Van wat we uit FB-statussen kunnen opmaken is het weer in België nauwelijks zomers te noemen. Ik zal dan ook niet uitwijden over de hitte in Cambodja, noch over hoe heerlijk het is om na zonsondergang een duik te nemen in het zwembad terwijl de vleermuizen over het water scheren. De Belgische kuststeden of pretparken zouden er lucht van kunnen krijgen en me verwijten dat ik mijn landgenoten wil overhalen naar Cambodja te reizen. Niets is minder waar, ik hoef geen Nederlands te horen op reis. Vandaag hadden we een tweede ochtend tempels-kijken in Angkor gepland. Al had ik gisteren het gevoel dat tempel hier niet het juiste woord is. De ruïnes zijn prachtig, bij momenten haast adembenemend, maar geen enkel ogenblik had ik gisteren het gevoel heilige grond te betreden. Het sacrale was misschien verbleekt door jaren van massatoerisme, ofwel was het er nooit geweest. Een kleinere tempel sprong er in het programmaboekje uit. "Daar moet ik heen' dacht ik toen ik het las - ook al stonden er geen sterren bij en werd het beschreven als een niet-toeristische, kleinere ruïne in het bos. Of net daarom? Ik liet me door onze tuktukchauffeur van ruïne naar ruïne brengen, genoot van Bayon, van het uitzicht bij Phnom Bakheng, bewonderde de poort. Maar het bleef aan de oppervlakte, het kwam niet binnen. Een vlieg wél. In mijn oog. Met brandende pijn tot gevolg. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan wist ik. Niet het huidige, maar eentje uit een ver verleden. Chapel of the Hospital, de chauffeur vond het eerst zelfs niet, zo klein en afgelegen was het. Maar nog voor hij gestopt was, stond ik al op de grond. Voor één keer wachtte ik niet op de meisjes, maar rende het pad af naar 'mijn tempel'. Want zo voelde het. Als thuiskomen. "Waarom huil je mama?" En dan schieten woorden te kort voor het gevoel dat je krijgt als levens elkaar lijken te kruisen. "Is het nog steeds die vlieg?" Niet de vlieg, maar zoete pijn was het. Als wanneer je na vele omzwervingen een geliefde terugvindt en tegelijk weet dat je weer afscheid moet nemen. Maar veel tijd om daar bij stil te staan was er niet, mijn drie schatten eisten mijn aandacht op, voor een rit naar een restaurant. Mijn ziel was gevoed, tijd voor hun maag.
Reacties op bericht (1)
16-07-2012
Mooi
Hai reisgenoten,
Fijn om mee te kunnen lezen, mooi wat jullie schrijven! Het klinkt als een heerlijke reis met alle ingrediënten: goed gezelschap, bijzondere indrukken, te zoet fruit en vooral veel zwemmen ;-) Geniet ervan! Veel groetjes, sebastian!
