kinshasa. In april van vorig jaar ben ik met een parlementaire delegatie naar Congo gereisd. Ik had wel wat Afrika-ervaring, maar was geschokt door de ellende in het land. Emile zag ik toen we in Kinshasa een ziekenhuis bezochten. Een ziekenhuis waar de Vlaamse zuster Angèle Verstraete een afdeling runt. Ze vangt doodzieke mensen op, die geen enkele andere uitweg meer hebben. En in de bedjes van zuster Angèle lag daar plots een baby heel pienter en geïnteresseerd te kijken. Met ogen waar wél nog lichtjes in brandden. Want dat is zo typisch aan de mensen in Congo: ze léven wel, maar in de diepte van hun ogen kan je niet meer kijken. Dus daar lag dat kind. Met zijn korte historiek. En zijn compleet gebrek aan toekomst. Ik had te veel schroom op hem op te pakken. Maar eigenlijk wilde ik dat wel.'
WAT WAS DIE HISTORIEK? 'Zijn mama was twee weken voordien gestorven aan een hartafwijking. Ze was alleen in het ziekenhuis aangekomen, zonder familie of iemand die een beetje voor haar zorgde. Over de vader was niets geweten. Die baby van vier maanden had niemand meer. Hij had zelfs geen naam. Dat is vaak zo in Afrika, omdat veel kinderen sterven voor ze een of twee jaar oud zijn. Zuster Angèle noemde hem Cadetje. En ik kon alleen maar denken: hoe ellendig kan je leven starten? Daarna heeft het me niet meer losgelaten. Ik stond op met Cadetje en ik ging ermee slapen.'
WANNEER KREEG JE HET PLAN OM HEM TE ADOPTEREN? 'Dat is zeer geleidelijk gekomen. Een tweetal weken na mijn thuiskomst heb ik contact opgenomen met zuster Angèle. Hoe gaat het met Cadetje? Kunnen we niets doen? Financieel steunen was toen de meest logische optie. Dus als iemand naar Kinshasa reisde, gaven we wat geld mee. Maar toen hoorde ik dat Cadetje naar het weeshuis was gebracht en ik ging weer verder denken. Wat is het lot van zo'n kind? Groeien, groot worden en uiteindelijk sterven. Daar komt het op neer. Dus toen ik in juni weer naar Kinshasa reisde, heb ik hem weer opgezocht. En toen wist ik: hij komt naar hier. We hebben vorig jaar de zestigste verjaardag van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens gevierd. Alle mensen zijn gelijk. Mooi hoor, maar zo is het niet. Sommigen beginnen met een achterstand die nooit meer in te halen is.'
WAREN ER TWIJFELS OF HIJ HIER ZOU GERAKEN? 'Natuurlijk. Ik heb er nachten van wakker gelegen. We hadden twijfels om twee redenen. Eerst de vraag: waar beginnen we toch aan? Ik heb vele diepe gesprekken gevoerd met mijn echtgenoot en met de kinderen. En als je de knoop dan doorhakt, komen de twijfels over de slaagkansen. Al hebben we er altijd in geloofd dat het zou lukken. Ons besluit was: we gaan zover als nodig is.'
HOE IS HIJ HIER UITEINDELIJK GERAAKT? 'We hebben eerst in Congo de voogdij aangevraagd. Dan heeft Emile met veel moeite een Congolees paspoort gekregen en konden we een visum voor humanitaire voogdij aanvragen. Nu hij in België is, kunnen we starten met de procedure voor vrije adoptie.' Was je echtgenoot meteen bereid om Emile in het gezin op te nemen? (lachend) 'Ja. Ik ben hem dankbaar. Want hij vertrok natuurlijk vanuit een heel ander uitgangspunt dan ik. Hij heeft niet gevoeld wat ik gevoeld heb. Ik denk zelfs dat hij blij was dat we uit de luiers en de buggy's waren. Het is niet vanzelfsprekend om dan opnieuw te beginnen. Maar ik merk nu al dat hij zijn zoon ongelooflijk graag ziet. Vorige week moest hij enkele dagen naar het buitenland, en voilà: hij had Emiles eerste voetbalpakje bij. (lacht) Weet je, we hebben veel gepraat, maar op een bepaald moment zei hij ook: wij hebben de keuze, in alles wat we doen. Hoe absurd is het dat wij kunnen kiezen over het leven en lot van een kind dat geen enkele keuze heeft?'
WAREN JULLIE ANDERE KINDEREN EVEN ENTHOUSIAST? 'Onmiddellijk, hoewel ik hen erop gewezen heb dat ook hun leven grondig zou veranderen. Maar het loopt goed. Het is zelfs schipperen tussen wie hem pap mag geven en wie hem uit zijn bedje mag halen. Emile is ook al helemaal gesteld op zijn broers en zus. Hij is in de kerstvakantie aangekomen. Hij is wat verweesd nu zij weer overdag naar school gaan.'
ALS IK HEM BEZIG ZIE, LIJKT HET ALSOF HIJ HIER AL VEEL LANGER IS. HIJ HEEFT ZICH WEL HEEL SNEL AANGEPAST. 'Ja, dat klopt. Hij heeft in zijn korte leventje gelukkig niet veel schade opgelopen. Hij is motorisch heel sterk. Hij is heel levendig en stapt bijna alleen. Hij is ook niet ondervoed. Hij is aan de kleine kant, maar acht kilo is goed voor een kindje van dertien maanden. Hij is ook zeer sociaal. Hij speelt graag, klapt in de handjes als hij muziek hoort. Hij is zeer goed ontwikkeld, en dat terwijl hij nooit gestimuleerd is geweest. In het weeshuis bleven de kindjes bijna de hele dag in bed. Spelen gebeurde nauwelijks. Ergens snap ik dat wel. De verzorgers zijn al blij als ze aan de primaire behoeften van de kindjes kunnen voldoen.'
IS EMILE HELEMAAL JOUW KIND? 'Ja! Absoluut. Helemaal. Dat was hij vanaf het moment dat ik hem de eerste keer uit zijn bedje heb getild. Daarna moest niemand hem nog pakken. Ik heb hem in het weeshuis opgezocht met zuster Angèle. Hij draaide zich om naar mij: ik was zijn mama.'
WAT IS JOUW GROOTSTE WENS VOOR EMILE? 'Heel banaal: dat hij gelukkig wordt. Dat hij opgroeit als een vrolijk en gelukkig kind. Dat willen we toch allemaal?'
WELKE REACTIES KRIJGEN JULLIE? 'De meeste mensen reageren positief. Sommigen begrijpen niet goed waar Emile plots vandaan komt. Andere mensen moeten jaren wachten op een adoptiekind, zeggen ze. Ik snap dat wel. Maar dit verhaal is bijzonder. En wij hebben al een adoptiekindje, wij kénnen de procedure en weten dat het lang wachten is. En als mensen cynisch doen en zeggen dat het fundamenteel toch niets uithaalt, dan zeg ik: ik weet het hoor. Het is een druppel in de oceaan. Maar voor degene die de druppel krijgt, is het wel de oceaan. En ik laat Congo niet los. Zowel privé als als politicus wil ik me blijven inzetten voor dat land.'
TOT SLOT. DE PROCEDURE WORDT NU OPGESTART. IS ER KANS DAT HET NOG FOUT LOOPT? (fel) 'Neen! Neen. Neen. Dit kindje laat ik nooit terug naar Congo gaan. Tenzij dan op vakantie.'
Interview: Annelies Rutten Het Nieuwsblad, 10-1-2009 Wat kunnen we hier nog aan toevoegen? Ongelooflijk allemaal hé. Na een procedure van net geen 2 jaar waarbij we nog niet eens zeker zijn of er nu een plaatsje vrijkomt op de lijst voor ons, stoot je op zulke artikels. Zullen we even een vliegticketje boeken? Braaf als we zijn, wachten wij geduldig verder tot 2 februari en hopen dat we tegen dan een verlossend telefoontje van RoH mogen ontvangen om ons zo "officeel" op een "echte" wachtlijst te kunnen plaatsen.
.
