Hier zit ik nu.. al het voorgaande heb ik vandaag geschreven.

Ik heb geprobeerd een beetje een ‘samenvatting’ van de laatste maanden te maken.

Omdat ik vandaag pas ben beginnen schrijven staat natuurlijk niet alles erin.  Er zijn veel mooie, pijnlijke en angstige momenten die ik niet meer allemaal beschreven heb. Vele mensen die ik dankbaar ben.

Misschien had ik vroeger moeten beginnen, maar je wil nog zoveel regelen.

Er zijn de laatste weken zoveel dingen door mijn hoofd gegaan..

Wat als ik wel sterf, dan wil ik Bram vragen om een video te maken voor de kindjes zodat ze mij blijven herinneren. Al een mooie cadeau kopen voor als ze 18jaar worden.. er gaan de zotste dingen door je hoofd.

Maar de dood is nog geen optie, zoals Mich en ik de laatste weken al vaak hebben gezegd we gaan samen oud worden.

Je moet weten dat we elkaar al 22 jaar kennen, 19 jaar een koppel zijn, 13 jaar gelukkig getrouwd. Samen trotse ouders van 4 prachtige kinderen.

Ik moet toegeven, als je al lang samen bent knuffel je minder dan in het begin van een relatie, loop je minder hand in hand, alles lijkt meer vanzelfsprekend.

Tot je zo’n verdict krijgt en je elkaar precies niet meer wil loslaten. Ik zou Mich liefst 24u op 24u voelen. 

Ik ben ook heel hecht met mijn mama en broer en zijn dochterje, maar toch ook dit maakt je nog hechter. Normaal geven we elkaar niet echt een knuffel en nu doen we dat wel.

Mijn broer heeft ook al zoveel opzoekwerk voor ons gedaan over osteosarcomen, waar beste behandelingen zijn. Hij zoekt alles voor ons op zodat wij dat niet moeten doen. Ik ben hem zo dankbaar.

Zoals ik daarnet als schreef.. hier zit ik dan, ik weet zelf niet goed wat ik voel. Ik kan niet zeggen dat ik zenuwachtig ben of bang. Deze laatste weken heb ik al zo vaak gehuild dat mijn tranen met momenten op lijken.

Ik heb misschien eerder schrik voor morgenvroeg. Afscheid van m’n kindjes voor ik naar het ziekenhuis vertrek. Ik weet dat ik het niet droog zal houden. Als ik er nu aan denk krijg ik al tranen in mn ogen.

Ik ben niet graag van mijn gezin weg. Zij zijn mijn alles. Ik wil hen gelukkig zien.

Dat neem ik me nu soms kwalijk dat we nog niet genoeg genoten hebben met hen. Ik wil nog zoveel met hen doen.

Reizen, ik wil heel graag met hen nog vele reizen kunnen doen. Er zijn nog zoveel mooie plaatsen die ik hen wil laten zien, met hen beleven.

Ik heb nog zoveel dromen..

Maar nu eerst een stap in het onbekende nemen.