Het wel en wee van het leven tussen een roedel leonbergers Het wel en wee van Het Hof van Eden en zijn bewoners, een toepasselijke naam voor onze blog, vind ikzelf. In het voorjaar van 2010 ben ik met dit dagboek begonnen om de sitebezoekers een beetje te laten meegenieten van ons leven tussen de leo's.
Intussen zijn we 2 jaar en meer dan 42000 bezoekers later, wat betekent dat het dagboek dagelijks heel wat bezoekers heeft. We zijn hier heel blij mee.
Wees dus allen welkom.
17-05-2010
De oogjes zijn open
Zoals ik gisteren al voorspelde, zijn de oogjes van de pups van Fien open sinds vandaag. Je moet wel nog goed kijken, het zijn nog maar spleetjes. Echt veel zien doen ze ook nog niet, alles is nog heel wazig. Maar ook later zullen zij heel anders zien dan wij mensen: daarom nu een beetje theorie. Omdat het netvlies van de hond veel staafjes bevat, zien honden beter in het donker en kunnen ze beweging beter detecteren. Maar honden hebben maar 1/10de van het menselijke aantal kegeltjes (kegeltjes zien kleuren en detecteren gedetailleerd licht) en zien daardoor niet zoveel kleuren als wij doen. Ze zien als kleurenblinden. Bij mensen die het volledig kleurenspectrum kunnen zien, spreekt men van driekleurenzicht, dat is wanneer ze drie kleuren van het licht kunnen onderscheiden. Alle andere kleuren kunnen verkregen worden door het mengen van die drie basiskleuren. Honden zien enkel geel en blauw, ze kunnen onmogelijk het onderscheid zien tussen rood en oranje. Om het dagboek vandaag toch nog een beetje ludiek af te sluiten een paar foto's genomen tijdens een spelmoment tussen Roos en Zazy.
Maar niet voor Fien en Frouke en evenmin voor ons op dit moment. De pups komen, als ze wakker zijn, steeds meer in beweging en ook de plasjes en de drolletjes nemen in hoeveelheid en grootte toe. Al kan je van drollejes niet echt spreken. Net als bij baby's die borstvoeding krijgen, is dat een nogal plakkerige bedoening. Fien en Frouke nemen het verzuiveren zoveel als ze kunnen voor hun rekening maar er blijven toch veelvuldig geelbruine vlekjes over op de lakens. Ons hondenwasmachine (ja we hebben er 2, één voor ons en één voor de was van de honden) draait overuren.Tot 4 keer toe ververste ik vandaag al 3 lakens, dus 12 lakens. De hoeveelheid lakens komt natuurlijk ook door de afmeting van de werpkist. De pups van Fien doen al een poging om recht te komen en strompelen dan ook al enkele stapjes vooruit. Ik verwacht dat morgen hun ogen ook zullen open gaan. Voor de pups van Frouke tellen we daar 4 dagen bij. Maar zoals jullie op bijgaande foto zien is er nog meer jong geweld in het Hof van Eden en ook daar voor de ouders geen rustdag. Twee jonge merelkinderen wachten samen met mama op papa merel die een verse lading voedsel aanvliegt. En papa merel, je moet me op mijn woord geloven, die haalt dat eten gewoon uit de eetbak van onze kater Hector, Jean voor de vrienden, op ons terras.
Afgelopen week kregen we meerdere keren de vraag hoe we dat toch doen: 2 teven met pups samen in één werpkist en de teven die de pups van elkaar aanvaarden. Voor ons lijkt dat een beetje vanzelfsprekend maar dat is het blijkbaar niet. Nu, wij zetten ze ook niet zo maar bij elkaar zonder er even over na te denken. Roedelrangorde lijkt hier volgens ons van veel belang om te weten op welke manier je de teven samenlegt. Fien, de hoogste in rang hebben we bij Frouke, lager in rang, gebracht. We wisten bijna zeker dat zij Fien zou toelaten in haar werpkist en ook aan haar pups. Omgekeerd zou het waarschijnlijk niet gelukt zijn. We laten ook telkens de teven naar buiten gaan, eerst Frouke weer binnen en als tweede Fien. Het binnekomen van de werpkist is telkens een belangrijk moment, eens de teven binnen zijn en bij de pups, gaat het er gemoedelijk aan toe. Wij zijn in elk geval heel blij dat het ons telkens weer lukt, zowel voor de moeders (zijn onrustig als ze wat verder ook gepiep horen), voor de pups (zij hebben nu voldoende hondenmelk door dat ze bij twee mama's aan tafel kunnen) en voor ons. Het scheelt toch in werk als je de teven samen hebt in 1 kist. De pups doen het heel goed en hadden vandaag hun eerste fotoshoot buiten in de tuin. Veel beseften ze er waarschijnlijk nog niet van, maar we zagen wel twee trotse mama's die toch oh zo goed zorgen voor hun kroost.
Bij de leonbergers kan je dat echt letterlijk nemen. Als je de geboortegewichten van een pup bekijkt zit je ergens met een gemiddelde van 500 g, na 8 weken wegen ze tussen de 8kg en de 10 kg. Na 6 maanden wegen ze al tussen de 30 en de 40 kg en na een jaar kunnen reuen 60 tot 65 kg halen en teven 40 tot 50 kg. Heel belangrijk daarom, een goede kwaliteitsvoeding en voldoende rust voor de opgroeiende leo. Van de andere kant mag je ook niet overbeschermend zijn, ze moeten kunnen spelen en ravotten met anderen, kunnen op ontdekking gaan. Het is een beetje de gulden middenweg zoeken en je gezond verstand gebruiken. Hieronder enkele foto's van een pup van een week oud, van Roos, nu 10 weken 1tje van Quai nu 5maanden en half en 1tje van Casper die hier op vakantie is, hij is vorige week 1 jaar geworden en weegt nu 64 kg.
Dan onze pups: Frouke en Fien krijgen stilaan meer rust tussen de voedingen in, ze kunnen nu al eens een half uur tot een uur met ons mee naar buiten of een kleine wandeling maken terwijl de pups rustig bliven doorslapen. Maar als ze dan binnenkomen in de werpkist is het wel alle hens aan dek, dan heeft iedereen honger en wil iedereen zo snel mogelijk op zijn wenken bediend worden. Dat kan je horen tot buiten. Fien en Frouke blijven echter rustig onder al dat geschreeuw en gekrijs en na enkele minuten kan je weer een speld horen vallen.
Hier zijn ze dan de 23 J-tjes, allemaal knus tegen elkaar, na het proper maken van de werpkist en het verzuiveren van de lakens (wat verschillende keren per dag gebeurt). De mama's zijn even buiten een luchtje scheppen. Nu liggen ze nog graag tegen elkaar en is zo'n foto maken makkelijk. Over een week krijg ik dit nooit meer op de wereld. Als een pupje verdwaalt en begint te jammeren moeten we niet meer doen dan hem weer boven op het hoopje leggen en is hij of zij weer stil. Ze herkennen ondanks ze nog blind zijn en niet horen al heel goed de geur van de mama's als die weer de werpkist binnenkomen. Dan is het een gevriemel en gejammer van jewelste. Dan zetten de mama's zich schrap voor de aanval op hun tepels, die ze welwillend ondergaan (nu toch nog).
Vandaag wil ik jullie allemaal even bedanken voor de vele leuke reacties die we via deze blog krijgen. Ik had nooit gedacht dat zoveel mensen alles op de voet zouden volgen. Maar ik kan niet ontkennen dat het een goed gevoel geeft dat mensen meeleven. En ik kan iedereen gerust stellen, ondanks het vele werk (vooral vele uren), geniet ik constant van het leven dat mij hier omgeeft. Mijn man, onze kinderen, honden en kater. Ook de vele vogels in de tuin, die op dit momentlijkt te ontploffen door al het nieuwe groen en kleur,geven mij een goed gevoel. De natuur en alles wat daarbij hoort, is voor mij van levensbelang. Het klinkt misschien belachelijk maar dit is voor mij echt verlof. We krijgen oolk van alle kanten hulp aangeboden waarvoor dank. Gisteren en eergisteren is Pieter van Leodipako me 's avonds komen helpen met het wegen en verzorgen van de pups. Morgen komen Hanna en Vera in de namiddag en gaan we de andere honden, die nu net iets minder aandacht krijgen, in de watten leggen met een kambeurt en een wandeling. Sinds vanmiddag is onze roedel ook tijdelijk (tot vrijdag en zondag ) uitgebreid met 3 jonge leo's, die hier even komen logeren. Icasper, Haika en Indi. Vakantiegangers worden door onze honden telkens goed aanvaard, onze honden zijn extra manschappen gewoon. We gaan wel telkens op dezelfde manier te werk. Als de honden toekomen zijn al onze honden opgesloten en laten we ze met een paar minuten tussenpauze één voor één buiten. Op die manier gaat dat heel vlot. En de vakantiegangers zelf, daar hebben ze de eerste dagen als ze weer thuis zijn, weinig last van. Die liggen dan uitgeteld na te genieten van het leven in een roedel. Wat de pups betreft, de kist lijkt met de dag meer gevuld te geraken. Fien blijft nog constant trouw op post bij de pups en Frouke wil tussendoor al eens een luchtje scheppen en dat mag. Fien geniet op die momenten van een supergrote krosst voor haar alleen.
Vandaag geen dag om over naar huis te schrijven wat het weer betreft toch. Ik heb het niet zo op regendagen omdat ik de honden dan regelmatig binnen moet zetten. Ze gaan immers vanzelf niet uit de regen en laten zich kloddernat worden. De oudere honden geven daar niet voor, die doen dan een extra dutje. De jongsten vevelen zich al snel en worden dan een beetje (te) actief. Roos en Quai heb ik mee binnen in huis genomen omdat ze anders de ouderen toch maar plagen. Zij hebben zich geamuseerd in de kleine werpkist die nu toch leeg staat. En dan is alles goed, ook een kartonnen sinaasappelkist. Fien en Frouke laten het allemaal gebeuren, zij hebben hun poten vol met hun eigen kroost. Vandaag kregen ze allemaal een nieuw gehaakt koordje en heb ik de eerste portretfoto's van de pups van Fien gemaakt. Het is de bedoeling dat ik elke week van elke pup een individuele foto maak. Zo kunnen de mensen op afstand ook een beetje volgen hoe ze evolueren. Zaterdag is het de beurt aan de pups van Frouke. Je kan de foto's vinden op de site onder foto's nesten, J1-nest, portretfoto's week 1. Tot morgen voor meer nieuws
De foto's hieronder spreken voor zich, van een puppyleven gesproken. Eten en slapen en in ons geval overkruipen van de ene mama naar de andere. Fien en Frouke lagen gisteren elk aan één kant van de werpkist met ieder de helft van de pups bij zich (de 2 groepen wisselde ik telkens als ik met de teven naar buiten was geweest. Sinds vannacht kruipen de pups al door gans de kist uit en van de ene mama naar de andere. Het is nu nog een verkeer in slakkengang maar daar zal de komende dagen ook wel verandering in komen. De puppy's zijn rustig en komen nu allemaal goed bij in gewicht. Straks ga ik weer wegen en nieuwe koordjes haken want de nekjes worden te dik voor de huidige. Fien en Frouke herstellen ook vlot, een hele geruststelling.
Hier is het volop moederdag, met Fien en Frouke en hun kroost kan je daar moeilijk langskijken. Ik ben een gelukkige vrouw, de foto hierboven laat zien waarom. Fien was sinds de geboorte van de pups van Frouke zo nieuwsgierig naar wat er in die ander werpkist te zien was. Vanmorgen heb ik haar laten binnengaan in de kist van Frouke en zonder problemen mocht ze aan de pups van Frouke snuffelen. Ik heb Fien laten liggen gaan en ben de helft van haar eigen pups gaan halen en heb die bij haar gelegd, Ze werd precies ineens veel rustiger. Dus de 2de helft bij haar gelegd. Sinds 9.00 liggen beide mama's en 23 pups in 1 werpkist. Sinds 11.00 leg ik pups van Fien bij Frouke en omgekeerd en ook dat gaat vanzelf. Ze slapen beiden en de hele kroost ligt door elkaar. Niet ongerust zijn, de pups van Frouke hebben naast hun eigen kleurbandje nog allemaal een extra lila bandje aan zodat we ze uit elkaar kunnen houden. Zo ga nu dweilen, want moederdag of niet, hier is werk aan de winkel. .
Frouke is bevallen van 10 zware pups in een voor een leonberger vrij vlot tempo.Om iets na 20 uur kondigde nr 1 zich aan, Iets meer dan 7 uur later waren ze met 10. Het zijn mooi, zware levendige pups met een goede zuigreflex. Frouke heeft melk in overvloed en gedraagt zich als een volleerde moeder. Foto's zijn voor straks .
Geen foto's vandaag, Frouke is sinds vanmorgen in arbeid, eerst wat onrustig, binnen en buiten willen. Sinds een paar uur is ze echt aan't kwijlen, gaat graven in de werpkist. Wil constant bij mij zijn. Daarom geen lange dagboek vandaag. Met Fien en de pups gaat het heel goed. Fien heeft daarstraks al weer even met de andere honden door de weide gecrosst. De pups slapen al iets langer door tussen twee voedingen. Marcella, van Von Titushof is bij mij sinds gisteren om mij te helpen bij de twee nesten. Bij haar en Roger kochten we 14 jaar geleden onze eerste leonberger Ubelle. Ik heb er een hartsvriendin aan over gehouden. Morgen meer nieuws.
Het gaat goed met Fien en haar kroost. Ik ben vanmorgen wel begonnen met bijvoeden. Fien alleen krijgt de 13 hongerige buikjes niet tijdig gevuld. De pups hadden te snel weer honger en kwamen onvoldoende bij in gewicht. Na 2 extra voedingen vandaag, zijn ze al een stuk rustiger en zijn hun gewichten ook stilaan de hoogte in aan't gaan. Maar verder zien ze er gezond en wel uit. Frouke houdt de spanning erin. Alles is nog rustig. Ons Z-nest werd vandaag 10 jaar geleden geboren, Van de 5 leo's leven er nog 3. Zino, Zonneke en Zita. Ze worden door hun baasjes op handen gedragen. De leo op de foto is Zonneke, ze mag nog gezien worden voor haar leeftijd. Marcella noemt haar haar schaduw, ze volgt haar altjd enoveral.
Vandaag moet ik beginnen met spijtig nieuws: reutje rood blauw weigerde sinds gisterenavond te drinken en met dat de nacht vorderde werd zijn buikje dikker. Hij kon niet plassen. Waarschijnlijk was er inwendig iets niet in orde. Tegen de morgen begon hij ook te kreunen van de pijn. Wij hebben dan besloten om hem in te laten slapen om hem uit zijn lijden te verlossen. De andere pups doen het gelukkig wel allemaal goed. Zij hadden gisteren wel allemaal gewicht verloren maar vanmiddag gingen ze stilaan weer in stijgende lijn. Fien ziet er al stukken beter uit dan gisteren, zij was toen doodop. Ze eet en drinkt nu ook veel beter. De melkstroom komt nu ook goed op gang. En dat zal nodig zijn want elke twee uur moet het hele bataljon gedronken hebben. We leggen ze dag en nacht in 2 shiften aan. Dat is samen met het uitlaten en eten geven van Fien, haar en de werpkist verschonen, wassen, wegen, ... bijna een fulltime job op dit ogenblik. Frouke is nog rustig, eet nog goed en ligt hier toe te kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat. Quai en Roos voelen zich intussen hier al echt thuis in de roedel, ze liggen op dit ogenblik hier beiden naast mij. Het zijn twee heel rustige jonge leo's die niet snel uit hun lood geslagen zijn. Morgen meer nieuws.
We hebben een bewogen nacht achter de rug. De bevalling van Fien begon gisterenavond iets voor 18.00 in een recordtempo. Er werden 4 reutjes geboren in 20 minuten. Dan lastte ze een uurtje pauze in en werden nog een teef en reu geboren in een tijdspanne van 20 minuten. Zo ging het de ganse nacht op een rustig tempo verder. Tegen 6.30 werd nr 13 geboren na een half uur zwoegen om haar op de wereld te krijgen. Ze lag in stuit en haar pootjes staken niet naar achter maar onder haar buikje in. Even was het spannend maar na een paar minuten kwam er leven in en dachten we dat we ze nu wel hadden. Groot was dan ook onze verbazing toe Fien om iets na 10.00 vanmorgen weer begon te persen. Om 10.30 kwam nr 14 ter wereld. Eindsom: 10 reuen en 4 teven, tot nu toe allemaal in goede gezondheid. De komende dagen zijn nog spannend. Maar we doen ons best om de kroost voltallig te houden. Foto's volgen later.
Quai en Roos zijn goed aangekomen gisterenavond. Ze maakten vlot kennis met onze hele meute, je ziet dat ze ook in Herzberg gewoon waren in een roedel te leven. Ze sliepen gans de nacht langs ons (wij in de zetel, zij samen met Fien, Frouke en Cooper op de grond). Ze zijn beiden heel aanhankelijk en speels, Quai is super nieuwsgierig. Bij Fien is de temperatuur vannacht beginnen dalen, rustige periodes (dan slaapt ze) wisselen nu af en toe af met een korte periode dat ze in de werpkist in lakens gaat graven. De bevalling zal nu ergens de komende 24 uur wel op gang komen. Frouke is nog rustig.
Fien en Frouke liggen hier nog rustig naast mij. Nog niks aan de hand. Eindelijk kan ik het vertellen. Vannacht is Filip samen met Guy, die Fimofreje Garçon van ons heeft, naar Herzberg, boven Berlijn vertrokken om Roos en Quai op te halen. Roos von Kaniberg is 8 weken en Quai von Kaniberg is 5 maanden en 10 dagen. Vier weken geleden zijn Filip en ik al eens daar geweest met de bedoeling om een puppyteefje te reserveren. Filip wil al heel lang ook weer een reu in huis halen. Ik heb dat altijd proberen tegen te houden want een reu in een roedel teven is niet zo simpel maar toen ik Quai zag en de blik in de ogen van Filip ben ik gezwicht. Voorwaarde dat we hem konden hebben, was voor de fokker daar dat hij zijn volledig gebit zou hebben (ook voor ons evident). Juist kreeg ik het verlossend bericht, Quai heeft al zijn tanden en komt mee naar huis. Vele mensen zullen ons gek verklaren, 13 honden hebben, 2 nesten op komst en dan nog 2 pups erbij. Maar onze honden zijn ons leven, al onze tijd en aandacht gaat naar hen en onze kinderen. En wie ons kent en hier al is geweest, weet dat de honden hier een waardig hondenleven krijgen met heel veel ruimte, vrijheid en aandacht. Het zal een lange dag worden tot ze thuis zijn.
Vanmorgen om 7.00 genoten de honden al van hun ochtenduitlaatbeurt in de grote weide. We gaan 4 tot 5 keer per dag met hen alle de wei in. Daar kunnen ze hun uitleven naar hartelust. Het geeft ons en de honden een gevoel van vrijheid. Wat ze ook heel graag doen is het gedroogd, gemaaid gras eten. In de herfst zijn er de appelen en de peren in overvloed.
Vandaag heel onze living omgebouwd tot kraamafdeling. Twee werpkisten staan erin, in beide uithoeken eentje met daartussen het salon en de eetkamertafel om de twee teven toch een beetje privacy te geven de eerste dagen. Door de jaren zijn we dit tafereel al gewoon al is het pas de tweede keer in al die jaren dat we twee nesten op hetzelfde tijdstip zullen hebben. Drie jaar geleden was dit ook al eens het geval en dat verliep heel vlot, Blitz en Ciaobella hadden toen beiden 11 pups , een week verschil in leeftijd. Zij hebben hun kroost samen grootgebracht. Eerst zijn ze beiden in een aparte werpkist bevallen. Toen het tweede nest 2 dagen oud was, hebben we de teven samengelegd omdat ze onrustig werden als ze in de andere werpkist geluidjes hoorden. Nu is het afwachten of Fien en Frouke ook zo goed overeen zullen komen. Op dit moment is nog alles koek en ei maar we weten ook dat teven de eerste dagn na de bevalling heel beschermend kunnen zijn over hun pups. Binnen een weekje zullen we het weten. De bijhorende foto is er dus eentje uit de oude doos.
Hieronder de eerst foto's van een fiere mama met haar kroost
