Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
04-06-2012
regenachtige maandag
Het was de bedoeling om na een druk weekend met veel bezoek voor Filip en de pups, vandaag foto's te maken van onze L3-kroost en liefst buiten.
Maar de regen heeft daar anders over beslist. Het werden dus wat foto's binnen genomen.
Morgen hopelijk beter weer en dan zeker foto's buiten.
Het voornaamste is echter dat ze het prima doen, net als Mowgli trouwens, ons katertje dat ongeveer even oud is als de pups.
Hij voelt zich helemaal thuis tussen de bende L3pups.
Hij zoekt zijn plaatsje om te slapen liefst ergens midden tussen de pups, om maximaal te kunnen genieten van de nestwarmte.
Je hart gaat er sneller van slaan als je dat ziet.
Eind vorige week, net voor Dolce en Lowie naar hun nieuwe baasjes vertrokken, kregen ze nog een medische controle en hun eerste vaccinatie. Bob, onze dierenarts hoorde een geruis als hij naar het hart van Lowie luisterde. Een echo bevestigde zijn vermoeden, een aangeboren afwijking aan zijn hart, hoogstwaarschijnlijk, volgens hetgeen Bob kon zien, een ventrikel septum defect, om het in het Nederlands te zeggen, een gaatje tussen de twee hartkamers.
Hier is niks aan te doen en Lowie zal een kort leven hebben. In samenspraak met zijn toekomstige baasjes, die al twee leo's van ons hebben, hebben we besloten dat Lowie bij ons blijft, dat ik hem in de watten zal leggen zolang zijn hart en lichaam het toelaten en als de tijd daar is, dat ik hem zal laten inslapen. Hij mag niet lijden, dat is onze hoofdbekommernis.
Dit zijn helemaal geen leuke dingen om mee te maken maar het hoort er ook allemaal bij, bij het fokken.
Het is dus niet alleen rozengeur en maneschijn, het kan soms verdomd pijnlijk zijn.
Gelukkig zijn er Mowgli en de pups die dan zo weer een glimlach kunnen toveren op mijn gezicht.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar pogingen eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
Deze voormiddag werd op de boerderij van mijn ouders, mijn aandacht getrokken door een troosteloos gemiauw.
Dit kwam uit een oude beerput die leeg stond. Toen ik door een kier naar beneden keek, zag ik een klein poesje zitten dat daar niet meer uitgeraakte. Na een paar minuten gepieker hoe die daar uit te krijgen, heb ik twee koorden aan elkaar gemaakt met een strop op het uiteinde en kreeg ik hem na een paar eruit gevist. Het bleek een katertje te zijn, ongeveer een twee weken oud, 220 gr. Daar de moeder spoorloos bleek, heb ik hem mee naar huis genomen, Ik heb hem in een warme handdoek gedraaid omdat hij onderkoeld aanvoelde. Dan ben ik naar de apotheker gereden voor kittenmilk, die hij achteraf goed dronk. Nu enkele uren later heeft Roos zich over hem ontfermd en mag hij bij haar pups in de werpkist liggen. De pups zijn ook twee weken vandaag en Dolce en Lowie 8 weken. Van hen maak ik morgen allemaal individuele foto's. Vandaag kreeg de zorg om het kleine kitten voorrang. Hieronder enkele foto's van Roos en haar uitgebreid gezin.
We hebben onze eerste week met de L3kroost goed overleefd. Roos is een zalige mama, heel rustig, alleen aandacht voor haar kroost, goed eten en drinken , veel melk. Dit heeft als gevolg dat we 10 rustige pups hebben die heel goed bijkomen, die allemaal samen bij hun mama kunnen liggen en het zelf onder elkaar regelen wanneer het hun beurt is om te drinken.
Dit is al een hele zorg minder nu er ook de zorgen om Filip zijn. Al doet ook hij het goed in het revalidatiecentrum en kan hij er de moed goed inhouden.
Gisterenavond was hij thuis en was enorm blij de pups te zien en vooral dat ze het zo goed doen.
Ons duo Dolce en Lowie wordt vandaag 7 weken en doen het ook prima. Zij zorgen voor ambiance hier in huis als ze wakker zijn.
Ook daar kan Filip enorm van genieten. Ze zijn zo verschillend: Lowie is de rustige knuffelbeer en Dolce lijkt soms buskruit in haar gat te hebben, zo kan ze rond schieten in huis.
Ik kijk uit naar het weekend want dan is Filip drie dagen thuis en is het allemaal iets relaxer doordat we niet moeten puzzelen, wie is er thuis of kan er even op de pups komen letten terwijl ik naar Filip ben.
Gelukkig zijn er heel veel mensen die voor ons klaar staan om bij te springen als het nodig is.
Daar zijn we enorm dankbaar voor.
Hieronder al een reeks foto's van de kleinsten en hun mama, straks ga ik nog foto's maken van ons olijk duo, die waren zojuist in een diepe slaap verzonken.
Van het mooie weer geprofiteerd om Roos en haar kroost even mee in de tuin te nemen. Ze is een pracht van een mama dat resulteert in rust, aandacht voor haar kroost, veel melk, pups die tevreden zijn en al van dag 1 heel goed toenemen in gewicht. Ze wil ze wel steeds allemaal bij haar maar bij zoveel melk is dat totaal geen probleem. Er liggen altijd enkelen te slapen terwijl de anderen drinken. We weten dat het anders kon zijn maar zijn enorm blij dat het allemaal zo vlot verloopt tot nu toe.
Roos voor de eerste kaar mama en Dolce en Lowie 6 weken
Vandaag, een feestdag voor velen en ook een beetje voor ons. Roos is vandaag voor de eerste keer mama geworden en dat van 10 gezonde L3pups, 7 reutjes en 3 teefjes (ook werden er nog 3 teefjes dood geboren). Het was een hele vlotte bevalling, 6 pups in het eerste uur. Roos is ook een zeer zorgzame mama met nog veel oerinstinct.
Ook worden Lowie en Dolce vandaag 6 weken. Omdat ik wist dat het er vandaag niet van zou komen, heb ik gisteren al wat 6 wekenfoto's gemaakt.
Filip is ook thuis vandaag en heeft dus mee kunnen genieten van de geboorte en nog meer van de puppykuren van Lowie en Dolce.
Ik kom net van bij Filip in het revalidatiecentrum en het blijft heel langzaam maar zeker vooruitgaan. Zijn grote wens is weer alleen te kunnen stappen en dat zal op termijn wel lukken. Het is heel intensief en vermoeiend maar het helpt en dat geeft moed.
Morgen komt hij weer voor het weekend naar huis en daar kijken we allemaal naar uit.
Lowie en Dolce zijn vandaag 6 weken en gisteren maakte Elien een aantal foto's. Kristel en Shauni de toekomstige eigenaars van Dolce waren vandaag op bezoek en stuurden me ook nog enkele foto's door.
De twee kapoenen hebben vorige nacht voor de eerste keer in hun buitenverblijf overnacht.
Hier binnen hadden ze midden in de nacht zin in spelletjes en dat lieten ze zo luid horen dat in bed blijven onmogelijk was, dus nu alle vrijheid en zoveel spelen waar en wanneer ze willen.
En ik kan een beetje bijslapen na weken van onderbroken slaapritme. En dat maar voor eventjes want eer we een week verder zijn is het Roos haar moment om haar kroost op de wereld te zetten. Ze is nog fit en gezond en haar buikje wordt elke dag ronder.
We zijn weer een weekje verder sinds mijn vorig schrijven in het dagboek. Ik kom net van bij Filip in het revalidatiecentrum.
Hij heeft nu volop therapie (3 tot soms 5 uur per dag: ergo, logo, kiné, fietsen,..) en is 's avonds dan ook moe maar is blij dat hij eindelijk volop kan werken aan zijn herstel.
Er zijn nog heel veel moeilijke momenten, telkens hij geconfronteerd wordt met zaken die hij op dit moment niet meer kan. Maar er zijn ook heel veel momenten waar hij strijdlustig is en er tegenaan wil.
Een heel normaal beeld dus.
Ook de dagen hier zijn goed gevuld en ik ben 's avonds blij als mijn bed voorbij komt.
Maar je hoort mij zeker niet klagen want het loopt hier allemaal redelijk vlot. De honden komen zeker geen aandacht tekort met Elien, die elke dag 6 uur hier is en het huishouden lukt ook nog wel.
Intussen doen Dolce en Lowie, vandaag 4 weken, het prima. Het zijn echte vretertjes: als ze wakker zijn, hangen ze nog steeds in de eetbak. Ze zijn wel al een stuk sneller en avontuurlijker geworden afgelopen week. Deze namiddag verbleven ze reeds 3 uur in het buitenverblijf terwijl Elien en ik daar aan't werk waren.
Roos haar buikje wordt ook ronder en zij wordt stilaan rustiger wat niet wil zeggen dat ze geen spurtje meer kan trekken.
Nog twee weken te gaan voor haar. Spannend!!!
Terwijl we daarstraks in de wei waren heb ik ook nog wat plezante foto's gemaakt.
Ik ben zo blij dat ik de honden nu heb; Veel mensen zullen zeggen, zoveel extra werk maar voor mij is het nog meer dan anders een uitlaatklep, ik kan er al mijn frustratie op een positieve manier in kwijt, zodat ik telkens goedgezind en positief bij Filip aankom en hem op die manier ook kan opbeuren met verhalen en avonturen van hier.
Onze 2 L2tjes zijn vandaag al drie weken. Op dit moment zie je reeds 2 verschillende karaktertjes. Het reutje is de rustige van de twee, hem hoor je alleen als hij zijn plaats niet vindt om te slapen. Eten doet hij goed maar op het gemak. Zijn zus daarentegen is een klein buldozertje. Die laat zich niet afstoppen. Ze is al meermaals 4voetig in de voeding beland en steekt haar halve kop in de puppymelk met een luid geproest tot gevolg. Als het weer het toelaat en ik vind de tijd om het gazon te maaien mogen ze de komende dagen ook al eens even buiten op verkenning gaan.
Bij Roos, die zaterdag aanstaande 6 weken ver is (dus nog 3 weken te gaan) wordt een mooi buikje zichtbaar. Eten is op dit moment zeker nog steeds niet haar lievelingsbezigheid maar ze moet eten, heeft geen keus in haar toestand.
De honden worden elke dag van de week vertroeteld door Eline, die echt een goede hulp is. We slagen er zelfs in elke dag met een 6 tal honden samen een wandeling door het veld te maken waarbij ze zeker een half uur los kunnen lopen. Dus elke week komt iedereen aan de beurt en dat naast alle vrijheid die ze al hebben.
En ik weet dat iedereen vooral het dagboek leest om te weten hoe het met Filip gaat en al weet ik evengoed dat hij alles behalve graag in het middelpunt van de belangstelling staat, hier toch ook even wat nieuws over hoe het met hem is.
Hij is maandag gestart met revalideren in Herk-de-Stad. Het was een grote en vooral emotioneel zware stap waardoor ik hem deze week elke ochtend mag brengen en in de late namiddag mag ophalen. Vanaf maandag gaat hij wel in volledige opname omdat hij enkel dan recht heeft op elke dag 3 uur therapie (anders ambulant maar zo'n 4 uur per week en dat is veel te weinig). Hij mag wel op woensdag, op vrijdag, zaterdag en zondag thuis overnachten omdat ze ook in het revalidatiecentrum ingezien hebben dat de honden en zijn thuis voor hem deel uitmaken van zijn revalidatie. Ik ben het team van Herk-de-Stad heel dankbaar voor hun flexibiliteit want dat is niet zo vanzelfsprekend.
Op deze manier moet het, mits heel hard en heel lang werken, lukken om weer (bijna) de oude te worden. We gaan er in elk geval voor.
Maandag mag Filip naar een gespecialiseerd revalidatiecentrum. We zijn heel blij dat dit nu al kan want hoe sneller hoe groter de kansen op een redelijk herstel. Dus hoop doet leven, niet.
Maar ook wat mooie foto's van de honden vandaag, deze namiddag gemaakt in de boomgaard die nu volop in bloei begint te komen.
Elke namiddag ben ik hier thuis. Eline, die haar 7de jaar dierenzorg volgt, doet 6 weken stage bij ons en heeft er wel een hele speciale eerste week aan gehad met alle zorgen rond Filip. Maar Eline is een toffe meid en doet dat prima. Dat merk ik aan het gedrag van de honden, ze hebben haar al in hun hart gesloten.
Maar dat maakt ook dat we elke namiddag wel heel intensief met de honden bezig zijn en dat doet me goed, is even een afleiding. Kato en Lola zijn logeren bij een collega van Filip en zijn vrouw (leon en Janien). Hun leo, Jitse, blijft intussen bij ons en kan zich hier uitleven, terwijl Kato en Lola mee gaan koffie drinken en shoppen.
Last but not least: onze 2 L2tjes zijn vandaag 2 weken geworden en doen het prima.
Eerst en vooral wil ik mij verontschuldigen voor de vele berichtjes en mails die ik niet heb beantwoord de voorbije week.
Soms was ik door de drukte het overzicht kwijt. Daarom hier wat nieuws.
De verlamming rechts en afasie (niet kunnen spreken) zijn er nog steeds maar Filip begrijpt heel veel. Heel bewust ga ik 's avonds samen met hem surfen op leonbergersites en op facebook en hij weet heel goed waar het over gaat.
Vandaag heb ik mijn project TAD (therapeutisch werken met assistentie van dieren) op hem toegepast.
Ik heb deze namiddag Magic, Roos en Pink in de bestelwagen gezet en ben naar het ziekenhuis gereden.
Ik heb Filip warm aangekleed, hem in een rolstoel gezet en ben naar de parking gereden met hem. Dan heb ik de honden uit de bestelwagen gelaten. Hij en de honden blij en plots uit het niets zei hij PINK zonder dat hij het zelf besefte.
Super toch!!!. We hebben nog een korte wandeling gemaakt. Het heeft ons allen deugd gedaan. Vanaf nu, elke dag naar buiten (als het weer het toelaat).
Deze voormiddag zijn Hanna die het nestje had met Fien, Christel en Shauni die Shadow van ons hebben en Wouter en Lotte van den Joe alle honden komen helpen kammen.
Ze hebben ook de hele grintweg naar achter proper gemaakt en nadat we vanmiddag koffiekoeken en koffie dronken, hebben ze me letterlijk buiten gezet om naar Filip te gaan en nu net thuisgekomen om de honden eten te geven, heb ik een heel proper huis.
Het is fijn dat je in zulke situaties mensen hebt die je ook op je plaats (lees buiten) durven zetten. Maar iedereen is al bedankt voor de mentale steun en ik beloof dat ik op tijd en stond iedereen wel eens zal aanspreken voor hulp, de weg is nog lang.
Ik heb zonet ook fotootjes gemaakt van ons L2duootje. Daar ben ik in deze hectische week nog niet toegekomen maar ik weet dat de toekomstige eigenaars die al 1 of meerdere leo's van ons hebben, me dat niet kwalijk zullen nemen.
Ze doen het prima en hun mama zorgt goed voor hen, het zijn stevige brokjes.
Filip en wij houden de moed erin en de steun van jullie allemaal draagt daar zeker toe bij.
Een week geleden werden onze L2-pupjes geboren. Eén van de drie redden het niet. Maar onze 2 vedetten doen het prima en Magic zorgt onvoorwaardelijk voor haar kroost. Morgen probeer ik zeker foto's van hen te maken. Vandaag en de voorbije dagen is me dat echt niet gelukt. Het is een gecross van hier naar daar, een geregel van dees en 't geen. Maar door de vele helpende handen lukt het ons wel om alles georganiseerd te krijgen. Filip's toestand is stabiel en elke dag is er wel een lichtpuntje meer. Hopelijk volgen er nog vele. Als alle wensen van beterschap voor een extra lichtpuntje zouden zorgen, dan hadden we morgen al een stralende hemel. Stap voor stap zullen we die ook wel kunnen maken. Bedankt iedereen voor alle oprechte wensen.Ik wil wel nog één ding zeggen. Jullie weten allemaal dat jullie steeds bij ons terecht hebben gekund met vanalles en nog wat. Dat is nu niet anders: Als er iets is, wij blijven bereikbaar. Niet aarzelen, gewoon bellen of mailen. Filip zou het ook niet anders willen.
Ik wil allereerst iedereen bedanken voor de steunbetuigingen en de aanmoedigende woordenvan zovele mensen op zoveel manieren en ook voor de aangeboden hulp. Wees niet ongerust, op tijd en stond zal ik die zeker durven vragen. Met zo'n brede vriendenkring kan ik voor bijna alles wel ergens terecht. Ik heb ook een beetje goed nieuws. Sinds deze namiddag zijn we weg van de stroke unit (een soort intensive care voor beroertes en zo). Normaal moest Filip daar zeker nog een paar dagen blijven maar hij sliep daar bijna niet en werd zo onrustig omdat wij er maar twee keer per dag 1 uur mochten zijn dat dit alles behalve goed was voor hem. Op voorwaarde dat iemand van ons 24 op 24 uur bij hem kon zijn, hebben we een kamer alleen gekregen in het Salvatorziekenhuis. Daar zit ik nu dit te typen terwijl hij rustig naast mij slaapt. Hij kan sinds gisteren zijn rechterbeen bewegen en sinds vanavond ook weer met kleine slokjes iets drinken. Hij heeft zelfs een paar keer een paar hoorbare klanken geuit. Dit zijn hele kleine dingen maar oh zo belangrijk en hoopgevend voor ons. Thuis is alles oké met de honden en de pups. Ik ben zo trots op mijn zonen en hun vriendinnen dat zij zonder vraag ons huishouden runnen en voor de honden zorgen de uren dat ik er niet ben.
Het is al gans de dag of ik droom en niet wakker kan worden, ons leven werd vandaag van het ene moment op het andere heftig door elkaar geschud.
Vanmorgen rond 8.30 deed Filip een zware beroerte terwijl we de honden verzorgden.
We zijn nu 14 uur verder en zijn toestand is nog vrijwel niets veranderd.
Ik wil dit langs deze weg gewoon even melden zodat jullie de komende dagen het niet raar gaan vinden als hier weinig nieuws komt of ik niet zoals gewoonlijk heel snel op mails antwoord.
Maar ik wil er nu vooral voor hem, ons gezin en onze honden zijn.
Verdriet: het kleinste pupje van de drie van Magic, het teefje met het gele lintje, t heeft het niet gehaald. Vanmiddag begon ze in één keer te krijsen en naar lucht te happen en minder dan 15 minuten later was ze er niet meer. Nu, we wisten dat de kans zeker zo groot was dat ze het niet zou halen dan wel maar ook dan komt het nog hard aan. Ik kolfde vannacht omdat ze toen niet spontaan wou drinken om de twee uur melk af bij Magic, wat vrij vlot ging en gaf haar die. Vanmorgen begon ze dan wel weer spontaan te zuigen bij Magic maar vanmiddag ging het in één keer mis. Haar broer en zus doen het wel goed.
Vreugde: We waren net bij Bob (onze dierenarts) en Roos is drachtig. Het was vandaag nog maar dag 20 maar de vruchtjes waren heel duidelijk te zien en het waren er vrij veel.
Vreugde en verdriet liggen dus ook bij ons kort samen.
