Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
01-03-2012
1pups 5,5 weken
Ook de pups zijn nu heel graag buiten. Ze kruipen overdag zelfs niet meer dicht samen binnen in de manden maar leggen zich na het spelen gewoon buiten neer om een dutje te doen.
De vogels kwetteren en fluiten dat het een lieve lust is. Overal zie je ze ook al takjes en leonbergerhaar verzamelen voor hun nieuwe nestjes.
De katers zijn op versierpad. Allerlei tekens dat de lente in aantocht is. De tuin wordt stilaan wakker.
En onze honden: die zitten vol energie: in de wei lopen en ravotten ze of hun leven ervan afhangt. Het is een lust om te zien (tenminste als je tegen een stootje kan en niet te vlug in paniek schiet als je enkele honden in elkaar ziet vliegen.
Het is speelsheid van de bovenste plank. Ik vind dit zalig om te zien. Voor mij geen shoppen of een dagje uit. geef mij dit schouwspel maar, gewoon onbetaalbaar.
Deze namiddag was het dan zo ver, de pups verhuisden omstreeks 15.00 naar hun buitenverblijf. Ze zijn nu al een kleine week gewoon van om de zoveel uur even naar buiten te mogen. Maar sinds vanmorgen vonden ze dat niet meer genoeg. Na elke slaapbeurt luid protest aan de deur van de veranda: "wij willen naar buiten". En met 13 krijsende pups is slapen na je nachtdienst niet evident.
De tijd was dus aangebroken dat ze naar een ruimte kunnen waar ze zelf kiezen, binnen of buiten met veel meer plaats om nieuwe dingen en geluiden te ontdekken, veel meer speelgoed, verschillende soorten ondergronden om te leren kennen,...
Ook de grote honden dichterbij (enkel een hek ertussen als wij er niet bij kunnen zijn).
Intussen hebben ze hun eerste maaltijd daar verorberd, heb ik ze ontwormd en gewogen en zijn ze nu lekker dicht bij elkaar gekropen in 2 manden in hun binnenvertrek. Daar slapen ze als roosjes.
Weekend betekent naast dat één van ons beiden nachtdienst heeft ook veel bezoek, proberen foto's te maken van de pups die weer bijna een weekje ouder zijn.
Nu wordt foto's maken ook plezant, er is meer beweging, meer speelsheid, meer guitigheid. Eigenlijk zou je nu niets anders moeten doen.
Met Magic waren we gisteren bij de dierenarts voor een echo en ons en haar gevoel werd bevestigd: ze is drachtig.
Het zou wel een kleiner nestje zijn, dat wordt dus afwachten.
Zij laat het niet aan haar hart komen, ze ligt voortdurend ergens in onze buurt, slaapt heel veel, is kieskeuriger op haar eten, echt zwanger dus.
Hieronder al een aantal foto's vandaag gemaakt van onze kroost. De volledige reportage kan je vinden op de site onder fotoabums nesten, L1nest.
Ik probeer zo dadelijk, als de pups weer wakker, zijn nog een fotosessie te doen. Daarstraks kwam er bezoek toe en zijn we gestopt , dus van enkele pups nog geen individuele foto.
Hieronder een foto van elk van onze L1tjes, aanstaande maandag worden ze 5 weken. Het zijn stuk voor stuk toffe pups die er ook qua uiterlijk mogen zijn: brede voorborst, mooie hoekingen, goede maskers en qua gedrag echte leonbergertjes in spe.
Straks tegen 14.00 weten we het: is Magic drachtig of niet. Een echo zal ns het antwood geven. Ons en haar gevoel zegt ja,nu het officiëel bewijs nog. De pups hebben er intussen hun eerste nacht in de verndanda opzitten, meer ruimte, ze kunnen vandaar rechtstreeks naar buiten en het is op die manier ook een vlotte overgang naar het buitenverblijf volgende week. Ik ben benieuwd of ze een rustige nacht hebben gehad (ik ben nog op het werk en Filip is thuis van wacht). Ze veranderen nu van dag tot dag zo snel, worden snel, guitig en speels: zalig. De bezoekers gaan zondag op de puppyborrel verschieten. Straks dus meer nieuws.
Hoe is het spreekwoord: als je ze een vinger geeft, willen ze je arm? Bij de pups gaat het ook zo: gisteren al even naar buiten en ook regelmatig in de woonkamer om bij Zulaika te drinken en wat te verkennen. Gevolg: ze zijn niet meer content in hun puppyvertrekken. En dat laten ze horen als ze wakker zijn. Speeltjes kunnen daar maar even hun interesse wekken. Aan de andere kant is meer te beleven. Gelukkig zijn ze nu even (al jammerend weliswaar) in slaap gevallen . Tegen dat ze wakker worden, kunnen ze straks weer even naar buiten.
Vanmorgen had het licht gevroren maar je kon voelen dat het een mooie dag zou worden. En het was al vroeg dag want om 5.30 gingen 13 kelen open "IK HEB HONGER" en dan is liggen blijven geen optie meer. Ik ben dan maar opgebleven om op te ruimen en te dweilen. Dit omdat ik vandaag echt tijd wou maken om foto's van de pups te maken voor hun 4 weken en dan nog liefst buiten als het weer mee zou werken tenminste. En het is gelukt. Er bleef zelfs nog tijd over voor foto's van Kato en haar broer Kobus die een paar dagen bij ons logeert. Tenslotte geraakten ook Pink, Jill, Roos en Melow nog op de foto. Waar vroeg opstaan maar vooral mooi weer toch goed voor kan zijn. Nu liggen Magic (die zelf er zeker van is dat ze zwanger is, maar wij wachten toch maar op de echo vrijdag) en Zulaika hier langs mij en Pink, Kobus en Kato uitgeteld in de keuken en ook de pups zijn opvallend riustig na hun eerste buitenlucht.
De tijd vliegt. Morgennacht wordt onze kroost al 4 weken. We zitten dus al halfweg onze hoofdtaak: gezonde en goed gesocialiseerde leonbergerpups afleveren aan de nieuwe baasjes. En zoals steeds doen we ook nu weer ons best om dat te verwezenlijken. Ze zijn nu volop elkaar maar ook ons aan't ontdekken. En de aaibaarheid is al duidelijk merkbaar. Ze vleien zich echt tegen mij aan: ik word besnuffeld , krijg likjes en ook beginnen ze hun tandjes die nu goed doorgekomen zijn, te testen. Ook oefenen we volop met geluiden: we hebben de geluidcd's, de stofzuiger, radio, tv potten en pannen en ga maar door. Ze zijn weinig onder de indruk. Alleen als mama Zulaika in de buurt komt, veren ze allemaal recht en gaan de keeltjes open (ook al hebben ze geen honger) maar mama (ze reageren vooral op har geur)wordt gelinkt aan drinken. Ze hebben ook net nog gegeten en gedronken en zijn nu stil aan't vallen, dus ook tijd voor mij om enkele uren onder de wol te kruipen. Ik heb vanavond na een drinkbeurt bij Zulaika nog wat foto's gemaakt.
Na de ontworming van het voorbije weekend waarvan de pups toch even wat hinder ondervinden, beginnen ze nu op kruissnelheid te komen wat eten van puppybrokjse betreft; Ze zien er nog steeds niet uit en morsen elkaar voortdurend onder maar dat hoort er nu eenmaal ook bij. Zulaika werd gisterenavond tegen 22.30 plots ziek, koorts (40,2°C), ze zag er echt ziek uit en weigerde alle eten. Ik wist onmiddellijk hoe laat het was: uierontsteking( om 18.00 nog gecontroleerd en toen niks aan de hand). Na telefonisch contact met de dierenarts onmiddllijk pijnstiller en antibiotica gestart, en om 2.30 vannacht was ze al weer een stuk beter. Hier is ervaring goud waard (zodat je dadelijk kan ingrijpen) want teven kunnen daar zo ziek van zijn en het is zo pijnlijk. Vandaag was het gelukkig een stuk rustiger. Zulaika weer de oude en de pups beginnen elkaar te entertainen als ze wakker zijn. Het is wel een kl...weer, alles is zo vochtig en de honden worden smerig van gewoon buiten te komen. Maar ook dat zal wel beteren zeker. In ieder geval, ben ik blij dat met Zulaika en kroost weer alles oké is. Ik zal mij maar eens op de zetel gaan installeren voor de nacht nu het nog rustig is.
De 13 L1tjes zijn nu goed vertrokkn met het drinken van melk en eten van geweekte puppybrokjes en dit meetal zonder dat ze er met pootjes en buik en al induiken. Ze zijn dus al iets minder smerig na de voedingen al kan het nog tellen. Kijk maar eens hieronder. Billy de kater ligt op wacht in de buurt. Tegen dat ze nog speelser worden, zal hij zeker meespelen. Tot dan houdt hij een oogje in het zeil.
Wij hebben vandaag één van de reutjes (de geel-oranje) moeten laten inslapen. Hij was kerngezond maar vorige week ontdekten we, toen ze begonnen te lopen dat zijn linker voorpoot, vanaf de knie niet meewerkte. We hebben toen een rx laten maken en er was geen fractuur, het was neurologisch (een verlamming, een geknelde zenuw?). De dierenarts zei van toen nog even af te wachten maar sinds een paar dagen wordt het alleen maar erger, hij loopt op zijn knie en alles wat daar onder zit, sleept hij na. Daardoor valt hij regelmatig om op zijn linkerzij. Voor de rest was hij een levenslustige gezonde pup en dat maakte onze beslissing alleen maar moeilijker. Maar je kan zo'n hond dat niet aandoen de rest van zijn leven. Dus hebben we ons gezond verstand laten spreken en ons gevoel even opzij gezet.
De andere 13 pups doen het voor de rest heel goed. Ze eten nu allemaal zelfstandig geweekte puppybrokjes, wel nog met het nodige gemors en na de voeding zien ze er niet uit maar dat nemen we er graag bij en dat betert ook dag per dag.
We weten dat zulke dingen er ook allemaal bijhoren maar het went nooit.
Geen individuele foto's vandaag. Onze pups zijn volop aan't experimenteren met de puppypap (geweekte puppybrokjes met puppymelk) en zijn echt niet om aan te zien na het eten. Ook de werpkist heeft na elke voeding een poetsbeurt nodig. Lakens werden vanaf vandaag ook vervangen door kranten. Tegen de volgende voeding zijn ze dan weer wat proper en opgedroogd maar als ze honger hebben is fotograferen geen optie want 14 keeltjes die tegelijk opengaan, is niet niks. Maar voordeel van het feit dat ze nu extra eten en drinken, is dat ze nu wel heel goed bijlomen. Ze beginnen ook met het ontdekken van elkaar en dat blijft vertederend om te zien. Portretfoto's beloof ik dus de komende dagen, enkele foto's van hun siesta na het eten hieronder.
Fokken lijkt voor veel mensen iets heel moois en dat is het ook. Honden opvoeden en zoveel mogelijk kwaliteit in je bloedlijnen steken, partners voor je teven kiezen, pups op de wereld helpen brengen, ze opvoeden en hun nieuwe eigenaars wegwijs maken en gelukkig maken met hun pup. Ze de jaren daarna coachen om ook hun honden een goed leven te geven en goed op te voeden. elkaar regelmatig terugzien of nieuws en foto's ontvangen via mail. Dat is het waar we het als fokker allemaal voor doen. Maar dan komt de dag dat de mensen afscheid moeten nemen van hun trouwe leonberger en dat ze ook jouw als fokker op de hoogte brengen. Je weet zelf als geen ander wat het betekent zo'n echte vriend te moeten verliezen. Ook dan moet je er zijn als fokker met een luisterend oor, een troostend woord. En bovenal moet je als fokker dan heel dankbaar zijn omdat de baasjes hun leo zo'n mooi leven hebben gegeven. En hen beloven dat de pijn en het gemis zal minderen en plaats zal maken voor de herinnering aan de vele mooie momenten die ze samen hebben beleefd.
Ik schrijf dit niet zomaar want gisteren kregen we op 1 dag twee keer slecht nieuws. Zowel Bonoo, 9,5 jaar als Cuddles 8,5 jaar hebben ze gisteren moeten laten gaan. Bonoo zijn hart wou niet meer mee en bij Cuddles stelden ze een levertumor vast in een vergevorderd stadium. Tot gisteren hadden de baasjes daar niks van gemerkt. Vorige week stuurden ze me nog foto's van Cuddles die genoot in de sneeuw. Typisch leonberger, de pijn verbijten en niet laten zien en trouwheid zweren aan het baasje en volgen tot het niet meer lukt.
Wij zijn de baasjes van zowel Bonoo als Cuddles dan ook heel dankbaar omdat ze de heel moeilijke maar juiste beslissing hebben genomen om hun schat niet te laten lijden maar leonbergerwaardig te laten gaan. En we zijn oh zo dankbaar omdat ze hen zo'n mooi leven hebben gegeven.
Een paar dagen niks gehoor? Hoofdreden is dat ik nachtdienst heb en dat de uren dat ik niet moet slapen, zoveel op het programma staat dat van computeren niet veel in huis komt.
De pups laten het niet aan hun hart komen en worden prima verzorgd door hun mama en Filip als ik er niet ben. Want ook voor hem is het hier nog steeds nachtdienst draaien om de pups om de paar uur in twee groepen aan te leggen. Dat is een stuk makkelijker bij een kleiner nest, dan kan je de mama er gewoon bij laten en zoeken de pups op tijd en stond de melkfabriek. Maar hier moeten we blijven splitsen opdat iedereen zijn deel krijgt. Vanmorgen hebben ze voor het eerste gemixte puppybrokjes gemengd met puppymelk, gegeten. Weliswaar nog met mijn hulp maar ze hebben alle 14 zonder uitzondering al vrij goed gegeten.
Nu is het nog enkele dagen een gemors maar na het weekend zijn ze ook hier weer mee vertrokken en wordt Zulaika ook wat meer ontlast.
Al blijft ze zonder tegenstribbelen en heel geduldig voor haar kroost zorgen. Het is een schat.
De pups zijn nu 2 en halve week. Sinds zondag zijn de oogjes open en sinds maandag werden ze ineens ook veel mobieler. De wasmanden werden dan ook aan de kant geschoven en kregen ze met hun 14 gans de werpkist ter beschikking. Opdat Zulaika niet overrrompeld zou worden door 14 pups, laten we haar langs de werpkist gaan liggen als het het etenstijd is voor haar kids en leggen we ze ook nu per 7 bij haar. Het is de kunst om de honger net voor te zijn en er 7 uit de werpkist te vissen terwijl ze nog slapen anders zetten de 7 wachtenden hun keeltjes open. Ik maakte zonet nog enkele foto's nadat alle buikjes gevuld waren. Ze zoeken elkaars gezelschap op om te slapen, dicht bij elkaar. Zulaika heeft haar lievelingsplekje in de woonkamer opgezocht: onder de trap. Ik zal zodadelijk ook mijn slaapplaats, nog steeds de zetel langs de werpkist, gaan opzoeken want binnen een paar uur moeten we paraat zijn voor de volgende voeding. Volgende nacht is het aflossing van de wacht, dan is Filip thuis (werkt nu zijn laatste nacht) en start ik weer aan mijn reeks van 5 nachten op de K-dienst. Permanente zorg dus voor de kroost en de roedel. Dat geeft ons een geruststellend gevoel.
Fokken lijkt voor veel mensen iets heel moois en dat is het ook. Honden opvoeden en zoveel mogelijk kwaliteit in je bloedlijnen steken, partners voor je teven kiezen, pups op de wereld helpen brengen, ze opvoeden en hun nieuwe eigenaars wegwijs maken en gelukkig maken met hun pup. Ze de jaren daarna coachen om ook hun honden een goed leven te geven en goed op te voeden. elkaar regelmatig terugzien of nieuws en foto's ontvangen via mail. Dat is het waar we het als fokker allemaal voor doen. Maar dan komt de dag dat de mensen afscheid moeten nemen van hun trouwe leonberger en dat ze ook jouw als fokker op de hoogte brengen. Je weet zelf als geen ander wat het betekent zo'n echte vriend te moeten verliezen. Ook dan moet je er zijn als fokker met een luisterend oor, een troostend woord. En bovenal moet je als fokker dan heel dankbaar zijn omdat de baasjes hun leo zo'n mooi leven hebben gegeven. En hen beloven dat de pijn en het gemis zal minderen en plaats zal maken voor de herinnering aan de vele mooie momenten die ze samen hebben beleefd.
