Tom pov:

Een grote zucht komt uit mijn mond. Verveeld zit ik in de zetel samen met de andere bandleden. ‘heeft ze geen afstandsbediening?’ zucht Georg. Bill schudt zijn hoofd en luistert weer naar het klagend geluid. ‘je zou bijna rechtstaan en er iets aan doen.’ Zegt Gustav bedenkelijk. ‘is dat een tip voor mij?’ vraag ik geïrriteerd. ‘tja, het is jou kind dus…’ Ik sta traag recht en loop naar boven. Lyanne hangt over de wieg. De kamer is helemaal ontworpen voor Taylor. Er zijn dure baby spullen aangekocht, niets is beter voor mijn superster. ‘slaapt ze nog steeds niet?’ vraag ik. aan haar nors gezicht blijkbaar niet. ‘ze wil maar niet slapen, deze nacht heb ik ook geen oog dicht gedaan.’ Ik neem het huilende wondertje vast en begin haar te wiegen. ‘ze…’ Lyanne kijkt op. ‘wat?’ ‘ze doet haar ogen open!’ blauwe ogen… blauwe ogen die waarschijnlijk bruin zouden worden. In mijn grote zachte trui komt ze tot rust. ‘Ik ga door een monsoon voor jou’ fluister ik zachtjes en geef haar een kusje op het voorhoofd.

Bill pov:

‘Dag Lara’ zeg ik nors als ze binnen komt met haar schoonmaakspullen. Ze zet haar spullen neer en geeft Gustav en Georg wel een heel verwelkomende kus op hun wang. Zo is Lara, fan en schoonmaakster. Ze maakt alles goed schoon zelfs onze boxershorten zitten telkens weer goed. (->vremd toch:p) Haar mond valt open als ze naar boven kijkt. Ik volg haar blik en zie Tom met Taylor in zijn enorme trui verwikkelt. ‘Lara niet.. niet schreeuwen.. neeee’ ‘AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!! Het is waar!! Het is waar, baby!!!’ Gustav kijkt haar niet begrijpend aan, Georg kan enkel naar haar afgezakte bloesje kijken. ‘Lara, kom even zitten’ zeg ik hakkelend. Ze gaat met een grote glimlach naast Georg zitten die dat ook reuze gezellig vindt. ‘Tom is een vader maar de fans mogen dat niet weten. We willen het geheim houden.’ Tom komt Op de rand zitten terwijl hij Taylor goed in het oog houdt. ‘dat betekent dat jij niets mag zeggen over mijn liefste wondertje!’ Opeens.. ik kan het niet laten. ‘ik dacht dat IK je grootste wonder was!’ Tom kijkt me met grote ogen aan. Ik slik en kijk dan naar ieder hun blikken. Dan begin ik ongerust te giechelen tot de anderen ook even moeten grijnzen. ‘grapje natuurlijk.. haha ja..’

mil: sorrryyyyy dat het zo lang duurdeee!

10-10-2008 om 17:55 geschreven door mélanie  

Bill pov:

De weken gaan voorbij en Taylor wordt steeds groter en groter. Het was vandaag weer tijd om met de baby in een pril maart zonnetje wat frisse lucht te gaan opsnuiven. ‘TOM,BRENG DAT ALARM DAT JE JE DOCHTER NOEMT MEE NAAR ONDER!’ Tom komt met koets en bengelende baby de trap af. ‘help eens, Taylor wil niet stil blijven zitten!’ Taylor kijkt in het rond en trekt aan Tom zijn dreads. Ik neem haar dan maar vast en moet het zelfde met mijn geweldige lokken ondergaan. ‘Denk je niet dat we pers gaan tegen komen?’ zegt Tom bezorgd terwijl hij met alle kracht van de wereld de koets wilt openen. ‘voor alles is een uitleg, we zeggen dat die dreumes familie is van ons.’ ‘een beetje meer respect graag!’ zegt Lyanne van uit de zetel ‘dat dat klein mormel..’ Hij kust me zachtjes op de lippen en Taylor trekt harder aan mijn haren. ‘stop mormewl, ik.. aauwww’ Ik haal mijn lippen van Tom af die me aan kijkt met zijn bruine ogen. ‘ze eist echt alle aandacht op he’ zeg ik geïrriteerd. ‘ze lijkt een beetje op jou.’ Ik zet mijn hand in mijn zij, met mijn andere hou ik Taylor stevig vast en kijk hem boos aan. ‘doe die koets nu maar open’ Lyanne zit in de zetel met een vrouwenmagazine en kijkt op. ‘Bill, Je moet met taylor even goed behandelen als je dat met je stijltang doet.’ ‘Mijn stijltang krijst zo niet!’ Ik kijk naar Taylor die me gefascineerd aankijkt met haar bruine oogjes. ‘maar mijn stijltang is wel minder schattig’ zeg ik wat mompelend. Tom neemt Taylor aan en zet haar in de koets. Samen lopen we naar buiten en zeggen nog gedag naar Lyanne. ‘Gloria’ fluistert Tom en hij wijst naar haar terwijl ze net naar buiten met haar hondje kwam. Zo stil mogelijk drukken we op het knopje van de lift maar het heeft geen baat. Gloria kijkt ons lachend aan en dan naar Taylor. ‘ik wist niet dat jullie een baby hadden! Dus je bent toch na al die tijd een meisje Bill!’ ‘Gloria, waar haal jij die stomme grapjes toch steeds vandaan!’ zeg ik fake hartelijk. Ze komt dichter en aait Taylor over haar hoofdje. Ze kijkt haar niet begrijpend aan en begint te jammeren. ‘he, doe je bloesje eens dicht. Ze denkt dat het etenstijd is!’ zegt Tom en legt zijn hand voor Taylor haar ogen. ‘is die nu echt van jullie?’ vraagt ze en opent nog een knopje meer. De lift springt open en snel stappen we er samen in. ‘het zijn jou zaken toch niet!’ Hatelijk loopt ze achter ons aan terwijl we de grote deur van het appartement naar buiten openen. ‘misschien niet mijn zaak… maar wel die van hun!’ we kijken op en zien allemaal pers. Allemaal stuk voor stuk zoomen ze in op kleine Taylor die kraait van plezier. Ze heeft tenminste net als mij de sterallures om te lachen op dit moment.. net als mij, tom duidelijk niet.

mil: het einde is niet meer zo ver weg!

12-10-2008 om 14:52 geschreven door mélanie  

Bill pov:

‘komaan, terug naar binnen!’ roept Tom tegen me. Ik kijk hem even aan. Rond me zijn er overal fototoestellen en camera’s. ‘hoe weten..’ Ik kijk achterom en zie Gloria een interview doen die wel heel veel te vertellen heeft. ‘gloria…’ puft Tom. Hij kijkt angstig van Taylor naar de pers en probeert terug te lopen. ‘is Bill vader?’ ‘Tom is papa!’ ‘Tom, de eeuwige player of huisvader?’ ‘is dit wel goed voor Tokio hotel, dat is maar de vraag.’ ‘Bill.. BIILL, wie is er vader? Kloppen onze bronnen?’ Ik kan mijn aandacht er niet bij houden en moet alleen naar Tom kijken die Taylor snel uit haar koets neemt en me wenkt naar de deuren. Taylor is beginnen te huilen door de flitsen van alle camera’s en het geluid van de pers. Zo snel als ik kan probeer ik de koets mee te nemen maar wordt bijna tegen gehouden door de interviewers. ‘Laat hem door’ wordt er geroepen. Ik kijk om en zie David arriveren. Hij neemt me met mijn arm mee en trekt me tot in het appartementsblok. ‘De hele crew is onderweg, we hebben een spoedvergadering. Dit kan het einde van Tokio hotel betekenen.’

mil: wauw, ik heb echt een dipje in dit verhaal... Het lijkt alsof het toch niet meer wordt gelezen. Het zit ook allemaal in mijn hoofd mr ik krijg het er niet meer uit!! SOS

14-10-2008 om 19:10 geschreven door mélanie  

Bill pov:

‘Moeten we weer een plan verzinnen?’ vraag ik bezorgd. David knikt. Ik kijk naar Tom die mij ook net aankijkt. ‘wat als jullie nu eens voor de buitenwereld een koppel zijn?’ Ik schud mijn hoofd. ‘wat lossen we dan op?’ ‘is het dan zo erg dat ik een dochter heb?’ vraagt Tom die even naar Taylor kijkt die op de schoot zit van Lyanne ‘Tom, we hebben tegen de hele wereld gelogen over Bill zijn operatie’ zegt David kalm. ‘als dat uitkomt dan…’ Lyanne schraapt haar keel even zodat iedereen haar aankijkt. ‘euh.. Tom heeft geen enkele verantwoordelijkheid over Taylor. Hij kan toch gewoon zeggen dat ik familie van hem ben?’ Gustav schudt zijn hoofd. ‘nee, er zijn genoeg mensen die in de spotlights willen staan en weten dat jij geen familie bent. Iedereen wil wel eens met zo een nieuwtje in de krant komen.’ ‘Ik wil nog even wachten.. over een paar uur heb ik een antwoord.’ Zegt Tom kalm. Zijn handen gaan zenuwachtig over zijn broek. Schattig als hij is kijkt hij me even aan. Ik moet mee beslissen, de klootzak! Gaat hij mij er nog bij in sleuren!! Iedereen van de crew verlaat het appartement behalve Georg en Gustav. Georg heeft Taylor op de schoot en doet wat onnozel terwijl Tom naar me wenkt. Ik kijk op en snap de boodschap. ‘we zijn even boven’ zeg ik zacht en verlaat samen met mijn tweelingbroer de kamer. Op de trap laat ik even mijn hand over zijn arm glijden, als aanmoediging. Hij kijkt me tevreden aan en loopt samen de kamer in die we op slot doen. Op bed kijkt hij me aan en zoekt zijn woorden. ‘Je zei.. je zei dat we samen een weg zijn in geslaan… waar het einde onze dood zou worden.’ Ik keek hem doodserieus maar angstig aan. ‘Misschien is het nu wel gekomen…’ ‘maar waarom dan?’ ‘Bill, van onze crew zouden we weer moeten liegen tegen miljoenen fans. We liegen elke dag. Misschien is vandaag de dag om alles op te biechten.’ ‘alles?’ Hij keek me even aan. ‘nee niet alles.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Tom, ik wil het zeggen. Ik wil stoppen met al dat gedoe..’ ‘wil je ook stoppen met Tokio hotel?’ zegt hij geschrokken. Ik geef hem een klein kusje op zijn mond en kruip dichter tegen hem. ‘We hebben alles al gedaan om beroemd te worden, misschien stopt het hier wel.’ ‘wat is je plan dan?’ Ik vertelde het, ik vertelde alles. Ik had genoeg gehad van al het stiekeme gedoe. Hoe meer ik zei hoe meer hij onzekerder werd. ‘… en we beginnen bij Georg en Gustav en onze ouders.’

15-10-2008 om 20:08 geschreven door mélanie  

Tom pov:

‘Bill, ik kan het echt niet’ zeg ik zachtjes in zijn oor. Georg en Gustav staren naar de televisie terwijl ze wat praten. ‘Ik vind het ook moeilijk, maar hoe zullen ze reageren als we gewoon het plan volgen zonder ze te waarschuwen. Het plan, het plan om te blijven overleven. Het plan om samen met Bill in rust te leven terwijl de buitenwereld er zou mee kunnen leven. Mijn maag keert om als ik in de zetel ga zitten met Bill. Hij kijkt me zenuwachtig aan terwijl hij met zijn armband prutst. De armband die hij van mij heeft gekregen. ‘we willen.. we hebben iets te zeggen.’ Het geluid van de televisie gaat zachter zodat Bill zelfs mijn hart hoort kloppen. Ik kijk naar mijn schoenen, Bill mag het gesprek voeren. Deze keer kan ik niet beginnen te roepen als bij papa. De kans was groot dat ze ons zouden laten vallen, dat was in het plan meegerekend. Het plan was bedoeld voor wij twee, wij alleen. Iets waar we voor hadden gekozen. Even keek ik op om hun blikken te bekijken, misschien keken ze ons nu voor de laatste keer normaal aan. Onze liefde was verboden, iets wat het vroeger allemaal spannender maakt maar nu enkel pijnlijker. Bill legt zijn hand op de mijne en knijpt er in als teken dat ik het gesprek moet voeren. Ik heb de moed er niet voor, ik kan het niet. Hij snapt me ook deze keer want hij schraapt zijn keel en zegt: ‘ik en Tom zijn verliefd.’ Verliefd, het mooiste woord wat er over zijn lippen kan glijden. Georg krijgt een speelse lach over zijn lippen, Gustav zet zich enkel wat rechter. ‘Lyanne?’ vraagt Gustav en richt zijn blik op mij. Weer ogen op de grond. Lyanne was naar yasmine, haar vriendin. Ze wist wat er ging gebeuren en wilde er ook liever niet bij zijn. ‘nee’ zegt Bill hees, hij zou elk moment kunnen breken. ‘op wie dan?’ Ik richt voor de eerste keer mijn blik op, zet me recht en zeg de woorden die we al zolang verbergen: ‘we houden van elkaar’ Bill kijkt me trots aan maar kijkt dan naar Georg en Gustav. ‘we weten dat jullie elkaar erg graag zien’ zegt Gustav traag. ‘we zien elkaar meer dan dat soort graag zien’ zegt Bill nog trager. ‘ja, kus elkaar anders eens!’ zegt Georg fel en begint dan te lachen. Ergens brak er iets, het brak als glas dat op een marmeren vloer belanden. We keken elkaar even aan en dan terug naar de twee. Mijn ogen keken naar de mimiek van Georg, mijn beste vriend. Die blik, de zelfde afgrijselijke blik als elk ander persoon die er achter kwam. ‘We houden van elkaar’ zegt Bill. Even komt er een breekbaar lachje op zijn gezicht die er snel van wordt afgeveegd door Gustav die zijn trui aan doet en vertrekt. ‘Tom, was jij niet de eeuwige player?’ zegt Georg met een vuile blik. ‘was’ zeg ik kort. ‘sinds wanneer.’ Zegt hij traag. ‘sinds een jaar en twee maanden.’ ‘fijne vader ben jij. Kijk, papa kust mijn oom!’ zegt Gustav fel. Hij loopt de deur uit en laat die dicht vlammen. Ik kijk smekend naar Georg die me met opgeheven neus aankijkt. ‘ik.. ik ga mee met Gustav.. Hij.. hij zal niet.. hij zal niet’ met die stotterende woorden loopt hij ook de deur uit en laat ons achter… met een liefde die voor anderen een vloek is.

mil:sorry dat ik de voorbije dagen niet veel heb geschreven. dat komt niet door dat ik niet wil, maar door de omstandigheden. ik ben namelijk zo een beetje jarg vandaag en... nu ja, veel feestjes en bezoek enzo.. happy.. Birthday to me?

16
16

21-10-2008 om 17:42 geschreven door mélanie  

Bill pov:

Er is één week voorbij. Ik zit samen met Tom in de auto op weg naar Mama. Opeens gaat de telefoon in de auto, Tom zet hem behendig op luidspreker. Uit de telefoon komt een stem die me hoop brengt, die me blij maakt. Na een week stilte belt Gustav, aarzelend maar toch. Er valt een stilte en toch durf ik het eerlijk te zeggen: ‘ik had niet verwacht dat je ons ging bellen.’ Even blijft het stil maar dan.. ‘We blijven vrienden, wat er ook gebeurd. We hebben alles tegen David uitgelegd.’ Ik kijk Tom met grote ogen aan en moet enkele keren slikken. Zoveel mensen die het nu weten. ‘Jullie plan gaat door, proficiat.’ ‘vind je het erg?’ vraagt Tom. ‘Nee, ik heb ook zo mijn plannen.’ Ik kijk door het raam als we parkeren voor het huis. ‘tot..?’ begint tom nog. ‘overmorgen, je bent er zeker van?’ ‘we gaan er voor!’ zeg ik vastberaden. ‘was ik al bang voor!’ zegt Gustav lachend.

Tom pov:

‘had.. had hij gelijk?’ Mama neemt voor ons plaats in de zetel met een kopje koffie. ‘wie?’ zeg ik aarzelend. De tranen komen in mij op. Mama… wist ze al van ons? We waren zo goed begonnen. ‘mama, ik en Tom zijn verliefd.. op elkaar’ ze keek ons aarzelend aan en wenkte toen haar gezicht weg. ‘Jullie vader, ik weet het al langer dan vandaag.’ ‘mama, overmorgen…’ ‘dat weet ik ook al.’ We kijken raar op. Ik leg mijn hand op haar been en voel haar droevigheid in mij overlopen. Mijn mama, mijn alles. Ik geef het niet graag toe maar ik en Bill houden zo veel van haar. ‘jullie… jullie manager heeft me alles verteld.’ Ik knik bemoedigend en kijk Bill aan die vol zorgen op de bank zit. Vandaag had hij meer zwart aan dan normaal, vandaag zei hij nog dat hij bang had. Vandaag had hij me een kus op de wang gegeven en nogmaals de vraag gesteld: ‘wil je hier mee verder gaan?’ we zijn geen opgevers, anders was ik al lang met deze relatie gestopt. ‘hoe gaat het met papa?’ vraagt Bill moeilijk. ‘hij… Hij denkt dat Tom een gezin is gestart. Hij is blij.’ Dit verscheurt me van binnen, maar ons zal het nooit verscheuren.

mil: tommie, je bent zeehr trouw en nog lief ook. ik zou het plannetje nooit volgen baby. Blijf ander bij mij?

25-10-2008 om 19:24 geschreven door mélanie  

Bill pov:

We hebben het nog uren moeten duidelijk maken. Het was allemaal moeilijk te begrijpen, zelfs voor ons. ‘Ik hou van jullie’ lacht ze breekbaar naar me. Ik geef haar een kus op de wang en samen verlaten we het huis. Iedereen waar we om gaven wisten hoe het zat, met ons. Iedereen wist wat er overmorgen ging gebeuren. Morgen zouden we naar Amerika vliegen voor de nominaties van awards. Morgen zouden alle fans hun posters verscheuren, hun cd’s weg gooien en bedenkelijk chatten met hun vrienden. ‘je bent zeker?’ zeg ik nogmaals naar een rijdende Bill. ‘zeker.’ Zegt hij voor de zoveelste keer. ‘Vanavond eten we pasta’ zeg ik lief en trek mijn wenkbrauw naar hem op. Hij kijkt me met de zelfde gezichtsuitdrukking aan en ik weet wat hij denkt. ‘enkel pasta?’ ‘nee.’ Hij kijkt me nog uitdagender aan en ik moet echt oppassen om niet te lachen. ‘saus erbij.’

mil: klein maar toch iets, het is bijna gedaan

27-10-2008 om 21:05 geschreven door mélanie  

Tom pov:

De geur van zij haren, de geur van zijn lichaam. Vermoeid neem ik zijn geur in me op en a dichter tegen hem liggen. Ik zal Taylor een lange tijd niet zien, ik mis haar nu al. Op het nachtkastje staat een foto van mij en Taylor. Ze draagt mijn te grote pet, samen zijn we stoer en nog schattig ook. Even wil ik mijn ogen sluiten, nog vijf minuten en de wekker loopt af. Nog één keertje Bill vasthouden, nog één keertje hem een kusje in zijn nek geven.

Het is akelig stil in onze privé jet. ‘wat als we iets winnen?’ vraagt Georg terwijl hij door het raam kijkt. Ik kijk op en moet even lachen. ‘gaan we nog iets winnen denk je?’ ‘het blijft om muziek draaien. Niet om jullie’ zegt Gustav snel maar kijkt dan snel weg. Ik ben hem dankbaar, voor zijn opmerking en voor zijn respect. Zo’n vrienden zijn onvervangbaar. Ook Bill kijkt hem met een grijns aan en kijkt dan naar mij. ‘damn, ik ga dit missen!’ ‘ik ook!’ zeggen drie stemmen in koor.

mil: dit is het laatste stuk voor de ontknoping. alle ontknoping, jullie snappen hem wel!

30-10-2008 om 16:11 geschreven door mélanie  

Bill pov:

We staan op de rode loper met een fake lach naar iedereen te zwaaien. Ik heb mijn beste outift voor deze gelegenheid. Nu zal je denken, wat moet je dan aandoen? Wel, ik heb uren voor mijn kast gestaan en het enige dat ik wilde uitdrukken was: sorry dat ik van mijn broer hou. Het was een moeilijke keuze. ‘en Bill, kloppen onze geruchten dat je papa bent geworden?’ Je kijkt op en ziet een vrouw die haar microfoon met haar hele gestrekte arm moet omhoog houden om aan je kin te komen. Opeens komen er haastig allemaal microfoons en camera’s bij. Tom had het gehoord en allen gaan we wat ongemakkelijk voor de menigte staan. we kijken allemaal naar Tom die dan maar het woord neemt. ‘ik heb een dochter.’ Als kleine kinderen gaan hun mond open en komen ze allemaal dichter bij zodat de microfoons akelig dicht tegen mijn neus komen. ‘Ja euh… en ik ben peter!’ zeg ik om de stemming er wat in te houden. Door die duidelijk oninteressante opmerking gaan ze allemaal naar Tom kijken. Hij zucht en zet dan weer een fake lach op. ‘Ze heet Taylor, ze lijkt akelig veel op mij en kan al mee neuriën met monsun samen met haar oompje. Ze kijken allemaal gretig op en willen allemaal vragen stellen. Ik kijk even naar de tijd en schraap mijn keel. ‘ik vrees dat we door moeten… we hebben nog maar een paar minuten.’ De interviewers knikken tot dat ze “we hebben nog maar een paar minuten horen.” We lopen verder door de krijsende menigte en zien in de verte Pink. ‘leuk, die is ook van de partij.’ Tom knikt en gaat verder met lachen. Tijdens het wandelen fluistert tom telkens ‘nog drie minuten.. nog twee minuten… daar moeten we zijn.’ We gaan opeens duidelijk sneller waardoor we meer fans overslaan. In de verte komt hij aan…

Gustav pov:

Oke, eindelijk zien jullie mijn kant van het verhaal. Ik sta hier met lood in mijn schoenen en zie hoe Bill een microfoon van één van de presentatoren neemt. Zeg maar dag tegen onze carrière. De helikopter komt steeds dichter bij, iedereen kijkt verbaasd naar de lucht… dit stond namelijk niet op de planning. ‘allemaal bedankt voor jullie steun… allemaal bedankt voor al de brieven en kaarten. De kriebels verspreiden zich door mijn buik. Bill is nog net hoorbaar waardoor ze het geluid toch maar wat luider zetten. Toch komt er niets… de helikopter landt gemakkelijk op de rode loper. Het maakt een hels lawaai. Bill en Tom kijken elkaar aan… ze nemen elkaars hand vast en stappen in de helikopter. Ik en Georg kijken elkaar aan en zien samen hoe de helft van Tokio hotel verdwijnt… Een hoop geschreeuw blijft over…

mil: alles is nog onduidelijk wat natuurlijk de bedoeling is...

05-11-2008 om 17:40 geschreven door mélanie  

Gustav pov:

Eindelijk zitten we in de zaal. Eindelijk geen vragen meer. Het was officieel, het was ieders oren al bereikt. De tweeling is weg… naar waar weet niemand. Ik kijk naar Georg die me bezorgd aan kijkt. ‘heb je een speech mee?’ ‘die had ik aan… de tweeling gegeven.’ Hij kijkt me pijnlijk aan en verzet zich zodat hij beter zit. Ik heb nog nooit het woord moeten voeren, nu heb ik mijn speech nog niet bij ook! Achja, hij trok toch niet op veel. ‘en de winaars zijn.. Tokio hotel!’ in plaats van de omhelzingen, het rechtstaan en een grote grijns op te zetten: ‘verdomme!’ Iedereen kijkt ons raar aan terwijl ik me goed wil herpakken. ‘kom.. Kom Georg, we willen de fans toch niet laten wachten!’ Georg kijkt me moeilijk aan maar loopt dan toch maar mee. We geven de twee presentatoren een kus en nemen stralend de award aan. Ik neem de microfoon in mijn handen en kijk naar de schreeuwende fans die ongeduldig zitten te luisteren naar mijn zo geweldige commentaar. ‘normaal gezien doet Bill zo een dingen dus ik..’ ‘WACHT!’ ‘nee, dat doe ik niet!’ Mijn nekharen komen overeind. Een meisje komt het podium op die zonet door de beveiliging is gekomen. Haar stem klinkt door mijn oren en gaat zo naar mijn hart. ‘sara’ mompel ik zachtjes. Ze komt op het podium, even stralend als altijd. Ze geeft me een hand en ook Georg krijgt een vuile blik. Ze trekt de microfoon uit mijn handen en lacht haar tanden bloot. ‘godverdomme… ze weet het’ fluistert Georg zachtjes in mijn oor. Inderdaad, ze weet het…

mil: ja, ze weet het idd. het is normaal dat je het nu niet snapt hoor!^^

ook moet ik zeggen dat ik het stom vind dat ik nog zo weinig schrijf aan dit verhaal. volgende week kan ik de hele week niet schrijven. zie het als een soort vakantie. De week daarna zal ik terug proberen vaker te schrijven. x

09-11-2008 om 13:23 geschreven door mélanie  

Gustav pov:

‘hallo iedereen, ik ben Sara. Ik schrijf artikels voor het magazine starz!’ ze kijkt iedereen lief en lachend aan en opeens uit het niets schreeuwt ze: ‘Patrick, ZET DIE FUCKING FOTO’S aan!’ Dan herpakt ze zich snel en kijkt lief rond haar. De mensen schuifelen wat rond… wij kunnen enkel rond kijken. ‘Er is een rede waarom Bill en Tom op die helikopter zitten!’ bam, een eerste foto komt op het scherm. Wat haat ik dat wijf. Bill en Tom in bed, Bill die zijn hand in Tom zijn broek heeft zitten. Ik leg mijn hand voor mijn ogen en sluit even mijn ogen, dit is zo gênant. ‘zoals je kunt zien hebben de twee broers een liefdes band! Ze zijn verliefd op elkaar!! Ik kan het weten!’ zegt ze overtuigend. Ze draait zich naar me toe en gaat als een gek rond mijn nek hangen. ‘ik was trouwens zijn vriendin en heb met de tweeling op de tourbus gezeten!!’ Opeens komt er een groep van de beveiliging die Sara mee weg sleurt van het podium. ‘WACHT! Het is waar! HET IS INCEST!! IK BEN ER ZEKER VAN!! HET ZIJN HOMO’S! nee waaacht!’ Ik neem de gevallen microfoon en kijk naar ieder hun gezichten. Ze spreken boekdelen… what the fuck is hier aan de hand? ‘nee, het is waar.’ Ik hoor vreemde kreten uit het publiek. De beveiliging stopt met het sleuren aan Sara die zich los probeert te maken. ‘IK ZEI HET TOCH!! IK HEB GELIJK, LAAT ME LOS LOZER!!’ toch word ze mee gevoerd. Op het scherm worden er meerdere foto’s getoont. De blik van Bill, oke. Hij was geschrokken. En dan, de blik van tom. Genietend. Ik ga schuldig naar voren en Georg volgt. ‘Sara heeft gelijk, ze zijn weg. Ze kunnen hier als twee verliefde broers niet blijven. Ze gingen kapot aan hun geheim’ Ik wil de microfoon weg leggen maar Georg neemt die over. ‘dat wil niet zeggen dat het gedaan is met Tokio hotel, we maken er het beste van. Er zijn enkele zangers en gitaristen die graag eens monsoon willen zingen.’ Ik keek hem vragend aan en hij keek me lachend aan. Hij had een plan.. of dat die zou werken was een andere zaak.

mil: hye hye, wauw we zijn weer een week verder!! wauw zeg, die bitch van een sara!! nja, ik hoop mr dat georg zn plannetje lukt

18-11-2008 om 20:53 geschreven door mélanie  

Unknow pov:

‘en dus… weet jij waar ze zijn?’

Een meisje dat op de stoel in de kamer zit gaat gemakkelijk zitten, ze knikt. Ze kijkt de interviewer aan en legt daarbij haar lange donkerblonde haren naar achter. Haar ogen gleden over de persoon voor haar, ze was klaar voor een volgende vraag. ‘ het is nu zestien jaar geleden dat de tweeling verdween, tijdens die awardshow. Toen was jij net een jaar oud, klopt dat?’ ‘helemaal’ zegt ze en lacht haar tanden bloot. ‘hoe verliep je jeugd?’ ‘ net zoals alle andere kinderen, ik had mijn moeder die voor me zorgde. Ik ging zo snel het kon naar mijn vader.’ De interviewer onderbreekt haar abrupt. ‘is Tom Kaulitz een goede vader?’ ‘misschien is het raar om te zeggen maar… Hij is beter als alle andere vaders die ik ooit op een speelplaats heb gezien. Mijn papa is speciaal, hij voed ook anders op. Voor hem ben ik kwetsbaar. De dag dat Bill en Tom verdween is de pers bij ons ingebroken. Ze waren achterdochtig, waar was de tweeling ook gebleven? Oom Georg wilde Tokio hotel staande houden, toch lukte dat niet. De fans waren geschokt, alleen de zogezegde “weirdo’s” hielden hun posters aan de muur hangen. De eerste jaren van mijn leven was ik een object. Als ik naar mijn vader ging volgde de pers me. Dat is nu veranderd. ‘Wat zeiden je klasgenoten over De verdwijning? ‘ik ben altijd gepest geweest. Ik was anders.’ De interviewer lachte zijn tanden bloot en gniffelde. ‘ja, je vader is dan ook samen met je oom.’ Taylor keek de man verwoed aan en stond recht. ‘Je hebt geen recht om te oordelen, dat heeft niemand. Na al die jaren smeren ze me nog altijd interviews aan. Na al die jaren weten ze nog steeds niet waar Bill en Tom kaulitz is. ik denk dat je mijn hulp niet meer nodig hebt, ga zelf op expeditie..’ ze nam haar handtas vast en ging op haar stiletto’s verder. ‘… en vergeet zeker je fototoestel niet, lul’

Taylor pov:

Beste lezers,

We zijn nu zestien jaar later. Wat? Waar? Hoe? Wanneer? En meerdere vragen blijven onbeantwoord. Hier zijn een paar laatste krantenknipsels samengevat. In het leven moet je geloven in liefde, niet in de pers.

-Bill en Tom, verdwenen.

Een week geleden zijn Bill en Tom spoorloos verdwenen. Is incest de oorzaak of is dit een verkoopsstunt? Fans zijn woedend, de verkoop gaat de diepte in.

- Tokio hotel terug? Georg en Gustav, de overige helft van de groep probeert opnieuw concerten te geven. Tevergeefs?

-LYANNE GESIGNALEERT MET NIEUWE MINAAR. IS TOM KAULITZ DOOD

- tweeling gesignaleerd?

Taylor, zes jaar. Vertelt: ‘mijn papa houdt van grote eilanden en borsten!’

De pers vraagt zich af: sinds wanneer heeft zijn broer borsten gekregen?

MOEDER BILL EN TOM WOEDEND TEGENOVER PERS

….

Bill pov:

‘ze hebben niets door he?’ ‘nowp’ Hand in hand lopen we over een lokale markt. ‘Taylor komt vandaag eten’ zegt Tom gelukkig. Hij is in zestien jaar nog niets veranderd. ‘over je dochter gesproken, ze scheldt interviewers uit.’ Hij krijgt een grijns op zijn gezicht. Trots op zijn dochter. ‘Moet de oom dat niet doen?’ ‘denk ik niet!’ Hij haalt zijn schouders op en kijkt naar een vrouw die op het einde van de straat zit te lopen. ‘Tommie, ik sta hier!’ Zijn ogen kijken me betrapt aan, hij schraapt zijn keel. ‘Gaan we vandaag naar het strand?’ Ik knik. ‘weet je nog toen ik op de Malediven wilde bloot gaan zwemmen maar dat niet kon door de pers?’ Tom stopt met wandelen en kijkt me ontdeugend aan. ‘dat zou nu toch kunnen, nee?’ ‘Nou ja, minder was en beter zicht! Dat zijn toch twee vliegen in één klap!’ ‘kom je mee?’ ‘mag ik ook lopen?’ zegt hij lief. Ik grijns en hol met hem mee. Hand in hand lopen we sneller en sneller.‘wat herr Kaulitz zelf het liefste heeft!’ ‘zo mag ik het horen!’ roept hij lachend


mil:
beste lezers,
nog vragen over het verhaal? schrijf het in een reactie! Georg zijn plan was gewoon om Tokio hotel terug te starten hoor. Ik denk niet dat ik nog een slecht einde ga schrijven. als ik nu zo kijk gaat dat me echt niet meer lukken. Ik heb genoeg van dit verhaal, zelf vind ik hem al niet goed.. misschien komt dat omdat ik gegroeid ben int één oft ander, weet ik veel. Dus vanaf morgen (mss) krijgen jullie een nieuwe seriexxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

19-11-2008 om 20:41 geschreven door mélanie  

03-12-2008 om 20:22 geschreven door mélanie