Het overkomt me vaak, momenten van ontroering ... de mens tijdens zijn mooiste momenten.

Momenten van “ik doe mijn best”, momenten van kwetsbaarheid, maskers die afvallen,
momenten van kleinheid in iets groots (mooi liedje van Bart Peeters trouwens)...

Daarnet op Man Bijt Hond: mensen die vechten voor het voortbestaan van hun videotheek en aan de kijker verwoed de  meerwaarde trachtten aan te tonen die zij aan hun klanten bieden.   De ernst waarmee ze adviezen geven over  films, de fierheid op wat ze doen... dat ontroert mij oprecht.

Vandaag tijdens een teambuilding:
 De manager die  geëmotioneerd haar team bedankt voor de loyauteit en inzet.  De traantjes die vloeiden en de verlegen schaamte daarover, gevolgd door een oprechte en spontane groepsknuffeL 
Let op,  het gaat hier niet over een “softe non-profit-organisatie”, hoor.  Keiharde businesspeople.   De haartjes op mijn armen kwamen overeind.

Vele dingen zijn wonderlijk, het wonderlijkst van al is de mens.

(met een knipoog naar Els; want ja Sophocles had dat goed gezien)

26-10-2010 om 20:09 geschreven door Triangis, Meredith  

Wilde dolfijnen leren elkaar 'staartlopen'

Wilde dolfijnen in Australië leren elkaar een truc waarbij ze met behulp van hun staart over het

wateroppervlak 'lopen'. Dat blijkt uit observaties van wetenschappers.

Zeker zes dolfijnen die leven in de Port River bij Adelaide hebben zich een techniek eigen gemaakt, waarbij ze hun staart zo hard heen en weer bewegen dat hun lichaam oprijst uit het water.

De dieren kunnen zich met behulp van de techniek soms tientallen seconden over het wateroppervlak voortbewegen, zo melden wetenschappers van de Australische Whale and Dolphin Conservation Society.

Speels

“Het gedrag heeft voor zover wij weten geen duidelijke functie”, verklaart hoofdonderzoeker Mike Bossley op BBC News. “Waarschijnlijk voeren de dieren het trucje vooral voor hun eigen plezier uit, net zoals mensen soms dansen of aan gymnastiek doen.”

Volgens de onderzoekers is het staartlopen bij de wilde dolfijnen een zeldzaam voorbeeld van speels gedrag dat dieren aan elkaar leren. Meestal geven dolfijnen alleen trucs aan elkaar door die bruikbaar zijn bij het verzamelen van voedsel.

Dolfinarium

‘Staartlopen’ is een activiteit die normaal gesproken alleen te zien is in een dolfinarium. Dolfijnen in gevangenschap leren het trucje om toeschouwers te vermaken.

De wetenschappers vermoeden dat een dolfijn genaamd Billy verantwoordelijk is voor de introductie van de ‘staartlooptechniek’ bij zijn wilde soortgenoten. Het dier verbleef ooit kort in een dolfinarium, maar werd enkele jaren geleden weer vrijgelaten.

Cultuur

Uit waarnemingen van onderzoeker Bossley blijkt dat het dier haar in het dolfinarium geleerde truc nog regelmatig uitvoert. Vijf andere dolfijnen proberen de techniek nu ook te leren door de bewegingen van Billy te imiteren, overigens met wisselend succes.

“Je zou het kunnen beschouwen als een vorm van cultuur in de breedste zin van het woord”, aldus Bossley.


 Daar waar "spelen" overgaat naar  "cultuur".
 Dingen doen die geen enkele zin hebben, maar wel leuk zijn. En die dan gaan behoren tot een gemeenschappelijke "cultuur".
Zo heeft ons gezin een eigen cultuur. Spontaan liedjes verzinnen die dan uit 6 kelen uit volle borst worden gezongen. Zo heeft elke vakantie, elke uitstap wel zijn eigen lied. Liedjes met absurde teksten die alleen door ons worden begrepen.

Bij bedrijven kan er ook zoiets ontstaan. Spontaan denk ik aan de groene-dassen-dag van Synalco uit Het Eiland.
Aan welke culturele spelletjes doe jij mee ?

25-10-2010 om 19:31 geschreven door Triangis, Meredith  

Alle dieren behalve de mens weten dat het de voornaamste plicht van het leven is ervan te genieten.

(Samuel Butler,  1612-1680)

Er is één ding dat ik echt wel kan leren van de meesten van onze dieren, en dat is : liggen en er gewoon “zijn”.

Als ik met een dekentje in de zetel kruip moet er toch minstens een dvd of een boek aan te pas komen om te “kunnen ontspannen”.   Is dat niet absurd ?

Dieren hebben helemaal niks nodig. Ze liggen. En “zijn”.  En lijken er nog van te genieten ook.

Genieten door gewoon te zijn.

In de sauna lukt het nog net.  Maar ook dan moet er weer iets bij worden gesleurd, namelijk : een gebouw en enorm veel hitte met daarbovenop nog een zwembad, kortom wederom iets dat geld kost.

Nee, onze dieren... dié kunnen tenminste duurzaam genieten!

Melvin, Loesje en Charly (2 poezen en een hond) liggen hier naast mij languit. 
Zo nu en dan veranderen ze van houding.   Vooral Melvin neemt bijzonder creatieve poses aan.  
En ze snurken. Vooral Charly kan geweldig goed snurken.
 

Koeien kunnen zich ook extreem goed ontspannen .  

Iemand zei me eens: “Voor mij is de maatstaf om te meten hoe het met mij gaat of ik ernaar verlang een koe te zijn.  Wil ik een koe zijn,  dan heb ik téveel zorgen aan mijn hoofd.”

De koe als norm zeg maar.

25-10-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

De eerste jumping met zijn nieuw paard.  De jongen rijdt zijn eerste parcours.  

Hij vertrouwt op zijn paard.  De merrie heeft er zin in.  Ze lijkt wel vleugels te hebben.  

De jongen geniet.  Tegelijkertijd is hij bang om iets fout te doen.  

Daarom laat hij zijn merrie het uitzoeken; hij stuurt haar slechts een minimum. 

Ze lijkt zo zeker van zichzelf.

De merrie gaat sneller en sneller.   Haar ruiter begrenst haar niet. 

Ze wordt overmoedig.  Ze neemt een balk, 4 strafpunten.  Nog  een balk, 4 strafpunten. 

Ze vliegt over de hindernissen, sneller en sneller.   Het publiek houdt de adem in.  De jongen volgt prima mee in de sprong, maar houdt de teugels veel te los.

Ze beëindigen het parcours met 24 strafpunten.
Vader en zoon zijn teleurgesteld. De jongen in zichzelf. De vader in het paard.

... 

In hoeverre geniet jij van jouw kracht ?  

In hoeverre laat jij jouw kracht onbeteugeld los?  Pure kracht die strafpunten oplevert omdat het net iets té fel is?
Of misschien hou je de teugels strak en hou je je kracht streng gekooid? Zo strak dat je niet meer springen kan?

24-10-2010 om 16:20 geschreven door Triangis, Meredith  

Linda (een vriendin) sprak me over een inspirerend initiatief om een aantal topvrouwen uit het bedrijfsleven en politiek te verenigen door regelmatige bijeenkomsten te organiseren om na te denken over het optimaliseren van “vrouwelijke energie” in de maatschappij. 

“De crisis in het bankwezen heeft zeker te maken met een overdaad aan mannelijke energie, het competitieve, het ego-gerichte weet je wel.” legde ze uit. “Vrouwen gaan meer uit van het gemeenschappelijk belang, hun genen zijn voorgeprogrammeerd om met kinderen, gezin, samenleving rekening te houden.”

Veelbelovend initiatief met een schitterende naam; TopXX.  Misschien zit er wel een samenwerking met Triangis in.

Onvermijdelijk dwalen mijn gedachten  af naar mijn dieren. 

Er zijn zowel vrouwelijke als mannelijke exemplaren.

Op welke manier merk ik aan hen de verschillen ? Bestaat er zoiets als vrouwelijke en mannelijke energie ?  
Massa onderzoekers beweren van wel.  Op mijn boekenrek staan zowel exemplaren die uitgaan van een duidelijk onderscheid met als titel bvb "De vrouwelijke hersenen"  ,  als   "Het idee M/V, ontmaskering van een hardnekkig denkbeeld" (Asha ten Broeke) die het tegendeel beweert.

Trekt de lijn zich door naar dieren?  Hoe zit dat eigenlijk met mijn eigen viervoeters?

De jongens: Charly, Melvin, Bifidus, Red Bull, Yakult en Mojito. 

Ik moet spontaan lachen wanneer ik aan hen denk. 
Ze hebben een aandoenlijke “directheid” gemeen met elkaar; 
onmiddellijk weet je waaraan ze denken en wat ze willen.  
Ik vind het heel ontspannend om met hen om te gaan. Ze ontroeren.  Dol op spelletjes, dapper (Melvin uitgezonderd), en transparant.  Wat snoeverig, en tegelijkertijd heel knuffelig.

De meisjes zijn Wasabi, Blackberry, Praline, Apple en Loesje. 
Alle vier zijn ze eerder wat terughoudend, voorzichtig, en ook wel een beetje humeurig.  Moeilijker in te schatten ook.  Wat mysterieuzer.   Subtieler ook. Duidelijk afstandelijker.  Het vergt wat meer inspanning om hen te begrijpen, ik denk soms “wat is nu eigenlijk jouw probleem?”

Wat een onzin zeg om mensen met dieren te vergelijken...

J

23-10-2010 om 19:18 geschreven door Triangis, Meredith  

Op mijn toilet ligt een leuk boekje “filosofie voor op het toilet of in bad".  (Gregory Bergman).

Daarin worden de grote filosofen op een “gebruiksvriendelijke” manier uitgelegd (kwestie van élke tijd nuttig in te vullen), 
onder andere door de ideeën van elke filosoof te plaatsen in een denkbeeldig denkkader van een koe. 
Een koe? Ja, een koe, welbepaald Klaartje de koe.

Klaartje volgens Jean-Jacques Rousseau:

“Alle koeien bij Klaartje in de wei delen een gemeenschappelijke wil, een gemeenschappelijk of collectief bewustzijn.
Voor het welzijn van alle koeien in de gemeenschap moet Klaartje haar individuele wil opgeven.
Klaartje is groot en kan door alle koeien opzij te duwen zoveel eten als ze wil. 
Maar ze vormt een deel van de gemeenschap (de kudde) en ze “weet” dat ze haar individuele verlangens moet opzijzetten en zich moet schikken naar de gemeenschappelijke wil.”

Ik denk aan Klaartje terwijl ik inkopen doe in de supermarkt en verbaasd kijk naar de graaiende handen naar exotisch fruit en batterijkippen, reinigingsmiddelen en prullaria allerlei.

Met schuldgevoel leg ik de twee prachtige stukken verse tonijn op de rolband.

Het zal lekker zijn, dat wel , en gezond ook, ... maar .... 

18-10-2010 om 12:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Een paar seconden vooraleer we aan 204 km/u in 4 seconden werden afgeschoten in de hoogste rollercoaster ter wereld (USA, New York) galmde door de boxen:  “closing your eyes won’t make it go away!”.

En ook al wist ik, rationeel, dat alles ok is, dat het veilig is...  toch gieren de zenuwen door mijn lijf. 

Dat flitst pingponggewijs door mijn hoofd als ik Bifidus zie “jagen” op de poetsbox. 

 Bifidus is een pony, 2 jaar en amper 95 centimeter hoog, maar met een ego van 3 meter op 3.

Onbevreesd, onafhankelijk, en nogal euh ...invasief. J

 En hij heeft zo van die rare gewoontes.

Keer op keer tracht hij bijvoorbeeld een aanval te doen op de poetsbox; een plastiek bak waar het poetsgerief in zit (roskam, borstels, ...).   Hij stampt de box open met zijn voorbenen, haalt er alles uit, en vindt het blijkbaar heerlijk om al het gerief te verspreiden over de wei. 

Ik waarschuw  Bifidus en jaag hem weg.   Zijn drang is echter zo sterk,  dat hij het niet kan laten, keer op keer, ... ik draai mijn rug ... en daar is ie weer.  Hij krijgt een tik, wordt gestraft, maar de drang is sterker. Met in zijn blik een waanzinnigheid die tegelijkertijd hilarisch als angstaanjagend is.    Over hoe een bepaalde "irrationele" drang sterker is dan wat dan ook...  negeren helpt niet, wegduwen helpt niet...  het komt terug en neemt het hele wezen over.

Wat is dat toch ?   Angst, een instinctieve drang, een dwingende gewoonte... het kan  zo overweldigend zijn.  

Je krijgt een tik,  of je geeft jezelf een tik, en toch doe je het weer ...  herken je dat ?

14-10-2010 om 20:42 geschreven door Triangis, Meredith  

Uit “De vijfde revolutie, omdat hersenwetenschap onze wereld gaat veranderen” (Frank Lone):

“Waar komt “moraal” in hemelsnaam vandaan? 
Een basisbegrip, zo simpel en tegelijkertijd zo vaag en ongrijpbaar. 
Mensen brengen morele regels immers niet onder woorden, maar in een concrete situatie weet je meestal precies wat “goed” is en wat “fout”.  Die kennis ligt ergens vanbinnen opgeslagen, een soort programma dat wordt opgestart en dat je voelt in je lijf.
Maar dat klopt niet met de standaardverklaring dat kennis over goed en kwaad moet worden aangeleerd. S
ommige mensen menen nog steeds dat een morele leefwijze rechtstreeks is gebaseerd op religieuze geboden. 
Anderen storten zich op de filosofie, psychologie of sociologie en beweren dat moraal bestaat uit een stel praktische leefregels die een samenleving bij elkaar houden, en die worden doorgegeven door de cultuur van dat moment.  Maar hoe komt het dat je dit kan voelen in je maag?

(...)  De Schotse filosoof David Hume benadrukte in de 18^de eeuw de betekenis van gevoelens voor de moraal.  Hume concludeerde dat ons Zelf niet anders is dan een bundel waarnemingen. In samenhang met die aanname stelde hij dat morele standpunten net zo moeten worden beschouwd als elk ander standpunt over de indrukken van de wereld om ons heen. Volgens Hume bestonden er geen universele principes waarop een moraal kan worden gebaseerd. Er bestaan alleen concrete situaties en wanneer een mens zich in een gegeven situatie bevindt roept dat gevoelens op,  die leiden tot een handeling of een oordeel. Mensen willen iemand in nood graag helpen  omdat ze daar een innerlijke sterke drang toe voelen, en niet omdat ze dénken dat dat juist is. Als er al een gedachte of redenering aan te pas komt, is dat achteraf geredeneerd.

Recent hersenonderzoek bevestigt dat niet de delen van de hersenen die verantwoordelijk zijn voor  het logisch denken geactiveerd worden bij morele dilemma’s.  (...)

Een interessante vraag die daaruit voortkomt: is de homo sapiens dan niet de enige soort met een moreel besef? 
Is het een unieke uitvinding van de mens, een kenmerk dat ons definitief onderscheidt van de dieren?  En, als het niet het gebied is van het logisch denken, waar zit het dan? 

Alleen bij chimpansees en andere aapsoorten heeft men iets vastgesteld wat lijkt op een moreel oordeel als ze onrechtvaardig worden behandeld. (...)

Primatoloog Frans De  Waal heeft een leven lang vooral met chimpansees  gewerkt.  Hij werd zich bewust van het verschijnsel toen hij een paar jaar terug een chimpanseekolonie observeerde. Daar werd pas gegeten wanneer de hele groep binnen de omheining verzameld was. Toen kwam er een dag waarop de hele groep het zonder eten moest stellen omdat een paar jonge mannetjes buiten de omheining bleven ronddartelen.  Dat gedrag accepteerde de rest van de groep niet. De dag erna werd er afgerekend: de apen die tevergeefs hadden gewacht vielen de schuldige apen en straften ze nadrukkelijk.”

Buiten apen merk ik inderdaad weinig moreel besef bij onze dieren.  J 

Het eten wordt verdeeld volgens de hiërarchie, en een ziek dier belandt onderaan de ladder.

Toen onze dochters een pasgeboren lammetje gered hebben uit de agressief klauwende hoeven van onze Bifidus, waren we de rest van dag héél stilletjes, verontwaardigd over het gedrag van onze pony.  

Moreel besef, één van de weinige dingen die ons onderscheidt van dieren ?

11-10-2010 om 20:11 geschreven door Triangis, Meredith  

“Aurélie Lodewick, Studente Journalistiek, deed onderzoek naar het ontwijken van vragen bij politici.

Het is een vaardigheid die politici dienen te beheersen. De ene is er al wat vaardiger in dan de andere. Aurélie stelt bijvoorbeeld vast dat Bart De Wever meer vragen ontwijkt dan Yves Leterme.  Toch komt De Wever beter weg met het ontwijken van vragen dan Leterme.   De Wever doet het namelijk op een “open manier”.  Volgens Lodewick wendt Leterme subtielere strategieën aan in de hoop dat zijn ontwijking niet wordt opgemerkt. Daarom wordt zijn antwoordgedrag als bedrieglijker beschouwd.”  (De Morgen, 9 oktober 2010)

In NLP-termen heet dit: “congruentie”.  Als de binnenkant klopt met de buitenkant. 

Als gedrag,  gevoelens en gedachten elkaar tegenspreken heet dat: incongruentie.
Mensen nemen over het algemeen op bewust of op onbewust niveau incongruentie waar.

“Je zegt wel dat alles goed is, maar aan je frons op je voorhoofd lijkt het anders”

Denken, voelen en doen zijn bij ons mensen, niet altijd in 1 lijn.

Dieren kennen dit niet.  What you see is what you get.  Chris Irwin schreef het boek: “Een paard liegt niet”. 
Het lichaam toont uiterlijk wat er zich binnenin afspeelt.  Altijd. 
Charly, mijn Cavalier King Charles hond kwispelt als ik thuiskom. Hij is dan blij.  Altijd.

En ik wed dat ook jouw dieren zich zo gedragen. 
 

Hoe zou het zijn moesten wij, mensen,  steeds congruent zijn ?
De hemel, of de hel ?

10-10-2010 om 21:05 geschreven door Triangis, Meredith  

Wasabi , onze witte merrie, ziet van ver de bezoekers komen. Ze hebben drie honden bij, grote honden met enorm veel haar. Prachtige honden die prijzen winnen in wedstrijden.

Wasabi komt niet dichterbij. Ze spitst haar oren en blijft staan, heel stil waarbij elke vezel van haar 600 kilo wegende lichaam alert is.

Bifidus ziet ook de honden. Met een brutale uitdrukking rent hij naar ze toe, daagt ze uit, steekt zijn staart in de lucht, wil indruk maken.

De bezoekers reageren: “Oh wat leuk , zo’n klein ponytje en hij is de baas.”

Wasabi is echter het alfatype, de natuurlijke leider. 
Wat de bezoekers interpreteerden als angst is  terughoudendheid. 
De wijsheid van een leider die afwacht en nadenkt wat het beste is om te doen voor de kudde.

Bifidus is nog een jong knaapje.  Dapper, onverschrokken, maar ook wel een beetje dwaas. Hij laat zich bijten door de ezels omdat hij niet kan inschatten hoe slim ze zijn. Hij moet nog veel leren.  Gelukkig is er Wasabi. 
Ze zet hem geregeld “op zijn plaats”.

In een teamcoaching voert de CEO het hoge woord. Hij neemt  veel ruimte in, lacht luid om zijn eigen grapjes en lacht nog luider de voorstellen van één van zijn medewerkers weg.  Hij lijkt zich te wentelen in zijn rol als leider.  Een beetje aandoenlijk. J

09-10-2010 om 21:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Gisteren zagen we tijdens de opleiding NLP Practitioner (www.nlp.be)  het luik “Loslaten”.

Loslaten, verwerken, dingen een plaats geven, ...

Dat kan over vanalles gaan... afscheid nemen van je favoriete paar schoenen, loslaten van een storende gewoonte, verhuizen en loslaten van je woning, van je gemeente, van je land,... loslaten van een rol (echtgenote, werknemer,...), loslaten van een verouderde overtuiging waar je niet meer achter staat,  loslaten van een geliefde of loslaten van een missie...   op diverse niveau’s wordt de mens voor keuzes geplaatst... mentaal loslaten of mentaal vasthouden.  

“Zijn mensen de enige levende wezens die kunnen loslaten” ? vroeg iemand.

Hij voegde eraan toe: “Dieren kunnen immers niet loslaten omdat zij niet kunnen denken. Vanuit denken ontstaat het loslaten, vanuit een inzicht, een  overtuiging, een beslissing. “

Interessante vraag ...  Misschien zijn mensen wel de enige levende wezens die de vaardigheid bezitten om niet los te laten ?

 De eerste keer dat een nieuw dier in onze kudde komt, was ik enorm onder de indruk van de felle reactie.  Red Bull riep en tierde,  de ganse nacht lang, zodanig dat ‘s ochtends nog een hees en bijna onhoorbaar “méhéhéhé” klonk.   Riep hij op zijn broers, op zijn moeder?  Ik voelde me echt schuldig.  Na twee dagen was het “over”.  Leek hij zich volledig te settelen in zijn nieuwe situatie.

Twee dagen bleek de  gemiddelde duur.  Na twee dagen stopte het onrustig speuren, het klaaglijk jammeren. 

Praline hinnikte niet 1 seconde.  Maar ja, zij had ons zelf opgezocht. J

Maar dan nog,  twee dagen om los te laten.... je moet het maar doen... als mens bedoel ik.

08-10-2010 om 21:11 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik ben gevoelig voor geluiden, met de jaren meer en meer. 
Dat betekent dat ik last kan hebben van geluiden, maar ook geweldig kan genieten van bepaalde geluiden.

Als ik samen met Kristien ga wandelen met onze paarden (zij heeft een vrolijke merrie die luistert naar de naam Tina),  slurp ik met volle teugen van het ritmische geluid van de hoeven op de weg, het zachte gebries van Wasabi zo nu en dan ertussendoor.  Heerlijk ...

Als ik zwem geniet ik van het geluid van de krinkelende waterdingetjes  langs mijn vingers en mijn oren.

En soms klinken voetstappen zo leuk dat ik wat langer doorstap, ook al ben ik al op mijn bestemming.

Genieten van de reis, en niet enkel van het doel... zalig is dat ...

08-10-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Twan Albers zegt: Gebruik een crisis als kans

“Het bedrijfsleven reageert meteen op een economische terugslag, houdt de hand op de knip, en neigt wellicht naar arbeidstijdverkorting of ontslagen. Dat brengt onrust in het bedrijf. Dan zie je meteen dat werknemers die niet stevig genoeg in zichzelf zijn geworteld, als eersten dreigen om te vallen. Hoogste tijd om eens te denken aan coaching. Zo'n crisis - of die al dan niet direct bedreigend is - draagt namelijk kansen in zich. Het is een goed moment om de kaarten eens opnieuw te schudden en volgens een nieuw plan van start te gaan.

Het is natuurlijk niet gek dat mensen bang worden bij zoveel negatieve berichtgeving in de media. Het brandpunt verschuift van leven naar overleven. Bedrijven sluiten de ramen en deuren voor de komende storm en menig werknemer verkrampt. De vraag is hoe dat mechanisme is te doorbreken. Hoe je ondanks de situatie met meer plezier, ontspanning en zelfvertrouwen kunt werken, leven en de toekomst tegemoet kunt zien - wat er ook gebeurt.

Hoe het “menselijke kapitaal” te optimaliseren, in plaats van hen te “immobiliseren”.

Er is namelijk een andere mechanisme waar je rekening mee moet houden, namelijk: ‘What you resist persists'. Met andere woorden, waar je je tegen verzet zal alsmaar groeien. Zo creëer je vanuit je eigen angst uiteindelijk een allesomvattende nachtmerrie.”

Elke crisis biedt een kans.      Dat wat je aandacht geeft, groeit.  

Waar richt jij je aandacht op ?

06-10-2010 om 20:33 geschreven door Triangis, Meredith  

Jarenlang begreep ik niks van liefde, geen snars.
Zelfs het woord snars begreep ik niet, wat enigszins de ernst van de zaak aangeeft.

Ik dacht, het heeft te maken met verlangen... of met een soort gemis.
Nu denk ik:  "Liefde =  diep willen dat de ander gelukkig is."

03-10-2010 om 16:43 geschreven door Triangis, Meredith  

“Het is een uitstekend springpaard, de ruiter hoeft niks te doen.” verzekerde de verkoper de twijfelende jongen.    
Zijn ouders hadden zijn eerste paard verkocht, het presteerde niet op de regionale jumpings, weigerde, was weerbarstig, ... een nieuw en makkelijker paard zou de oplossing zijn.

De jongen reed niet slecht.  Door de vele verwijten van papa en door de vele keren waarop hij wegens de zoveelste weigering gediskwalificeerd werd , was hij echter onzeker geworden.   

“Laat haar de sprong zien, ze schat zelf wel de afstand in.” moedigde de verkoper hem aan. De jongen zette het paard aan in een rustige handgalop en keek schichtig naar zijn vader.

Het ging goed. Het paard sprong inderdaad “als vanzelf”.   De 12-jarige merrie kende haar métier.

Ze had vertrouwen in haar kracht en in haar ervaring dankzij een opleiding bij een beroepsruiter die precies wist wat hij deed.   

Deze merrie  leerde de jongen opnieuw te vertrouwen in zichzelf.

Vertrouwen in jezelf vergroten door toedoen van anderen...

In hoeverre omring jij je met mensen die het vertrouwen in jezelf doen groeien, of omring jij je met mensen die jouw zelfvertrouwen geen goed doen ?

03-10-2010 om 14:45 geschreven door Triangis, Meredith  

Leiderschap blijft mij integreren.  Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik erdoor gefascineerd geraak.   
Hoe verwerven wij in onze maatschappij  leiderschap?  
Door kennis, door ervaring, door tactische zetten, door diploma’s (kersvers van de universiteit en nog groen achter de oren) , door networking, door een “natuurlijke autoriteit”, door het aantal stemmen, of gewoon door 1 juiste connectie.

En plots ben je leider van een team en “stuur je mensen aan.”    Sommigen slagen erin, anderen moeten op “leiderschapscursus”. 

En wat drijft mensen die graag willen leiding geven? Geld, status, inhoudelijk takenpakket, nog iets anders ...?

Bij dieren lijkt het duidelijk hoe ze leiding verwerven ;  degene die fysisch het sterkste is , wordt de leider.  Zo lijkt het.

In werkelijkheid is het veel complexer.   Soms zijn het de slimsten, de meest alerten, de oudsten, de grootsten, ... er zijn variaties op het thema.  

Ik denk aan een filmpje dat ik onlangs zag: een kleine shetlanderpony  had de leiding over een aantal paarden die dubbel zo groot en sterk waren als hemzelf.  

 Met een aandoenlijke zelfzekerheid hield hij de paarden geïmmobiliseerd in een hoek van de wei. 
Elke stap, elke oorbeweging merkte hij op.  Het nam hem helemaal in beslag.     

De leiding nemen over anderen, vanwaar die drang ?  
Bestaat dat, een natuurlijke leider?  En zoja, aan welke criteria beantwoordt zij/hij dan?

Wie het weet mag het zeggen.
 

03-10-2010 om 12:40 geschreven door Triangis, Meredith  

“Een pony... gevonden...?” stamelde ik.

“Ja, een merrie, en ik noem haar Praline. Ze is verwaarloosd en kan amper op haar benen staan. Ze is nu bij ons”zei hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld was.

Tja, waarom niet.    Typisch voor ons gezin om niet gewoon een stuk van 2 euro te vinden, maar wel een pony.   
Na een paar dagen voer, aandacht en vitaminen kwam Praline erbovenop.  Ze staat nu gulzig te grazen tussen haar nieuwe vrienden de geiten en de schapen.  Ze heeft duidelijk een voorliefde voor de schapen.   Grappig om te zien hoe zij en de schapen aan de linkerkant van het weitje een groepje vormen, rustig grazend of tegen elkaar liggend.  De drie bokken troepen samen aan de rechterkant, springen op en af het klimtoestel elkaar uitdagend. 

Meisjes aan de linkerkant en jongens aan de rechterkant.   Is dat toevallig? Dat vroeg ik me af.

Tijdens de pauze zie ik de groep aan wie ik training geef voor Triangis uiteenvallen in twee groepjes.  De mannen staan aan 1 tafel en praten over – oh jee het cliché- auto’s.  Aan de andere tafel staan de vrouwen, en ze praten – door elkaar- over achtereenvolgens mannen, kinderen, gevoelens, en wat ze willen leren en nog niet kunnen.    Ze blijven elk aan hun kant.  Puur toevallig. Ik kijk naar hen en glimlach.

30-09-2010 om 21:44 geschreven door Triangis, Meredith  

Beheersing en kracht, ... ze vullen elkaar zo prachtig aan.

Kracht zonder beheersing is vaak niet meer dan geweld.

Beheersing zonder kracht is vaak niet meer dan slappe koek.

Ik kijk naar Wasabi die soepel door de wei draaft, haar staart fier opgeheven, de hals sierlijk gekromd. 
600 kilo kracht in een perfecte lemniscaat  van beheersing.

25-09-2010 om 20:39 geschreven door Triangis, Meredith  

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik een matige tot sterke neiging tot wereldvreemdheid kan vertonen.
Tot mijn dertigste had ik bijvoorbeeld geen handtas. Het nut ervan was me volledig onduidelijk.  Toen nog maar eens een vriendin in de lach schoot:  “Ben je daar weer met je plastik zakske?”  En jawel, een plastikken zakske van “de GB” kon prima dienen om mijn portefeuille, sleutels en agenda te vervoeren.   

Rond mijn 21^ste werkte ik voor een muziektijdschrift als freelance journaliste.  Ik zie nog het beeld voor mij toen ik in een chique lobby van een Brussels hotel wachtte op Chris Rea waarvan ik een interview zou afnemen.  Ik kwam net van de manège waar ik paardrijles gaf en zat daar te nippen aan een witte wijn in mijn vuile paardrijkleren met mijn plastikken zakske.    De neerbuigende blik van Chris Rea op mijn verschijning staat nog op mijn netvlies. (Zijn eerste indruk werd bevestigd want ik was werkelijk een lousy hilarisch slechte muziekjournaliste).   Zelf zag ik geen graten in mijn plastik zakske. 

Uiteindelijk heb ik toch maar de overstap gemaakt van plastikken zakskes naar een handtas toen ik een keer te veel mijn sleutels was verloren (een plastikken zakske blijkt namelijk niet bodemvast te zijn voor een bos sleutels).  

Maar nog steeds kan ik bijvoorbeeld op de meest onmogenlijke momenten op de grond gaan zitten als ik daar zin in heb.  Tijdens een training bijvoorbeeld, en dan zie ik de cursisten verbaasd naar mij en naar elkaar kijken terwijl ik in kleermakerszit mijn verhaal verderzet.  In het beste geval wordt dat “spontaan” genoemd, of “ontwapenend” (deze hoorde ik onlangs), in het slechtste geval “sociaal onaangepast”.  J

Vorige week zei iemand mij: “Ik vind het heel leuk dat jij het kind in jezelf nog zo levend houdt, dat zouden meer mensen moeten doen.”   En dan kan ik niet anders dan verbaasd luisteren naar deze reactie op een voor mij volkomen normaal gedrag.

Wat dit met dieren te maken heeft, geen idee.  Wat denk je?

24-09-2010 om 20:12 geschreven door Triangis, Meredith  

Blackberry rent als een speer door de wei.

Angstig verschuilt ze zich achter haar vrienden, de geiten.

Ze kijkt argwanend naar Apple, ze vindt het maar niks.

Bij de minste beweging van Apple schiet ze weer in blinde paniek, en ook al staat Apple er wat hulpeloos naar te kijken en is er in haar handelen niets, maar dan ook niets dat maar enigzins bedreigend overkomt, toch rent Blackberry voor haar leven. En wil ze niets weten van Apple.

Het was goed bedoeld.  Apple is een schaapje.  Een schaapje van hetzelfde ras als Blackberry (Ouessant).    We dachten dat we er goed aandeden om een vriendin voor Blackberry te introduceren. Het leek ons zo zielig, zo’n schaapje alleen tussen geiten, zonder een soortgenootje.  Misschien was het projectie (zoals wij mensen in het bijzijn van dieren zo vaak lijken te doen) of misschien was het de stille hint van de schaapscheerder... anyway... Apple, een mooi Ouessant-schaapje  maakte op de achterbank van onze gezinswagen (ik bespaar u de details over hoe onze wagen er na dat ritje eruit zag) de rit naar onze kinderboerderij.   Dat wat we hoopte te zien bij Blackberry... namelijk herkenning ( “Hey, leuk! Zij is net als ik een schaap”), kwam dus niet.  Integendeel, ze verafschuwde het nieuwe lid en kleefde als het ware aan de andere geiten.  “Ik ben een geit, ik ben een geit!”, dat leek ze hardnekkig te zeggen.

Meestal zegt men dat mensen zich aangetrokken voelen tot de gelijkenissen en elkaar.  Dat lijkt ons te verbinden met elkaar.  Maar misschien is het even waar dat we ons  net aangetrokken voelen tot de verschillen, opposites attracts...zo vullen we elkaar aan.

Herken je dit? Mensen die zo op je lijken dat je er geïrriteerd van wegloopt.  We kijken graag in de spiegel, maar liefst bij kaarslicht.  Waar schaduwen onze pukkeltjes en rimpels verzachten. Bij klaarlichte dag recht in de spiegel kijken is eng. Zowel  ons eigen spiegelbeeld, als  het spiegelbeeld die we in anderen zien. 
Wat is het waar we zo bang voor zijn? 

Dat vraag ik me dan af.  Is het angst omwille van de gelijkenis op zich? En wat dan in de gelijkenis is zo angstaanjagend?  Is het angst voor onze mindere kantjes? Of net angst voor onze kracht?

Is het dat wat Nelson Mandela bedoelde met

“Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn, onze diepste angst is dat we onmetelijke kracht bezitten. Het is ons licht, niet onze duisternis die ons angst aanjaagt.”

23-09-2010 om 19:53 geschreven door Triangis, Meredith