Woensdag heb ik opnieuw scans gehad, de nachten ervoor weer zeer slecht geslapen. De wat als.. vragen spoken dan heel erg door mijn hoofd. Je voelt het over je hele lichaam, tranen die klaarzitten van angst.

Dit is toch een angst die nooit meer weg zal gaan. 

Die ochtend vroeg eerst naar de kine en van daaruit meteen vertrokken naar het uza. Daar liep alles heel vlot, ik mocht meteen binnen bij de long ct. nadien ineens door naar de mri, ook daar mocht ik meteen binnen. Die buis en geluid van de mri voelt blijkbaar al niet meer abnormaal, want ook nu weer ben ik er gewoon in slaap in gevallen. 😂

Tegen dat ik buiten kwam wist ik al dat er bij de longscan een van de 2 nodules die ze in het oog houden gegroeid is. Van 1mm naar 3mm. Dit lijkt zo pietluttig, maar gewoon het idee dat het gegroeid is geeft zo een benauwd gevoel. Het gevoel van weer niet opgelucht te kunnen ademen. Tranen in de auto.. Ik weet dat ik hierover niet mag panikeren en dat ik er vanuit moet gaan dat het niets is. Maar ik mis soms zo hard het gevoel dat ik me geen zorgen moet maken. In uw leven denk je daar niet bij na en dat is zo zalig, geloof me. Het leven zonder die angst, dat ga ik nooit meer hebben. Ik mis dat. 

Dinsdag ga ik samen met mijn kine naar de orthopedist. Over 3 maandan terug nieuwe scans en ook een petscan.

Over een week beginnen aan onze keuken en bijkeuken. Het zal eventjes kamperen worden. Maar het zal nadien veel beter zijn. Een schuifdeur tussen keuken en wasplaats, meer ruimte in de wasplaats dat ik beter aan de machines kan etc. Ik kijk niet uit naar de weken van de verbouwingen, maar wel naar de nieuwe keuken en wasplaats!