We vernemen dat er een werker van Syto gestorven is, hij werkte in het bos / natuurproject dat ze hier ietsje verder hebben (één van de komende dagen gaan we dit nog bezoeken). Er komt iemand uit accra om dan samen naar de familie te gaan om hun respect te betuigen. Net na het overlijden is er een periode waarin men de overledene viert – eert, de begrafenis is veel later, soms bijna een maand later zodat iedereen ook van heel ver er kan bijzijn. We worden gevraagd om mee te gaan, rond een plein staan er veel stoelen er is al behoorlijk wat volk. We geven iedereen die op de eerste rij zit (de naasten) een hand en nemen dan zelf ook plaats, ook op de eerste rij, we zijn blijkbaar VIP. De kleur van een begrafenis-overlijden is rood en zwart, iedereen is min of meer zo gekleed, behalve wij daar we niet op de hoogte waren. Iedereen die toekomt geeft handen, ook aan ons die op de eerste rij zitten. Men geeft wat geld aan de familie, dit wordt in een boek genoteerd en nu en dan wordt luid afgeroepen door de micro wie welk bedrag gegeven doneerde . Tussendoor speelt muziek, we zien zelfs mensen dansen en lachen, tranen of verdriet zie ik bijna niet, enkel bij een aantal oudere dames zie ik wat verdoken verdriet. We krijgen een flesje water, als we na drie kwartier terug vertrekken krijgen we bij het afscheid nog een zakje met een flesje limonade en koekjes, nogal bizar het doet me denken aan doopsuiker bij het verlaten van een babyborrel. Allemaal nogal vreemd voor ons maar wel interessant om er deel van te mogen uitmaken, en men apprecieert duidelijk dat de “obruni’s erbij zijn.

Terug naar school waar we een poging doen om “zakdoek leggen” te spelen, de Kids lopen gewoon rond de kring zonder te weten wat ze moeten doen, maar ze genieten wel van de extra aandacht. Het eindigt met de kinderen die met hun stoelen door de klas racen.

Deze week waren er veel minder kinderen dan gewoonlijk, er waren behoorlijk wat kinderen ziek. Het schoolhoofd en één van de leerkrachten ging wat zieke kinderen en hun ouders bezoeken, ik mocht meegaan met hen. Ik leerde de kleine paadjes en achterbuurten van het dorpje kennen. Eén van de kinderen had de mazelen, ze was binnen in het huis dus hebben we haar niet gezien. In een volgende plaats had een jongetje een grote wonde op zijn voet en kon geen schoenen of sandalen verdragen, zijn zusje had een lelijke hoest, ik nam ze op de schoot en telkens ze moest hoesten draaide ze zich van mij weg, best wel goed opgevoed. Het schoolhoofd en de leerkracht praatten wat met de ouders en kinderen, een mooi gebaar om hen aandacht te geven maar evengoed om na te zien of ze niet te lang wegblijven van school.

In de aanpalende middelbare school werd er gekookt, we mochten hun kookkunsten proeven : gebakken yam heel lekker je kan dit vergelijken met heel grote frieten en ze zijn lekker en krokant gebakken (veel beter dan de French fries op de camino in Spanje), omelet met wat paprika en ui en gebakken kip. Wat mij betreft krijgen de leerlingen een 10/10

Na de school worden we uitgenodigd om de voetbalmatch te zien tussen de oude en jonge leerkrachten van de omliggende scholen, de jongere waren overduidelijk beter en wonnen met 6-0.

Zelf waren we ook een attractie, we waren voortdurend omringd door een meute kinderen die alles over ons wilden weten

Een dag vol onverwachte maar mooie en bijzondere dingen, echt wel bijzonder om er deel van uit te mogen maken.