Onze eerste georganiseerde excursie tijdens deze reis, op aanraden van onze buren – een sympathiek stel uit Nieuw Zeeland met twee zoontjes. Het zag er op papier wel interessant uit: een longtail-boot zou ons aan het strand komen oppikken voor een dag vol snorkelfun. Vier paradijselijke eilanden, een magische grot, lekker eten en dat in aangenaam gezelschap. Onze blik was op de zee gericht, maar een pick-up truck stond ons voor het hotel op te wachten. De wagen leek al vol te zitten en toch moesten we er nog met 8 in. Geen probleem in Thailand. Er is altijd plaats voor een passagier extra, zelfs voor 8. Longtail...check. Zee...check. Eilanden...check. Snorkelen in volle zee tussen honderden vissen... check. Maar op de folder stond niets over hysterisch huilende kinderen als de boot te vervaarlijk schommelde, noch over passagiers die pilletjes slikten tegen zeeziekte alsof het tictacjes waren, noch over passagiers die niet over dergelijke pilletjes beschikten en hun maaginhoud als visvoer de zee in dumpten. Samen zeeziek zijn... het schept een band, al was het niet het gezellige uitje dat we in gedachten hadden. Na een dergelijke ervaring vinden we saai best wel aantrekkelijk en besluiten 5 dagen extra aan onze strandvakantie te kleven. Het paradijselijke eiland maakte veel goed en tijdens de terugtocht wanen we ons zowaar in de Splash in Walibi. De meisjes slagen er zelfs in om in slaap te vallen. Toch plannen we voorlopig geen boottochtjes meer. Yaël wil niet in een boot waar geen bus op past.

Wat we zelf doen, doen we blijkbaar beter. Dus vanaf morgen scheurt Hans over de wegen met een tuktuk. Nou ja, scheuren... die dingen halen nauwelijks 30 km per uur.

Daar kwamen we gisteren achter: Yade beschikt over een ijzersterke maag, Hans kleurt geel bij misselijkheid, Yaël durft in volle zee te springen om tussen de vissen te zwemmen (ook al was het vooral om zo snel mogelijk van de boot af te komen), en nog lang nadat je van een boot stapt denkt je lichaam dat je op zee zit.