Na een uurtje stappen is er nabij een meertje, is het nu 400 km of 400 m van de route, ik begin de afstanden wat door elkaar te halen of is mijn frans met haar op die me parten speelt, doet er niet toe, we gaan een kijkje nemen en het is de moeite waard.

Het nadeel van een meer is dat er muggen zitten, na het ommetje heb ik toch al snel meer dan 5 beten, maar het was ook al 4 dagen geleden dat ik er nog had, het valt best wel mee.

Onderweg vinden we overal wilde frambozen langs de weg, dat vertraagt ons veel maar zo hebben we nog een extra maaltijd of gezond snoepje, niet enkel de Veldegemse frambozen zijn lekker, de canadese smaken ons goed.

Naar goede gewoonte stappen we uren langs onze vertrouwden “132”

Hier en daar zijn werkzaamheden aan de gang, we vinden iets dat kan doorgaan voor een spiegel, de selfie lijkt wel onder water genomen.

Eén kort stukje kunnen we een zijweg nemen van dex"132", ik zie een mooi bird boven een deur van een huis en neem er een foto van, de eigenaar komt naar buiten en we praten wat, hij is Amerikaan zijn vrouw Française, ze zit net in bad. Als we verder gaan roept hij ons plots terug, zijn vrouw wil ook nog een praatje met ons doen. We worden in hun huis uitgenodigd, krijgen een drankje en moeten onze verhalen vertellen. Blijkt dat de vrouw er al lang van droomt om naar compostella te stappen of een stukje van de camino wil doen, na onze verhalen doet ze het misschien wel. 

Compostella is hier in canada heel geliefd... 

In Cloridorme kunnen we uiteindelijk iets eten, het is door de vele ommetjes, babbels en “plukpauzes” al een stuk na de middag. Een typische Poutine met garnalen smaakt heerlijk. Iets verder staat er een gedenkteken voor de gesneuvelden van de oorlog.

We doen er nog inkopen voor de komende dagen, morgen komen we niets tegen om te eten of eten te kopen, en er rest ons dan nog een 7km.

Plots stopt er een auto, het is de eigenaar van het motel waar we vandaag logeren, hij vraagt of we een lift willen, toch niet, we hebben nog genoeg energie en het is een mooie dag om te stappen.

Eindbestemming is Saint Yvon, na uiteindelijk toch een 23 km komen we aan.

De dagelijkse karweitjes, douchen, de was, overnachtingen voor de komende dagen zoeken…. En het is al snel avond.

We zetten geen wekker, onder de warme dekens is het lekker warm, het is bijna 8 uur als we wakker zijn, het lijkt wel een luxe vakantie ipv een pelgrimstocht. Ons ontbijt bestaat uit het restje yoghurt, wat brood en een warme chocolademelk.

Vandaag mogen we de heuvels trotseren, en terug de hele etappe langs de “132”, gezien het hier minder druk is valt dit goed mee. De zon schijnt en het is behoorlijk warm. Tja zoals we gisteren al zagen mogen we de heuvels op en af, weinig vlak vandaag, maar wel mooie vergezichten.

Er zijn weinig “mooie” plaatsen om een pauze te nemen, dus stoppen we nu en dan gewoon langs de graskant en verorberen wat ons nog rest van eten, wat wortels en droog brood.

Uiteindelijk dalen we terug af en zien Grand Vallée opdoemen, hier moeten we inkopen doen voor ons eten voor deze avond want daar is er niets.

In het dorp is een mooie houten overdekte brug, een knap staaltje vakmanschap.

Overal in het dorp zijn er cowboys te zien, nog een overblijfsel van de voorbije feesten.

Nog 7 km te gaan maar eerst wat energie opdoen met een ijsje van esdoornsiroop.

Iets na 16 uur arriveren we, er staan 27,6 km op de teller en 623 hoogtemeters.

Een verkwikkende douche, de dagelijkse handwas en een plekje zoeken om alles te drogen. Het weer veranderd hier heel vaak, na de middag hadden we mist en s avonds is het koud en kil, dus droogt de was niet zo goed buiten en moeten we een plekje in de kamer zoeken. We zijn dat ondertussen gewoon, en trekken ons plan, we gebruiken alles wat voor handen is en hebben een handig mini waslijntje mee. een paar voorbeelden :

ons diner : aardappelen in de microgolf, hesp, komkommer en champignons, afgewerkt met kruiden en sausen die we in onze gite vinden. Dessert hadden we niet gekocht, maar een kopje chocolademelk kunnen we hier wel maken, perfect na een lange dag stappen. 

In het dorp nemen we lekker ontbijt, spek met eieren en koffie, we moeten ons niet haasten, we zullen wel ergens een goede ziel vinden die ons een stukje wil meenemen.

Onze manier van liften is stappen en als er een auto aankomt steken we de duim op, het is niet dat we lui zijn en blijven staan tot er iemand stopt. Nu de “132” wat rustiger geworden is, is dat een nadeel bij het liften, minder auto’s is minder kans op een lift, en meer stappen.

Uiteindelijk stopt er een jonge dame op weg naar haar weg, we kunnen een 20km mee.

Terug wat stappen tot er een grasgroene jeep stopt voor ons, het is een Italiaans koppel die hier op reis is.

We laten ons een 6-tal km voor onze eindbestemming afzetten om toch nog te kunnen stappen.

Nu we al een aantal keer gelift hebben beginnen we een beeld te krijgen van de mensen die lifters meenemen, het zijn vrij vaak jonge mensen, meestal hebben ze ook al veel gereisd, of zijn ze op dit moment op reis. Soms stopt er een koppel, maar heel vaak zijn het personen die alleen onderweg zijn. Wat ook opvalt is dat er al vaak dames stoppen.

En dan is de vraag, zouden we zelf stoppen om een lifter mee te nemen ?? Zouden jullie een lifter meenemen??

Ik kan enkel voor mezelf spreken, in mijn “jonge jaren” stopte ik altijd voor lifters, zelfs als het midden in de nacht was, nu besef ik dat dit in deze tijd misschien niet meer zo verstandig of veilig is zeker als je alleen op pad bent. Lang geleden heb ik ook vaak gelift, als ik in het weekend van mijn studentenkot naar huis ging, liftte ik vaak van het station tot thuis.

In België zie je tegenwoordig niet veel lifters meer. Maar ja, nu ik zelf terug gelift heb zal ik in de toekomst ook lifters meenemen. Om eerlijk te zijn zal het uiteraard ook wel afhangen van hoe de lifter eruitziet, dat is misschien wel wat vooroordelen hebben, maar anderzijds ook op veilig spelen. Zal waarschijnlijk ook de reden zijn waarom er vaak dames voor ons stopten, dit was 25 jaar geleden ook zo, men vertelde me vaak ik heb gestopt omdat je een vrouw bent, voor een jongen of man zou ik niet stoppen. Dus we hebben nu toch een keertje een voordeel ten opzichte van de mannen 😉

Iets voor de middag zijn we in Sainte Madeleine, we drinken een koffie in een motel terwijl we zoeken naar overnachtingen voor de komende dagen. De etappes plannen neemt best wel veel tijd in beslag, op stapafstand hebben we voor de komende 2 dagen een overnachting gevonden.

Nog een 6km te gaan naar ons motel, gelegen in Rivière Sainte Madeleine, een klein dorpje maar met heel mooie zichten, we zien de heuvels ( voor de belgen zijn het bergen) waar we morgen over moeten in de verte liggen. De rivier mondt uit in de Saint Laurent.

In de namiddag wandelen we langs het strand en de rivier, jaja weeral wandelen, er is niets anders te zien in het dorp, en we moeten toch wat kilometers hebben vandaag (het zijn er uiteindelijk toch bijna 20 geworden) en de zichten zijn adembenemend.

Wat lezen aan het strand en bij het vallen van de avond gaan we terug naar het motel.

’s avonds in het motel is het behoorlijk koud, het lijkt of het binnen kouder is dan buiten. In het dorp is er geen bistro of dergelijke dus eten we geprepareerde couscous en yoghurt. Een hete deugddoende douche voor het slapen en om wat op te warmen.

Om 8 uur worden we vrijgelaten en eens we buiten in het daglicht komen straalt de zon ons tegemoet, de wind is gaan liggen, het beloofd een mooie dag te worden.

We hebben een etappe van meer dan 30 km voor de boeg, zo goed als volledig langs de 132, we zien wek hoe het meevalt, er is nog altijd plan B liften.

De eerste 4 km is het behoorlijk druk, de vrachtwagens razen voorbij maar gelukkig is er een brede grasstrook om op te stappen.

Voor de veiligheid stappen we achter de vangrail, we zouden graag heelhuids aankomen. Na verloop van tijd wordt de weg ook veel rustiger, het verkeer mindert en de vergezichten zijn adembenemend.

De zone achter de vangrail wordt smaller en smaller en verandert van een graszone in rotsachtige pad, we ploeteren nog wat verder.

Ietsje verder stappen we verder op de pechstrook, er is niet veel verkeer meer, de vrachtwagen wijken ver uit voor ons, en uiteraard stappen we aan de linkerkant van de weg zodat we het tegemoetkomend verkeer zien.

De haatverhouding met de 132 verandert langzaam in een liefdesverhouding, we beginnen die meer en meer te appreciëren.

Plots vinden we in de wegberm een fiets, overwoekerd door onkruid, om eens iets anders te doen dan stappen, bevrijden we de fiets en geven hem een mooi plaatsje in de berm.

In het dorpje Cap Au Renard, staat een mooie kapel, en er is een kantine met echte overheerlijke koffie, tijd voor een rustpauze.

Onderweg hou ik me wat bezig met het proberen te nemen van Selfies, naar het schijnt kijk ik dan meestal omhoog, tja iedereen heeft wel zijn vreemde gewoontes.

We komen nog een mooie vuurtoren tegen net voor we aan de laatste 7 km beginnen.

Na 32,8 km komen we rond 17:15 aan in Marsoui, we verblijven op de gemeentelijke camping, er is een gebouw met een aantal kamers, absoluut geen gevangenis deze keer.

Na een verkwikkende douche en handwas gedaan te hebben, gaan we eten in de enige bistro die het dorpje rijk is. Overheerlijk diner, ik eet een visbrochette, geserveerd zonder stokje en na bijna 33km kan er nog een dessertje bij.

Morgen wordt opnieuw een autostop etappe, de enige overnachtingsplek die we vonden ligt op ongeveer 65 km.

Verse fruitsla, spek met eieren, toast, zelf gebakken muffin met banaan en chocolade…. Het kan niet op.

Met een overvolle maag vertrekken we, de hele etappe kunnen we langs het strand stappen.

Zelfs een aantal km op de blote voeten tot er te veel stenen en rotsen liggen, onze voeten moeten nog efkes meegaan.

Stappen langs het strand hier is niet zoals langs de Belgische kust.

Kort voor de middag komen we aan in Sainte Anne Des Monts.

Achter de kust liggen de “bergen” toch voor de québécois, ik begrijp dat, ook voor de belgen zijn dit bergen, de hoogste bergen in Québec zijn bijna 2 keer zo hoog als het hoogste punt in België. Voor iemand die nabij wat men de echte bergen noemt woont, zijn dit maar heuveltjes.

Iets voorbij het dorpje ligt onze herberg, dus alle tijd om het dorp te verkennen, heel veel is er niet te zien. Nabij de kerk zien we een typische mobilhome, de grootte van een autobus met een auto er achter.

Op diverse plaatsen sieren houten beeldhouwwerken het dorp.

Iets na 2 u komen we aan bij onze herberg, we kunnen nog niet binnen, opent pas om 16u. We mogen onze rugzakken achterlaten en gaan alvast inkopen doen voor ons avondeten (en de aperitief).

Niet iedere herberg is van dezelfde kwaliteit, we verblijven in een oude school. Nu begrijp ik waarom ik niet graag naar school ging, het lijkt ons eerder een gevangenis.

We krijgen een 2-persoonscel in de kelder, er is een raampje maar te hoog om er door te kijken, en het onkruid staat tot halfweg het raam.

De gang is net zoals in de films over gevangenissen, er is een telefoon een paar banken en stoelen, en verder niets.

De kleur van de muren in de cellen en keuken is ook niet de mooiste.

Het is ons gelukt om uit de cel te ontsnappen om de zonsondergang te zien.

We zijn niet zo heel stout geweest en moeten maar een nachtje in de cel verblijven, morgen worden we vrijgelaten, of dat hopen we toch.

Bij het ontbijt spreken we wat medegasten aan om te horen waar ze naar toe gaan, we hebben geluk er zijn 2 Poolse broers die op weg zijn naar Percé, we mogen een stukje met hen meerijden. Ze zijn ook onderweg van Québec naar Percé, voor hen neemt het 3 dagen in beslag, voor ons zal het een 10-voud zijn.

Onderweg met de auto beseffen we dat we de juiste beslissing genomen hebben, we zien bijna nergens de rivier, de auto’s en vrachtwagens razen aan grote snelheid voorbij, we komen bijna geen dorpjes tegen waar je even kan verpozen of een rustigere weg kan nemen.

Aan de kerk van Cap Chat worden we afgezet, we bedanken de vriendelijke Poolse broers en hebben dan nog 5 km te gaan naar onze herberg.

Ja het wordt een relax dag, we dalen af naar de zee, steken de rivier over en relaxen op het strand.

Even wat historische info : wat weinigen weten, mezelf incluis, is dat er tijdens de 2e wereldoorlog ook gevochten is op de rivier Saint Laurent, we zien een reeks foto’s met uitleg. De Duitse U – boten hebben heel veel schepen die onderweg naar Londen waren met soldaten en materieel tot zinken gebracht. Er zijn in totaal 42000 Canadezen omgekomen tijdens de 2e wereldoorlog, in Canada en in Europa.

Wat lezen, sudoku’s invullen, kruiswoordpuzzels oplossen, wat indommelen, wat zonnen, en de uren vliegen voorbij.

%%%Het is laagtij dus kunnen we de laatste 4km naar de herberg via het strand afleggen.

Na een bocht krijgen we een schitterend zicht op de weg en heuvels die ons de komende dagen te wachten staan.

We logeren in auberge Micho, de eigenaar heeft de zaak van zijn ouders overgenomen en doet dit met hart en ziel. We vragen waar er een supermarkt is, die is op 3km, hij biedt ons direct aan om ons met de auto te brengen, super gastvrije man. Op de kamer hangt een bordje, is dit speciaal voor mij bedoeld 😉?

Vandaag geen zonsondergang, te veel wolken, maar wel een mooie maan.

Laat ik maar deze dwaze info achterwege laten en focussen op de dag.

Een wat kortere etappe, 24 km op het programma.

We moeten Matane doorkruisen, een grote stad, we vertrekken zonder ontbijt en na 6,5km kunnen we uiteindelijk ontbijten.

Nog nooit gedronken maar ik probeer toch een warme chocolademelk met “nonnenbillen” of vrij vertaald “spekjes, marshmallow”, bestvwel lekkercze smelten in de chocolademelk.

Matane blijkt een grote stad te zijn, niet zo aangenaam om te voet te doorkruisen, er is op de meeste plaatsen zelfs geen ruimte voor fietsers of voetgangers, dus moeten we in het gras of op de parking van de vele bedrijven stappen.

Hier en daar zijn er toch nog mooi stukjes.

De rest van de etappe loopt via de 132, het zicht op de rivier of noem het een zee, want je kan amper de overkant zien, maakt het een beetje goed.

Na een 24 km arriveren we rond 3 uur bij onze herberg, je mag er zomaar groenten van de moestuin plukken.

Na de dagelijkse “karweien”, genieten we van een lekker avondmaal bij de ondergaande zon.

Dit was ons logement gisteren.

We hebben een behoorlijk lange etappe voor de boeg, 32 km, en hebben niet de intentie om te liften. De route loopt bijna constant langs de ”132“. Een weg die ondertussen gemengde gevoelens oproept, waarmee we een haat-liefde verhouding mee hebben, ééntje die we nooit meer gaan vergeten.

Het is weekend, weinig vrachtwagens maar heel veel mobile homes, voor zover je dit nog zo kan noemen, sommigen hebben de afmetingen van een autobus met daar achter nog een auto.

Ietsje verder kunnen we de “oude 132” volgen, deze staat ons veel meer aan, wat ervan overblijft is een graspad en hier en daar wat restanten van de asfaltweg.

Op weg naar Compostella wordt je heel vaak geïnformeerd over de nog te stappen km, vandaag kregen we dit ook voorgeschoteld, we stappen wel nog iets verder dan Gaspe.

De rest van de etappe loopt langs de 132 maar echt wel direct langs de kust, dus het val mee. We observeren de lokale dieren, heel veel watervogels en plots zien we de eerste zeehonden, wat ver in zee, dus de foto is niet zo goed.

Nu en dan passeren we een dorpje, de automobilisten worden aangemaand om voorzichtig te zijn, grappig de “kinderen” hebben grote “Sidonie voeten “ net als mezelf.

Opeens merken we dat het klimaat helemaal op hol aan het slaan is, is dit nu echt een ijsbeer dat we spotten… 🤭

Uiteindelijk komen we na 32 km rond 18 uur aan onze bestemming, we hebben er de tijd voor genomen, lang ontbijt, nu en dan een pauze, een siësta na de middag, genieten hoort erbij.

De bestemming is een camping, er was niet echt een plaats voor ons, maar omdat gisteren telefonisch meedeelden dat we langs de straat zouden moeten slapen, mochten we in de “gemeentelijke – feestzaal “ slapen. Dit wil zeggen op de grond want een slaapmat hebben we niet mee.

Na meer dan 30 km zagen we er waarschijnlijk heel moe uit, ze hadden nog een chalet die ze normaal voor minimaal 3 nachten verhuren, maar wij mochten er toch voor één nachtje en een speciale prijs logeren.

Dit is een camino, waar je ook komt, het komt wel goed, vroeg of laat is er een oplossing.

Bij vertrek is de regen ook al wat geminderd en hier en daar zien we een stukje blauwe lucht en de zon die haar uiterste best doet om door de wolken te breken.

Omdat we niet op de route zelf zitten, volgen we vandaag een andere route meer door het binnenland, zo vermijden we onnodig veel extra km.

Het eerste stuk tot in Price is onaangenaam een drukke weg met behoorlijk wat vrachtwagens en de regen zorgt ervoor dat we regelmatig een gratis douche krijgen als er een auto of vrachtwagen passeert.

Na een koffie stop, of moet ik het een chocomelk stop noemen, wordt de weg iets rustiger. We stappen door een landbouwgebied, de velden kleuren mooi in het landschap.

Ons traject loopt ook een stukje langs “la route verte” de fietsroute, en voor de eerste keer zien we een plaats waar water aangeboden wordt.

De regen is ondertussen verdwenen, de wind is er nog maar waait uit de juiste richting en geeft ons een duwtje in de rug.

Iets verder verandert de asfaltweg in een steenslag weg en mogen we een paar keer de spoorweg kruisen, een trein zien we niet.

Uiteindelijk belanden we terug op de route langs de rivier.

Tijd om te lunchen, we vinden een plekje aan het strand. We hebben alle tijd, de kamer is geboekt, dus kunnen we een “kleine” siësta houden op het strand, 2 uur later worden we wakker, tis dus een lange siësta geworden, en de zon brandde op mijn benen, egaal is het kleur niet meer, de volgende keer moet ik me nu en dan een keer draaien.

Het laatste stuk stappen we terug langs de kust, tegen rond 3u45 zijn we na 22 km op onze bestemming.

Tijd voor de dagelijkse routine, douche, kledij wassen, inkopen doen, apero , overnachting zoeken….

Het laatste is niet evident, uiteindelijk hebben we voor morgen toch nog “iets” gevonden om te slapen, wat dat hoor je de komende dagen wel.

Als we opstaan is het aan het regenen en de weersvoorspelling ziet er niet al te best uit. Bij de dépanneur (neen, we moeten niet getakeld worden, dit is de lokale naam voor een kruidenierszaak) drinken we een kopje koffie en dan gaan we te voet op pad. Omdat het regent liften we een stukje, een vriendelijk koppel zet ons af aan de ingang van het park.

De tuinen waren onderdeel van het landgoed van een welstellende familie, de staat heeft dit kunnen kopen zodat al het moois bewaard blijft.

Er zijn verschillende thema tuinen, wat spelelementen voor de kleine (of ook wel grote – volwassen) kinderen, de moeite om te zien.

Aan de ingang krijgen we een paraplu, de regen valt nog mee.

Na de lunch bezoeken we het natuurpark, bossen, heuvels, rivieren, stranden…

Daarna nog 9 km terug, maar gelukkig neemt de 5e auto ons al een groot stuk mee.

In het dorp Mont Joli, zijn op veel plaatsen muurschilderingen aangebracht, het dorp heeft zijn naam niet gestolen.

Uiteindelijk hebben we vandaag 18 km gestapt (de gelifte km niet meegeteld), dat noemen wij een “toeristische rustdag”….

Deze avond is het hevig aan het waaien, als dit morgen nog zo is kunnen we afhankelijk van de windrichting ofwel vliegen naar bestemming of wordt het lastig.

De keuken in de bistro waar we wouden eten was al gesloten omdatver geen volk was, maar de vriendelijke uitbater bood ons direct aan om toch nog iets kleins te maken, van de gastvrijheid kunnen we zeker niet klagen. 

De route loopt langs “de kust”, het is niet de beruchte weg 132 dus valt het goed mee.

Onderweg komen we warempel nog een stapper tegen, een jonge gast op weg naar Gaspe, al zijn bagage zit in een karretje dat je kan vergelijken met een kinderwagen, misschien wel goed voor de rug, maar je bent toch beperkt in de soort wegen die je kan nemen, hiermee op het strand stappen is onmogelijk.

Het eerste dorpje dat we tegen komen is Pointe au Père, er is een maritiem museum met een duikboot en een vuurtoren.

In de “dépanneur” kopen we croissant en koffie voor ontbijt en verorberen dit op een bankje bij de kerk.

Nu en dan kunnen we stukjes langs het strand stappen, een aangename afwisseling.

8km verder is er een volgend dorpje, het kerkhof kijkt uit over de rivier, op een ludieke manier verzoekt men om de telefoon af te zetten in de kerk.

Sainte luce, is een “badplaats”, er is veel volk toch in vergelijking met de andere dorpjes, een beetje “knokke het zoute” van canada.

Wij worden vaak aangestaard of aangesproken, waarnaartoe ben je op weg, toch niet te voet, waarom doe je dit…. Het is heel duidelijk dat ze hier niet vaak stappers met de rugzak zien.

Iets voorbij het dorp houden we onze lunchpauze, een heerlijk slaatje, en mijn schoenen en rugzak mogen ook wat pauzeren.

Vandaag is het behoorlijk warm en zonnig, dat merk ik ’s avonds bij het douchen, de pelgrimsbenen en pelgrimsarmen beginnen te verschijnen.

Er rest ons nog een stuk weg “132” dus liften we nog wat. Na een 2-tal km stopt een auto die uit de andere richting komt, hij moet onze richting niet uit maar brengt ons toch een 8km verder, wat vriendelijk.

Nog een 4 km naar het dorpje “mont Joli”, dit ligt buiten de route maar we vonden niets anders, als we aankomen staan er 33,3 km op te teller waarvan we er 8 gelift hebben.

We logeren in de voormalige pastorie naast de kerk, zoals ze het hier noemen, mij lijkt het eerder een voormalig klooster.

Basic kamer met gedeeld sanitair, een perfecte overnachtingsplaats voor pelgrims. We verblijven hier 2 nachten, morgen nemen we de tijd om wat toeristische bezienswaardigheden te gaan bezoeken.

Naast de kerk is er een “lokale grot van Lourdes”, als we ’s avonds gaan eten is er een viering – gebedsmoment bezig.

Hier in Canada komen we verkeersborden en verkeersregels tegen die we bij ons niet kennen. Een stop voor alle straten die op het kruispunt toekomen, wie eerst arriveerde mag eerst terug vertrekken, het valt me op dat iedereen hier effectief echt wel stopt, in België houden we ons toch minder aan die regel (of spreek ik nu enkel voor mezelf). Aanduiding dat er sneeuwscooters op de weg kunnen zijn, grappige signalisatie van de werken (lijkt me niet erg ergonomisch), midden op de weg opgepast voor de fietsers en voetgangers, kruispunten met wel 5 verschillende verkeerslichten.

In het centrum van Rimouski komen we terug aan de rivier, volgens mijn getijden-app zou het bijna hoogtij zijn, het lijkt er niet echt op, mijn apps en mijn telefoon slaan vandaag wat op tilt en weten niet waar ik ben, gebeten door de muggen zoals hun eigenaar ??

Langs het water is er in de stad een echt fietspad en voetpad.

Nog voor de middag zijn we al aan ons Motel, gelegen aan de rivier, we hebben geluk de kamer is al klaar.

De rest van de dag gaan we nog wat wandelen – kuieren in de parkjes en langs de rivier, met het laagtij kun je ver wandelen.

Tegen de avond is het hoogtij en genieten van ons uitzicht en de ondergaande zon op het terras van het Motel, dit is vakantie !!! Of noem het gerust een dagje luxe camino.

Winkels of bistro’s zijn er niet in de nabije buurt van ons Motel, we kunnen wel pizza en dergelijke bestellen, al verliep dit wel niet zo vlot.

De delivery-boy kwam op tijd met mijn pizza, de rest had hij niet mee, en zijn shift zat erop dus een collega moest de rest brengen. Ik kon lekker dineren buiten op het terras genietend van de ondergaande zon. Meer dan een uur later werd de rest geleverd, met als gevolg dat Bernadette haar eten aan het tafeltje in de motelkamer moest eten, het was al donker en te koud om buiten te eten, precies zoals in de Amerikaanse films… we kunnen er wel om lachen en we kregen een grote korting enkel de pizza moesten we betalen, dus al bij al hadden we toch weer geluk. Elke dag gebeurt er wel iets.

We gaan het eerste stuk stappen, door het natuurpark “Le Bic”. Het is een heuvelachtig gebied, de straatnamen verwijzen er ook naar, rue du montagne komt vaak voor, alhoewel wel het geen echte bergen zijn, ik begrijp dat, in ons vlakke belgenland heeft ieder dorp ook zijn bergenstraat. Wie nabij echte bergen woont vind dit nogal grappig. Maar toch boven op de top van de heuvels heb je mooie zichten.

We dalen terug af naar de rivier, die meer op een zee dan rivier lijkt.

Vervolgens mogen we het natuurgebied “le bic” doorkruisen, er dient inkomgeld betaalt te worden, men rekent op de eerlijkheid van de mensen. Je neem een enveloppe, duid op het papier aan met hoeveel je bent, de datum en stopt het gepaste geld in de enveloppe die je in de box deponeert.

Het is zalig om in het bos te wandelen langs de onverharde wegen.

Er zijn voldoende pick-nick banken om onze lunch te verorberen.

Her enige wat minder leuk is aan het bos zijn de muggen, ook ’s ochtends en ’s avonds zijn ze rond het water talrijk aanwezig. Wat helpt daar tegen, er is één heel efficiënt anti-muggen middel, op natuurlijke basis, waterproof, werkt 24 uur lang, niet schadelijk voor de kledij of ogen… het heet “Veerle Devlieghere”. Wie in mijn buurt vertoeft heeft geen last van de muggen, ze komen allemaal naar mij, ik heb pech het super anti-muggen middel werkt niet voor mij. Dus krijg ik elke dag wel verschillende beten, stap met een rare “tick” door het bos (muggen wegslaand) en als het te erg wordt gebruik ik de chemische middelen met deet.

Op het einde van het park kruisen we nog een rivier die in de stroom st Lawrence uitmondt.

En dan komen we terug aan de beruchte weg 132, maar hier is hij nog drukker, omdat er geen autostrade in de buurt is. Het duurt meer dan 5 minuten eer we die veilig kunnen oversteken. Vanaf hier liften we terug, na een 10 tal minuten neemt een dame ons mee en is zo vriendelijk om ons op 1km van ons logement af te zetten.

Iets na 14u30 zijn we er al, vroeger dan gedacht, we kunnen nog niet binnen, dus gebruiken we de tijd om te reserveren voor de komende nachten. Dit is weer niet eenvoudig, sommige dagen zullen korte etappes worden, andere lange met een stukje liften. Om toch nog voldoende van de omgeving te kunnen zien en genieten gaan we nu en dan ook eens 2 nachten op dezelfde plaats verblijven.

Ons logement ligt ver van het centrum en ook ver (4km) van een winkel, gelukkig is de uitbaatster zo vriendelijk om ons met de auto naar de winkel te brengen.

Deze ochtend werden we door ons gastgezin verwend met een overheerlijk ontbijt, pannenkoeken met esdoornsiroop en frambozen, overheerlijk om dit met een kopje koffie te verorberen.

Rond 9u gaan we op pad naar Saint Fabien, de kamer is gereserveerd dus we hebben alle tijd.

De etappe loopt langs een geasfalteerde weg, maar met super mooie uitzichten, rivieren, akkers en weilanden met bloemen.

Als we boven op heuvel achterom kijken zien we de lac’s in de verte liggen.

Voortdurend wordend we getrakteerd met mooie vergezichten.

We komen ons gastgezin onderweg nog tegen, ze doen nog de laatste boodschappen voor ze vandaag op reis vertrekken.

Plots wordt het mooie zicht verpest door hoogspanningsmasten, is dit wat ons binnen een paar jaar in Veldegem en omstreken ook te wachten staat, ik hoop van niet.

Iets verder zien we het dorp saint fabien al liggen met op de achtergrond de rivier saint Lawrence.

Net voor het dorp houden we een lunchpauze aan – of in de rivier, zalig om de voeten af te koelen.

Rond 14 uur zijn we na 17,5 km op bestemming, de gite gaat pas open om 16 uur, dus kopen we een ijsje en drankje en verorberen dit in de tuin van de gite.

De kamer, hoe zal ik die omschrijven, alles is aanwezig : bed, handdoeken lavabo, douche , toilet,… Alleen is de inplanting en uitvoering van sommige zaken nogal “vreemd” de houten schuifdeur van het toilet kan van buiten niet dicht, dus lossen we dat op met er een rugzak tegen te zetten, daar het bed er op 40 cm van staat is het zicht van het toilet niet het leukste, zonder over de geur te spreken. Als je op het toilet zit je met de knieën tegen de deur, wie groot is zal de deur moeten openlaten. De toiletten die we vorig jaar in Ghana bouwden waren toch beter ontworpen.

Rond 9u gaan we op pad naar Saint Fabien, de kamer is gereserveerd dus we hebben alle tijd.

De etappe loopt langs een geasfalteerde weg, maar met super mooie uitzichten, rivieren, akkers en weilanden met bloemen.

Als we boven op heuvel achterom kijken zien we de lac’s in de verte liggen.

Voortdurend wordend we getrakteerd met mooie vergezichten.

%%%FOTO4%% %

We komen ons gastgezin onderweg nog tegen, ze doen nog de laatste boodschappen voor ze vandaag op reis vertrekken.

Plots wordt het mooie zicht verpest door hoogspanningsmasten, is dit wat ons binnen een paar jaar in Veldegem en omstreken ook te wachten staat, ik hoop van niet.

Iets verder zien we het dorp saint fabien al liggen met op de achtergrond de rivier saint Lawrence.

Net voor het dorp houden we een lunchpauze aan – of in de rivier, zalig om de voeten af te koelen.

Rond 14 uur zijn we na 17,5 km op bestemming, de gite gaat pas open om 16 uur, dus kopen we een ijsje en drankje en verorberen dit in de tuin van de gite.

De kamer, hoe zal ik die omschrijven, alles is aanwezig : bed, handdoeken lavabo, douche , toilet,… Alleen is de inplanting en uitvoering van sommige zaken nogal “vreemd” de houten schuifdeur van het toilet kan van buiten niet dicht, dus lossen we dat op met er een rugzak tegen te zetten, daar het bed er op 40 cm van staat is het zicht van het toilet niet het leukste, zonder over de geur te spreken. Als je op het toilet zit je met de knieën tegen de deur, wie groot is zal de deur moeten openlaten. De toiletten die we vorig jaar in Ghana bouwden waren toch beter ontworpen.

Vandaag volgen we niet de route volgens de gids, maar hebben onze eigen route uitgestippeld daar we logeren in een dorpje op 6km van de route. 

'S morgens is er een lekker ontbijt voorzien, alles staat klaar of zit in de frigo.

We verlaten het dorpje Trois Pistoles met zijn kerk met 5 klokkentorens.

Vanwaar de naam Trois Pistoles, een zeeman zou een zilveren beker in de rivier laten vallen hebben, die de waarde had van 3 pistolen.

We stappen terug het binnenland in dat licht heuvelachtig is, mooie landschappen en vergezichten, rustige onverharde wegen.

De voorbije dagen hebben we al veel geluk gehad, ook met het weer, dus moeten we een keer betalen, na een uur begint het te regenen. Hoes over de rugzak, regenjas aan en verder stappen.

Na anderhalf uur is het over met regenen, ook tijd om een pauze te nemen maar in het bos is er geen droge plaats of een zitbank.

Wat verder komen we bij de “lac saint Mathieu”, ook daar geen zitplaatsen aan het water, jawel veel maar allemaal privé.

Uiteindelijk zien we een man bij zijn vakantiehuisje en we vragen of er ergens een pick-nick plaats is, het is ondertussen al middag. Neen dat is er niet, alles is privé, maar als je niets achterlaat mag je wel onze aanlegsteiger gebruiken.

De perfecte plek om wat uit te rusten en onze pick-nick te verorberen, brood – kaas en komkommer.

Er rest ons nog 6km te stappen, ietsje verder zien we terug de donkere regenwolken verschijnen, en ja de laatste kilometers mogen we nog eens in de regen stappen.

We logeren vandaag bij Lise en Denez, 2 mensen die we van haar noch pluimen kennen. Eergisteren werden we onderweg aangesproken door een man, en via hen kregen we dit adresje. Het zijn super vriendelijke, schatten van mensen. We worden hartelijk onthaald, mogen ’s avonds samen met hen en hun 2 kleindochters die op vakantie zijn mee-eten, wij zorgen voor de wijn. Ze ontvangen zomaar 2 wildvreemden in hun huis, dit is de camino, heerlijk.

Na het eten en de gezellige babbel, gaan we (neen rijden we) naar saint simon voor een magnifieke zonsondergang.

Ze tonen ons ook nog het meer en de skipistes. Om 22 uur ben ik al doodmoe, buiten leven en stappen zorgt voor een goede nachtrust, dus zoals op de camino vroeg naar bed.

Gisteren bood onze gastheer al aan om ons met de auto naar daar te brengen, deze ochtend nog eens, zijn jullie heel zeker dat je wilt stappen, het stappen is hier absoluut nog niet ingeburgerd, nu en dan worden we als curiositeiten aanzien.

Na een ontbijtje van yoghurt en toast gaan we op pad.

Na welgeteld 250 m worden we aangesproken door een man die op zijn terras staat : stappers, waar gaan jullie naartoe, waar komen jullie vandaan, heb je al ontbeten… hij en zijn vrouw blijken ook stappers te zijn en hebben ook al de camino naar santiago gestapt, in september gaan ze terug. Een kopje koffie kunnen we niet weigeren. We vertellen onze plannen, waar we vanavond slapen en morgen plannen naar toe te gaan als we er een overnachting vinden. De dame neemt onmiddellijk de telefoon en belt een vriendin die daar woont, we krijgen een slaapplaats aangeboden in haar huis. Heerlijk, het camino gevoel is terug !!! De onverwachte ontmoetingen, de spontane gastvrijheid, ook hier leeft de camino.

Na een uurtje gezellig praten, vertrekken we opnieuw, het is dan al 9u15.

Het traject vandaag loopt gedeeltelijk meer het binnenland in, en we krijgen uiteindelijk ook wat we verwachtten, waar we al een week op hoopten, een rustige onverharde weg, yes dit is een camino.

We volgen een spoorweg, stappen langs mooie velden en akkers. Een rustige weg, bijna geen auto’s, heerlijk, dit is waarvoor we hier zijn.

We komen 2 joggers tegen die ons ook aanspreken, het zijn ook wandelaars, ze hebben ook al de camino naar santiago gestapt.

De spoorweg wordt niet veel gebruikt, slechts om de 3 dagen is er een trein, we zien een goederentrein passeren, 70 wagons geeft hij mee.

Na 14 km moeten we de doorsteek maken tussen het binnenland en de rivier, dus een stukje van ongeveer 4km langs de drukke weg, dat overleven we vandaag wel. Plots stopt er een auto, een jonge gast met zijn hond en de kajak op het dak van de auto vraagt of we een lift willen, tja waarom niet, laat ons die 3km grote weg maar overslaan.

We lunchen aan de rivier, brood met vlees – kaas – tomaat, gezond en lekker.

De rivier veranderd zienderogend, in een klein uur tijd stijgt het water enorm

Na de lunch – pick nick rest ons nog een 6km te stappen, weerom langs mooie onverharde wegen.

De vlag van Québec siert het landschap.

Iets na 3 uur komen we aan in Trois-Pistoles, we hebben dan 26,3 km afgelegd, waarvan ongeveer 3 niet zelf gestapt.

Dan zijn er nog de klassieke taken te doen, douchen, kledij wassen, inkopen doen, en vooral genieten.

Dit was een super mooie dag, prachtige paden, inspirerende onverwachte mooie ontmoetingen. Dit is de camino, het hoeft niet op weg naar santiago te zijn, het is de manier van stappen – reizen, de ontmoetingen, de spontane gastvrijheid, het onderweg zijn met de rugzak en alle ballast letterlijk en figuurlijk achterlaten, heerlijk !!!!

Als we de sleutel van onze chalet afgeven, krijgen we nog een kopje koffie, met een origineel kannetje melk, recht van de koe, het smaakt.

De eerste 1,4 km hebben we voor de eerste keer het geluk om op een echte sentier, onverhard wandelpad te mogen stappen met een mooi zicht op de rivier en een oude vuurtoren.

En daarna naar dagelijkse gewoonte een stuk “route verte op de 132” na 10 km liften we opnieuw, een koppel neemt ons mee tot in rivière du loup. Wat ons opvalt is dat de mensen die lifters meenemen allen zelf op reis zijn of al veel gereisd hebben, en meestal hebben ze ook een link met Europa. De man is afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk maar woont al meer dan 20 jaar in canada.

We stappen terug een stuk tot we een lift krijgen van een man die met bijna zijn hele hebben en houden op reis is, een paar zakken worden in de kajak boven op de auto gestoken zodat wij nog net genoeg plaats hebben om erbij te kunnen, de rugzakken op de schoot.

Liften is ook een avontuur, je ontmoet bijzondere mensen en komt onverwachte dingen tegen.

Rond de middag zijn we al op onze bestemming, we pick-nicken aan de rivier, onmogelijk om te zwemmen want het is laagtij.

Via Airbnb hebben we een kamer gevonden, de eigenaar verhuurt verschillende kamers, en is een, hoe zal ik het omschrijving, een alternatieve nogal special man, maar hij is vriendelijk en alles is er proper.

Morgen hebben we een kamer gevonden op wandelbare afstand en de route zou in principe ook nog meevallen, benieuwd wat het zal worden.

Na een koffie en afscheid van ons gastgezin vertrekken we rond 8u.

Het eerste stuk kunnen we langs het strand stappen, de rivier is hier eerder een zee met strand, absoluut niet te vergelijken met de smalle rivieren in België.

Langs het strand kunnen we in de schaduw stappen, maar na een half uur loop ik reeds te zweten, de vochtigheid is enorm. Ik zweet absoluut niet snel, het spreekwoord “luiaards zweet is snel gereed” is bij mij niet van toepassing, maar met zo’n vochtigheid voelt het aan alsof we in een sauna aan het stappen zijn.

Het uitzicht is super mooi en doet het zweten vergeten.

Net voor saint vallier moeten we terug een kort stuk de grote weg (route 132) volgen, gelukkig niet te lang en via het strand geraken we in het dorp. Perfect om er een pauze te nemen en iets te drinken, er staan al een 9km op de teller.

Tot in Berthier moeten we terug de grote weg, route 132, volgen. In deze streek zijn er weinig tot geen echte wandelpaden, de komende km’s moeten we nog heel veel de grote weg volgen. Dit hadden we niet verwacht, er is niets leuks aan, een zengende hitte, de hitte van de asfalt straalt op ons af, geen schaduw, de auto’s razen langs ons voorbij, een zicht op de rivier hebben we niet, de weg lijkt en is eindeloos lang, met andere woorden het is stappen om te stappen zonder genieten.

We zijn naar hier gekomen om te stappen maar vooral om ervan te genieten, we zien het niet zitten om nog dagen aan een stuk op zo’n weg te stappen, verder op het traject zou het mooier zijn. De beslissing is snel genomen, we doen het op de manier dat wij willen en gaan een stukje liften. Het is lang geleden dat ik dit nog deed, in mijn jonge jaren heb ik het vaak gedaan. Ook liften is hier niet eenvoudig, we zijn bijna 4 km verder als ook de donkere onweerswolken verschijnen, en niemand die stopt voor 2 sympathieke vriendelijke dames, hoe kan dit 😉. Nog een km verder voelen we de eerste regendruppels, en dan hebben we uiteindelijk geluk, een vriendelijke man geeft ons een lift.

Hij is super vriendelijk en wil ons verder afzetten dan hij eigenlijk moet zijn, we stoppen in Saint Jean Port Joli. Een lange etappe rond de 70km, we hebben toch zelf ook wel 15 km gestapt.

Is dit nu vals spelen of niet, wij hebben er geen spijt van, voor ons is het niet vals spelen, het is absoluut niet uit luiheid dat we gelift hebben. We doen het op onze manier en dat is vooral er van genieten, we gaan nog genoeg km stappen de komende maanden en dan liefst langs mooie wegen en plaatsen.

En het liften op zich is ook een leuk avontuur.

Als we aankomen is het nog zwaar aan het regenen, we schuilen nog even in de kerk.

In de jeugdherberg is er nog plaats in de dortoir (slaapzaal), net zoals op de camino.

Na een verkwikkende douche hebben we alle tijd om het dorp te bezoeken, een mooie haven, typisch huizen en er is ook een lokale brouwerij met heerlijke bieren die we degusteren.

Op de pier zien we een mooie compostella schelp, het blijft ons achtervolgen.

Met de avondzon krijgen we mooie zichten op de rivier.

%%%FOTO6%

De dag verliep anders dan gedacht, maar werd toch weer mooi, doe de dingen volgens je aanvoelen – volgens je eigen goeddunken, durf veranderen, en het blijft genieten.

Deze ochtend worden we door “oom en tante” met de auto naar ons vertrekpunt gebracht, Levis op de zuidelijke oever (of rechteroever) van de rivier.

Op zich zou de route makkelijk moeten te vinden zijn, de rivier stroomafwaarts volgen, hij is breed genoeg dat je er niet naast kan kijken.

Op de noordelijke oever is québec, we gaan dit pas na onze tocht bezoeken, in september is het minder druk dan nu.

Gepakt met de rugzak vertrekken we gezwind, de eerste 6 km volgen we een mooi fiets – en wandelpad, “ la route verte “

Na een korte pauze, want is het hier heet, vervolgen we onze weg.

De mooie fietsroute veranderd in een drukke weg, de 132. Blijkt dat ze dit hier ook nog de route verte noemen, waarom begrijpen we niet.

Het wordt heter en heter, het sauna gevoel begint al, het zweet verschijnt.

’s Middags nemen we een pauze in Beaumont, we hebben dat al een 15km op de teller staan.

Er is daar niet veel te zien, bij het benzine station is er een winkel waar we een lunch kunnen kopen, die we in de schaduw van een boom opeten, te beginnen met een ijsje voor het helemaal smelt.

Na de lunch nog een 10 km te gaan, terug langs een hete lange weg, geen bochten, veel verkeer, geen schaduw, een hitte om U tegen te zeggen, de rivier zien we maar nu en dan heel in de verte. We dachten de hittegolf van Europa te ontvluchten, blijkbaar zat die in onze valies, en krijgen we er hier ook een op onze nek, temperaturen van om en bij de 37 gr.

Uiteindelijk komen we rond 15 u na, 25,39 km en kletsnat van het zweet en moe aan op onze bestemming, saint michel de bellechasse.

We logeren bij de mensen die de gids voor deze trektocht maakten, super vriendelijke mensen.

Na een verkwikkende douche, nog even naar de rivier met een mooi klein strandje.

We kopen wat worst voor op de barbecue en groeten en eten dit samen met ons gastgezin. Ze geven ons nog veel tips voor het vervolg van onze tocht, gelukkig horen we ook dat het slechts in het begin is dat we de saaie hoofdweg moeten volgen. Blijkbaar zijn we ook wel pioniers, de route is nog niet zo gekend.

Morgen wordt het 39 graden, dus een korte etappe.