Vandaag neem ik de nieuwe matten mee naar school, niemand weet dag ik ze gekocht heb het zal dus een verrassing zijn, nog voor ik vertrek naar school krijg ik al 2 mooie bedankingen. De dame die voor ons kookt en het huishouden doet geeft me een dikke knuffel, de huisbaas die meestal niet veel zegt vraagt naar de matten als hij ziet en zegt “god bless you”.

Ook als we op school toekomen is iedereen enthousiast, de kids willen helpen dragen, de headmaster die meestal wel serieus is of een hand geeft als bedanking, geeft ons spontaan een knuffel, hij wil direct wat foto’s nemen om die naar het hoofdkantoor van syto te sturen, ook de leerkrachten zijn super blij, ik krijg veel “God bless you”.

Alle blije en dankbare gezichten te zien, ook van degene die niets met de school te maken hebben, doet deugd en maakt me rijker en niet armer, mijn geld is goed besteed de oude matten zijn echt wel versleten.

We hebben vandaag nog een leuke activiteit voor de Kids koekjes maken, iedereen mag wat deeg uitrollen en met een vormpje enkele koekjes maken.

Voor de lunch hebben de Kids nog wat speeltijd en sommigen vallen in slaap op de schoot, ikzelf val ook bijna in slaap…

Na de lunch speel ik wat met de kinderen en neem er eentje op mijn schouder als “patattenzak” en loop ermee rond, ik had beter moeten weten nu wil iedereen dit ook, dus één voor één krijgen ze hun beurt op de “kermisattractie bij de gekke tante, na meer dan 25 kinderen ben ik wel wat moe maar voldaan door de lachende gezichten en hun schaterlach.

Na school maak ik nog een wandeling door het bos aan de rand van ons dorp, ik neem een nieuw paadje en kom plots een graf tegen onder een mooie boom, een dame geboren in 1970, gestorven in juni dit jaar, wat jong nog… ik ben van 1972… , maar anderzijds denk ik dit is echt wel een mooie laatste rustplaats hier in het adembenemende bos. En een andere bizarre gedachte komt in me op, misschien niet goed geplaatst om hier te zeggen maar degene mijn Blog van compostela leesden weten ondertussen dat ik gewoon alles schrijf wat ik denk. Dus bij deze mijn bizarre gedachte : als het ooit zover is dat ik kom te gaan (hopelijk duurt het nog heel lang) dan is dit één van de plekjes waar een beetje van mijn as uitgestrooid mag worden. Ik heb ooit tegen een nichtje gezegd mijn as mag door al mijn dierbaren uitgestrooid worden op mooie plaatsen waar ik ooit op reis geweest ben of wou gaan, en eigenlijk meen ik dit wel ….

Uit respect plaats ik uiteraard geen foto van het graf dat ik zag.

Na mijn wandeling gaan we nog iets drinken met de vrijwilligsters en een paar van de leerkrachten, bij de terugkomst zien we nog gekleurde wolken door de ondergaande zon.

Morgen gaan we naar een feest van een 2 weken oude baby en willen iets origineels meedoen dus bakken we nog wat koekjes na het diner

Vandaag neem ik de nieuwe matten mee naar school, niemand weet dag ik ze gekocht heb het zal dus een verrassing zijn, nog voor ik vertrek naar school krijg ik al 2 mooie bedankingen. De dame die voor ons kookt en het huishouden doet geeft me een dikke knuffel, de huisbaas die meestal niet veel zegt vraagt naar de matten als hij ziet en zegt “god bless you”.

Ook als we op school toekomen is iedereen enthousiast, de kids willen helpen dragen, de headmaster die meestal wel serieus is of een hand geeft als bedanking, geeft ons spontaan een knuffel, hij wil direct wat foto’s nemen om die naar het hoofdkantoor van syto te sturen, ook de leerkrachten zijn super blij, ik krijg veel “God bless you”.

Alle blije en dankbare gezichten te zien, ook van degene die niets met de school te maken hebben, doet deugd en maakt me rijker en niet armer, mijn geld is goed besteed de oude matten zijn echt wel versleten.

We hebben vandaag nog een leuke activiteit voor de Kids koekjes maken, iedereen mag wat deeg uitrollen en met een vormpje enkele koekjes maken.

Voor de lunch hebben de Kids nog wat speeltijd en sommigen vallen in slaap op de schoot, ikzelf val ook bijna in slaap…

Na de lunch speel ik wat met de kinderen en neem er eentje op mijn schouder als “patattenzak” en loop ermee rond, ik had beter moeten weten nu wil iedereen dit ook, dus één voor één krijgen ze hun beurt op de “kermisattractie bij de gekke tante, na meer dan 25 kinderen ben ik wel wat moe maar voldaan door de lachende gezichten en hun schaterlach.

Na school maak ik nog een wandeling door het bos aan de rand van ons dorp, ik neem een nieuw paadje en kom plots een graf tegen onder een mooie boom, een dame geboren in 1970, gestorven in juni dit jaar, wat jong nog… ik ben van 1972… , maar anderzijds denk ik dit is echt wel een mooie laatste rustplaats hier in het adembenemende bos. En een andere bizarre gedachte komt in me op, misschien niet goed geplaatst om hier te zeggen maar degene mijn Blog van compostela leesden weten ondertussen dat ik gewoon alles schrijf wat ik denk. Dus bij deze mijn bizarre gedachte : als het ooit zover is dat ik kom te gaan (hopelijk duurt het nog heel lang) dan is dit één van de plekjes waar een beetje van mijn as uitgestrooid mag worden. Ik heb ooit tegen een nichtje gezegd mijn as mag door al mijn dierbaren uitgestrooid worden op mooie plaatsen waar ik ooit op reis geweest ben of wou gaan, en eigenlijk meen ik dit wel ….

Uit respect plaats ik uiteraard geen foto van het graf dat ik zag.

Na mijn wandeling gaan we nog iets drinken met de vrijwilligsters en een paar van de leerkrachten, bij de terugkomst zien we nog gekleurde wolken door de ondergaande zon.

Morgen gaan we naar een feest van een 2 weken oude baby en willen iets origineels meedoen dus bakken we nog wat koekjes na het diner

Daar ik en één van de andere vrijwilligsters wat geld nodig hebben gaan we iets vroeger stoppen om naar Koforidua te gaan, de dichtstbijzijnde stad waar je geld kan afhalen of wisselen en we plannen ook nog wat boodschappen te doen.

In het huis waar we wonen zijn er meerdere kamers waarin verschillende mensen wonen, een ervan is leraar in een klein dorpje hiernaast en zal met ons meegaan want hij moet ook nog boodschappen doen. 2 weken geleden is zijn zoon geboren en op zaterdag is er hiervoor een feest, waarop wij ook uitgenodigd zijn, dus moet hij nog het een en ander kopen.

Een aantal kinderen huilen als ze toekomen op school, soms duwt de moeder het huilend kind in onze armen en stapt weg, korte pijn, we zijn dan efkes bezig om ze te troosten.

Het eerste lesuur bij de grootsten is wiskunde ze leren over meer dan – groter dan. Elk kind moet dan het symbool op het bord natekenen, wat is dit moeilijk voor hen, niemand kan het direct sommigen hebben heel veel moeite om dit te tekenen. Als ze aan het bord moeten komen zijn zelfs degene met een super grote mond wat verlegen.

In de pauze zie ik een van de kinderen wat alleen en beteuterd staan. Blijkt dat ze ziek is, iets later moet ze een paar keer overgeven. De moeder wordt verwittigd en men beslist om het kindje naar huis te brengen, ik wordt gevraagd om mee te gaan en neem haar op de arm en draag ze naar huis als we er aankomen is ze op mijn arm in slaap gevallen.

In de rest van de pauze speel ik wat met de oudere kinderen, ik zie een “hinkel parcours” geschilderd op de grond en toon het voor, ze springen wat op één been. En we doen nog wat kunstjes konijnensprong, op handen en voeten lopen met de buik omhoog,…. Heel leuk, dit is niet werken voor mij maar gewoon de gekke tante zijn, wat me goed afgaat.

Ook weer vandaag wat selfies met de Kids.

Na de pauze is er Engelse les en leren ze wat woorden en zinnen.

Net voor de lunch vertrekken we naar Koforidua. Een van de leerkrachten vraagt nog of we geen mat kunnen kopen om de kinderen te laten slapen, dit hebben ze echt wel nodig want deze die ze hebben zijn kapot en veel kinderen moeten gewoon op de grond slapen.

Met de tro-tro op weg altijd wel leuk en genieten van alles rondom me.

We doen al onze inkopen, oa margarine om koekjes te bakken met de Kids. Ik kijk of we geen tapijten zien, alhoewel we gezegd hadden het toilet is alles wat we kunnen geven wil ik toch wel eens weten wat het kost. We vinden een paar mooie speelmatten voor kinderen. Ik laat mijn hart spreken en koop ze toch, de 23€ zal mij er niet minder om doen eten of mijn pintje ervoor laten, ik weet dat ze dit nodig hebben en heel tevreden zullen zijn ermee.

Dan wat inkopen doen voor het feest voor de zoon van de leraar, wat frisdrank en andere drank en ook kleren voor de baby, dit moet volgens het gebruik in het wit zijn en we helpen kiezen of advies geven.

Door de drukke stad lopen met al de inkopen is al een avontuur op zich. We hebben een frisse pint verdiend en dan terug met de tro-tro.

Het is al bijna 8u als we terug zijn, het eten staat op tafel een laat diner, nog het deeg maken voor de koekjes met de Kids en dan moet ik nog bloggen voor 4 dagen ver, zal laat worden vanavond.

Morgen vroeg dag want de vrijdag ochtend doe ik mijni3yy was.

Eerst is alles nogal chaotisch en zit iedereen door elkaar, het schoolhoofd grijpt in hij kan de kinderen echt wel op een goede manier aanpakken en ze hebben duidelijk respect voor hem. Iedereen moet vooraan in de klas staan, we zetten de stoelen in mooie rijen en dan mogen de kinderen één voor één op één stoel gaan zitten.

Er worden stokken uitgedeeld om muziek te maken, het zingen is soms chaotisch maar soms ook wel mooi om te zien en te horen.

Uiteraard zij niet alle kinderen even braaf en moet er wel eens gestraft worden, een paar moeten vooraan komen zitten bij de leerkracht en ze vinden het duidelijk niet leuk.

Na de pauze krijgen de grootsten te tijd om een tekening te maken, ze genieten ervan, ik loop wat rond bij iedereen en zeg hoe mooi het wel is (hiervoor mag liegen wel een keertje) soms is het echt wel mooi en herken ik zaken.

Voor het eten 2 taken de handen wassen met de zeep en afspoelen in een 2e teil met water, de 2e taak is de stoelen van het ene lokaal naar het andere brengen de kinderen zijn dit gewoon en vinden het leuk. Trots dat ze meer dan één stoel kunnen dragen, tis ook al een oefening om later alles op het hoofd te dragen.

Na school ga ik een wandeling doen en loop een keertje de andere richting uit, op het einde van het dorp begint het bos met een paadje erin, ik volg dit een tijd, wat een mooie wandeling en rust, voelt als terug op de camino te zijn en ik geniet met volle teugen. Terug thuis kan ik het niet laten om stukken van mijn Blog van compostela te lezen en wat foto’s te bekijken.

Ik had thuis war zeep gekocht om mee te nemen en gaf die vanochtend aan het schoolhoofd, we kunnen ze gebruiken om de kinderen hun handen te wassen voor het eten want er is daar niet altijd zeep voor. Als ze er wat zuinig op zijn kunnen de 9 stukken zeep toch wel een paar maanden meegaan.

De eerste les bij de grote kinderen gaat over delen van het lichaam en wat je er mee doet (oren om te horen, handen om te voelen….).

De kinderen hebben overduidelijk moeite om stil te zijn en zich te concentreren, een paar keer rond het gebouw rennen helpt, weliswaar voor korte tijd.

Na de pauze is er muziek en dans, er wordt een liedje aangeleerd over wandelen, mijn bezigheid van de vorige 4 maanden… Het is niet evident om het aan te leren, het laatste stukje waar ze mogen marcheren is hun favoriete stuk.

De kleinsten hebben mogen schilderen ze krijgen hun werkje mee naar huis en zijn er trots op.

Voor het eten wordt mijn zeep een eerste keer gebruikt, men vind ze lekker ruiken, wat anders dan de zeep die ze meestal gebruiken, doet me plezier dat ze met dit klein gebaar heel blij zijn.

Na de lunch wordt er wat gespeeld, zot gedaan, als ik me neerzet komen de Kids weer snel op de schoot zitten, vandaag lukte het om er 3 op mijn schoot te krijgen, de vierde die probeerde had niet genoeg plaats.

Net zoals gisteren kregen we vandaag een regenbui in de namiddag, veel heviger dan gisteren. Ik was de andere vuilnisbak en help dan regenwater verzamelen, de emmers zijn snel vol en we gieten ze in een grote ton. De eerstkomende dagen zal men geen water moeten gaan halen.

Na de school wandel ik nog mijn 4km tot in het naburige dorp en geniet daar van een frisse pint, beiden (wandelen en pint) smaken me goed.

’s Avonds na het eten kaarten we nog wat.

Eén van de leerkrachten is vandaag afwezig, alles gaat er bijgevolg wat chaotischer aan toe, daar wij geen Twi kennen (of enkel een paar woordjes) en de kids bijna nog geen Engels kunnen wij hen niet echt iets leren of waar nodig ze stil krijgen.

’s Ochtends wordt het alfabet geleerd, daarna is er niet meer echt les en mogen de Kids zich bezighouden, daar er ongeveer geen speelgoed is, gebruiken ze hun favoriete ding : de stoel en rijden ermee rond.

We spelen nog wat voetbal en als een paar kids de boek met getallen en tekeningen vinden komen ze naar me toe zodat ik deze kan voorlezen.

Een andere favoriete bezigheid is op de schoot komen zitten, van zodra je ergens gaat neerzitten komen er Kids af om op de schoot te zitten, nemen van foto’s hoort er dan bij, niet evident want ze zitten niet stil.

En tussendoor de gewone bezigheid, veters knopen, schoenen terug aandoen, neuzen afkuisen, water geven, troosten, helpen bij het plassen,….

En soms ook wel eens wat kuiswerk als een kind moet overgeven of een accidentje had (niet op tijd geplast).

Wat opvalt is hoe zelfstandig de kinderen hier zijn, ze helpen elkaar ook veel.

Na de lunch begint het te regenen, er worden wat emmers buiten gezet om het water op te vangen. Ik profiteer van de regen om de vuilnisemmers, borstels en dergelijke wat te wassen. In school is er geen water, men moet dit elke dag ergens gaan halen, het duurt toch wel 10 a 15 minuten voor men terug is met een emmer water op het hoofd.

Wat het plassen van de kinderen betreft, had ik reeds verteld dat er geen toilet is in school. Dus de Kids plassen gewoon in het gras, we doen een poging om dit niet vlak voor de school te doen, maar die poging mislukt meestal we zien te laat dat ze aan het plassen zijn, soms ook in het zand waarin gespeeld wordt. Ik moet er geen tekening bij maken, het is nogal duidelijk dat dit ongezond is en vaak ook wel een minder goede geur met zich meebrengt. Er is dus dringend nood aan een toilet. Een van de andere vrijwilligers had thuis een fonds opgericht en heeft nu wat geld om iets voor de school te doen. We gaan een toilet laten bouwen, voorlopig is er nog onvoldoende geld, ik zal het laatste stuk bijpassen. Het toilet zal een afzonderlijk gebouw zijn (in school is er geen plaats) met betegeling, kinder toiletten, een watertank zodat er doorgespoeld kan worden.

Nu is het wachten op de aannemer om alles op punt te zetten om te kunnen starten, volgens de laatste info zou dit binnen een paar weken zijn maar in Afrika ben je nooit zeker. Hopelijk vlot alles goed zodat ik het resultaat nog kan zien.

Het schoolhoofd heeft de gewoonte om elke vrijwilliger mee te nemen naar zijn kerk op zondag, vandaag had ik de eer. Om 6u30 moest ik in Osino zijn, ik wou dit al stappend doen dus vroeg opstaan en om 5u45 op pad. Best wel eens rustgevend om op dit uur te wandelen zonder om de paar minuten aangesproken te worden of te moeten zwaaien naar iedereen, een “ obruni “ (blanke) valt op, toch zijn er op dit uur op veel mensen op pad. Er hangt wat mist, dus geen zonsopgang te zien.

In Ghana zijn er super veel kerken in ieder dorp, in Osino minstens een 20 à 25 tal. De kerk waar het schoolhoofd naar gaat is de katholieke kerk, ik vertel dat ik ook “katholiek” ben en vertel ook over mijn pelgrimage (kan dit niet laten, zit diep verankerd in mijn lijf en hoofd) hij is danig onder de indruk en blij dat er ook een “katholieke” vrijwilliger is. Voor we naar de kerk gaan passeren we nog bij een aantal mensen en we arriveren heel tijdig als eersten in de kerk.

Mondjesmaat komen de mensen toe, de dames hebben hun mooiste en kleurrijke kledij aan.

De priester komt van een ander dorp, men heeft geen eigen priester, het duurt wat lang voor hij er is maar het gezang en gebed begint al zonder de priester. Uiteindelijk begint de kerkdienst, weliswaar in het Twi maar toch hier en daar ook wat teksten in het Engels. De dienst is behoorlijk verschillend van bij ons, er wordt veel meer gezongen en als men zingt raken sommige mensen bijna in trance, er wordt gedanst, muziek gespeeld, iedereen klapt in de handen, best wel indrukwekkend om dit mee te mogen maken

De mensen worden echt wel betrokken in de dienst, tijdens de preek is er interactie tussen de priester en de aanwezigen, er worden vragen gesteld antwoorden gegeven. En wat bijzonder is als iemand in slaap drijgt te vallen maakt men hem-haar wakker.

De kerk zit helemaal vol, er worden extra stoelen gebracht, ik vermoed dat er een 150 tal aanwezigen zijn. Op het einde neemt het schoolhoofd, die ook de voorzitter van de kerk is, het woord en stelt mij voor aan iedereen, ik moet opstaan zodat iedereen me ziet, voor zover ze de enige blanke nog niet gezien hadden.

Het gezang en muziek is totaal anders dan bij ons, drums orgel en nog veel extra’s.

Na de kerkdienst, die tot na 10uur duurde, toont het schoolhoofd me zijn huis en daarna gaan we nog langs om ons respect te betuigen bij een familie die net een dierbare verloren heeft, heel veel van de mensen van de kerkgemeenschap zijn aanwezig. Als “katholieke” persoon wordt ik direct uitgenodigd voor de komende kerkdiensten.

Wanneer ik terug thuis ben (met de taxi) is het al bijna 11u30, er staat nog ontbijt op me te wachten.

En 1u30 later krijg ik al de lunch, wat teveel van het goede.

In de namiddag wandelen we nog met de vrijwilligers naar Osino, voor een drankje en rustige zondagnamiddag. Vanavond kregen we pasta met worst voorgeschoteld, na een spelletje kaarten nog wat lezen en naar bed.

De tuin werd in 1900 opgericht door 2 Engelsen, is 50 hectare groot en heeft diverse soorten bomen, planten, vlinders, vogels,….

Ik zie er onder andere de “apenpot-boom” ook gekend als paranoot, ik kende die al van in Suriname heb thuis een apenpot op de kast staan.

Verder is er nog de “kaneelboom” ik proef verse kaneel die van de bast van de stam komt, proef een Maleisische appel, zie de mahonie boom, nog een andere boom die men vroeger gebruikte als communicatie middel door met een stok op de wortels slaan dit lukt me vrij goed . Er zijn ook veel vlinders maar hiervoor moet je bij zonsopgang of zonsondergang komen om ze te zien. Een paar vogels vliegen net weg en er is een oud gastenverblijf waar queen Victoria ooit verbleef.

Na de wandeling gaan we op “restaurant” lunchen. Op de tafel staat o.a. peper en zout, het flesje is geen olie maar zeep om de handen te wassen, dat is nodig want er wordt geen bestek gebruikt om te eten, enkel de rechterhand.

Ik eet banku (een soort deeg van mais en maniok) met talipia (lokale vis) en een pikante saus. Niet evident om dit enkel met de rechterhand te eten.

Na het eten stoppen we nog in Osino voor een drankje, spelen biljart en dan huiswaarts enen na het diner vroeg naar bed want morgen moet ik heel vroeg op om samen met het schoolhoofd naar de kerk te gaan.

We vernemen dat er een werker van Syto gestorven is, hij werkte in het bos / natuurproject dat ze hier ietsje verder hebben (één van de komende dagen gaan we dit nog bezoeken). Er komt iemand uit accra om dan samen naar de familie te gaan om hun respect te betuigen. Net na het overlijden is er een periode waarin men de overledene viert – eert, de begrafenis is veel later, soms bijna een maand later zodat iedereen ook van heel ver er kan bijzijn. We worden gevraagd om mee te gaan, rond een plein staan er veel stoelen er is al behoorlijk wat volk. We geven iedereen die op de eerste rij zit (de naasten) een hand en nemen dan zelf ook plaats, ook op de eerste rij, we zijn blijkbaar VIP. De kleur van een begrafenis-overlijden is rood en zwart, iedereen is min of meer zo gekleed, behalve wij daar we niet op de hoogte waren. Iedereen die toekomt geeft handen, ook aan ons die op de eerste rij zitten. Men geeft wat geld aan de familie, dit wordt in een boek genoteerd en nu en dan wordt luid afgeroepen door de micro wie welk bedrag gegeven doneerde . Tussendoor speelt muziek, we zien zelfs mensen dansen en lachen, tranen of verdriet zie ik bijna niet, enkel bij een aantal oudere dames zie ik wat verdoken verdriet. We krijgen een flesje water, als we na drie kwartier terug vertrekken krijgen we bij het afscheid nog een zakje met een flesje limonade en koekjes, nogal bizar het doet me denken aan doopsuiker bij het verlaten van een babyborrel. Allemaal nogal vreemd voor ons maar wel interessant om er deel van te mogen uitmaken, en men apprecieert duidelijk dat de “obruni’s erbij zijn.

Terug naar school waar we een poging doen om “zakdoek leggen” te spelen, de Kids lopen gewoon rond de kring zonder te weten wat ze moeten doen, maar ze genieten wel van de extra aandacht. Het eindigt met de kinderen die met hun stoelen door de klas racen.

Deze week waren er veel minder kinderen dan gewoonlijk, er waren behoorlijk wat kinderen ziek. Het schoolhoofd en één van de leerkrachten ging wat zieke kinderen en hun ouders bezoeken, ik mocht meegaan met hen. Ik leerde de kleine paadjes en achterbuurten van het dorpje kennen. Eén van de kinderen had de mazelen, ze was binnen in het huis dus hebben we haar niet gezien. In een volgende plaats had een jongetje een grote wonde op zijn voet en kon geen schoenen of sandalen verdragen, zijn zusje had een lelijke hoest, ik nam ze op de schoot en telkens ze moest hoesten draaide ze zich van mij weg, best wel goed opgevoed. Het schoolhoofd en de leerkracht praatten wat met de ouders en kinderen, een mooi gebaar om hen aandacht te geven maar evengoed om na te zien of ze niet te lang wegblijven van school.

In de aanpalende middelbare school werd er gekookt, we mochten hun kookkunsten proeven : gebakken yam heel lekker je kan dit vergelijken met heel grote frieten en ze zijn lekker en krokant gebakken (veel beter dan de French fries op de camino in Spanje), omelet met wat paprika en ui en gebakken kip. Wat mij betreft krijgen de leerlingen een 10/10

Na de school worden we uitgenodigd om de voetbalmatch te zien tussen de oude en jonge leerkrachten van de omliggende scholen, de jongere waren overduidelijk beter en wonnen met 6-0.

Zelf waren we ook een attractie, we waren voortdurend omringd door een meute kinderen die alles over ons wilden weten

Een dag vol onverwachte maar mooie en bijzondere dingen, echt wel bijzonder om er deel van uit te mogen maken.

Na het lekkere ontbijt naar school, de kinderen komen ons al tegemoet gelopen.

Een aantal kinderen krijgt van thuis een ontbijt mee, ze eten dit buiten op een stoeltje, en de kippen genieten van alles wat op de grond valt, we moeten ze ook elke dag een paar keer uit de klas wegjagen.

De eerste les bij de grootsten gaat over vergelijking van zelfde dingen en getallen, ze leren het “=” teken. Blijkt voor sommigen moeilijk te zijn, elk moet dan het symbool op het bord tekenen, wanneer het niet lukt, legt de leerkracht het heel geduldig uit en tekent het samen met de kinderen tot het hen lukt.

Het schoolhoofd houdt zich bezig met de nieuwe kinderen op school, bijna een hele dag wenen ze, dus wat extra afzonderlijke aandacht is goed om ze wat rustig te krijgen.

Een deel van het gras rond de school is lang en heeft veel zaadjes met scherpe punten, als de kinderen erdoor lopen blijven ze in de kledij zitten, dagelijks mogen we er uit de kleren halen. Ook een werkje dat het schoolhoofd deed samen met de hulp van de andere kinderen.

Na de pauze les over delen van het menselijk lichaam, mijn poging om een mens te tekenen was iets minder gelukt maar toch goed genoeg om de delen te herkennen. En we eindigen met het liedje hoofd en schouder, knie en teen, enkel het topje van de neus kennen ze hier niet, dus hilariteit alom als ik ze dit aanleer.

Na de school ga ik nog wat wandelen tot in het volgende dorp en geniet bij een flesje bier van het drukke luidruchtige Afrikaanse leven, dit is genieten met volle teugen. Als er een bus of een tro-tro stopt komen de verkoopsters aangelopen met hun waren op het hoofd, al reizend kan je al je inkoken doen. Een van de bussen die stopt is van Belgische makelij, er staat jonckheere op.

De liedjes die men zingt zijn soms educatief over het land en soms ook leuke kinderliedjes, ik herken er een aantal van, overal ter wereld kent men : “ hoofd – schouders knie en teen” of “vader Abraham had 7 zonen”. Dit laatste ook met de bijhorende gekke bewegingen. Ik voel me terug als leidster in de chiro.

Het ene kindje is al enthousiaster dan het andere, sommige zijn moe en zitten stilletjes rond te kijken.

Na de pauze is er terug wat les, bij de kleinsten gaat het over dingen uit de klas. Ze leren een 6-tal objecten uit de klas in het Engels en twi, de leerkracht toont ze ook zodat ze het goed begrijpen. Daarna moet elk kind het gevraagde voorwerp aanduiden, als het juist is wordt er geapplaudisseerd, als het mis is krijgen ze genoeg herkansingen zodat iedereen zijn applaus krijgt.

Na de lunch, die vandaag wat later was is het tijd om te rusten, verbazend te zien hoe sommige kinderen blijven slapen terwijl anderen al roepend en tierend rond hen heen lopen.

Vandaag was er een nieuw kindjes, ze was duidelijk heel onwennig en bang, huilde heel veel. Na de lunch heb ik ze de hele tijd op de arm of schoot dienen te houden om ze toch wat te kunnen troosten, uiteindelijk is ze toch in slaap gevallen op de schoot. Normaal leggen we dan de kindjes op de mat, maar nu heb ik toch een uitzondering gemaakt de andere kinderen waren te druk.

Na de school zijn we naar een naburig dorp geweest waar er een bauxiet juwelier een “atelier” heeft. De bauxiet komt uit de omringende bergen die we dagelijks mogen aanschouwen. Hij toonde ons hoe hij de gaatjes in de stenen maakt, echt nog op een heel primitieve manier, en hoe hij de stenen dan glad maakt. De moeite om te zien en we mochten het zelf ook eens proberen, uiteraard kon kopen of bestellingen plaatsen ook, hij maakt zelfs zaken op verzoek. Ik had uiteraard een speciaal verzoek, een ketting met een sint – jacopsschelp (ja wat anders…).

Na een druk maar deugddoend en verrijkend weekend, terug een weekje school en hier in Afrika heeft men niet zoveel vakantie als in België dus geen herfstvakantie.

Als we toekomen op school lopen ze ons al van ver tegemoet voor de eerste knuffels van de dag, til me op (het woord in twi “fa me ” ken ik ondertussen al goed) elk kind wil wel opgepakt en in je armen gehouden worden,….

%

De eerste les bij de kleinsten is het leren van het alfabet, ik schrijf dit op het bord en mag het aan de kinderen aanleren, er is ook een tekening met de letters en telkens een verwijzing naar een woord met de letter, zo kunnen ze er nog iets leuks van maken. In de pauze gaan de grootste jongens voetballen, anderen spelen met de stoelen in de klas tot het een grote puinhoop wordt.

Na de pauze een les over het leren schrijven, op een tekening staan streepjes en de kinderen mogen de streepjes als een volle lijn overtekenen. Zoals gewoonlijk eerst op het bord en daarna op een blad papier, de mogen we opnieuw 30 tekeningen – oefeningen maken. Als ze bezig zijn is wat hulp nodig, niet iedereen weet hoe een potlood vast te houden en ermee te schrijven.

Ze vinden het wel leuk de oefening en de persoonlijke aandacht.

Na de lunch wordt er nog wat gespeeld, ondanks het vele lawaai vallen er veel kinderen toch in slaap.

Na de school wandel ik nog naar het dorpje Osino, het doet nog steeds d er ugd om efkes te kunnen stappen.

Ons diner deze avond was vis (jawel de kop) met zoete aardappel en een slaatje van verschillende groenten.