Mijn zwarte lederen chaps laat ik achteloos en bibberend van de kou op de grond vallen.

Terwijl ik op de steenkoude vloer van de zadelkamer mijn rijbroek uitdoe en in mijn panty’s grabbel naar mijn rok waarbij ik snel in mijn laarzen stap, krijg ik een “flashback”.

Ik klop het stro en de witte haren van Wasabi van mijn vest en verwonder me over het herkenbare patroon waarin ik telkens weer  terecht kom (of beter: waarvoor ik kies) : Dubbellevens...

ik glimlach bij de herinnering die de cirkel rond maakt.

Toen ik 22 was, werkte ik deeltijds op de redactie van een muziektijdschrift (Fabiola/Rock This Town) en deeltijds als paardrij-instructeur op de manege.

Dat betekende het telkens weer omkleden (in toiletten, stallen of zadelkamers) van paardrijkledij naar “business-outfit”, telkens weer van de geur van mest en warme paardenlichamen naar de geur van papier, okselzweet en computers ... van de ene wereld in de andere.

De wereld van de paarden en de zakenwereld , twee werelden van uitersten ...
die met Triangis samenkomen.  

Dan is er ook nog de wereld van muziek ... die nét als de twee bovengenoemde werelden, ook bij mij horen.   Blijkbaar “woon” ik graag in verschillende werelden.

De ene inspireert en voedt de andere ...

Toen ik als consultant bij Vedior werkte in Vilvoorde, kwam op een dag Jan, de kleedman tegen 18 uur met onder zijn arm een galakleed, het kantoor van Vedior binnen.  In de toiletten (ja, weeral) kleedde ik me dan om voor de eindejaarsaflevering van Het Swingpaleis.  Terwijl mijn klanten op de achtergrond de telefoon nog deden rinkelen, onthaarde ik mijn oksels (tja, in de winter...) en spoedde ik mij naar Videohouse, voor de repetities waar ik naast Phaedra Hoste in de shminkstoel plaatsnam om enigszins toonbaar op het scherm te kunnen verschijnen.  
Van de ene wereld in de andere ...

Gisteren had ik een tof gesprek met Rudolf,  mijn Pop In Wonderland-gezel,  waarmee ik een wonderlijke tijd beleefde in de wereld van muziek.  Ik weet dat er een tijd komt dat ik weer volop in die wereld zal stappen.  En graag met hem als songschrijver, want hij schrijft nog steeds fantastische dingen.
Een paar weken geleden had ik nog eens (een zeldzaam keertje) een optreden.  Ik genoot van de typische geluiden en geuren van die wereld.  De sfeer tijdens de soundcheck, de grapjes tussen de muzikanten, het helemaal opgaan in een groepsgeluid, ... en zingen natuurlijk ...  héérlijk.   

De laatste maanden vloeit het één weer over in het andere.  Als ik training geef neem ik  mijn I-pod mee, en speel ik tijdens het klaarzetten van de zaal en tijdens de pauzes mijn favoriete muziek. Het zijn 136 nummers, in shuffle,  ... elk liedje raakt mij.  Heel uiteenlopende muziek, van Satie en Mozart, over the O’jays en Gladys Knight & the Pips, en ook nog Rickie Lee Jones, Etta James tot Della Bosiers, Crowded House, Jacques Brel ...   Dankzij die liedjes tussendoor laad ik mijn energie op. 

En verder zing ik luidkeels in de auto, terwijl ik van de ene managementcoaching  naar de andere rijd.

En daarna trek ik weer mijn chaps aan en geniet van het rijden met mijn wonderlijke merrie Wasabi. Zij is een persoonlijkheid, ze raakt me.  Zij raakt ook de mensen die met haar een coaching in leiderschap volgen. Businessmensen die niks van paarden kennen. Dat is ook niet nodig.  Twee uiterste werelden die elkaar raken.

De ene wereld  voedt de andere.

In elke wereld kan ik een deel van mezelf kwijt.

Misschien ben ik wel voor de bewoners van elk van die drie werelden een vreemde eend in de bijt. 
Misschien zien ze mij wel overal wel een beetje als "een rare", ik denk van wel. 

Misschien ben ik wel een reiziger.  Nergens en tegelijkertijd overal thuis.
Een reiziger tussen werelden die geniet van het beste van wat elk van die werelden te bieden hebben.
In elk van die werelden beleef ik andere passies.
Fijn dat mijn lief zich ook thuisvoelt in die werelden, hij reist telkens een stukje met mij mee.

15-12-2010 om 22:12 geschreven door Triangis, Meredith  

Individu wordt alsmaar belangrijker in beloningsbeleid

(Verschijningsdatum: 02.12.2010)

De beloning neigt alsmaar meer naar het Angelsaksische model. Daar ligt meer nadruk op de individuele inbreng, de marktwaarde en de prestaties.

Althans, dat blijkt uit een onderzoek van organisatieadviesbureau Hay Group onder honderd HR-managers van grote ondernemingen in Nederland. Er is een duidelijke trend naar het vooropstellen van het individu als maat van de beloning in plaats van het collectieve.

De onderzoekers schrijven de trend onder meer toe aan de invloed van buitenlandse hoofdkantoren. Bovendien is het individu veel belangrijker geworden in de diensteneconomie. Loek Bosman, managing consultant bij Hay Group, commentarieert: “We zien het ook aan de toename van het aantal zelfstandige professionals. Dat zet de traditionele collectieve gedachte en de cohesie in Nederlandse bedrijven onder druk. Het vraagt om innovatieve manieren voor het creëren van betrokkenheid van werknemers bij het bedrijf, te beginnen bij de managementstijl.”

Bron: HR Praktijk

Het spanningsveld tussen individuele verlangens en collectieve belangen boeit mij al sinds de schoolbanken van sinds we leerden over de verschillen tussen communisme en kapitalisme. 

De huidige bekomen individuele vrijheid die in de Westerse wereld zo hoog in het vaandel wordt gedragen, is het resultaat van een proces dat al meer dan een eeuw geleden is ingezet, waarbij men zich moeizaam uit het Victoriaans keurslijf heeft losgebroken.  Toen was het ondenkbaar dat het individu boven de gemeenschap werd gesteld.

Kan je je voorstellen dat vrouwenstemrecht pas in 1948 in ons land werd ingevoerd?   Verder heeft de individualisering andere positieve effecten zoals wetenschappelijke ontdekkingen, intellectuele vrijheid en te kunnen kiezen wat je wil doen in plaats van automatisch in de voetsporen van de ouders te lopen.  Kunnen kiezen, op vele vlakken... 
Dit alles valt alleen maar toe te juichen. Maar hoe ver gaat dat?  Waar is de grens tussen individuele vrijheid en schade aan het collectieve.  Ik vind dit een moeilijk vraagstuk waarover vele pingpongballetjes in mijn hoofd tapdansen.

Mijn mond viel open van verbazing toen ik vandaag Apotheek Renneboog in Aalst binnenwandelde voor een neusspray.  Ik leek wel beland in een filmdecor . De apotheker glimlachte en verklaarde rustig: “Dit is negentiende eeuws, we houden het zoveel mogelijk zoals mijn bedovergrootvader de apotheek was gestart.”   Het was prachtig.  Ga maar eens kijken.
De sympathieke man vertelde over houtsoorten en  kruiden  en hoe jammer het is dat de olm niet meer voorkomt bij ons. Hij ademde traditie en ik voelde me bijna beschaamd dat ik, in plaats van een halve ajuin voor naast mijn bed, een banale nasa-rhinathiol vroeg. Hij moest erom lachen.

Hij mijmerde: “Een zaak die overgaat van ouder op kinderen op kleinkinderen,  dat kom je niet meer tegen.”
Toch ook wel jammer.  Een heel leven bij hetzelfde bedrijf blijven lijkt tevens een prehistorisch gebruik. En toch heeft die loyauteit toch ook wel iets...

Het is, zoals bijna alles in het leven een én-én verhaal.  Geen zwart-wit, maar vele tinten grijs.

Evenwicht en balans,  ook tussen individu en groep ... zowel op microniveau (ieder in zijn eigen leven) als op macroniveau (landen, de aarde, en ja ook de ruimte (ik las onlangs een artikel over vervuiling in de ruimte)... een uitdaging voor ons allen...

Een nieuwe zaak opstarten, daar horen allerlei beslissingen bij.  Brochures drukken bijvoorbeeld; ik koos voor gerecycleerd karton ook al was het duurder.  Maar vandaag, toen ik balpennen moest uitkiezen, koos ik na lang twijfelen dan toch maar niet voor de eco-balpen omdat het logo van Triangis er maar héél kleintjes op kon gedrukt worden.  Ik laat die beslissing nog wat in beraad... want nu voel ik me er toch wat schuldig om... wat zou jij doen ?
Het is een beslissing op micro-niveau, een héél kleintje dus... maar begint het niet daar ?

03-12-2010 om 21:47 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 6 : Loesje

(lapjeskattin, vermoedelijk 7 jaar, heel dik)

“Ik hou niet van de natuur.

Bah.

Gras dat kriebelt aan mijn pootjes.

Als het nat is zijn mijn pootjes ook na. Bah.

En de wind, vervelend is dat.  Dat vliegt in mijn oogjes.

Muisjes vangen, laat me niet lachen, ... ik hou meer van de muisjes uit een zakje waarop Friskies staat.  En mensen? Och, ik sta ze toe.  Ik heb er niet veel aan. Ze mogen me zo nu en dan eens aaien. Dan zijn ze tevreden.  ”

Loesje heb ik gehaald in het asiel van Tienen.  Ze was ziek; ze kon amper haar oogjes openhouden van de etter.  Ze kroop op mijn schoot en duwde elegant andere katten weg met haar pootje. Dat vond ik heel lief.

Nu is ze minder elegant.  Als een tankschip landt haar enorme buik in de zetel.  

Ze is complexloos zichzelf. 

Echt een kattin, die ons mensen, als haar onderdanen beschouwt.

Zelden knuffelig, maar àls ze gestreeld wil worden, moét het echt.

Die momenten kiest ze zorgvuldig uit.

Als je een krant aan het lezen bent bijvoorbeeld.  Dan legt ze zich op de krant en duwt ongeduldig tegen je hand.

Ze heeft zo haar rare gewoontes.  Dol op het water dat uit de kraan loopt.  Dwingend beveelt ze ons de kraan open te zetten. Om vervolgens haar kleine koppie eronder te steken.

Loesje is een echte “binnenkat”, die àls ze dan eens buiten wil, na een paar rondjes op het terras terug binnen wil.  En ons verontwaardigd aankijkt.

Ze heeft de lederen zetel bijna volledig gevild.  Terwijl ze met een waanzinnig blik in de ogen ons aankijkt terwijl we haar trachten wegjagen, lijkt ze te glimlachen en krabt nog even verder.

Toch vinden we haar lief.  Omdat ze zo zichzelf is.  Te nemen of te laten.

Dus ben jij

Zelfstandig en heb je niet veel sociaal contact nodig

Gesteld op comfort met je eigen vaste gewoontes

Vrij van complexen, compromisloos en ga je rustig je eigen gangetje?

Dan ben jij een Loesje!

(om eens iets anders te hanteren dan MBTI, Enneagram of Insights)

28-11-2010 om 19:59 geschreven door Triangis, Meredith  

Ik noem hem even Joris.

Joris is verzeild geraakt op een training persoonlijke ontwikkeling.

Hij staart naar zijn blackberry.  

Vanonder zijn wimpers werpt hij zo nu en dan een vijandige blik naar mij.

Het is duidelijk.   Joris is hier niet graag.

Ik heb de tofste job die er bestaat. Dat vind ik echt.

Het is een namelijk een ongelofelijke eer te mogen bijdragen aan groei van mensen. 

De laatste weken heb ik talrijke momenten mogen meemaken die me echt aangrepen. 

Mensen die fundamentele beslissingen nemen, die grenzen verleggen, die ik zie openbloeien... prachtig om te zien.  Als bonus ontmoet ik mensen van allerlei pluimage. Zo boeiend om uiteenlopende “profielen” een groep te zien vormen.  Directeur, kinesist, burgerlijk ingenieur, human resources manager, coach, consultant, tandarts-assistent, advocaat, helpdeskmedewerker, wetenschapper,... allemaal open om te leren over het meest fascinerendst dat er bestaat:  de mens.  Wijzelf.  Soms niet echt open, bij aanvang toch niet.

Joris is technisch enorm onderlegd, heel intelligent maar qua communicatieve vaardigheden weinig ontwikkeld (zo heeft ieder zijn sterktes:  mijn technisch inzicht  is zonder overdrijven nihil).

Joris  bloeit blaadje voor blaadje stilletjes  open.   Het vergt een beetje stuurmanskunst van mijnentwege ;  soms kordaat, soms heel zacht,  ... hem wat challengen, hem bevestigen ...

Hij komt helemaal midden in de “cirkel”, de onzichtbare “energetische” cirkel waarin ik elke training graag breng.  Humor, ontspanning, vlijt, energie, veiligheid en openheid...

 Joris verkent en verlegt zijn grenzen.  Voor de groep demonstreert hij  op een nog voorzichtige, maar zeer authentieke wijze een techniek om feedback te geven. Hij  leert zich te uiten, stapje voor stapje – ademloos kijkt iedereen toe.

Hij krijgt complimenten van de medecursisten die hem een blos op de wangen doen krijgen.

Na de training komt hij mij een hand geven.  Hij kijkt me recht aan en zegt:  “dit had ik al veel vroeger willen volgen.”  
 Dat lees ik later  ook op zijn evaluatie-formulier van de training.  En nog wat andere opmerkingen die mij doen blozen.

Ja, ik zie graag mensen.

En het is een goed gevoel dat wanneer ik train of coach, het niet gaat om mij, maar om de mensen. 

Het gaat om hen.

Daar haal ik mijn voldoening uit.

28-11-2010 om 19:41 geschreven door Triangis, Meredith  

DE JAKHALS EN DE PATRIJS

De jakhals en de patrijs hadden eeuwige vriendschap gesloten.
Maar de jakhals was erg veeleisend en jaloers.
"Jij doet niet half zoveel voor mij als ik voor jou," zei hij steeds, "en jij praat maar over vriendschap. Weet je, mijn idee van een vriend is iemand die me kan laten lachen en huilen, me goed te eten geeft en als het nodig is, mijn leven redt. Dat kan jij nooit!"

"Laten we eens kijken..." zei de patrijs. "Loop jij maar eens een klein eindje achter mij aan, en als ik je niet gauw aan het lachen maak, mag je me opeten."

Hij vloog weg. Daar ontmoette hij twee reizigers, die voortsjokten. Ze hadden pijnlijke voeten en ze waren doodmoe. De eerste droeg een bundeltje aan een stok over zijn schouder. De andere liep met zijn schoenen in zijn hand. Licht als een veertje vloog de patrijs boven op de stok van de ene. Hij merkte er niets van, maar de andere man zag het wel. Wat een buitenkansje voor ons avondeten, dat dier is tam. Hij gooide zonder bedenken een schoen naar de patrijs. Het dier vloog op en de schoen wipte de tulband van het hoofd van zijn vriend. 

"Wat ben jij een pestkop," schreeuwde deze boos. "Waarom gooi je je schoenen naar mijn hoofd?" 

"Reiskameraad," zei de ander vriendelijk, "wees niet nijdig. Ik gooide die schoen niet naar jou! Er zat een patrijs op je stok. Daar smeet ik naar." 

"Op mijn stok? Ben je gek!" schreeuwde de man woedend. "Vertel me geen sprookjes. Eerst beledig je me en dan lieg je me nog wat voor. Ik zal je wel een lesje geven." 

Hij vloog op hem af en begon te vechten. De ander liet dat niet op zich zitten en sloeg terug. Ze vochten tot ze niet meer uit hun ogen konden kijken, het bloed uit hun neuzen stroomde en hun kleren aan flarden hingen. 

De jakhals lachtte zich half dood. 

"Ben je tevreden, vriend?" vroeg de patrijs.

"Zeker, ik heb me kapot gelachen. Maar nu moet je me laten huilen. Het is makkelijk voor clown te spelen, maar het is heel wat moeilijker de hogere gevoelens op te roepen." 

"Ok, ik doe mijn best," zei de patrijs een beetje in zijn wiek geschoten. "Daar komt een jager met zijn honden aan. Kruip jij maar even in die holle boom en kijk uit je ogen. Als je niet gaat huilen heb je geen gevoel in je lijf." 

De jakhals deed wat hem gevraagd werd en keek naar de patrijs, die ging fladderen in de struiken tot de honden hem in de gaten kregen. Toen vloog hij naar de holle boom waarin de jakhals zich verstopt had. De honden roken hem natuurlijk onmiddellijk. Ze begonnen te keffen en te krabben tot de jager kwam. Deze trok de jakhals aan zijn staart uit de boom en gooide hem voor de honden, die naar hartelust met hem vochten tot hij voor dood bleef liggen. Na een poosje deed hij zijn ogen open, want hij had maar gedaan of hij dood was. 

De patrijs zat boven hem op een boomtak. "Heb je gehuild?" vroeg hij, "heb ik je hogere gev..." 

"Hou je bek!" grauwde de jakhals. "Ik ben bijna doodgegaan van angst."

Daar lag de jakhals bij te komen van zijn builen. Ondertussen kreeg hij honger. "Zo, nu wordt het tijd dat je eens toont dat je een goede vriend bent," zei hij tegen de patrijs. "Haal me eens een lekker hapje en dan zal ik je mijn echte vriend noemen."

"Al goed, al best," riep de patrijs. "Kijk maar goed naar me, en eet als het zover is." 

Net op dat moment kwam er een groepje vrouwen voorbij die eten naar het land brachten voor hun mannen. De patrijs begon klagelijk te roepen en fladderde van struik tot struik, alsof hij gewond was. "Een gewonde vogel, een gewonde vogel!" riepen de vrouwen. "Die kunnen we gemakkelijk pakken!" 

Ze renden allemaal achter hem aan en die slimme patrijs haalde duizend trucjes uit tot ze zo opgewonden waren dat ze hun bundeltjes op de grond zetten om vlugger te kunnen lopen. De jakhals zag zijn kans schoon, en rende weg met heel wat lekker eten. 

"Ben je nu tevreden?" vroeg de patrijs.

"Nou,"zei de jakhals, "je hebt me een lekker maaltje gegeven, je hebt me laten lachen, en huilen, uchum... Maar, en dat is de echte test, je moet nog een keer mijn leven redden."

"Misschien lukt me dat niet," antwoordde de patrijs treurig. "Ik ben zo klein en zwak. Maar het wordt al laat. Laten we naar huis gaan, het is een lange weg om langs het ondiepe stuk in de rivier te gaan. Weet je wat, we steken hier de rivier over en dan vragen we aan de krokodil, mijn goede vriend, ons over te zetten." 

Ze liepen naar de rivier. De krokodil wilde het wel doen dus gingen ze op zijn brede rug zitten, en hij zette hen over. Maar toen ze midden in de stroom waren zei de patrijs: "Ik geloof dat die krokodil van plan is ons te bedriegen. Stel je voor dat hij je hier in het water gooit." 

"Voor jou is dat ook niet leuk!" zei de jakhals, die wit om zijn neus werd. 

"Voor mij is dat niet erg. Ik kan toch vliegen, maar jij niet." 

De jakhals rilde van angst en toen de krokodil zei dat hij honger had en trek had in een goed maal, kon de jakhals geen woord uitbrengen. "Poeh!" riep de patrijs. "Geen grapjes hoor! Ik kan toch wegvliegen en mijn vriend de jakhals is niet zo stom dat hij zijn leven meeneemt op deze tochtjes. Dat laat hij thuis in een gesloten kast." 

"Is dat zo?" vroeg de krokodil verbaasd. 

"Ja hoor!" zei de patrijs. "Probeer hem maar op te eten. Het zal je slecht bekomen!" 

"Dat is raar! Ik neem niet het risico!" riep de krokodil, en hij zwom door tot de jakhals aan de andere oever kwam.

"Nou, ben je tevreden?" vroeg de patrijs.

"Zeker mijn beste. Je hebt me aan het lachen gemaakt, je hebt me laten huilen, je hebt me lekker te eten gegeven en je hebt mijn leven gered.
Maar je bent me te slim voor een echte vriendschap," zei de jakhals. "Goeiendag!"

 
Hij ging ervandoor en de patrijs heeft hem nooit weer gezien.

Toen de patrijs zich afvroeg wat hij fout had gedaan kwam de fazant bij hem zitten. Ze praatten een beetje en het was een fijn moment voor beiden. De patrijs kende de fazant van vroeger en zo nu en dan kwamen ze elkaar tegen en deelden wat ze zo allemaal hadden meegemaakt.
Toen ze een paar uur later uit elkaar gingen nam de fazant afscheid van de patrijs:
"Dag vriend, ik zie je wel weer. Het was weer fijn bijpraten met jou."

De patrijs glimlachtte en knikte.

(Bron onbekend)

23-11-2010 om 21:10 geschreven door Triangis, Meredith  

Onderstaande tekst werd me gestuurd door één van de vele trouwe lezeress van deze blog;-),  waarvoor dank want het is bijzonder toepasselijk!
Wat betreft leiderschap kunnen wij mensen veel van (andere) dieren leren, lees bijvoorbeeld hieronder hoe wij van ganzen kunnen leren.  
Zogenaamd domme ganzen.

Are you a team leader or just the chief 'doer?'

By Adrian Gostick and Chester Elton

In business, leaders need their teams to succeed. Simple concept, right? So then why do so many managers spend the majority of our attention completing our own work, addressing clients’ needs or worrying about our bosses?

Why? Because managers too often view themselves as the senior “doer” on a team.

Our new research on teamwork for The Orange Revolution turned up some interesting highlights on managers. We found leaders of breakthrough teams view their primary role not as doers or even task masters, but as facilitators who smooth the pathway forward.

Marilynn Brewer first described the type of give-and-take relationship that is evolving between breakthrough teams and their leaders in the Journal of Social Issues. She called it obligatory interdependence. It’s a fancy name for this idea: to survive as a species, human beings must learn to depend on each other. Translated to business, the rule of the jungle changes to: A leader can’t go it alone.

We turn to nature to prove the point. Scientists in France first explained why migratory birds such as geese fly in a V-shaped formation. The aerodynamic V certainly reduces the air resistance that each bird experiences compared with a bird flying solo, allowing the animals to cover longer distances with much less effort—a near 70 percent increase before stopping to rest. But the birds’ heart rates also decrease when they are flying together and they are able to glide more often.

Of course, in the V formation, the bird in the lead position will experience a greater air resistance and will have to work harder than the others. But this is where the formation process is remarkable. When the bird in front tires, it falls out of the lead and allows another bird to take over. This exchange takes only a second or two, barely evident from the ground. The process—one bird flying in the lead until it becomes exhausted—continues throughout the migratory journey. Each bird takes a turn in front, because each has strength to give.

The parallel in business is entrusting different people to lead our many initiatives and supporting tasks; aligning skill-sets with specific responsibilities.

So much of team success depends upon strong leadership. However, the actual role of the leader is often misunderstood. A good leader is one who spends energy building and developing a strong team instead of always trying to lead from the front. If the strongest bird always led, it would get tired and the flock wouldn’t get nearly as far.

23-11-2010 om 19:46 geschreven door Triangis, Meredith  

Motivatie is zoek

Het gaat niet goed met onze werkmotivatie en -betrokkenheid, aldus een studie van Securex. 1 op 5 is niet enthousiast over z’n job, 1 op 3 zou zijn baan niet aanraden aan vrienden en 23% verdedigt zijn bedrijf niet als buitenstaanders er kritiek op geven. Securex legt uit hoe je als werkgever de motivatie en betrokkenheid van werknemers kan doen toenemen.

HR-dienstverlener Securex ondernam in januari en februari een online enquête bij 1.540 Belgische werknemers die een representatieve steekproef vormen van de totale Belgische werkende bevolking. De resultaten van de rondvraag waren niet bepaald opbeurend. Een greep uit de bevindingen:

·         Iets meer dan 1 op 5 voelt zich niet gemotiveerd om te gaan werken.

·         Bijna 1 op 5 is niet enthousiast over zijn job.

·         13% is niet trots op zijn werk.

·         1 op 4 zou niet opnieuw dezelfde job kiezen.

·         1 op 3 zou z'n baan niet aanbevelen bij vrienden.

·         1 op 4 zegt dat z'n bedrijf niet veel voor hem betekent.

·         23% verdedigt z'n organisatie niet als buitenstaanders er kritiek op geven.

(site VDAB)

Cijfers  en conclusies ...

Cijfers worden vrolijk geïnterpreteerd naargelang de belangen, de perceptie of wat men wil vertellen. We zouden bovenstaand artikel evengoed kunnen interpreteren als volgt:
 

Het gaat goed met onze motivatie!

Bijna 4 op 5 voelt zich gemotiveerd om te gaan werken

Meer dan 4 op 5 is enthousiast over zijn job

87% is trots op zijn werk

3 op 4 zou  opnieuw dezelfde job keizen

2 op 3 beveelt zijn baan aan bij vrienden

3 op 4 zegt dat zijn bedrijf veel voor hem betekent

73% verdedigt zijn organisatie als buitenstaanders er kritiek op geven.

Oftewel:

Cijfers en statistiek zijn als kinderen voor het gerecht: men laat ze alles zeggen wat men wil.
(Rémy Montalée)

Of nog een schoontje:

Vrouwelijk schoon kan je nooit precies in cijfers achter de komma uitdrukken, want juist de afronding maakt het zo mooi. 

(Kadé Bruin)

22-11-2010 om 16:48 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 5

Apple

Bruin Ouessantschaapje, ooi (meisje), 4 jaar

Heel gewoon maar toch ook heel bijzonder, ...

dat komt er bij mij naar boven als ik naar “ons Apple” kijk.

“Gewoon”  omdat ze zo gelijkmatig is.

Zo in-druk-wekkend gelijkmatig van karakter.

Maar wacht eens even ... IS dat eigenlijk zo gewoon ?

Gelijkmoedigheid lijkt me, voor de meesten van ons, net heel moeilijk.

Apple is, van al onze dieren, degene die zich het best aanpast, die zo gelijkmatig is dat je haar wel eens zou vergeten (en dat deed ik, want ze hoorde al thuis in aflevering 2).  

Vanaf het moment dat we ze zijn gaan halen merkten we al in de wagen dat er veel moet gebeuren vooraleer Apple onder de indruk is.  Ze lijkt te baden in een rustige tevredenheid en daarmee verpersoonlijkt ze voor mij één van de vooronderstellingen van NLP:
“Het is wat het is.”

Nederigheid valt niet op.

Je kan het zien als “saai”.

Gemoedsrust  is nochtans iets waar velen naar verlangen.  Jij?

Nederigheid, het tegenovergestelde van hoogmoed, één van de hoofdzonden...

Wordt nederigheid voldoende geapprecieerd in onze dagelijkse “rat race”?

Wordt het beloond?  Uberhaupt opgemerkt ?

Apple, heel gewoon, en nét daarom  ook zo bijzonder.

Dus heb jij:

Een rustig temperament

Kan je je goed aanpassen aan verandering?

Ben je bescheiden en vriendelijk?

Is jouw motto: “Het is wat het is”...

En sta je tevreden in het leven?

Dan ben jij een “Apple”

(Om eens een andere indeling te hanteren dan MBTI, Enneagram, Disc of Sociale gedragsstijlen) ;-)

22-11-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 3:   Charly

(Cavalier King Charles-hond, tricolor, reutje van 9 jaar)

Het sympathieke Toon Hermans-gezicht van mijn nieuwe gynaecoloog lacht me toe met pretoogjes:

“U bent nog maar 42.”

Ik voel me gerustgesteld. 
Niet zozeer omwille van de nadruk op “nog maar” ... 
... ik voel me gerustgesteld omdat ik me op mijn gemak voel bij deze gynaecoloog met witte haren,  dus veel ervaring. 

42 jaja ...   
Met mijn leeftijd heb ik vrede, meer dan dat:  Ik word graag ouder!  
Ik leer alsmaar beter om te “leven”.

Tijd is iets wonderlijks.

Time changes everyting...  ik sta er bijna elke dag wel eens even bij stil.

Generaties gaan over in elkaar... zo hoort het...

Wees wie je bent (nu), en niet wie je was (toen).... 

Het is prachtig om mijn zoon, een flinke 1m84 te zien opgroeien tot een, in alle opzichten, prachtige man. 

Tijd ... ik word er zowaar wat melancholisch van... màààrrrrr   wat heeft dit nu in hemelsnaam met Charly te maken?  J

Charly voorstellen ..... brengt me namelijk automatisch bij het gegeven “tijd”. 

Het doet me terugdenken aan de laatste 9 jaar.

Al 9 jaar is hij mijn makker!  (en ja, nu wordt het écht melig!)

Hij heeft heel wat avonturen met mij meegemaakt.

Leuke avonturen zoals urenlange wandelingen in het bos met mijn toenmalige Fjordenpaard Wadse.

Met ons drietjes op stap, heerlijk was dat.

Hij was er ook op momenten dat ik bijzonder modderige watertjes doorzwom. 

En toch altijd kwispelend blij als ik thuiskwam, rotdag of niet.

Vaak wist ik van geen hout pijlen maken,  sloeg ik wild om me heen, voelde ik me wegschuiven en onderuit gaan, om dan terug op te krabbelen... Bijzonder woelige jaren... maar Charly was er altijd.

Charly deed me lachen en gaf me troostende knuffels.

Van alle dieren staat de hond toch het dichtste bij de mens.  Een uitzonderlijke band...

Van alle honden die ik heb gehad staat Charly het dichtst bij mij.

Charly’s ouders Yargo en Yenka zijn we jaarlijks blijven bezoeken. 

Omwille van de mooie aanblik van hun wederzien, maar ook omdat zijn pleegouders zo’n warme lieve mensen zijn.   Charly is er geboren en alleen maar met liefde omringd.  Ik bleef hen opzoeken, misschien ook wel voor mezelf... 

Ondertussen zijn Yargo en Yenka jammer genoeg gestorven...

Charly’s eerste ouders  zijn voor mij een lid van mijn familie gebleven.  Vorige zomer kwamen ze bij ons op bezoek.  Charly herkende ze natuurlijk en de enorme mand met lekkers voor onze dieren en onze kinderen was echt buiten proportie (groot!).   Mooie mensen...

Charly is een slimme hond.

Als puppy kende hij al gauw al zijn knuffels bij naam. 

Aanvankelijk een gevoelig, bang scheetje, dat wel.   
De jaren op de manege tussen paarden en andere honden hebben hem meer “hond” gemaakt. 
Al is het Spaniel-bloed in zijn aders ver te zoeken. Spaniels zijn namelijk jachthonden. 

Ik herinner me een dag dat ik in het bos in de verte een konijn zag liggen, spartelend in een vermoedelijke doodstrijd.  Ik zat op Wadse en vreesde dat ik Charly niet zou weg krijgen van bij het konijn. 

Charly zat net achter een blaadje aan.  Het blaadje waaide telkens weg en met zijn neus tegen de grond achtervolgde hij koortsachtig zijn prooi.   Toen hij bij het konijn aankwam riep ik hem opdat hij mij zou volgen.  Zoals vaak bleef hij oost-indisch doof voor mijn geroep, en “stofzuigde” verder.  Het blaadje dartelde over het konijn en waaide een eindje verder .  Tot mijn verbazing liep Charly gewoon over het spartelende konijn, volledig gefocused op “zijn” blaadje.  De tranen rolden over mijn wangen van het lachen.

Al ruim 4 jaar neemt Charly medicijnen voor zijn hart.  Bijna alle Cavalier King Charle’s lijden aan een hartkwaal. Hij ook.  Om de 6 maanden laat ik een echo nemen van zijn hart, en het laatste jaar zijn er extra medicijnen bijgekomen. Zonder deze medicijnen had Charly er al lang niet meer geweest.  Negen jaar is al behoorlijk oud voor een hondje van dit ras.

Elke dag dat hij er nog is beschouw ik dan ook als een groot kado.

Hij is nog erg levendig!   Loopt soms doldwaze rondjes in de tuin...springt vrolijk op als ik thuis kom. 
En mooi dat hij is!  (jaja, eigen kind, schoon kind I know)
Unieke hond met zijn scheve assymetrische vlek over zijn oog, en duizend sproeten.

 Grappig dat hij, net zoals sommige “oude” mensen, wat mopperig wordt.
Mister Grumpy, zo noemen we hem soms. 

National geographic, Dieren in nesten, het leven zoals het is in Planckendael,... allemaal prachtige programma’s ....  die wij helaas niet kunnen bekijken. 

Bij het minste vermoeden van een dier (ook in tekenfilms!) wordt Charly razend; onophoudelijk blaft en gromt hij naar de televisie.  Verontwaardigd kijkt hij naar ons als we hem vermanen.  Hij ziet het als een plicht om dat addergebroed te verjagen.  En het lukt telkens weer! 

Hij zorgt dan ook voor onze “bescherming”!

 Als een grumpy oudje ligt hij voor het raam, en owee als er iemand langs komt.

Met opgeheven staart en luide, zeer luide stem scheldt hij voorbijgangers de huid vol.  Tot deze uit doodsangst vluchten.  Door zijn ogen gezien natuurlijk... J  

In werkelijkheid lopen de mensen, al dan niet vergezeld van hond of fiets, gewoon voorbij.

Onze gezinsleden vinden Charly soms wel vervelend denk ik ,  dat geblaf enzo...
en een oude hond, tja ... dat ruikt niet altijd even fris....  ze zeggen er niets over, maar ik begrijp het wel. 
Zo lief dat niemand er moeilijk over doet. 
Charly namen ze er vanaf dag 1 gewoon bij - hij hoort nl bij mij en mijn zoon. 
De band die hij heeft met Charly is even uniek.  Zo ontroerend om die twee samen in een gesprek te zien.
Hartverwarmend!
 

Ik hoop dat Charly nog even bij ons mag blijven.... als je zelf geen hond hebt gehad kan je moeilijk inschatten hoe diep zo'n band kan gaan.  En lijkt dit tekstje wat romantisch en melig gewauwel...    Uiteindelijk, het is maar een hond...

Charly  toont wat er in hem omgaat, kan ongelofelijk goed vele verschillende nuances van verontwaardiging, jaloezie, nieuwsgierigheid, frustratie, dankbaarheid, geïrriteerdheid en blijdschap op zijn koddige snoet toveren.

Hij beschouwt zichzelf duidelijk als één van de mensen. 
Kijkt wat neer op de poezen maar is er wel lief mee.  
Begrijpt niet waarom ik überhaupt tijd steek in domme geiten en een stoute pony.

Hij ziet mij als “zijn mens”. 

 In het geheel niet bescheiden, beschouwt hij de halve straat als zijn eigendom, alsook de fijne buren die hij regelmatig, op eigen initiatief opzoekt waar hij dan een schelletje kippewit krijgt.

Hij is lief, al wordt hij met de jaren iets onverdraagzamer (kleine kindjes vindt hij écht niet meer tof).

En hij snurkt!  Jongens toch, dat er uit zo’n klein neusje zoveel geluid kan komen!

Goh...het is een lange tekst geworden....Charly is, van al onze dieren,  dan ook het allerlangst in mijn leven.
Hij verdient het langste stukje.

Dus ben jij

Lief en tegelijkertijd eigenzinnig

onbescheiden en tegelijkertijd  toch ook sociaal

Extravert, mooi en gesteld op jouw territorium

En word jij wat humeuriger met de jaren...

Dan ben jij ... een Charly!

(om eens in een ander hokje te wonen dan Insights, MBTI of Enneagram)

15-11-2010 om 20:20 geschreven door Triangis, Meredith  

Mode ontgaat mij volledig. 

 In de weekend-oplagen van de kranten lees ik wel eens een recensie over de toonaangevende modeshows. Toonaangevend !?

Toon betekent in casu ... de lengte van de rok van het volgend seizoen, of

Groen dat het nieuwe Zwart is, de terugkeer van de Luipaardprint ...

Echt, het ontgaat mij volledig. 

Hoort het bij "hoe het hoort" ?

Is het kuddegedrag  ?  Of nee, het is net het zich afzetten tegen de kudde en de “eigen persoonlijkheid tot expressie brengen”?

Ik moet er soms om lachen, en soms is het om te huilen.

Zo lelijk. J

Als kind al liep ik enorm achter.

Schotse ruiten en  coltruitjes als dat absoluut "uit" was. Ik werd er veel mee gepest.

Van die coltruitjes uit synthetisch materiaal. Dat al snel waanzinnig begint te stinken.

U snapt het plaatje wel.  

En broeken met brede pijpen onderaan. Dàt droeg ik.

Een klasgenootje wees me erop:  “zie je dat dan niet, iedereen draagt broeken die vanboven wijd zijn en vanonder smal”?

Ik zag dat niet.  Nu ja, dàn wel.  Opeens zag ik niets anders dan broeken-vanboven wijd-en-vanonder smal. 

Het belang ervan ontging me niettemin volledig.

Ik was niet graag kind, heb ik dat al gezegd?

Nu vind ik mode nog altijd onbegrijpelijk.  En niemand die mij daarmee uitlacht.

Integendeel, mijn levenspartner  vindt mode ook stom.  

J

(Red Bull daarentegen heeft een prachtig winterharen garnituur op zijn wangen, erg trendy lijkt me. )

13-11-2010 om 20:32 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 3

Blackberry

(Mooi zwart Ouessantschaapje, meisje,  1,5 jaar)

Met een kom vol wortels en appels wandel ik naar onze  kinderboerderij. 
Het kuddetje heeft me uiteraard opgemerkt en blaat en mekkert om ter luidst.

Als alle hapjes zijn uitgedeeld blijf ik nog wat bij hen.   

Ik hurk en plaats me op ooghoogte van onze sloebers.

Blackberry staat tegen mijn rug aangeleund. 

Zo nu en dan springt ze onhandig tegen me op. 

Ik glimlach en blijf stilletjes  zitten.

Blackberry geeft namelijk niet zomaar haar vertrouwen. 

Dat   kost    tijd.  

Ik streel voorzichtig haar elegant pootje dat ze op mijn arm heeft gelegd.
Als ik aan haar okseltje kom sluit ze heel even haar ogen.

Ze gaat helemaal op in dit fijne gevoel.

Ik verwijder mijn hand. 
Nog!
Ze duwt haar hoofd tegen mijn hand en ik krabbel haar op haar hoofd.  

Kleine wonderlijke momentjes.

Nu denk je misschien,  so what, gewoon een schaap, wat een gezever.

J

Misschien wel,   ...  tegelijkertijd ben ik  niettemin dankbaar dat het schichtige meisje dat een jaar geleden als lammetje bij ons kwam, en waar we amper naar mochten wijzen of ze stoof als een snelle hinde weg naar het ander eind van de weide,  ... nu nadrukkelijk aandringt om geaaid te worden.

Als vreemde kinderen bij ons komen of er is veel drukte dan zondert ze zich af. 

Ze wil echt zéker zijn dat ze veilig is. 

Des te meer dat de momenten als ze geniet van ons gezelschap, mij zo ontroeren.

("Bij mij zijt ge veilig" komt onwillekeurig in me op als ik dit schrijf, oh oh oh, wat ben ik fan van Wim Helsen)

Als we haar buikje strelen kromt ze haar rug, wat een grappig zicht is.

Ik weet dat dit écht een teken van vertrouwen is.

Een kadootje. 

Blackberry is de allerslimste.
Ze is de enige die de wagen van de veearts van ver herkent, en zich dan vervolgens  het moeilijkst laat vangen door hem.   

Ze denkt vooruit.

En als u twijfelt over mijn mentale gezondheid als ik zeg dat ze het grootste tactisch inzicht heeft, kom je maar eens kijken als ik voeder.

Bovendien is ze nog nooit betrokken geweest in een conflict met één van onze dieren.  Dat is op zich al een prestatie, gezien de branie van Bifidus en Red Bull. Maar ze is dan ook het liefje van Red Bull.  En ze heeft er niets voor hoeven te doen, enkel mooi zijn.  Én slim...en een beetje mysterieus.

 “She thinks for herself”

Er schuilt niettemin ook wat gekte in Blackberry.  Door aanvankelijk voortdurend bij geiten te zijn, begon ze zich als een geit te gedragen.  En kreeg zelfs hoorntjes (die steeds afbreken omdat ze zo mals zijn).   Het verhaal van haar eerste ontmoeting met Apple heb ik hier al verteld.  Nu zijn ze vriendinnen.  Maar Blackberry is de baas.

J

 Als een vlieg haar irriteert worden haar oogjes brandende lontjes en met een paar breakdance bewegingen jaagt ze hen weg.

Een bijzonder schaapje... een persoonlijkheid.

Ben jij ...

Heel slim en vooruitdenkend

Terughoudend & Voorzichtig

Duurt het een tijd vooraleer je iemand vertrouwt

Maar is jouw vertrouwen dan écht.

Ben je elegant & sensueel

Zorg je uitstekend voor jezelf zonder enige vorm van agressie naar anderen ...

Dan ben jij een Blackberry!

(om eens andere hokjes te hanteren dan Enneagram, MBTI of Insights ;-), en "hokjes bedoel ik niet pejoratief; in een hokje kan je wonen)

11-11-2010 om 12:22 geschreven door Triangis, Meredith  

Tijdens coachings hecht ik steeds veel belang aan zelfsturing. 
Jezelf aansturen om een doel te bereiken..... hoe gaat dat, hoe blijf je aan de gang, hoe hou je het vol?
Ligt hetgeen waarnaar je jezelf stuurt in lijn met wie je wil zijn? 

Enkel dàt kan het onderwerp zijn van een coachingsessie. 
In welke mate is er sprake van zelfsturing, en hoe gaat dat dan?
Er komt nogal wat bij kijken.  Het blijft me fascineren, want iedereen is anders.

Elk persoon heeft favoriete "stuur-strategieën". 
 

In een artikel van Jeroen Onstenk (lector Geïntegreerd Pedagogisch Handelen, Hogeschool Holland) lees ik:

“We kunnen ook naar zelfsturing kijken vanuit de leeractiviteiten op de werkplek. Werkplekleren is leren dat voortvloeit uit het deelnemen in een werkpraktijk. Globaal kunnen daarbij verschillende typen leeractiviteiten worden onderscheiden, die overigens vaak in combinatie voorkomen (Bolhuis, 2009):

-          Onderdompelen

-          Doen en experimenteren

-          Observeren

-          Leren door sociale interactie

-          Reflecteren

-          Benutten van theoretische kennis

Verschillende vormen worden op verschillende manieren (zelf)gestuurd. Naarmate het leren meer bewust wordt, wordt er ook meer sturing mogelijk.”

Bewustzijn is bevorderend voor een leerproces, dat is duidelijk.

Bewust jezelf aansturen leidt tot het sneller en makkelijker bereiken van je doel.

Verhogen van "sturend bewustzijn" is dus een goede start.
Daar kan een coach bij helpen.

Er is namelijk altijd sprake van zelfsturing.  Bewust of onbewust.  Produktief of onproduktief.

Net als met communicatie, is het niet mogelijk om niét te communiceren. 

Zo gaat dat ook met zelfsturing...

Zelfs als ik de hele dag in de zetel blijf liggen, stuur ik mezelf aan.

Zelfs als je niet kan beslissen, stuur je jezelf aan tot “niet beslissen”.

Probeer maar eens jezelf “niet aan te sturen”. J

Hoe stuur je jezelf door de dag ...
als een oververhitte taxichauffeur met een kapotte GPS...
als een ervaren piloot, fris uitgeslapen, perfect de voorbereide route afwerkend...
of als een zondagschauffeur die de wagen maar in de garage laat omdat er teveel verkeer is?

10-11-2010 om 20:21 geschreven door Triangis, Meredith  

Aflevering 2, we volgen het alfabet

Bifidus

Pony, ruintje, 2 jaar, wit met zwart/grijze ondefinieerbare vlekken, 95 cm schofthoogte, even rond als hij groot is

Bifidus is al meermaals aanwezig geweest op deze blog. Dit is niet te verwonderen want Bifidus is sowieso erg euh... aanwezig.

Toen we hem kochten was hij erg ziek. Maar oh zo lief en zacht.  Hij lag vaak neer in de wei en de kinderen konden urenlang tegen hem aan liggen. En maar knuffelen.  Na diverse veeartsbezoeken,  ontwormings- antibiotica- en ontluizingskuren werd hij beter.

En een monster kwam tevoorschijn.

Vorige zomer stond hij bij de geitjes.  Dat ging goed.  Van zodra hij echter gezond was terroriseerde hij de boel.   Aanvankelijk bleef het bij wat pesten, rondrennen als een gek, emmers omver gooien,... wat kattekwaad zeg maar. Maar toen we opeens het kleinste en zwakste geitje door de wei zagen vliegen, en onze fantastische buren ons melden dat hij inderdaad als tijdverdrijf Yakult omhoog smeet (hij pakte doodleuk een pootje in zijn mond, ... en gooien maar! haha dat is grappig) moesten we hem ergens anders plaatsen.  Hij mocht, in afwachting bij de ezels van andere fijne buren blijven.  De geiten die bij de ezels liepen moesten het ontgelden.  Hen opjagen, klem zetten...

De ezelin achtervolgde hij c o n s t a n t. 

Om haar te bespringen natuurlijk, duidelijk niet beseffend dat hij ondertussen gecastreerd was.  

De ezelhengst heeft hem toen op zijn plaats gezet. Dat ging er heftig aan toe.  Het leken we twee straatjochies die op elkaar inmepten. De hengst vloerde hem en hakte erop in met tanden en poten.  Bifidus stond te trillen op zijn benen.  En delfde het onderspit.

Als je denkt dat hij zijn lesje wel had geleerd, heb je het mis.  Nog geen 5 minuten later begon hij opnieuw. Treiteren, achtervolgen, de staart van de hengst beetpakken en eraan trekken, hen bespringen, bijten,....  Zucht.

Een dag voordat hij verhuisde naar zijn definitieve wei (weer dankzij onze fantastische buren) had hij er niet beter op gevonden om met zijn twee koddige voorbeentjes in de grote waterbak te gaan staan, en plonsen tot er niks meer inzat.  Behalve wat slijk. Zucht.

En toen kwam Zij. 

Wasabi. 

Liefde op het eerste gezicht... Met één wimperslag veroverde ze hem.

Hij keek naar haar op (letterlijk en figuurlijk) en volgde haar als een slaafje.  Pure onderdanigheid.

Ze voedde hem op, met vaste hand (voet). 

We waren al een tijdje bezig om hem voor te bereiden met lange teugels om in een karretje te lopen.  Dat deed hij graag.   Hij luisterde vrij snel heel goed op onze stem.  Werken doet hij graag.

Vanaf dag 1 dat hij deze zomer het felrode koetsje achter hem aantrok vond hij dat zalig.  Het is een prachtig gezicht: Alex (die zich ondertussen heeft ontpopt als een volleerd menner) die met zijn 1m90 in een klein karretje achter een klein ponytje op stap gaat. Beiden happy.

Bifidus is echt geschikt als menpony; hij kanaliseert zo zijn onstuimige energie.   
Hij heeft er het juiste temperament voor;  namelijk veel!  Hij houdt van draven, barst van de energie en is nergens bang van. 

Met zijn overweldigend groot ego is hij van niets onder de indruk: tractoren, bussen, camions, blaffende honden die tegen hem opspringen,... ofwel draaft hij er rakelings langs zonder hen een blik waardig te keuren, ofwel gaat hij rechtstreeks in de aanval om de tegenligger duidelijk te maken dat er voor hem Bifidus Armandus de 1^ste plaats moet worden geruimd.   

We zijn allemaal fan van Bifidus.   Een driftig baasje met een aandoenlijke arrogantie. Met de kinderen is hij braaf en nog steeds héél knuffelig.   Ook genieten doet hij overdreven;  als we hem borstelen trekt hij een grimas: met ver uitgestoken bovenlip en dichtgeknepen oogjes ontbreekt enkel nog luid gekreun om ons te commanderen: “doe verder!”

Hij  leert  bovendien tijdens de equicoachings menig manager wat het is om controle los te laten, om assertief op te treden of om zichzelf te relativeren. 
Want hij gedraagt zich met iedereen op dezelfde manier: “Hier ben ik! Don’ you dare to ignore me!” 
Menig manager herkent zichzelf in hem.

J

Zo overdreven dat het lachwekkend wordt.

Een schattige lefgozer!

Ook bij mijn werk met kinderen is hij erg populair. Een meisje met ADHD boekte spectaculaire resultaten. Ze leerde hem (en daardoor zichzelf!) om stil te staan rustig te worden, geduld te hebben... 
Oh ja, wij zijn blij dat Bifidus er is. Hij hoort er helemaal bij.
 

Ben jij ook van niets of niemand bang?

Eigenzinnig,  speels en onverschrokken ?

Zelfbewust op het randje van arrogant?

Dominant, hardwerkend en energiek?

Dan ben jij een” Bifidus”!

(om eens een andere persoonlijkheidstypologie te hanteren dan MBTI, Enneagram of Insights)

;-)

08-11-2010 om 21:29 geschreven door Triangis, Meredith  

Graag begin ik met onze kleinste viervoeter:

Actimel

(mannelijk dwergkonijntje, wit met bruine vlekjes, 2 jaar, leeft buiten bij de geiten en schapen).

Vorig weekend had ik Actimel de hele dag niet gezien.  ’s Avonds terwijl ik wat aan het rommelen was op het terras riep ik hem.  Ik zag in de verte een witte vlek dichter komen... en merkte op dat hij àchter de omheining rechtop stond.  “Actimel is ontsnapt!” gilde ik.  Alex, mijn levenspartner, komt aangerend (hij is al net zo begaan met onze dieren als ik) en we begeven ons resoluut binnen de omheining waar de geiten en schapen lopen, daar waar Actimel ook “thuis” is.

Actimel was door een klein gaatje van de omheining gekropen dat onze geiten hadden opengeknabbeld (een hollands spreekwoord zegt: “je leert pas echt vloeken als je geiten hebt”).

Uiteraard vond hij het gaatje niet meer terug, en hij wilde terug naar binnen !

Met zijn pootjes tegen de omheining keek hij ons aan met zijn smekende oogjes (ja, haal de Kleenex er maar bij).

Op zich is het opmerkelijk dat een “niet-tam” konijn dat ontsnapt niet zomaar wegloopt. We wonen tussen de velden; ruimte genoeg.  Maar naast “niet-tam” is Actimel wél slim.  Binnen de omheining komen soms lekkere hapjes uit de lucht gevallen, daarbuiten niet, dat had hij ondertussen blijkbaar wel ontdekt.  Dus wilde h i j  e r   t e r ug  i n !

Nu moet je weten: Actimel is geen tam konijn. Hij houdt er al helemaal niet van om opgepakt , laat staan, geknuffeld te worden.  Dus doen we dat ook niet.  

Wat volgde leek dus wel rechtstreeks uit een tekenfilm te komen. Zie het voor je:  Alex en ik die op allerlei creatieve manieren probeerden om een dwergkonijn  A ) terug naar het gaatje in de omheining te loodsen en/of  B) te pakken.

Uiteindelijk slaagde Alex er in om hem te pakken (waarna Actimel in zijn vinger beet) en aan mij te geven aan de “juiste” kant van de omheining.   Vrolijk huppelde hij naar zijn vrienden, de geiten.

“Is Actimel helemaal alleen?” hoor ik u al denken. Met geen andere konijnen om mee te spelen?

Wel, ik ben Actimel gaan halen bij een beroepsfokker.  Actimel moest weg wegens “niet sociaal”.  Zo asociaal (tov andere konijnen) dat  zelfs een knap konijnenmeisje hem niet kon bekoren.  Voor een beroepsfokker is zo’n konijn een verliespost, dat begrijp je wel. 

Bij ons loopt hij dus, lekker alleen,  tussen de geiten en de schapen, en denkt ondertussen misschien wel dat hij één van hen is. Hij geeft de voorkeur aan de leider (eerst Bifidus, dan Red Bull, dan Mojito).  Hij dartelt tussen diens poten en wordt perfect getolereerd.   Soms eet hij graantjes die op het hoofd van zijn kameraden zijn terecht gekomen. Een grappig gezicht; Blackberry of Red Bull die geduldig hun hoofd naar beneden houden terwijl Actimel met zijn pootjes krabbelt in hun vacht.  Ze lijken het fijn te vinden, dat gekroel op hun kop door dat kleine dingetje. 

We vinden Actimel het dapperste diertje van allemaal.  

Hij heeft een hoog “ik ben wie ik ben, so what?”-gehalte.

Ik was wat ongerust vorige winter, toen het serieus vroor.  “Zal hij zo’n vrieskou wel overleven?” vroeg ik me bezorgd af.  De beroepsfokker stelde me gerust. 

 Ofwel slaapt hij bij de dieren in hun hok, ofwel zoekt hij een warm plaatsje tussen paletten hout, ... hij zorgt goed voor zichzelf.   En hij is probleemloos de winter doorgekomen. Ziet er kerngezond uit, huppelt soms met grote sprongen door het weitje.  De andere dieren hebben speciale zorgen nodig (hoefjes knippen, ontwormen, scheren, ...), een heel gedoe. 

Actimel heeft helemaal niets nodig. 

Beresterk, die Actimel. 

Hij leeft  in zijn eigen wereldje.   Helemaal zichzelf.  

Hij komt naar ons gelopen om een hapje uit ons hand te gritsen.  Als we niets bij hebben loopt hij weer weg om na 30 seconden terug te huppelen, voor het geval dàt...

Als we ‘smorgens wortels of appels in het weitje gooien, komt hij tussen de blatende en mekkerende zootje aangerend en zoekt zijn favorietje hapje, verstopt het tussen de paletten en komt terug gerend voor een tweede stukje.  Slim toch!

Hij is bovendien kieskeurig! 

Wortels lust hij niet meer (!), op appels is hij dol.

En een stukje gedroogd brood is het summum.

Een klein kereltje, taai en zelfstandig. Hij lijkt alles onder controle te hebben.

Hij is niettemin het meest kwetsbaar. Het meest een “prooidier”.

Ter ere van hem bezigen  wij het “Actimel-teken”:  rechtervuist richting hart: Respect!”

Of misschien komt zijn kracht wel van de naam die wij hem hebben gegeven: 

“goed voor de natuurlijke weerstand” !

Ben jij ook tegelijkertijd kwetsbaar en sterk ?

Kieskeurig en slim? Weinig nodig om tevreden te zijn?

Helemaal tevreden met jezelf als gezelschap, vlotjes samenlevend met wat rare snuiters die zo anders zijn dan jij ?

Dan ben  jij een “Actimel” !

J

(kwestie van eens iets anders te hanteren dan MBTI, het enneagram of Insights)

07-11-2010 om 21:25 geschreven door Triangis, Meredith  

Tijdens een workshop  vorige week onderzochten we hoe “overtuigingen” zowel stimulerend als saboterend kunnen werken in functie van je doel.

Overtuigingen kan je verbaal uiten, maar kunnen zich ook in je innerlijke dialoog manifesteren.

Iemand die  bijvoorbeeld wil vermageren zal misschien tegelijkertijd tegen zichzelf zeggen:  “Och ja, dik zijn zit nu eenmaal in de familie”, “ik ga het proberen maar ik hou het nooit vol.”, “ik lust alleen vettig eten”.

Overtuigingen zijn sterk sturend.

Het is dus in de eerste plaats belangrijk om zich bewust te zijn van welke overtuigingen door je hoofd flitsen.   Het probleem met overtuigingen is vooral dat het “gefossileerde ervaringen” zijn.  Je denkt dus dat het waar is. Ah ja.  Tegelijkertijd veranderen we soms “van gedacht”.  Dat is mogelijk.

Het is niet zo interessant te discussiëren over wat nu “waar” of wat “fout” is. 

Interessanter is goed bewust te zijn van wat je wil, en checken of de overtuigingen die daarrond bij jou bestaan, je saboteren of je doel ondersteunen.  

NLP biedt technieken om met overtuigingen aan de slag te gaan.  

Om beweging te krijgen in vastgeroeste overtuigingen die ons niet altijd dienen.

Of door nieuwe overtuigingen te verwelkomen.

Overtuigingen sturen ons gedrag.  Vaak heel onbewust.   Vervolgens bepalen ze jouw realiteit.

Welke overtuigingen flitsen door je hoofd? 

Zijn deze stimulerend in functie van je doel (en)?

Of hinderen ze je ? 

In welke overtuiging wil je beweging brengen, of wil je nuanceren ?

Welke overtuigingen wil je toevoegen?

En aan welke overtuigingen hou je vast omdat je ze nodig hebt?

07-11-2010 om 20:06 geschreven door Triangis, Meredith  

“Ik heb zoiets van” heeft de Verkiezing van Meest Vage Taal van 2010 gewonnen.
Vorig jaar kwam “zijn ding doen” als winnaar uit de bus.

Andere uitdrukkingen uit de top 10: “met alle respect”, “klankborden”, “in je kracht staan” en “mensenmens”.

De laatste maanden waren voor mij intense “leermaanden”, waaronder de privélessen (natural horsemanship) die ik met Wasabi & Bifidus kreeg van Chris Irwin en Isabel Vanhuele .

In september volgde ik eenTrain-the-Trainer opleiding in Londen om gecertificeerd te worden voor The European Association for Horse Assisted Education (EAHAE). 

Nu, twee maanden later, zindert deze training nog steeds door.

Wanneer mensen mij vragen: “Wat heb je daar nu eigenlijk geleerd?” vind ik het moeilijk om te antwoorden.  
Naast de concrete programma-elementen en massa’s praktische tools neem ik  iets veel fundamentelers mee, ...
wàt precies  kan ik moeilijk omschrijven.

Dàt is nu net de kracht van “limbisch leren”,  leerervaringen die zo’n diepe indruk maken dat er geen woorden voor zijn.  Het zijn leerervaringen die je “voelt”, en die lang nawerken. 

Die heel diep gaan, en over jezelf gaan.  
Ik put er zowel kracht uit als rust, zowel inspiratie als aanvaarding, zowel vechtlust als vertrouwen.

Ik ben ontzettend  fier dat Triangis dit programma binnenkort op de markt zal brengen!

Omdat ik er zo in geloof. Omdat ik het zelf heb ervaren.

Levenslang leren... ik kan er niet genoeg van krijgen.  J

Onlangs vertelde een deelnemer mij  tijdens de lunch dat hij sinds kort ook witloof lust.  Hij wil elk jaar iets nieuws leren eten, iets wat hij daarvoor nog niet lustte.   Geweldig vind ik dat.

Ik herinner me dat ik als twintiger , wanneer  ik ‘savonds niets nieuws kon bedenken wat ik die dag had geleerd,  ik dan een woordenboek beetpakte en een woord opzocht dat ik niet kende.  Ik noteerde dat in een schrift.  De meest gekke woorden, die ik me nu helaas niet meer herinner.  L

Misschien is het tijd om ze weer terug te leren. 

Want soms is het goed om iets “terug te leren” dat je vergeten was. 

Het lijkt me dat ik dit in Londen heb gedaan. De cirkel lijkt rond.

Rudy Vandamme, één van mijn inspiratiebronnen, verandert regelmatig van patroon.  
Kleine dingetjes, misschien ook grote.  Omdat het opnieuw contact maakt met “verwondering”.

Eens een andere weg nemen naar het werk.  Op een andere plek gaan zitten dan gewoonlijk.

Panta Rei, alles stroomt. 
De rivier is steeds in beweging.
En toch lijkt de rivier steeds hetzelfde.

Hilde Van Roy en Marcel Hendrickx (bij wie ik het geluk had mijn NLP Master te volgen) zegden me eens:

 “Meredith, wanneer heb jij genoég geleerd?  Wanneer is het goed zoals het is?”

Sindsdien bewandel ik een dubbel spoor. 

Het is goed zoals het is. 

EN ik wil nog steeds blijven leren.

J

Wat  heb jij vandaag geleerd? 

Iets nieuws?

Iets dat je vergeten was?

En wat wil je morgen leren?
En is het tegelijkertijd goed zoals het is?

04-11-2010 om 23:14 geschreven door Triangis, Meredith  

Alles wat we menen te weten is uiteindelijk gebaseerd op
de informatie die ons via onze zintuigen bereikt.

We staren in het Griekse restaurant naar het aquarium en
de kinderen fantaseren over hoe het moet zijn om een vis te zijn.
Vooral het 3-seconden-geheugen leek hen te integreren. 
Vervelend wel als je midden in de examens zit.
 
Krekels! Stel je maar eens voor dat je een krekel bent.  Dan zou je horen met je poten! 
Krekelpootjes zijn namelijk voorzien van ‘tympanaal’ organen waarmee ze ultrasone geluiden kunnen waarnemen.  
Je loopt dus in zekere zin met je trommelvliezen tegen je scheenbeen geplakt.
Ultrasoon geluid is onhoorbaar voor de mens.
Ik probeer me voor te stellen hoe de wereld van een krekel klinkt.
Ik zal het nooit weten.

02-11-2010 om 00:00 geschreven door Triangis, Meredith  

Ego en Lego in Het land van de Dommen

Niet zo lang geleden, niet zo  ver van hier leefden  twee broers:  Ego en Lego.  

Beiden hielden ze veel van reizen.

Ze verkenden nieuwe landen en regelmatig kwamen ze elkaar tegen (zo gaat dat als je reist) en vertelden ze elkaar over wat ze hadden meegemaakt. 

Vele landen hadden ze reeds bezocht ... zoals  het Land van de Rijken en

het Land van de Armen. 

Ze waren ook al geweest naar het Land van de Slimmen en ook naar het Land van de

Mensen met Zwarthaar.

Geen van beiden hadden ze het Land van de Dommen bezocht, en Ego besloot naar dit land te reizen.

Hij keek er wel naar uit, want hij vermoedde dat hij er zich wel zou amuseren al denkende aan de domme dingen die de bewoners misschien wel uitkramen.  

En hij vertrok...  Na zeven dagen en zeven nachten kwam hij bij valavond aan op een strand.

Ego was doodmoe, zijn linkersandaal was kapot gegaan, en hij had een grote blaar op zijn dikke teen. Terwijl hij zijn sandalen uitdeed en genoot van het gevoel van het zachte koele zand onder zijn blote voeten, hoorde hij luid gegil van een menigte mensen.

Ego keek op naar de richting van het geluid. 

Hé, dat was gek, het strand stopte en ging bruusk over in een donker dennenbos. 

Aan de rand van dat bos stonden mensen op een rij naar hem te roepen en te gillen.  Ego spitste zijn oren en hij kon hen verstaan.  Ze riepen: “Pas op!  Pas op!!! Een monster!  Een gevaarlijk monster!!!”

Hun handen zwaaiden en hun vingers wezen.  Ego draaide zijn hoofd en zag tot zijn verbazing een reuzegrote pompoen liggen, midden op het strand.  De zon stond roodgloeiend aan de hemel.  Het was een prachtig zicht, het oranjerood kleurde het witte zand met een gouden gloed, en de pompoen leek wel de schaduw van de zon.   Ego pakte zijn sandalen op en liep traag in de richting van de pompoen.  Het gegil werd luider en luider: “Pas toch op, het is een gevaarlijk monster!! Het gaat jou opeten!  Kom toch snel naar ons, hier ben je veilig!”.

Meteen werd het Ego duidelijk dat hij wel degelijk  in het Land van de Dommen was aangekomen en hij lachtte de mensen toe.   “Maar dat is geen monster lieve mensen!   Hoe kan dit ding mij nu opeten, het heeft zelfs geen mond!  Kijk maar! Het is een pompoen!”   Ego vond  de opmerking over het “niet hebben van een mond” een prima argument, een niet te weerleggen feit dat hen zeker zou overtuigen.     De dommen stonden verstomd: “Een pompoen, een pompoen, wat zegt die vreemdeling, die praat wartaal, zoiets bestaat helemaal niet!”  En ze begonnen terug te gillen en krijsen: “Nee, dat is een monster, een vreselijk gevaarlijk monster! Pas toch op, zometeen valt het monster je aan!”.

Ego stapte resoluut op de pompoen af.    In zichzelf grinnikte hij:  ‘ik dacht wel dat er veel  leute te beleven viel in het land van Dommen.   Tss, hoe kàn je nu zo dom zijn!”.   

Hij stond ondertussen naast de reuze-pompoen  en klopte  op de gladde schil.  

Met een triomfantelijke blik keek hij naar de Dommen die aan de grond genageld aan de rand van het dennenbos hun monden lieten openvallen.   De Vrouwen bedekten de ogen van hun kinderen, en keerden hun gezichten weg van wat in hun ogen, een bloederig tafereel zou worden.    

Na secondenlange stilte fluisterde Iemand : “Hij heeft het Monster betoverd!”    

“Hé ja, kijk, de vreemdeling is een tovenaar!”  Misschien kan hij ook wel eten toveren voor ons!”   Opgewonden kreetjes door elkaar. 

Maar er ontstond ook  achterdocht.    “Als deze vreelmdeling zo machtig is dat het Monster hem niet aanvalt,  is hij misschien ook wel gevaarlijk voor ons!”   Een paar Dommen begonnen opnieuw te gillen.   “Misschien zal hij ons ook verstenen, net zoals hij met het Monster heeft gedaan!”     De Dommen begonnen luid te redetwisten of  Ego al dan niet een gevaar betekende voor hun land. 

De Koning van de Dommen kwam tussenbeide.  “Rustig mensen,  Ruzie maken zal ons niet verderhelpen.  Denken ook niet, laat ons Handelen.  Jerommeke, doe maar!”   Een man met spieren zo groot als gele meloenen stapte naar de rand van het bos.  Hij greep zijn lasso en na een paar keer boven zijn hoofd gezwaaid te hebben gooide hij de lus om het hoofd van Ego die met een smak op de grond viel.    “Als deze man een goede tovenaar is, dan redden we hem uit de klauwen van het vreselijke Monster,  als blijkt dat deze man een slechte tovenaar is, dan zal Jerommeke hem met een paar messteken doden” sprak de Koning wijs.

Jerommeke trok aan het touw dat strak gespannen om Ego’s hals zat.   Hij trok en sleepte Ego dichter en trok en trok en trok en trok en trok en trok en trok (het was een heel eind tot aan de rand van het bos) en trok en trok en trok.  En trok.  En trok.  Tot Ego bij de Dommen in het dennenbos was beland en waar tot grote spijt van de Dommen werd vastgesteld dat Ego toch door het Monster was gedood.  

... (spaaiteg)

Lego  had ondertussen een bezoek gebracht aan het Land van de Mensen met Blonthaar. Benieuwd hoe het zijn broer verging in de land van de Dommen besloot hij Ego achterna te reizen. 

 Na zeven dagen en zeven nachten stappen kwam hij bij valavond aan op een prachtig strand.  Lego was doodmoe.  Zijn voeten leken wel te branden in zijn Crocs (die hij speciaal voor deze reis had aangeschaft.  Lego had namelijk enorm last van zweetvoeten en in Crocs zou je daar geen last van hebben beloofde de reclame. Lego moest dat helaas tegenspreken.)   en net toen hij zijn knieën wou laten ploffen in het zachte zand werd hij opgeschrikt door  luid gegil van een mensenmenigte.   Ze riepen: “Pas op, een monster!  Een gevaarlijk monster, het heeft al een mens gedood!” 

Lego keek in de richting van waar de mensen wezen, en zag een reuzepompoen midden op het strand.  Hij genoot even van het aanzicht, want de pompoen schitterende diep oranje tegen de rode hemel.  Lego snoof en een zacht briesje blies een heerlijk ziltzoete geur in zijn neusvleugels.

Het gegil werd luider en luider: “Kom toch snel man!  Het monster heeft al iemand gedood, hij gaat jou opeten, verlammen of verstenen!”

Lego wist nu wel zeker dat hij in het Lan de Dommen was aangekomen en ... hij rende snel naar de rand van het bos en sloot zich aan bij de mensen.   Hij stelde zichzelf voor en vroeg: “Wat is er aan de hand?”    De bewoners van het Land van de Dommen legden uit dat het monster er opeens was gekomen, van de ene dag op de andere.  En dat ze zich sindsdien niet meer op het strand durfden te begeven, ze waren doodsbang.  

Lego luisterde naar hun angst. 

En hij beaamde: “Het is wel duidelijk dat dit een heel gevaarlijk monster is. We zullen maar beter uit de buurt blijven.”

Lego voelde zich geraakt door hun angst en realiseerde zich dat de impact voor de Dommen heel groot was: niet alleen angst maar ook honger.  Omdat ze niet meer op het strand kwamen konden ze geen vissen meer vangen en in het donker dennenbos was nu eenmaal niet zoveel eten te vinden.  

Lego verbleef enkele dagen bij de Dommen en dagen werden weken.  Het vertrouwen groeide en op een avond, ze zaten met zijn allen rond een groot kampvuur besloot Lego om een stapje verder te zetten (hij wilde hen echt helpen).    Met een behaaglijke gloed op de wangen en terwijl de vlammen schichtige schaduwpatronen op de grond aftekenden, sprak Lego:  “Mensen, hoe zou het zijn moest het vreselijke Monster zou verdwijnen?  Wat zou er gebeuren moest het er niet meer zijn?”       Alleen al de gedachte aan het Monster deed een aantal Dommen huiveren, en anderen gingen op de vraag in.  “Oh, dat zou fantastorisch zijn!   We zouden niet meer bang zijn!”  

Iemand anders riep: “En we zouden terug vis kunnen vangen!”    Sommige Dommen begrepen het verband niet en de Koning legde het hen uit.   Samen slaakten ze een diepe zucht.   Ja, dat zou mooi zijn,  de dag dat het Monster er niet meer is.

De weken verstreken en weer zaten ze op een avond allemaal rond een groot kampvuur.  Hun magen deden pijn van de honger, de dennenappels waren schaars die tijd van het jaar. 

Lego fluisterde: “Zeg, misschien is het heel dom van mij maar wij, de Dommen, zijn toch met heel veel.     En Jerommeke is toch wel erg sterk hé?  Of zeg ik iets dat niet klopt?”

De Dommen gaven Lego groot gelijk.  “Ja zeker, we zijn met heel veel velen en zeker met meer dan 1, en Jerommeke is sterker dan duizend gele meloenen! “

Lego opperde dat er misschien toch een kans bestond om het monster te verslaan en herinnerde hen aan hoe het zou zijn moest het monster er niet meer zijn.   Hij zag de Dommen denken.  Samen keken ze in de vlammen van het vuur.   Het was moeilijk te onderscheiden of het knetterende geluid van het vuur of van het denken van de Dommen afkomstig was.  

De koning van de Dommen sprak als eerste.  “Misschien kunnen we toch een plan bedenken om het Monster te verslaan.”

En ze staken de koppen bij elkaar en bedachten een plan.

De ochtend daarop voerden ze hun plan uit, met groot succes, want het monster lag een uur later op zijn rug.

Samen met de Dommen ontdekte Lego dat je van een Monster heerlijke Monstersoep kan maken.   En een paar maanden later ontdekten ze dat als je Monsterzaadjes plant, er nieuwe kleine Monstertjes groeiden waarmee je hééeel veel Monstersoep kan maken.

De Dommen hadden geen honger meer, en van overal in de wereld kwamen reizigers om te komen proeven van die heerlijke Monstersoep met ziltzoete geur.

En het Land van de Dommen ... werd omgetoverd ... tot Het Land van de Lekkere Monsters.

31-10-2010 om 10:15 geschreven door Triangis, Meredith  

"Morsen onze bedrijven met uw talent?

 Vele bedrijven remmen de ontwikkeling van hun beschikbare talent af. Dat gelooft Yves Van Durme die bij rekruteringsspecialist Hudson België verantwoordelijk is voor de ontwikkelingsprogramma's: “In heel wat bedrijven wordt talent niet consistent ontwikkeld. En slechts weinig bedrijven maken zich hier zorgen over omdat ze goede retentiecijfers hebben. Die maskeren het probleem dat veel talent staat te popelen om naar elders te vertrekken. Zelfs de ondernemingen met een goede naam op het vlak van talentontwikkeling, stellen zich momenteel afwachtend op.”
Zijn Europese chef Marc Timmerman nuanceert dit wat: "Ja, bedrijven morsen met talent. Managers overschatten sommige mensen en onderschatten of negeren anderen. Ze hanteren een weinig professionele aanpak bij promoties. Dikwijls zoekt een leidinggevende gewoon een kopie van zichzelf. Daardoor komen goede medewerkers niet aan bod." Maar hij merkt wel een verandering vergeleken met de crisis van 2003-2004: "Onze bedrijfsleiders hadden dit keer wel een ‘talentreflex’ en sprongen bewust om met de vraag: wie mag er vertrekken en wie niet? De medewerker die bereid was die extra mijl te lopen, mocht blijven.”

Net bij die kernmedewerkers ziet Marc Timmerman nu een probleem: "Zij zijn moe gevochten en lijden aan ‘battle fatigue’. De beste medewerkers werden tijdens de crisis op de moeilijkste functies ingezet. Sommigen draaiden dubbele, zelfs driedubbele functies. Vergelijk het met het Amerikaanse leger, dat zijn beste troepen naar Irak stuurde. Nu de klus daar geklaard lijkt, worden ze direct naar Afghanistan overgevlogen. Ook onze bedrijven verschuiven diezelfde beste medewerkers naar hun volgende uitdaging, zonder dat ze op adem kunnen komen."

(Vacature)

Als ik dat lees realiseer ik me weer dat ik ongelofelijk blij ben met mijn job, waarbij  ik elke dag “ontwikkeling van talenten” in actie kan omzetten.  Ik kreeg een berichtje van een manager waarmee ik in augustus met "Triangis" een aantal coachingsessies heb gedaan.  De sessie met de paarden had op haar zo’n indruk gemaakt dat ze sinsdien haar talenten daadwerkelijk beter inzet.   De beperkende patronen die haar in de weg stonden heeft ze kunnen loslaten.  Voor de  bewegingsvrijheid die ze nu ervaart wilde ze me nog eens extra bedanken.  Ik denk terug aan de sessie en hoe onze kleine Bifidus haar daarin heeft geholpen.   Een dier als coach, het klinkt raar, maar het werkt!

En ook het bedrijf lijkt er blij mee te zijn want binnenkort mag ik een nieuw coachingtraject opstarten met één van hun  managers die wil werken aan assertiviteitsskills.  En er volgt tevens een bijkomend project met een andere medewerker die afstevent op een burn-out.  

Het goede nieuws bracht ik daarnet aan onze viervoeters die de  extra wortels  gulzig naar binnen werkten.  

Vele groeten van uw trouwe blogger,  een dankbare tweevoeter.

29-10-2010 om 20:53 geschreven door Triangis, Meredith