Een drukke dag voor de boeg, morgenavond vertrek ik terug naar België dus wil ik vandaag al van een aantal mensen afscheid nemen.

Voor het ontbijt was ik nog wat kledij, nu denken jullie waarschijnlijk waarom doe je dit nog met de hand binnen een paar dagen kan de wasmachine dit voor jou doen. Ik heb aan een aantal mensen beloofd om hen wat van mijn kledij en schoenen te geven, uiteraard wil ik geen vuile bezwete kledij geven, dus nog een laatste handwasje kan erbij.

Na het ontbijt is het tijd om mijn kamer te kuisen, dagelijks veegde ik die, maar een poetsbeurt met water en zeep is na 11 weken wel nodig. Ook het terras voor mijn kamer geef ik een goeie poetsbeurt.

Ik heb nog wat tijd om mijn kledij na te zien en de zaken die ik hier zal achterlaten / doneren apart te leggen.

Ik neem nog eens mijn fiets en peddel mijn ondertussen vertrouwde weg naar de boerderij, eerst een paar kilometer langs de hoofdweg in asfalt, daarna na een 400 m over een zandpad, ondertussen ken ik er elk plekje van en weet waar ik met de fiets kan rijden zonder vast te komen zitten, een beetje cyclo-cross.

Zoals afgesproken ben ik rond 9u45 op de boerderij, het verwondert me niet dat de kip nog niet geslacht is, Afrikanen en uur- afspraken dat gaat niet samen, geen probleem ze zullen de kip en het konijn zelf naar mijn huis brengen.

Het konijn is al geslacht en bijna kook-klaar gemaakt.

Dit weekend worden de meeste van de oude kippen verkocht, kip is hier het lokale kerstmenu. Het transport gebeurt met een “brommer-truck” waar de kippen wat afgedekt worden met bladeren van de bomen.

Terug naar huis zonder kip en konijn, nog even douchen want van de was te doen en het poetsen in een temperatuur van 35° ben je al snel bezweet.

Erna vertrek ik voor mijn volgende afspraak, ik ga naar Abomey waar ik door de gids die ik in Grand Popo ontmoette opgehaald wordt. Hij heeft een project – een klein vakantieresort in Calavi die hij me wil laten zien. Ik neem de Zem tot in Pahou en dan een locale bus – camionette (zoals de trotro in Ghana) tot in Abomey, de rit duurt wel even want op regelmatige basis wordt er gestopt om mensen op te laden, er blijven maar mensen instappen ook als je denkt dat de bestelwagen nu toch al meer dan vol zit.

In Calavi wordt ik rondgeleid in het project. Calavi is het dorp aan het meer waar men vertrekt om Ganvié te bezoeken. De site bestaat momenteel uit 3 bungalows op het water en een ruimte om te eten. Het ziet er echt wel mooi uit, je bent slechts op 300 meter van de drukke hoofdweg maar het is er o zo rustig aan het meer je ziet er wat vissers passeren en verder hoor je niets behalve de vogels een echt paradijs.

Zijn bedoeling is om de site wat uit te breiden met enkele extra bungalows, een bar-restaurant en enkel eilandjes om te relaxen. Er zit zeker potentieel in, met deze extra's en wat reclame kan dit een goed draaiend vakantie-oord worden, ideaal gelegen om de bezienswaardigheden van het zuiden van Benin te bezoeken. Ik ben onder de indruk en zeg dat hij zeker er mee verder moet doen als hij de middelen vindt.

We eten er een lunch en praten wat over zijn toerisme bureau. Reizen met een humanitair luik, je kan er een dagje meehelpen in een weeshuis, boerderij, medische sector, sensibilisering over gezondheid … en zo veel meer, aangepast op maat van de interesse van de klanten. Ook stages voor studenten kunnen georganiseerd worden. Best wel een mooi initiatief, een reis in een mooi land voor velen ongekend, maar wel het echte niet toeristische Afrika, waar je meerwaarde en goed doel aan koppelt, iIk ben onder de indruk.

De tijd vliegt en het is al wat later dan gepland als ik terug naar huis vertrek.

Ik vind een auto die me na wat discuteren voor 500 wil meenemen naar Pahou, maar ik ben de eerste en moet dus nog wachten tot de auto vol is, gezien ik al laat ben heb ik geen zin om lang te wachten, dus ik doe iets onbeleefd en stap terug uit, wat later stopt er een Zem en ik kan hem overtuigen om mij tot aan mijn huis te brengen voor een schappelijke prijs.

Terug in mijn dorpje Kpovie ga ik nog even dag zeggen bij mijn vrienden van het immobiliënkantoor en geef ze zoals beloofd wat van mijn kleren en schoenen. Ik druk ze op het hart dat ze zeker ernstig moeten nadenken over hun toekomst, op deze manier verder doen is geen goed idee, ze kunnen er niet van leven.

Rond 17 uur begin ik aan mijn eten, ik heb vanuit Belgie pruimen en bruine leffe meegebracht en hier zal ik een vlaamse stoofpot klaarmaken. Weliswaar op een afrikaans vuurtje. Mémé en Florence helpen me met koken, ze zorgen ervoor dat de Afrikaanse houtskoolvuurtjes goed branden. Een berg frietjes snijden en al een eerste bakbeurt geven, de 2e bakbeurt zal ik op de boerderij doen zodat ze echte goede belgische frietjes kunnen eten. Ik had nog geen dessert voorzien, ik geef Florence wat geld en ze koopt voor mij ananas , 4 heerlijke rijpe sappige zoete ananassen kosten hier 600 FCFA, iets minder dan een euro.

Mijn gast-mama is niet thuis, ze had nog een vergadering met een van haar vele verenigingen waar ze lid van is. Dus schep ik wat eten in afzonderlijke kommen en laat deze thuis achter voor hen. De rest neem ik mee naar de boerderij, of neen niet ik, Aladji komt het eten ophalen met de brommer, ik heb geen bagagerek op mijn fiets.

Op de boerderij vraag ik om een kookvuurtje, ik krijg eerst de bemerking, maar je frieten zijn al gebakken dat is toch genoeg, neen dat is afschuwelijk zo, echte frieten moeten goed gebakken worden. Eens ze ervan proeven bevestigen ze het. Konijn en kip met bier en pruimen, ze vonden het idee nogal raar, nog nooit gegeten, maar de pot was leeg dus ze vonden het echt wel lekker.

Het werd nog een gezellige avond, leuk om mijn voorbije avontuur op deze manier te kunnen afsluiten. Een drukke dag, ik heb van elk moment met volle teugen genoten.

Na het eten, koop ik nog een laatste keer mijn biertje in mijn café en sluit mijn avond en avontuur af genieten op mijn dakterras. Ik besef dat het mijn laatste avond hier is, ik denk na over mijn mooie tijd dat ik hier mocht beleven, de toffe ontmoetingen, het Afrikaanse leven waar ik zo van hou …. ik besef dat ik Afrika zal missen, ik voel me hier echt wel thuis en op mijn gemak, één ding weet ik zeker, als ik de middelen en de tijd heb kom ik zeker nog terug naar Afrika dat zal niemand verbazen.

Ook mijn voorbije sabbattijd (ja deze loopt nu echt wel op zijn einde) passeert door mijn hoofd, ik prijs me gelukkig dat ik in de mogelijkheid was om dit te kunnen doen, ik heb veel mooie zaken kunnen ondernemen, veel bijgeleerd goede en minder goede dingen, veel gezien, veel meegemaakt, het was een voorrecht om te te kunnen doen.