Lieve oma, Je hebt gelijk, niet alle boten zijn even erg. Vandaag zijn we met Rudi, een vriend van Hans een boottocht gaan maken. Op het water natuurlijk. We stopten onderweg om een tempel te gaan bekijken en stapten ook over op een andere boot. Twee boten en allebei anders, beter dan op zee. Dit was op een rivier. Ik werd niet ziek. Veel beter dus.
30-07-2012, 15:22 geschreven door Yaël Reacties (1)
Snelcursus Bangkok
Ter land, ter zee en in de lucht... maar dan zonder het kunst en vliegwerk en zonder de crash waar iedereen vooraf al op zit te hopen. (Want geef toe, dat was toch de enige reden waarom we vroeger massaal naar dat programma keken, dat en het feit dat we vroeger niet over digitale tv met een honderdtal kanalen beschikten, noch over dvd's of zelfs iets banaals als afstandsbediening. BRT 1, BRT 2, NED1, NED2 en RTBF, dat was het. En als je daartussen wou wisselen moest je rechtstaan.) Maar ik dwaal af. Bangkok dus. We werden vandaag op sleeptouw genomen door een BKK-kenner. We hadden er in de loop van de reis al drie nachten Bangkok opzitten, maar rondrijden in taxi's of tuktuks was in niets te vergelijken met wat we vandaag van deze immens grote stad te zien kregen door gebruik te maken van metro, skytrain, longtail en een soort busboot. De klongs hebben op ons het meeste indruk gemaakt en we zouden er graag op een zonnigere dag nog eens een boottocht door maken (vanochtend was het net aan het regenen). Op het water lijkt het of je in een andere stad terecht bent gekomen, een stad met veel groen. Hoe armzalig de paalwoningen er soms ook uitzien, haast overal staan potten vol bloemen en planten. De Wat Arun en Wat Pho waren wel mooi, maar wat wats betreft zijn we de afgelopen weken te zeer verwend geweest. Wat wel tot onze verbeelding én onze zintuigen sprak was de wijk rond Wat Pho. Kraampjes vol gedroogde vis, massageolie, amuletverkopers, eetstalletjes... alles lijkt er ouder en authentieker. Van sommige bussen vraag je je af hoe die in hemelsnaam nog in beweging te krijgen zijn. Vandaar richting koninklijk paleis waar we na een korte tijd de boodschap kregen 'vreemdelingen buiten' omwille van een louter Thaise ceremonie. De smaragden budha hebben we daardoor niet kunnen zien, maar ter compensatie hoefden we geen inkom te betalen. Nog tijd genoeg om te gaan shoppen. En waar kun je dat beter doen dan op Khao San Road, het toeristische mekka van Bangkok? De meisjes waren in hun nopjes. De resterende Baths brandden nog steeds in hun zakken. Een paar uur later hadden we zelfs niet meer de fut om af te dingen als ze weer iets gevonden hadden dat ze ECHT wilden. Hoe sneller hun geld op was, hoe sneller we iets konden eten en van de slentermarteling verlost waren. Morgen nog een laatste dag, een laatste blogje...
30-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
29-07-2012
100%... Mag het een beetje meer zijn alsjeblieft?
100%, zo zeker was de wasdame dat er niets verloren of verwisseld kon zijn, want ze had niets samen met onze kleren gewassen. Helemaal niets. Vreemd dan dat er een slipje tussenzat dat niet van mij was. Of ze misschien wist hoe dat er tussenkwam, vroeg ik terwijl ik haar het stukje intieme stof overhandigde. Dat bleek van de wasdame zelf te zijn, maar van ons had ze niets meer. Echt niet. "Wat kan jij boos kijken," fluisterde Hans. Ik was niet boos, maar in de loop der jaren heb ik met vallen en opstaan geleerd dat je bij sommige mensen niets bereikt als je vriendelijk blijft. Dus moet je soms een boos masker opzetten, een boze stem gebruiken en plots duiken dan toch de vermiste kledingstukken op. In mijn ideale wereld zou gewoon vragen moeten volstaan. Maar ja... In mijn ideale wereld zouden we er evenmin een halve dag over doen om van Koh Lanta in Surat thani te geraken. Dan zouden we meteen de juiste informatie krijgen, geen onduidelijk aantal tussenpersonen moeten betalen, geen nutteloze uren zitten wachten op plaatsen waar je het gevoel krijgt een melkkoe te zijn om vervolgens met kleurrijke stickers op de borst in de juiste veewagen de baan op gestuurd te worden. Even vreesden we ervoor, maar we geraakten gelukkig wel op tijd op de nachttrein naar Bangkok. Een rit in de nachttrein duurt ontzettend lang, toch het heeft zo zijn voordelen. Het personeel is ontzettend vriendelijk, je slaapt terwijl je rijdt dus je hoeft je niet te ergeren aan het stapvoets rijden, je spaart hotelkosten uit en je krijgt er gratis wat couleur locale bij. Het enige minpunt is dat het soms lijkt of je in een koelcel slaapt. Bij aankomst in Bangkok was onze houdbaarheidsdatum nog niet verstreken, maar die van de reis jammer genoeg haast wel. Een taxirit later hadden we onze laatste bestemming bereikt: Sukhumvit. Vandaag stond er maar één ding op de planning, shoppen, dat hadden we de meisjes al weken beloofd. Hun geld brandde ondertussen in hun zakken, er was geen houden meer aan. Op naar Chatuchak, één van de grootste weekendmarkten ter wereld. Dagelijks komen er zo'n 200000 bezoekers. En in dat wespennest van winkels, kraampjes en bedelaars lopen we Rudi tegen het lijf. We zouden elkaar vandaag sowieso terugzien maar hadden nog niets afgesproken, geen uur, geen plaats.... Waarom een gsm gebruiken als het ook zo lukt in een stad als Bangkok? En dan nu het belangrijkste nieuws van de dag... (trommelgeroffel en trompetgeschal) we hebben op de markt een frangipani gevonden, mijn lievelingsbloem. Nu hopen dat hij de terugreis en het koudere klimaat overleeft.
29-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
27-07-2012
Dag dag tuk tuk
In onze laatste dag op Koh Lanta genieten we van alle fijne dingen die dit eiland te bieden heeft: zalig weer, lekker eten op pittoreske plaatsjes, de wind door onze (helmloze) haren, het gevoel vrij te zijn, ons eigen ritme volgen, zorgeloos leven, nieuwe dingen ontdekken, cruisen door natuurpracht. Tijdens het rijden lijkt het alsof we al een eeuwigheid samen de tuktuk besturen, iedereen kent zijn rol. We gaan hem missen, onze batmobiel. Heel even droomde ik over in Belgïë rondsnorren in zo'n ding, tot Hans me aan de temperatuur in ons land herrinnerde. Niet dus. Om nog niet te spreken over de verschillen in veiligheidsvoorschriften. Met dat ding raken we vast niet door de technische keuring, en als dat wel het geval zou zijn, zouden we na enkele meters vast van de weg geplukt worden wegens te traag. Tenzij we hem kunnen laten registreren als landbouwvoertuig. De lokale bevolking heeft een ander idee over veiligheid. Rijden met een baby op de arm op de motor... geen probleem, uiteraard zonder helm. Peuters die alleen vlakbij een drukke straat spelen... waarom zou je je daar zorgen om maken? Met vier op een scootertje... hoezo is dat geen familievoertuig? Zijn wij overdreven bezorgd? Zijn zij roekeloos? Of heeft het met hun rotsvaste geloof in reïncarnatie te maken? Hoe dan ook, we merken wel dat de meisjes na 5 weken Thailand meer op junglekinderen beginnen te lijken. Wilde haren, wangen vol sproeten, kleren die nooit helemaal echt schoon geraken, een gebruinde huid vol muggenbeten en schrammen. Maar ze stralen vooral meer 'naturel' uit. De reis heeft ons als individu veranderd, maar ook als gezin. We zijn een hecht blok. Eigenlijk is het een wonder dat we elkaar nog niet in de haren gevlogen zijn na al die weken zo dicht op elkaars huid gezeten te hebben.
Enkele uitschieters vandaag: -Toevallig stuiten we op het eerste dorpje van dit eiland (gypsy-village). De mensen leven er nog steeds zoals vroeger. Interessant om te zien en tegelijk geeft het ons een onbehaaglijk voyeuristisch gevoel. Hier passen wij niet. -In de Butterfly farm zien we niet veel vlinders, wel veel kruiden, planten, een civetkat en prachtige mini-uiltjes. -Hans en Yade zijn gebiologeerd door de reusachtige, afstotelijke vis die hen door het glas wil aanvallen. -Een speeltuin met speelse, kleurrijke fitnesstoestellen. -De muziekkeuze van Jack.
Minst leuk : -dat we ons sterk bewust zijn van het feit dat de vakantie er bijna op zit -dat er kledingsstukken vermist zijn nadat ze op bezoek geweest zijn bij de laundry-service. Of is dit gewoon een dienst van de wasvrouw zodat we in Bangkok wat meer rugzakruimte hebben om te gaan shoppen? -dat we die 37 Toyota Camry's hier in Thailand zelfs aan de straatstenen niet kwijtgeraken
27-07-2012, 15:03 geschreven door Inge Reacties (0)
26-07-2012
Koh Lanta saai? Echt niet!
"Zullen we vandaag de westkant van het eiland bekijken en dan langs de punt weer omhoog naar het hotel rijden?" Ja, dat leek ons wel wat. Het beloofde een ontzettend warme dag te worden dus lang bij het zwembad zitten zou toch geen goed idee zijn. Eerste stop: een waterval. Van de lekkere-taarten-bakkende-eigenares van de 'German Bakery' hadden we gehoord dat de waterval niet groot was, maar dat de omgeving wel mooi was. De omgeving was inderdaad mooi. Maar of het de omgeving van de waterval was... daar zijn we niet zeker van. We zagen water, en het viel. Zo'n twintig centimeter. De Tiger Cave dan maar. De tuktuk hadden we al een poosje langs de kant van de weg laten staan. Hij was niet jungle-proof. Evenmin nailproof. Een lekke band... Die merkten we op toen we na een wegversperring de zoektocht naar de grot gestaakt hadden. Gelukkig was er vlakbij een werkplaats waar enkele jongens aan scooters zaten te sleutelen. Tien minuten en een band-brand later waren we alweer op weg. (Er werd op de lek iets gekleefd wat vervolgens in de fik gestoken werd. Kwestie van het met de rest van de rubber te laten versmelten misschien? Hoe dan ook, het werkte. Experts in rubber waren het. Dat kan ook niet anders met die gigantische plantage rubberbomen in hun achtertuin.) Tijdens de rest van de tocht leerden de meisjes alles over balans, acceleratie en hellingsgraad. Een stijging van 9%: in derde versnelling, allemaal naar voor leunen Een daling van 3%: een makkie Een stijging van 12%: in tweede versnelling, allemaal naar voor leunen en de laatste meters doet Hans even of de motor een step is. Een daling van 14%: we schuiven een beetje naar achter en storen Hans niet in zijn concentratie Een stijging van 16%: in eerste versnelling, iedereen naar voor en de laatste meters spring ik er uit om bij te duwen Een stijging van 19%: in eerste versnelling, iedereen naar voor en al heel snel spring ik er uit om bij te duwen, om vervolgens naar zuurstof happend de achtervolging in te zetten. Tussendoor: Uitgelachen worden door de lokale bevolking, toeristen met een tuktuk aanraden om rechtsomkeer te maken, lekker eten in een eethuisje en de meisjes prijzen omdat ze zulke goede co-piloten zijn.
Belangrijke tips voor als je met een tuktuk zelf het eiland wil verkennen: -als er op de kaart geen weg staat, dan is er in het echt ook geen weg, denk dus niet dat je volledig rond het eiland geraakt -trek als co-piloot sportschoenen aan -neem zo mogelijk extra zuurstof mee -een grote fles water is ook bijzonder handig -fruit van een lokaal marktje is een lekkere versnapering voor onderweg -neem het fruit uit de tuktuk als je even naar de zee gaat kijken, anders zijn de apen met je fruit weg (en nee, ik heb het niet over Yaël en Yade, maar over echte exemplaren) -houd steeds in het achterhoofd dat het deze avonturen zijn, die nadien het langst zullen blijven hangen, het uitzicht zal vervagen, maar dat je samen de bergen getrotseerd hebt, dat blijft bij.
26-07-2012, 13:42 geschreven door Inge Reacties (2)
samen op de tuktuk
We zitten hier welliswaar in een paradijsje maar het idee om honkvast te blijven vonden Inge en ik na een paar dagen luieren aan strand en pool maar niks. "Laat ons brommertjes huren !" zei ik. Maar dat vond Inge te gevaarlijk voor de meisjes, ze zijn het tenslotte niet gewoon om achterop een scooter te zitten. Dus zijn we voor een tuktuk gegaan, de ideale oplossing, mobiel en plaats genoeg voor iedereen. We zijn dus al 2 dagen Koh Lanta onveilig aan het maken met onze eigen tuktuk. Het links rijden lukt al heel aardig, alleen die zware zijspan aan dat lichte scootertje is best wel wennen. Het is konstant werken om dat ding mijn wil op te leggen want het wil steevast de andere kant op. De romantische idee van zalig te cruisen met een zijspan is bij mij al behoorlijk bekoeld, langs de andere kant is mijn respekt voor tuktuk chauffeurs exponentieel gestegen. Maar... we zijn mobiel, we ervaren het eiland op een fijne manier en we komen op de lekkerste plekjes.
Een paar tuktuk anekdotes: - wist je dat je met een tuktuk een wheelie kan maken ? - we worden hier steeds ingehaald... een totaal nieuwe ervaring voor mij - hier zijn wij de zondagschauffeurs - bergop gaat een wandelaar ons nog gezwind voorbij - totaal onverwacht kom je hier zalige verrassingen tegen zoals een Duitse patisserie.
- niets is zo leuk als de geur en de sfeer van een lokale markt - onze zin om ons ooit te vestigen op een plaatsje zoals dit wordt met de dag groter
Kortom, we hebben fun en na nog een dag of 2 zal dit eiland geen geheimen meer voor ons hebben.
26-07-2012, 03:10 geschreven door Hans Reacties (1)
25-07-2012
Lijstje
Even geen lijst met nieuwe dingen, maar met dingen die we gaan missen als we terug in België zijn:
Yade: wilde lychees, verse ananas, verse mango, pannenkoeken als ontbijt, de golven, laat gaan slapen, elke dag naar een restaurant gaan, het eethuisje Cook kai, in hotels slapen, tuktuks, vliegen in een vliegtuig, een hele dag doen waar je zin in hebt, de Bath Yaël: Thailand zelf, reizen (ze heeft besloten later reiziger te worden en eerst de hele wereld te bekijken en dan te kiezen waar ze permanent gaat wonen), de zon, het gevoel rijk te zijn, veel vers fruit, elke dag zwemmen, in bikini rondlopen, geen school hebben Inge: de warmte, de zee, de zee van tijd met mijn drie schatten, groene curry, de sproeiers bij de wc, ons blog, dat fruit hier zoveel lekkerder proeft, benen hebben die er voor even niet uitzien als melkflessen, mijn tempel, op blote voeten lopen in een winkel of op restaurant, het gypsy-gevoel Hans: Alles! Zullen we verhuizen?
25-07-2012, 12:34 geschreven door Inge Reacties (1)
Overhaaste conclusies? Nee, dank u.
De verhuis naar de nieuwe hut deed me
denken aan het verhaal van de boer die zijn paard kwijtraakte. We hadden blij kunnen zijn met de
lagere prijs, vervolgens hadden we ons kunnen ergeren aan ons
schameler verblijf, het ontbreken van bad of warm water en aan de
lek in het plafond. Om vervolgens weer opgelucht te zijn met de
noodzakelijke verhuis omdat de kamer waar we voordien in verbleven
bij diezelfde regenbui liters water te slikken kreeg door de spleet
onder de voordeur...
We deden niets van dat alles. We
speelden uno en aten tomkakai. Want wat is goed en wat is slecht?
25-07-2012, 07:30 geschreven door Inge Reacties (2)
24-07-2012
(on-)zinnige weetjes in afwachting van de tuktuk
Wist je dat: -we volgende week terug in België zijn -we daar niet naar uitkijken -zelfs de meisjes 5 weken te kort vinden -we al aan het dromen zijn over onze volgende reis -het blog dagelijks 30 à 35 unieke bezoekers heeft -ik op pagina 2 ons blog aantref als ik tomkakai google -Hans elke dag tom ka kai zou kunnen eten -het noorden van Thailand véél goedkoper is -de meisjes hier (in tegenstelling tot thuis) haast nooit ruzie maken -heel wat hotels hier op Koh Lanta verwoest zijn door de storm afgelopen maand -het heropenen van de bar na de storm gisteren gevierd werd met een vuuract -we geen zin hebben om naar huis te komen -Yaël een zesde zintuig heeft voor fototoestellen -Yaël beschikt over een foto-smile -Yade verslaafd geraakt is aan de Hulk (en aan Oreo koekjes) -we ondertussen in een ander hutje logeren (het onze was al geboekt toen we vroegen om te verlengen) - iets verder van de zee en het zwembad, maar veel goedkoper -dat het hier op 5 minuten van dag naar nacht overgaat -de zonsondergang zeer mooi is -de tuktuk er ondertussen is -we de komende dagen gaan zijspan-tuktuk-rijden -dat we die nog even niet gaan gebruiken omdat het nu ontzettend hard aan het regenen is -dat de bruine kleefband op ons plafond de regen niet tegenhoudt (wat de lagere prijs van dit hutje kan verklaren) -men in dit hotel denkt dat ontbijtpannenkoeken koud gegeten worden aangezien ze na het bereiden standaard tien minuten op de toog blijven staan tot ze naar de tafel gebracht worden -we écht nog niet naar huis willen -Hans een 'ThomasCookje' overweegt
24-07-2012, 06:27 geschreven door Inge Reacties (1)
23-07-2012
Nooit meer, maar dan ook nooit meer!
Gisterenochtend gingen we met een boot een ritje doen. Geen privéboot zoals verwacht. We gingen met een volgepropte bus naar de boot. Tijdens het varen werd ik misselijker en misselijker door de beweging van de boot. Toen heb ik op een bepaald ogenblik aan mama een zakje gevraagd, en beee alles eruit. Nadat dat gebeurd was nam ik een besluit: ik ga nooit meer, maar dan ook nooit meer op een boot. Als we vier keer gestopt waren om te snorkelen, gingen we terug naar het eiland waar we vandaan kwamen. Een duitse vrouw was haar zonnebril kwijt geraakt. Iedereen hielp mee zoeken. Vandaag bleek dat Hans hem had. Hij dacht dat het de bril van mama was. Ik moet toegeven hij leek er fel op. Toen we aankwamen was ik dolgelukkig. Met een busje gingen we naar het hotel. In het busje zaten Nederlanders. Nu blijven we nog een week in Thailand.
joepiejajeeeeeeeeeeeeeeeeeee
23-07-2012, 11:11 geschreven door Yaël Reacties (1)
Back to boring
Onze
eerste georganiseerde excursie tijdens deze reis, op aanraden van
onze buren een sympathiek stel uit Nieuw Zeeland met twee
zoontjes. Het zag er op papier wel interessant uit: een longtail-boot
zou ons aan het strand komen oppikken voor een dag vol snorkelfun.
Vier paradijselijke eilanden, een magische grot, lekker eten en dat
in aangenaam gezelschap. Onze
blik was op de zee gericht, maar een pick-up truck stond ons voor het
hotel op te wachten. De wagen leek al vol te zitten en toch moesten
we er nog met 8 in. Geen probleem in Thailand. Er is altijd plaats
voor een passagier extra, zelfs voor 8. Longtail...check.
Zee...check. Eilanden...check. Snorkelen in volle zee tussen
honderden vissen... check. Maar
op de folder stond niets over hysterisch huilende kinderen als de
boot te vervaarlijk schommelde, noch over passagiers die pilletjes
slikten tegen zeeziekte alsof het tictacjes waren, noch over
passagiers die niet over dergelijke pilletjes beschikten en hun
maaginhoud als visvoer de zee in dumpten. Samen
zeeziek zijn... het schept een band, al was het niet het gezellige
uitje dat we in gedachten hadden. Na een dergelijke ervaring vinden
we saai best wel aantrekkelijk en besluiten 5 dagen extra aan onze
strandvakantie te kleven. Het
paradijselijke eiland maakte veel goed en tijdens de terugtocht wanen
we ons zowaar in de Splash in Walibi. De meisjes slagen er zelfs in
om in slaap te vallen. Toch
plannen we voorlopig geen boottochtjes meer. Yaël wil niet in
een boot waar geen bus op past.
Wat
we zelf doen, doen we blijkbaar beter. Dus vanaf morgen scheurt Hans
over de wegen met een tuktuk. Nou ja, scheuren... die dingen halen
nauwelijks 30 km per uur.
Daar
kwamen we gisteren achter: Yade beschikt over een ijzersterke maag,
Hans kleurt geel bij misselijkheid, Yaël durft in volle zee te
springen om tussen de vissen te zwemmen (ook al was het vooral om zo
snel mogelijk van de boot af te komen), en nog lang nadat je van een
boot stapt denkt je lichaam dat je op zee zit.
23-07-2012, 08:32 geschreven door Inge Reacties (0)
21-07-2012
een berichtje van yade
Hallo, In dit hotel is heel lekker eten zoals chocolade pancakes, toast en lekker vers fruit. 's Avonds moeten we wel wachten tot de zon onder is. Het heeft iets met de ramadan te maken. Gelukkig is de zon hier rond zeven uur onder. Dus na dit berichtje gaan we eten. Op het strand liggen hele mooie schelpen, zelfs waar je de zee in kan horen. Maar de zee horen we altijd. We zitten er vlakbij. Ik hou van in de zee te zwemmen, jammer genoeg mag ik er niet alleen in. Het leukst is met Hans in de golven springen. Ze zijn zo hoog dat ze over mijn hoofd komen. Daarom moet ik een zwemvestje aandoen in de zee. En dan nog mag ik niet alleen. Stom he. Er is ook vlak naast ons hutje een zwembad. Dat is heel leuk. Meestal is het water een beetje koud. Maar als je er lang in blijft voelt het warm. Vaak zijn de stenen ook heel warm, daar ga ik op zitten als ik uit het water kom. Dat is fijn. Ik heb hier voor het eerst de hulk gezien. Dat is een leuk programma. Mama zegt dat het al bestond toen zij jong was. Er zijn ook elke dag leuke films voor kinderen. We kaarten ook vaak. Vooral als we op het eten wachten. Soms duurt dat lang. Daag
21-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (2)
20-07-2012
Identiteitscrisis
Belangrijk bericht aan onze house/catsitter: Om psychiatrische kosten bij onze viervoeters te vermijden:Fluffy en Biebel (ook wel Garfield of Dikkie Dik). En vertel hen vooral niet dat het hier krioelt van de poezen. De Thai is blijkbaar een kattenmens, geen hondenmens. Om dokterskosten bij Biebel te vermijden: laat je niet inpalmen door die rosse veelvraat, geef hem vooral niet meer, hoe zielig en hongerig hij ook miauwt. Hij is daarin getraind, zoals de kindjes bij de tempels. We zijn ons hier al een paar dagen suf aan het piekeren over moppen. Zonder al te veel resultaat. De poging van Yade: Wat is een soepje dat slecht gemaakt is? Een Tom ka ka. Maar volgens Hans is dat laatste de Thaise naam voor een darmspoeling.
En tenslotte het allerbelangrijkste: Hangen er vlierbessen aan de struiken en gaan ze er nog zijn over veertien dagen zodat ik mijn tot nul geslonken (of was het gedronken) reserve vlierbessenjenever terug kan aanvullen?
Dank je maatje!
20-07-2012, 03:41 geschreven door Inge Reacties (0)
(Weinig) nieuws uit Koh Lanta.
De zon schijnt, de wolken zijn verdwenen, de zee is rustig en de meisjes genieten van hun strandvakantie. Je zou het haast een saaie dag kunnen noemen: ontzettend laat opstaan (lees 8u), eten, in zee zwemmen, in het zwembad zwemmen, over golven springen, eten, schelpjes rapen, film kijken, nog meer zwemmen, eten, kaarten, lezen, slapen. Veel meer valt er hier niet te doen, het is laagseizoen en dat merk je. Zowat alle bars, restaurantjes en verhuurbedrijven zijn gesloten. In Cook kai, het enige restaurant op wandelafstand zijn we vaste klant. Yaël werd er 'jaa' gedoopt en Yade 'ja'. En na twee dagen strand kriebelt het al om verder te trekken. De Lonely Planet ligt nooit ver weg en booking.com wordt geraadpleegd. Maar eerst zullen we de dames hun beloofde strand gunnen, nog twee dagen.
20-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
19-07-2012
ditjes en datjes
1) De muggen hier zijn echt wel een geval apart : je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze zijn DEET 50% resistent en ze steken dwars door je kleren heen. Om het op zijn Alex Agnews' te zeggen: de rotzakskes zijn net Klingons met een cloaking device. 2) In Thailand spreken of verstaan ze amper engels !? En dat voor zo'n ontwikkeld, toeristisch en westers georiënteerd land. 3) In Cambodja daarentegen verstaan en spreken ze het wel. Heel opmerkelijk voor een onontwikkeld land. 4) Aziaten kunnen echt niet met een auto rijden en van terug schakelen voor een inhaalmanoeuvre hebben ze nog nooit gehoord. 5) Tuktuks heb je in alle vormen en maten, elke streek heeft zijn eigen versie. Wij vinden die van Ayuthaya het mooist. 6) werkelijk alles wordt hier gekopieerd. Zo valt het ons op dat telkens we een populaire westerse song horen ze daar een hele goeie westerse imitatie van hebben. Dan vraag je je af waarom ze niet evengoed het origineel spelen ? 7) In Azië kan je super lekker eten voor 1 euro. De beide keren dat wij hier het best gegeten hebben was in de allergoedkoopste eethuisjes. En in eentje daarvan zouden we in België waarschijnlijk nooit een voet binnen zetten wegens te schamel en te vuil. 8) In Cambodja zijn 9 op de 10 auto's Toyota Camry's !? Van heinde en verre worden ze 2dehands ingevoerd. Van een rijke Cambodjaan zou je dan verwachten dat ie voor Benz of BMW gaat maar neen hoor, die rijdt met een ... hoe raad je het al ? ... Een Toyota Camry natuurlijk ! Of wat dacht je dan ? Maar dan wel met een recenter model, eentje zonder deuken, hoog glanzend gepoetst EN met chromé velgen. Kwestie van toch nog op te vallen in de massa. 9) Thais eten is zooooooo lekker !! Inge en ik zijn er compleet aan verslingerd. Dat worden gegarandeerd Thaise kooklessen van zodra we terug zijn. 10) We zijn al over de helft van onze vakantie, is dat effe balen !!!
ps: vraagje van de meisjes aan Ans => dragen de monniken hier een onderbroek onder hun habijt ?
19-07-2012, 17:40 geschreven door Hans Reacties (3)
in de lucht
Gisterenmiddag zijn we met een taxi naar de luchthaven gegaan. In een van de winkeltjes hebben we shampoo gekocht die naar kokosnoot ruikt. Dat staat er op, maar ik heb hier al kokosnoten geroken (en geproefd) en dat ruikt helemaal anders. Maar de shampoo ruikt wel lekker. We hadden die nodig, want Hans is onze in een hotel vergeten. Door het zwemmen hebben we net rasta-haar gekregen. Een busje heeft ons tot vlakbij het vliegtuig gebracht. Het was een korte vlucht. Maar daarna duurde alles lang. Er was wel iets speciaal! We reden met een busje op een boot om naar het eiland te varen. Twee keer. En wat een ramp, ik ben op de bus mijn eendje kwijtgeraakt. Yade wou het hare aan mij geven. Dat was wel lief. Het was al donker toen we bij het hotel toekwamen. Maar het was gesloten. De chauffeur bracht ons dan naar een ander hotel. Dat was maar een paar meter verder. Daar wisten ze al dat we kwamen. Alleen wij wisten het nog niet. Nu zitten we in een hutje. We kunnen door ons raam de zee zien. Soms lijkt het of de golven binnen zullen spoelen. We hebben al veel in de zee gespeeld en kastelen en burchten gebouwd in het zand. Maar het zand is geen zand. Als je goed kijkt zie je dat het allemaal stukjes schelp zijn. Maar nu heeft het water de burcht weer weggespoeld. Het is hier warm, maar je ziet de zon niet. Het is hier leuk, maar toch kijk ik er al een beetje naar uit om terug thuis te zijn. Ik mis mijn vriendinnen.
19-07-2012, 08:42 geschreven door Yaël Reacties (4)
Van wat naar water (en zand)
Een rit van anderhalf uur die uiteindelijk de hele namiddag en een flink stuk van de avond in beslag neemt.... zo weten we zeker dat we terug in Thailand zijn. In Koh Lanta om precies te zijn. Niet in het hotel dat we geboekt hadden -dat bleek bij aankomst gesloten wegens laagseizoen- maar in een gelijkaardig hotel met hutjes bij de zee. 8 stappen naar het strand, 14 stappen tot bij het zwembad. Moe gaan we hier niet worden. Iets minder woelig water en iets minder wolken en we zouden het gevoel hebben in een bounty-reclame te figureren. Maar over Koh Lante later meer. We blijven hier nog wel een poosje, een 5 nachten durende eeuwigheid. Eerst nog even een terugblik op Cambodja. Ook daar hebben we nieuwe dingen gesprokkeld: -vissen die aan je voeten komen knabbellen, eerst vreemd en haast te intens, na enkele minuten zalig -bloemen waarvan de blaadjes om de een of andere mysterieuze reden gevouwen worden - alsof de natuur per ongeluk niet de perfecte vorm voor deze bloem gekozen had -kinderen jonger dan de meisjes, die werken voor de kost -zalige cambodjaanse voetmassage -de eerste intestinale protesten Voor ons was dit stuk van de reis veel te kort. Prachtig land, mooie mensen en imposante tempels. Alleen voor het eten geven we de voorkeur aan Thailand. Maar het moet gezegd... de Tom ka kai die Hans maakt hebben zelfs in Thailand nog niet kunnen overtreffen.
19-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
16-07-2012
Lekker stout
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer... nee, nooit meer in m'n leven! Ik hou m'n handen op m'n rug en ik zeg lekker niks terug!
Ken je het nog? Ik wel, het was vroeger een van mijn lievelingsversjes. Niet dat ik zo stout was - in ieder geval niet in mijn herinnering- maar omdat het zo anders was dan de stichtende of absoluut nietszeggende versjes die we toen moesten leren. Wie heeft er nu een boodschap aan 'waf woef, waf woef'? Het baasje van Mops misschien wel, maar wij niet. Vandaag hebben we wél iets aan de woorden van Annie. Al is het maar om wat begrip te hebben voor onze kleinste spruit die geen zin heeft in een dagje tempels en dat ook duidelijk laat merken. Was het de buikpijn (die ondertussen weer over is), was het de hitte of was het gewoon even genoeg? Hoe dan ook, het kostte me al mijn geduld, inlevingsvermogen en inspiratie om haar rustig te houden. Een beetje jammer want Ta Prohm was prachtig. Een parel van een tempel, maar het meest indrukwekkend zijn de bomen die over en tussen de muren gegroeid zijn. De natuur eist zijn rechtmatige plaats op. Als afsluiter stoppen we nog even bij 'mijn tempel'. Ik neem er afscheid van iets onnoembaars, van Angkor en van Cambodja. Morgen rijden we terug naar Bangkok. Maar niet voordat we de namiddag en avond -het zal je niet verbazen- in en bij het zwembad doorbrengen. Met een ondertussen weer vrolijke Yade.
16-07-2012, 12:14 geschreven door Inge Reacties (1)
15-07-2012
soulfood
Van wat we uit FB-statussen kunnen opmaken is het weer in België nauwelijks zomers te noemen. Ik zal dan ook niet uitwijden over de hitte in Cambodja, noch over hoe heerlijk het is om na zonsondergang een duik te nemen in het zwembad terwijl de vleermuizen over het water scheren. De Belgische kuststeden of pretparken zouden er lucht van kunnen krijgen en me verwijten dat ik mijn landgenoten wil overhalen naar Cambodja te reizen. Niets is minder waar, ik hoef geen Nederlands te horen op reis. Vandaag hadden we een tweede ochtend tempels-kijken in Angkor gepland. Al had ik gisteren het gevoel dat tempel hier niet het juiste woord is. De ruïnes zijn prachtig, bij momenten haast adembenemend, maar geen enkel ogenblik had ik gisteren het gevoel heilige grond te betreden. Het sacrale was misschien verbleekt door jaren van massatoerisme, ofwel was het er nooit geweest. Een kleinere tempel sprong er in het programmaboekje uit. "Daar moet ik heen' dacht ik toen ik het las - ook al stonden er geen sterren bij en werd het beschreven als een niet-toeristische, kleinere ruïne in het bos. Of net daarom? Ik liet me door onze tuktukchauffeur van ruïne naar ruïne brengen, genoot van Bayon, van het uitzicht bij Phnom Bakheng, bewonderde de poort. Maar het bleef aan de oppervlakte, het kwam niet binnen. Een vlieg wél. In mijn oog. Met brandende pijn tot gevolg. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan wist ik. Niet het huidige, maar eentje uit een ver verleden. Chapel of the Hospital, de chauffeur vond het eerst zelfs niet, zo klein en afgelegen was het. Maar nog voor hij gestopt was, stond ik al op de grond. Voor één keer wachtte ik niet op de meisjes, maar rende het pad af naar 'mijn tempel'. Want zo voelde het. Als thuiskomen. "Waarom huil je mama?" En dan schieten woorden te kort voor het gevoel dat je krijgt als levens elkaar lijken te kruisen. "Is het nog steeds die vlieg?" Niet de vlieg, maar zoete pijn was het. Als wanneer je na vele omzwervingen een geliefde terugvindt en tegelijk weet dat je weer afscheid moet nemen. Maar veel tijd om daar bij stil te staan was er niet, mijn drie schatten eisten mijn aandacht op, voor een rit naar een restaurant. Mijn ziel was gevoed, tijd voor hun maag.
15-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (1)
14-07-2012
Van wat naar wat.
hey, gisteren hebben we een tuktuk voor vandaag gehuurd. We zijn om 7 uur opgestaan. Dan hebben we een ontbijtje in het hotel gegeten. Daar heb ik voor het eerst in twee weken een pistolet gegeten. Het was wel lekker, maar minder lekker dan bij ons. De tuktuk stond klaar. Het was een brommertje met een kar er achter. We zaten zaten per twee tegenover elkaar. Ik reed achteruit. Onderweg kwam ik veel meisjes tegen die achterop een brommertje meereden. Ze hielden zich niet eens vast. Ik zag ook een kleutertje met een buisje in zijn arm. Zijn mama hield het zakje vast dat er aan zat. Bij ons zou die in het ziekenhuis zitten en zeker niet zo over de straat lopen. Daarmee zijn we naar de eerste tempel Angkor wat geweest. Dat vond ik de mooiste. De ingang was heel mooi. Er was een brug en veel water. De stenen waren grijs of roodbruin. Overal waren er in de stenen tekeningen gemaakt. Een muur vol mannetjes. Net een stripverhaal. Daarna de tweede die heet Phnom bakheng. Daarvoor moesten we door het bos wandelen. Ik heb er een foto van een mooie vlinder gemaakt. We moesten 71 trappen op en ook weer af. Het uitzicht was mooi. Ik zag er een levende slang. En tenstotte de derde en de laatste heet Bayon. Daar wou iemand foto's van mij maken. Dat doen ze hier vaak. Na de tempels hebben we gezwommen. Daarna vieruurtje, dat was fruit. wilde lychees, appel en meloen. En een fruitsoort waarvan ik de naam niet ken. Rudi heeft die voor ons gekocht. Ik vind het te zoet. Maar mama en Hans vinden het superlekker. Daarna weer zwemmen. Na het bloggen gaan we eten in de stad. Ik zou graag vleesballetjes met warme krieken eten. Maar dat hebben ze hier niet. Het wordt vast rijst of noedels. Baai baai
Lieve oma,
Ter land, ter zee en in de lucht... 
100%, zo zeker was de wasdame dat er niets verloren of verwisseld kon zijn, want ze had niets samen met onze kleren gewassen. Helemaal niets.
In onze laatste dag op Koh Lanta genieten we van alle fijne dingen die dit eiland te bieden heeft: zalig weer, lekker eten op pittoreske plaatsjes, de wind door onze (helmloze) haren, het gevoel vrij te zijn, ons eigen ritme volgen, zorgeloos leven, nieuwe dingen ontdekken, cruisen door natuurpracht. Tijdens het rijden lijkt het alsof we al een eeuwigheid samen de tuktuk besturen, iedereen kent zijn rol. We gaan hem missen, onze batmobiel. Heel even droomde ik over in Belgïë rondsnorren in zo'n ding, tot Hans me aan de temperatuur in ons land herrinnerde. Niet dus. Om nog niet te spreken over de verschillen in veiligheidsvoorschriften. Met dat ding raken we vast niet door de technische keuring, en als dat wel het geval zou zijn, zouden we na enkele meters vast van de weg geplukt worden wegens te traag. Tenzij we hem kunnen laten registreren als landbouwvoertuig.
"Zullen we vandaag de westkant van het eiland bekijken en dan langs de punt weer omhoog naar het hotel rijden?"
We zitten hier welliswaar in een paradijsje maar het idee om honkvast te blijven vonden Inge en ik na een paar dagen luieren aan strand en pool maar niks.
Even geen lijst met nieuwe dingen, maar met dingen die we gaan missen als we terug in België zijn:
Wist je dat:
Gisterenochtend gingen we met een boot een ritje doen. Geen privéboot zoals verwacht.
Hallo,
De zon schijnt, de wolken zijn verdwenen, de zee is rustig en de meisjes genieten van hun strandvakantie. Je zou het haast een saaie dag kunnen noemen: ontzettend laat opstaan (lees 8u), eten, in zee zwemmen, in het zwembad zwemmen, over golven springen, eten, schelpjes rapen, film kijken, nog meer zwemmen, eten, kaarten, lezen, slapen.
1) De muggen hier zijn echt wel een geval apart : je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze zijn DEET 50% resistent en ze steken dwars door je kleren heen.
Gisterenmiddag zijn we met een taxi naar de luchthaven gegaan. In een van de winkeltjes hebben we shampoo gekocht die naar kokosnoot ruikt. Dat staat er op, maar ik heb hier al kokosnoten geroken (en geproefd) en dat ruikt helemaal anders. Maar de shampoo ruikt wel lekker. We hadden die nodig, want Hans is onze in een hotel vergeten. Door het zwemmen hebben we net rasta-haar gekregen. 
Een rit van anderhalf uur die uiteindelijk de hele namiddag en een flink stuk van de avond in beslag neemt.... zo weten we zeker dat we terug in Thailand zijn. In Koh Lanta om precies te zijn. Niet in het hotel dat we geboekt hadden -dat bleek bij aankomst gesloten wegens laagseizoen- maar in een gelijkaardig hotel met hutjes bij de zee. 8 stappen naar het strand, 14 stappen tot bij het zwembad. Moe gaan we hier niet worden. Iets minder woelig water en iets minder wolken en we zouden het gevoel hebben in een bounty-reclame te figureren. Maar over Koh Lante later meer. We blijven hier nog wel een poosje, een 5 nachten durende eeuwigheid.
Van wat we uit FB-statussen kunnen opmaken is het weer in België nauwelijks zomers te noemen. Ik zal dan ook niet uitwijden over de hitte in Cambodja, noch over hoe heerlijk het is om na zonsondergang een duik te nemen in het zwembad terwijl de vleermuizen over het water scheren. De Belgische kuststeden of pretparken zouden er lucht van kunnen krijgen en me verwijten dat ik mijn landgenoten wil overhalen naar Cambodja te reizen. Niets is minder waar, ik hoef geen Nederlands te horen op reis.
hey,
