Na een koffie en afscheid van ons gastgezin vertrekken we rond 8u.

Het eerste stuk kunnen we langs het strand stappen, de rivier is hier eerder een zee met strand, absoluut niet te vergelijken met de smalle rivieren in België.

Langs het strand kunnen we in de schaduw stappen, maar na een half uur loop ik reeds te zweten, de vochtigheid is enorm. Ik zweet absoluut niet snel, het spreekwoord “luiaards zweet is snel gereed” is bij mij niet van toepassing, maar met zo’n vochtigheid voelt het aan alsof we in een sauna aan het stappen zijn.

Het uitzicht is super mooi en doet het zweten vergeten.

Net voor saint vallier moeten we terug een kort stuk de grote weg (route 132) volgen, gelukkig niet te lang en via het strand geraken we in het dorp. Perfect om er een pauze te nemen en iets te drinken, er staan al een 9km op de teller.

Tot in Berthier moeten we terug de grote weg, route 132, volgen. In deze streek zijn er weinig tot geen echte wandelpaden, de komende km’s moeten we nog heel veel de grote weg volgen. Dit hadden we niet verwacht, er is niets leuks aan, een zengende hitte, de hitte van de asfalt straalt op ons af, geen schaduw, de auto’s razen langs ons voorbij, een zicht op de rivier hebben we niet, de weg lijkt en is eindeloos lang, met andere woorden het is stappen om te stappen zonder genieten.

We zijn naar hier gekomen om te stappen maar vooral om ervan te genieten, we zien het niet zitten om nog dagen aan een stuk op zo’n weg te stappen, verder op het traject zou het mooier zijn. De beslissing is snel genomen, we doen het op de manier dat wij willen en gaan een stukje liften. Het is lang geleden dat ik dit nog deed, in mijn jonge jaren heb ik het vaak gedaan. Ook liften is hier niet eenvoudig, we zijn bijna 4 km verder als ook de donkere onweerswolken verschijnen, en niemand die stopt voor 2 sympathieke vriendelijke dames, hoe kan dit 😉. Nog een km verder voelen we de eerste regendruppels, en dan hebben we uiteindelijk geluk, een vriendelijke man geeft ons een lift.

Hij is super vriendelijk en wil ons verder afzetten dan hij eigenlijk moet zijn, we stoppen in Saint Jean Port Joli. Een lange etappe rond de 70km, we hebben toch zelf ook wel 15 km gestapt.

Is dit nu vals spelen of niet, wij hebben er geen spijt van, voor ons is het niet vals spelen, het is absoluut niet uit luiheid dat we gelift hebben. We doen het op onze manier en dat is vooral er van genieten, we gaan nog genoeg km stappen de komende maanden en dan liefst langs mooie wegen en plaatsen.

En het liften op zich is ook een leuk avontuur.

Als we aankomen is het nog zwaar aan het regenen, we schuilen nog even in de kerk.

In de jeugdherberg is er nog plaats in de dortoir (slaapzaal), net zoals op de camino.

Na een verkwikkende douche hebben we alle tijd om het dorp te bezoeken, een mooie haven, typisch huizen en er is ook een lokale brouwerij met heerlijke bieren die we degusteren.

Op de pier zien we een mooie compostella schelp, het blijft ons achtervolgen.

Met de avondzon krijgen we mooie zichten op de rivier.

%%%FOTO6%

De dag verliep anders dan gedacht, maar werd toch weer mooi, doe de dingen volgens je aanvoelen – volgens je eigen goeddunken, durf veranderen, en het blijft genieten.

Deze ochtend worden we door “oom en tante” met de auto naar ons vertrekpunt gebracht, Levis op de zuidelijke oever (of rechteroever) van de rivier.

Op zich zou de route makkelijk moeten te vinden zijn, de rivier stroomafwaarts volgen, hij is breed genoeg dat je er niet naast kan kijken.

Op de noordelijke oever is québec, we gaan dit pas na onze tocht bezoeken, in september is het minder druk dan nu.

Gepakt met de rugzak vertrekken we gezwind, de eerste 6 km volgen we een mooi fiets – en wandelpad, “ la route verte “

Na een korte pauze, want is het hier heet, vervolgen we onze weg.

De mooie fietsroute veranderd in een drukke weg, de 132. Blijkt dat ze dit hier ook nog de route verte noemen, waarom begrijpen we niet.

Het wordt heter en heter, het sauna gevoel begint al, het zweet verschijnt.

’s Middags nemen we een pauze in Beaumont, we hebben dat al een 15km op de teller staan.

Er is daar niet veel te zien, bij het benzine station is er een winkel waar we een lunch kunnen kopen, die we in de schaduw van een boom opeten, te beginnen met een ijsje voor het helemaal smelt.

Na de lunch nog een 10 km te gaan, terug langs een hete lange weg, geen bochten, veel verkeer, geen schaduw, een hitte om U tegen te zeggen, de rivier zien we maar nu en dan heel in de verte. We dachten de hittegolf van Europa te ontvluchten, blijkbaar zat die in onze valies, en krijgen we er hier ook een op onze nek, temperaturen van om en bij de 37 gr.

Uiteindelijk komen we rond 15 u na, 25,39 km en kletsnat van het zweet en moe aan op onze bestemming, saint michel de bellechasse.

We logeren bij de mensen die de gids voor deze trektocht maakten, super vriendelijke mensen.

Na een verkwikkende douche, nog even naar de rivier met een mooi klein strandje.

We kopen wat worst voor op de barbecue en groeten en eten dit samen met ons gastgezin. Ze geven ons nog veel tips voor het vervolg van onze tocht, gelukkig horen we ook dat het slechts in het begin is dat we de saaie hoofdweg moeten volgen. Blijkbaar zijn we ook wel pioniers, de route is nog niet zo gekend.

Morgen wordt het 39 graden, dus een korte etappe.

Nog een laatste “rustige” dag voor we vertrekken op onze wandeltocht.

‘s Ochtends bij een kopje koffie ben ik ertoe gekomen om mijn Blog te schrijven van de voorbije 2 dagen, er kruipt wat werk in om dit te doen, misschien zal ik nu en dat wat te lui (of te moe) zijn en zal het er niet van komen, jullie merken het wel.

In Québec spreekt men Frans, wie mij goed kent weet dat talen, en zeker het frans, niet mijn sterkste kant is. In school was het iets wat ik absoluut niet leuk vond en ook niet zo goed kon. Het was zelfs zo slecht, dat ik de laatste 3 jaren van het middelbaar nooit geslaagd was voor mijn examen frans, met vakantietaken en herexamens heb ik toch wel mijn diploma gekregen. Bovendien deed het ook geen goed dat de leraar frans die ik de laatste 2 jaren had, me niet zo tof vond…. Hoe komt dat, met dank aan de reputatie van mijn zus, tijdens de eerste les diende iedereen zich voor te stellen nadat ik mijn naam zegde kreeg ik de vraag, zus van sabina, dan weet ik genoeg ga maar terug zitten, hij dacht waarschijnlijk nog een nagel aan mijn doodskist, ik heb dan maar onze reputatie hoog gehouden en het ook plezant gemaakt.

Maar nu heb ik geen andere keuze en wordt ik verplicht om frans te praten, correct is het alles behalve, het is zoals we zeggen frans met haar op, is de vervoeging van het werkwoord juist, is het nu le of la soleil,…. Maar wat het zeker is dat er nu en dan grappige zaken uitkomen.

Ik zal nog veel kunnen oefenen, mijn volgende project is in Benin dus wordt het nog 3 maand frans spreken.

Omgekeerd is het blijkbaar ook wel grappig als de Franssprekende mijn blog lezen via “Google translate”, er komen bizarre zaken uit. Maar zo zijn uiteindelijk ook wel een paar typefouten uit mijn blog tevoorschijn gekomen.

Vandaag zijn we naar Wendake geweest, een indianen dorp nabij Québec.

Er is een site die wat over hun manier van leven verteld, in de koude winters is een tipi niet aangewezen, dus bouwde mij en hier huizen.

De straten hebben namen die naar de indianen verwijzen

In en rond Québec is er deze zomer een mobiel opera festival, op een vrachtwagen worden op verschillende plaatsen korte voorstellingen gegeven, de moeite om te zien.

De rest van de dag houden we het rustig, een lekkere lunch. Wel bizar, in canada eet ik een typisch gerecht van Nice, bloemen van de courgette gebakken in een beignet deeg, was wel heel lekker.

De stap rugzakken worden gepakt, klaar om morgen op pad te gaan, het lukt om die onder de 10 kg te houden, met drinken en wat eten wordt het al snel nig 2kg erbij.

Morgen wordt de eerste stapdag.

’s Morgens is de zon al van de partij, het belooft een warme dag te worden meer dan 30°, we hebben misschien wel een stukje van de hittegolf meegebracht.

Pont Rouge is een dorpje ten westen van Québec, in de voormiddag worden we rondgeleid langs de mooiste plekjes van de natuur.

Een typisch Canadees meer, omzoomd met bossen.

Door het dorp stroomt de rivier Jacgues-Cartier, een rivier de vele verschillende vormen aanneemt

Als dit de natuur wordt die we de komende 2 maand zullen voorgeschoteld krijgen, belooft het een wondermooie trip te worden, het is nog veel mooier en indrukwekkender dan ik me voorgesteld had.

Na de lunch bezoeken we een paar typische dorpjes gelegen langs de rivier saint Lawrence, de rivier die we vanaf maandag zullen volgen van Québec tot in Percé. Het begint al te kriebelen….

De typische Canadese huizen zijn gebouwd in hout en mooi versierd met bloemen, sommige huizen zijn al heel oud en hier en daar al wat scheefgezakt.

Terug “thuis” zoeken we wat verkoeling in de rivier, wat is het leven hier heerlijk. Toch in de zomer, in de wintermaanden is het leven hier uiteraard iets harder en lastiger met de koude en de vele sneeuw.

Een vriendelijke buur brengt ons om 6u45 naar de luchthaven, dit scheelt toch al snel een uur bus en tram.

Na het inchecken van de bagage kunnen we een ontbijtje nuttigen terwijl we wachten op de vlucht richting Montréal. Het zal daar ook wat frisser zijn dan wat we hier de laatste dagen meegemaakt hebben.

We vliegen met air canada rouge, de low-cost afdeling van air canada, dus geen video’s tijdens de vlucht, wel een paar basic maaltijden en gelukkig veel beenruimte.

8 uur op het vliegtuig, proberen om de tijd door te brengen met wat te lezen, in te dommelen, lezen, kruiswoordpuzzels, indommelen,….

In Montréal moeten we de douane formaliteiten in de luchthaven afhandelen, het gaat heel vlot, modern met de computers, en we worden toegelaten in Canada zonder problemen.

Nog een laatste korte vlucht naar Québec, bijna direct na het opstijgen dalen we al om te landen, een klein uurtje duurt de vlucht.

Bagage ophalen en dan naar ons logeerplek voor de eerste dagen.

Ik ben “met mijn gat in de boter gevallen”, een tante en oom van Bernadette wonen in Pont Rouge, een dorpje op een half uurtje rijden van Québec, de eerste dagen zijn we daar te gast. We worden aan de luchthaven opgehaald.

Het is er een paradijs om te vertoeven, in het bos met een riviertje om af te koelen, zalig het begint al perfect.

Het wordt nog een gezellige avond en tegen 22 uur is het toch tijd om te slapen, in België is het dan al 4 uur in de ochtend, we zijn dan al bijna 23 uur wakker.

De volgende dagen zullen we rondgeleid worden in de omgeving en maandag vertrekken we voor onze wandeltocht.

In tegenstelling tot vorig jaar voor mijn tocht naar Compostella, heb ik nu niet minutieus alles afgewogen, ik weet ondertussen wat ik wel en niet moet meenemen. Daar we geen tent meenemen, is het gewicht van mijn rugzak toch een behoorlijk stuk minder, ongeveer 10 kg is het geworden, zal wel lukken om hiermee de 830 km te stappen.

Alles is gepakt voor vertrek.

Gisteren nog een paar laatste zaken in orde gebracht, nog wat afscheid genomen van familie en vrienden met een kopje koffie en een Belgische pint, en ’s middags heb ik nog een keer goeie Belgische frieten gemaakt.

Vandaag vertrek ik voor de eerste etappe van de lange reis naar canada, ik ontvlucht de heetste dag in België.

Bij het krieken van de dag vertrek ik met de trein in Zedelgem iets voor 7uur, de zon doet al flink haar best.

Om 10u40 heb ik het vliegtuig naar Nice, of dat was toch de bedoeling, alleen zorgde de hitte ervoor dat het wat later werd. Het bagage personeel kreeg omwille van de hitte ieder uur een pauze, wat ik wel begrijp, maar alles duurt dan wat langer en uiteindelijk arriveer ik iets meer dan anderhalf uur later in Nice.

Het is hier ook snikheet maar wel geen 40° zoals in België, het weer is een beetje het noorden kwijt ….

Nog wat praktische zaken bekijken en de rest van de dag binnen in de koelte spenderen.

Morgen terug een lange reisdag, de vlucht vertrekt om 9u40 als alles goed verloopt komen we na een tussenstop in Montréal om 16u25 aan in Québec, dit is lokale tijd in België is het dan reeds 6u later.

Zo gezegd zo gedaan, begin maart schreef me in om in het najaar vrijwilligerswerk te doen op Mercy Ships , wat bleek nu, alles was reeds volzet tot eind 2019, indrukwekkend te horen dat ondanks men dagelijks meer dan 400 vrijwilligers nodig heeft, men met een wachtlijst moet werken.

Geen nood, wie vrijwilligerswerk wil doen, vind wel iets, ik ga net zoals vorig jaar via de organisatie WEB vrijwilligerswerk doen, deze keer in Benin van 7 oktober tot 23 december, later volgt hier meer nieuws over en ook nog een blog.

Maar dit is een blog over mijn wandeltocht in Canada, dus genoeg over Afrika.

Dit jaar heb ik al behoorlijk wat reisjes, uitstapjes gemaakt, veel gewandeld in België, vakanties dichtbij aan de Belgische kust, ietsje verder in Frankrijk, Schotland en Slovenië ....

Hoe kom ik er nu bij om een wandeltocht te maken in Canada ? 

Op weg naar Compostella kom je andere pelgrims tegen, er worden clubjes gevormd, vrienden gemaakt ... Eens terug "thuis" van de Camino (voor zover ik veel thuis was) bleef ik contact houden met een aantal pelgrims - vrienden, en uiteraard wordt dan gepraat over waar ga jij nog naar toe, welke camino of wandeltocht wil je ooit nog doen.

Ook buiten Europa leeft Compostela en bestaan er trektochten die de moeite waard zijn om te maken en gelinkt zijn aan Compostela.

Zo kreeg ik te horen van mijn "stap-maatje" Bernadette, waarmee ik de laatste dagen van mijn Camino en de eindetappe naar Fisterra samen mee stapte, dat er in Québec een mooie tocht is, vanaf Québec tot in Percé, die ze wel eens wou stappen. Dit sprak mij ook wel aan, dus besloten we om samen deze tocht te ondernemen. Zo simpel is het, grijp de kansen die op je pad komen, als je iets wil, ga ervoor, doe het nu ....

De tocht vertrekt in Québec , volgt de Saint Laurent rivier en eindigt in Percé, het zou een 830 km zijn.

Op donderdag 25 juli neem ik het vliegtuig naar Nice, en op vrijdag 26 juni nemen we dan het vliegtuig naar Montréal en Québec en dan kan ons avontuur beginnen, ik kijk er al naar uit.

Oorspronkelijk was ik niet van plan om hierover een blog te maken, maar ik kreeg al diverse vragen, ga je weer een blog maken ...

De laatste dagen heb ik mijn blogs over Compostella en Ghana nog eens gelezen, en vind het eigenlijk wel een leuk souvenir voor mij, dus ben ik overstag gegaan en maak toch maar weer een blog.

Of ik iedere dag iets zal schrijven, weet ik nog niet, misschien maar om de paar dagen of wekelijks, je zal het wel zien.

Groeten en tot schrijfs één van de komende dagen.