Hot club de Gand is terug De oude getrouwe mensen in de bar en ook de wat meer avontuurlijke modale en postbop moderne jazz, (far out ) improvisatiemuziek ,avantgarde en experimentele (post)free jazz instant composer / concept matige ( "everything goes" als startpunt ) muziek vocabularium ..
Zoals vanouds is het altijd de woensdag-avond en -nacht te doen ; "Bart Maris invites" : het begint steeds met een klein concertje van de gasten , die ook meestal een jamsession( eigenlijk nog meer ( voor mij dan ) een werk-laboratorium dan uitsluitend meditatie en "gesprek " ) achteraf , inzetten /mogelijk maken
De spits werd dit jaar afgebeten door gave en begaafde tenorist Steven Delannoit , de momenteel erg in het oog lopende drummer Lander Gyselinck en een geweldig pianist : Jasper Huysentruyt... dat zijn mensen die ook regelmatig met elkaar spelen
Zeer goed en boeiend ...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Toen, ik ernaar vroeg vertelde de tenorist me dat zijn geprefereerde ( en referentie ?) toonaarden F en #F , zijn ( op piano uiteraard ) (#)Fis inwisselbaar met(b)A en(#)D // ((b)B(#)C E G is de aanvullende dodecafone hexatoon ) ( dat zijn samen zes tonen uit de octotonische ( BC) DbE F#F bAA (onderstreept is de hexatoon) en #C E G bB ( 4 x ndim M6 akkoorden --> ofde tonica van de 4 ontbrekende tonen dodecafonische viertoon )
Dat is voor mij ook altijd interessant om weten = het is namelijk een goede vingerwijzing : verwijzend naar de belangrijkste in het oog te houden speelbare voicing/ stapelingen (#)F op piano , (#)D op alto ), (#)G op tenor Zie verder ---> Playing along on alto (Tsjok45)
*De jamsession begon erg moeizaam met drie blazers a capella : altsax , trompet en , ventiel -trombone (Serge Hoste moest heilaas om 11.30 vertrekken ) Het leek eerst een beetje op het zich warm blazen en aftasten van het aanwezige potentieel ... Waarna de drummer , de tenorist en vooral de pianist ( die laatste uitgebreid ) "acte de présence" gaven ...
Maar het bleef vooral wachten op Bart Maris ... Die kwam er tenslotte toch nog aanzetten , en hoe ... Een grote verrassing ook ... Een onbekende maar geweldige Argentijnse pianist op doortocht in Gent begon een solo , ik pikte daarop in ..... Maris had er duidelijk ook zin in ...kwam meespelen met zijn gebruikelijk punch , doorzicht en briljante discours .. Van toen af aan was de jam (volgens mij) eigenlijk op goede kruissnelheid gekomen ... Zeker toen uiteindelijk een bassist ( Dries )de set kwam vervolledigen Het was bovendien weer de routineuze afwisseling van de aanwezige komende en gaande muzikanten ( wat een jamsession in feite altijd is ) Heel opvallend ( althans voor mij ) ; Thomas Campaert die het drumstel nogal uitgebreid ging bespelen alsof het handtrommels waren
Merkwaardig ook de aanwezigheid tot het allerlaatste vroege morgenuur , van de keigoede pianist Jasper Huyssentruyt en het beroeren van de piano door een aanwezige barytonsaxofonist ... joop vaderlander
P.S. Voor mij eindigde het allemaal nogal ongelukkig : Mijn instument liet het namelijk afweten( in de rechterhand het middenregister =voornamelijk de D klep en in de linkerhand het hoge E klepje dat het falsetto controleert ) .... Het enige wat ik nog kon doen in dat gedeelte van het bereik van mijn instrument , was het spelen van allerlei ( niet erg controleerbare ) harmonieken en ruis , die ik dus moest afwisselen met uithalen in het allerhoogste register en cirkustruuks door op mijn riet te bijten ....( leuk om doen , dat wel... maar ook erg vervelend want je houd er de volgende dag een kanjer van een pijnlijke geschonden onderlip ( en dito embouchure )aan over )
Maar goed , je moet je maar weten te redden .... Pianisten hebben het trouwens nog veel lastiger wanneer ze op onstemde (natuurlijke piano preparee ?=De oplossing was vroeger een beetje barrelhouse en"blue notes " jukejoint piano )en aftandse piano's hun plan moeten trekken ... Spelen op kapotte instrumenten ? indachtig de raad van Ornette Coleman en de Ellingtoniaanse saxofonist-clarinettisten :" "je moet je fouten weten om te bouwen tot jouw troeven" ... moet kunnen
Gelukkig viel de schade aan mijn oude vintage buesher aristocrat alto , nogal mee ; het enige wat was " verschwunden" waren een paar kurkjes die mede de oktaafklep regelen ... de reparateur kon het euvel de dag nadien op 5 minuutjes fixen ...( en ditmaal zijn die kurkjes goed vastgeplakt ... hoop ik ) Goed , want ik had mijn instrument pas de woensdagmiddag ..uit de revisie opgehaald .. en ik had er danig de smoor in om waarschijnlijk alweer elastiekjes aan het instrument te moeten knopen
Voor de tweede woensdagnacht van het seizoen waren alvast saxofoniste Audrey Lauro en bassist Rui Salgado in gezelschap van Bart Maris aangekondigd .......... Maandag 11 /10 ook al te gast in de El Negocito El negocito kon ik niet meepikken , Hot club deGand wél
Lauro & Co gaven één enkele korte maar goede set ( ze moesten de dag nadien vroeg uit de veren ? ze waren dus vlug weg ) : Alto , bass en een violist , in het gezelschap van Giovanni Barcella .... die knakkers zijn altijd knap bezig
De jamsession achteraf kon niet echt mislopen met geroutineerde mensen als Barcella en de later toegekomen Bart Maris ... Het duurde alweer erg lang vooraleer het ding op gang kwam ... Ook guitarist Mathias Van De Wiele kwam meedoen Jammer dat er geen bassist was ...
O ja , mijn alto is weer perfect bespeelbaar , met dank aan de reparateur ... en er was ook ene Sam op de piano
chromatic <-- C G bB bEFG(b)A D (G)bB D FG+4 (-)6M9 chromatic <-- C FG(b)AbB bEF (b)A C (F) C (b)E7 G (b)B C(m)(7)+4(-)6(-)9 ->chromatic
Hieronder vindt U een van mijn concept- bewerking voor alto : de belangrijkste tonen zijn = B DE ( DE= FG de hoogste graden van de akkoorden op piano )
Free Jazz is eigenlijk al een oud beestje ... vandaar dat haar veteranen tegenwoordig meer te vinden zijn in de necrologie van de kranten dan op de levende scène ... Bovendien zijn jazzmusici nogal eens op "jongere" leeftijd vogels voor de kat ....
ALTIST NOAH HOWARD
Noah Howard is op vrijdag 3 september 2010 tijdens een korte vakantie in Zuid-Frankrijk, overleden. Howard, die in Brussel woonde, werd 67.
De in 1943 in jazz-mekka New Orleans geboren saxofonist stond mee aan de wieg van de Free Jazz-beweging. Als saxofonist werd hij sterk beïnvloed door John Coltrane en Sun Ra. Omdat zijn muziek in de eigen VS maar matig aansloeg, verhuisde Howard naar Europa:
Ikzelf hoorde Noah voor het eerst in de late jaren zestig ;met tenorist Frank Wright( A. Ayler adept ) , Sunny Murray en Allan Silva ; op het legendarische byg-festival in Amougies ... Later mocht ik deze mensen ( minus Sunny Murray ) nog meemaken op het (laatste ) Gentse free jazzfestival in het Gravensteen
Het is misschien onnodig te zeggen ( maar ik doe het toch ) dat ik Noah Howard altijd heb beschouwd als een van mijn inspiratiebronnen die ik een paar keer life mocht meemaken ; de man maakte op mij in mijn jonge jaren als beginnend saxofonist een onuitwisbare , diepe en bevrijdende indruk (samen met de saxofonisten Robin Kennyatta en Archie Shepp die ik eveneens life mocht beluisteren)
(1) Noah Howard was echter zoveel meer dan een vroege free-jazzmuzikant
Alhoewel hij gewoonlijk wordt vastgeplakt aan Ornette Coleman brengt hij een meer "tenor"-achtige aanpak op de alt Al van bij het prille begin had hij een uitgesproken voorliefde voor "eenvoudige" uitgeschreven stukken ( ook meestal van eigen hand ) Net als ( geest en stijlgenoot ) tenorist Pharoah Sanders , waarvoor hij eigenlijk de ideale alt-versie is , ging hij latere jaren ook op zoek naar zijn afrikaanse roots , dat leverde bovendien net als bij Sanders, en veel later in zijn leven een diep engagement op met de afrikaanse world music ... waarvan hieronder enkele getuigen zijn te vinden ;
De alt klinkt op deze nummers ( vooral op 2, 3, en 4 ) heel erg als de keniaanse praise music en op de zuidafrikaanse altisten rond Dollar Brand en Chris Mc Gregor ( in het bijzonder Dudu Pakwana ) Ter vergelijking :
In 1966 behoorde altist Noah Howard tot de bevoorrechte avant-gardisten. Hij speelde sinds twee jaar saxofoon en nam in één jaar twee albums voor het ESP label op: " Noah Howard Quartet" (ESP 1031) en "Noah Howard at Judson Hall"(ESP1064), dat pas enkele jaren later werd uitgebracht. Het derde ESP album, gepland voor release in 1968 (ESP 1073), haalde de productiefase niet. Wel verscheen het album "The Black Ark" (Freedom 1969) met trompettist Earl Cross en drummer Muhammad Ali, dat een positieve ontvangst kreeg Werk was in de USA schaars, ondanks het feit dat hij in 1971 met Ornette Coleman, Sun Ra en Sam Rivers de New York Musicians Organisation oprichtte. Daarom koos hij in 1972 definitief de weg naar Parijs zoals meerdere al of niet getalenteerde lotgenoten.
In Europa, waar hij al sinds 1969 optrad met Frank Wright en Bobby Few, wist hij redelijk naam te maken in de 70-er en 80-er jaren met concerten in clubs en bij festivals. Het album "Schizophrenic Blues: The Noah Howard Quartet Live In Berlin (FMP 1977) werd opgenomen in de Berlijnse club Quartier Latin met trompettist Itaru Oki in Albert Ayler achtige free jazz stijl.
In de 70-er en 80-er jaren speelde Howard vaak samen met trompettist Earl Cross en de melodieuze geestgenoot en eveneens in Parijs bivakkerende pianist Bobby Few. Het samenspel met Few werd vastgelegd op het album "Traffic" (Frame 1983). Zonder Few probeerde hij in die periode tevergeefs zijn Afrikaanse muzikale roots te vinden in Kenia.
I am Lieve Fransen Noah 's wife since nearly 30 Years . I was with Noah when he had a sudden brain hemorrhage and he died in my arms in the hospital in Nimes 36 hours later . It was unbearable and at the same time good to be with him. I want to... thank all of you of the love and support . The only thing he would have liked is to continue living to share the music in his soul with all of us .Please continue his legacy and share photos and music with each other and with me. I will post more recent photos and text after being evacuated with Noah back to Tervuren where we lived for 18 Years Lieve 04 september
In de vroege jaren zeventig was Noah uiteraard geregeld present op de Gentse jazz-scène ( Damberd , Cirque Central , Abas Jour )inclusief de leiestreek (Zonnedans , D'hondt d'Haene ... ) Hij speelde in het Damberd een legendarische "cutting contest" met de engelse punk-jazz altsaxofonist Xero Slingsby ,( ook een van mijn altsax modellen ) die hem ( zo werd verteld ) bijna weg speelde qua virtuositeit en vooral zeggingskracht en afwisseling ...ik heb dat jammer genoeg gemist ...
Vanuit Belgie maakte hij tournees door de hele wereld. Met trompettist Youssef Yancy speelde hij regelmatig in de tweede helft van de 80-er jaren.
Howard schakelde langzaam over naar jazz rock middels de groep Today en vervolgens naar free funk met de cd "Migration" (1990), omdat er voor free jazz steeds minder emplooi was. Een kortstondige opleving met een free jazz tournee door de USA in 1997 bracht daar geen verandering in
Een veelbelovend, rumoerig gestarte free jazz loopbaan eindigde zo in betrekkelijke rust.
In Tervuren had Howard zijn eigen jazzclub en dito label,AltSax. In totaal blikte Howard 28 albums in.
Zijn laatste plaat, "Voyage" (2010), getuigde van Howards interesse in wereldmuziek.
Het album 'The Black Ark' uit 1969 wordt als zijn magnum epos beschouwd.
In memoriam Noah Howard
" MUSIC IS MY SOUL "
Noah is the "Preacher", his idea of the importance of the vibrations of sound as the 'it' behind all of the universe was both accurate and brilliant. (Robert Kaplan)
Als representant van de Amerikaanse avant-garde was Howard begin jaren zeventig in Frankrijk , Belgie en Nederland vaak te en daar dan doorgaans in gezelschap van tenorist Frank Wright.
Binnen het Frank Wright-Noah Howard Quartet gaf de altist met zijn lyrische aanpak tegenwicht aan het spierballenvertoon van Wright.
Howard werd in New Orleans geboren, zong daar in het kerkkoor en werd met het jazzvirus besmet toen hij de solo van tenorist Paul Gonsalves hoorde in de Newport-versie van Duke Ellingtons 'Diminuendo And Crescendo In Blue'. Trompet was zijn eerste instrument, maar op zijn zestiende koos hij voor de altsax. In 1965 verhuisde Howard naar New York, waar hij deel ging uitmaken van de toenmalige zwarte avant garde .
Twee jaar later vond het roemruchte festival voor nieuwe muziek in het Belgische Amougies plaats, het eerste bruggenhoofd van de jonge generatie vrije muzikanten uit New York in Europa. Velen bleven hier hangen; ook Noah Howard vestigde zich in Parijs, om later naar Brussel te verhuizen.
De Amerikanen waren overdonderd door de aandacht die ze in Europa van de pers, radio, televisie en platenfirma's kregen. "In drie dagen in Europa kreeg ik meer publiciteit dan gedurende de vijf jaar dat ik in New York zat," vertelde Howard Valerie Wilmer, de schrijfster van 'As Serious As Your Life'. "De belangrijkste invloeden, en niet slechts in muzikale zin, kwamen van saxofonisten John ColTrane en Albert Ayler. Ik heb veel met Albert gewerkt. Als personen en als artiesten waren Albert en ik erg close. Hij begreep mij, als jong artiest die iets wilde bereiken," zei hij ooit.
Zijn vroegste werk is gedocumenteerd op ESP Disk, Musidisc en een aantal andere kleine labels. Essentiële platen zijn 'The Ark' (1969), 'Live At The Village Vanguard' (1972), 'Message To South Africa' (1979) en 'In Concert' (1997). Op zijn meest recente cd, 'Voyage', die eerder dit jaar uitkwam, verwerkte hij niet-westerse invloeden.
Het zal je maar overkomen. Je bent geboren en getogen in New Orleans, je schopt het tot bandlid van Sun Ras Arkestra, brengt platen uit op ESP, tourt de wereld rond, wordt aanzien als één van de meestinvloedrijke post-Coleman saxofonisten uit de jazzgeschiedenis. En dan zit je plots in de lobby van een Brussels hotel te praten met een blogger
Je bent opgegroeid in New Orleans. An sich is dat al een mooie voedingsbodem om met muziek te beginnen, maar wat heeft je precies geïnspireerd om met muziek te beginnen?
Een verhaal dat altijd terugkomt, lees het maar na op mijn website, is dat ik een groot deel van mijn jeugd doorgebracht heb in een baptist church. Ik werd dus al vrij snel onderworpen aan gospel muziek, wat altijd wel een invloed zal blijven. De harmonie en de power die de muziek uitstraalde heeft altijd een effect op me gehad. Ik zong een tijdje in een koor en begon daarna trompet te spelen. Nu, trompet is niet bepaald mijn favoriete instrument om te bespelen. Je hebt maar 3 pistons, moet veel te hard blazen. Ik heb veel bewondering voor mensen als Miles Davis en Dizzy Gillespie die het wél deden. Maar ik begon dus saxofoon te spelen. Jazz was sowieso altijd dominant in New Orleans. Er zat gospel (1) in die muziek, veel latin invloeden.( spanish Tinge , caraibische muziek , creoolse muziek ) (1b) Je had al die muziek van Fats Domino, Ray Charles, Louis Armstrong(1c) etc Als je in New Orleans woonde werd je quasi onmiddellijk in die muziek gegooid. Zolang de rode draad in de muziek maar gospel(2) en blues(2) ( en NO. Rythm & blues (3) was, dan ging ik ervoor.
---> voor C major / Am6-7 (hexatoon) CD(E) FGA (BC)E of (pentatoon ) CD(E) FGA (BCE) CD FGAB CDEFGA FGABCE CD FGA / FGABC / FGA CE /
Belangrijkste power chords = FA Sol --> (dittie)CD FG = CF(C4 ) CG( C5) DG(D4) en sol la -->(Triad ) D(E) GA = DG (D4) DA(D5 ) (1.b)- voornamelijk gebaseerd op Shuffle ,(--> 2 .1.2.2.1. <--) habanera/Cromanti( 3.1 /2.2. 1.3/22 ) en lundu(-->1.2.1./2.2.<--) rythms en op het systematisch gebruik van tresillo's (op de cymbalen) waaronder de beguine (8/8 332 of 323 ) afgewisseld met Tchabada-figuren(op 4 triolen 3.21 /3. 3 en 3. 2 /2 2 .3 of 3.2/ 3. 22 ) op de ride cymbal en punta's op de high hat ... 1010 0101 0110 1001
< >(bell note(arsmstrong) B R L B= open bass R tèt stroke L= tàt stroke (1C.-) 4/8 -->111/0 <-- ( stop time ) 4/4 --->0/1 1 1 (mentho bass)
(2.-)Consensus Scales : 10 tonen toonladders Black Go(d)spell : CD(b)E FGA (b)B bD Dm7sus4 / (b)E (b)B afro-Blues :C D(b)E F (b)GA (b)B bD Am(5)67sus4 / F (b)B
Nota ; Daarbij worden de III de V en VII trap soms vervangen door een " blue note"verbuiging naar beneden Coltrane vervangt systematisch de ii (d) door de 9+(bE )
(3) Dr John , Voodoo rythms (8/8 : 112 /112(papa legba) , 121112 , 121/211 121/121 (choro)) Sly and the Family Stone ,Aretha Franklin , Ike & Tina Turner -Memphis bass = 2222/22211
Wat die gospel betreft zit die invloed er bij jou héél sterk in. Misschien zelfs nog meer dan dit bij Albert Ayler het geval was. Aanzie je de muziek die je maakt als iets spiritueel?
Niet persé religieus, maar zeker wel spiritueel. Ik denk dat het een algemeen feit is dat muziek in eerste instantie een projectie van een gevoel is en dàn pas een projectie van geluid. Het is waar als je zegt dat mijn muziek soms pure gospel is. Wat mij boeit aan gospel is dat het enorm uitgelaten is maar wel in functie staat van de harmonie. Dat is dan ook ongeveer wat ik probeer te doen met mijn muziek.*
* Maar dat betekent niet dat Noah Howard heel strak akkoordenschema's ging draaien of erger nog "platen" ging naspelen ( toendertijd ook een "must" in het Gentse mainstram millieu = een doodlopend straatje waar nog steeds ( vooral guitaristen, en niet van de minste ) in vast zitten ) Veel van het podium-werk van Noah in die voege europese jaren is practical joke showmanship en deels intuitief ...ik herinner me nog een plaatselijk beroemd/bekend jazztenorist uit het Gentse die hem een "harmonische kluns" vond ...een cirkusnummer
Hoe ben je voor de eerste keer in aanraking gekomen met freejazz en vrije improvisatie?
Mijn eerste aanvaring met free Music moet in 1956 geweest zijn toen ik naar Duke Ellington ging kijken in Newport (uitgebracht als één van de meest essentiële Ellington live lps, nvdr.). Tijdens Diminuendo and Crescendo in blue speelt Paul Gonsalves een legendarische 27-chorus solo. Vandaag is dat misschien niet de grote vernieuwing, maar we spreken hier van het pre-Coltrane tijdperk. Later ging ik dan in het Sun Ra Arkestra gaan spelen wat ook een logische keuze was toendertijd. Als jazzmuzikant raakte je bijna nooit in de grote bigbands als die van Count Basie of Duke Ellington. Het was een fantastische tijd. Op het ene moment waren we pure ragtime aan het spelen, 3 seconden later konden we al in space zitten. Het was magisch om met Sun ra te mogen werken.
In 1966 verschijnt dan plots, op het grote ESP label, je eerste plaat met eigen quartet. Hoe is dat gekomen?
Ik was op dat moment heel goed bevriend met Albert Ayler die toen de grote naam op ESP was. Hij had over me gesproken met Bernard (Stollman nvdr.). Hij zei letterlijk tegen Bernard je moet die gast uibrengen!. Dus wij op vraag van Bernard een soort repetitiedemo opgenomen. Toen we de tape lieten horen op zijn bureau vroeg hij plots: wanneer kunnen jullie opnemen?. Dat was een zaterdag. Nog voor ik kon vragen wat hij zei vroeg hij opnieuw: kunnen jullie komende maandag om 10.00 uur smorgens in de studio zijn?. We hadden op dat moment gelukkig al een band, maar echt veel hadden we nog niet samen gespeeld. Maar op de één of andere manier zijn we erin geslaagd om die plaat alsnog op te nemen.
Een andere essentiële Noah Howard plaat is ongetwijfeld the black ark die momenteel opnieuw gereleased wordt via Boweavil records. Het is vreemd dat quasi 90% van je werk beschikbaar is via ESP of via je eigen altsax records label. Hoe komt het dat een legendarische plaat als the black ark zolang in de obscuriteit verdwenen is? En hoe ben je bij Boweavil terecht gekomen?
Die plaat is destijds op polydor uitgekomen. Zij vonden het evenwel niet de moeite om die plaat opnieuw uit te brengen. Op een bepaald moment liep ik rond in Japan en zag ik die plaat plots liggen uitgebracht op een label waar ik nog nooit van gehoord had. Na een tijdje had je dan het internet waar de prijzen voor die originele plaat én zelfs de prijs van die bootleg enorm hoog was. Ik zat dus al even met het idee om de plaat opnieuw uit te brengen via altsax. Begin dit jaar moest ik optreden in de Spitz club in Londen met Peter Evans, Chris Corsano en John Edwards. Daar zag ik de man van Boweavil die me quasi direct vroeg om the black ark opnieuw uit te brengen. Ik vind het vooral super dat hij zowel een cd als een vinyl versie uit heeft. Het gekke is dat die plaat nog maar net uit is, en dat hij op cd bijna weer uitverkocht is.
Ook voor Arthur Doyle betekende deze plaat heel veel aangezien dit zijn eerste opname als muzikant was. Hoe kwam je bij hem terecht?
Ok, dit kan misschien wat vreemd klinken, maar de bedoeling was initieel om met Pharoah Sanders te werken op the black ark. Pharoah was op dat moment niet beschikbaar omdat hij een platendeal had. Arthur Doyle was toen net bezig. Hij komt uit de generatie die zowat op ons gevolgd is. Ik leerde hem kennen dankzij Sunny Murray, met wie hij op dat moment vaak speelde. Toen ik hem de eerste keer hoorde spelen dacht ik dit is gewoon dé nieuwe Pharoah. Hij was toen ook zo iemand zijn ding deed zonder enige vorm van compromis. Arthur Doyle was dan ook de meest natuurlijke keuze op the black ark. Een beetje zoals Mingus vrij toevallig Eric Dolphy ontdekte eigenlijk
Doyle was toen nog een nieuwe naam. Mohamed Ali kunnen we aanzien als je vaste drummer op veel platen. Ook Juma Sultan kennen we via zijn werk met Jimi Hendrix. Op the black ark vinden we nog een aantal minder bekende namen terug zoals Earl Cross en Leslie Waldron. Achteraf nog iets van hen gehoord? Is het een bewuste keuze om met nieuwere muzikanten te spelen?
Het grappige is dat heel veel mensen zo freaked out zijn als het op Juma Sultan aankomt. De kerel speelde inderdaad bij Hendrix, maar hing ook heel vaak bij ons. Er werd toen vaak gejamd en vooral mij was het dan ook normaal om Juma tussen 2 tours te vragen om op the black ark te gaan spelen. Earl Cross was een heel begeesterde trompettist die ook nog speelde met Archie Shepp en Rashied Ali quintet. Hij was een enorm talent en zeker één van de belangrijkste drijfveren op the black ark. Hij is jammer genoeg vrij snel overleden. Leslie Waldron is dan weer een ander verhaal. Ook hij was vrij nieuw en een enorm talent. Kort na de plaat heeft niemand ooit nog van hem gehoord. Hij was verdwenen en we weten niet waar hij nu is.
Net zoals op het meeste van mijn werk zijn er inderdaad een heleboel namen die op dat moment quasi onbekend waren. Maar uiteindelijk is dat geen alleenstaand feit bij mijn muziek. Charles Mingus werkte ook vaak met minder bekende muzikanten. Het was Mingus die me duidelijk maakte dat jonge muzikanten minder geblokkeerd zijn in hun eigen stijl en makkelijker jouw composities konden interpreteren. Ik begin met zon jonge kids dan meestal als geen gek te repeteren. Eens ze er klaar voor zijn neem ik de partituren weg en hops het resultaat is hopelijk een goeie freejazz plaat. Meestal werkt die chemie wel. The black ark was één van die monsteralbums waar alles gewoon perfect zat. Dàt voordeel en het feit dat die muzikanten vaak zelf hun eigen weg gaan binnen een nieuw generatie maakt het mijns inziens makkelijker om op die manier te werken.
Ontdek je tegenwoordig nog vaak muzikanten waar je snachts wakker van ligt
De eerste naam die onmiddellijk in me opkomt en eigenlijk in ieders hoofd zou moeten opkomen is Chris Corsano. Ik speelde met hem en Peter Evans in de Spitz. Corsano is zo iemand die op dezelfde manier met muziek omgaat als wij dat deden, maar met frisse ideeën en een verrassend nieuwe energie.
Nog interessant was je samenwerking op Uhuru Na Umoja met Frank Wright. Daar speelde je met Art Taylor op drums. Was dit de enige freejazzplaat die hij ooit opgenomen heeft?
Dat was echt leuk om te doen. We verbleven toen allemaal in Parijs. Ik en Frank Wright werden uitgenodigd door de mensen van BYG om daar een festival te spelen en 2 platen op te nemen. Eerst ging Frank (Wright) 2 platen opnemen, daarna ging er een onder mijn naam uitkomen. Maar Frank werd nooit betaald voor zijn 2 platen, en bracht ik er dus ook nooit een uit op BYG. Tenzij dan die Uhuru Na Umoja, die we met Art Taylor deden. Art had toen een klein drumstelletje staan waarop we altijd repeteerden. Ik zei tegen hem ok, ik moet morgen naar de studio, ga je mee? We repeteren 5 uurtjes, vragen of ze de machines willen opzetten en beginnen op te nemen. Ik schreef de muziek uit en we begonnen eraan. Er staat op de plaat dat het een Frank Wright plaat is, maar eigenlijk waren het mijn songs. Maar inderdaad, het is zowat de enige freejazz plaat die Art ooit opgenomen heeft. In Parijs waren we eigenlijk blij dat we elkaar hadden. Zelfs Kenny Clarke heeft nog opgenomen met ons.
Wat me opvalt in je carrière is dat je af en toe de brute gospelfreejazz afwisselt met een heel down to earth salonjazzplaat met 80 r&b en wereldmuziekinvloeden. Je laatste plaat desert harmony met Omar Faqir is ook daar een voorbeeld van. Is het een andere Noah Howard kant of past het eigenlijk gewoon perfect in het plaatje volgens jou?
Ik ga niet gaan zeggen dat het in het freejazz plaatje past, maar anderzijds ga ik het daarom zeker geen minderwaardig werk noemen. Ik reis heel vaak en soms vind ik het belangrijker om impressies te maken, schilderijen te maken met geluid. Desert Harmony werd gemaakt tijdens een lange reis die ik maakte naar het middenoosten. Freejazz is mijn stijl, gospel is mijn stijl. Maar het is normaal dat ik af en toe die andere invloeden, die wereld die voor me ligt ook wil opvangen.
Na deze opsomming van anekdotes, tours etc is het niet verwonderlijk dat ik me afvraag hoe je in Godsnaam al zo lang in Brussel woont en hoe je in het orkest van Paul Ambach (boogie boy) terecht gekomen bent?
Op een bepaald moment had ik een overkill aan tours die op me afkwamen. Nadat ik die afgewerkt had ben ik een tijdje in Afrika gaan verblijven. Gewoon, in alle rust en kalmte deed ik daar wat safaris. Ik leerde er een vrouw kennen die in België woonde, en voilà 25 jaar later zit ik er nog altijd. Het moet aan Paul Ambach zijn oren gekomen zijn dat ik daar verbleef en hij belde me om te vragen of ik in zijn band wou gaan spelen. Ik had op dat moment niet echt iets te doen dus deed ik dat uit amusement. Paul heeft een neus voor goeie muzikanten en de band die achter hem staat is quasi altijd steengoed. Hijzelf is ondanks zijn leeftijd nog altijd een beest van een frontman. Telkens als hij zijn micro in het rond zwiert vragen we ons nog af op wie de microfoon zal vallen.
Noah Howard/Bobby Kapp June 29, 2007 Live at The Empty Bottle/Chicago
American-born free jazz alto saxophonist Noah Howard has died at the age of 67 years early morning Friday, September 3rd, 2010... A free jazz artist of the 60s and 70s, Mr. Howard came to critical acclaim again after returning to free jazz in the 90s due to recorded efforts with Cadence Jazz among other labels...first recorded in 1966 and finding a lukewarm reception to his music he moved to Europe living in Paris then Brussels...(image of Noah Howard by Noah Howard)
( Lieve Fransen ) "He went everywhere, Africa, India, all over Europe... He met many musicians, many artists. He loved to see different music and the people making it."
He has recorded 28 records, among them Black Ark (1969), Live at the Village Vanguard (1972), Patterns Message to South Africa (1979), Live at the Unity Temple (1997), Live in Paris (2001), Dreamtime (2002), Desert Harmony (2007) and Voyage (2010).
Noah performed with Kenny Clarke, Sun Ra, Bougie Boy, Archie Shepp, Gino Vanelli (Diamonds Awards),Johny Dyani, Chris Mcgregor, New Jazz All Stars, Art Taylor, Takashi Kako, Michael Smith, Andrew Cyrille, Wilbure Ware, Sunny Murray, Bille Dixon, Itaru Oki, Clifford Thorton, Leroy Jenkins, Ray Applenton, Ivo Van Der Borght, Alan Silva, Rashid Ali, Bobby Few, Jan Verheyen, Khan Jamal, Francois Tusoues, Jack Gregg, George Brown, Art Lewis, Ron Burton, Walter Metz, Dirk Joris, Boulou Ferret, Art Ensemble of Chicago, Youssef Yancy, Louis Mohollo, Dave Burell, Han Bennick, Misha Mendelberg Oliver Johnson, Kent Carter, Frank Wright, Albert Ayler, Donald Garret, Jerome Cooper, Chris Henderson, Frank Lowe, Milford Graves, Ted Daniels, Jean Jacques Avenell...and many others
Het Gentse seizoen is alvast gestart in "El Negocito" ...
Vorige week was er een sessie met G Barcella , Manolo Cabras, een zangeres, en (onverwacht ) Patrick De Groote Heel eventjes ook de tenor van Jeroen Van Herzeele ( het was trouwens zijn verjaardag ), maar jammer genoeg had hij het verkeerde mondstuk meegebracht ...Jammer Uitgesteld is echter niet afgesteld ...
Giovanni Barcella, flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief : " ....Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt. Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens. Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen..."
El Negocitoging vollen bak voor de de tweede Barcella Monday Night Sessions; dees keer met Nilson Matta (US) en John Snauwaert (BE)
Oh ja , Barcella hield moeiteloos stand en vormde met N Matta een unieke tandem ....
Nilson Matta Bij het grote publiek minder bekend, maar onder muzikanten een grootheid op de contrabas Matta is één van de topbassisten van de laatste 20 jaar en is ritmisch ongeëvenaard.
Wereldklasse
Zonder uitzondering zijn er altijd lovende kritieken van pers en collega muzikanten. Sinds zijn aankomst in New York in 1985 is hij de meest gevraagde bassist van de top-Amerikaanse muzikanten. De lijst van artiesten met wie Matta heeft samengewerkt is erg indrukwekkend. Een kleine greep: Joe Henderson, Yo Yo Ma, Paquito D'Rivera, Gato Barbieri, João Gilberto en Hermeto Pascoal.
De oorspronkelijk uit Brazilië afkomstige Matta houdt zich tegenwoordig vanuit zijn woonplaats New York bezig met eigen projecten en het geven van onderwijs en masterclasses in binnen- en buitenland.
John Snauwaert is een muzikale ontdekkingsreiziger die steeds op zoek gaat naar contacten met andere culturen. Zo leerde hij in New York Nilson Matta kennen, een virtuoos bassist van Braziliaanse afkomst.
Snauwaert , bevestigde wat ik al had gehoord op jazz in 't Park Leuk om hem eens mee te maken in een kleine informele club ....hij speelde met groot gemak ,( in deze weliswaar voor een beslagen saxofonist ideale trio combinatie) allerlei flarden van thema's en enkele geweldige soli samples
Gedegen , beluisterbare mainstream van het modernere post-hardbop type ... Het ganse gebeuren werd terecht kort en (zeer) goed , gehouden ....
El Negocito wordt verwacht :
oktober
maandag Oktober, 4 2010 10:00 PM - the Barcella Invite: The Shoreditch Trio (IT) met Gianni Mimmo
maandag Oktober, 11 2010 10:00 PM - met Carlos Zingaro (PT), Rui Salgado (PT), Audrey Lauro (FR) en Bart Maris (BE)
maandag Oktober, 18 2010 10:00 PM -met Zeger Van Den Bussche (BE) e.a.
maandag Oktober, 25 2010 10:00 PM- met Will Bernard (US) e.a.
november
maandag November, 1 2010 10:00 PM - tbc
maandag November, 8 2010 10:00 PM - tbc
maandag November, 15 2010 10:00 PM- met Mäâk (BE)
maandag November, 22 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Dajo Session
maandag November, 29 2010 10:00 PM- met Anja Kowalski (D) en Ben Sluijs (BE)
december
maandag December, 6 2010 10:00 PM - the El Negocito Barcella / Lander Gyselinck Session
maandag December, 13 2010 10:00 PM - Barcella / Van Herzeele Duo
Jazz in' t Park kreeg dan toch nog wat zon toebedeeld op zaterdag en zondag . Maar de 17de editie zal de geschiedenis ingaan als een van de meest kille en waterachtige. Toch kwam er behoorlijk wat publiek opzetten. Hoeveel bezoekers er waren valt moeilijk te zeggen, geschat wordt ongeveer 14 tot 15000 voor de zes avonden. 'We hebben wel aangetoond hoe veelzijdig de Belgische jazzscène is', zei organisator Jan Schiettekatte
's Middags hadden de drie jonge musici van het Lab-trio met de aanstekelijke drummer Lander Gyselinck al een plezierige, meeslepende set gespeeld.
Zaterdagavond was een beetje een happening. Eerst met de band die oude getrouwe saxofonist John Snauwaert had samengesteld, met een jonge gitarist uit de New Yorkse scene Roni Ben-Hur en de Braziliaanse bassist Nilson Matta. Ook drummer Lionel Beuvens kwam meedoen.
Daarna herleefden de sixties; Gentenaar, bassist en beeldend kunstenaar Paul Van Gysegem had voor zijn sextet oude vrienden opgetrommeld. Het publiek was eerst wat verstomd, want ze speelden zowaar free jazz volgens de regels die in de sixties golden. Maar ze maakten er ook een show van met een nummer waarin Noel McGhie zijn trommels met zijn witte sjaal bewerkte
*De Beren Gieren kregen een veel betere gelegenheid hun kunnen ten toon te spreiden dan als de kop-afbijters op Gentjazz die speelden voor hooguit zestig man en in publiek-onvriendelijke omstandigheden ...
Alleen daarom al was jazz in 'tPark op die zaterdag al meer dan de moeite waard Het werd voor het pianotrio een "eclatante bevestiging van hun kunnen dat "schijnbaar" met het grootste gemak werd geserveerd...
Cecil taylor , McTyner , Lennie Tristano ,Monk (uiteraard kan geen enkel modern jazz musicus daaronder uit ) worden met grote ijver door kommentatoren ,waaronder ikzelf erbij gesleurd als" invloeden " Fulco Ottervanger gaf zich weer helemaal net zoals de rest van de Beren. : rechts : bassist Lieven Van Pee De Beren Gieren =(naar eigen zeggen )"Californian jazzrabitity "
Vandaag "hoorde" ik bijvoorbeeld vooral paralellen met een vroege Keith Jarreth ...zelfs een beetje Ramsay Lewis ( Geen wonder dat het Nathan Daems quintet van vorige week me af en toe herinnerde aan Charles Lloyd -achtige toestanden ) Ik vraag me af wat het volgende keer wordt? : Ach wat het zit gewoon allemaal in de vingers van dit als een goed geolied doorspelend en echt samenhangend triumviraat ( en er zit nog veel meer in , vermoed ik , dan we al hebben gehoord ) Die gasten zijn héél héél héél goebezig Heel afwisselend programma maar met een krachtige eigen sound en insteek als verbindend element .. Accescibility NOW : inderdaad ( soms romantisch maar nooit stroperig )maar bovendien boeiend van begin tot eind en gebracht met zichtbaar speelplezier : Een bassist en pianist ook die met grote precisie reageren en inpikken op het thematische en anders afgesproken materiaal alsof ze in telepathisch kontakt staan Opvallend : Simon Segers zette precies datgene in de verf wat op deze zaterdagavond spontaan de focus werd van alledrie de concerten : de slagwerkers ... Hijzelf kondigde dat al spelend aan ; hij demonstreerde de efficiente en erg functionele dienende en nederig gehouden sobere speelwijze die wars is van alle exibitionisme , als de eerste die dag aan bod komende bijzonder veel ruimte latende jazzy drumming style die onwillekeurig eventjes doen denken aan vergeten west-coasters als Shelly Manne .... Met daarbij als surplus een paar " handmatige " intermezzi en uitstapjes die zijn mogelijke bekendheid met ( of minstens aanvoelen van ) allerlei "andere " drumbasisslagen op handtrommels aangeven
Een donderend en lang applaus was het terechte eerbetoon aan dit trio Bedankt jongens voor al dat moois
*John Snauwaert " Brasilian voyage Plezante Blue -Note -Style reminder en geslaagd Braziliaans " John Snauwaert heeft in korte tijd een stevige reputatie opgebouwd Ik had deze saxofonist (die Sib tenor en sopraan speelt )nog niet life bezig gezien en gehoord( ook niet in het Geuzenhuis dus ) ... Bij deze is dat nu gebeurt ... en meteen maar op een festival podium ...
UPDATE : John Snauwaert en Nilson Matta komen zullen optreden in de "El negocito" metG Barcella20/09/2010 om 22:00 en dat in het kader van deG.Barcella sessions
Giovanni Barcella, flamboyante italiaanse drummer en gentenaar, gaat op muzikale tocht met enkele muzikale verwanten onder zijn leitmotief Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt. Haar format -een lege huls- bevestigt enkel wat de cultuurindustrie toelaat, wat haar goed uitkomt binnen reeds uitgezette bakens. Mij rest enkel revolte, om zo dichter poëzie te naderen.
Snauwaert speelde mooie Blue -Note -style in het postbop mainstream idioom ...De aanwezigheid van de guitarist leide vooral in het bisnummer en eigen compositie van john " weird blues " of zoiets ... tot een Georges Benson sfeertje ...Mooie uitsmijter , en toevallig hou ik wel van dat soort licht gehouden en goed in het gehoor liggende tenor-combo muziek ..(.met een pentatoon of haxatoon basis referentieframe voor bluesy intonaties ) beetje stanley turrentine kwam ook eventjes om het associatie- hoekje piepen in dat bisnummer Kortom een gast die erg vast in de "traditie "staat , maar hij kan ook stevig uithalen
Dat soort muziekstijl is wel gemakkelijk te plakken naast en op allerlei braziliaanse muziek , waarvan de grootste troeven , de ogenschijnlijke eenvoudige melodietjes zijn en de voortdurend verschuivende rythmiek ( ook in de melodielijnen dus wanneer de sax gaat improviseren en eigenlijk in de eerste plaatst een soort master-drumpartij gaat spelen ...) en uiteraard hanteerde john wijselijk de sopraansax in de braziliaanse stukken , (die staat ook veel dichter staat bij het fluit -spel dat in de "choro " ( de jazz-samba) de plak zwaaide .)..de tenor hier niet als uitverkoren vehikel gebruiken maakt mogelijke vergelijkingen of associatie met Stan getz of zelfs een Gato Barbiera al bij voorbaat een stuk minder en dat kan maar alleen ten voordele zijn van de braziliaanse muziek zelf die in het middelpunt van de belangstelling staat in dit projekt en bovendien een goede showcase vormde voor het grote improvisatietalent op de soprano van john zelf ( deed me af en toe denken aan een Lucky Thompson behandeling ( = Lucky Thompson kent natuurlijk geen enkele mededinger qua zuiverheid en sound op de fishhorn / ,ook op de tenorstukken in het begin van de set ) John Snauwaert : dat wordt beslist een heldentenor annex ( nu al ) een sopraansax van het zuiverste water
NILSON MATTA Een dijk van een Braziliaans-amerikaanse Bassist verzorgde de polsslag en de bloeddruk en verwezenlijkte smen met de anderen een goed geslaagde fusie van saxo-jazz met allerlei brasiliaanse muziekjes , zonder dat uitsluitend werd teruggegrepen op de het geijkte "bossa nova " idioom in dat genre ... Rythmisch was er bij deze bassist -annex percussionist op de body van zijn instrument , (1)nog wel wat anders aan de gang dan simpele langgerekt " beguine-ostinati "( de versimpelde angolese en baskongo "semba "/très ) //: 3 3 2 :// een bantu-"lundu " clave //:12122 :// of een " 121121 " ( van Ghanese" Eje" oorsprong ?) choro - etc ...accentueringen ...
Het repertoire bestond uit een keur dingetjes van : , Ernesto Pascual (Dé blazer uit het Noorden en de bayon (2 ), de obligate Jobim , Pixenghuina ( de choro fluitspeler/componist die o.a. grondlegger werd van de carioca -samba en overging op altsaxohttp://en.wikipedia.org/wiki/Pixinguinha) een guitaar must van baden Powell ( met telkens een vier maal herhaalt sébène achtig motiefje in de ecriture , maar zonder dat het een regelrechte centraal-afrikaanse "vamp " werd ) ..Gataeno Veloso, de Musica Popular do Brasil(MPB) .. ze passeerden allemaal de revue/ en ze hadden allemaal op de een of andere manier in vinger in de pap
Een gaaf en begeesterend concert ... een uitstekende en geslaagde vermenging van jazz en de , naast de jazz, mondiaal oudst bekende wereldmuziek van klasse,kreeg je er zo maar pretentieloos bij
En voor ik het vergeet , de niet vooraf in het programma vermelde drummer , Lionel Beuvens ...kreeg terecht een publieke pluim van de New-yorkse topbassist ... wat een feest die te voorschijn toverde ... Schitterend
http://www.myspace.com/lionelbeuvens Lionel Beuvens is alomtegenwoordig. Op korte tijd werd deze drummer incontournable, zoals onze Franstalige vrienden zo mooi zeggen. Alleen al met JazzLab Series stond hij al op het podium in de groepen van pianist Sabin Todorov, saxofonist Steven Delannoye, gitarist Peter Hertmans, bij Artet, Alien Bytesize, en bij de JazzLab Ladies en het trio van Eve Beuvens. Gelukkig is, waar het Lionel Beuvens betreft, kwantiteit ook synoniem aan kwaliteit.
Alleen de volgende drummer in de rij op die dag :Noel McGhie kon moeiteloos verschijnen na dergelijk drumtalent en het nog overtreffen ook ... De man speelde doodeenvoudig het publiek-begeesterend hoogtepunt van de ganse dag ...en deed zelfs eventjes een paar geinige danspasjesop het einde van een absolute solo van Paul Van gyseghem
sextet .... unieke " REUNIE" Een bijzonder reünieconcert van de formatie van jazzbassist Paul Van Gyseghem, die reeds in de late jaren zestig actief deel uitmaakte van de internationale free jazzscène. Hij viert dit jaar zijn 75e verjaardag
Van de oorspronkelijke formatie blijven over : Patrick De Groote, Ronald Lecour,Paul zelf natuurlijk Tenor Nolle Neels was vervangen door Cel Overberghe
Noel MCghee ( wat een fenomenaal drummer op hoge leeftijd kregen we hier voorgeschoteld ...)verving Calyer Dunnigan Samen met Steve Potts is hij al sinds de jaren 70 gelegenheidsdeelnemers aan deformaties van Paul . Overigens speelden de verschillende formaties van Paul al altijd met gastsolisten uit de internationale scene : ik herinner me nog Kenneth Terroade , Robin Kennyatta ... etc ... om het alleen bij wat saxofonisten te houden Of Paul als bassist bij Sonny Simmons ,ooit in duo met Mall Waldron( wat ik gelukkig heb meegemaakt ) ....Bobby few verscheen ook regelmatig Blijkbaar heeft het organisatie talent van Paul ( en de plaatselijk beroemde "zwarte zaal " van de akademie ) ook altijd de toenmalige nieuwlichters (en al dat moois )weten te presenteren aan het "gentse" publiek, en dat in tijden waar de muziek-pers en de jazzy puristen zich afvroegen of deze"ongehoorde anarchie" een teken was van onbekwaamheid( wat ook het sigma was dat werd gekleefd op Fred Van Hove ( de vaste maat van Cel Overberghe in de vroege jaren ) en de eigenzinnige Mike Zinzen ), terwijl zelfs A.Mangeldorfer en zijn quintet als een hoog commercieel risico werden ingeschat door de toenmalige organisatoren van festivals in de heilige "opera" op de kouter Paul bracht het allemaal voor elkaar niet in het minst ook in de ridderzaal van een kasteel van een stad (1) in een landje waar de patron van (bijvoorbeeld)het (smaakl en richtinggevend trendgevoelige ) brusselse Poll's Place tijdens een prachtoptreden van de aanstormende archie shepp in zeventiger jaren nog ...zwoer dat hij nooit opnieuw "freejazz "zou programmeren in zijn "etablissement " Dat soort plat mercantiel purisme van allerlei horeca-zaken en allerlei organisatoren die geen bal van jazzmuziek snappen , allerhande ( die toch zelf uitmaaken wat voor kleffe hap van niet storende acts , haar "klienteel "als eenheidsworst verlangt ) is trouwens nog steeds onderhuids aanwezig ...En ondanks de verzekering dat ze wijzer zijn geworden en in staat het "kaf van het koren "te scheiden , waarmee wordt bedoelt dat ze zoveel mogelijk sponsors moeten zien te versieren voor de financiering van hun life performances ( nu de muziek industrie en de promotie van opgenomen muziek tournees ( de grote namen zingen het nog wel een tijdje uit ) , zowaar in elkaar zakken ) ...
Leuk ook het relativerend ( erg amerikaans) schowmanship dat de twee afro- solisten zaterdag tentoonspreiden ... ( inclusief de Roland kirk grapjes en het "gekazoo "op saxofoons ala Dewey Redman en als toemaatje de sjaal -drumming-show : twee zeventigers en nog erg kwieke kwajongens : net zoals ik dit jaar ( de tachtigjarigen ) Marshall Allan en Roy haynes ook al zag doen , tot grote tevredenheid van het publiek ....smiles dus )
" Roland Kirk trics "
En ,ja zeg , een "jazz"- festival zonder één enkele degelijke professionele"great black musician",( geen excuus -truus dus ) kan toch niet ?want dat is gewoon een conditio sine qua non ... gelukkig zijn we nog niet zo ver , dank zij mensen als Paul die horen en ogen weten open te houden en zich niets aantrekken van de af en toe opduikende bindende optie dat inlandse musici altijd de voorkeur verdienen Tot nu toe zijn de grote creatieve en richting gevende impulsen in de jazz muziek geschiedenis al altijd uit dat gemengd karkater afkomstig ... Jazz IS per definitie syncretisch en daarom ook universeel en niet omdat het nu voornamelijk wordt gedoseerd en gerecupereerd aan conservatoria met europees-gerichte muziek inslag ...
(1) het percussief slaan van claves en support-partijen op de body van grote snaarinstrumenten ( bijvoorbeeld harpen ) door iemand anders dan de snaarplukker is een algmeen gebruik in Latijns amerikaanse muziek ... Het is vooral centraal- afrikaans (en misschien ook wel indiaans ?) van oorsprong Deze bassist presteert het om dat zelf te doen terwijl hij blijft de bass bespelen ... dat creert een ongelovelijk goede samenhang met de partijen van de drummer ... die overigigens ook een zeer gesmaakt staaltje percussiekunst weggaf ...
(2) een zeer bekend geworden riedeltje ( en rythmo-melos onomatopee) uit de bayon is de akweete( =zeven accenten ) " OLé Oh Congaceiro" over 9 pulsen : 12 12213 uit de film-muziek
concertpitch piano = in Bmajor
HarmoMelos a) m7 m7 m7 m7 M 7 7 ocotonics bE #F #F bE B EE (B D bE (#)F c (b)a ) ( 12/8) 1 2 1 2 2
b) bE #F #F E B B (b)E #F A(b)B #C D (12/8) 1 3 1 2 1 4 m7 (m)7 7 M
"originele" (?) folkversie
Klassieker uit de pop-latin // internationale boogaloo /samba
(3) Daarna verhuisde het gebeuren (?) naar de St.Pieters Abdij ... waar het heel erg kort nadien geruisloos verdween ... Nooit erg goed geweten hoe dat juist zat ...
Iets met drugs preventie of zo ? Rond het Gravensteen festival was er ook al zulk gezeik ... een must in die jaren natuurlijk ...Ook in Frankrijk hadden ze daar last van gehad Het Byg-promotie festival (overigens een nieuw gelanceerd popfestival met ook de allereerste tweede golf amerikaanse free jazz musici die in Europa ontscheepten: Sunny Murray , Allan Silva ,Frank Wright , Noah Howard : Ja, ik heb dat legendarische ding gezien en gehoord ) week noodgedwongen uit naar Amougies , maar ook dat ( en de opportunistische burgermeester van die Henegouwse gemeente ) kreeg daarna vaderlandse bakken kritiek te verwerken ...
Het Zachte anarchisme van toen was nu eenmaal de "vijand " van de gevestigde politieke machten : Ook de vroege dwarsliggende Gentse feesten revival rond st Jacobs kreeg dergelijke liquidatiepogingen te verwerken ...Ze stoorden zelfs herhaaldelijk de nachtrust van de "gouverneur "die in het buitenland zat te genieten van zijn "congé payé" ....
"Willen of niet: Jazz in t Park begint steeds meer een plaats op te eisen in het Belgische festivallandschap. Het is nog niet helemaal doorgebroken in de nationale media, en dat is mede te wijten aan het feit dat (primo) het om jazz gaat en (secundo) het een gratis festival is en dat nog steeds een beetje argwaan wekt. De mensen zijn gewoon heelder sommen geld neer te tellen om pakweg op Gent Jazz te gaan luisteren, en nog (veel) grotere sommen om naar pakweg Werchter te trekken, waar geeneens jazz gebracht wordt "
Deze verwachting is tijdens deze editie weer een stapje dichterbij gekomen ... Media zenden nog wel grotendeels hun kat , (dwz ik heb nog niet veel verslagen teruggevonden in de pers ) maar dat belette vorig jaar de plannende Schietekatte niet het festival dit jaar nog verder uit te breiden met zowel meer concerten als met nog meer verschillende richtingen en tendenzen in de Belgische jazz voor te stellen ... Laat ik hett enkele musici zelf maar zeggen : " Bedankt jan ..."
Qua publieke belangstelling mag men zeker niet klagen ; het is zoals Bollaert schrijft "Weer of geen weer: Jazz in t Park!" Als de organisatie van het festival iets meer een jazzhappening wilde maken, dan gaat het in elk geval de goede weg op. Jazz in t Park is het meest gezellige jazzfestival (van Gent), mochten wij een paar keer opvangen. Zeker s avonds is er in het Zuidpark een aangename drukte, en wordt het park vriendschappelijk gedeeld door luisteraars en gezelligheidszoekers.
De bereidwilligheid is groot: van de die-hard enthousiastelingen die door de stortbui heen tijdens het optreden van BackBack koppig bleven luisteren; over de verkleumde handen en instrumenten van de muzikanten; tot de warmte van de (helaas schaarse) zon en bezoekers die vastberaden zijn er het beste van te maken. Wij zijn er zelf ook met geen stokken weg te slaan....
Ook ik zal het festival blijven bezoeken : ik ben er eindelijk toe gekomen het allemaal te gaan beluisteren en ik ben voorgoed verkocht ....
Moge dit festival nog lang de stad de eer aandoen die zolang al belangrijke en lange opeenvolgende o.a. Gentse jazztradities in haar schoot liet groeien ...en laat het meteen de vroege start worden voor het nieuwe jazzseizoen dat zich langzaam maar zeker terug zal op gang trekken op de grote en piepkleine podia van onze stad ... dat wezenlijk bijdraagt tot de gentse reputatie op muzikaal wereldvlak en dat in alle genres ...
APPENDIX
BIJLAGEN klik op de eerste bijlage : het volledige programma
Klik op de tweede bijlage onderaan =
Een goede 80 Partituren van Pixenguinha Songbook "OH MELHOR DE PIXENGUINHA"
Het stuk dat werd gespeeld op Jazz in 't Park is =CARINHOSO p28
Het gratis Jazz in 'tPark festival bestaat al lang ...
Maar ikzelf was als levenslange jazzfanaat , nooit enthoesiast genoeg geworden om dat gratis moois te gaan bekijken ( al helemaal niet als gratis concertje tijdens het opeten van mijn middagboterhammetjes en zoals het ooit eens was bedoelt in het begin ) Mainstream dingetjes beluisterde en apprecieerde ik bovendien liever thuis dan in het meestal( vooral s'avonds) kletsnatte en erg winderige zuidpark ... Bovendien was ik in mijn vrije uurtjes vrij druk bezig met andere zaken dan het aflopen van conventionele concerten als belangstellende beluisteraar van routine muziekjes
Mijn muzikale voorkeur lag trouwens bij de toen mij fascinerende levendige en controversieele free jazz Rond de jaren negentig in volle postfree periode ( en met de diverse recuperatie en reactionaire inhaalbewegingen van de nieuwere "beroeps" musici en de opkomst van museum-musici ala Wynton Marsalis / gelukkig had hij nog een tenorspelende broer ) haakte ik dan ook heel geleidelijk en stilletjes af : mede ook door de natuurlijk uitdunnende rangen van de traditionele meesters ( en toen de voortsluipende vergrijzing op volle kruissnelheid daar met het hakbijltje rondging ) Maar ik het verloor de levende scene en het contact met de "nieuxwigheden "niet helemaal uit het oog Vooral JoshuaRedman en Dave murray trokken me nog regelmatig over de streep om toch maar te bladeren in de postfree die ik op een laag pitje had staan .... Ik zat ook tot over mijn oren in de ontdekking van allerlei traditionele afrikaanse en syncretische muziekvormen ( dat was natuurlijk begonnen met mijn belangstelling voor Don cherry en de muziek van Dollar Brand enzo)
Uiteindelijk beluisterde ik een groot aantal oude platen van Lennie Tristano die ik ongeopend had zitten in mijn collectie en wel nadat ik een indrukwekkende serie had gehoord op de radio van Marc vanHoof over juist die originele vergeten eerste aanzetten tot de "blanke "free muziek, met stevige wortels in de afro-amerikaanse moderne tradities en vooral hun topsolisten en improvisatoren /annex bandleaders als Ellingtron , Basie , woody herman ook en /of toch al die "componisten " die schreven in functie van een specifieke instrumentist /imrovisatiemeester in hun bands ( Hodges , Lester Young , )Lennie tristano dus; de eclecticus bij uitstek die erin slaagde dat alles te combineren met de zeer grote eigen inzet en creativiteit en de zeer vrije en open opzet van zijn improvisatietheorie/praktijken en zijn uitstekende keus van medemusici in zijn diverse combo's :o.a. onvergetelijke figuren als Lee Konitz , Warren Marsh ...
Ik maakte ook een life concert mee in het Damberd van een amerikaanse blanke saxofonist die in die richting verder ging .. Het maakte een diepe indruk op mij en liet een aantal belletjes rinkelen ...het drukte me met mijn neus ook ik de raliteit van het bestaan van de blanke avant-garde ook buiten de afro-amerikaanse context en de beperkte europese " energy-blazers "stijl ....
Belgische jazz (zeker de mainstream uit die tijd )vond ik ook lang niet interesant genoeg ... Alhoewel ik wel altijd een liefhebber ben gebleven van mensen als Etienne Verschueren enzo , maar he-er zaten ook helaas erg veel puristische sektaristen t ussen en dat wekte altij mijn aversie ...
( de Vroegere om de een of andere reden , geldende ) Beperkte modieuze programmatie en promotie voor een aantal witte raven en elleboogwerkers in het jazzparkje, met als resultaat een kleiner aanbod dat geen al te grote staalkaart van voormeld belgische jazzprovincietje presenteerde ___ viel me al helemaal teveel tussen wal en schip en was té (vermeend)partijdig naar mijn smaak : ik vond dat hele ritsen belangrijke ontwikkelingen , concepten , initiatieven en aanstormend talent teveel werden afgewogen op hun potentieel commercieele publieksvriendelijke entertainment waarde en vervolgens gedumpt . Een polit iek die nog steeds door enkele "lokaal beroemde " organisatoren wordt gehanteerd ...mensen die zich tegen heug en meug gedragen alsof ze de pauzen moeten en kunnen zijn van wat artistiek mogelijk is en aan bod kan of mag komen ...
Ik heb trouwens altijd een zekere afschuw gehad voor ( zelfs maar veronderstelde ) kliekjes-vorming die ik hier lang meende te moeten vermoeden( verhaaltjes over de hautaine denigrerende en het profesioneel monopolie opeisende Brusselse en Parijse jazz maffia , organisaties van jazz-musici en organisatoren werden vlug verdacht van het zetten van een domper op alle nieuwe initiatieven en de toen heersende mode-gevoelige anarchistisch- creatieve sfeer ... die geruchten waren schering en inslag in Gentse millieus ) ....
Uiteindelijk ben ik dus toch naar het "jazz in 't Park" evement afgezakt ...gelukkig maar ..het palet is meer dan gevoelig uitgebreid en er lonken ook nieuwere hor izonten dan steeds weer "meer van hetzelfde"... Datlaatste blijft natuurlijk ook aanwezig en met recht ... maar je kan nu tenminste ook je kostbare tijd spenderen aan een iets gevarieerder aanbod dan uitlsuitend aan een verplicht doorslikken van enkele professioneel en gesofistikeerde show en dansband solisten zoals je enkele decennia geleden wekelijks kon bewonderen in feesttenten van de oude stempel zoals het voormalige casino in het citadelpark ... Bigband solisterijen met uitstekende afgietsels /kopietjes van (de uitstervende kaste der ) dansorkest muzikanten ,ach wie maalt erom dat ze niet meer de enige atractie zijn op de affiche Natuurlijk mogen de erfgenamen van de lange radio-band traditie die culmineerde in de de BRT-jazzband en uiteindelijk het Freddy Sunder orkest als laatste reddings boei ,nostalgisch hun ding komen doen en een strohalmen -programma presenteren overgoten met enkele modernere ingredienten ... Maar de huidige straffe gasten zijn geen fenomenen als phil Woods en zelfs geen Etienne Verschueren ... Erg genietbaar vakwerk en zakenmensen maar ook niet meer ....
Jazz in 't Park zelf staat er dus gelukkig nog steeds en meer dan ooit Dank zij een vasthoudenheid van het officieele initiatief van de dienst feestelijkheden die er mede heeft voor gezorgd dat Gent terug een beetje op de wereldkaart staat qua muziekjes ....
Gent was al altijd een broeinest van de belgische jazz geweest en is het nu meer dan ooit te voren Vooruit , Jazz in 'tpark , Gentjazz , de gentse feesten initiatieven , Trefpunt , el negocito , hot jazz club de gand , het damberd , charlatan ...een paar nieuwelingen en occasionele gelegenheden in oude vervallen winkelstraten en vervallen uitgangsbuurten ... en niet te vergeten de doorbraakvan de impro-en jazz muziek aan het conservatorium
Allemaal initiatieven die de jazz in Gent hebben in leven gehouden / nog in leven houden en uiiteindelijk hebben geleid tot de huidige overvloed aan jonge , goed opgeleide en beloftevolle musici .... Laten we hopen dat ze genoeg speelmogelijkheden krijgen om dat te kunnen volhouden on het allemaal verder waar te blijven maken ...
* Koud , killig en kletsnat was het eerste weekend wél ..... vooral de zondag "Welkom op de kerstmarkt" zei Chris Joris gevat ....
GOED TOT UITSTEKEND ECLECTISISME FEESTJE ...
Ten geleide
De meeste blanke musici zijn echte meesters in het knippen en samenplakken : dat is bovendien een manier die in het huidige tijdsgewricht van de jazzgeschiedenis en betere wereldmuziek alweer de bovenhand voert in een steeds afwisselende cyclus met revolutionaire bommenleggers en beeldenstormers ... --Intuitieven , naiven, originalen ,art brut tegenover techneuten, academici , Collage kunst , patchwerkjes en nieuwe breiwerkjes met oude wol .? Creatievelingen en eigenzinnigen tegenover opkopers affineurs en veredelaars , assimilatoren en conservatoren ...Wijnboeren tegenover wijnhandelaars Knutselaars en recycleurs tegenover gepassioneerde undergrounders ...? Wie zal het zegen
"Blanke" jazz is een techneuten kwestie , en de volgelingen van die optie zijn daar erg goed in
Je moet knippen en plakken dus erg goed beheersen en je dient daar ook oog , oor en meesterschap voor te bezitten ... Virtuoos nieuwe coktails maken en nieuwe samenstellingen blenden kan niet iedereen
Vrijdag
De vrijdag kon ik wat tijd vrij maken om het volledige concert van het Greg Houben quintet te beluisteren
Het had weinig te maken met de intimistische luisterliedjes namiddag die Houben presenteerde tijdens het voorbije gent jazzconcert
Het was eraan te horen dat deze groep is onstaan na een intense samenwerking en een paar(schitterende ?) jamsession Het bleef wel allemaal erg clean en zuiver en straight = maar "no nonsense" is nooit een bezwaar geweest .... mainstream ook niet : en zeker niet als je tevens een kei van een alto-saxofonist hebt meegebracht ...die de boel een swing graadje liet stijgen en stevig weerwerk bood ....Pierrick Pedron is de naam van die aanstormende bretoense maestro Perfecte partner en stimulans van Houben ; die duidelijk enthoesiast is over de passionele bettrokkenheid van zijn vriend -collega ...
Pierrick Pedron 13/08/2010 Jazz in Langourla
Het spul hing goed aan elkaar : maar dan wel eerder als een soort goede smeuige rizotto ipv een vastgenagelde stevige en weinig bewegelijke beschermende ijzeren handschoen
Opmerkelijk = De evocatie van de Ellingtoniaanse johny hodges beruste vooral op een meesterlijke ( maar technische ) demonstratie van glissandi beheersing op de altsax ... Romantisch dat wel ..... Rabbit kon dat volgens mij nog beter .. Erg gewaagd dus om dat te doen, maar wie heeft nu heden ten dage nog voldoende en regelmatig geluisterd naar de opgenomen Hodges zelf ?... De fransman slaagde er moeiteloos in dank zij een uitzonderlijke Techn iek
De overtreffende trap van een Hodges tribute moest wachten op een zondagse lyrische Ben Sluys
De instrumentist Greg Houben zelf kreeg door de aanwezigheid van de altist de schitterende lijst waarin zijn teer manierisme kon schitteren zonder opnieuw te verdwijnen in de vergeetputten van het impressionististische geneuzel en de waterverfjes van de crooner-muziek die steeds op de loer liggen voor de toonkunstenaar wiens hart ligt bij de fijne preciese heldere lijntjes en de gevoelige teint wisselingen van het geheel ....
Geen belegen ,magere Astrud Gilberto memes vandaag , waarvan de houdbaarheidsdatum allang is overschreden ( Neen ik heb niets tegen braziliaanse muziek , integendeel ... maar bleke sexloze aseptische en steriele miniatuurtjes vol geparfumeerde en schoongewassen latijnse '"couleur local"truukjes door en voor mensjes met smetvrees , hoef ik niet ...geef me maar een echte vette donkere brok )
Wat een goed gelukt concert werd het uiteindelijk De geest van de " betere Chet Baker " leek mee op het podium te staan Een zeer clichématige en triviale constatering ?...maar wél ad rem en iets wat ten overvloede erg duidelijk werd onderstreept door het aantredende personeel Het was boeiend en het was genieten ....met dank aan al de heren musici: Een zeer goed geoliede rythme machine met een pracht van een bescheiden maar o zo efficiente en functionele drummer Rick Hollander , een Sal La Roca in goede doen en een goede piano door Pascal Mohy Een rythm machine die vooral benadrukt wat de hoofdbekommernis is van alle deelnelmers aan deze combo : het geheel van het samenspel en het maximale vermijden van egocentrisch en exhibitionistisch vedettisme zonder daarbij de diverse persoonlijkheden en hun hun goede eigenschappen die mee de soep koken , tekort te doen ... Ikzelf kan hier geen enkel evident spoor van een tyrannieke leider ook maar vermoeden ....wat niet wil zeggen dat alles mag Immers ; eerlijke , kundige en bescheiden musici weten zelf goed genoeg of ze al dan niet passen in het gekozen geheel ...en of ze zich daarbij goed voelen ook ...en dat relaxte heeft natuurlijk een hoorbare invloed op de kwaliteit van het geheel ...
zaterdag Nathan Daems Quintet Ik miste bijna alweer deze combo die al van een stevige en ophefmakende reputatie geniet in de jongste gentse jazz-scene .... Ik kwam nog net op tijd
Een doorpiepend zonnetje en een "jazzke " , zei de leader "wat wil je nog meer ?" Tsja ,wat minder "toots thielemansen "motivaties , misschien ? Grapje natuurlijk, en een inkoppertje voor open doel dat ik moeilijk kan laten liggen ....
Nathan Daems Quintet, 17/07/2009, Jong Jazztalent Gent, Gent Jazz, Gent, BE, 8-19/07/2009 Nathan Daems (tenorsaxofoon en sopraansaxofoon, dwarsfluit), Bart Vervaeck (gitaar), Fulco Ottervanger (piano), Simon Segers (drums) Sebastiaan Gommeren (contrabas)
Drummer en pianist kende ik al als de goede en beklijvende muzikanten die ze zijn ... ik kijk uit naar hun opttreden volgende week met hun eigen trio ; de beren gieren ... Laat ik toch benadrukken dat Simon en Fulco zeker behoren tot die muzikanten waarvan de leader beweerde dat hij zonder hen niets is ... Veel te zwart wit natuurlijk : Hij is misschien nu nog afhankelijk van die vertrouwde kompanen maar er zit beslist meer dan genoeg potentieel in de man om zich verder te ontwikkelen , mits hij de kansen blijft krijgen en wat ik hem toewens ... Fulco gaf meer dan een indruk van zijn reeds gerijpte professionele en artistieke kwaliteiten ; hij speelde boeiende en prachtig ondersteunende partijen die altijd een meerwaarde betekenden voor de groep als geheel ...Het is veel meer dan een leverancier van uitstekende comping ( tr-uwens ook een discipline apart ) ...
Blijven dus de tenorist , de guitaar en de bassist die ik voor de eerste keer echt life en intensief beluisterde ( ik reken de vluchtige opgedane impressie tijdens een lort bezoekje aan het trefpunt vorig seizoen niet mee ..dat soort ambiance kroeg (en de daar dito verlangde (volkse?en entertainende )muziekjes ) is trouwens nooit erg meer mijn geliefde luisterplek geweest ) Ja ik ben bevooroordeeld ,wat betreft die gelegenheid , weet ik ...Ja ik zit er soms wel eens te suffen tijdens de Gentse feesten of op het piepkleine terras wanneer de stad dood stil is tussen de seizoenen ... liefst niet binnen dus want ik hou nu eenmaal niet zo erg van dat benepen hol : t'zal wel een soort claustrofobie zijn en de erg dichte opeengepakte lijfelijke aanwezigheid van alle andere gasten ....ik krijg daar geen lucht
Joe Henderson en Coltrane staan vermeld n als invloeden in het programmablaadje ... Ja welke hedendaagse tenorist niet , hé ... maar met het aanwezige model Joe Henderson duiken we zeker niet in de latere Coltrane : Nathan voorlopig ook nog niet ...
Het voorlopige resultaat is een jonge tenorist die een beetje klinkt als de love- power muziekjes van een jonge Charles Lloydd at fillmore East ( een soort getemde hard bop met de gemakkelijk in het gehoor liggende , beschaafde " avant garde" riedels van toen =en dat is wel een compliment : ik vrees zelfs dat nathan niet zo goed weet wie Charles lloydd toen was ?De huidige lloydd is fantastisch uitgerijpt ( net als Pharoah Sanders ) en zeker ten onrechte vergeten ) ... Nathan is nog niet zo ingewikkeld en volgestouwd met snelle notenkrakerijtjes , loopjes en riedeltjes als die oude glorie( ondertussen een hele grote mainstream meneer, zoals reeds gezegd ) , maar toch al goed op dreef ... Boeiend en publiek veroverend zonder enige moeite ...
Een goede rijke tenor-sax sound waarbij dikwijls ook op het randje van het overblazen wordt gephraseerd ( zal de latere Pharoa Sanders straks ook achter het hoekje komen piepen ? )alhoewel er nog geen manifest spoortje van een spannende esthetiek van de hoge kreetjes aanwezig is .. Wordt zonder twijfel vervolgd
Guitarist( beetje Wess Montgommery ? beetje Georges Benson ? ) en de bassist ga ik later in het seizoen nog eens intenser beluisteren . Vandaag zat ik wel gefocust op de tenor , maar ze hebben geloof ik, ook dit jaar een vaste wekelijkse stek en ze kiezen resoluut voor het tonale , dacht ik toch ...We beluisteren dat nog allemaal wel in de nabije toekomst in de wat lossere sfeer van een of andere informele club ....
En toen werd ik hoognodig thuis verwacht ... ....ik miste dus het optreden van Het Richard Rousselet Quintet Volgens enkele kenners -en trompettist Patrick de Groote die ik zondag ontmoete ; een meer dan twee uur durend eerste toppunt van dit festival-weekend : Een technisch perfect afgewerkt feestcadeau met Miles Davis in gedachten ...
Zondag :
Het was dus koukleumen en erg waterachtig op de derde dag van Jazz in 't Park. Tijdens het concert van Back Back goot het water. Het mengpaneel moest zelfs worden verschoven om te voorkomen dat er water in zou sijpelen. Maar de muzikanten lieten het niet aan hun hart komen. Ze gaven zich en speelden mooie concerten. Er was minder volk, maar ondanks het rotweer zat het onder de zeilen goed vol.
Percussionist Chris Joris bracht zangeres Kimberly Dhondt mee. 'Na een nummer verdween ze weer. 'Ik hou ze achter de hand voor straks, zodat jullie zeker blijven zitten' zei hij grappend
Flamenco en jazz / José Torral Trio
Maestro José Torral Serge Dacosse electrische bass en vooral ook grote meneer: Fluitist Stefan Bracaval
Doordat ik vroeger op het festivalterrein belande dan mijn gepland tijdsgebruik op die dag me had toebedeeld ,kreeg ik de gelegenheid om een (groot) gedeelte van het prachtige concert van deze fusie tussen jazz improvisatie en flamenco mee te maken
Een komplete verrassing voor mij ...want wanneer ik verplicht ben om te kiezen vallen dergelijke uitgesproken fusie-initiatieven bij mij tamelijk vlug uit de boot ...daar veel "fusie " altijd het risico inhoud op het presenteren van een verzameling van de gemakkelijkste herkenbare cliche's uit de spectievelijk gemengde genres Niets van dit alles in dit trio : Voortaan prijkt die groep dan ook op mijn lijstje niet te missen concerten in de toekomst ...
Ronduit intrigerend (1)waren de unisono partijen van de thematieken tussen technisch professionele fluitist en de guitaren ( meestal ook de basguitaar )dat creerde een heel apart en ronduit schitterend en aansprekend "flamenco "timbre ... De fluitist verving erg effektief de traditionele zang-laag van de flamenco met de afgesproken thema's en motieven die hij vermengde met impro procede's uit de modale jazz die door Miles Davis werd opgestart en door jazzphraseringen , De typische essentieele ritmische flamenco benaderingren bleven behouden ; gelukkig ...dit was een feest Maar niet alleen het technische meesterschap was van de partij ...ook de creatieve zeggingskracht vierde haar talenten bot ...
"Flamenco is het Spaanse equivalent van de blues , ze zijn beiden onstaan uit een vermenging van Culturen " zei Miles Davis ooit Zoals dat is belichaamd in dit intense trio is het veel meer nog ...het is het knappe resultaat van een geslaagd project geworden dat vrije creatieve inbreng en respekt voor verschillende tradities knap integreert en zich niets aantrekt van muzikale dogma's en muziek-racisten en bovenal het cliché en de voorgeschreven indeëenn van anderen over wat die traditie wel moet zijn om " echt " te zijn , als ballast kan en mag dumpen en dat vanwege hun schitterende demonstratie van de eigen concepten ...
Backback maakt jazz met een stevige rock-inslag : Stevig geënt in de jazz-traditie: de loeiharde improvisaties, het intelligente begeleidingswerk van Giovanni Barcella en de herkenbare thema's hebben relatief weinig van doen met de rock-muziek van vroeger of nu. Back back is juist een lofzang aan het adres van de improvisatie en de onuitputtelijke inspiratie die de muzikanten elkaar geven. Saxofonist Marc de Maeseneer bouwt een concertlange solo op, heel secuur en vol ingehouden kracht.en erg (ook fysisch) moeilijk op het logge instrument dat de baryton is
De sax van Marc de Maeseneer vertolkt af en toe een soort pijn, maar het blijft hoe hoe dan ook dan op heupenwiegen en dansvoeten inwerken ... Even later wordt het een zenuwslopende solo die de blazer met volle intensiteit uit zichzelf sleurt;
Muziek met dikwijls een wild karakter maar afgewisseld met experimenteler insteken , maar dankzij de stevige rock-ritmes van Giovanni Barcella en het transparant gehouden geluids geheel nog steeds erg bevattelijk. De emoties worden rauw en eerlijk op tafel gegooid , geen poepas ... Het resultaat is vaak snedig maar helaas ook dikwijls met een opkomende verveling die nogal vlug leidt tot het abrupt afbreken van de gevolgde piste wanneer ze zich dat realiseren . Backback maakt een soort punk -jazz dat in het Belgische jazz-landschap al te vaak afwezig blijft.
De enige die ik ken die in dat genre ooit bekend was , is de betreurde engelse meester altist Xero Slingsby
Zonder enige pretentie stellen Wauters, de Maeseneer en Barcella een meeslepend, spannend verhaal samen dat bruist en borrelt . Wie zich op sleeptouw laat nemen en kopje onder gaat in de stevige jazz van Backback, komt er gegarandeerd met een fris hoofd terug uit. Gespierde, verstaanbare muziek, ook voor rock-fanatici!
Maar er valt nog veel meer over te zeggen dan datgene wat ik ervover heb gelezen ...
Het life gebeuren dat wordt aangeboden lijkt meer op een happening performance dan uitgedokterd festival-concert ... uitgebracht op een zeer gedegen manier .. Niets mis mee natuurlijk , maar die aanpak leid vlug tot de altijd op de loer liggende verveling bij het publiek . Dat is aartsmoeilijk om vermijden in dat genre ...zeker als je speelt voor een luisterpubliek ;
Pluspunt , het over het algemeen zich kwetsbaar opstellen door resoluut te kiezen voor het onzekere van het avontuurlijke en momentane en de interactie met de andere protagonisten als de hoofdmoot van het inspiratie- materiaal
Het geheel deed me meermaals terug denken aan de vroegere happening concerten van ene John Surman die ook een dergelijk projekt met succes , tijdens de europese free van de 80-jaren , wist op de been te houden Vooral 'smans toenmalige taktieken om de verveling valkuil te vermijden schieten me te binnen ...
Misschien was toch deze formule baryton/ guitaar /drums wat te lang uitgesponnen ...het conceptueel materiaal dat werd uitgemolken , leek me ook iets te krap ...te ééntonig
Ik vond het vooral te betreuren dat de saxofonist bleef zweren bij de moeilijke en logge baritonsax als het meest in het oog spingende front en leading soloinstument (2)... een paar viriele tenor en of snelle sopraanswitchen en kronkellijnen ( dus geen eenvoudig "dubben " ) zouden het palet wel degelijk hebben opgeluisterd ...Ik zat er op te wachten , het kwam dus niet ..
John Surman deed dat vroeger ook al(baryton inruilen voor sopraan en vice versa ) ; het verhinderd namelijk tijdens een happening concert het wegzakken in de verveling van " ja ,we hebben die baryton nu al gehoord "
Voor alle duidelijkheid : collectieve Improvisatie -Muziek en goed samenspel denken vertrekkend vanuit het instrument ( anders dan haar geijkte rol) is aartsmoeilijk ... (De boutade die Ike Quebec ooit gaf " ik speel tenor , geen muziek "is illustratief )
Ik heb groot respect voor musici die bij dit concept als belangrijkste uitgangspunt blijven zweren ...ze zijn op zoek naar een uitbreiding van de mogelijkheden van het instrument , het samenspel en zitten steeds dicht de grenzen van het fysisch en technische mogelijke ...
Uiteraard heeft een drummer-percussionist als G. Barcella daar geen last van ...daarvoor is de man té intensief, té gepassioneerd en té creatief ; dit is geen eenvoudig "begeleider " maar een boeiende stem .. Een "leader " die net zoals zovele van zijn collega's tot in hun vingertoppen hun instrument vergevorderd exploreerden ( en nog steeds exploreren ) en die uiteindelijk de richting aangegeven zoals dat gebruikelijk is in minstens alle stijlen die afstammen van of verwantschap vertonen met de "great black music " en waar de ritmiek en de percusiie het primair ordenende principe leveren
En het begon bakken water te gieten , tijdens dat concert ... het einde van de"jazzkes" dacht ik maar stevige punk-jazz bllijft ook daaronder overeind
(1) Ik ben een groot liefhebber van fluiten en ( goedgebrachte )fluitmuziek( wat niet gemakkelijk is ) ... in tegenstelling tot veel mensen die dat erg vervelende ,storende en kinderachtige speelgoed- instrumentjes en muziekjes vinden ... dikwijls ook weinig"viriele "mietjes-flut (2) De enige grote meneer die zulk een afwisselende en voordurend de spanning erin houdende set kon spelen met dat logge instrument en die ik ooit kreeg te zien als jonge snaak ( in het hazewindstraatje van 40 jaar geleden ) in een meer conventionele ( vooral ook met een bluesachtige soul insteek( zoals ook het back back ensemble als verzamelpunt en baken gebruikt )combo en bij hem natuurlijk gekruid met erg veel bebop insteek ) was afkomstig uit de bigband van Dizzy Gillespie ; Cecil Payne . ( Het zal wel onnodig zijn te zeggen , dat die man op mij als beginnend jazz liefhebber en pril aspirant muzikant een diepe indruk maakte ... ) Overigens was dat ook een fysieke reus en wel eentje zonder vooringenomenheid tegenover o.a. free en toenmalige avant garde musici ( hij verscheen veel later zelfs op een Byg plaat in het gezelschap van de toen furore makende Archie Shepp ) Ja natuurlijk was de setting helemaal anders dan die van back back ; de man speelde daar immer met een in die tijd onontwijkbaar triootje dat je tegenwoordig slechts een beter cocktailtrio zou noemen en waarvan minstens de bassist heel wat meer toonbeeld van een sectair muzikaal purist was dan de solist ____de drummer was toen wijlen Al Jones ooit ook al een Dizzy Gillespie side man ...
Een Belgisch en uitzonderlijk hoogtepunt te vergelijken met de Tristano-Lee konitz richting van improviseren en musiceren ... Uitgerijpte ECLECTICI langdurig op elkaar ingespeelde en met elkaar muzikaal vergroeide topchefs aan het werk in de keuken
Epistrophy , off minor , Ballad voor johny , Monk , Johny hodges het staat er allemaal ,schijnbaar moeiteloos : maar het zijn geen citerende tributes of imiterende reconstructies ... of routineuze klussen .....Het is eigen edel-gesmede Lyriek en romantiek zonder ooit te verzieken in kleverige confituur ...
Johny hodges sound zoals hij zou kunnen zijn gespeeld door een Benny Carter temperament ...maar hier dus met de zekerheid en de briljante aanpak van het uniek talent van een topsaxofonist ...
Het genie van "Monk " ? jazeker , net zoals ook steve lacy voordeed hoe een blazer daar zijn voordeel en onze verukking kan mee doen
Soms ook een lichte aarzeling ,vanwege het ongewone en erg op het scherpnvan de snede balancerende , in het obligate voorgeschreven materiaal ... vandaar een paar (vrijwel onmerkbare en vermeende )opduikende moeilijkheden om (bijvoorbeeld) samen terug tijdig op " thema"te komen ; interesssant om te horen hoe die " fout "werd opgelost en omgesmeed tot een voordeel ...inspelen op het onverwachte( maar toch onvermijdelijke ) en er je voordeel mee doen; je moet het maar eens doen ... (H)eerlijke muzikanten zijn het en blijven ze /die vooral hoge eisen stellen aan zichzelf en daarom om mogen aan anderen hoge eisen stellen ...
Eric Vermeulen /Ben Sluys, alles wat ze spelen is uitstekend en van henzelf ( uiteraard de vele eigen stukken )....maar ook de stukken van anderen krijgen dat onmiskenbare cachet opgestempeld ...
Het kan niet op Ze hebben dat alweer prachtig en onomstotelijk voor altijd bewezen ...
En ze kunnen dat overal doen ; aan de noordpool in de drijfnatte hitte of tijdens een zondvloed ...dat heeft daar allemaal geen vat op Ze hebben niet langer een speciale niche en een verwittigd publiek nodig om aan te slaan
LANDWIJNTJE en toen kwam de gevierde percussie-guru
The Chris Joris Experience edition number 3
Net als dat het geval is met succesrijke films ...editions 3 alweer : oftewel een vervolgproductie dat het succes verder tracht uit te melken ? (Tsja je moet je dure projecten wel én betaalbaar én verkoopbaar houden , anders heb je dus geen tijd en geld meer om daaraan verder te blijven bouwen )
Goed dat gezegd zijnde ; het is de eerste maal dat ik deze mensen life bezig hoor en zie Ik kèn hun reputatie en de superlatieven waarmee ze worden gepromoot , maar hun werken zijn me (persoonlijk) grotendeels onbekend gebleven ... De bovenstaande opmerkingen , speelden ook wel mee in mijn achterhoofd om toch maar te blijven zitten in die koude kille laatavond ... Razend benieuwd dus , wat het zou worden ; ik zat bovendien in het goede gezelschap van een kenner/insider ter zake ,voor wie zeker de blazers geen" ver van het bed show" , waren ....
Een babbeltje vooraf van de leader dat ons op het einde van het concert een zangeresje( Britney Dhondt ) beloofd en de interpretatie van een argentijns smarten-lied ... eerst moeten we de volledige set uit zitten vertelde hij er fijntjes bij ...
En met reden want na het tweede nummer wist ik al hoe laat het was ... (Of misschien was ik wel acuut luistermoe geworden na een volle dag ononderbroken chronische festivalitis _____ zou ook kunnen ...)
Vakkundige en erg professionele muzikanten , dat allemaal wel ... Maar het helpt niet om allerlei exotismen te mengen of te adopteren/ aan e passen als je front line niets anders te vertellen heeft ( of mag vertellen ?) in de improvisaties daarop , dan het aaneenrijgen van geijkte bigband acrobatiek , pyrotechniekjes en arrangement likjes waarover je ook in het eerste het beste show- orkest valt ... allemaal erg efficient welsiwaar maar zo dood als een pier , vind ik ...als oubollig muzikaal entertainment voor chique recepties is het beslist nog lang inzetbaar( en dat zal deze groep ook wel wéten )
Geen enkel eenvoudig japans toonladdertje ( hoe mooi en interessant ook )vermag daar iets aan te veranderen ...Ook niet als je dat laat brengen door kunstfluiters ;zelfs het raku -verhaaltje dat achter de titel steekt die voor dit "stuk" is gebruikt,maakt het niet beter ... ( ik herinner me trouwens het gemakkelijk exotisme van een enkel pop-nummertje /liefdesliedje dat ik ooit hoorde op de radio = "Japanese boy" gedrenkt in de " couleur locale" foefjes ) Zie trouwens hieronder de appendix voor japanse "toonladdertjes" ...
Jammer voor het aanwezige potentieel enzo , enzoverder ... Maar het komt er dus niet echt uit ...he ... er is duidelijk te weinig ingespeeld op de geest van het repertoire zelf ... enfin het is maar mijn mening .... (1)
Toch nog veel heel erg mooie momenten in dollar brand achtige stukken ... de alt klinkt bij momenten als een Carlos Ward maar speelt op veilig ( in tegenstelling tot wat Carlos altijd deed ) en op Phil Woods achtige virtuositeit( ook een mooie keus en een dijk van een compliment ) ;mooi beschaafd , knap, goeie keus maar niettemin toch door(mijn) langdurig bekendheid ermee( en het nog steeds beluisterbare origineel ,) verworden tot zageventerij en notendebiet alsof er een taximeter aan de sax meetikt die telt hoeveel gepselde noten er al moeten worden uitbetaald ...Vandaag dus gebracht door een ster-sax die een "archeologisch verantwoorde" en heel goede reconstructie weggeeft van een nog net niet tot artefact verworden amerikaanse ster-solist en aanbeden rolmodel voor een high-shool showband en dito arrangement schriftuur ... Het blijft echter wel een uitstekend muzikant ... De trompettist is heelwat boeiender maar af en toe is het ook wel eens van dat dik bigband- hout zaagt men planken, gelukkig erg spaarzaam ...
Toffe Trompet en toffe Peer chris joris
Een uitstekende pianist en bassist en ook de leader zelf met al zijn kwaliteiten en zijn zeer efficient percussiewerk Dus ben ik toch gebleven .... ook al voor het mooie en moedige zangeresje, maar dat heb ik heilaas niet meer kunnen of willen uitzitten ...ook vanwege de te koud geworden invallende nacht Bovendien is een scheut kleinkunst niet datgene wat ik op een jazzfestival verwacht ... Mijn compagnon de route , had al vroeger zijn hielen gelicht ...misschien werd hij afgeschikt door mijn eigenste ouwe mannen gezaag , kan ook zijn ...
= Het kan wel zijn dat Chris Joris een goede soort muziek-ethnoloog is geworden maar of dat verder reikt dan het meesleuren van een omgebouwde (?) handdrum (een bass-djembe ?) als een soort "legitimatie"of als trofee , durf ik op grond van de korte ( en professioneel gave ) interventie op dat prachtig ogende instrument toch niet te zeggen ...Begrijp me goed ; ik wil dus niet beweren dat hij geen goede eigen dingen deed op dat instrument .. maar het lijkt me eerder dat hij een "afrikaanse "(?)percusie muziek speelt van eigen vinding ...niet dat zoiets verkeerd zou zijn ___ dan doen afrikaanse master drummers immers ook ... maar dan wel in de context van percussie-ensembles van minimaal 3 uitvoerders en met inbegrip van alle ( traditionele en persoonlijke varianten op ) support en lead afspraken als bindende elementen en steunpunten = de zeldzame momenten waar leader , bass en piano juist dàt patroon het dichts benaderden , riep onwillekeurig het concert van het Randy Weston trio op ,vorig jaar op Gent jazz
Duidelijk ook dat melodische stemmen( wanneer het dan toch gaat over de "geest" van afrikaanse muziekjes en de daarbij horende verrukking die dat bij mij steeds opwekt ) dan maar beter ostinati patrone(het afrikaanse equivalent van rifjes en bepaalde melorythmische patterns ) en/of vooral aan modale improvisaties ( vooral de lijnmatige recht toe rechtaan - aanpak van een Sonny Rollins bijvoorbeeld ) doen of ook wel eens hun discours baseren op de verschillende mogelijke voicing van een paar gebroken akkoorden, al dan niet geaccentueerd en of gelardeerd met power chords en/ of grote far out interval sprongen
:Ik had dus duidelijk iets anders verwacht : maar ik ben dan ook erg verwend geweest wat het life beluisteren van afrikaanse rithmiek betreft ... Ik bedoel ook dat bijvoorbeeld : Het spaans dat Jommeke spreekt is ook geen 'echt' spaans , het lijkt er alleen maar een beetje op ....
Ja ,ik weet nu ook wel dat "wereldmuziek "een vlag is die erg veel muziekjes dekt waaronder ook erg veel pop bullshit maar ik bedank wel altijd voor de "wereldmuziek sterren " genre plaatselijke " zangeres zonder naam" of locale "Eddy wally's"
Het gevaar van het eclectisisme en mengvormen
Jazz, die ik beschouw als de eerste wijd bekende vorm van wereldmuziek, is in staat de betere roots en wereldmuziek te assimileren maar dat wil nog niet zeggen dat je ook meteen alle platte clichés van een zwarte of chinese bobejaan Shoepen moet gaan overgieten met een jazzy sausje ...of dat je net eventjes Will Tura gaat spelen op zijn "mozarts " of bach laat ver-swinglenen door een françois Glorieux ...
"Jazz kan wel alles gebruiken als kapstok voor een improvisatie ", zelfs reklamejingles en straatdreunen ala albert Ayler, is een veelgehoorde en juiste opmerking ...Niet het uitgangsmateriaal is belangrijk of zelfs het themaatje ; maar wél de impro die het hoofdingredient moet zijn ..... Alleen moet je improvisatie zelf niet alweer uitsluitend aaneenhangen van de makkelijkste geleende truuks en stijlfiguurtjes uit een of ander "jazzke", hoe goed die ook mogen (verondersteld)aanwezig (te) zijn in het collectieve muziekgeheugen van je publiek ...
Ach wat ... de volgende keer dat die mensen langkomen ga ik toch maar weer luisteren ... je weet maar nooit Ik ben ook niet alle dagen even fit of "geinspireerd " of goebezig ...of zelfs niet met muziek bezig Zeker niet in een koude nacht valt het niet mee om daar te moeten staan toeteren ( terwijl je eigenlijk liever Tv had gekeken ? ) en opboksen tegen de bakken regen en windstoten , het zuidpark waardig , die de aandacht ook dwingend opeisen Ook de meest fijne en goed geconstrueerde afrikaanse rythmen en de eigen virtuoze varianten daarop , moeten daarin verzuipen ....
P.S. Thuis had mijn echtgenote nog maar eens een replay opstaan van de eurovisiesongfestival ; hé , net hetzelfde ... Strictly voor liefhebbers van het genre dus ... Duizend in een dozijn Waar heb ik dergelijke muziekjes nog gezien ? Juist ja ... jaren geleden op de verpauperde kuiperskaai ; Olv een uit conventionele prietpraat muziekjes opgetrokken Dave Pike die als grote merite heeft gehad ,tijdens zijn korte verblijf in onze stad ,dat hij enkele jonge lokale talenten ( en niet van de minstens )een speelmogelijkheid en een gel:egenheid tot het opdoen van enige routine gaf Maar of dat allemaal belangeloos was en hij uiteindelijk het hazepad koos toen de schatkist en spaarpot van een aankomend jazz zangeresje dat een TV- zangwedstrijd had gewonnen , leeg was , weet ik nog steeds niet .... Man je kan wel wat beleven en leren , hoor ,met en van jazzcats , ook buiten de scene ... het zijn ook soms waanzinnigen net als die plastische japanse kunstenaars die chris Joris moest vermelden ...."raku "of zoiets geloof ik
APPENDIX
Courant gebruikte Pentatonisch gebaseerde Japanse toonladders ( ook in de westerse muziek )
Disclaimer : Most used (modern)scale equivalent in western piano tuning concert pitches can differ and according to followed ethnic tunings and/or based on natural harmonics ,if there is no obligate piano
Nota : de Yo en Minyo toonladders ( = de m7 sus4 , wat Hal Singer de " modal pentatonic scales " noemde in alle mogelijke voicing posities ) worden zeer veel gebruikt in (minstens ) de west-afrikaanse muziek ... Prachtige voorbeelden daarvan zijn zeer goed te volgen in de concerten van bijvoorbeeld Oumo SANGARE Trouwens ook altijd voorzien van erg veel goede (Malinese ) en populaire djembe- en (Bikutsi)percussiepartijen
Anecdote : -Het zijn trouwens dezelfde toonladders die Dizzy Gillespie gebruikte als vertrekpunt en die hem als werknemer in big bands gegarandeerd het verwijt opleverden "chinese music " te spelen .. dat leide zelfs tot gewelddadige reacties
-reine kwart en /of reine kwint opeenvolgingen ( op de kwintencirkel)van diezelfde vijf tonen zijn trouwens ook de beroemde Miles Davis approach
playlist précédente
[+] 
