100%, zo zeker was de wasdame dat er niets verloren of verwisseld kon zijn, want ze had niets samen met onze kleren gewassen. Helemaal niets. Vreemd dan dat er een slipje tussenzat dat niet van mij was. Of ze misschien wist hoe dat er tussenkwam, vroeg ik terwijl ik haar het stukje intieme stof overhandigde. Dat bleek van de wasdame zelf te zijn, maar van ons had ze niets meer. Echt niet. "Wat kan jij boos kijken," fluisterde Hans. Ik was niet boos, maar in de loop der jaren heb ik met vallen en opstaan geleerd dat je bij sommige mensen niets bereikt als je vriendelijk blijft. Dus moet je soms een boos masker opzetten, een boze stem gebruiken en plots duiken dan toch de vermiste kledingstukken op. In mijn ideale wereld zou gewoon vragen moeten volstaan. Maar ja... In mijn ideale wereld zouden we er evenmin een halve dag over doen om van Koh Lanta in Surat thani te geraken. Dan zouden we meteen de juiste informatie krijgen, geen onduidelijk aantal tussenpersonen moeten betalen, geen nutteloze uren zitten wachten op plaatsen waar je het gevoel krijgt een melkkoe te zijn om vervolgens met kleurrijke stickers op de borst in de juiste veewagen de baan op gestuurd te worden. Even vreesden we ervoor, maar we geraakten gelukkig wel op tijd op de nachttrein naar Bangkok. Een rit in de nachttrein duurt ontzettend lang, toch het heeft zo zijn voordelen. Het personeel is ontzettend vriendelijk, je slaapt terwijl je rijdt dus je hoeft je niet te ergeren aan het stapvoets rijden, je spaart hotelkosten uit en je krijgt er gratis wat couleur locale bij. Het enige minpunt is dat het soms lijkt of je in een koelcel slaapt. Bij aankomst in Bangkok was onze houdbaarheidsdatum nog niet verstreken, maar die van de reis jammer genoeg haast wel. Een taxirit later hadden we onze laatste bestemming bereikt: Sukhumvit. Vandaag stond er maar één ding op de planning, shoppen, dat hadden we de meisjes al weken beloofd. Hun geld brandde ondertussen in hun zakken, er was geen houden meer aan. Op naar Chatuchak, één van de grootste weekendmarkten ter wereld. Dagelijks komen er zo'n 200000 bezoekers. En in dat wespennest van winkels, kraampjes en bedelaars lopen we Rudi tegen het lijf. We zouden elkaar vandaag sowieso terugzien maar hadden nog niets afgesproken, geen uur, geen plaats.... Waarom een gsm gebruiken als het ook zo lukt in een stad als Bangkok? En dan nu het belangrijkste nieuws van de dag... (trommelgeroffel en trompetgeschal) we hebben op de markt een frangipani gevonden, mijn lievelingsbloem. Nu hopen dat hij de terugreis en het koudere klimaat overleeft.
