Ter land, ter zee en in de lucht... maar dan zonder het kunst en vliegwerk en zonder de crash waar iedereen vooraf al op zit te hopen. (Want geef toe, dat was toch de enige reden waarom we vroeger massaal naar dat programma keken, dat en het feit dat we vroeger niet over digitale tv met een honderdtal kanalen beschikten, noch over dvd's of zelfs iets banaals als afstandsbediening. BRT 1, BRT 2, NED1, NED2 en RTBF, dat was het. En als je daartussen wou wisselen moest je rechtstaan.) Maar ik dwaal af. Bangkok dus. We werden vandaag op sleeptouw genomen door een BKK-kenner. We hadden er in de loop van de reis al drie nachten Bangkok opzitten, maar rondrijden in taxi's of tuktuks was in niets te vergelijken met wat we vandaag van deze immens grote stad te zien kregen door gebruik te maken van metro, skytrain, longtail en een soort busboot. De klongs hebben op ons het meeste indruk gemaakt en we zouden er graag op een zonnigere dag nog eens een boottocht door maken (vanochtend was het net aan het regenen). Op het water lijkt het of je in een andere stad terecht bent gekomen, een stad met veel groen. Hoe armzalig de paalwoningen er soms ook uitzien, haast overal staan potten vol bloemen en planten. De Wat Arun en Wat Pho waren wel mooi, maar wat wats betreft zijn we de afgelopen weken te zeer verwend geweest. Wat wel tot onze verbeelding én onze zintuigen sprak was de wijk rond Wat Pho. Kraampjes vol gedroogde vis, massageolie, amuletverkopers, eetstalletjes... alles lijkt er ouder en authentieker. Van sommige bussen vraag je je af hoe die in hemelsnaam nog in beweging te krijgen zijn. Vandaar richting koninklijk paleis waar we na een korte tijd de boodschap kregen 'vreemdelingen buiten' omwille van een louter Thaise ceremonie. De smaragden budha hebben we daardoor niet kunnen zien, maar ter compensatie hoefden we geen inkom te betalen. Nog tijd genoeg om te gaan shoppen. En waar kun je dat beter doen dan op Khao San Road, het toeristische mekka van Bangkok? De meisjes waren in hun nopjes. De resterende Baths brandden nog steeds in hun zakken. Een paar uur later hadden we zelfs niet meer de fut om af te dingen als ze weer iets gevonden hadden dat ze ECHT wilden. Hoe sneller hun geld op was, hoe sneller we iets konden eten en van de slentermarteling verlost waren. Morgen nog een laatste dag, een laatste blogje...
