100%, zo zeker was de wasdame dat er niets verloren of verwisseld kon zijn, want ze had niets samen met onze kleren gewassen. Helemaal niets. Vreemd dan dat er een slipje tussenzat dat niet van mij was. Of ze misschien wist hoe dat er tussenkwam, vroeg ik terwijl ik haar het stukje intieme stof overhandigde. Dat bleek van de wasdame zelf te zijn, maar van ons had ze niets meer. Echt niet. "Wat kan jij boos kijken," fluisterde Hans. Ik was niet boos, maar in de loop der jaren heb ik met vallen en opstaan geleerd dat je bij sommige mensen niets bereikt als je vriendelijk blijft. Dus moet je soms een boos masker opzetten, een boze stem gebruiken en plots duiken dan toch de vermiste kledingstukken op. In mijn ideale wereld zou gewoon vragen moeten volstaan. Maar ja... In mijn ideale wereld zouden we er evenmin een halve dag over doen om van Koh Lanta in Surat thani te geraken. Dan zouden we meteen de juiste informatie krijgen, geen onduidelijk aantal tussenpersonen moeten betalen, geen nutteloze uren zitten wachten op plaatsen waar je het gevoel krijgt een melkkoe te zijn om vervolgens met kleurrijke stickers op de borst in de juiste veewagen de baan op gestuurd te worden. Even vreesden we ervoor, maar we geraakten gelukkig wel op tijd op de nachttrein naar Bangkok. Een rit in de nachttrein duurt ontzettend lang, toch het heeft zo zijn voordelen. Het personeel is ontzettend vriendelijk, je slaapt terwijl je rijdt dus je hoeft je niet te ergeren aan het stapvoets rijden, je spaart hotelkosten uit en je krijgt er gratis wat couleur locale bij. Het enige minpunt is dat het soms lijkt of je in een koelcel slaapt. Bij aankomst in Bangkok was onze houdbaarheidsdatum nog niet verstreken, maar die van de reis jammer genoeg haast wel. Een taxirit later hadden we onze laatste bestemming bereikt: Sukhumvit. Vandaag stond er maar één ding op de planning, shoppen, dat hadden we de meisjes al weken beloofd. Hun geld brandde ondertussen in hun zakken, er was geen houden meer aan. Op naar Chatuchak, één van de grootste weekendmarkten ter wereld. Dagelijks komen er zo'n 200000 bezoekers. En in dat wespennest van winkels, kraampjes en bedelaars lopen we Rudi tegen het lijf. We zouden elkaar vandaag sowieso terugzien maar hadden nog niets afgesproken, geen uur, geen plaats.... Waarom een gsm gebruiken als het ook zo lukt in een stad als Bangkok? En dan nu het belangrijkste nieuws van de dag... (trommelgeroffel en trompetgeschal) we hebben op de markt een frangipani gevonden, mijn lievelingsbloem. Nu hopen dat hij de terugreis en het koudere klimaat overleeft.
29-07-2012, 00:00 geschreven door Inge Reacties (0)
27-07-2012
Dag dag tuk tuk
In onze laatste dag op Koh Lanta genieten we van alle fijne dingen die dit eiland te bieden heeft: zalig weer, lekker eten op pittoreske plaatsjes, de wind door onze (helmloze) haren, het gevoel vrij te zijn, ons eigen ritme volgen, zorgeloos leven, nieuwe dingen ontdekken, cruisen door natuurpracht. Tijdens het rijden lijkt het alsof we al een eeuwigheid samen de tuktuk besturen, iedereen kent zijn rol. We gaan hem missen, onze batmobiel. Heel even droomde ik over in Belgïë rondsnorren in zo'n ding, tot Hans me aan de temperatuur in ons land herrinnerde. Niet dus. Om nog niet te spreken over de verschillen in veiligheidsvoorschriften. Met dat ding raken we vast niet door de technische keuring, en als dat wel het geval zou zijn, zouden we na enkele meters vast van de weg geplukt worden wegens te traag. Tenzij we hem kunnen laten registreren als landbouwvoertuig. De lokale bevolking heeft een ander idee over veiligheid. Rijden met een baby op de arm op de motor... geen probleem, uiteraard zonder helm. Peuters die alleen vlakbij een drukke straat spelen... waarom zou je je daar zorgen om maken? Met vier op een scootertje... hoezo is dat geen familievoertuig? Zijn wij overdreven bezorgd? Zijn zij roekeloos? Of heeft het met hun rotsvaste geloof in reïncarnatie te maken? Hoe dan ook, we merken wel dat de meisjes na 5 weken Thailand meer op junglekinderen beginnen te lijken. Wilde haren, wangen vol sproeten, kleren die nooit helemaal echt schoon geraken, een gebruinde huid vol muggenbeten en schrammen. Maar ze stralen vooral meer 'naturel' uit. De reis heeft ons als individu veranderd, maar ook als gezin. We zijn een hecht blok. Eigenlijk is het een wonder dat we elkaar nog niet in de haren gevlogen zijn na al die weken zo dicht op elkaars huid gezeten te hebben.
Enkele uitschieters vandaag: -Toevallig stuiten we op het eerste dorpje van dit eiland (gypsy-village). De mensen leven er nog steeds zoals vroeger. Interessant om te zien en tegelijk geeft het ons een onbehaaglijk voyeuristisch gevoel. Hier passen wij niet. -In de Butterfly farm zien we niet veel vlinders, wel veel kruiden, planten, een civetkat en prachtige mini-uiltjes. -Hans en Yade zijn gebiologeerd door de reusachtige, afstotelijke vis die hen door het glas wil aanvallen. -Een speeltuin met speelse, kleurrijke fitnesstoestellen. -De muziekkeuze van Jack.
Minst leuk : -dat we ons sterk bewust zijn van het feit dat de vakantie er bijna op zit -dat er kledingsstukken vermist zijn nadat ze op bezoek geweest zijn bij de laundry-service. Of is dit gewoon een dienst van de wasvrouw zodat we in Bangkok wat meer rugzakruimte hebben om te gaan shoppen? -dat we die 37 Toyota Camry's hier in Thailand zelfs aan de straatstenen niet kwijtgeraken
27-07-2012, 15:03 geschreven door Inge Reacties (0)
26-07-2012
Koh Lanta saai? Echt niet!
"Zullen we vandaag de westkant van het eiland bekijken en dan langs de punt weer omhoog naar het hotel rijden?" Ja, dat leek ons wel wat. Het beloofde een ontzettend warme dag te worden dus lang bij het zwembad zitten zou toch geen goed idee zijn. Eerste stop: een waterval. Van de lekkere-taarten-bakkende-eigenares van de 'German Bakery' hadden we gehoord dat de waterval niet groot was, maar dat de omgeving wel mooi was. De omgeving was inderdaad mooi. Maar of het de omgeving van de waterval was... daar zijn we niet zeker van. We zagen water, en het viel. Zo'n twintig centimeter. De Tiger Cave dan maar. De tuktuk hadden we al een poosje langs de kant van de weg laten staan. Hij was niet jungle-proof. Evenmin nailproof. Een lekke band... Die merkten we op toen we na een wegversperring de zoektocht naar de grot gestaakt hadden. Gelukkig was er vlakbij een werkplaats waar enkele jongens aan scooters zaten te sleutelen. Tien minuten en een band-brand later waren we alweer op weg. (Er werd op de lek iets gekleefd wat vervolgens in de fik gestoken werd. Kwestie van het met de rest van de rubber te laten versmelten misschien? Hoe dan ook, het werkte. Experts in rubber waren het. Dat kan ook niet anders met die gigantische plantage rubberbomen in hun achtertuin.) Tijdens de rest van de tocht leerden de meisjes alles over balans, acceleratie en hellingsgraad. Een stijging van 9%: in derde versnelling, allemaal naar voor leunen Een daling van 3%: een makkie Een stijging van 12%: in tweede versnelling, allemaal naar voor leunen en de laatste meters doet Hans even of de motor een step is. Een daling van 14%: we schuiven een beetje naar achter en storen Hans niet in zijn concentratie Een stijging van 16%: in eerste versnelling, iedereen naar voor en de laatste meters spring ik er uit om bij te duwen Een stijging van 19%: in eerste versnelling, iedereen naar voor en al heel snel spring ik er uit om bij te duwen, om vervolgens naar zuurstof happend de achtervolging in te zetten. Tussendoor: Uitgelachen worden door de lokale bevolking, toeristen met een tuktuk aanraden om rechtsomkeer te maken, lekker eten in een eethuisje en de meisjes prijzen omdat ze zulke goede co-piloten zijn.
Belangrijke tips voor als je met een tuktuk zelf het eiland wil verkennen: -als er op de kaart geen weg staat, dan is er in het echt ook geen weg, denk dus niet dat je volledig rond het eiland geraakt -trek als co-piloot sportschoenen aan -neem zo mogelijk extra zuurstof mee -een grote fles water is ook bijzonder handig -fruit van een lokaal marktje is een lekkere versnapering voor onderweg -neem het fruit uit de tuktuk als je even naar de zee gaat kijken, anders zijn de apen met je fruit weg (en nee, ik heb het niet over Yaël en Yade, maar over echte exemplaren) -houd steeds in het achterhoofd dat het deze avonturen zijn, die nadien het langst zullen blijven hangen, het uitzicht zal vervagen, maar dat je samen de bergen getrotseerd hebt, dat blijft bij.
26-07-2012, 13:42 geschreven door Inge Reacties (2)
samen op de tuktuk
We zitten hier welliswaar in een paradijsje maar het idee om honkvast te blijven vonden Inge en ik na een paar dagen luieren aan strand en pool maar niks. "Laat ons brommertjes huren !" zei ik. Maar dat vond Inge te gevaarlijk voor de meisjes, ze zijn het tenslotte niet gewoon om achterop een scooter te zitten. Dus zijn we voor een tuktuk gegaan, de ideale oplossing, mobiel en plaats genoeg voor iedereen. We zijn dus al 2 dagen Koh Lanta onveilig aan het maken met onze eigen tuktuk. Het links rijden lukt al heel aardig, alleen die zware zijspan aan dat lichte scootertje is best wel wennen. Het is konstant werken om dat ding mijn wil op te leggen want het wil steevast de andere kant op. De romantische idee van zalig te cruisen met een zijspan is bij mij al behoorlijk bekoeld, langs de andere kant is mijn respekt voor tuktuk chauffeurs exponentieel gestegen. Maar... we zijn mobiel, we ervaren het eiland op een fijne manier en we komen op de lekkerste plekjes.
Een paar tuktuk anekdotes: - wist je dat je met een tuktuk een wheelie kan maken ? - we worden hier steeds ingehaald... een totaal nieuwe ervaring voor mij - hier zijn wij de zondagschauffeurs - bergop gaat een wandelaar ons nog gezwind voorbij - totaal onverwacht kom je hier zalige verrassingen tegen zoals een Duitse patisserie.
- niets is zo leuk als de geur en de sfeer van een lokale markt - onze zin om ons ooit te vestigen op een plaatsje zoals dit wordt met de dag groter
Kortom, we hebben fun en na nog een dag of 2 zal dit eiland geen geheimen meer voor ons hebben.
26-07-2012, 03:10 geschreven door Hans Reacties (1)
25-07-2012
Lijstje
Even geen lijst met nieuwe dingen, maar met dingen die we gaan missen als we terug in België zijn:
Yade: wilde lychees, verse ananas, verse mango, pannenkoeken als ontbijt, de golven, laat gaan slapen, elke dag naar een restaurant gaan, het eethuisje Cook kai, in hotels slapen, tuktuks, vliegen in een vliegtuig, een hele dag doen waar je zin in hebt, de Bath Yaël: Thailand zelf, reizen (ze heeft besloten later reiziger te worden en eerst de hele wereld te bekijken en dan te kiezen waar ze permanent gaat wonen), de zon, het gevoel rijk te zijn, veel vers fruit, elke dag zwemmen, in bikini rondlopen, geen school hebben Inge: de warmte, de zee, de zee van tijd met mijn drie schatten, groene curry, de sproeiers bij de wc, ons blog, dat fruit hier zoveel lekkerder proeft, benen hebben die er voor even niet uitzien als melkflessen, mijn tempel, op blote voeten lopen in een winkel of op restaurant, het gypsy-gevoel Hans: Alles! Zullen we verhuizen?
25-07-2012, 12:34 geschreven door Inge Reacties (1)
Overhaaste conclusies? Nee, dank u.
De verhuis naar de nieuwe hut deed me
denken aan het verhaal van de boer die zijn paard kwijtraakte. We hadden blij kunnen zijn met de
lagere prijs, vervolgens hadden we ons kunnen ergeren aan ons
schameler verblijf, het ontbreken van bad of warm water en aan de
lek in het plafond. Om vervolgens weer opgelucht te zijn met de
noodzakelijke verhuis omdat de kamer waar we voordien in verbleven
bij diezelfde regenbui liters water te slikken kreeg door de spleet
onder de voordeur...
We deden niets van dat alles. We
speelden uno en aten tomkakai. Want wat is goed en wat is slecht?
25-07-2012, 07:30 geschreven door Inge Reacties (2)
24-07-2012
(on-)zinnige weetjes in afwachting van de tuktuk
Wist je dat: -we volgende week terug in België zijn -we daar niet naar uitkijken -zelfs de meisjes 5 weken te kort vinden -we al aan het dromen zijn over onze volgende reis -het blog dagelijks 30 à 35 unieke bezoekers heeft -ik op pagina 2 ons blog aantref als ik tomkakai google -Hans elke dag tom ka kai zou kunnen eten -het noorden van Thailand véél goedkoper is -de meisjes hier (in tegenstelling tot thuis) haast nooit ruzie maken -heel wat hotels hier op Koh Lanta verwoest zijn door de storm afgelopen maand -het heropenen van de bar na de storm gisteren gevierd werd met een vuuract -we geen zin hebben om naar huis te komen -Yaël een zesde zintuig heeft voor fototoestellen -Yaël beschikt over een foto-smile -Yade verslaafd geraakt is aan de Hulk (en aan Oreo koekjes) -we ondertussen in een ander hutje logeren (het onze was al geboekt toen we vroegen om te verlengen) - iets verder van de zee en het zwembad, maar veel goedkoper -dat het hier op 5 minuten van dag naar nacht overgaat -de zonsondergang zeer mooi is -de tuktuk er ondertussen is -we de komende dagen gaan zijspan-tuktuk-rijden -dat we die nog even niet gaan gebruiken omdat het nu ontzettend hard aan het regenen is -dat de bruine kleefband op ons plafond de regen niet tegenhoudt (wat de lagere prijs van dit hutje kan verklaren) -men in dit hotel denkt dat ontbijtpannenkoeken koud gegeten worden aangezien ze na het bereiden standaard tien minuten op de toog blijven staan tot ze naar de tafel gebracht worden -we écht nog niet naar huis willen -Hans een 'ThomasCookje' overweegt
24-07-2012, 06:27 geschreven door Inge Reacties (1)
23-07-2012
Nooit meer, maar dan ook nooit meer!
Gisterenochtend gingen we met een boot een ritje doen. Geen privéboot zoals verwacht. We gingen met een volgepropte bus naar de boot. Tijdens het varen werd ik misselijker en misselijker door de beweging van de boot. Toen heb ik op een bepaald ogenblik aan mama een zakje gevraagd, en beee alles eruit. Nadat dat gebeurd was nam ik een besluit: ik ga nooit meer, maar dan ook nooit meer op een boot. Als we vier keer gestopt waren om te snorkelen, gingen we terug naar het eiland waar we vandaan kwamen. Een duitse vrouw was haar zonnebril kwijt geraakt. Iedereen hielp mee zoeken. Vandaag bleek dat Hans hem had. Hij dacht dat het de bril van mama was. Ik moet toegeven hij leek er fel op. Toen we aankwamen was ik dolgelukkig. Met een busje gingen we naar het hotel. In het busje zaten Nederlanders. Nu blijven we nog een week in Thailand.
joepiejajeeeeeeeeeeeeeeeeeee
23-07-2012, 11:11 geschreven door Yaël Reacties (1)
Back to boring
Onze
eerste georganiseerde excursie tijdens deze reis, op aanraden van
onze buren een sympathiek stel uit Nieuw Zeeland met twee
zoontjes. Het zag er op papier wel interessant uit: een longtail-boot
zou ons aan het strand komen oppikken voor een dag vol snorkelfun.
Vier paradijselijke eilanden, een magische grot, lekker eten en dat
in aangenaam gezelschap. Onze
blik was op de zee gericht, maar een pick-up truck stond ons voor het
hotel op te wachten. De wagen leek al vol te zitten en toch moesten
we er nog met 8 in. Geen probleem in Thailand. Er is altijd plaats
voor een passagier extra, zelfs voor 8. Longtail...check.
Zee...check. Eilanden...check. Snorkelen in volle zee tussen
honderden vissen... check. Maar
op de folder stond niets over hysterisch huilende kinderen als de
boot te vervaarlijk schommelde, noch over passagiers die pilletjes
slikten tegen zeeziekte alsof het tictacjes waren, noch over
passagiers die niet over dergelijke pilletjes beschikten en hun
maaginhoud als visvoer de zee in dumpten. Samen
zeeziek zijn... het schept een band, al was het niet het gezellige
uitje dat we in gedachten hadden. Na een dergelijke ervaring vinden
we saai best wel aantrekkelijk en besluiten 5 dagen extra aan onze
strandvakantie te kleven. Het
paradijselijke eiland maakte veel goed en tijdens de terugtocht wanen
we ons zowaar in de Splash in Walibi. De meisjes slagen er zelfs in
om in slaap te vallen. Toch
plannen we voorlopig geen boottochtjes meer. Yaël wil niet in
een boot waar geen bus op past.
Wat
we zelf doen, doen we blijkbaar beter. Dus vanaf morgen scheurt Hans
over de wegen met een tuktuk. Nou ja, scheuren... die dingen halen
nauwelijks 30 km per uur.
Daar
kwamen we gisteren achter: Yade beschikt over een ijzersterke maag,
Hans kleurt geel bij misselijkheid, Yaël durft in volle zee te
springen om tussen de vissen te zwemmen (ook al was het vooral om zo
snel mogelijk van de boot af te komen), en nog lang nadat je van een
boot stapt denkt je lichaam dat je op zee zit.
100%, zo zeker was de wasdame dat er niets verloren of verwisseld kon zijn, want ze had niets samen met onze kleren gewassen. Helemaal niets.
In onze laatste dag op Koh Lanta genieten we van alle fijne dingen die dit eiland te bieden heeft: zalig weer, lekker eten op pittoreske plaatsjes, de wind door onze (helmloze) haren, het gevoel vrij te zijn, ons eigen ritme volgen, zorgeloos leven, nieuwe dingen ontdekken, cruisen door natuurpracht. Tijdens het rijden lijkt het alsof we al een eeuwigheid samen de tuktuk besturen, iedereen kent zijn rol. We gaan hem missen, onze batmobiel. Heel even droomde ik over in Belgïë rondsnorren in zo'n ding, tot Hans me aan de temperatuur in ons land herrinnerde. Niet dus. Om nog niet te spreken over de verschillen in veiligheidsvoorschriften. Met dat ding raken we vast niet door de technische keuring, en als dat wel het geval zou zijn, zouden we na enkele meters vast van de weg geplukt worden wegens te traag. Tenzij we hem kunnen laten registreren als landbouwvoertuig.
"Zullen we vandaag de westkant van het eiland bekijken en dan langs de punt weer omhoog naar het hotel rijden?"
We zitten hier welliswaar in een paradijsje maar het idee om honkvast te blijven vonden Inge en ik na een paar dagen luieren aan strand en pool maar niks.
Even geen lijst met nieuwe dingen, maar met dingen die we gaan missen als we terug in België zijn:
Wist je dat:
Gisterenochtend gingen we met een boot een ritje doen. Geen privéboot zoals verwacht.
