1) De muggen hier zijn echt wel een geval apart : je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze zijn DEET 50% resistent en ze steken dwars door je kleren heen. Om het op zijn Alex Agnews' te zeggen: de rotzakskes zijn net Klingons met een cloaking device. 2) In Thailand spreken of verstaan ze amper engels !? En dat voor zo'n ontwikkeld, toeristisch en westers georiënteerd land. 3) In Cambodja daarentegen verstaan en spreken ze het wel. Heel opmerkelijk voor een onontwikkeld land. 4) Aziaten kunnen echt niet met een auto rijden en van terug schakelen voor een inhaalmanoeuvre hebben ze nog nooit gehoord. 5) Tuktuks heb je in alle vormen en maten, elke streek heeft zijn eigen versie. Wij vinden die van Ayuthaya het mooist. 6) werkelijk alles wordt hier gekopieerd. Zo valt het ons op dat telkens we een populaire westerse song horen ze daar een hele goeie westerse imitatie van hebben. Dan vraag je je af waarom ze niet evengoed het origineel spelen ? 7) In Azië kan je super lekker eten voor 1 euro. De beide keren dat wij hier het best gegeten hebben was in de allergoedkoopste eethuisjes. En in eentje daarvan zouden we in België waarschijnlijk nooit een voet binnen zetten wegens te schamel en te vuil. 8) In Cambodja zijn 9 op de 10 auto's Toyota Camry's !? Van heinde en verre worden ze 2dehands ingevoerd. Van een rijke Cambodjaan zou je dan verwachten dat ie voor Benz of BMW gaat maar neen hoor, die rijdt met een ... hoe raad je het al ? ... Een Toyota Camry natuurlijk ! Of wat dacht je dan ? Maar dan wel met een recenter model, eentje zonder deuken, hoog glanzend gepoetst EN met chromé velgen. Kwestie van toch nog op te vallen in de massa. 9) Thais eten is zooooooo lekker !! Inge en ik zijn er compleet aan verslingerd. Dat worden gegarandeerd Thaise kooklessen van zodra we terug zijn. 10) We zijn al over de helft van onze vakantie, is dat effe balen !!!
ps: vraagje van de meisjes aan Ans => dragen de monniken hier een onderbroek onder hun habijt ?
19-07-2012, 17:40 geschreven door Hans Reacties (3)
in de lucht
Gisterenmiddag zijn we met een taxi naar de luchthaven gegaan. In een van de winkeltjes hebben we shampoo gekocht die naar kokosnoot ruikt. Dat staat er op, maar ik heb hier al kokosnoten geroken (en geproefd) en dat ruikt helemaal anders. Maar de shampoo ruikt wel lekker. We hadden die nodig, want Hans is onze in een hotel vergeten. Door het zwemmen hebben we net rasta-haar gekregen. Een busje heeft ons tot vlakbij het vliegtuig gebracht. Het was een korte vlucht. Maar daarna duurde alles lang. Er was wel iets speciaal! We reden met een busje op een boot om naar het eiland te varen. Twee keer. En wat een ramp, ik ben op de bus mijn eendje kwijtgeraakt. Yade wou het hare aan mij geven. Dat was wel lief. Het was al donker toen we bij het hotel toekwamen. Maar het was gesloten. De chauffeur bracht ons dan naar een ander hotel. Dat was maar een paar meter verder. Daar wisten ze al dat we kwamen. Alleen wij wisten het nog niet. Nu zitten we in een hutje. We kunnen door ons raam de zee zien. Soms lijkt het of de golven binnen zullen spoelen. We hebben al veel in de zee gespeeld en kastelen en burchten gebouwd in het zand. Maar het zand is geen zand. Als je goed kijkt zie je dat het allemaal stukjes schelp zijn. Maar nu heeft het water de burcht weer weggespoeld. Het is hier warm, maar je ziet de zon niet. Het is hier leuk, maar toch kijk ik er al een beetje naar uit om terug thuis te zijn. Ik mis mijn vriendinnen.
19-07-2012, 08:42 geschreven door Yaël Reacties (4)
Van wat naar water (en zand)
Een rit van anderhalf uur die uiteindelijk de hele namiddag en een flink stuk van de avond in beslag neemt.... zo weten we zeker dat we terug in Thailand zijn. In Koh Lanta om precies te zijn. Niet in het hotel dat we geboekt hadden -dat bleek bij aankomst gesloten wegens laagseizoen- maar in een gelijkaardig hotel met hutjes bij de zee. 8 stappen naar het strand, 14 stappen tot bij het zwembad. Moe gaan we hier niet worden. Iets minder woelig water en iets minder wolken en we zouden het gevoel hebben in een bounty-reclame te figureren. Maar over Koh Lante later meer. We blijven hier nog wel een poosje, een 5 nachten durende eeuwigheid. Eerst nog even een terugblik op Cambodja. Ook daar hebben we nieuwe dingen gesprokkeld: -vissen die aan je voeten komen knabbellen, eerst vreemd en haast te intens, na enkele minuten zalig -bloemen waarvan de blaadjes om de een of andere mysterieuze reden gevouwen worden - alsof de natuur per ongeluk niet de perfecte vorm voor deze bloem gekozen had -kinderen jonger dan de meisjes, die werken voor de kost -zalige cambodjaanse voetmassage -de eerste intestinale protesten Voor ons was dit stuk van de reis veel te kort. Prachtig land, mooie mensen en imposante tempels. Alleen voor het eten geven we de voorkeur aan Thailand. Maar het moet gezegd... de Tom ka kai die Hans maakt hebben zelfs in Thailand nog niet kunnen overtreffen.
19-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
16-07-2012
Lekker stout
Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer... nee, nooit meer in m'n leven! Ik hou m'n handen op m'n rug en ik zeg lekker niks terug!
Ken je het nog? Ik wel, het was vroeger een van mijn lievelingsversjes. Niet dat ik zo stout was - in ieder geval niet in mijn herinnering- maar omdat het zo anders was dan de stichtende of absoluut nietszeggende versjes die we toen moesten leren. Wie heeft er nu een boodschap aan 'waf woef, waf woef'? Het baasje van Mops misschien wel, maar wij niet. Vandaag hebben we wél iets aan de woorden van Annie. Al is het maar om wat begrip te hebben voor onze kleinste spruit die geen zin heeft in een dagje tempels en dat ook duidelijk laat merken. Was het de buikpijn (die ondertussen weer over is), was het de hitte of was het gewoon even genoeg? Hoe dan ook, het kostte me al mijn geduld, inlevingsvermogen en inspiratie om haar rustig te houden. Een beetje jammer want Ta Prohm was prachtig. Een parel van een tempel, maar het meest indrukwekkend zijn de bomen die over en tussen de muren gegroeid zijn. De natuur eist zijn rechtmatige plaats op. Als afsluiter stoppen we nog even bij 'mijn tempel'. Ik neem er afscheid van iets onnoembaars, van Angkor en van Cambodja. Morgen rijden we terug naar Bangkok. Maar niet voordat we de namiddag en avond -het zal je niet verbazen- in en bij het zwembad doorbrengen. Met een ondertussen weer vrolijke Yade.
16-07-2012, 12:14 geschreven door Inge Reacties (1)
15-07-2012
soulfood
Van wat we uit FB-statussen kunnen opmaken is het weer in België nauwelijks zomers te noemen. Ik zal dan ook niet uitwijden over de hitte in Cambodja, noch over hoe heerlijk het is om na zonsondergang een duik te nemen in het zwembad terwijl de vleermuizen over het water scheren. De Belgische kuststeden of pretparken zouden er lucht van kunnen krijgen en me verwijten dat ik mijn landgenoten wil overhalen naar Cambodja te reizen. Niets is minder waar, ik hoef geen Nederlands te horen op reis. Vandaag hadden we een tweede ochtend tempels-kijken in Angkor gepland. Al had ik gisteren het gevoel dat tempel hier niet het juiste woord is. De ruïnes zijn prachtig, bij momenten haast adembenemend, maar geen enkel ogenblik had ik gisteren het gevoel heilige grond te betreden. Het sacrale was misschien verbleekt door jaren van massatoerisme, ofwel was het er nooit geweest. Een kleinere tempel sprong er in het programmaboekje uit. "Daar moet ik heen' dacht ik toen ik het las - ook al stonden er geen sterren bij en werd het beschreven als een niet-toeristische, kleinere ruïne in het bos. Of net daarom? Ik liet me door onze tuktukchauffeur van ruïne naar ruïne brengen, genoot van Bayon, van het uitzicht bij Phnom Bakheng, bewonderde de poort. Maar het bleef aan de oppervlakte, het kwam niet binnen. Een vlieg wél. In mijn oog. Met brandende pijn tot gevolg. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan wist ik. Niet het huidige, maar eentje uit een ver verleden. Chapel of the Hospital, de chauffeur vond het eerst zelfs niet, zo klein en afgelegen was het. Maar nog voor hij gestopt was, stond ik al op de grond. Voor één keer wachtte ik niet op de meisjes, maar rende het pad af naar 'mijn tempel'. Want zo voelde het. Als thuiskomen. "Waarom huil je mama?" En dan schieten woorden te kort voor het gevoel dat je krijgt als levens elkaar lijken te kruisen. "Is het nog steeds die vlieg?" Niet de vlieg, maar zoete pijn was het. Als wanneer je na vele omzwervingen een geliefde terugvindt en tegelijk weet dat je weer afscheid moet nemen. Maar veel tijd om daar bij stil te staan was er niet, mijn drie schatten eisten mijn aandacht op, voor een rit naar een restaurant. Mijn ziel was gevoed, tijd voor hun maag.
15-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (1)
14-07-2012
Van wat naar wat.
hey, gisteren hebben we een tuktuk voor vandaag gehuurd. We zijn om 7 uur opgestaan. Dan hebben we een ontbijtje in het hotel gegeten. Daar heb ik voor het eerst in twee weken een pistolet gegeten. Het was wel lekker, maar minder lekker dan bij ons. De tuktuk stond klaar. Het was een brommertje met een kar er achter. We zaten zaten per twee tegenover elkaar. Ik reed achteruit. Onderweg kwam ik veel meisjes tegen die achterop een brommertje meereden. Ze hielden zich niet eens vast. Ik zag ook een kleutertje met een buisje in zijn arm. Zijn mama hield het zakje vast dat er aan zat. Bij ons zou die in het ziekenhuis zitten en zeker niet zo over de straat lopen. Daarmee zijn we naar de eerste tempel Angkor wat geweest. Dat vond ik de mooiste. De ingang was heel mooi. Er was een brug en veel water. De stenen waren grijs of roodbruin. Overal waren er in de stenen tekeningen gemaakt. Een muur vol mannetjes. Net een stripverhaal. Daarna de tweede die heet Phnom bakheng. Daarvoor moesten we door het bos wandelen. Ik heb er een foto van een mooie vlinder gemaakt. We moesten 71 trappen op en ook weer af. Het uitzicht was mooi. Ik zag er een levende slang. En tenstotte de derde en de laatste heet Bayon. Daar wou iemand foto's van mij maken. Dat doen ze hier vaak. Na de tempels hebben we gezwommen. Daarna vieruurtje, dat was fruit. wilde lychees, appel en meloen. En een fruitsoort waarvan ik de naam niet ken. Rudi heeft die voor ons gekocht. Ik vind het te zoet. Maar mama en Hans vinden het superlekker. Daarna weer zwemmen. Na het bloggen gaan we eten in de stad. Ik zou graag vleesballetjes met warme krieken eten. Maar dat hebben ze hier niet. Het wordt vast rijst of noedels. Baai baai
14-07-2012, 11:49 geschreven door Yaël Reacties (3)
Tempels
Hallo, Vandaag was het snikheet. In die warmte zijn we heel de
voormiddag tempels gaan bekijken. We hebben er vandaag al drie gezien.
De eerste was de grootste. De tweede was de kleinste. En de derde vond
mama de mooiste. Ik vond de eerste het mooist. Dat was Angkor Wat. Na
de tempels hebben we fruit gegeten. In de namiddag heben we de hele
tijd gezwommen. Het zwembad is recht voor onze kamer. Fijn he! Onderweg
hebben we een dode vlinder gevonden. Die heb ik bijgehouden. Yaël heeft
er ook eentje gevonden. Die heeft zij bijgehouden. En we hebben ook
hele grote mieren gezien. Hans wou die op zijn hand laten om de grote
scharen te laten zien. Hij zei dat die heel gevaarlijk was. En dat was
ook want ze beet in Hans zijn vinger met die schaar. Het bloedde. We
hebben ook duizenden mieren die twintig duizendpoten meenamen naar hun
holletje. Tot de volgende keer maar weer.
14-07-2012, 11:14 geschreven door Yade Reacties (3)
13-07-2012
Zelfde Azië, en toch helemaal anders
4u45 was het toen vanochtend de wekker genadeloos afliep. Vakantie noemen ze dat dan! Ik ga een maand vakantie nodig hebben om uit te rusten van deze reis. De reden van het vroege opstaan, onze overtocht naar Cambodja. We hebben ons goed geïnformeerd. De belangrijkste tips: vroeg vertrekken om de massa voor te zijn, geld en bagage goed in de gaten houden. We doen het in een recordtijd. 6u later zijn we in ons hotel in Siem Reap. Lang zei je? Nee hoor, 6u is ontzettend snel, de meesten doen er 9u over. Brachten de chauffeur zijn talismannen dan toch geluk? Of was het omdat we gekozen hadden voor de "luxe-overtocht"? Een taxi tot aan de grens, de shuttle naar de bushalte en weer een taxi naar het hotel. We besparen ons heel wat overstappen, tussenstoppen en gedrum in openbaar vervoer. En we besparen heel wat tijd. Het enige wat we absoluut niet besparen is geld. Tussen het uitstappen uit de taxi en het instappen in de andere taxi was het spannendste deel van de dag. We waren gewaarschuwd. Een bende aasgieren zou ons trachten te misleiden en oplichten. En dat hebben ze inderdaad ook geprobeerd. Zonder resultaat. We negeerden nepbeambten, liepen langs misleidende visumkantoren en lieten niemand in de buurt van onze bagage komen. Het enige waar we niet aan ontsnapten was de taximaffia. Maar ook dat wisten we vooraf. Waar we niet op voorbereid waren was de mistroostige aanblik van Poipet. Even twijfelde ik of het wel de moeite waard was geweest. Maar Siem Reap is Poipet niet. Ja, er zijn modderige openliggende straten waar kleine kinderen met het afval spelen, ja er is veel zichtbare armoede. En in diezelfde stad vind je gezellige straten vol restaurants, sfeervol ingerichte winkeltjes die net zo goed in Berlijn of Brussel hadden kunnen zijn. Maar er zijn ook prachtige tempels. Die staan morgen op het programma. Nu een duik in het maanverlichte zwembad.
13-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
12-07-2012
Vergeten
Zodra ik terug ben van deze reis moet ik dringend langsgaan bij Annemie, de vroedvrouw die me heeft geholpen om de meisjes op de wereld te zetten. Volgens mij is ze iets cruciaals vergeten bij de geboorte, het doorknippen van de navelstreng. Leunen de dames iets te ver over een overigens zeer veilige leuning van een hoog gebouw, dan voel ik hem zitten. Of als ik hen door het drukke verkeer in Bangkok laveer. Er moet niet eens iets gevaarlijks gebeuren. De gedachte aan mogelijk gevaar volstaat al om dat wee gevoel in mijn buik op te wekken. Trek nu niet de verkeerde conclusie, Thailand is niet gevaarlijker dan België voor de meisjes. Integendeel, iedereen zou hier springen om het hen naar de zin te maken. Maar de navelstreng is meer voelbaar. Zoals gisteren toen we van een man vernamen dat er in Cambodja mond en klauwzeer heerst. "Dan gaan we daar niet heen," was mijn eerste reaktie. "Die vier dagen vullen we dan wel op een andere manier op." Maar na veelvuldig surfen op nieuwspagina's blijkt dat we door naar Angkor Wat te reizen geen gevaar lopen. Dus morgen daarheen. Eerst nog wat genieten van de gezellige drukte van Bangkok. En van het lekkere eten.
12-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
Easy Riders
Vandaag gaan we alweer op pad, terug naar waar ons Thais avontuur begon... Bangkok. Gelukkig
is het deze keer eens geen vermoeiende reisdag die uren in beslag neemt
en waar we gebruik maken van quasi alles wat het Thais openbaar vervoer
te bieden heeft. Vandaag houden we het simpel, een kort ritje van een uur of 2 met de bus naar bangkok. In de terminal snel overstappen in een stadsbus richting Lumphini en van daar verder met een taxi richting ons hotel. Voor
sommigen klinkt het misschien allemaal niet zo simpel om je met het
openbaar vervoer van de ene vreemde plaats naar de andere te begeven,
in een land waar ze je amper verstaan en waar je zelden een idee hebt
van waar je nu eigenlijk precies bent. Maar met een beetje goede wil en wat gebrekkig Engels kom je hier al heel ver. En beide hebben de vriendelijke Thais in overvloed. We
komen dus zonder noemenswaardige problemen aan in ons nieuwe stekje,
het I Residence Hotel Sathorn in Bangkok, waar onze meisjes alweer alle
aandacht van het hotelpersoneel naar zich toetrekken. Als dit nog lang zo doorgaat dan krijgen ze geheid sterallures ! Maar ook stars moeten eten en met hongerige magen storten we ons in het woelige Bangkok op zoek naar een heerlijke hap. Daar
gaan we hier geen gebrek aan hebben want het eerste wat ons hier opvalt
zijn de heerlijke geuren van lekker eten, daar gaan onze dieet plannen
pardoes richting vuilbak. Vandaag hebben we ook bezoek gekregen, Rudi is in Bangkok aangekomen. En hoe kan je een dag nu beter afsluiten dan met een frisse pint en in het gezelschap van mooie mensen ? Tot morgen, tot blogs
12-07-2012, 00:00 geschreven door Hans Reacties (1)
11-07-2012
eksterogen en kraaiepootjes
"Hoeveel hotels nog?" vraagt Yade. "Al 6 gehad," antwoordt Hans, "nog 5 of 6 te gaan, afhankelijk van hoe leuk we het in Krabi vinden." Ik begrijp haar. Soms heb je niet het gevoel dat je van stad naar stad reist, maar van hotel naar hotel, en tijdens deze reis zelfs van zwembad naar zwembad. Of van zeepjes naar zeepjes. Zodra we -langzaam want toch altijd wat nieuwsgierig - een eerste voet in een nieuwe hotelkamer zetten, stormen de meisjes ons voorbij naar de badkamer om daar hun verzameling uit te breiden. Gelukkig hadden we zelf douchegel en shampoo meegenomen. En omdat mensen nu eenmaal vergelijken hebben ook wij zo onze voorkeuren. Het zwembad van Chiang Mai (Mercure) was het best. Het uitzicht in Pai het mooist. De bedden in Sukothai het leukst. Het meeste privacy in Chiang Mai (FX panerai). De meeste muggen in Mae Hong Son. Het ontbijt in Chiang Mai (Mercure) het lekkerst, op de hielen gevolgd door Pai, al is die laatste een twijfelgeval omdat we het ontbijt daar individueel moesten bestellen. Elke wedstrijd zijn eigen regels... Ieder hotel blonk wel in iets uit. Behalve het huidige. Het straalt vergane glorie uit. River View Place is als een oude vrouw die krampachtig vasthoudt aan de schoonheid die ze ooit heeft gehad. De overdadige rouge, de paarse kleurspoeling en de lippenstift op de tanden zetten de aftakeling net meer in de verf dan ze te verdoezelen. De Jeff Hoeyberghsen der hotels zouden hier een vette kluif aan hebben. Al zou wat goede raad van tante Kaat hier al wonderen doen (of van Sien en Maria voor de tvkijkende lezers). Ondertussen worden mijn drie kamergenoten langzaam wakker. Het licht schijnt tussen de gordijnen. Op de gang klinken de eerste voetstappen. En dan weet ik plots waarin dit hotel uitblinkt: de beste nachtelijke internetverbinding. Tja, ik schreef het gisteren al... Ayuthaya, een plaats van tegenstellingen en opsmuk.
11-07-2012, 02:36 geschreven door Inge Reacties (1)
10-07-2012
Gepimpt
Ayuthaya, een plaats van tegenstellingen en opsmuk. Je vindt er de prachtige, sobere tempelruïnes in Khmer stijl waaronder Wat Phra Mahathat met het beroemde hoofd. Maar je vindt er ook meer protserige exemplaren zoals Wat Phanan Choeng, een tempel vol rood en goud met een 19 meter hoge Boedha omgeven door 84000 kleinere exemplaren. "Nu weet ik wat imposant betekent," zegt Yaël als we binnenstappen. Terwijl we daar zijn wordt het beeld gepimpt, oranje doeken die geofferd werden, worden met veel show omhoog gegooid. Boedha is niet de enige die hier wat extra kleur krijgt. De voorzijde van de tuktuks hebben wat weg van het masker van Dart Vader. Het bijhorende geluid ontbreekt en je ziet ze niet alleen in het zwart. Maar de touringbussen spannen de kroon. Rijdende kermisattracties met veel licht en kleur in mangastijl. Je zou niet verbaasd opkijken als er een alien achter het stuur zat. En wie niet over het geld of de airbrushtechniek beschikt voor dergelijke meesterwerken neemt een verfborsel en voegt wat kleur toe rond de openingen van de wieldoppen. Een kloddertje roze hier. een kloddertje roze daar... Maar gepimpt zal er worden! Zelfs Hans zijn teennagels moeten er aan geloven, maar die foto's zijn vreemd genoeg van mijn toestel verdwenen. Vast een technisch probleempje van voorbijgaande aard.
10-07-2012, 13:29 geschreven door Inge Reacties (0)
onze aapjes gaan aapjes kijken
Onze nieuwe bestemming was Ayuthaya,
met een kleine tussenstop in Lopburi. Het leek zo eenvoudig... Voor
vertrek nog even ontbijten in ons guesthouse (Orchid Hibiscus) in
Sukhothai. Paolo, een oude Italiaan met een hagelwitte korte broek en
een schreeuwerig Hawaïhemd (zijn er andere?) neemt de honneurs
waar. Hij is de eigenaar en laat daar geen twijfel over bestaan. Hij
schudt je de hand bij aankomst, wandelt door zijn domein met de
allures van een machtig man uit vervlogen tijden die grond en
lijfeigenen bezat. Hij praat over de thee en de jam alsof het de
duurste delicatessen zijn. Maar het moet gezegd, de kokospudding in
bananenbladeren op zijn aanraden genuttigd met stukjes banaan en
rijkelijk overgoten met wilde honing is heerlijk. Hans dus maar wat
blij dat de meisjes er minder dol op waren.Dan weer op weg. Tuktuk, bus,
minibusje, Sorng-taa-ou(een soort busje dat achteraan open is) Tot
zover geen probleem, al duurde de rit in het minibusje 4 u ipv 3,
maar dat zijn we al gewoon. We lijken hier trouwens de enige farangs
te zijn die het openbaar vervoer van de lokale bevolking gebruiken,
we worden voortdurend aangestaard. Vooral de meisjes. Er is altijd
wel de een of andere dame die aan hun arm wil voelen of over hun haar
wil aaien.Op weg naar de aapjes lijken wij de
aapjes. En dan zijn ze er. Je ziet
ze op de stoep, tegen de gevels, op de elektriciteitsdraden en zelfs
op de auto's. Ze lijken schattig, maar zijn hondsbrutaal. Eentje
steelt een flesje uit mijn rugzak, opent hem vakkundig en laat de
inhoud op de grond lopen waarna hij de plas droogslurpt. De meisjes
zijn onder de indruk. En bang. Vooral voor de vele apen bij de
tempel. Yade kan niet snel genoeg op Hans' schouders zitten en Yaël
springt op mijn rug. Maar een poosje later voelt ze wel een stuk
lichter en friemelen haar handen door mijn haar. Of waren het
pootjes?
Na een snelle hap kleverige
rijst (lokale fastfood) terug naar het busstation om de reis naar
Ayuthaya verder te zetten. De bus zit overvol jongeren in uniform,
daar raken we niet meer bij tenzij we staan. Twee uur staan in een
warme, overvolle bus lijkt ons maar niets met de meisjes. We
besluiten dus op de volgende te wachten. Volgens de Lonely Planet
rijden ze toch om het half uur. Zodra hij vertrekt grap ik: Daar
gaat de laatste bus van vandaag. Een half uur later blijkt de
grap werkelijkheid te zijn. Om 17u reed inderdaad de laatste bus. Dan
maar een taxi. Veel duurder, maar ook veel sneller. Na een half uur
halen we de bus zelfs in.
Onze nieuwe thuis voor twee
nachten: River View Place Hotel. Uitzicht op de rivier hebben we
inderdaad. En op het zwembad. Maar dat is pas voor na het ontbijt.
10-07-2012, 13:29 geschreven door Inge Reacties (0)
08-07-2012
Bicycle, bicycle
I want to ride my bicycle. Zo klinkt het in de oude stad , om ter valst. Ik win. Voor wie mij al heeft horen zingen zal dat geen verrassing zijn. Een voorbijfietsende Engelsman lacht breed. Maar we zijn hier niet voor Thailand's got talent. We maken een fietstocht tussen oude tempelruïnes. Wat Mahathat is onze favoriet. Er zijn verbazend weinig toeristen waardoor we rustig sfeer kunnen snuiven en Hans zich in honderenéén bochten kan wringen om die ene mooie foto van Boedha te maken. Want Hans maakt Foto's, ik slechts blogkiekjes. Voor zijn foto's moeten jullie in augustus maar eens langskomen. Soms wou ik dat ik even tijd had om te gaan zitten en me met de energie te verbinden. Maar daar hebben de meisjes het geduld niet voor. We zijn al blij dat ze - dankzij de fietsen- zich zonder al te veel gemor van de ene naar de andere tempel laten voeren. Ik laat het idee los dat meditatie en verbinding tijd vraagt. Voelen is altijd gewoon nu, daar is niets speciaals voor nodig. Ik geniet, van deze omgeving, de energie, het weer en van mijn gezinnetje. En de meisjes... die genieten nadien van de frietjes en kip die ze in een eethuisje vinden. Het is hen gegund. Morgen trekken we verder zuidwaarts. Via Lopburi naar Ayutthaya.
08-07-2012, 15:44 geschreven door Inge Reacties (1)
In de palm van je hand
Na een reisdag hadden we een rustdag.
Zwemmen, naar de markt wandelen, weer zwemmen en spelletjes.Om eerlijk te zijn, dat zwemmen deden
vooral de meisjes. Af en toe moest ik er ook wel in, daar kwam ik op
'hun' dag niet onderuit. Maar tussendoor kreeg ik toch de kans om wat
te lezen. Vooral nadat ze de moed hadden gevat om de andere kinderen
te vragen met hen te spelen. Of juister, nadat ze aan mij hadden
gevraagd om aan hun moeder te vragen of zij aan hen wou vragen of ze
met hen wilden spelen ;-) Lezen dus...Het ideale ogenblik om het even over
mijn vakantielectuur te hebben. Dwarsliggers. Nee, niemand wil hier
moeilijk doen. Zo heetten de mini-boekjes die ik in mijn bagage
gepropt heb. Als je vijf weken wil reizen met 4 personen en slechts
twee rugzakken, dan moet je je bagage zorgvuldig plannen.
Stap 1: wacht met inpakken tot een uur
voor vertrek zodat je geen tijd hebt om te denken dat je echt wel een
jurk nodig hebt voor een avondje uit of een trui voor koudere
avonden.
Stap 2: Neem dwarsliggers mee ipv de
grote exemplaren. Ik heb er vier bij en samen zijn ze kleiner en
lichter dan één gewoon exemplaar. Evenveel leesplezier,
minder plaats.
Het eerste was een schot in de roos. Ik
draag Jack een paar dagen na het sluiten van het boek nog steeds met
me mee. Een jongen van vijf voor wie een kamer de wereld en de wereld
slechts die ene kamer is. Buiten de kamer is het heelal. Waarom denkt
hij dat? Omdat hij sinds zijn geboorte nog nooit uit die kamer is
geweest. Zijn moeder evenmin. Het boek heeft de zeer toepasselijke
naam 'Kamer'. Een aanrader voor wie even door de ogen
van Jack naar onze vreemde wereld wil kijken.
08-07-2012, 12:19 geschreven door Inge Reacties (0)
Nog meer nieuwe dingen in Thailand
-een kaartjesknipper die speciaal voor
onze meisjes een hartje knipt in een treinkaartje
-de stugge haren van een olifant,
volgens Yade nog ruwer dan de baard van Hans
-een pijprokende oude vrouw
-een omgekeerde tuktuk: twee wielen en
laadbak vooraan, de chauffeur er achter
-een bus vol monniken
-witte M&M's
-zwemmen in de regen
-een slang (weliswaar platgereden door
een brommertje)
-een pratende beo
-een Engels sprekende, jazz
luisterende, oude man; eigenaar van een guesthouse die alles wil
verkopen om naar het zuiden te gaan om het volgens hem corrupte
noorden achter zich te laten
-in een half uur door minstens vijftig
muggen gestoken worden, dwars door kleding heen (Yade schudt het
hoofd, maar zij is dan ook de enige in dit gezelschap die er totaal
geen last van heeft, dus haar mening telt even niet)
-Nederlandstalige kinderen om mee te
spelen in het zwembad
-de geuren op een lokale markt
-dat je een nog levende vis kunt
uitkiezen op diezelfde markt
-waterdruppels die in je nek vallen
(van een kraamzeil) en waar je van schrikt omdat zo zo warm zijn
-moeten insmeren tegen de zon
-een regenboog
-een platgeklopte varkenskop
-en deze dingen verbazen Hans: dat we
nog geen apen gezien hebben en dat er geen insecten verkocht worden
op de markt
-vruchten die er uitzien alsof ze een
jasje in slangenleer hebben
-omdat het te hard regent om naar het
lichtfestival in de oude stad te gaan: een fruitpicknick in het
midden van de kamer en een spelletjesavond
08-07-2012, 12:18 geschreven door Inge Reacties (0)
07-07-2012
Opzij, opzij, opzij...
Niet dat we haast hebben. Maar Yade probeert de tekst zo snel mogelijk te zingen. Zingen was bezigheidstherapie gisteren. En verhalen vertellen, uno-spelen en nintendo. Want gisteren was het een 'reisdag'. Heel vroeg opstaan (6u) om te ontbijten en de trein te nemen naar Phitsanulok. We hebben geluk, we kunnen kiezen tussen de expres en de snelle. Lees de trage en de hele trage. Treinen in Thailand... op hun snelst heb je nog steeds het gevoel dat je ze rennend zou inhalen. En anderhalf uur vertraging oplopen is geen uitzondering. Het is pas 17u als we in Phitsanulok aankomen. Dan nog een busrit van een uur naar Sukothai. En dan waren we nog niet op bestemming. 15 km in een tuktuk later wel. En het blijkt een klein paradijsje te zijn. De meisjes waren in ieder geval in de wolken met het zwembad en met hun roze hemelbedden. Vandaag een zwembaddagje, dat hebben onze kanjers wel verdiend. Onze nieuwsgierigheid naar de oude stad bedwingen we wel tot vanavond.
07-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
05-07-2012
Als je zou twijfelen...
om een dergelijke reis met kinderen te maken, dan kunnen we je bij deze geruststellen. Doen! Zelfs drie dagen rondrijden in de bergen waar er voor hen niets anders te zien is dan prachtige vergezichten en lijdzaam de 1864 bochten ondergaan levert geen gezeur op. Elke nieuwe hotelkamer is 'thuis'. Bordjes met rijst, noedels en curry's worden probleemloos leeggeten. Een nintendo, een mp3-speler, een leesboek en een uno-spel -de inhoud van hun hanbagage- is welkom om zich af en toe te kunnen terugtrekken in hun eigen wereld. Daarna zijn ze weer helemaal klaar voor het nieuwe land met de vele indrukken. Dat en 's avonds in mama's armen indommelen. Niet dat de mama in kwestie dat erg vindt. Dus vandaag een dikke pluim voor Yaël en Yade die zich super aanpassen. En voor Hans omdat hij ons door al die bochten en het drukkere verkeer in Chiang Mai weer veilig in een hotel heeft gebracht. Vanaf nu nemen we weer bus, trein, taxi, tuktuk, vliegtuig,... Tot morgen ga ik niet meer zeggen. Die ene keer dat ik dat deed was er de dag nadien geen internet in het hotel ;-) Kwestie van te leren loslaten. Hoewel... daar heb ik voldoende training in gehad de afgelopen dagen. Muggenbeten negeren. Anicha.
05-07-2012, 16:55 geschreven door Inge Reacties (1)
Op de rug van....
een olifant! We zijn gisteren op olifanten gaan rijden. Spannend. We gingen met hen in het water. Of gingen zij met ons in het water? We zijn kletsnat geworden. We hebben ook lang in de bergen gereden. Hans was onze chauffeur. Ik ben maar één keer misselijk geweest. Hans vond het ongelooflijk dat ik daarbij geen geluid maakte en dat we het niet konden ruiken in de wagen. Anders was hij vast ook ziek geworden zei hij. Er waren op 3 dagen 1864 bochten. We dachten dat het vandaag minder ging zijn, maar dat was niet waar. Het was nog stijler en smaller dan de vorige dagen. Maar de natuur was prachtig. We reden zelfs in de wolken. En voor het eerst hebben we een kleurtje gekregen. Misschien komen we dan toch een beetje bruiner naar huis. Het is hier niet koud, het is zelfs heel warm, maar er zijn vaak wolken. In het hotel dat we vandaag hebben is geen zwembad. Jammer. Maar de volgende dagen wel. Dan kunnen we weer duiken oefenen.
05-07-2012, 16:51 geschreven door Yaël Reacties (2)
03-07-2012
A room with a view
Kinderen maken hun eigen reis. Zoveel is ondertussen duidelijk. Wat je vooraf ook voor hen plant, ze kiezen zelf wat ze interessant vinden. Zoals gisterenavond, toen we na het zwemmen nog even het hotel uitgingen voor een late hap. Op straat zagen ze een eetkraampje waar ook frietjes geserveerd werden. De goudgele staafjes verblindden hen. Ze moesten en zouden frietjes eten. Voor ons werd het de slechtste maaltijd sinds we voet gezet hadden op Thaise grond, maar de dames waren tevreden. Of zoals vanmiddag, toen we hen door de jungle naar een waterval loodsten en er een duik namen in het frisse meertje. "Oh, een waterval, mooi!" De hoofden gingen even omhoog, de ogen werden dichtgeknepen tegen het opspattende water. Yade waagde zich even in het meertje tot bij het watergeweld en een minuut later waren ze in het zand al een burcht aan het bouwen. Ze keerden de waterval de rug toe... Ze willen ook altijd ergens toekomen. Niet vanzelfsprekend als je 5 weken 'onderweg' bent, eigenlijk nergens heen. "Wat valt er te zien," zegt Yaël laconiek. "Daar is bos, dit is het pad, daar het water en daar weer bos." Om hun aandacht even op 'de weg' te brengen, maken we hen attent op legers mieren die het pad met ons delen, reusachtige harige rupsen, blaadjes in speciale kleuren, buffels, olifanten, paalwoningen... Het brengt hen in het hier en nu, voor even. Heel even. Maar ik loop vooruit. Eerst waren er de honderden bochten. The road to Pai.120 km waar we uren over doen. Maar we hebben geen haast, het uitzicht is prachtig. De laatste 10 km besluit Thailand ons te tonen dat het weldegelijk regenseizooen is. Bergen, bochten, links rijden én regen... vandaag is Hans onze held. Hij brengt ons veilig en zonder al te veel wagenziekte tot in Pai. En de rit was absoluut de moeite waard. Zowel voor de weg, als voor het eindpunt: Bueng Pai Farm. Mijn eerste indruk: ik wil hier morgen nog niet weg. Gelukkig heeft een dag hier 25u (zie foto), dat geeft ons toch een beetje extra tijd in dit kleine stukje paradijs. Tot morgen.
1) De muggen hier zijn echt wel een geval apart : je ziet ze niet, je hoort ze niet, ze zijn DEET 50% resistent en ze steken dwars door je kleren heen.
Gisterenmiddag zijn we met een taxi naar de luchthaven gegaan. In een van de winkeltjes hebben we shampoo gekocht die naar kokosnoot ruikt. Dat staat er op, maar ik heb hier al kokosnoten geroken (en geproefd) en dat ruikt helemaal anders. Maar de shampoo ruikt wel lekker. We hadden die nodig, want Hans is onze in een hotel vergeten. Door het zwemmen hebben we net rasta-haar gekregen. 
Een rit van anderhalf uur die uiteindelijk de hele namiddag en een flink stuk van de avond in beslag neemt.... zo weten we zeker dat we terug in Thailand zijn. In Koh Lanta om precies te zijn. Niet in het hotel dat we geboekt hadden -dat bleek bij aankomst gesloten wegens laagseizoen- maar in een gelijkaardig hotel met hutjes bij de zee. 8 stappen naar het strand, 14 stappen tot bij het zwembad. Moe gaan we hier niet worden. Iets minder woelig water en iets minder wolken en we zouden het gevoel hebben in een bounty-reclame te figureren. Maar over Koh Lante later meer. We blijven hier nog wel een poosje, een 5 nachten durende eeuwigheid.
Van wat we uit FB-statussen kunnen opmaken is het weer in België nauwelijks zomers te noemen. Ik zal dan ook niet uitwijden over de hitte in Cambodja, noch over hoe heerlijk het is om na zonsondergang een duik te nemen in het zwembad terwijl de vleermuizen over het water scheren. De Belgische kuststeden of pretparken zouden er lucht van kunnen krijgen en me verwijten dat ik mijn landgenoten wil overhalen naar Cambodja te reizen. Niets is minder waar, ik hoef geen Nederlands te horen op reis.
hey,
Hallo,
4u45 was het toen vanochtend de wekker genadeloos afliep. Vakantie noemen ze dat dan! Ik ga een maand vakantie nodig hebben om uit te rusten van deze reis. De reden van het vroege opstaan, onze overtocht naar Cambodja. We hebben ons goed geïnformeerd. De belangrijkste tips: vroeg vertrekken om de massa voor te zijn, geld en bagage goed in de gaten houden. 
Zodra ik terug ben van deze reis moet ik dringend langsgaan bij Annemie, de vroedvrouw die me heeft geholpen om de meisjes op de wereld te zetten. Volgens mij is ze iets cruciaals vergeten bij de geboorte, het doorknippen van de navelstreng. 
Vandaag gaan we alweer op pad, terug naar waar ons Thais avontuur begon... Bangkok.
"Hoeveel hotels nog?" vraagt Yade.
Ayuthaya, een plaats van tegenstellingen en opsmuk. Je vindt er de prachtige, sobere tempelruïnes in Khmer stijl waaronder Wat Phra Mahathat met het beroemde hoofd. Maar je vindt er ook meer protserige exemplaren zoals Wat Phanan Choeng, een tempel vol rood en goud met een 19 meter hoge Boedha omgeven door 84000 kleinere exemplaren.
I want to ride my bicycle.
Niet dat we haast hebben. Maar Yade probeert de tekst zo snel mogelijk te zingen. Zingen was bezigheidstherapie gisteren. En verhalen vertellen, uno-spelen en nintendo. Want gisteren was het een 'reisdag'. Heel vroeg opstaan (6u) om te ontbijten en de trein te nemen naar Phitsanulok. We hebben geluk, we kunnen kiezen tussen de expres en de snelle. Lees de trage en de hele trage. Treinen in Thailand... op hun snelst heb je nog steeds het gevoel dat je ze rennend zou inhalen. En anderhalf uur vertraging oplopen is geen uitzondering. Het is pas 17u als we in Phitsanulok aankomen. Dan nog een busrit van een uur naar Sukothai. En dan waren we nog niet op bestemming. 15 km in een tuktuk later wel.
om een dergelijke reis met kinderen te maken, dan kunnen we je bij deze geruststellen. Doen!
een olifant!
Kinderen maken hun eigen reis. Zoveel is ondertussen duidelijk. Wat je vooraf ook voor hen plant, ze kiezen zelf wat ze interessant vinden. Zoals gisterenavond, toen we na het zwemmen nog even het hotel uitgingen voor een late hap. Op straat zagen ze een eetkraampje waar ook frietjes geserveerd werden. De goudgele staafjes verblindden hen. Ze moesten en zouden frietjes eten. Voor ons werd het de slechtste maaltijd sinds we voet gezet hadden op Thaise grond, maar de dames waren tevreden. 
