|
Allemaal vrolijke kerstfeesten gewenst! Veel liefde,
gezelligheid, samenzijn met je dierbaren.🎄🎅🏻
Vorige dinsdag ben ik met tranen aan de laatste chemo
begonnen. Deze was er echt te veel aan. De angst om weer zo ziek te worden, de
feesten die eraan komen.😥
Donderdag was de chemo afgelopen, maar ik kon nog geen glas
water drinken of ik begon al over te geven. Weer ziek. Onderweg naar huis al
een geluk braakzakjes bij.
Toch altijd blij om thuis te komen, kindjes te zien en te
knuffelen en meteen bed in.
Mijn maag wil niet meewerken.
De volgende dag neem ik een pilletje waarvan ik weet dat ik
heel de dag doorslaap. Ik kan toch niets binnenhouden, dus beter erdoorheen
slapen.
Zaterdag voel ik me iets beter, geen energie, want ben weer
veel kilos kwijt. Maar als ik een paar slokjes water neem blijven ze er wel
in. Ik moet nog heel voorzichtig zijn, maar zo lukt het wel. Ook met
minibeetjes eten lukt het zo.
Zondag kan ik al eens op de zetel komen liggen en nog met
steeds kleine beetjes drinken en eten. Ik voel me toch al wat beter.
Ik denk bij mezelf, niet klagen, is de eerste keer dat ik zo
snel in de zetel kan komen liggen na een chemo.💪🏻
Maandag gaat Mich naar de winkel allemaal kleine hapjes
halen en besluiten we in de namiddag met de kindjes al een klein kerstfeestje
te doen. Vanuit de zetel ben ik er zo toch ook bij en ik kan al wat meer van de
lekkere hapjes mee eten. 🎄
Dinsdag, kerstavond. Deze avond vieren we altijd samen met
mijn mama, broer en zijn dochtertje en ons gezinneke. Dit jaar heeft mijn mama
ocharme voor alles zelf moeten zorgen. Ik heb met niets kunnen helpen. Dit is
zo frustrerend..
Mijn kindjes doen tijdens de dag heel erg hun best Moni te
helpen en al de hapjes mee te bereiden. Dit jaar doen we allemaal hapjes en
geen diner. De kindjes hebben na al de hapjes toch nooit geen honger meer.
Ik moet nog steeds alles vanuit de zetel volgen. Maar ik ben
zo blij met het samenzijn.
De hapjes smaken nu ook echt.
Vanochtend ben ik voor het eerst met een beetje meer energie
wakker geworden. De dagen ervoor voelde het alsof ik een marathon liep wanneer
ik gewoon mijn tanden aan het poetsen was. Nadien moest ik gaan rusten om op
adem te komen.
Ik ben zelf broodjes kunnen gaan insteken voor een
kerstbrunchke.. daar zou ik de dagen ervoor geen kracht voor hebben gehad.
Voor de namiddag hadden de kindjes een filmnamiddag
gevraagd. Open haard aan, chipjes op tafel en allemaal onder een fleecedekentje
samen voor een film. Genieten van het samenzijn.
Normaal gezien doen we kerstdag met Mich zijn familie, maar
dat gaan we zondag doen. Ik hoop tegen dan voldoende energie te hebben uit huis
te gaan.
Ik ben dus al heel blij dat ik de laatste dagen zo met ons
gezinneke heb kunnen doorbrengen.💞
Het ergste aan de ziekte is mijn schuldgevoel naar de
kinderen toe. Hoe zij hier mee worden ingesleurd. Hoeveel verdriet en angst hen
wordt aangedaan. Je doet hen een soort lijden aan dat ze niet verdienen.
Nu ook tijdens de vakantie zou je vanalles met hen kunnen
gaan doen en dat kan ik nog niet. Gewoon eens simpel gaan schaatsen, uitstapje
doen..
Mijn grote geluk is dat ik zon prachtkinderen heb die er
totaal niet over klagen, content zijn met de kleine dingen die we samen doen.
(ik probeer in de zetel dan veel gezelschapspelletjes met hen te doen)
Maar toch knaagt dat schuldgevoel..❤️
25-12-2019 om 18:26
geschreven door Veronique.jp 
|
